คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [ตอนที่18] :: งานแต่งงานจะจัดขึ้นในอีกสามวัน ไวน์องุ่นเครื่องหมายแห่งการสาบาน
ตอนที่18
งานแต่งงานจะจัดขึ้นในอีกสามวัน ไวน์องุ่นเครื่องหมายแห่งการสาบาน
“เจ้าบ่าวของงานอภิเษกสมรสในครั้งนี้มีชื่อว่า... ซันจิ!!!”
คำพูดประโยคเดียวของใครสักคนที่เราไม่รู้จัก... มันทำให้เราอึ้งได้ถึงขนาดนี้เลยอย่างงั้นหรอ?
“วะ... ว่าไงนะ!!” ซันจิร้องอย่างตกใจ ทุกคนที่อยู่แถวนั้นหันหน้ามามองที่ซันจิเป็นตาเดียว
“อะไรกัน! นายจะแต่งงานกับน้องฉันอย่างนั้นหรอ!!” แบล็คเวลล์ร้องเสียงหลง
“จะ... เจ้าชายไม่ใช่หรอน่ะ...” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้น พวกเราถึงกับเหวอทันที
“เจ้าชาย! เจ้าชายแบล็คเวลล์! ใช่จริงๆ ด้วย เจ้าชายคะ เรื่องที่เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศจะแต่งงานนั้นเรื่องจริงหรอคะ ว่ายังไงคะ >__<!” ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาตรงหน้าของแบล็คเวลล์แล้วยิงคำถามยักษ์ใส่ไปในทันที แบล็คเวลล์เหวอไป ก่อนจะพูดขอโทษทุกคน แล้วพยายามจะหนีออกจากคนหมู่มาก
“อะไรเนี่ย!” แบล็คเวลล์ตะโกนออกมา หลังจากที่หนีพวกชาวเมืองได้หมดแล้ว ซันจิที่วิ่งตามมาด้วยหอบอยู่สักพัก ก่อนจะเงยหน้ามองหน้าแบล็คเวลล์
“ฉันไม่รู้” ซันจิ
“อะไรกัน! นายจะแต่งงานกับน้องสาวฉัน... ได้ยังไง! นายไปขอยัยนั้นตอนไหนเนี่ย!” แบล็คเวลล์พูดอย่างสติหลุดสุดขีด พวกเรายืนมองซันจิกับแบล็คเวลล์พูดอย่างสติแตกพลัดกันไปมา แล้วเหนื่อยแทน
“แล้วนายใจเย็นๆ ก่อนสิ” ฉันพูดขึ้นบ้าง
“อะไรกันครับคุณนามิ ผมไม่ได้จะแต่งงานกับเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศนะครับ ผมยังไม่ได้ไปขอเธอเลย T__T!!” ซันจิ
“ฉันรู้” ฉัน
“แล้วทำไมข่าวถึงออกมาเป็นแบบนั้นได้ล่ะ” อุซป
“ก็นั่นน่ะสิ เราก็อยู่กับซันจิตลอดเวลา ไม่น่าที่ซันจิจะผละไปทำมิดีมิร้ายกับเจ้าหญิงได้” ฉัน
“มิดีมิร้ายอะไรกันครับ T___T;;” ซันจิ
“อ๊ะ... ขอโทษที” ฉัน
“งั้นเราก็ต้องกลับไปที่ปราสาท... แล้วถามให้รู้เรื่อง” แบล็คเวลล์
“อื้ม งั้นเราก็กลับปราสาทกันเถอะ” อุซป
แล้วพวกหันหน้าเดินตรงกลับไปที่ปราสาทอีกครั้งหนึ่ง อะไรเนี่ย ทำไมถึงมีข่าวที่เจ้าหญิงจะแต่งงาน... แล้วไหนจะแต่งงานกับซันจิคุงอีก ขอให้เรื่องนี้เจ้าหญิงไม่รู้เรื่องด้วยเถอะ ขอให้มันเป็นแค่การเล่นตลกของใครสักคน... ไม่งั้นคงเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ =__=!!
“นี่!”
เพราะเสียงที่คุ้นหู มันจึงทำให้พวกเราที่กำลังจะเดินกลับปราสาทถึงกับชะงัก เมื่อหันหน้าไปมองตามต้นเสียงก็พบเป็นช๊อปเปอร์
“ช๊อปเปอร์...” ฉัน
“ไอนี่น่ะ มันเรื่องจริงรึป่าว... ที่เจ้าหญิงจะแต่งงานน่ะ” ช๊อปเปอร์เดินมาพร้อมกระดาษที่ก่อนหน้านี้เราก็ได้มาเช่นเดียวกัน
“แล้วเจ้าบ่าวเป็นใครกัน?” ช๊อปเปอร์
“นายไม่ได้ฟังจากกลางเมืองหรอกหรอช๊อปเปอร์?” อุซปหันไปถามช๊อปเปอร์ ช๊อปเปอร์นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“พวกเราอยู่ในร้านหนังสือ พึ่งได้กระดาษนี้มา ไม่ได้ไปที่กลางเมืองหรอก” โรบินพูดขึ้นมาบ้าง
“แล้วเจ้าบ่าวคือใครกันล่ะ?” ช๊อปเปอร์
“อืม...” พวกเราทุกคนถึงกับเงียบ จะว่ายังไงดี มันไม่แน่ใจนี่หน่าว่ามันเป็นความจริงหรือป่าว
“เจ้าบ่าว... ก็ซันจิไง” ลูฟี่พูดออกมาหน้าตาเฉย ช๊อปเปอร์ถึงกับเหวอไปเลยทีเดียว
“อย่ามาเล่นนะลูฟี่ มันไม่ใช่เวลา!” ช๊อปเปอร์โวยวายทันที
“อะไร ก็ฉันพูดจริงนี่ =O=!” ลูฟี่
“...จริงหรอ นามิ” ช๊อปเปอร์หันมาถามฉัน ฉันได้แต่พยักหน้ากลับไป
“แต่เรายังไม่แน่ใจ ตอนนี้พวกเรากำลังจะกลับไปที่ปราสาทแล้วถามเจ้าหญิงให้รู้เรื่องน่ะ” ฉัน
“หรอ งั้นก็ไปกันเถอะ พวกเราไปด้วย” ช๊อปเปอร์
พวกเราเดินกันจนถึงที่ปราสาทอีกครั้ง แบล็คเวลล์ที่ดูจะรีบร้อนที่สุด รีบเดินตามหาน้องสาวทั่วปราสาททันที
“นายจะรีบเดินไปไหนเนี่ย!” อุซปที่เดินตามแบล็คเวลล์ไม่ทันพูดขึ้น
“ก็ฉันอยากรู้เรื่องนี้ให้เร็วที่สุดน่ะสิ เรื่องแบบนี้มันไม่ควรเอามาล้อเล่น!” แบล็คเวลล์
ปึง!
