คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [ตอนที่10] :: เวลาที่แสนสวยงาม แฮปปี้เบิร์ดเดย์ มังกี้ ดี ลูฟี่
ตอนที่10
เวลาที่แสนสวยงาม แฮปปี้เบิร์ดเดย์ มังกี้ ดี ลูฟี่
เรื่องราวทุกอย่างไปอย่างรวดเร็ว เอาจนฉันตามไม่ทัน... อะไรฟะเนี่ย...
“อาหารคุณซันจิอร่อยมากๆ เลยล่ะค่ะ”
‘รีเทล’ หลานสาวของลุงโทโร่ คุณลุงที่เป็นผู้ใหญ่หมู่บ้าน Llama ji land จู่ๆ เธอก็แอบขึ้นมาบนเรือของเรา แล้วกระกาศขอร้องให้พาไปตามหาปลายสายรุ้งหน่อย เพื่อตามหาพ่อของเธอ ส่วนอีตาลูฟี่ก็ตอบตกลงแบบไม่คิดเลยซะด้วย ฉันปวดหัว!!
“รีเทลจังพูดแบบนี้ผมก็เขินหมดซี่ >O<! ♥” ซันจิ
“จริงๆ นะซันจิคุง >__<!!” รีเทล
“คร้าบ ขอบคุณมากๆ เลยคร้าบ ♥” ซันจิ
“ลูฟี่ลองชิมนี่ดูสิ อร่อยนะ อา อ้าม ^O^” รีเทลจิ้มเนื้อชิ้นเล็กๆ แล้วเอาไปจ่อที่ปากของลูฟี่ ทำอย่างกับลูฟี่กินครั้งแรกอย่างนั้นแหละ ลูฟี่เขากินอาหารแบบนี้มากี่ร้อยครั้งแล้วเธอไม่รู้หรือไง!
“อ่า” ลูฟี่อ้าปากงับเนื้อที่อยู่ที่ส้อมของรีเทลไป รีเทลบิดตัวไปมาอย่างขวยเขิน
บิดด...
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้ว ฉันก็บิดส้อมในมือจนเบี้ยวไปเลย เหวอ! ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย =O=!!
“คุณนามิ ทำไมส้อมเป็นแบบนั้นล่ะครับ!” ซันจิคุงหันหน้ามามองทางฉัน แต่ก็ต้องเหวอเพราะส้อมที่บุดเบี้ยวในมือของฉัน
“อ่า... ตอนที่ฉันได้มามันก็เป็นแบบนี้แล้วอะ...” ฉันแก้ตัวออกไป
“แต่ตอนที่ผมยื่นให้มันไม่ใช่แบบนั้นนี่ครับ O_o” ซันจิ
“หรอ แต่มัน... เป็นจริงๆ นี่หน่า” ฉัน
“อา... งั้นเปลี่ยนเป็นคันใหม่นะครับ ^^” ซันจิคุงพูดพร้อมยื่นส้อมอันใหม่ให้กับฉัน ฉันส่งยิ้มให้ซันจิแล้วรับส้อมนั้นมา
“กินนี่อีกสิลูฟี่คุง >O<!” รีเทลจิ้มแอปเปิ้ลที่วางอยู่เป็นชิ้นๆ ให้กับลูฟี่ ลูฟี่หันหน้ามาแล้วอ้าปากให้รีเทลป้อน... อะไรของหมอนี่เนี่ย!! ปฏิเสธหน่อยก็ได้นะ!!
เอ๊ะ.. แล้วฉันจะโมโหไปทำไมนะเนี่ย ไร้สาระจริงๆ กินดีกว่าๆ
ฉันมองอาหารตรงหน้าแล้วเตรียมเอาส้อมจิ้มไปที่เนื้อที่วางอยู่ไม่ไกล น่ากินจังๆ
จึก!!
O__O!!
“ขอโทษนะคะนามิจัง ฉันไม่รู้ว่าเธอจะกินชิ้นนี้ ขอโทษนะๆๆ T__T” รีเทล
รีเทลที่อยู่ๆ ก็มาจิ้มเนื้อชิ้นงามที่ฉันเล็งเอาไว้ไปต่อหน้าต่อตา... กรี๊ดด!! ฉันจะพ่นไฟโว้ยย!!
“ขอโทษจริงๆ นะนามิ T__T” รีเทล
“ไม่เป็นไรหรอก” ฉัน ‘ ฝืน’ ยิ้มให้กับรีเทลกลับไป มันน่า...!! เฮ้อ ใจเย็นๆ ก่อนนะเรา
“อะ อีกคำนะลูฟี่คุง อ่า ^O^” รีเทล
“อ่า -O-” ลูฟี่อ้าปากเตรียมงับอาหาร
ฉันที่ทนมองสภาพด้านหน้าไม่ไหว วางส้อมลงแล้วยืนขึ้น
“อ้าว อิ่มแล้วหรอนามิ” โรบินหน้ามามองฉัน ฉันส่งยิ้มให้เธอแล้วพยักหน้า ก่อนจะเดินออกมาจากที่นั้น
เฮ้อ... ทำไมฉัน... ต้องเดินออกมาด้วยเนี่ย เหมือนรีเทลจะประกาศการเป็นศัตรูกับฉันยังไงก็ไม่รู้ แต่ที่ตั้งใจจะประกาศเป็นศัตรูน่ะ เป็นศัตรูทางด้านไหนกันแน่นะ
ฉันเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง เมื่อมองเข้าไปที่โต๊ะก็เห็นส้มของโปรดของฉันวางอยู่ ฉันอมยิ้ม แล้วหยิบมันขึ้นมาแกะกิน อร่อยเหมือนเดิมเลยนะ ส้มเนี่ย... สายตาฉันเผลอไปมองที่แผนที่ที่กางอยู่ตรงโต๊ะ มันคือแผนที่สภาพแย่ที่ลูฟี่ทำชาหกใส่ ฉันมองมันนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ เก็บมันเข้ากับที่ แล้วเดินออกจากห้อง
มาคิดๆ ดูแล้ว... เรื่องที่รีเทลพูดมันก็ดีนะ ปลายสายรุ้ง หม้อทองคำ... ใช่ว่าฉันไม่อยากได้มันนะ ทองคำน่ะ...
เมื่อเดินออกมาจากห้องก็เจอภาพบัดสีอีกครั้ง รีเทลที่ป้อนอาหารให้กับลูฟี่ เธอคนนั้นคิดว่าลูฟี่เป็นเด็กทารกรึไงนะ ถึงป้อนเอาๆ ส่วนลูฟี่ก็กินอยู่นั้นแหละ ไม่คิดอะไรเลยรึไงเนี่ย!!
ฉันที่ทนไม่ได้เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง โอย น่าเบื่อเป็นบ้า! สายตาฉันกวาดมองไปทั่วห้องของตัวเอง จนสายตาไปเจอเข้ากับปฏิทินที่เหมือนฉันจะวงกลมวันสำคัญเอาไว้ อะไรเนี่ย
เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ มองวันที่วงกลมเอาไว้อย่างงงๆ
5 พฤษภาคม งั้นหรอ... มันวันอะไรกันนะ ผ่านมารึยังนะ... มันเป็นวันอะไรเนี่ย ทำไมเราต้องวงกลมไว้ด้วย อืมๆๆๆ... คิดๆๆ
5 พฤษภาคมหรอ.....
...
...
...
นึกได้แล้ว!!
วันเกิดของลูฟี่นี่ =[]=!!!
