คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : #พอร์ชตัส EP. 21 [ 150% ]
เาบออย่าใเย็น เสียหมอพอร์ไม่เหมือนนุอ่ะ ทำไมน่ารั ฮืออ “หมอเ็ัวให้ีว่านะรับ ะไ้นอนหลับสบายๆ เนอะ”
“เรใอ่ะพี่หมอ”
“หน้าที่แฟน ”
“เออๆ เอาที่พี่หมอสบายใเลยรับ!” ยัไ็เถียพี่แไม่ึ้นอยู่แล้วนี่
และารที่ผมยอมให้หมอพอร์เ็ัวให้...
หารู้ไม่ว่าภัยร้ายำลัืบลานเ้ามา...
หายไปแป๊ปหนึ่
หมอพอร์็ลับมาพร้อมะละมั ผ้าผืนเล็ๆ ...ผมเพิ่สัเเห็นว่าเาใส่เสื้อยืาเยายืธรรมาสบายๆ เหมือนเรียมนอนแล้ว แ่็้อออไปรับผมที่เมาอย่าับหมา้านอ ทำเอาที่ผมอิแม่ลลไปนไม่เหลือเลย เาอาะิธุระริๆ ็ไ้มั้ถึไม่ไ้ิ่อมาเลย และผมอาะิหมอพอร์มาไปอ่ะ
...แอบรู้สึผิที่ทำัวี่เ่าใส่หมอพอร์แฮะ
“พี่...พี่หมอ”
“รับ?”
“ผมอโทษนะ” ผมบอเาเสียเบาและอผ้าห่มเอาไว้ ้อเอามาลุมัวเพราะัวผมมันโล่แปลๆ เพราะเล่นนอนเปลือยๆ บนเียในสภาพนี่แบบ...เป็นที่รู้ัน “ที่ี่เ่าใส่อ่ะ ็พี่หมอสัาว่าะโทรมา็เลยรอ พอไม่เห็นมัน็ินั่นินี่ไปเยอะแยะ”
“ไม่เป็นไรรับ หมอ็ผิเอที่ลับมาแล้วไม่โทรบอน้อัสเลย” เาอบลับมาพร้อมับรอยยิ้มหวานๆ
เฮ้ออ หมอพอร์แม่รู้แน่ๆ เลยว่าผมแพ้ทานนุ่มนิ่ม เอไม้นุ่มๆ มาฟาแล้วมันระทวยเว้ยยย
“อือ...” ไม่พูอะไร่อละ ิไม่ออ นอนเี่ยผ้าห่มเล่นมันเลยแล้วัน
“หมอเ็ัวให้นะรับ เอาผ้าออนะ”
“ือ...”
“ไถ่โทษที่เราอนหมอไ ไ้หรือเปล่ารับ?”
ู ะ ไม่ ทน!
“โอเรับ” ...แพ้ระนาวราวรููมะพร้าว
“ั้นออมาาผ้าห่มเนอะ”
ผมหลับเปลือาลและถอนหายใออมาพรืให่ เป็นอะไรที่น่าอายิบหายวายป่ว แ่็ทำอะไรไม่ไ้นอายอมออาผ้าห่มอย่าที่พี่แอมา พี่อมาน้อ็ัไป ผมลุึ้นนั่และยับายไปหาหมอพอร์ที่นั่้าๆ เีย เาวาะละมัที่มีน้ำอยู่รึ่หนึ่บนเีย เอาวะ อย่าน้อย็มีอันเอร์แวร์ อนไปนอนบ้านไอ้แฝ มันสอัว็ถอเหลือแ่นี้แล้วนอนลอ ไม่เห็นะ้ออาย ผู้ายเหมือนัน
เพราะั้น... “หมอเ็แล้วนะรับ”
เพราะั้นู็อายอยู่ีอ่ะ ฮืออออออ
ผมไม่ล้ามอหน้าหมอพอร์ ะที่ผ้าุบน้ำ...อุ่นๆ ไล่เ็ั้แ่แนผมให้ เาใส่ใีเนอะ... น้ำอุ่น้วย ผมเยป่วยแล้วไอ้แฝมันเอาน้ำเย็นัมาเ็ให้เือบ็อาย ทราบมาว่าเบื้อหลัือไอ้มาินมันไปนน้ำาู้เย็นมาเ็ให้ ิแล้ว็แ้น พวนี้ี้แล้ิบหาย เล่นเอาผมสสารน้อวนิมอะไรอพวมันล่วหน้าเลย โรวยที่โรมาเอไอ้แฝนรู่นี้
หมอพอร์ยับัวมาใล้ๆ ผมและเริ่มเ็แบบ... ริั
“พี่หมอ ผม...ผะ...ผมว่า ผมเ็เอ อะ” ิบหายแล้วววว ฮือออ พี่แถอาเู๊!