แบล็คเวลล์ผลักประตูบานใหญ่ ที่ในห้องมีเก้าอี้บัลลังก์อยู่สองตัว ซึ่งมีราชาและราชินีนั่งอยู่เหมือนเดิม
“เป็นอะไรน่ะแบล็คเวลล์” ราชินีถามอย่างเป็นห่วง เมื่อจู่ๆ ก็เห็นแบล็คเวลล์เปิดประตูเข้ามาเสียงดัง
“ไวท์อยู่ไหนครับ!” แบล็คเวลล์ตะโกนถามขึ้น
“ทำไมหรอ? ไวท์ทำไมงั้นหรอ?” ราชินีถามด้วยเสียงร้อนรนทันที
“ผมอยากรู้ว่าไวท์อยู่ไหน!” แบล็คเวลล์ขึ้นเสียง
“ฉันอยู่นี่...”
เสียงของไวท์เฌอเบศทำให้พวกเราทุกคนหันไปมอง เธอเดินเข้าพร้อมกอดอกมองหน้าพี่ชายอย่างไม่พอใจ
“มีอะไรงั้นหรอ” ไวท์เฌอเบศ
“ไอข่าวนี่น่ะ! มันเรื่องจริงอย่างนั้นหรอ!” แบล็คเวลล์ดึงกระดาษที่ติดตัวเอาไว้ขึ้นมา แล้วจ่อไปที่หน้าของไวท์เฌอเบศ
“อะไรของนาย” ไวท์เฌอเบศเบ้ปาก ก่อนจะรับกระดาษนั้นไปอ่าน
“มันเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรอ!!” แบล็คเวลล์
“...” ไวท์เฌอเบศนิ่งอึ้งไปในทันที ราชินีที่ทนนั่งอยู่เฉยไม่ได้ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้ามาหาลูกทั้งสองทันที ก่อนที่พระองค์จะค่อยๆ ดึงกระดาษในมือของไวท์เฌอเบศไปอ่าน
“...ไวท์...” ราชินีนิ่งอึ้งไปบ้าง
“มันเป็นเรื่องโกหกใช่มั้ย! แล้วเรื่องเจ้าบ่าวอีก!” แบล็คเวลล์
“ป่าว... มันไม่ใช่เรื่องโกหก...” ไวท์เฌอเบศตอบเสียงเรียบ พวกเราทุกคนอึ้งไปในทันที
“มันเป็นเรื่องจริง ทั้งเรื่องงานแต่งและเรื่องเจ้าบ่าว” ไวท์เฌอเบศ
“นี่ลูกเอาจริงอย่างงั้นหรอไวท์” ราชินีหันไปถามลูกสาว
“จริงค่ะท่านแม่” ไวท์เฌอเบศหันไปส่งยิ้มให้กับราชินี
“มันเป็นเรื่องจริงอย่างงั้นหรอ!... ทำไมกัน...” แบล็คเวลล์ถามอย่างอึ้งๆ
“ใช่... ทุกอย่างจะสมบูรณ์... ถ้าหากซันจิตกลง” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมหันไปมองหน้าซันจิ ซันจิอึ้งไปทันที
“ว่าไงล่ะซันจิคุง” ไวท์เฌอเบศส่งยิ้มน่ารัก ซันจิหน้าแดงขึ้นมาทันที
“ทำไม... องค์หญิงถึงต้องการแต่งงานกับผมล่ะครับ?” ซันจิตั้งคำถาม
“...” ไวท์เฌอเบศนิ่งไปในทันที ก่อนจะค่อยๆ อมยิ้มหวาน
“ฉันก็ไม่รู้... แต่ฉันอยากแต่งงานกับซันจิคุง นายเป็นคนแรก ที่ฉันเห็นแล้ว... ฉัน...” ไวท์เฌอเบศหลบสายตาของซันจิก่อนจะหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันไม่เคยรักใครมาก่อน... และเมื่อฉันเห็นนาย... จู่ๆ หัวใจของฉันจะเต้นรัว” ไวท์เฌอเบศ
“ไวท์เฌอเบศ... ผม...” ซันจิก้มหน้าลงพร้อมกำมือแน่น... อะไรกัน นี่มันฉากสารภาพรัก =[]=!!
ซันจิ... นายจะตอบว่ายังไง นายจะปฏิเสธองค์หญิงงั้นหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นหัวนายอาจจะขาดได้เลยนะ...
“ผมแต่งคร้าบบบบบบบบ ” ซันจิ
“หา!!” พวกเราทุกคนเหวอกันทันที มีแต่องค์หญิงไวท์เฌอเบศเท่านั้นที่ยืนหน้าแดงแปร๊ดอยู่
“อะไรนะ! นายจะแต่งงั้นหรอซันจิ!” อุซปกับช๊อปเปอร์ร้องอย่างตกใจ
“ก็เจ้าหญิงแสนสวยมาตกหลุมรักทั้งที ชีวิตของฉันช่างมีความสุขจริงๆ!!~ ” ซันจิ
“ละ... แล้วความฝันของนายล่ะ ออลบลูของนายล่ะ!” อุซป
“ฉันจะได้แต่งงานกับเจ้าหญิงเชียวน้า!~” ซันจิ
“อา... นายจะแต่งงานแล้วหรอซันจิ ยินดีด้วยนะ >O<!!” ลูฟี่ที่ตอนแรกนิ่งไป เรียกสติกลับมาได้ ก็วิ่งไปจับมือแสดงความยินดีให้กับซันจิทันที อะไรของนายเนี่ย =[]=!!
“นายจะแต่งงานกับฉันจริงๆ น่ะหรอ” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมลูบที่แขนของตัวเอง
“แต่งสิคร้าบบบ~ ” ซันจิ
“=////=” ไวท์เฌอเบศหน้าแดงแปร๊ดอีกครั้งหนึ่ง
แบล็คเวลล์นิ่งอึ้งไปนาน เขาไม่ขยับเลย ราชินีที่เห็นท่าทางแปลกๆ ของลูกชาย รีบเดินเข้าไปหาแล้วแตะที่ต้นไหล่ทันที
“เป็นอะไรหรอแบล็คเวลล์” ราชินีถามแบล็คเวลล์ เขาส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรหรอก... ครับ” แบล็คเวลล์
“อะไรกัน ทำไมไวท์ถึงจะแต่งงาน!!!” พระราชาที่นิ่งเงียบอยู่นานตะโกนขึ้นมา พวกเราถึงกับสะดุ้งกับน้ำเสียงของท่าน เพราะมันเหมือนถูกอัดแน่นไปด้วยความโกรธ
“เสด็จพ่อ...” ไวท์เฌอเบศ
“อธิบายมา พ่อรอฟังอยู่!!” พระราชา
เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศและพระราชาหายไปในห้องข้างๆ นานแล้ว พวกเราที่ยืนนิ่งอยู่ที่ห้องบัลลังก์ได้แต่ยืนมองหน้ากัน
“พวกนั้นไปพูดอะไรกันน้า~” ลูฟี่พูดพรางเดินไปรอบห้อง
“นั่นสิ เข้าไปก็นานแล้วด้วย” ฉัน
“หวังว่าไวท์เฌอเบศจังจะไม่เป็นไรนะ” ซันจิ
“ท่านพ่อไม่กล้าทำอะไรยัยนั่นหรอก -__-” แบล็คเวลล์
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูดังมาจากห้องข้างๆ พวกเราทุกคนหันไปให้ความสนใจในทันที
องค์หญิงไวท์เฌอเบศเดินออกมาจากห้องด้วยหน้าตานิ่งเฉย ก่อนจะหันมาเรียกราชินีและแบล็คเวลล์เข้าไปในห้อง ตอนนี้ก็เหลือแค่พวกเราแล้ว...