ว๊ากกก! วันนี้มันวันที่เท่าไหร่เนี่ย!! ฉันวิ่งออกไปนอกห้องทันที ด้วยการที่เปิดประตูเสียงดังทำให้ทุกคนถึงกับเหวอ แล้วหันมามองฉันเป็นตาเดียว เงอะ... =[]=
“วันนี้วันที่เท่าไหร่น่ะ ใครรู้บ้าง!!” ฉันตะโกนถามออกไป ทุกคนมองฉันอย่างงงๆ รีเทลหันหน้ามามองฉันแล้วฉีกยิ้ม
“วันนี้วันที่สี่ค่ะ” รีเทล
“วันที่สี่!!!” ฉันร้องเสียงหลง ทำให้แต่ละคนเหวอกันไปอีกครั้ง
“ทำไมหรอครับคุณนามิ” ซันจิถามฉันอย่างงงๆ
“กะ... ก็... ป่าว!! ไม่มีอะไร!”
ปึง!!
พอจบประโยคของฉัน ฉันก็วิ่งเข้าห้องแล้วปิดประตูทันที... งั้นแปลว่าพรุ่งนี้ก็วันเกิดของลูฟี่แล้วน่ะสิ! ฉันยังไม่ได้เตรียมของขวัญเลยแฮะ แย่แล้วๆๆๆ!
ก๊อกๆๆ
“คุณนามิเป็นอะไรหรือป่าวครับ”
เสียงของซันจิคุงดังมาจากหลังประตู
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก” ฉัน
“จู่ๆ ก็วิ่งออกมาจากห้อง แล้วก็วิ่งกลับไป ไม่เป็นอะไรแน่หรอครับ...” ซันจิ
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก” ฉัน
“ครับ...” ซันจิ
ต้องนั่งคิดแล้วสิ จะเอาของขวัญวันเกิดอะไรดีนะ! ลงไปเกาะเมื่อไม่นานมานี้ด้วย ไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมานอกจากเสื้อผ้าของตัวเองเลยแฮะ โฮ...
ฉันเดินวนไปวนมาอย่างคุมคิด เอาอะไรให้ดีเนี่ย!! คิดไม่ออกจริงๆ สายตามองเข้าไปในกองสมบัติที่วางอยู่ในห้อง.... =___=...
ไม่ๆๆ ไม่ให้หรอก เอาอะไรให้ดี!!
ก๊อกๆ
“คุณนามิครับ ออกมาหน่อยได้มั้ยครับ” เสียงของซันจิดังขึ้นอีกครั้ง ฉันเดินไปเปิดประตูห้อง
“พอดีเราจะมาคุยเรื่องการเดินทางไปลายสายรุ้งน่ะครับ” ซันจิ
“...อ่า” ฉันพูดแล้วเดินออกนอกห้องมา ทุกคนยังคงนั่งกินข้าวกันอยู่ ฉันก็เลยเดินไปนั่งอยู่ในวงด้วย
“เรากำลังคุยเรื่องจะไปที่ปลายสายรุ้งพอดีเลยล่ะนามิ >__<” ลูฟี่หันมาพูดกับฉัน ฉันส่งยิ้มให้ลูฟี่แล้วพยักหน้า
“จะไปยังไงล่ะ” ฉันหน้าไปถามรีเทล รีเทลหันหน้ามามองฉัน ก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“เราคงไม่รู้จนกว่าฝนจะตก” รีเทล
“แล้วเราจะเดินทางไปถึงปลายสายรุ้งได้ก่อนรุ้งจะหายไปได้ยังไง” ฉัน
“ตามบันทึกของพ่อ มันบอกว่าเป็นไปได้แค่ สองเปอร์เซ็นเท่านั้นที่เราจะไปทัน” รีเทล
นั้นมันน้อยกว่าครึ่งของครึ่งอีกนะเนี่ย =_+
“ถ้างั้นเราจะไปได้อย่างนั้นหรอ” อุซป
“มันมีวิธีอยู่ค่ะ” รีเทล
“ยังไงล่ะ” โรบิน
“ตามบันทึกของพ่อมันบอกว่า ทุกๆ สี่ปีจะเกิดสายรุ้งที่นำพาไปสู่หม้อทองคำได้ ถ้านับๆ ดูแล้ว มันคือปีนี้แหละค่ะ หรือก็คือ สายรุ้งในปีนี้ ถ้าฝนตกที่ไหนก็ตาม แต่ปลายของสายรุ้งเพียงด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น ที่จะมีหม้อทองคำอยู่ และปลายด้านนั้นจะไปจบลงที่เกาะๆ เดียว ก็คือเกาะคุโดบาระ” รีเทล
“เกาะคุโดบาระ... ไม่เห็นเคยได้ยินเลยนะ เธอเคยได้ยินหรือป่าวนามิ” อุซปพูดพร้อมหันหน้ามาทางฉัน
“ไม่เคยเลย” ฉัน
“ก็ไม่แปลกที่ไม่เคยได้ยินหรอก เพราะมันเป็นเกาะที่ไม่มีในแผนที่” รีเทล
“ก็ว่า...” อุซป
“และรอบๆ เกาะน่ะ มีจ้าวทะเลอาศัยอยู่เต็มไปหมดเลยด้วย แต่ในเกาะน่ะ สวมงามและปลอดภัยที่สุด” รีเทล
“ทำไมเธอรู้เยอะจัง” โรบินถามอย่างสงสัย รีเทลหันหน้ามามองโรบินแล้วส่งยิ้มให้
“บันทึกของพ่อฉันน่ะ พ่อของฉันหลังจากที่หายไป... ก็เกือบห้าปีแล้วล่ะ ช่วงปีแรกพ่อส่งบันทึกมาให้ทุกเดือน แต่หลังจากนั้น ก็ไม่เห็นอีกเลย...” รีเทล
“งั้นบันทึกของพ่อเธอก็มีทั้งหมดสิบสองเล่มสินะ” โรบิน
“ใช่” รีเทล
“งั้น... เราไปหาเกาะคาโคเรระกันเถอะ” ลูฟี่ลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยความตั้งใจ
“ชื่อของเกาะนั้นมันคุโดบาระ ไม่ชาคาโคเรระอะไรของนาย -__-” ฉัน
“อ้าวหรอ เอาเถอะๆ เราต้องไปที่เกาะนั้นกัน” ลูฟี่ฉีกยิ้ม
“พูดเอาแต่ใจตัวเองตลอดเลยนะ นายน่ะ” ฉัน
“ฮี่ๆ ไม่รู้สิ” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม ส่วนฉันก็ได้แต่ส่ายหน้า เฮ้อ
“แล้วเธอรู้รึป่าวว่าเกาะนั้นอยู่ตรงไหน” ฉันหันไปถามรีเทล เธอพยักหน้าก่อนจะหันหลังไปหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋าเป้ที่เธอพกมาด้วย ก่อนที่จะยื่นมันมาให้ฉัน
“นี่คือแผนที่ที่พ่อฉันเขียนขึ้น” รีเทล
ฉันกางแผนที่ออก อืม... เขียนแผนที่ละเอียดดีแฮะ จุดเริ่มต้นคือเกาะ Llama ji land สินะ แล้วก็เดินทางต่อไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ... แล้วไปทางเหนือ... อืมๆๆๆ
“ก็พอไปได้นะ” ฉัน
“จริงหรอ!” รีเทลพูดด้วยเสียงตื่นเต้น
“อืม” ฉัน
“ดีจังเลย ฉันจะได้พบพ่อแล้ว >__<!!” รีเทล
“หมายความว่ายังไง? พ่อของเธออยู่ที่เกาะนั่นแล้วหรอ” โซโลพูดพร้อมเอาเนื้อเข้าปาก
“ใช่ ไม่งั้นฉันจะมีแผนที่ได้ยังไงล่ะ -___-” รีเทล
นั่นสินะ ถามไม่คิดเลยนะ โซโล -__-;;
“ไปได้จริงๆ น่ะหรอนามิ *O*!!” ลูฟี่
“อืม เพราะเรือแล้วก็กำลังแล้นไปตามทางของแผนที่พอดีด้วย” ฉัน
“แน่ใจหรอว่าจะปลอดภัย รอบๆ เกาะน่ะ มีแต่จ้าวทะเลเต็มไปหมดเลยนะ!” รีเทล
“ไม่มีปัญหาหรอกน่า สบายๆ” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มให้กับรีเทล รีเทลดูตกใจกับการที่ลูฟี่ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันหลังไปแล้ว... หน้าแดง!!?