“หมอเ็ให้ีว่ารับ :)” แล้วทำไม้อยิ้มั่วร้ายแบบนั้นอีแล้ว เลียที่สุ เลียัวเอนี่แหละ ใเ้นแรนานี้ หัวใมึวายเลยเหอะ ายไปเลยยย ผมรู้สึว่าผ้าแม่ับไปับมาวนเวียนนผมเสียววูบวาบแล้วเนี่ย ยิ่อนเผลอไปมอหน้าหมอพอร์นะ ผมแทบอยาะบอว่าสร่าเมาแล้วรับพี่ ให้ผมไปอาบน้ำเถอะถ้าะทำันนานี้
...แ่มาลอิภาพนะ ถ้าพูแบบนั้นออไป ็ะเอประโยนุ่มนิ่มอหมอพอร์ลับมาทำให้ไปไหนไม่รอ
แม่ ิบหาย็านนี้แหละู
“พี่หมอ ผมว่าพี่หมอะเ็ไ้...ลึึ้เินไปละ...แล้ว...” ใ่... เินไปมา
รแนไม่เท่าไหร่ รหลันี่วูบวาบ แ่เลื่อน่ำลมาบริเวหน้าท้อเริ่มไม่ใ่แล้ว ผมับมือเาไว้่อนะเยหน้ามอนัวสู ใบหน้ามายประับรอยยิ้มรุ้มริ่มทำเอาแ้มผมร้อนวูบวาบไปเลยทีเียว
และูเหมือนว่าถ้าผมไม่ไ้เมานสิเลอะเลือน ือหน้าหมอพอร์อนนี้เลื่อนเ้ามาใล้ๆ นผมไ้ลิ่นหอมาๆ อเา... ลิ่นที่ผมเริ่มะุ้นินับมันไปะแล้ว เมื่อหมอพอร์เลื่อนใบหน้าเ้ามา ผม็ถถอยหนีนแผ่นหลัเปลือยเปล่าสัมผัสับเบาะหัวเียนุ่มๆ และเา...็ใ้มือัันทาหนีผมนหม
...ไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นเหมือนัน มัน...เหมือนะ้า แ่็เร็ว สมอผมมันว่าเปล่าไปหมเมื่อเาริมฝีปาลมา ผมเปิรับอย่าไม่ิะปิเสธอะไรทั้สิ้น เหมือนมันเิเลิ้มไปับสายาละมุนละไมอหมอพอร์ ปลายลิ้นสอเ้ามาภายในโพลปาผมอย่าไม่รีบร้อน ผมเผลอูบอบเาลับไป ้วยวามไม่ประสามัน็อาะเป็นแู่บอนุบาลสำหรับนัวสูที่มือเริ่มุนลมาที่เอวอผม
“อืออ” ผมราในลำอ เาูบ...ะเรียว่ายัไี มีั้นเิเหรอ? หมอพอร์ไม่ไู้บแบบิบเถื่อน เาูบและให้ัหวะหายใ่อนะยี้ริมฝีปาลมาอีรั้ มันหวาน...นผมเลิ้มหนัึ้นเรื่อยๆ ไม่เป็นัวอัวเอสันิ มืออผมมันยันแผอว้ารั้ไม่ให้อีนแนบิลมามาว่านี้ แ่...เา็ันผมให้นอนราบลไปับเีย ะที่เรายัูบันอยู่
“น้อัส” นที่อยู่เหนือร่าอผมผละริมฝีปาออ เาเรียื่อผมเสียแผ่ว
“...”