“รู้สึกกดดันชะมัด =__=” อุซป
“นั่นสิ เหมือนเป็นเรื่องใหญ่มากๆ ยังไงก็ไม่รู้ T__T” ช๊อปเปอร์
“พวกนายกลุ้มเรื่องอะไรกันหรอ?” ลูฟี่ที่เดินวนรอบบัลลังก์กว่าสี่พันรอบหันหน้ามาถามพวกเราอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ก็เรื่องซันจิไง =[]=^^!!” อุซปโวยวายทันที
“หะ? ซันจิทำไมหรอ?” ลูฟี่
“เฮ้อ... ช่างเถอะลูฟี่” อุซปพูดอย่างอ่อนแรง
“อ๊ะ นี่มันอะไรเนี่ย เพชรรึป่าว?” ลูฟี่พูดพร้อมจ้องไปในเก้าอี้บัลลังก์ ฉันพุ่งตัวเข้าไปหาลูฟี่อย่างรวดเร็ว แล้วเอาหน้ายื่นไปที่เก้าอี้บัลลังก์ที่ลูฟี่พูดว่ามันคือเพชร
“เพชร... เพชรไดมอลสีชมพู กรี๊ดด >O<!!” ฉันร้องอย่างดีใจ ว้ายๆๆ! เพชรแหละเพชร เพชร!
เพชรที่ได้ชื่อว่าราคาแพงที่สุดในโลก ว้าววว มันช่างสวยงามจริงๆ T__T!!
“ลูฟี่... เอามันออกมา” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่ไดมอลสีชมพูที่ฝังอยู่ที่เก้าอี้บัลลังก์
“เธอจะบ้าหรอนามิ นั่นมันขโมยชัดๆ เลยนะ =[]=!!” อุซปรีบวิ่งมาดึงตัวฉันไว้ทันที
“อะไรกันเล่า! ไดมอลสีชมพูเชียวนะ!” ฉันโวยวาย
“ฉันรู้! แต่ถ้าเธอแคะมันออกไป มันโทษหนักเลยนะเฮ้ยย T__T!!” อุซป
“ถ้าไม่มีใครเห็นก็ไม่เป็นไรหรอกน่า!” ฉัน
“เธอใจเย็นๆ ก่อนดี้ T[]T!!” อุซป
“เฮ้อ ก็ได้ๆ ปล่อยฉันซะที ไม่เอาก็ได้ -__-” ฉันหยุดโวยวาย อุซปจึงยอมปล่อยตัวฉัน เฮ้อ อยากจะบ้าตาย... เหมือนเงินมันมากองอยู่ตรงหน้าแล้วฉันไม่ได้หยิบ ฮือ รันทดใจ T___T;;
แอ๊ด...
“นี่ซันจิคุง...” ไวท์เฌอเบศโผล่หน้าออกมาจากห้องนิดหน่อย แล้วเรียกชื่อซันจิ
“คร้าบบบ~” ซันจิตอบรับอย่างเร็วไว
“เข้ามาในนี้หน่อยสิ” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับซันจิ
ซันจินิ่งไปนิดหน่อย ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนั้นบ้าง
อะไรกันเนี่ย! เริ่มหายกันไปทีละคนๆ แล้วนะ! ฉันอยากรู้ว่าพูดอะไรบ้างหนิ!
“แอบฟังกันเถอะ” อุซปที่ดูเหมือนจะรู้ใจฉันพูดขึ้น พวกเราสองคนวิ่งกันไปที่หน้าประตู แล้วเอาหูแนบกับประตูไว้ทันที มันจึงทำให้ได้ยินเสียงเบาๆ
“เธอคิดจะแต่งงานกับลูกสาวฉันใช่หรือป่าว”
เสียงของพระราชาดังขึ้นเบาๆ ฉันเริ่มให้ความสนใจกับมันมากๆ ในทันที
“ซันจิคุงกับลูกจะแต่งงานกันค่ะ ใช่มั้ยซันจิคุง” เสียงของไวท์เฌอเบศดังแทรกขึ้นมาบ้าง
“ไวท์เฌอเบศจังว่ายังไง ผมก็ว่าอย่างงั้นคร้าบบ~” เสียงของซันจิดังขึ้นบ้าง
“เธอคิดว่าเธอจะดูแลลูกสาวฉันได้จริงๆ น่ะหรอ” พระราชา
“ไปพูดอะไรแบบนั้นกันคุณ พูดเหมือนไม่อยากให้ลูกเราแต่งงานอย่างงั้นแหละ!” ราชินี
“ก็ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมาเสียใจทีหลัง!” พระราชา
“ลูกตัดสินอะไรไปแล้ว ไม่มีทางเสียใจทีหลังหรอกค่ะ!” ไวท์เฌอเบศ
“ลูกยังเล็กนะไวท์ ยังมีเจ้าชายจากต่างเมืองอีกมากมาย ที่เหมาะสมกับลูกมากกว่า” พระราชา
“ลูกไม่เอา! ลูกรักซันจินะ!” ไวท์เฌอเบศ
“ว้าย ลูกสาวฉันมีความรัก!” ราชินี
ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าจะเรียกซันจิไปทำไมกัน เหมือนหมอนั่นจะไม่ได้พูดอะไรเลยนะ มีแต่เรื่องของครอบครัวพูดกับไม่หยุดย่อนเนี่ย =___=;;
“งั้นฉันขอถามเธอตรงๆ เธอคิดว่า เธอจะดูแลลูกสาวฉันได้อย่างงั้นหรอ” พระราชา
“ผมดูแลได้แน่นอนคร้าบ คุณพ่อ~” ซันจิ
“แล้วเธอรักลูกสาวฉันอย่างนั้นหรอ...” พระราชา
“ถามอะไรแบบนั้นล่ะท่านพ่อ เขาจะแต่งงานกับลูก เขาก็ต้องรักลูกสิ!” ไวท์เฌอเบศ
“ใช่ คุณนี่ถามไม่คิดเอาซะเลยนะ!” ราชินี
“ก็ฉันอยากได้ยินจากปากของเขานี่!” พระราชา
“พ่อไม่ต้องถามมากหรอก ลูกอยากแต่งงานกับซันจิคุง แค่นั้นแหละ!” ไวท์เฌอเบศ
“ไวท์...” พระราชา
“นะคะ... ตามใจไวท์สักครั้ง...”
