คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [ตอนที่19] :: ความฝันสูงสุดคือตลอดไป... การโกหกใจตัวเองควรจบลงเสียที
ตอนที่19
ความฝันสูงสุดคือตลอดไป... การโกหกใจตัวเองควรจบลงเสียที
เมื่อการหมั้นดำเนินต่อไป ฉันก็ได้แต่นั่งกังวลใจแทนซันจิ...
“ยินดีด้วยขอรับ องค์หญิงไวท์เฌอเบศ” รอยยิ้มของพวกขุนนางยิ้มให้กับไวท์เฌอเบศอย่างเป็นมิตร แต่ละคนภายในงานแสดงความยินดีให้กับทั้งคู่ไม่หยุดหย่อนแถมยังถามถึงเรื่องพิธีแต่งงานอีกด้วย
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ที่ได้อภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศ ^^”
“ขอบคุณครับ ^^” ซันจิตอบกลับพวกขุนนางและนายกเทศมนตรีอย่างนอบน้อม
เขายืนยิ้มไปยิ้มมาได้ซักสามสิบนาทีแล้วมั้ง หลังจากทำการหมั้นเสร็จ =___=
แขกของงานนี้มันมากมายจริงๆ แล้วคนพวกนี้ก็คนใหญ่คนโตทั้งนั้น ไม่มีคนในอาณาจักรได้เหยียบเข้ามาเลยสักคน นี่สินะ... คือการอภิเษกสมรสของราชวงค์
“เรากลับไปในปราสาทกันเถอะซันจิคุง” ไวท์เฌอเบศหันมายิ้มให้กับซันจิในตอนที่เขากำลังยืนคุยกับเพื่อนๆ ของเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศพอดี
“ไวท์เฌอเบศจังเหน่อยแล้วหรอครับ?” ซันจิหันไปส่งยิ้มให้ไวท์เฌอเบศ
“เรียกฉันว่า ไวท์ เฉยๆ ก็ได้ ^^” ไวท์เฌอเบศ
“ไวท์จัง ^^” ซันจิ
อา... รังสีสีชมพู =___=;;
“เข้าไปในปราสาทกันเถอะค่ะ” ไวท์เฌอเบศไม่พูดป่าว เธอดึงแขนของซันจิแล้วลากเข้าไปในปราสาททันที
“ส่วนแขกรับเชิญทุกท่าน ค่ำคืนนี้เราจะจัดงานเลี้ยงฉลองที่องค์หญิงไวท์เฌอเบศได้ทำการหมั้นหมาย และจะอภิเษกสมรสในอีกสามวันให้หลัง เราขอเชิญทุกคน เข้าไปในปราสาทได้เลยนะคะ” เสียงของราชินีดังขึ้นมา แต่ละคนเริ่มทำความสนใจ ราชินีที่เริ่มเดินเข้าไปในปราสาทก่อน และพวกขุนนางก็เริ่มเดินตามเข้าไปในปราสาทบ้าง
“ฉันถอดชุดนี้ได้หรือยัง อึดอัดชะมัด!~” แฟรงกี้ที่ทำท่าอยากจะถอดกางเกงออกจะเป็นจะตายเริ่มโวยวายขึ้นมา
“ใจเย็นๆ สิแฟรงกี้” อุซปพูดห้ามปาม
“นั่นสิ ถอดได้หรือยัง~” ลูฟี่เริ่มบ่นขึ้นมาบ้าง
“ใจเย็นๆ ทั้งคู่นั้นแหละ แล้วเข้าไปในปราสาทด้วยท่าทางสุภาพด้วย!” ฉันที่เริ่มรำคาญเริ่มขึ้นเสียง แฟรงกี้และลูฟี่หันมาทำปากจู๋ใส่ฉัน แต่ก็เดินเข้าไปในปราสาทอย่างว่าง่าย
พวกเราเดินตามหลังพวกขุนนางมากันเงียบๆ ที่จริง ฉันบอกให้พวกนี้หุบปากเองแหละ อยู่กับพวกคนใหญ่คนโต มันต้องสุภาพ กิริยาต้องดี ทั้งการเดิน การพูด การหยิบจับ และการนั่ง
“เชิญร่วมงานเลี้ยงฉลองได้ทางด้านนี้เลยค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมผายมือไปทางประตูที่ปิดอยู่ เธอส่งยิ้มให้กับทุกคน ก่อนจะค่อยๆ เดินไปเปิดประตูให้พวกเราเข้าไป
“ว้าววว! อาหารเต็มเลย *O*!!” ลูฟี่ร้องอย่างตะลึง เมื่อเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงแล้ว เพราะห้องนี้เต็มไปด้วยอาหาร และมีพื้นที่กว้างมากมาย ไหนจะโต๊ะใช้สำหรับนั่งอีก เมื่อพวกขุนนางเริ่มก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ก็เริ่มมีเสียงเพลงคลอรัสเบาๆ แล้วก็เริ่มขึ้นเป็นเพลงช้าๆ ทำให้อารมณ์ความอยากที่จะเต้นรำของแต่ละคนเริ่มลุกโชน
พรึบ!
ไฟในห้องดับหมดทุกดวง พวกเราที่พึ่งจะหาที่นั่งได้ หันไปมาอย่างตกใจ
พรึบ...