“ไปเกาะคุโรดาด้ากันเถอะ >O<!!” ลูฟี่
“คุโดบาระ!!!” โซโล ซันจิ ช๊อปเปอร์ แฟรงกี้ประสานเสียงกันพูด ลูฟี่ทำปากจู๋
“อ่า นั้นแหละๆ ไปกันเถอะ >__<!!” ลูฟี่
“ไปก็ไปสิ” แฟรงกี้
“น่าสนใจเหมือนกันนะ” ซันจิ
“นั่นสิ” โซโล
“สู่คุโดบาระ >O<!!!” ลูฟี่กระโดดไปนั่งที่หัวของซันนี่อีกครั้ง รีเทลยืนบิดไปบิดมา ซันจิเดินเอาจานไปเก็บ ฉันเองก็เดินกลับเข้าไปในห้อง
ฉันกำลังจะบ้าอยู่แล้ว ของขวัญของลูฟี่... ฉันไม่มี!!!
วันต่อมา
วันนี้แล้วสินะ วันนี้เป็นวันเกิดของลูฟี่แล้ว!! ตอนนี้ตีห้า! ฉันลุกขึ้นมาเดินไปทั่วเรือ มันก็ไม่ได้อะไรมากหรอกนะ ก็แค่อยากออกมาสูดอากาศยามเช้าเท่านั้นเอง!!
ฉันเดินไปที่ห้องสมุดของเรือ แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านไปพรางๆ ก่อนจะปิดมันลงเพราะได้ยินเหมือนเสียงของใครซักคนเดินอยู่ข้างนอก... ใครน่ะ
อ๊ะ แย่ละสิ ไม่ได้หยิบกระบองคุริมาออกมาจากห้องซะด้วยสิ ทำยังไงดีเนี่ย... ลองออกไปดูก่อนก็แล้วกัน
แอ๊ด...
ฉันเปิดประตูออกไปเล็กน้อยเพื่อมองดูรอบๆ ตอนนี้ยังมืดๆ อยู่เลย อันตรายๆ
ย่อง... ย่อง...
เมื่อเดินไปได้ไม่ไกลก็เจอไม้ท่อนหนึ่งวางอยู่ โห อะไรจะเป็นใจขนาดนี้เนี่ย ฉันคว้าท่อนไม้นั่นไว้ในมือ แล้วเดินต่อไปทันที อ๊ะ! เจอแล้ว... ใครกันนะ
ผู้บุกรุก... หรือผีไม่รู้กำลังเดินอยู่ที่กลางรำเรือ ฉันกระแซะๆๆ พยายามเพ่งมอง นั่นใครเนี่ย มันมืด ฉันมองไม่เห็นเลยแฮะ
ตึก... ตึก...
ผู้บุกรุกหันหน้ามาทางฉัน แล้วเดินมาทางฉันทันที ว้ายยย! เห็นฉันหรอ เห็นใช่มั้ยถึงเดินมา อ๊ากกก เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แล้วด้วยสิ... เรามีอาวุธ! เอาให้ตายไปข้างเลย!
ฟิ้ววว
“ใครน่ะ!!” กระโดดออกจากที่ซ่อนแล้วฟาดกระบองลงใส่ผู้บุกรุกทันที ผู้บุกรุกถึงกับเหวอและล้มไปนั่ง
“ธะ... เธอทำอะไรของเธอเนี่ย นามิ!!”
“อะ... อ้าว ลูฟี่หรอกหรอ =[]=” ฉันถึงกับเหวอ! ลูฟี่! นายออกมาเดินอะไรซะตีห้าเนี่ย!
“เธอจะฟาดฉันด้วยไม้นั่นหรอ O_o” ลูฟี่ทำหน้าตกใจ ฉันโยนท่อนไม้นั้นไปไว้ข้างหลัง
“นายออกมาเดินอะไรตอนตีห้าเนี่ยลูฟี่!!” ฉัน
“อ้าว นี่ตีห้าหรอกหรอ O_O!” ลูฟี่
นายนึกว่าสองทุ่มรึไง =___=
“อืม” ฉัน
“งั้นฉันก็ตื่นเร็วไป งั้นไปนอนต่อก่อนนะ” ลูฟี่พูดเสร็จก็หันหลังจะเดินไปเฉยเลย เฮ้ย แบบนี้มันมีด้วยหรอ =[]=!!
“เดี๋ยว!” ฉันคว้าเข้าที่ต้นไหล่ของลูฟี่ไว้ก่อน หมอนั่นหันหน้ามามองฉันอย่างสงสัย
“อะไรหรอ?” ลูฟี่
“นาย... อยากไปเกาะคุโดบาระหรอ” ฉัน
“ถามอะไรของเธอ ก็ต้องอยากไปสิ” ลูฟี่หันหน้ามาแล้วฉีกยิ้ม
“อะ... อ่า งั้นนายไปนอนเถอะ” ฉันหันหลังจะเดินกลับไปที่ห้องเหมือนกัน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆ ลูฟี่ก็เอื้อมมือมาจับที่ต้นไหล่ฉันไว้ก่อน ฉันหันไปมองทางลูฟี่ด้วยสายตาสงสัย
“เมื่อวานเธอไม่ได้กินข้าวเช้านี่หน่านามิ” ลูฟี่
“อะ... อ่า” ฉัน
“ทำไมไม่กินล่ะ” ลูฟี่
“ฉันไม่หิวน่ะ” ฉัน
“หรอ... อ่า งั้นฉันไปนอนละ” ลูฟี่ปล่อยมือจากไหล่ของฉันแล้วเดินกลับเข้าไปที่ที่นอน ฉันยืนนิ่งมองไปที่เขาเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองบ้าง ตีห้าตื่นแบบนี้... คงนอนไม่หลับแล้วแหละ เฮ้อ
“เช้าแล้ว อาหารเช้ามาแล้ววว” เสียงของซันจิคุงดังขึ้นมา ฉันที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่เตียงลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องไป
“อ้าว สวัสดีตอนเช้าครับคุณนามิ” ซันจิพูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน
“จ๊ะ” ฉันส่งยิ้มกลับให้กับซันจิ
วันนี้เรานั่งทานข้าวเช้ากันในห้องอาหาร ฉันที่นั่งข้างๆ โรบินและช๊อปเปอร์ ซึ่งแตกต่างกับรีเทล ที่นั่งข้างๆ ลูฟี่... ไปนั่งอะไรตรงนั้น =____=
อ๊ะ! แล้วฉันจะอารมณ์เสียไปทำไมเนี่ย =[]=!!