เสียงของไวท์เฌอเบศเริ่มอ่อนลง เช่นเดียวกับเสียงของพระราชา ดูเหมือนภายในห้องนั้นจะกดดันไม่น้อยเช่นเดียวกัน
“...พ่ออยากให้ลูกมีความสุข” พระราชา
“นี่แหละค่ะ... ที่จะทำให้ไวท์มีความสุข” ไวท์เฌอเบศ
แล้วทั้งห้องก็เงียบลงไปในทันที... พระราชากำลังคิดอยู่สินะ อยากเห็นสีหน้าของทุกคนจริงๆ เลยในตอนนี้ ฉันอยากเข้าไปข้างในชะมัด...
“งั้น... ถ้าลูกต้องการแบบนั้น ก็แล้วแต่ลูก” เสียงของพระราชาที่ตอบรับ ทำเอาฉันกับอุซปอึ้งไปตามๆ กัน แล้วก็ตามมาด้วยเสียงร้องดีใจของไวท์เฌอเบศ
“ลูกรักท่านพ่อที่สุดเลยค่ะ!” ไวท์เฌอเบศ
“แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ” อุซปพูดขึ้น ตอนนี้เขาเอาหูออกจากประตูแล้ว ฉันค่อยๆ หันหน้าไปหาอุซปอย่างช้าๆ
“ใช่...” ฉัน
“ทำไมหรอ เขาว่ายังไงกันบ้าง?” ลูฟี่ถามพวกเราที่นั่งฟังอยู่
“พระราชาตอบตกลงเรื่องที่จะให้องค์หญิงแต่งงานน่ะสิ” อุซป
“อะไรนะ! งั้นซันจิก็จะแต่งงานจริงๆ อย่างนั้นหรอ =[]=!” ช๊อปเปอร์ร้องเสียงหลง
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น” อุซป
“งั้นเรือของเราก็จะไม่มีกุ๊กน่ะสิ =[]=!!!” ช๊อปเปอร์
“หา! ซันจิจะแต่งงานอย่างงั้นหรอ!?” ลูฟี่ร้องอย่างตกใจ
“นายพึ่งรู้หรือไง!!!” ฉับกับช๊อปเปอร์ประสานเสียง
“ถ้าซันจิแต่งงาน... ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?” ลูฟี่
“ดียังไงล่ะ! เรือของเราจะไม่มีซันจิอยู่อีกแล้วนะ!” ฉัน
“อ้าว? ทำไมล่ะ ซันจิแต่งงานแล้วจะออกทะเลไม่ได้หรอ?” ลูฟี่เอียงคอถามฉันอย่างใสซื่อ มันทำเอาฉันเถียงไม่ออก... เพราะมันก็จริงอย่างที่ลูฟี่พูด ใครว่าแต่งงานแล้วจะออกทะเลไม่ได้... แต่ภาระมันก็จะมีมากขึ้นด้วยนี่สิ ถ้าซันจิแต่งงานไปจริงๆ... มันจะเป็นเรื่องดีหรือป่าวนะ?
“เรื่องนี้เราควรให้เจ้าตัวตัดสินใจนะ” โรบินพูดพร้อมชี้ไปที่ประตู พวกเรารีบหันหน้าไปตามมือของโรบินทันที
ภาพที่เห็นคือ ไวท์เฌอเบศที่ยืนควงแขนกับซันจิอยู่ โดยข้างหลังมีราชาและราชินียืนอยู่
“เรื่องว่ายังไงบ้างล่ะ” โซโลพูดขึ้นถามซันจิ ซันจินิ่งไป ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“เราสองคนจะแต่งงานกัน” ไวท์เฌอเบศตอบแทน พร้อมเอาหัวซบลงไปที่ไหล่ของซันจิ ซันจิที่ขวยเขินบิดไปมาไม่หยุด... สองคนนี้... จะแต่งงานกันจริงๆ อย่างงั้นหรอ =[]=!!
เรื่องราวทั้งหมดเป็นไปอย่างรวดเร็วตามความคิดของไวท์เฌอเบศ เธอวางแผนเอาไว้ว่า จะทำการหมั้นในค่ำวันนี้ และแต่งงานในอีกสามวันให้หลัง... เธอจะรีบไปไหน =[]=!!!
“คอนเซ็ปงานแต่งงานจะเป็นสีขาวกับชมพูไดมอล เค้กจะต้องเป็นเค้กครีมนมสี่ชั้น” ไวท์เฌอเบศพูดกรอกหูของคนจัดงาน เขาได้แต่ก้มหน้าจดๆๆ สิ่งที่ไวท์เฌอเบศพูด
“เรื่องชุดแต่งงาน หลังจากหมั้นเสร็จ วันต่อไปจะต้องเลือกชุดแต่งงาน” ไวท์เฌอเบศ
“แล้วเรื่องดอกไม้ในงานแต่งล่ะคะ” คนจัดงานแต่งถามขึ้น
“ต้องเป็นดอกซากุระสีชมพูระดับสามตามสีผิวเด็กแรกเกิด งานแต่งพรมปูพื้นต้องเป็นสีขาวลวดลายเรียบง่ายสีทอง แล้วเรื่องรองเท้าของชุดแต่งงานขอเป็นแก้วแท้ใส่เพชรของอาณาจักรเราเข้าไปด้วยก็ได้” ไวท์เฌอเบศ
“ค่ะ แล้วเรื่องการเชิญแขก...”
“เหล่าเจ้าหญิง เจ้าชายเพื่อนฉัน และราชา ราชินีของอาณาจักรใกล้เคียง เชิญมาให้หมด” ไวท์เฌอเบศ
“แล้วเรื่องแหวนแต่งงาน...”
“เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันเลือกเอง! เธอไปได้แล้ว มีอะไรสงสัยก็มาถามฉันใหม่” ไวท์เฌอเบศ
“เพคะ” แล้วเธอคนนั้นก็เดินจากไป ไวท์เฌอเบศหันหน้ามาทางซันจิที่ยืนอยู่กับพวกเราก่อนจะส่งยิ้มให้
“นายจะแต่งงานจริงๆ หรอซันจิ =___=” อุซป
“ใช่” ซันจิ
“แน่ใจแล้วหรอ” อุซป
“แน่สิ” ซันจิ
“แล้วออลบูลของนายล่ะ...” อุซป
“ใครว่าเราจะออกทะเลไม่ได้อีก” ซันจิ
“แต่ภาระมันต้องเยอะขึ้นแน่ๆ เลยน้า...” อุซป
“ไม่มีปัญหา” ซันจิ
“นายแน่ใจแล้วหรอ...” อุซป
“นายเลิกถามวนไปวนมาได้แล้วน่า!!” ซันจิพูดอย่างเหลืออด อุซปรีบกระโดดไปหลบหลังแฟรงกี้ทันที
“นายจะแต่งงานแล้ว... เพื่อนฉันจะแต่งงานแล้ว T^T” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมน้ำตาไหลพรั่ง
“อะไรกันเล่า แค่แต่งงานเอง” ซันจิหันไปยิ้มให้ช๊อปเปอร์
“มันแค่ที่ไหน งานแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ” แฟรงกี้
“ผมเล่นเพลงในงานแต่งได้นะคร้าบ โยโฮะโฮะโฮ” บรู๊คคุง
“แต่ถ้านายอยากแต่งงานจริงๆ ก็คงไปขัดไม่ได้หรอกนะ” ช๊อปเปอร์
“ปล่อยให้แต่งๆ ไปเถอะ เรือเราจะได้เบาลงซะที” โซโล
“นายหมายความว่ายังไงเจ้าหัวสาหร่าย =[]=^^!!!” ซันจิหันไปโวยวายใส่โซโลทันที
“ก็แปลว่านายมันหนักเรือไง” โซโล
“หน๊อย แก อยากตายนักใช่มั้ย!” ซันจิ
“งี่เง่าจริงๆ -O-” โซโล
แล้วทั้งคู่ก็ตีกัน =___= เฮ้อ...
“ลูกแม่จะแต่งงานแล้ว~” เสียงของราชินีดังขึ้น ฉันจึงหันหน้าไปมองทันที ราชินีสวมกอดเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศอย่างรักไคร่ ก่อนจะค่อยๆ ถอนกอด แล้วส่งยิ้มให้
“โถ่... แม่ก็” ไวท์เฌอเบศ
“ลูกแม่โตเป็นสาวแล้วนี่เนอะ เรื่องชุดแต่งงานน่ะ แม่เตรียมไว้ให้แล้วน้า ^^~” ราชินี
“หืม? ชุดไหนกันคะ?” ไวท์เฌอเบศ
แล้วสองแม่ลูกก็เดินลับตาไป คงไปดูชุดกันมั้ง ซันจิกับโซโลที่ตีกันไม่หยุด จึงทำให้ฉันต้องเดินเข้าไปห้าม
“เฮ้ นายสองคนเลิกตีกันก่อนจะได้ไหม!” ฉัน
“โอ้ คุณนามิ~” ซันจิกระโดดออกมาจากการต่อสู้กับโซโลแล้วหันมามองฉันทันที
“ถึงผมจะแต่งงาน แต่ผมก็ร๊าก~ คุณนามินะคร้าบ~” ซันจิ
“นายจะรักฉันอีกได้ยังไง นายกำลังจะแต่งงานนะซันจิ -___-” ฉัน
“นั่นสินะครับ~” ซันจิ
“นี่ซันจิ นายไปทางนู้นหน่อย เขาเอาแหวนหมั้นมาแล้วน่ะ” แบล็คเวลล์เดินเข้ามาหาพวกเรา ซันจิทำหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เดินไปตามที่แบล็คเวลล์บอก
“จะดีหรอ ให้น้องสาวนายแต่งงานกับซันจิน่ะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อซันจิเดินไปแล้ว แบล็คเวลล์หันหน้ามามองฉัน ก่อนจะยิ้มให้น้อยๆ
“เรื่องของยัยนั่น ฉันไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใจอยู่แล้วนี่ ^^” แบล็คเวลล์
“นายดูช็อคมากๆ เลยนะ ตอนที่รู้ว่าไวท์เฌอเบศจะแต่งงาน” ฉัน
“ก็ต้องช็อคสิ ก็ฉันไม่รู้เรื่องเลยนี่... แต่ถ้ายัยนั่นจะแต่งงานจริงๆ ฉันก็ไม่คิดจะขัดหรอกนะ เพราะมันเป็นชีวิตของยัยนั่นอยู่แล้ว” แบล็คเวลล์พูดพร้อมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล
“อีกอย่าง ฉันมีเรื่องที่ต้องคิดตั้งเยอะแยะ” แบล็คเวลล์
“เช่นเรื่องอะไรล่ะ” ฉันถามอย่างสงสัย แบล็คเวลล์หันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มให้ แล้วมองไปทางรีเทล ที่ตอนนี้เธอกำลังนั่งหัวเราะและคุยกับลุงซามะอยู่
“ฉันคงอยู่ในอารมณ์เดียวกับยัยนั่นมั้ง เลยไม่อยากจะขัด” แบล็คเวลล์
“นายชอบรีเทลงั้นหรอ!?” ฉันร้องอย่างตกใจ แบล็คเวลล์หันหน้ามามองฉันก่อนจะขมวดคิ้ว
“ผิดหรือไง =___=” แบล็คเวลล์
“กะ... ก็ฉันไม่รู้ -__-” ฉัน
“เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากอะนะ แค่เห็นว่ามองแล้วมีความสุขดีก็แค่นั้น... ที่ยอมรับว่าชอบน่ะ หมายถึงชอบมองนะ ไม่ได้ลึกซึ้งมากกว่านั้น -O-” เมื่อเบล็คเวลล์บ่นเสร็จแล้ว เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไปเลย
ให้มันได้อย่างนี้สิ ผู้ชาย =O=!!
“ซันจิจะแต่งงานจริงๆ หรอเนี่ย~” ลูฟี่เดินมาทางข้างหลังฉัน ฉันหันไปมองเขาก่อนจะพยักหน้า
“ก็น่าจะอย่างนั้นนะ” ฉัน
“แล้วซันจิจะยังออกทะเลไปกับเราอีกหรือป่าว?” ลูฟี่
“อันนี้ฉันไม่รู้... ฉันว่าเขาคงไม่คิดจะทิ้งความฝันหรอก แต่มันก็ไม่แน่” ฉัน
“หรอ... ถ้าซันจิแต่งงาน เราจะปงานแต่งของซันจิหรือป่าว?” ลูฟี่
“ถามอะไรของนาย -___-” ฉันหันไปขมวดคิ้วให้ลูฟี่ เขาเอียงคอน้อยๆ อย่างงงๆ
“ทำไมล่ะ?” ลูฟี่
“มันก็ต้องไปอยู่แล้ว ซันจิน่ะ เพื่อนของเรานะ” ฉัน
“อ๋อ~ นั่นสิเนอะ” ลูฟี่
เออ... แต่ที่ลูฟี่พูดก็ถูกแฮะ... เราต้องไปงานแต่งงานของซันจิ... ชุด!
ไปงานแต่งงานทั้งที ก็ต้องมีชุดสวยๆ ใส่งั้นสินะ คิดก่อน ที่ห้องฉันมีชุดอะไรทำนองนี้มั้ยน้า... อืม...
...ไม่มี =___=
ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยไปเลือกซื้อกับโรบินก็ได้ ถือโอกาสไปช๊อปปิ้งซะเลย ฮิๆ >__<!