ก่อนที่แสงไฟจะฉายส่องไปที่กลางห้อง ปรากฏเป็นพระราชากับราชินีกำลังเดินอยู่ด้วยกันสองคน
“พวกเรายินดีมาก ที่ลูกสาว... องค์หญิงไวท์เฌอเบศ ได้ทรงหมั้น เธอช่างเติบโตได้ไวเหมือนเมล็ดกุหลาบ พวกเราขอแสดงความยินดีให้กับองค์หญิงไวท์เฌอเบศ และคู่หมั้นของเธอ ซันจิ...” พระราชาพูดพร้อมหันไปทางเดินขวามือ ซึ่งจู่ๆ ไฟก็ฉายไปที่นั่นเป็นจุดที่สอง ปรากฏเป็นองค์หญิงไวท์เฌอเบศและซันจิกำลังยืนอยู่ด้วยกัน
“เราจัดงานเลี้ยงขึ้นมาในครั้งนี้ เพื่อขอบคุณทุกคนที่มาร่วมพิธีหมั้นของลูกสาวเรา พวกท่านคงเหนื่อยกับการเดินทาง เชิญสังสรรค์กับงานเลี้ยงได้ตามสบาย” พอพระราชาพูดจบ ไฟก็ดับลงไปอีกรอบ ก่อนจะมีเสียงดนตรีดังขึ้นมาอีกครั้ง แล้วแสงไฟอ่อนๆ ก็เริ่มออกมา ทำให้เราเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจนขึ้น
“ขอเชิญองค์ชายซันจิและองค์หญิงไวท์เฌอเบศเป็นคู่ที่จะเต้นรำเป็นคู่แรกเลยค่ะ” ราชินีพูดขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มให้ทั้งคู่
ซันจิที่ตอนนี้ได้รับบรรดาศักดิ์เป็นเจ้าชายไปแล้ว หันหน้าไปมองหน้าองค์หญิงไวท์เฌอเบศก่อนจะโค้งให้เธออย่างสวยงาม แล้วยื่นมือไปตรงหน้าไวท์เฌอเบศเพื่อเป็นการขอเต้นรำ เธอส่งยิ้มกลับไปให้ซันจิ ก่อนจะย่อเข่าตอบรับ แล้วเอื้อมมือไปจับมือของซันจิไว้
ทั้งคู่เต้นรำกลางสายตาของทุกคนภายในงาน ทั้งคู่ส่องแสงเป็นประกายสวยงาม พวกเขาทั้งคู่ช่างดูงดงามและสูงส่งมากๆ
“ซันจิเป็นเจ้าชายไปแล้วล่ะ” อุซปหันมากระซิบกับฉัน
“ก็ใช่น่ะสิ ก็ได้หมั้นกับเจ้าหญิงแล้วนี่” ฉันกระซิบตอบ
“ซันจิจะยอมแต่งงานกับเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศอะไรนั่นจริงๆ น่ะหรอ หมอนั่นหน้าม่อจะตายไปนะ =O=!” อุซป
“เอ่อ... อันนั้นฉันรู้... แต่เราจะไปทำอะไรได้ ก็เขาเป็นคนตัดสินใจนี่” ฉันพูดพร้อมมองไปทางซันจิ
“เราจะมีเพื่อนเป็นเจ้าชายซะแล้วหรอเนี่ย...” อุซปพูดพร้อมเอนหลังพิงกับเก้าอี้อย่างเหนื่อยใจ
“หูยย อันไหนก็อร่อยทั้งนั้นเลย >____<!!”
เสียงของลูฟี่ดังมาไม่ไกล ฉันหันหน้าไปมองตามต้นเสียง เห็นเป็นลูฟี่ที่ยืนอยู่หน้าที่วางอาหาร ในมือเขามีจานที่มีอาหารพูนเต็มจานไปหมด หมอนั่นกินไม่เลือกหน้า เหล่าขุนนางทั้งหลายถึงกับถอยหลัง หมอนั่นจะทำให้อับอายไปถึงไหนกันนะ =[]=!!
“นามิ ไม่ไปเต้นรำบ้างหรอ” รีเทลเดินมาหาฉัน ตอนนี้แต่ละคนเริ่มจับคู่และเดินไปเต้นรำกันบ้างแล้ว ฉันหันไปยิ้มให้กับรีเทลก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวค่อยไป” ฉันส่งยิ้มให้กับรีเทล
“งั้นฉันขอไปเต้นรำก่อนนะ” รีเทลยิ้มกลับให้ฉัน แล้วหันหลังเดินไป ฉันรีบหันหาคู่เต้นรำของเธอทันที ใครกันนะๆๆ ที่มาขอเต้นรำกับรีเทลน่ะ =O=!!
...เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย...
รีเทลเดินไปยิ้มกับแบล็คเวลล์ ก่อนจะโค้งให้ช้าๆ แบล็คเวลล์ยื่นมือมาตรงหน้าของรีเทล รีเทลค่อยๆ ที่จะเอื้อมมือไปจับ แต่กลับถูกขัดขวางไว้โดยลุงซามะที่กระโดดเตะแบล็คเวลล์มาแต่ไกล ทั้งสามคนโวยวายใส่กันซักครู่ ก่อนที่รีเทลจะเดินไปเต้นรำกับลุงซามะ โดยทิ้งแบล็คเวลล์ที่หน้าบูดไว้ข้างหลัง
“นามิไปเต้นกันบ้างมั้ย ^O^”
เสียงเล็กๆ ดังมาจากข้างหลังของฉัน พอหันไปก็พบเป็นช๊อปเปอร์ ช๊อปเปอร์ส่งยิ้มให้ฉันน้อยๆ ก่อนจะยื่นมือมาให้ฉัน ฉันฉีกยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปจับไว้
ช๊อปเปอร์ที่ตัวเล็กกว่าฉัน เมื่อถูกฉันยกขึ้นมาก็ทำเอาลอยเชียว ตัวเล็กน่ารักจริงๆ >__<!
ฉันที่กำลังเหวี่ยงช๊อปเปอร์ไปมาไม่หยุด เผลอหันไปมองแบล็คเวลล์พอดี เขานั่งลงกับโต๊ะ แล้วทำหน้าบูดมองไปทางรีเทลไม่หยุด แหม... ทำเป็นบอกว่าชอบมอง ชอบเขาชัดๆ นะนั่น เจ้าเจ้าชายบ้า =___=;;
“อา... เวียนหัวๆ @o@” ช๊อปเปอร์ที่ถูกฉันเหวี่ยงไปมาเริ่มออกเสียงบ่น ฉันเห็นอย่างนั้นจึงค่อยๆ หยุดหมุนเขาก่อนจะยิ้มให้ แล้วอุ้มช๊อปเปอร์กลับไปนั่งที่
“เวียนหัวมากรึป่าวช๊อปเปอร์ ดื่มน้ำหน่อยมั้ย” ฉันหันไปถามช๊อปเปอร์
“ได้ซักหน่อยก็ดีนะ... โอยๆ @o@” ช๊อปเปอร์
ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่วางเครื่องดื่มต่างๆ อืม... เอาน้ำส้มไปให้ช๊อปเปอร์แล้วกันนะ
ฉันเอื้อมมือไปตักน้ำส้มใส่แก้ว แล้วค่อยๆ เดินกลับไปที่โต๊ะ ก่อนถึงโต๊ะ ก็เห็นลูฟี่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกับแบล็คเวลล์ หมอนั่นนั่งตีพุงอย่างอิ่มจัด กินจนหมดงานรึยังเนี่ย หมอนั่น =___=
“อา... นามิ! น้ำอะไรน่ะ?” ลูฟี่ที่เห็นฉันเดินมาพอดี ถามขึ้น
“น้ำส้ม จะเอาไปให้ช๊อปเปอร์น่ะ เหมือนเขาจะเวียนหัวหน่อยๆ” ฉัน
“หืม? ช๊อปเปอร์เวียนหัวงั้นหรอ เป็นอะไรน่ะ~” ลูฟี่ไม่พูดเปล่า เขายืดมือของตัวเองไปจับที่เขาของช๊อปเปอร์ก่อนจะดึงมาที่โต๊ะของตัวเอง... เฮ้ย =[]=!!