“มาแล้วคร้าบ~” ซันจิ
ซันจิวางขนมปังไว้ตรงหน้าของทุกคน ฉันพูดขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ แล้วหยิบมันขึ้นมากิน วันนี้สินะ... วันเกิดของลูฟี่... ยังไม่มีอะให้เลยแฮะ ทำยังไงดี
ฉันนั่งคิดไปมองหน้าลูฟี่ไป เหมือนเจ้าตัวจะรู้สึกตัว จึงหันหน้ามามองหน้าฉัน ฉันรีบหลบสายตาทันที อ๊ากกก ยิ่งเห็นหมอนี่แล้วยิ่งคิดของขวัญไม่ออกเลย! แต่... ทำไมทุกคนถึงดูไม่ค่อยกลุ้มเท่าไหร่เลยนะ วันนี้เป็นวันเกิดของลูฟี่นะ? หรือว่าพวกนี้จะไม่รู้ถึงดูไม่เดือดร้อนอะไรกันซักอย่าง... อะไรเนี่ย =[]=!!
“เป็นอะไรหรอ” โรบินที่จับสังเกตฉันได้ถามขึ้น ฉันหันหน้าไปมองโรบินอย่างตกใจก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
เมื่อทุกคนกินอาหารเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเอง ฉันเองก็เหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่มีอะไรจะทำแล้ว จะว่าไป เกาะของลุงโทโร่... วาดเกาะของลุงโทโร่ดีกว่า ฉันพอจะจำสถานที่ได้อยู่
ฉันฉีกยิ้มแล้ววิ่งไปเอากระดาษวาดแผนที่ออกมานั่งที่หญ้าของเรือซันนี่ แล้วเริ่มวาดแผนที่ทันที
“ทำอะไรหรอ” รีเทลที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาถามฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองรีเทลแล้วส่งยิ้มให้
“วาดแผนที่น่ะ” ฉัน
“เธอก็วาดแผนที่เป็นอย่างนั้นหรอ” รีเทล
“อืม... ฉันชอบวาดแผนที่น่ะ” ฉัน
“...เธอน่ะ” รีเทล
ฉันละสายตาจากกระดาษวาด หันหน้าไปมองทางรีเทล เธอเองก็หันหน้ามามองฉันเช่นเดียวกัน
“อะไรหรอ” ฉันพูดเสียงเรียบ
“เธอรู้จักกับลูฟี่คุงนานแล้วหรอ” รีเทลตั้งคำถามฉัน ฉัมเม้มปากแน่นแล้วพยักหน้า รีเทลเปลี่ยนจากสีหน้าจริงจังมาเป็นยิ้มแย้มทันที
“งั้นเธอก็รู้สินะว่าลูฟี่คุงน่ะชอบอะไรบ้าง บอกฉันหน่อยสิ >__<!!” รีเทล
“...เธออยากรู้ไปทำไม” ฉัน
“ฉันอยากรู้ไว้ก่อนน่ะสิ เพราะเหมือนฉันจะหลงรักลูฟี่คุงเข้าเต็มๆ เลยล่ะ >//<” รีเทล
เพราะอะไรไม่รู้มันทำให้ฉันดินสอที่อยู่ในมือของฉันหล่นลงพื้นไป หลงรักงั้นหรอ...
“เป็นอะไรงั้นหรอ” รีเทลหันหน้ามามองฉันอย่างงงๆ ฉันส่ายหน้าไปมา
“ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร” ฉัน
“แล้วตกลงลูฟี่เขาชอบอะไรเป็นพิเศษรึป่าวเนี่ย ฉันอยากรู้จริงๆ นะ >__<!” รีเทล
“สิ่งที่หมอนั่นชอบหรอ... เนื้อล่ะมั้ง” ฉัน
“เนื้อ =_+!!” รีเทล
“อืม เนื้อ” ฉัน
“เฮ้อ โอเค ไม่อยากบอกกันก็พูดกันตรงๆ แค่นั้นเองหนิ!” พอรีเทลพูดจบ เธอก็สะบัดหน้าแล้วเดินหนีฉันไปเฉยเลย... อะไรของเธอเนี่ย ก็บอกความจริงไปแล้ว อย่าพูดเหมือนฉันโกหกได้มั้ยเนี่ย =[]=!!
“นามิ ทำไรอะ” ลูฟี่ที่กระโดดมาจากไหนก็ไม่รู้ถามฉัน เหวอ ตกใจหมดนะตาบ้า =[]=!!
“วาดแผนที่” ฉัน
“ของเกาะของลุงโทโร่อะหรอ” ลูฟี่
“อื้ม” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้ลูฟี่
“เมื่อกี้คุยอะไรกับรีเทลน่ะ” ลูฟี่
“หืม?” ฉันส่งเสียงออกไปอย่างสงสัย... อยากรู้งั้นหรอ จะอยากรู้ไปทำไมนะ...
“ไม่มีอะไรหรอก เธอก็แค่หันมาถามว่าฉันทำอะไรอยู่ เหมือนที่นายถามนั้นแหละ” ฉัน
“อ๋อ~” ลูฟี่
“ลูฟี่... นายชอบอะไรเป็นพิเศษหรือป่าว” จู่ๆ ฉันก็ยิงคำถามเข้าใส่ลูฟี่เต็มๆ ไม่รู้สินะ... ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันแหละ... ทำไมล่ะ =[]=!?
“ยังไงอะ” ลูฟี่ทำหน้างง
“คือชอบอะไรอย่างอื่นนอกจากเนื้อบ้างมั้ย ชอบอะไรอะ” ฉัน
“ก็...” ลูฟี่ทำท่าคุมคิด ก่อนที่เขาจะพูดอ๋อออกมา
“ก็ชอบเพื่อนๆ ทุกคนเลยล่ะ” ลูฟี่
“หา... เอาอะไรที่มันเป็นสิ่งของได้มั้ย -___-” ฉัน
“ก็... สิ่งของหรอ... ชอบปืนของแฟรงกี้ล่ะ เท่ดี >__<!!” ลูฟี่
“เฮ้อ นายไม่ต้องตอบละ ไปไหนก็ไปไป๊” ฉันโบกมือไล่ลูฟี่ ลูฟี่เบ้ปากแล้วหันหลังเดินไป เฮ้อ ผู้ชายนะผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายแบบลูฟี่ ทึ่มชะมัด -___-
ฉันหยิบดินสอที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาวาดแผนที่ต่อ
“มื้อเที่ยงมาแล้วคร้าบบบ~”
ฉันที่กำลังนั่งวาดแผนที่อยู่ ตอนนี้วาดมาเกินครึ่งแล้วแหละ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของซันจิ หา? อาหารเที่ยงมาแล้วอย่างงั้นหรอ ทำไมมันเร็วอย่างนี้ล่ะ นี่ฉันนั่งวาดแผนที่แบบลืมโลกไปเลยหรอเนี่ย =[]=
“คุณนามิครับ มาทานอาหารเที่ยงได้แล้วครับ เห็นนั่งวาดแผนที่อยู่ตั้งนานแล้ว” บรู๊คคุงเดินมาหาฉัน ฉันส่งยิ้มให้บรู๊คคุง แล้วเดินเอาแผนที่ไปเก็บ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร ลูฟี่ที่นั่งอยูที่โต๊ะอาหารรออยู่แล้วถูกประกบข้างด้วยรีเทลอย่างเคย เฮ้อ...