“ที่นายพูดมันก็ถูกนะลูฟี่ ไปงานแต่งงานก็ต้องใส่เสื้อผ้าจริงมั้ย” ฉัน
“อ่า” ลูฟี่
“เดี๋ยวฉันจะเลือกเสื้อผ้าให้นายเอง นายต้องใส่สูทล่ะ >__<!” ฉัน
“หา? สูทหรอ... ฉันใส่แบบนี้ไปไม่ได้หรอ” ลูฟี่พูดพร้อมก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง
เก็บไว้ใส่อยู่บ้านเถอะ -___-
“ไม่ได้ งานแต่งงานนะ ต้องแต่งตัวให้มันดีๆ หน่อย ถ้านายไม่ชอบสูทก็ใส่จำพวกเสื้อเชี้ตก็ได้” ฉัน
“แต่ฉันอยากใส่แบบนี้นี่ แบบนี้สบายออก =O=” ลูฟี่
“บอกว่าไม่ได้ไง -___-” ฉัน
“เอาเถอะ เดี๋ยวฉันจะเลือกให้ พรุ่งนี้ไปเลือกกันเนอะ” ฉันพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“เสื้อผ้าใหม่หรอ ดีเหมือนกันนะ ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะซื้อให้ฉัน >__<!” ลูฟี่ร้องอย่างดีใจ ฉันชะงักไปทันที
“ใครว่าฉันจะซื้อให้นาย นายออกเองสิ -___-” ฉัน
“อ้าว แต่ฉันไม่มีเงินเลยนะ =O=!” ลูฟี่
“...ในฐานะที่จะไปงานแต่งงานทั้งที ฉันจะซื้อให้ก็ได้ แค่ต้องคืนนะ ไม่คืนดอกเบี้ยร้อยละร้อย” ฉัน
“หา? เกินไปหรือป่าวเนี่ย แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนไปคืนเธอ =[]=!” ลูฟี่
“ไม่รู้ แต่ยังไง... นายก็ต้องคืนฉัน... ไม่งั้นก็เตรียมตัวจ่ายดอกเบี้ยได้เลย ^^” ฉัน
พวกฉันนั่งมองคนในราชวังวิ่งไปวิ่งมากันทั่วไปหมด ทุกอย่างดูเร่งรีบเพราะอีกไม่ถึงชั่วโมงงานหมั้นของซันจิและไวท์เฌอเบศก็จะเริ่มขึ้นแล้ว แต่ละคนแทบจะคลั่งกันเลยทีเดียว ส่วนพวกเราที่เป็นแค่แขกรับเชิญก็ได้แต่นั่งมองอยู่ห่างๆ เป็นกำลังใจให้ก็เท่านั้นแหละนะ =O=
“ดูวุ่นวายจังเลยเนอะ” ช๊อปเปอร์พูดขึ้น
“นั่นสิ” อุซป
“นี่พวกนาย...” เสียงของซันจิดังขึ้นจากข้างหลังของเรา พวกเราทุกคนหันหน้าไปมองพร้อมๆ กัน ก่อนจะนิ่งอึ้งกันไปทุกคน
“เป็นไงบ้าง ชุดของงานหมั้นล่ะ” ซันจิที่อยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดตา ที่ไหล่จะมีพู่สีทองที่เหมือนชุดของเจ้าชาย ที่หน้าอกมีเข็มกลัดตราของประเทศนี้ซึ่งทำจากเพชรไดมอลสีชมพู เข็มขัดที่น่าจะทำจากทองคำขาว และรองเท้าหนังสีขาวคู่สวย... เขาดูสง่าขึ้นมากๆ เลย เป็นอะไรที่โดดเด่นมากๆ เลยด้วย
“ดูดีมากเลยคร้าบ~” บรู๊คคุง
“Super!!” แฟรงกี้
“ไม่เลวเลยล่ะ” โรบิน
“เท่ชะมัดเลยซันจิ!!” ลูฟี่/อุซป/ช๊อปเปอร์
“ก็พอมองได้” โซโล
ทุกคนเริ่มออกปากชม รีเทลที่เดินมาหาพวกเราเองก็สะดุ้งไปเช่นเดียวกัน
“ดูดีมากเลยนะคะ ซันจิคุง” รีเทลพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้กับซันจิ
“อย่าบอกนะว่า... รีเทลจังตกหลุมรักผมแล้วอย่างนั้นหรอคร้าบบบ!!~” ซันจิพูดพร้อมหมุนตัวเข้าไปหารีเทล แล้วจับมือของรีเทลเอาไว้
“ฮะๆ ซันจิคุงหล่อจริงๆ นะคะ ^^” รีเทล
“หล่อหรอครับ~ รีเทลจังพูดอย่างนั้นผมก็เขินแย่สิครับ~ ” ซันจิ
รีเทลฉีกยิ้มให้กับซันจิคุง ก่อนที่จะหันมายิ้มให้พวกเราด้วย
“คุณซันจิจะแต่งงานแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ^^” รีเทล
“ครับ ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ~” ซันจิ
“งั้นฉันขอตัวนะคะ แล้วเจอกันในงานหมั้นนะคะทุกคน” รีเทลพูดพร้อมโค้งให้พวกเรา แล้วเดินไปพร้อมกับลุงซามะ
“เอ่อ... พวกคุณคะ ใกล้ถึงเวลาของงานหมั้นแล้ว โปรดไปเปลี่ยนเป็นชุดที่เป็นทางการด้วยค่ะ” จู่ๆ เสียงของผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ก็ดังขึ้นใกล้ๆ กับเรา พวกเราทุกคนหันหน้าไปมองอย่างตกใจ
“ผู้หญิงเชิญทางนี้ ส่วนผู้ชายเชิญเดินตามดิฉันมาเลยค่ะ” ผู้หญิงอีกคนที่เดินมาด้วยพูดขึ้นบ้าง พวกเราทำหน้างงกันแบบสุดๆ
“อะไรนะ?” อุซป
“ต้องแต่งตัวให้เป็นทางการในการหมั้นระหว่างราชวงค์ค่ะ โปรดไปเปลี่ยนชุดด้วยค่ะ ตามพวกเรามาค่ะ”
“อะ... อ๋อ ได้สิๆ” ฉัน
“หา? ต้องเปลี่ยนชุดด้วยหรอ?” ลูฟี่เริ่มออกเสียงบ่นทันที
“ทำตามที่เขาบอกเถอะลูฟี่” ฉันหันไปพูดกับลูฟี่ ก่อนจะเดินตามผู้หญิงที่นำทางเราไป
ฉันกับโรบินเดินไปตามทาง เมื่อเดินไปถึงห้องแต่งตัว ผู้หญิงคนนั้นก็บอกให้เลือกชุดจากราวมาหนึ่งชุด แล้วเปลี่ยนให้เรียบร้อย เธอจะรออยู่ที่หน้าประตู เพื่อนำทางไปในงาน ฉันกับโรบินจึงเดินเข้าไปเลือกชุดกัน
“จะใส่ชุดไหนดีนะโรบิน” ฉันพูดพร้อมดึงชุดตัวนั้นตัวนี้ออกมา
“ไม่รู้สิ เสื้อผ้าเต็มไปหมดเลยเนอะ” โรบินพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“ฉันเอาตัวนี้แล้วกัน เธอคิดว่าเหมาะหรือป่าว?” ฉันพูดพร้อมดึงชุดที่เลือกไว้มาทาบกับตัว โรบินมองมันนิดนึงก่อนจะส่งยิ้มให้ แล้วพยักหน้า
“สวยมากๆ เลยล่ะ” โรบิน