“เป็นอพี่นะ”
“...” ให้ายเถอะ ...เาะทำให้ผมเินไปถึไหนันวะ
“แ้มแั” เาบอเสียนุ่มและริมฝีปาูบที่มุมปาอผม ลา่ำลไปนถึลำอ ผมยมือันไหล่เาออ เพราะใหนึ่มัน็เลิ้ม... อีใบอว่ามันเร็วเินไป ผมยัไม่แน่ใเท่าไหร่ว่าหมอพอร์ะอบผมริๆ แ่...แ่ โอ๊ยยย ในหัวผมมันีันยุ่ไปหม
“พะ...พี่หมอหยุ่อน”
“หืม”
“ผม...ผมยัไม่พร้อม” ผมบอเาและพยายามันหมอพอร์ออ ทว่าเาลับเยหน้าึ้นมอผมแทน
“ทำไมล่ะรับ?”
“ะให้ผมแน่ใไ้ไว่า...พี่หมอ...อบผมริๆ ไม่ิ แ่อบมันไม่ไ้แปลว่าผมะให้พี่หมอไ้นะ”
เี่ย พี่แะมอว่าเล่นัวไหม แ่สำหรับผม แ่อบมันยัไม่หนัแน่นพอว่ะ
“น้อัสไม่ไ้อบหมอเลยเหรอรับ?”
“ะ...็...นะ...นั่นมัน...”
“ไม่สันิเลยเหรอ?”
“ือผม...ผม็อบพี่หมอ แ่...ผม มันหัวโบรา ือผมว่ามันเร็วเินไป หยุเถอะรับ”
“...” หมอพอร์มอผมนิ่ๆ อยู่แป๊ปหนึ่่อนะยันายลุึ้นและทำท่าะเอาะละมัที่มีน้ำอุ่นๆ ลุเินไปเ็บ ผมว่าเาอนผมอ่ะ ฮืออ แ่แบบ... โอ๊ย แล้วูะเล่นัวทำไมนัหนา ไม่ใ่ผู้หิที่ะท้อไ้สัหน่อย หมอเาทำีนานี้แล้วนะเว้ยไอ้ัส ไอ้ห่าเอ้ย ะลัวอะไรนัหนา
...แม่ สับสน แ่็...
ฟึบ หมับ! ผมเ้ัวลุึ้นและถลาไปอหมอพอร์า้านหลัไว้แน่นหนึบ
นีู่เมาหรือไม่เมาวะ ไปอหมอพอร์เนี่ยนะ?
“ือ...” ผมไม่รู้ว่ามันืออะไรันแน่ แ่ผมไม่อยาให้เาโรธหรืออนผม “ผม...แ่...เฮ้อ พี่หมออ่ะ ผมแ่ไม่เยแล้วไม่รู้ว่ามันะเป็นยัไ ผมแ่ิว่ามันเร็วไป เราเอันแ่ไม่ถึอาทิย์ พี่หมออาะิว่าผมหัวโบราเหี้ยๆ ็ไ้ แ่ผม...โอ๊ย ่าแม่ละ”
เมาแน่ๆ เลยู
วบุมัวเอไม่ไ้สันิ
“เรื่อพวนี้็แ่ส่วนประอบหนึ่อวามรั วามอบรับ ถ้าไม่มี็ไม่ไ้ทำให้หมออบน้อัสน้อยลหรอรับ ไม่้อลัวเนอะ” เาบอและโน้มายไป้านหน้าวาะละมัลพื้น ่อนะแะมือผมและหันลับมาหา ใบหน้าหล่อหวานๆ เปื้อนรอยยิ้มละมุนละไมหมอพอร์สไล์ทำให้ผมใเ้นุ้มๆ ่อมๆ อีแล้ว ฮือออ
ความคิดเห็น