“นี่มาแล้วๆ” ซันจิเดินมาพร้อมซุปแครอทกลิ่นหอม
“ซุปหรอออ *O*” ลูฟี่
“ใช่แล้วลูฟี่” ซันจิพูดพร้อมเสริฟซุปให้ฉันกับโรบินที่อยู่ใกล้มือก่อน แล้วเดินเอาไปเสริฟให้รีเทล แล้วก็เสริฟให้กับทุกๆ คนต่อ
“อื้ม อร่ยอีกแล้วนะคะคุณซันจิ” รีเทลพูดแล้วส่งยิ้มให้ซันจิ ซันจิบิดไปบิดมาอยู่กับที่
“คร้าบบบ ♥” ซันจิ
ฉันตักซุปเข้าปากอย่างพยายามไม่ฟังเสียงของรีเทล แต่เสียงของเธอเหมือนจะพยายามเรียกความสนใจของฉันมากเลยล่ะ เพราะเธอพยายามเรียกชื่อของลูฟี่ดังๆ ด้วยเสียงหวานๆ และถามในเรื่องเลี่ยนๆ... ฉันชักจะงงกับตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ... ทำไมฉันต้องโมโหด้วยฟะ =[]=!!!
“ลูฟี่ซุปเปื้อนอีกแล้วนะ กินดีๆ หน่อยสิ...” รีเทลพูดพร้อมดึงผ้าเช็ดหน้าจากเสื้อของเธอเช็ดปากของลูฟี่ ลูฟี่หันหน้าไปมองทางรีเทลแล้วส่งยิ้มให้... ยิ้มทำไม?... แกยิ้มทำม๊ายยย =[]=!!!!
“นามิ... ทำไมเธอถึงทำสายตาแบบนั้นใส่ฉันล่ะ” รีเทลที่หันมาเจอฉันพอดีพูดขึ้น ฉันรีบสะบัดหน้าหนีทันที
“สายตาแบบไหน ไม่เห็นเข้าใจ” ฉัน
“ก็แบบ... เมื่อกี้ไง น่ากลัวจังเลย...” รีเทล
“ก็งี้แหละ ยัยนี่น่ะได้รับฉายาว่านางมารเลยนะ” ลูฟี่พูดพร้อมหัวเราะ
ฟิ้วววว!
“เหวอออ” ลูฟี่เอียงหัวหลบวิถีส้อมของฉันแทบไม่ทัน เดี๋ยวหัวนายจะเป็นรู!!
“นามิโยนส้อมมาแบบนี้ได้ยัง อันตรายนะ =O=!” รีเทลทำหน้าตาแบบว่า กลัวฉันสุดขีด แล้วก้มลงไปหยิบส้อมที่ฉันยอมไปแล้วยื่นมาตรงหน้าฉันด้วยมือสั่นๆ... เดี๋ยวแม่ก็หักมือทิ้งซะหรอก =[]=!!
“ขอบคุณและขอโทษ” ฉันยื่นมือไปรับส้อมมาจากมือของรีเทล แล้ววางมันไว้ข้างๆ ตัว ก่อนจะหยิบถ้วยซุปและช้อนแล้วเดินออกนอกห้องอาหาร
“คุณนามิจะไปไหนครับ =[]=” ซันจิตะโกนถามฉัน ฉันหันหน้าไปมองทางซันจิแล้วส่งยิ้มอำมหิตไปให้ ตัวซันจิและทุกๆ คนถึงกับเหวอไปเลย แล้วฉันก็เดินออกมานอกห้องนั้นทันที
ฉันค่อยๆ วางถ้วยซุปไว้กับพื้น ก่อนจะเดินไปลูบที่ต้นไม้ที่มีชิงช้าอยู่ ฉันลูบช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นปล่อยหมัดเต็มแรงเข้าที่ต้นไม้...
ยัยรีเทลลลลลลลลลล!!!!
ฉันเกลียดยัยนั้นนนนนนนน =[]=^^^!!!!
ผัวะ!!!
ฉันปล่อยอีกหมัดไปที่ต้นไม้อีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือออกมาแล้วมองไปที่มือ...
เจ็บ T_____T!!!
ฉันหยิบถ้วยซุปขึ้นมา แล้วนั่งลงที่ชิงช้าแล้วนั่งตักซุปกินเงียบๆ
แอ๊ด...
“คุณนามิ” เสียงของซันจิดังมาจากข้างหลัง ฉันหันหน้าไปมองตามต้นเสียง ก่อนจะส่งยิ้มให้กับซันจิ
“กินอิ่มแล้วหรอ ถึงออกมาน่ะ” ฉัน
“ครับ อิ่มแล้ว... คุณนามิออกมาจากห้องอาหารทำไมหรอครับ” ซันจิคุงพูดพร้อมเดินไปนั่งตรงหน้าฉัน เขาจะอยู่เตี้ยกว่าฉันเพราะเขานั่งลงกับพื้น แต่ฉันนั่งอยู่เก้าอี้
“ฉันอึดอัดน่ะ” ฉัน
“...” ซันจิเงียบแล้วมองเข้าไปในตาของฉัน ฉันค่อยๆ หลบสายตาของเขาโดยการทำท่าตักซุปเข้าปาก
“รสดีมั้ยครับ” ซันจิ
“อื้ม...” ฉัน
“แต่สีหน้าของคุณนามิเหมือนมันไม่อร่อยเลยนะครับ” ซันจิพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
“ป่าวซักหน่อย อาหารที่ซันจิคุงทำน่ะ อร่อยหมดนั้นแหละ” ฉัน
“ดีใจจังครับที่คุณนามิพูดอย่างนั้น ^^” ซันจิ
ฉันเองก็ส่งยิ้มกลับให้กับซันจิแล้วตักซุปเข้าปากอีกหนึ่งช้อน... ฉันไม่ได้โกหก อาหารที่ซันจิคุงทำน่ะมันอร่อยทุกอย่างจริงๆ แต่ตอนนี้เหมือนฉันกินอะไรเข้าไปมันก็ไม่อร่อย เพราะอะไรก็ไม่รู้
“คุณนามิเคยมีความรักมั้ยครับ” ซันจิ
“ความรัก... งั้นหรอ” ฉันลองนั่งคิดย้อนๆ ไปในอดีต... ความรัก ฉันมีให้แค่ครอบครัวเท่านั้น... และก็เพื่อนๆ ทุกคน
“เคยสิ” ฉัน
“ความรักแบบ... ชายหญิงนะครับ แบบคนรักไม่ใช่แบบครอบครัวหรือเพื่อน” ซันจิ
ฉันนิ่งเงียบไป... จริงสิ... ไม่เคย ไม่เคยมีเลย
“ไม่เคยนะ” ฉัน
“หรอครับ” ซันจิคุงยิ้มให้ฉันอีกครั้ง ฉันมองหน้าซันจิอย่างงงๆ
“ทำไมหรอ” ฉัน
“ป่าวครับ... ว่าแต่ คุณนามิรู้ใช่มั้ยว่าวันนี้เป็นวันอะไร” ซันจิคุงจู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องคุย ฉันนั่งนึกน้อยๆ แล้วส่งยิ้มให้ซันจิ
“รู้สิ วันเกิดของลูฟี่ใช่มั้ย” ฉัน
“ใช่ครับ ^^” ซันจิ
“ซันจิคุงก็รู้หรอเนี่ย ฉันนึกว่าจะไม่มีใครรู้ซะอีก เพราะดูเหมือนไม่มีใครกระตือรือล้นเลย” ฉัน
“ทุกคนรู้หมดแหละครับว่าวันนี้เป็นวันเกิดของลูฟี่ มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละ ที่ลืมวันเกิดของตัวเอง” ซันจิ
อ้าว? รู้กันหมดเลยอย่างนั้นหรอ ตบตากันได้เนียนจริงๆ เลยนะ นึกว่าจะไม่รู้กันซะอีก
“แล้วคุณนามิมีของขวัญให้ลูฟี่รึป่าวครับ” ซันจิคุงพูดพร้อมอมยิ้ม
“ไม่มีน่ะสิ เรื่องนี้ฉันก็เครียดอยู่” ฉัน
“วันนี้เป็นวันดีนะครับ เรื่องของขวัญน่ะ เจ้านั่นคงไม่ต้องการหรอกครับ” ซันจิคุงพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน
“งั้นผมไปก่อนจะครับคุณนามิ แล้วเรื่องของขวัญของลูฟี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ อย่างหมอนั่นไม่ต้องการอะไรมากหรอก” ซันจิ
“นั่นสินะ...” ฉันพูดแล้วอมยิ้ม มือลูบที่ถ้วยซุปอย่างช้าๆ
“ผมไปนะครับ” ซันจิ
“จ๊ะ” ฉันส่งยิ้มให้กับซันจิ แล้วตักซุปขึ้นมากินต่อ ไม่ต้องห่วงเรื่องของขวัญงั้นหรอ... มันก็จริงนะ ไม่เห็นต้องห่วงนี่หน่า อย่างหมอนั่นคงไม่ต้องการของขวัญหรอก
เมื่อฉันกินซุปจนหมด จึงเดินเอามันไปเก็บ เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นทุกคนกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ รวมถึงลูฟี่และรีเทลด้วย รีเทลหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ อีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าธรรมดา ฉันส่งยิ้มให้ทุกคนแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว เอาถ้วยซุปเก็บ แล้วเดินออกมาตรงชิงช้าอีกครั้ง
ฟิ้วววว
เมื่อลมพัดมาฉันก็คิดถึงคาเซคิ หมอนั่นจะมองฉันจากสวรรค์จริงๆ รึป่าวนะ
ตอนนี้เหมือนฉันจะดีขึ้นมากเลยล่ะ อารมณ์โมโหหายไปแล้ว ฉันแกว่งชิงช้าช้าๆ แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อมีใครบางคนเดินออกมาจากห้องอาหาร
“ช๊อปเปอร์เองหรอ” ฉัน
“อื้ม นามิเป็นอะไรงั้นหรอ” ช๊อปเปอร์เดินเข้ามาหาฉันอย่างเป็นห่วง
“หืม? เป็นอะไร ไม่ได้เป็นนี่” ฉันพูดแล้วยิ้มให้ช๊อปเปอร์
“แน่ใจหรอ นามิแปลกๆ ไปนะ” ช๊อปเปอร์
“นายว่าอย่างนั้นหรอ ฉันอารมณ์เสียนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้หายแล้ว” ฉัน
“หายก็ดีแล้วล่ะ ^^” ช๊อปเปอร์ยิ้มกว้างให้ฉัน ฉันเองก็ยิ้กลับไปให้เขาเช่นเดียวกัน ก่อนจะลุกขึ้นจากชิงช้าแล้วหันหน้าไปมองทางช๊อปเปอร์
“เล่นมั้ยช๊อปเปอร์ เดี๋ยวฉันดันหลังให้” ฉันพูดกับช๊อปเปอร์อย่างนั้น ตาของช๊อปเปอร์เป็นประกายก่อนจะพยักหน้าละกระโดดขึ้นนั่งที่ชิงช้าทันที
“เอาล่ะนะ...” ฉัน
“อื้ม” ช๊อปเปอร์
ฉันดันหลังของช๊อปเปอร์เบาๆ แต่มันก็ทำให้ชิงช้าแกว่งได้ ช๊อปเปอร์ที่สนุกสนานกับชิงช้าอยุ่ ฉันจึงเดินออกมา แล้วเดินไปในห้องเพื่อวาดแผนที่ต่อ อีกไม่เยอะก็จะเสร็จแล้ว วาดให้เสร็จๆ ไปเลยดีกว่า
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดเวลาวาดแผนที่ของฉัน
“เอาน้ำชามาให้ครับคุณนามิ” ซันจิคุงนั้นเองที่เป็นคนเคาะประตู น้ำชายามบ่ายสินะ ดีเลย
“เข้ามาเลยซันจิคุง” ฉันตะโกนบอกซันจิคุง ซันจิเดินเข้ามาแล้วส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนจะวางน้ำชาไว้ที่โต๊ะเหมือนกับทุกๆ ครั้ง ก่อนจะบอกลาฉันแล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันหันไปรินน้ำชาใส่แก้วแล้วจิบมันนิดหน่อย แล้วหันไปวาดแผนที่ต่อ
เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าๆ ก็เริ่มรู้สึกเมื่อยหลังซะแล้ว เฮ้อ ลงนั่งทำนานเกินไปแล้วสินะ ออกไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่า แต่ก่อนที่ฉันจะออกไปสูดอากาศ ตาก็หันไปมองที่นาฬิกาที่อยู่ในห้อง โห สี่โมงแล้วหรอเนี่ย อีกไม่นานก็จะอาหารเย็นแล้วสินะ
“ฮึบบบ เฮ้อ สบายจริงๆ~” ฉันยืนบิดไปบิดมาอยู่ที่หน้าห้อง สายตามองลงไปข้างล้าง ฉันค่อยๆ เดินลงไปข้างล่าง ทุกคนไปไหนกันนะ สงสัยจะทำภารกิจของเขาล่ะมั้ง ฮะๆ
กึก!
ฉันชะงัก ตาที่มองไปที่ชิงช้า ลูฟี่ที่นั่งอยู่ตรงชิงช้าโดยมีรีเทลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หน้าผากของลูฟี่ ริมฝีปากของรีเทลแตะเข้าที่หน้าผากของลูฟี่จังๆ ตัวลูฟี่เองก็ไม่มีท่าทางจะขัดขืน เขาปล่อยให้เธอจูบที่หน้าผากของเขาเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรงั้นหรอ! อะไรกันเนี่ย ความรู้สึกแบบนี้...
เจ็บชะมัด... เจ็บ ทำไมมันเจ็บแบบนี้
“อ๊ะ!” รีเทลที่พึ่งถอนริมฝีปากจากหน้าผากของลูฟี่หันมาเจอฉันเข้า เธอดูจะตกใจเอามากๆ ลูฟี่ที่เห็นท่าทางชะงักของเธอจึงหันมองมองตามสายตาของเธอมาบ้าง แล้วลูฟี่ก็ชะงักอย่างตกใจเช่นเดียวกัน
“นะ... นามิ” ลูฟี่
น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาอย่างไร้เหตุผล ลูฟี่ที่ตกใจเอามากๆ ลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินเข้ามาหาฉัน
“ฉันอธิบายได้นะ...” ลูฟี่
“อะไรหรอ... ไม่เป็นไร... ฉะ... ฉันไม่ได้ว่าอะไรนี่” ฉันเอามือปาดน้ำตาแล้ววิ่งกลับขึ้นไปที่ห้อง ลูฟี่วิ่งตามฉันมาติดๆ ฉันปิดประตูใส่หน้าเขาแล้วล็อคประตูแน่น
ปึงๆ!
“นามิ ออกมาคุยกันก่อนสิ นามิ!” ลูฟี่ทุบที่ประตูของฉัน แต่ฉันก็ไม่เปิดให้เขา ทำไมกันนะ ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ฉันเอาตัวดึงประตูเอาไว้ โดยมีลูฟี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามพยายามดึงประตูออกเหมือนกัน
“เปิดประตูก่อนสินามิ นามิ!!” ลูฟี่
ฉันนิ่งเงียบไม่พูดอะไร น้ำตาไหลออกมามากขึ้นๆ เรื่อยๆ ทำไมกันนะ ทำไมกัน...