“ช๊อปเปอร์นายเวียนหัวหรอ?” ลูฟี่ก้มหน้าถามช๊อปเปอร์
“โอย... นายทำอะไรของนายน่ะ =[]=!” ช๊อปเปอร์เงยหน้ามาโวยวายใส่ลูฟี่ทันที
“ก็เห็นนายเวียนหัวนี่” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้ม
“ยิ่งนายทำแบบนี้ ฉันยิ่งเวียนหัว โอย...” ช๊อปเปอร์
“เอ่อ... ขอโทษที่หมุนนายนานไปหน่อยนะช๊อปเปอร์” ฉันยิ้มแห้งๆ ให้กับช๊อปเปอร์ ก่อนจะยื่นน้ำส้มไปให้ ช๊อปเปอร์รับน้ำส้มนั้นไป ก่อนจะดื่มมันจนหมด
“หายเวียนหัวหรือป่าว?” ฉัน
“อีกสักแป๊บก็คงหายแล้วล่ะ คงต้องอยู่นิ่งๆ ก่อน” ช๊อปเปอร์
“อื้ม” ฉันพูดพร้อมเดินไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับลูฟี่
“เธอไม่ไปเต้นรำอย่างงั้นหรอ?” แบล็คเวลล์ที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันหันมาถามฉัน ฉันยิ้มให้กลับแบล็คเวลล์เล็กๆ
“เต้นมาแล้ว ไม่งั้นช๊อปเปอร์ไม่โทรมขนาดนี้หรอก” ฉันพูดพร้อมจิ้มไปที่ตัวของช๊อปเปอร์ที่นอนนิ่งอยู่
“ว่าแต่นายเถอะ ไม่ไปเต้นรำล่ะ เป็นเจ้าชายเชียวนะ” ฉัน
“เหอะ...” แบล็คเวลล์เบ้ปากก่อนจะหันไปมองทางรีเทลที่เต้นรำกับลุงซามะไม่หยุด
“เขาไม่ยอมเต้นกับนายหรือไง” ฉันพูดพร้อมยิ้มเยาะ
“อะไร! ไอ่เต้นน่ะ มันเต้น แต่พ่อของยัยนั่นไม่ยอมให้ฉันเต้นด้วย เพราะอะไรก็ไม่รู้ =___=” แบล็คเวลล์
“ลุงซามะเขาหวงลูกสาวน่ะ” ฉัน
“หวงเกินไป น่าเบื่อชะมัด -___-” แบล็คเวลล์พูดพร้อมเอามือเท้าคาง
“เธอไปเต้นรำกับฉันมั้ย?”
จู่ๆ แบล็คเวลล์ก็หันมาถามฉัน ฉันมองเขาอย่างแปลกใจ
“นายชวนฉันเต้นรำ?” ฉัน
“ใช่” แบล็คเวลล์ลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันหันไปมองทางลูฟี่ที่นั่งมองช๊อปเปอร์อยู่ แล้วทำท่าจะหลับกับเสียงเพลงให้ได้... เฮ้อ นี่ฉันหวังอะไรนะ -___-
“เอาสิ” ฉันยิ้มให้กับแบล็คเวลล์ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับ
เราทั้งคู่เดินไปที่เต้นรำ ก่อนที่จะโค้งให้กันช้าๆ แล้วเริ่มเต้นรำทันที
“ทำไมยัยนั่นต้องเต้นกับพ่อด้วย” มือของแบล็คเวลล์ข้างหนึ่งที่จับเอวฉันอยู่ และมืออีกข้างจับมือของฉันเอาไว้เริ่มบ่น
“อะไรเล่า ถ้านายอยากเต้นรำกับรีเทล นายก็ไปขอพ่อเธอก็เท่านั้น” ฉัน
“คิดว่าพ่อยัยนั่นจะให้ฉันเต้นด้วยหรือไง -__-” แบล็คเวลล์
“ไม่ลองใครจะไปรู้” ฉัน
“ไม่ลองก็รู้ อย่างพ่อของยัยนั่นน่ะ -___-^” แบล็คเวลล์
“ก็บอกให้ลองดูไงล่า นั่นไง ทั้งคู่เริ่มเต้นมาทางนี้แล้ว” ฉันพูดพร้อมหันไปทางรีเทลและลุงซามะ ที่เริ่มจะขยับมาใกล้พวกเราเรื่อยๆ
“เธอจะทำอะไรน่ะ =___=” แบล็คเวลล์
“ฉันจะไม่ทำ แต่นายน่ะต้องทำ” ฉันพูดพร้อมหมุนตัวไปตามจังหวะเพลง
“จะให้ฉันพูดอะไร?” แบล็คเวลล์
“ก็ถามไปตรงๆ เลย เร็วๆ ลุงซามะมาอยู่ใกล้ๆ แล้ว!” ฉัน
“อ๊ะ... เอ่อ...” แบล็คเวลล์ชะงัก ก่อนจะหันไปเรียกลุงซามะ ลุงเขาหันหน้ามามองทางแบล็คเวลล์เล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“นี่ลุง!” แบล็คเวลล์
“อะไร” ลุงซามะตอบแบบปัดๆ
“ผมขอเต้นรำกับลูกสาวลุงได้มั้ย?” แบล็คเวลล์ถามออกไปตรงๆ ทำเอาลุงซามะชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หมุนตัวรีเทลตามเพลง แล้วหันหน้ามามองทางแบล็คเวลล์แล้วตอบเป็นเสียงเดียว สั้นๆ
“ไม่” ลุงซามะ
“=____=^^”
เพราะคำพูดของลุงซามะ ทำเอาแบล็คเวลล์ที่เต้นรำกับฉันอยู่ต้องหยุดนิ่ง แบล็คเวลล์ยืนนิ่งมองหน้าลุงซามะอย่างเคืองสุดๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมา แล้วเดินออกนอกฟลอร์ไปเฉยเลย... ทิ้งให้ฉันยืนทื่ออยู่คนเดียว =[]=!!!
คิดจะไปก็ไปเฉยเลยนะยะ ไอ่เจ้าแบล็คเวลล์!!~
ฉันเดินปึงปังกลับเข้าไปที่ที่นั่งอย่างหงุดหงิด อยู่ๆ หมอนั่นก็เดินออกนอกฟลอร์ไปหน้าตาเฉย ทิ้งฉันยืนอยู่คนเดียว โดนคนโน่นคนนี้ชนอีก คิดจะหงุดหงิดก็ให้มันน้อยๆ หน่อยสิยะ!!
“อ้าว... เต้นเสร็จแล้วหรอ” ลูฟี่หันหน้ามาหาฉัน ฉันขมวดคิ้วแล้วหันไปมองทางลูฟี่ ก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“เป็นอะไรอะ?” ลูฟี่
“ไม่ได้เป็นอะไร -___-” ฉัน
“แล้วหมอนั่นล่ะ” ลูฟี่
“หมอไหน -___-” ฉัน
“แบล็คเวลล์ไง =O=” ลูฟี่
“ไม่รู้ ช่างหมอนั่นเถอะ เลิกพูดถึงหมอนั่นได้แล้ว -__-^!!” ฉัน
“ทำไมอะ?” ลูฟี่
“ฉันบอกว่าอย่าพูดก็คืออย่าพูดแหละน่า!” ฉันเริ่มขึ้นเสียง ลูฟี่ถึงกับเหวอไปเลยทีเดียว
ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเบียนหน้าหนีไปทางอื่น หงุดหงิดจัง!