“หรอจ๊ะ งั้นฉันเอาตัวนี้แหละ โรบินจะเอาตัวไหนล่ะ” ฉัน
“อืม... เอาตัวนี้แล้วกันนะ” โรบินพูดพร้อมหยิบชุดนั้นเอามาทาบกับตัวบ้าง
“สวยมากๆ เลย!” ฉันออกความเห็น โรบินฉีกยิ้มให้ฉัน ก่อนที่พวกเราจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันคนละห้อง
“เสร็จแล้วใช่มั้ยคะ” ผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้พวกเรา
ฉันฉีกยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น แล้วพยักหน้า
ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสสายเดียวสีพีชสั้นกว่าเข่าเล็กน้อย ใต้หน้าอกมีโบว์สีขาวอยู่และรองเท้าส้นสูงสีขาวที่เข้าเซ็ต ส่วนของโรบินเองก็เป็นชุดแซกสีฟ้าที่เปิดหลังยาวประมาณเข่ากับร้องเท้าส้นสูงสีขาวเช่นเดียวกับฉัน
พวกเราเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปเรื่อยๆ จนเดินออกไปนอกปราสาท บริเวณนี้เป็นบริเวณข้างหลังปราสาทซึ่งเป็นสวนขนาดใหญ่อยู่ หญ้าสีเชียวชอุ่มและดอกไม้สีสวยหลายชนิด
“เชิญไปนั่งรอตรงฝั่งนั้นได้เลยนะคะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมผ่ายมือไปตามชุดที่เธอบอก พวกเรามองตามมือของเธอ แล้วค่อยๆ เดินไปนั่งที่เก้าอี้
“พวกลูฟี่ช้าจังนะ” ฉันพูดพร้อมมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นใคร นอกจากแขกจำพวกขุนนางต่างๆ นั่งกันอยู่
“เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะมั้ง” โรบิน
“แต่ช้าจริงๆ นะ เป็นผู้ชายแท้ๆ น่าจะมาเร็วกว่าผู้หญิงสิ แย่จริงๆ” ฉัน
“ฮะๆ รอหน่อยเถอะน่า” โรบินหันมายิ้มให้ฉัน ฉันค่อยๆ ส่งยิ้มกลับให้กับโรบินก่อนจะเอามือเสยผมขึ้น สายตามองไปข้างหน้าซึ่งมีโต๊ะสีขาวซึ่งถูกปูด้วยผ้าสีขาวแบบยาวอยู่ ที่นั้นมีบาทหลวงกำลังยืนอ่านหนังสือของเขา และมีคนมากมายกำลังยืนคุยอยู่ด้วย
ไม่นาน รีเทลที่เดินหายไปก็กลับมาพร้อมชุดเดรสสีครีม เธอส่งยิ้มให้กับฉันแล้วเดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับลุงซามะ
“นามิ เธอสวยมากๆ เลยนะ ^^” รีเทล
“ขอบคุณ เธอเองก็น่ารัก” ฉันส่งยิ้มกลับให้รีเทล
“โรบินจังก็น่ารักมากๆ เลยนะคะ ^^” รีเทล
“ขอบคุณจ๊ะ ^^” โรบิน
“พวกหนุ่มๆ ยังไม่มากันอีกหรอคะ” รีเทลพูดพร้อมหันซ้ายหันขวา
“ก็นั่นน่ะสิ ช้ามากเลยนะเนี่ย” ฉันเริ่มออกปากบ่นบ้าง
“อ๊ะ มาแล้วนั่นไง” รีเทลที่หันหลังไปร้องขึ้น ฉันจึงค่อยๆ หันหลังไปมองบ้าง ใช่... ใช่พวกนั้นจริงๆ ด้วย
แต่ละคนอยู่ในชุดสูทสีขาวลายทาง แต่ละคนแลดูจะไม่พอใจที่ต้องใส่ชุดสูทที่อึดอัด แต่ก็ใส่มา ลูฟี่ที่ยังไงๆ ก็ต้องใส่หมวกฟางใบนั้นเบ้ปาก ก่อนจะมองไปรอบๆ งาน ก่อนที่จะหันมาสบตากับพวกเรา
“เฮ้ นามิ! โรบิน! รีเทล! ลุงซามะ!” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้างแล้วโบกมือให้พวกเรา ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ๆ
“สุดท้ายก็ต้องใส่สูทนะลูฟี่” ฉันพูดพร้อมยิ้มให้ลูฟี่
“อา อึดอัดจัง” ลูฟี่พูดพร้อมดึงคอเสื้อน้อยๆ
“ลูฟี่คุงทำไมไม่ใส่รองเท้าให้เข้าชุดล่ะคะ” รีเทลพูดพร้อมมองไปที่เท้าของลูฟี่ ซึ่งที่เขาสวมอยู่คือรองเท้าแตะคู่เดิมของเขา ลูฟี่มองไปที่เท้าของตัวเองบ้างก่อนจะฉีกยิ้ม
“ใส่แบบนี้สบายดี ฉันชอบ” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้าง
“เฮ้ พวกนายดูดีหนิ” ซันจิที่เดินมาพร้อมกับแบล็คเวลล์พูดขึ้น พวกเราหันหน้าไปมองทั้งคู่ก่อนจะฉีกยิ้ม
“คะ... คุณนามิ... น่ารักสุดๆ เลยคร้าบบบบ~ ” ซันจิกระโดดตีลังกาเข้ามาหาฉัน ก่อนจะค่อยๆ ดึงฉันให้ลุกขึ้นยืน แล้วบิดไปบิดมา
“คุณนามิน่ารักมากๆ เลย~~ อ๊ะ! โรบินจังก็สวยสุดๆ! รีเทลจังก็น่ารักมากมาย! โอ๊ย... ผมกำลังจะใจละลายแล้วว~~” ซันจิ
“นี่ใช่สภาพของคนที่กำลังจะหมั้นหรือป่าวเนี่ย =___=” แบล็คเวลล์พูดพร้อมกอดอก
“ใช่ ดูดีกันทุกคนเลยนะ...” ลูฟี่พูดพร้อมหันมาทางพวกเรา เขาฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยๆ มองมาทางฉัน
“ถึงจะไม่ชินตาเท่าไหร่ก็เถอะ -3-” ลูฟี่
“เอาเถอะย่ะ” ฉันพูดพร้อมเบ้ปาก
“งานหมั้นกำลังจะเริ่มแล้ว พวกนายนั่งก่อนก่อนสิ ส่วนซันจิ นายตามฉันมา” แบล็คเวลล์พูดขึ้น พวกเราทำตามที่แบล็คเวลล์บอก ริมสุดจะมีโรบินนั่งอยู่ ต่อมาคือฉัน รีเทล ลุงซามะ ลูฟี่ อุซป ช๊อปเปอร์ บรู๊คคุง แฟรงกี้ และโซโล
ซันจิที่เดินไปข้างหน้า เหมือนเขาจะคุยอะไรบางอย่างอยู่กับบาทหลวง ก่อนจะค่อยๆ ชูแหวนขึ้นมา สายตาของฉันเมื่อมองปที่แหวนนั้นก็รู้ได้ทันที ว่าแพงมากๆ ประดับด้วยไดมอลชมพูชัวร์ๆ เพราะมันระยิบระยับจนน่าหมั่นไส้ =___=!