“ลูฟี่คุง...”
เสียงของรีเทลดังออกมาจากฝั่งตรงข้ามของประตู ลูฟี่ที่ตอนแรกทุบประตูห้องของฉันอย่างบ้าคลั่งกลับหยุดลง
“นามิคงต้องการความเป็นส่วนตัว ลูฟี่คุงอย่าไปยุ่งเลยนะ” รีเทล
“แต่...” ลูฟี่
“ฉันเข้าใจดี เพราะฉันเป็นผู้หญิงเหมือนกันนามิ เดี๋ยวนามิก็หายเองแหละ น่านะ... อย่าไปกวนเธอเลย” รีเทล
“...อืม” ลูฟี่
แล้วเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนก็ไกลออกไปเรื่อยๆ ฉันทรุดตัวลงนั่งกับประตู ฉันทั้งอยากทำลายทุกอย่างและอย่างจะร้องไห้ อยากจะพังของ แต่อีกใจก็ไม่อยากทำ ฉันเริ่มจะแยกไม่ออกว่าฉันร้องไห้เพราะอะไร ระหว่างเพราะความโกรธหรือเพราะ... ภาพนั้น บ้าที่สุด!!!
ก๊อกๆ
“คุณนามิครับ อาหารเย็นได้แล้วนะครับ” เสียงของซันจิคุงดังขึ้นมาจากประตู ฉันที่กำลังฟุบตัวลงนอนกับเตียงอยู่ไม่ตอบโต้อะไรไป
“เอ่อ... คุณนามิครับ”
ซันจิคุงเคาะประตูต่อไป ฉันจึงตะโกนบอกกับซันจิว่า
“ไม่ล่ะ ฉันไม่หิว” ฉัน
“คุณนามิ อดข้าวเย็นมันจะดีหรอครับ...” ซันจิ
“ฉันไม่หิว” ฉัน
ฉันมองไปที่นาฬิกา มันบอกเวลาคือห้าทุ่ม ฉันที่นอนนิ่งไม่ออกไปไหนมาตั้งแต่เย็น ท้องเริ่มหิว ข้างนอกเสียงเบาลงไปแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินเสียงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ลูฟี่ด้วย เขาดูท่าจะดีใจมากๆ ซันจิคุงก็มาเคาะประตูเรียกให้ฉันออกไปเหมือนกัน แต่ฉันไม่ออกไป เสียงข้างนอกดูเงียบไปแล้ว ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้ว ทุกคนคงนอนกันหมดแล้วมั้ง... หิวจังเลย
แอ๊ด...
ฉันเปิดประตูออกจากห้องแล้วเดินไปที่ห้องครัว หยิบแอปเปิ้ลที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากิน ตากวาดมองไปที่ล้างจาน นั้นมันจานเค้กหนิ... ฉันคงชวดเค้กสินะ น่าเสียดายจริงๆ
เมื่อฉันกินอิ่มแล้วฉันจึงเดินออกไปสูดอากาศข้างนอก เฮ้อ มืดจังนะ ฉันเดินไปนั่งตรงชิงช้าแล้วแกว่งมันช้าๆ ก่อนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง เพราะคิดถึงภาพนั้น... ภาพที่รีเทลประทับจูบลงที่หน้าผากของลูฟี่ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในตำแหน่งเดียวกับลูฟี่เลยล่ะ
“นี่”
จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ฉันตกใจเป็นอย่างมาก พอหันหน้าไป... อ้าว โซโลเองหรอ ใจหนึ่งของฉัน... ก็ดันนึกว่าเป็นหมอนั่น...
“หืม” ฉันตอบกลับโซโลไป
“วันนี้วันเกิดลูฟี่ เธอจะไม่อวยพรวันเกิดหน่อยหรอ” โซโล
“ไม่ล่ะ คงไม่ทันแล้วมั้ง” ฉัน
“มันก็จริงของเธอ...” โซโล
“ว่าแต่ ทำไมเธอไม่มากินข้าวเย็น” โซโล
“ฉันไม่หิวน่ะ” ฉัน
“แน่ใจหรอ เธอเป็นอะไรน่ะนามิ” โซโลเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันแล้วมองหน้าฉันอย่างจริงจัง ฉันก็ได้แค่ส่งยิ้มให้กับโซโลเท่านั้นแหละ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ฉัน
“แต่เธอร้องไห้” โซโล
นั่นสิ เขาคงเห็นน้ำตาของฉันแล้วแหละ... มันไม่น่าอายเท่าไหร่หรอก สำหรับฉัน
“ตื่นมาก็ปวดท้องน่ะ เพราะไม่ได้กินข้าวเย็นล่ะมั้ง” ฉัน
“เธอนี่โกหกไม่เนียนเอาซะเลยนะ” โซโล
“ฉันไม่ได้โกหก... แล้วนายออกมาเดินทำไมเนี่ย ไม่นอนหรอ” ฉัน
“นอนสิ แค่ออกมาเดินเล่นนิดหน่อย จะขึ้นไปแล้ว” โซโล
“อื้ม ฝันดีนะโซโล” ฉัน
“...เธอเองก็รีบๆ นอนล่ะ” โซโล
“อื้ม” ฉัน
แล้วโซโลก็เดินจากไป ฉันนั่งนิ่งๆ อยู่นาน ก่อนจะได้ยินเป็นเสียงคนเดินมาอีกครั้ง ฉันหันหน้าไปมองเพราะคิดว่าเป็นโซโล... แต่ไม่ใช่!
“ลูฟี่...” ฉันเรียกชื่อของเขาเบาๆ ลูฟี่เดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันมองหน้าฉันด้วยสายตาจริงจัง
“เธอเป็นอะไรน่ะนามิ อาหารเย็นไม่ยอมมากิน” ลูฟี่
“ฉัน... ไม่หิว” ฉัน
“วันนี้วันเกิดฉันน่ะ รู้หรือป่าว” ลูฟี่ถามขึ้น ฉันเงียบไปนิดหน่อยก่อนจะหลบสายตาของเขา
“ฉันรู้” ฉัน
“แล้วจะไม่อวยพรวันเกิดกันหน่อยหรอ” ลูฟี่
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะลูฟี่” ฉันพูดทั้งๆ ที่ไม่สบตาเขา
“เธอโกรธฉันใช่มั้ย” ลูฟี่พูดขึ้น ฉันรีบหันหน้าไปมองทางเขาทันที ก่อนจะค่อยๆ หลบสายตาและไม่พูดอะไรต่อ ใช่... ฉันโกรธ โกรธที่เขา... ที่เขา...
“อย่าหลบตากันแบบนี้สิ” ลูฟี่
“นายมาทำไม ไม่นอนหรอ” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย
“...” ลูฟี่ไม่ตอบอะไร เขาค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าของฉัน ตำแหน่งเดียวกับซันจิที่เคยมานั่งก่อนหน้านี้
“เธอโกรธอะไรฉัน นามิ ฉันอยากรู้...” ลูฟี่
“ฉัน... ป่าว ฉันไม่ได้โกรธนายซักหน่อย” ฉัน
“เธออย่ามาโกหก!” ลูฟี่ขึ้นเสียง ฉันหันหน้าไปมองเขาทันที
“เธอโกรธที่รีเทลทำแบบนั้นกับฉันหรอ...” ลูฟี่เอามือกุมหญ้าแน่น ฉันมองเข้าไปในตาของเขา แล้วส่ายหน้า ทั้งๆ ที่ใช่อยากจะพยักหน้า แล้วบอกว่า ใช่ ที่ฉันโกรธนายก็เพราะเรื่องนั้น
“งั้นเธอโกรธฉันเรื่องอะไร” ลูฟี่
“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้โกรธนาย” ฉัน
“นามิ ยิ่งเธอพูดแบบนี้ฉันยิ่งเป็นห่วงนะ” ลูฟี่
‘ห่วง’ งั้นหรอ...