พรึบ..
จู่ๆ ลูฟี่ก็ยันตัวลุกขึ้น แล้วเดินหายไปไหนก็ไม่รู้ แต่แล้วอยู่ๆ หมอนั่นก็เดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง ฉันที่เอาแต่หงุดหงิดอยู่จึงไม่สนใจหมอนั่น แต่ก็ต้องหันไปมองสิ่งที่หมอนั้นเอามาวางไว้ใกล้ๆ ฉัน
“^^” ฉันเงยหน้ามองลูฟี่ หมอนั่นก็ฉีกยิ้มกลับมาให้ฉัน ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก้มลงมองน้ำส้มที่หมอนั่นไปหยิบมาให้ เอามาทำไมนะ?
อ๋อ... เข้าใจล่ะ
“ขอบคุณนะ” ฉันพูดพร้อมเอื้อมมือไปหยิบน้ำส้มนั้นขึ้นมาดื่ม ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้อีกครั้ง
“เพลงพวกนี้มันชวนหลับจริงๆ น้า~” ลูฟี่พูดพร้อมหาวใหญ่โต ฉันที่ตอนแรกหงุดหงิด ตอนนี้ความหงุดหงิดเริ่มลดลงไปแล้ว ฉันหันไปส่งยิ้มให้กับลูฟี่ก่อนจะลูบที่แก้วน้ำส้มช้าๆ
“นายคงไม่ชินกับอะไรแบบนี้สินะ” ฉัน
“อา... ห้าววว~” ลูฟี่
“เอ่อ... ลูฟี่คุง...”
จู่ๆ รีเทลก็เดินมาที่โต๊ะของเรา แล้วเรียกชื่อของลูฟี่ หมอนั่นเงยหน้ามองไปทางรีเทลก่อนจะส่งยิ้มให้
“อะไรหรอ?” ลูฟี่
“เอ่อ... ถึงมันจะดูไม่ดี... แต่เต้นรำกับฉันซักเพลงได้มั้ยคะ” รีเทลพูดพร้อมหลบสายตาจากลูฟี่ หน้าของเธอแดงจัดเหมือนตกถังมะเขือเทศมายังไงยังงั้น =___=
“หืม? เต้นรำหรอ?” ลูฟี่เอียงคอถามรีเทล เธอพยักหน้าแรงๆ ให้กับลูฟี่
“อา... ฉันเต้นเพลงพวกนี้ไม่เป็นหรอกนะ =O=” ลูฟี่
“ดะ... เดี๋ยวฉันสอนเองค่ะ ^^” รีเทลพูดพร้อมฉีกยิ้ม ลูฟี่ย่นคิ้วน้อยๆ แต่ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“อื้ม เอาสิ ^^” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้างให้กับรีเทล แล้วทั้งคู่ก็เดินกันไปที่กลางฟลอร์เต้นรำ
“...” ฉันได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดจา จะว่ายังไงดีนะ อะไรแบบนี้น่ะมัน... ช่างเถอะ -__-
ฉันได้แต่นั่งนิ่งเพราะไม่มีอะไรจะทำ ได้แต่เอานิ้วลูบปากแก้วน้ำส้มที่ลูฟี่เอามาให้ก็เท่านั้น เผลอแป๊บๆ ก็จะชอบเผลอมองไปทางลูฟี่กับรีเทลตลอด ความรู้สึกถึงอารมณ์ลุกโชนนี้มันอะไรอีกแล้วเนี่ย T___T!!
“อ้าว แล้วลูฟี่ล่ะ” โซโลเดินมาถามฉัน ในมือของเขามีไวน์องุ่นชั้นดีอยู่... งานเลี้ยงทั้งทีนี่เนอะ =___=
“ไปเต้นรำกับรีเทลน่ะ” ฉันพูดพร้อมชี้ไปทางสองคนนั้น
“อ้าวหรอ กะจะชวนหมอนั่นมาดื่มด้วยกันซักหน่อย” โซโลพูดพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้เก่าของลูฟี่
“ถ้านายเมา ฉันไม่แบกขึ้นเรือหรอกนะ -___-” ฉัน
“เห็นราชินีอะไรนั่นชวนพวกเราค้างกันที่นี่น่ะ ในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวน่ะนะ” โซโล
“หืม? ค้างที่นี่เนี่ยนะ?” ฉันทวนคำพูดของโซโลอย่างตกใจเล็กน้อย
“ใช่ ก็หมอนั่นจะแต่งงานแล้วนี่ เธอไม่คิดจะอยู่ร่วมยินดีหน่อยหรือไง?” โซโล
“ประโยคของนายเหมือนจะดีใจมากเลยนะที่ซันจิจะแต่งงานน่ะ -___-” ฉัน
โซโลฉีกยิ้มกว้างให้กับฉัน แหม รักกันจังนะ สองคนนี้ -___-;;
“ดื่มมั้ย?” โซโลพูดพร้อมยื่นขวดไวน์มาตรงหน้าฉัน
“ไม่ล่ะ” ฉันส่ายหน้าเบาๆ
“แล้วแต่เธอๆ~” โซโล
“นี่โซโล” ฉันพูดพร้อมหันไปสบตากับโซโล เขาหันหน้ามามองหน้าฉันเช่นเดียวกัน เราสองคนนิ่งกันไปทั้งคู่สักแป๊บ ก่อนที่ฉันจะเบียนหน้าไปทางอื่น
“นายไม่เต้นรำหรอ” ฉัน
“เต้นรำ?... หึ ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้นหรอก” โซโล
“หรอ...” ฉันพูดพร้อมหันหน้าไปมองทางลูฟี่และรีเทล ดูเหมือนลูฟี่จะเต้นไม่ได้เรื่องเท่าไหร่เลยนะ ทำไมหมอนั่นเก้งก้างแบบนั้น มันต้องหมุนช้าๆ สิ นี่จะเหวี่ยงรีเทลไปดาวอังคารหรือไง -___-!!