“พระราชา เสด็จแล้ว!!!”
เสียงของทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้น พวกเราตกใจ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เสียงของเปียโนดังขึ้นมาบ้าง พระราชาที่เดินมาพร้อมกับราชินีในชุดที่สวยงาม ทั้งสองพระองค์เดินมาจนถึงบาทหลวง ก่อนที่บาทหลวงจะก้มหัวให้ แล้วทั้งสองพระค์ก็เดินไปยืนอยู่ข้างๆ
“เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศเสด็จแล้ว!!”
เสียงของทหารคนเดิมดังขึ้น เมื่อฉันหันไปมองที่ไวท์เฌอเบศ ก็ต้องตกตะลึงในความสวยของเธอ เพราะเธออยู่ในสุดแต่งงานแบบสั้นสีขาวประโปรงยาวประมาณเข่าบานอย่างสวยงาม รองเท้าที่ทำจากแก้วเองก็ระยิบระยับจับตา ผิวขาวของเธอยิ่งทำให้มันดูโดดเด่น ซึ่งเธอก็เดินมาพร้อมแบล็คเวลล์ พี่ชายของเธอด้วย
เมื่อไวท์เฌอเบศเดินไปถึงหน้าโต๊ะ ซันจิที่ยืนรออยู่แล้วถึงกับอึ้งไปกับความสวยของเธอ ไวท์เฌอเบศส่งยิ้มให้ซันจิน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าหลบ
“เอาล่ะ...” เสียงแก่ๆ ของบาทหลวงดังขึ้น พวกเราที่ตอนนี้นั่งลงแล้วมองพิธีการอย่างไม่คลาดสายตา
บาทหลวงค่อยๆ วางแก้วสีใสไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะหันหน้าไปมองทางไวท์เฌอเบศ
ไวท์เฌอเบศยิ้มให้กับซันจิ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบแก้วเปล่านั้นขึ้นมา แล้วค่อยๆ เปล่งเสียงพูด
“ด้วยแก้วใบนี้... ว่างเปล่าไร้ผู้เติมเต็ม แต่วันนี้... ได้พบแล้ว ผู้ที่จะมาเป็นผู้เติมเต็ม ผู้ที่จะอยู่เคียงข้างกายเสมอ ด้วยแก้วนี้ ขอให้ความว่างเปล่าที่มี จางหายไป คุณจะเป็น... เครื่องดื่มรสเลิศให้ฉันได้หรือไม่” ไวท์เฌอเบศพูดไปพร้อมกับมองหน้าของซันจิ เขานิ่งไป ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดของไวน์องุ่นที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา
“ด้วยแก้วใบนี้... ว่างเปล่าไร้ที่จะเติมเต็ม แต่วันนี้... ได้พบแล้ว ผู้ที่ผมพร้อมจะเติมเต็ม พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างกายเสมอ ด้วยแก้วนี้ ขอให้ความว่างเปล่าของคุณ จางหายไป ให้ผมเป็น... คนที่จะเติมเต็มมันให้คุณเถอะ” ซันจิพูดพร้อมค่อยๆ เทเหล้าองุ่นลงไปในแก้วของไวท์เฌอเบศ เดินยิ้มไม่หยุด พร้อมสบตากับซันจิตลอดเวลา
“ขอให้ลูกทั้งสอง รักกัน ดูแลกัน และแบ่งปันความสุขให้กัน เหมือนอย่างที่จะทำต่อไปนี้” บาทหลวงพูดขึ้นพร้อมยื่นแก้วไวน์ว่างเปล่าให้กับซันจิ เขารับมันมา ก่อนจะยื่นไปใกล้ๆ กับแก้วของไวท์เฌอเบศ เธอยิ้ม แล้วรินไวน์องุ่นที่อยู่ในแก้วของเธอใส่ลงไปในแก้วของซันจิ คนละครึ่ง
แล้วทั้งคู่ก็เอาแก้ววางไว้ที่โต๊ะสีขาวนั้นก่อนแล้วหันหน้ามามองหน้ากัน
ซันจิก็ค่อยๆ ดึงแหวนหมั้นออกมา แล้วสวมให้กับไวท์เฌอเบศ ไวท์เฌอเบศน้ำตาไหล ก่อนจะสวมแหวนของตนเองให้กับซันจิเช่นเดียวกัน แล้วทั้งคู่ก็หยิบแก้วที่มีไวน์องุ่นอยู่ขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะชนแก้ว แล้วค่อยๆ เอาไวน์องุ่นนั้น รดลงที่มือของอีกฝ่ายช้าๆ จนหมด
“การหมั้นเป็นการเสร็จสิ้นแล้ว ครั้งนี้เพียงเทไวน์องุ่นเป็นเครื่องหมายไว้ที่มือ ครั้งต่อไปจะเป็นการดื่มและร่วมสาบานรักกันในงานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอีกสามวัน ขอให้ลูกทั้งสอง... มีความสุข” เมื่อบาทหลวงพูดจบ เขาก็โค้งให้ แล้วถอยหลังเดินไป
“ซันจิคุง!” ไวท์เฌอเบศโผเข้ากอดซันจิ ซันจิเองก็กอดไวท์เฌอเบศกลับเช่นเดียวกัน
อะไรกันเนี่ย... พิธีการหมั้นแบบนี้ มันแปลกตาจนฉันไม่เคยเห็น... ครั้งนี้เป็นแค่เครื่องหมายงั้นหรอ ครั้งต่อไปคือก็สาบานอย่างแท้จริง ถ้าผิดคำสาบานโทษมันหนักหนานะซันจิ...
นายทำแบบนี้แล้ว... มันจะดีหรอ
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
THE★ FARRY
ความคิดเห็น