“...” ลูฟี่ไม่พูดอะไรต่อเขาคว้ามือของฉันไปกุมเอาไว้ มันทำให้ฉันตกใจมากๆ
“หยุดทำแบบนี้ซักที” ลูฟี่เอามือของฉับแนบกับหน้าผากของเขา
“ลูฟี่...” ฉันเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ ลูฟี่เงยหน้าขึ้นมองฉัน
“ฉัน... ไม่ได้โกรธนาย” ฉัน
“...เธอยังพูดแบบนี้อีกหรอ... ทั้งๆ ที่ฉันห่วงเธอขนาดนี้ ฉันรู้ว่าเธอโกรธฉัน เลิกโกหกซักที!” ลูฟี่
“โอเค... ฉันจะไม่โกหก... ใช่ ฉันโกรธนาย โกรธที่นายทำแบบนั้น โกรธที่นายปล่อยให้รีเทลทำแบบนั้น!!” ฉันเริ่มขึ้นเสียงบ้าง น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ลูฟี่ดูอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังเหมือนเดิม
“ฉันอธิบายได้นะ” ลูฟี่
“นายจะอธิบายว่ายังไง...” ฉัน
“ที่รีเทลทำแบบนั้นน่ะ... ก็เพราะ...” ลูฟี่
“เพราะอะไร” ฉันถามเสียงเรียบ ลูฟี่หลบสายตาฉัน เขาไม่พูดอะไรต่อ... สุดท้ายก็ไม่มีเหตุผลสินะ ฉันดึงมือของตัวเองกลับ ลูฟี่มองฉันอย่างตกใจ
“สุดท้ายนายก็ตอบฉันไม่ได้” ฉัน
“รีเทลน่ะ...” ลูฟี่
“รีเทล...” ลูฟี่
“รี...”
“หยุดพูดชื่อนั้นซักที!!” ฉันตะโกนขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นจากชิงช้า เตรียมตัวเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง แต่ก็ถูกลูฟี่ดึงมือเอาไว้
“รีเทลบอกว่าชอบฉัน!” ลูฟี่ตะโกนออกมา ฉันนิ่งอึ้งไป... เธอ... บอกว่าชอบเขางั้นหรอ
“ฉันที่ไม่รู้จะทำยังไง ฉันที่ไม่ได้รู้สึกอะไร จู่ๆ รีเทลก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผากซะแล้ว ฉันเองก็ตกใจเหมือนกันนะ!” ลูฟี่
ฉันอึ้งไป แล้วค่อยๆ มองหน้าของลูฟี่
“แต่ฉันไม่ได้ชอบรีเทลนะ ฉันไม่ได้ชอบจริงๆ” ลูฟี่
“แล้วนาย...” ฉัน
“ฉันขอโทษ ฉันไม่อยากให้เธอเห็นฉากนั้น เมื่อฉันรู้ว่าเธอเห็น ฉันเองตกใจมากๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไง ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน” ลูฟี่
“เพราะงั้นยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันขอโทษจริงๆ!” ลูฟี่พูดพร้อมดึงฉันเข้าไปกอด
“ละ... ลูฟี่...” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างตกตะลึง
“เธอหายโกรธฉันได้มั้ย หายโกรธฉันซักที” ลูฟี่
“...” ฉันนิ่งเงียบ ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวของลูฟี่ออก ลูฟี่ผละออกจากฉันแล้วมองหน้าฉันอย่างตกใจ ฉันค่อยๆ ส่งยิ้มให้กับลูฟี่อย่างช้าๆ
“ฉัน... อภัยให้” ฉันพูดพร้อมอมยิ้ม ลูฟี่เปลี่ยนจากสีหน้าตกตะลึงกลายเป็นรอยยิ้ม เขายิ้มกว้างออกมา แล้วจู่ๆ ก็วิ่งเข้าไปในห้องครัง ก่อนจะออกมาพร้อม... เค้ก? หนึ่งชิ้น
“ดูสิ นี่ฉันเก็บเอาไว้...” ลูฟี่
“ลูฟี่... ฉันมีของขวัญจะให้นาย” ฉันพูดไปก่อนจะอมยิ้ม ลูฟี่ดูตกใจเล็กน้อยที่ฉันมีของขวัญให้เขา ฉันหันหลังแล้ววิ่งไปในห้องนอน คว้าของขวัญที่ตอนแรกไม่คิดจะให้ขึ้นมา แล้วหยิบไม้ขีดไฟออกมาด้วย เมื่อวิ่งไปถึง ลูฟี่ตกใจน้อยๆ
ฉันหยิบไม้ขีดไฟขึ้นมาจุดไฟ แล้วเอาไฟชุดเทียนหนึ่งเล่มที่อยู่ตรงเค้ก ลูฟี่ยิ้มออกมา
“ขอพรสิลูฟี่” ฉันพูด ลูฟี่ที่ถือเค้กอยู่ยิ้ม แล้วหลับตาขอพร ฉันจึงค่อยๆ ดึงของขวัญออกมา ฉันดึงหมวกฟางออกจากหัวของเขา แล้วสวม... มงกุฎที่เป็นสมบัติที่ได้มาจากเกาะที่แล้วสวมให้เขา ลูฟี่ลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ
“เนี่ยหรอของขวัญ” ลูฟี่
“อื้ม ขอพรเสร็จแล้ว... เป่าเทียนสิ” ฉันยิ้มให้ลูฟี่
ลูฟี่ส่งยิ้มกลับให้ฉันแล้วเป่าเทียน ความมืดเข้ามาทางพวกเราวาบหนึ่ง หมวกฟางที่อยู่ในมือของฉันถูกดึงไป ก่อนที่มันจะมาอยู่บนหัวของฉันเพราะฝีมือของลูฟี่
“ขอบคุณสำหรับของขวัญ” ลูฟี่ฉีกยิ้ม ฉันเองก็ยิ้มให้กับลูฟี่เช่นเดียวกัน
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะลูฟี่...” ฉัน
ตึง!
เสียงของเข็มนาฬิกาบอกถึงเวลาเที่ยงคืน... ฉันไม่ได้สุขสันต์วันเกิดเขาในเวลาเที่ยงคืนของวันเกิดเขา แต่ฉันบอกแฮปปี้เบิร์ดเดย์เขาในวินาทีสุดท้ายในวันเกิดเขา...
5 พฤษภาคม... แฮปปี้เบิร์ดเดย์... ลูฟี่
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
cinna mon
แฮปปี้เบิร์ดเดย์หมวกฟางของพวกเรา นายจะอยู่ในดวงใจพวกเราตลอดไป!
โตขึ้นอีกแล้วนะ ลูฟี่เอ้ย! ขอให้เป็นราชาโจรสลัดอย่างที่หวังไว้นะ! แฮปปี้เบิร์ดเดย์!!
แถมๆ ♥
Free Cursors Cursors
ความคิดเห็น