“เธออยากเต้นรำหรอนามิ?” โซโลที่เห็นฉันนิ่งไปถามขึ้น ฉันรีบหันหน้ากลับมองมาทางโซโลก่อนจะส่ายหน้าแรงๆ
“ไม่ล่ะ ฉันเต้นไปแล้วๆ” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่ช๊อปเปอร์ที่นอนอยู่กลางโต๊ะ
“เต้นกับเจ้านี้ เขาไม่เรียกว่าเต้นรำหรอกนะ” โซโลพูดพร้อมเอาขวดไวน์ดันๆ ที่ตัวของช๊อปเปอร์เบาๆ
“มันก็เต้นรำนั่นแหละ” ฉันยิ้ม
“นี่... คุณน่ะ”
จู่ๆ เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังมาจากข้างหลังของโซโล พวกเราทั้งสองคนหันหน้าไปมองเป็นตาเดียว
ปรากฏเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวหรูหรา... น่าจะพวกลูกสาวขุนนางนะ
“หืม?” โซโลขานกลับไปให้ผู้หญิงคนนั้น
“เต้นรำกับฉันสักเพลงนะ” เธอพูดพร้อมฉีกยิ้มให้กับโซโล และยื่นมือมาตรงหน้าของเขา โซโลนิ่งไปก่อนจะขมวดติ้วเป็นปลม
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบเต้นรำ” โซโล
“นายจะปฏิเสธฉันงั้นหรอเนี่ย” เธอผละไปเล็กน้อย
“เธอไปชวนคนอื่นเต้นเถอะ ขอโทษด้วยนะ” โซโลพูดพร้อมยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อย เธอนิ่งอึ้งไป ก่อนจะขมวดคิ้วหันหลังเดินกระแทกเท้าออกไป
“นายปฏิเสธแบบนั้นมันจะดีหรอ =___=” ฉัน
“ก็ฉันไม่อยากเต้น เต้นไม่เป็น และอยากจะดื่มด้วย” โซโล
“เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะยกน้ำส้มขึ้นมาดื่มต่อจนหมด เมื่อดื่มเสร็จ พอฉันเอาแก้ววางไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม โซโลที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้มองมาทางฉันกลับนั่งมองหน้าฉันไม่วางตา
“อะ... อะไร -___-;;” ฉันพูดอย่างประหม่า
“เต้นรำกันมั้ย?” โซโล
“ฮะ?” ฉัน
“เต้นรำกันนะ” โซโล
“ว่าไงนะ =[]=?” ฉัน
“ไม่ต้องแล้วล่ะ -___-” โซโลพูดอย่างหงุดหงิด เพราะฉันเอาแต่ถามซ้ำไปซ้ำมา
ก็มันน่าตกใจนี่ยะ! มาขอฉันเต้นรำเนี่ยนะ ตาบ้าเอ้ย! ตั้งตัวไม่ทันนะเนี่ย =[]=!!!
“เอ่อ...” ฉัน
“อะไร?” โซโล
“เมื่อกี้นายชวนฉันเต้นรำ?” ฉันเอียงคอถามทวนอีกครั้ง โซโลที่กระดกไวน์เข้าปาก ค่อยๆ วางแก้วไวน์ลงแล้วหันมามองหน้าฉัน
“ไม่ได้ชวน -___-” โซโล
“=O=” ฉันอ้าปากค้าง
“เออ ชวน” โซโล
“=[]=” อ้าปากค้างกว่าเดิม
“เป็นอะไรมากป่ะ -__-” โซโลพูดพร้อมเอื้อมมือมาดันคางฉันขึ้นไปประกบปากของตัวเอง เป็นเชิงว่าให้หยุดอ้าปากค้างซะที ประมานนั้น -___-;;
“ปะ... ป่าว” ฉัน
โซโลยกไวน์ขึ้นมาดื่มอึกสุดท้าย แล้วยันตัวลุกขึ้นยืน เขาเดินมาอยู่ข้างหลังของฉัน ฉันเองก็มองตามเขาไม่วางตา โซโลยื่นมือมาตรงหน้าฉันก่อนจะขยับมือน้อยๆ...
เขา... กำลังชวนฉันเต้นรำ... ทั้งๆ ที่เขาไม่ชอบมัน... ทำไมล่ะ?
“เร็วๆ เมื่อยมือแล้ว -___-” โซโลออกเสียงบ่น ฉันจึงเอื้อมมือไปจับมือของเขาเอาไว้ แรงดึงของโซโลทำเอาฉันตัวแทบลอย แล้วพวกเราทั้งคู่ก็เดินไปที่กลางฟลอร์กันบ้าง
มือข้างซ้ายของเขาเอาวางไว้ที่เอวของฉัน ส่วนมือข้างขวาจับมือของฉันไว้แน่น อะไรกัน ไหนว่าเต้นไม่เป็นไง?
“ไหนนายบอกว่าเต้นไม่เป็นไง” ฉันพูดพร้อมย่นคิ้ว
“แล้วใครว่าฉันเต้นเป็น” โซโลขมวดคิ้วมองหน้าฉัน
โซโลเริ่มขยับตัว เขาเริ่มหมุนไปมา แล้วจับฉันหมุนอย่างช้าๆ ไปตามจังหวะเพลง... ไหนว่าเต้นไม่เป็นไงตาบ้า นี่เขาเรียกว่าเต้นเป็นชัดๆ เลยนะเนี่ย...
“ชุดเหมาะกับเธอดีนะ” โซโลพูดเสียงเรียบ แต่มันก็ทำให้ฉันถึงกับเหวอได้ อะไรเนี่ย หิมะตก! หมอนี่ชมฉัน =[]=!!
“เอ่อ... ขอบคุณ” ฉัน
“ได้จังหวะแล้ว...” โซโลพูดพร้อมหันไปทางด้านซ้าย
“จังหวะอะไรหรอ?” ฉันถามอย่างงงๆ โซโลไม่ตอบ
เขาเอื้อมมือขึ้นแล้วหมุนตัวฉันช้าๆ ระหว่างที่กำลังหมุนตัวฉันอยู่นั้น เขาก็ปล่อยมือจากฉัน แล้วเบียดตัวไปทางด้านซ้าย ฉันที่ตกใจกับการกระทำของเขาหันมองตามไปทันที ปรากฏเป็นโซโลเลื่อนตัวไปจับมือของรีเทลที่เต้นมาใกล้กันขนาดนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ แล้วจับตัวของรีเทลหมุนต่อ แล้วพยายามดึงเธอไปไกลๆ โดยที่สอดคล้องกับจังหวะเพลงมากที่สุด
อะ... อะไรเนี่ย =O=
ฉันที่ยืนนิ่ง เริ่มผิดจังหวะของเพลง คนโน่นคนนี้เริ่มเดินชน ก็รีบหันหาทางแก้ไขทันที เมื่อมองไป ก็เห็นเป็นลูฟี่กำลังยืนงงอยู่เช่นเดียวกัน เมื่อจู่ๆ รีเทลก็หายไปไหนก็ไม่รู้ อะไรกัน... โซโลเขาตั้งใจจะ...
“รีเทลหายไปไหนแล้ว O_o” ลูฟี่พูดพร้อมหันซ้ายหันขวา
พลัก!
หลังของลูฟี่ถูกชน มันทำให้เขาเซมาใกล้ๆ ฉัน เขาทำท่าจะหันไปด่าเจ้าคนที่ชนเขาแต่ก็ไม่ทำ เขาหันหน้ามาเจอฉันพอดีก็ทำเอานิ่งไป
“เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ยนามิ?” ลูฟี่
“นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้ =O=” ฉัน
“เธอเห็นรีเทลหรือป่าว? ยัยนั่นบอกจะสอนฉันเต้นรำ แต่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้” ลูฟี่
“ฉัน... ก็ถูกคู่เต้นรำทิ้งไปเหมือนกัน” ฉันอมยิ้มน้อยๆ ให้กับลูฟี่ เขานิ่งไป ก่อนจะเกาหัวอย่างงงๆ
“เหมือนคู่ของนายก็ทิ้งนายไปเหมือนกันนะ” ฉัน
“หืม? ฉันถูกทิ้งหรอ O_o” ลูฟี่พูดอย่างตกใจ... หมอนี้เคยรู้เรื่องอะไรบ้างมั้ยเนี่ย -___-
“ใช่... เดี๋ยวฉันสอนต่อมั้ย?” ฉันพูดออกไปพร้อมเบียนหน้าหนีไปทางอื่น
“หา เธอพูดว่ายังไงนะ?” ลูฟี่พูดอย่างตกใจ
“มายืนคุยอะไรกันตรงนี้!” คนที่เดินมาชนฉันเริ่มส่งเสียงด่า ฉันที่ทนนิ่งไม่ได้อีกแล้ว เอื้อมมือไปจับมือของลูฟี่แล้วเริ่มขยับตัวไปตามจังหวะเพลงทันที
“เหวอ! ฉันยังเต้นไม่ได้เลยนะ” ลูฟี่
“เต้นๆ ไปก่อน เดี๋ยวเราค่อยหาจังหวะออกไปกัน ตอนนี้ฉันไม่อยากโดนคนอื่นด่านะ” ฉัน
ลูฟี่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ประสานมือกับฉัน พวกเราไม่ได้เต้นเหมือนกับที่คนอื่นเขาเต้นหรอกนะ ฉันกับลูฟี่จับมือกันทั้งสองข้าง แล้วหมุนไปมา ตอนแรกที่้เราทั้งคู่ไม่ยิ้มออกมาเลยซักนิด ลูฟี่ก็เลยเป็นฝ่ายที่ฉีกยิ้มออกมาก่อนเป็นคนแรก
“สนุกดีนะ เต้นรำเนี่ย” ลูฟี่พูดพร้อมหมุนฉันไปรอบๆ
“นายคิดอย่างงั้นหรอ” ฉันเบ้ปากให้ลูฟี่ แต่เขากลับส่งยิ้มกว้างมาให้กับฉัน ฉันจึงค่อยๆ ยิ้มออกมาบ้าง
“นี่... ท่านี้รีเทลสอนฉันมา” ลูฟี่พูดพร้อมชูมือขึ้นเหนือหัว ของค่อยๆ หมุนตัวของฉัน ถึงจังหวะการหมุนตัวมันจะไม่ใช่จังหวะของเพลง แต่ลูฟี่ก็ยังพยายามที่จะหมุนฉันให้ได้ แล้วเมื่อหมุนตัวฉันเสร็จ เขาก็ดึงฉันไปใกล้มากยิ่งขึ้น จนตอนนี้ตัวแทบจะติดกันเลยล่ะ
“นายเริ่มเต้นเป็นแล้วนะลูฟี่” ฉันพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“รีเทลสอนฉันมาล่ะ” ลูฟี่เองก็ส่งยิ้มให้ฉัน เราสองคนสบตากันเนินนาน สายตาของทั้งคู่ไม่ขยับไปไหน
“เหมือนเดิมเลยนะ” ลูฟี่พูดพร้อมยิ้มออกมา
“เหมือนเดิม? อะไรหรอ” ฉันถามอย่างงงๆ
“กลิ่นของส้ม... มันยังเหมือนเดิมนะ” ลูฟี่
คำพูดของเขาทำเอาฉันชะงัก... กลิ่นของส้ม... หมายถึงตัวฉันงั้นหรอ ฉันยืนนิ่งมองใบหน้ายิ้มแย้มของลูฟี่ เขาหมุนตัวฉันไปมา เหมือนอย่างคนเต้นรำไม่เป็นทั่วๆ ไป แต่มันกลับทำให้มีความรู้สึกที่ดีกว่าการเต้นรำที่ถูกต้องซะอีก... มัน... รู้สึกดีชะมัดเลยแฮะ...
“พรุ่งนี้ไปเลือกเสื้อผ้ากันนะ” ฉันที่พยายามจะเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้น
“...? อ๋อ ได้สิ” ลูฟี่
“นายออกเงินเองนะ ฉันไม่ออกให้” ฉันพูดพร้อมเบ้ปาก
“ฉันไม่มีเงินนี่หน่า =O=” ลูฟี่
“งั้นให้ยืมก็ได้” ฉันพูดประโยคเดียวกับที่เคยพูดเมื่อตอนกลางวัน ลูฟี่นิ่งไป ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“ให้ยืมแล้ว ฉันจะไปหาที่ไหนมาคืนเธอล่ะ” ลูฟี่เองก็พูดประโยคเดียวกับเมื่อพูดตอนกลางวัน
“ไม่รู้ล่ะ ถ้านายไม่คืน... ดอกเบี้ยร้อยละร้อยนะ” ฉัน
“เกินไปหรือป่าวเนี่ย~” ลูฟี่
“ถ้านายไม่คืนฉัน... ฉันจะฆ่านาย” ฉันพูดพร้อมกุมมือของลูฟี่แน่นขึ้น หมอนั่นยิ้มให้ฉันก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง ฉันเองก็หัวเราะออกมาเช่นเดียวกัน เพราะเราสองคนหัวเราะ มันจึงทำให้พวกขุนนางทั้งหลายหันหน้ามามองเราเป็นตาเดียว... จะแคร์ทำไม เรื่องแบบนี้น่ะ... เห็นจนจะชินตาอยู่แล้วล่ะ...
หลังจากที่ฉันหมุนไปหมุนมากับลูฟี่มาหลายเพลงแล้ว พวกเราก็คิดจะพักกันซักหน่อย เราทั้งคู่จึงเดินกันกลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม เมื่อเดินไปถึงโต๊ะ ก็เห็นโซโลนั่งฟุบหลับอยู่กับโต๊ะซะแล้ว... หมอนี่... พยายามจะช่วยเรา เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย =___=;;
“เฮ้ โซโล นายมานอนอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ!” ลูฟี่พูดพร้อมตบไปที่หัวของโซโลสองสามที หมอนั่นจึงค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา แล้วมองหน้าพวกเราช้าๆ
“อ้าว มากันแล้วหรอ” โซโลพูดพร้อมบิดขี้เกียจ
“มาแล้ว นายมานอนอะไรตรงนี้เนี่ย” ลูฟี่
“ก็นอนรอพวกนายนั่นแหละ ห้าววว... ห้องพักของพวกเรา ได้มาแล้วนะ” โซโลพูดพร้อมขยี้ตา
“ห้องพัก?” ฉันกับลูฟี่ประสานเสียงกันอย่างงงๆ
“ก็ที่จะนอนกันที่ปราสาทนี้ไง เมื่อกี้มีทหารเอากุญแจมาให้” โซโลพูดพร้อมเอื้อมมือไปหยิบกุญแจขึ้นมา แล้วส่งมาให้ฉัน
“ทหารคนนั้นบอก ถ้าอยากไปที่ห้องพักเมื่อไหร่ก็ไปเรียกพวกนั้นเอาก็แล้วกันน่ะ” โซโล
“กุญแจสองดอก... แยกห้องชายหญิงสินะ” ฉันก้มลงมองกุญแจก่อนจะพูดออกมา
“อืม... น่าจะใช่แล้วล่ะ” โซโล
“โห้ววว โซโล นายดื่มไปขนาดนี้เลยหรอเนี่ย~” ลูฟี่ที่ก้มลงไปเปิดผ้าคลุมโต๊ะดู ฉันค่อยๆ ก้มลงไปมองตามที่ลูฟี่มอง ใต้โต๊ะที่พวกเรานั่งอยู่นั้น เต็มไปด้วยขวดไวน์และเหล้านาๆ ชนิด ซึ่งมันหมดเกลี้ยงไปแล้ว... นายดื่มมันสินะ โซโล -__-+
“นิดๆ หน่อยๆ น่า~” โซโลพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“นายอยากนอนพักมั้ยโซโล น่าจะเมาหนักแล้วนะ” ฉันพูดพร้อมกอดอกมองหน้าโซโล
“อะไรกัน... งานเลี้ยงยังไม่จบเลยนะ” โซโล
“พรุ่งนี้เราต้องตื่นไปเลือกเสื้อผ้ากันอีกนะ -___-” ฉัน
“เสื้อผ้าอะไร?” โซโล
“ชุดสำหรับงานแต่งงานของซันจิยังไงล่ะ -___-” ฉัน
“ต้องซื้อด้วยหรอเนี่ย =O=” โซโลพูดประโยคเดียวกับลูฟี่เด๊ะๆ ฉันพยักหน้ารับ
“งั้นเอากุญแจมา เดี๋ยวจะไปนอนแล้ว” โซโล
“ฉันไม่ให้นายไปคนเดียวแน่ๆ เพราะเดี๋ยวนายจะหลงทางอีก -__-” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่หน้าของโซโล
“อะไรกัน! ฉันไม่หลงทางหรอกน่า” โซโลโวยวาย
“งั้นนายเอาช๊อปเปอร์ไปด้วยสิ เหมือนเขาจะหลับไปแล้วนะ” ฉันพูดพร้อมก้มหน้าลงไปมองช๊อปเปอร์ที่นอนหลับสนิทอยู่
“อ่า เดี๋ยวให้พวกทหารพวกนั้นนำทางไปก็ได้ ไปล่ะ” โซโลพูดพร้อมเอื้อมมือไปคว้าตัวช๊อปเปอร์ขึ้นมา ฉันโยนกุญแจห้องให้เขาไปหนึ่งดอก แล้วโซโลก็หันหลังเตรียมเดินออกไป
“โซโล!” ฉันเรียกชื่อของเขา พรางวิ่งเข้าไปหา โซโลหันหน้ามามองฉันอย่างจะสื่อว่ามีอะไร?
“เรื่องเมื่อกี้น่ะ ขอบคุณนะ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้โซโล หมอนั่นทำหน้างงๆ กับสิ่งที่ฉันพูดเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วหันหลังเดินต่อไป
“ไปล่ะ” โซโลชูมือขึ้นเหนือหัวแล้วเดินรับสายตาไป
“จะว่าไป ใครเห็นซันจิบ้าง” ลูฟี่หันมาถามฉัน
เออ จริงสิเนอะ หลังจากที่เห็นว่าเต้นรำกับเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศ ก็ไม่เห็นอีกเลยแฮะ? หายไปไหนแล้วนะ หมอนั่น =___=;;
“ไม่รู้สิ” ฉันหันไปตอบลูฟี่
“โอย... ฉันหิวขึ้นมาอีกแล้ว ขอไปหาอะไรกินหน่อยนะ >O<!” ลูฟี่โบกมือให้ฉัน แล้ววิ่งไปที่วางอาหารอีกครั้ง เอาให้หมดอาณาจักรเลยก็ได้นะลูฟี่ -__-
คำพูดของลูฟี่มันก็จริงนะ ซันจิหายไปไหนกันนะ? ออกไปเดินตามหาหน่อยดีกว่า...
ฉันเดินไปจุดต่างๆ ของงาน เพื่อเดินตามหาซันจิ มันแปลกๆ นะ ที่ซันจิจะไม่มาหาพวกเราน่ะ =__=?
ตึง!
เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้นมาที่ประตูใหญ่ๆ ข้างๆ ตัวฉัน ฉันที่ตกใจอย่างมากกับเสียงนั้น ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ... อะไรกันน้า =___=+
แอ๊ด...
ฉันเปิดประตูบานใหญ่นั่นช้าๆ แล้วแอบดูห้องของใน เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร เลยเดินเข้าไปในห้องนั้น มองที่ประตู ก็เห็นเป็นรองเท้าตกอยู่... รองเท้า?... คงเป็นมันสินะ ที่ทำให้เกิดเสียงตึง ขึ้นเมื่อกี้น่ะ... ว่าแต่นี่มันรองเท้าของใคร -__-?
ฉันถือรองเท้าขึ้นมาดู ก่อนจะวางมันกลับไปไว้ที่เดิม แล้วเดินไปตามทาง ห้องๆ นี้เป็นห้องโถง แนวยาว ฝาผนังสลักลวดลายต่างๆ นาๆ เหมือนจะเป็นประวัติศาสตร์ของอาณาจักรนี้ยังไงยังงั้น
เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ก็เห็นประตูบานใหญ่อีกบานอยู่อีก และประตูบานนั้นก็เปิดแง้มออกมาหน่อยๆ ด้วย เจ้าของรองเท้านั่นหรือป่าวนะ -__-
อยากรู้จัง ขอดูหน่อยเถอะ!
ฉันเอาตาส่องเข้าไปที่ช่องของประตูที่เปิดออกน้อยๆ แล้วเมื่อมองเข้าไป ก็เห็นคนที่ฉันกำลังจะตามหาอยู่พอดี...
ซันจิที่ตอนนี้กำลังยืนทำอาหารอยู่ อ้าว ห้องนี้มันห้องครัวนี่หน่า? ข้างๆ ตัวของซันจิ มีเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศนั่งอยู่ใกล้ๆ เธอดูมีความสุขกับการได้อยู่ใกล้ๆ กับซันจิมากๆ ซันจิเองก็ดูมีความสุขเช่นเดียวกัน... อืม ทั้งคู่มีความสุขดีนะ ฉันไม่อยากจะขัดจังหวะ ไปดีกว่าเรา -___-;;
“ความฝันสูงสุดของซันจิคุงคืออะไรหรอ”
เสียงของเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศทำเอาฉันชะงัก คำถามที่เกี่ยวกับความฝันของซันจิ...
“ออลบลูน่ะครับ” ซันจิตอบพร้อมอมยิ้ม
“ออลบลู? มันคืออะไรอย่างงั้นหรอ?” ไวท์เฌอเบศ
“มันคือน่านน้ำที่รวมเอาปลาของทะเลทั้งห้ามาอยู่ด้วยกันน่ะครับ ถือว่าเป็นความฝันสูงสุดของเซฟเลยก็ว่าได้” ซันจิ
“หืม? ออลบลูมันอยู่ที่ไหนล่ะ” ไวท์เฌอเบศ
“ผม... ก็ไม่รู้ครับ” ซันจิ
“อ้าว แล้วถ้าไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน แล้วจะทำความฝันสำเร็จได้ยังไง” ไวท์เฌอเบศ
“ผมอยากจะตามหามัน... ผมอยากจะตามหาออลบลูให้พบ” ซันจิ
“มันมีอยู่จริงๆ น่ะหรอ สถานที่แบบนั้นน่ะ มันอยู่ตรงไหนกันนะ~” ไวท์เฌอเบศ
“ผมเชื่อว่ามันต้องมีอยู่จริงครับ มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในทะเลนั้นแหละครับ” ซันจิ
“ทะเลมันกว้างใหญ่นะซันจิคุง” ไวท์เฌอเบศ
“แต่ผมก็จะไม่ถอยหรอกนะครับ เพื่อความฝัน...” ซันจิ
“ซันจิคุงนี่เป็นคนที่มุ่งมั่นจังเลยนะจ๊ะ” ไวท์เฌอเบศ
“ขอบคุณครับ ไวท์เฌอเบศจัง ^^” ซันจิ
“แล้วความฝันสูงสุดของไวท์เฌอเบศจังคืออะไรงั้นหรอครับ?” ซันจิเริ่มตั้งคำถามบ้าง
“ของฉันหรอ... อืม... การได้ใช้ชีวิตกับซันจิคุง ที่อาณาจักรนี้... ตลอดไป” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง และเพราะประโยคนั้นแหละ มันทำให้ซันจิถึงกับนิ่งไปเลย... อยู่ด้วยกันตลอดไปงั้นหรอ!
“เรื่องออลบลูน่ะ ไว้ทีหลังเราแต่งงานกันเนอะ” ไวท์เฌอเบศหันไปยิ้มให้กับซันจิ ซันจิที่ตอนแรกชะงักไปส่งยิ้มไปให้ไวท์เฌอเบศแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
บี่ๆๆๆ (มันร้องงี้ป่ะนะ?)
เสียงของแมลงโทรสารดังขึ้นข้างๆ ตัวของไวท์เฌอเบศ เธอทำท่าไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ดึงมันขึ้นมารับ
“คะ? ท่านแม่? ไปตอนนี้เลยหรอคะ? อ๋อ... ได้สิคะ จะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมยิ้ม แล้วก็วางสายไป
“ท่านแม่เรียกไวท์ไปหาแหละ ซันจิไปกับไวท์หน่อยสิ ^^” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมส่งยิ้มหวาน
“ไวท์เฌอเบศจังไปหาราชินีเถอะครับ ผมอยากจะทำเค้กนี้ให้เสร็จ ไวท์เฌอเบศจังจะได้ท่านยังไงล่ะครับ ^^” ซันจิ
“อืม... อะ ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวฉันมาแล้วกันนะ” ไวท์เฌอเบศส่งยิ้มให้กับซันจิ แล้วลุกขึ้นยืน
ตายแล้ว! เธอกำลังเดินมาทางนี้!
แอ๊ด...
ฉันกระโดดหลบแทบไม่ทัน ฉันกระโดดหลบไปหลังประตูบานใหญ่ทันที ไวท์เฌอเบศเล่นเปิดประตูมาซะกว้าง! ทำเอาฉันแทบแบน!
เมื่อไวท์เฌอเบศเดินไปไกลพอแล้ว ฉันจึงค่อยๆ เดินออกมาจากประตูน้อยๆ
“คุณนามิ เข้ามาได้แล้วครับ มีอะไรกับผมหรอครับ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...”
เสียงของซันจิทำเอาฉันสะดุ้ง =[]=!!
“อะ... เอ่อ... รู้ด้วยหรอว่าฉันอยู่นี่” ฉันออกมาจากที่ซ่อน แล้วหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับซันจิ
“อะไรที่เกี่ยวกับคุณนามิ ผมรู้หมดแหละคร้าบบ~ ♥” ซันจิ
โอย... -___- ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปให้ห้องครัว ที่มีแต่ซันจิยืนอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น
“ฉันแค่สงสัยว่านายหายไปไหนก็เท่านั้น ไม่เห็นนายเดินไปหาพวกเราเลยน่ะนะ” ฉัน
“คุณนามิคิดถึงผมงั้นหรอคร้าบบบ~ ♥” ซันจิ
“บ้าสิ ฉันไม่ได้คิดถึงนาย -__-” ฉัน
“ฮ่าๆ ผมพูดเล่นน่ะครับ ^^” ซันจิ
“ฉัน... ขอโทษที่มาแอบฟังนายกับเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศพูด...” ฉัน
“อ๋อ... ไม่เป็นไรหรอกครับ” ซันจิ
“แล้วเรื่องที่นายคุยกับเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศ... เรื่องความฝันของนาย แล้วเรื่องความฝันของเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศเองด้วย...” ฉัน
“ครับ...” ซันจิพูดพร้อมหันหลังไปหยิบก้อนเค้ก ที่พึ่งอบเสร็จใหม่ๆ ออกมาจากเตา
“นายจะแต่งงานแล้วนะซันจิ ยินดีด้วย” ฉันพูดพร้อมอมยิ้ม
“...” ซันจินิ่งเงียบไม่ตอบอะไรฉัน เขาทำหน้าเคร่งเครียดก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มอีกครั้ง
“ขอบคุณครับ” ซันจิ
แล้วพวกเราทั้งคู่ก็เงียบกันไป... ฉันอยากจะถามเขาจังเลย ว่าเขาแน่ใจที่จะแต่งงานกับเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศอย่างงั้นหรอ... ความฝันของเธอมีคำว่าตลอดไป... และคำว่าตลอดไปมันยาวนานมากๆ ซะด้วย... และสำหรับซันจิที่ต้องการตามหาออลบลูน่ะ เรื่องความปลอดภัยในทะเลมันไม่แน่นอนอยู่แล้ว เพราะงั้นคำว่าตลอดไปมันจะไม่มั่นคงตามไปด้วย...
“คุณนามิ สนใจจะช่วยผมลงหน้าเค้กมั้ยครับ” ซันจิพูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน ฉันนิ่งไปก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“นี่ครับ ทำตามใจชอบเลยนะครับ ^^” ซันจิยื่นถ้วยครีม ที่ซันจิทำก่อนหน้านี้มาให้ฉัน ฉันรับมันมาก่อนจะค่อยๆ เทมันลงไปที่หน้าเค้ก
“เห็นนายบอกว่า นายจะเค้กก้อนนี้ให้องค์หญิงไวท์เฌอเบศ?” ฉัน
“ครับ แต่ผมอยากให้คุณนามิช่วยนะครับ” ซันจิ
“...ทำแบบนี้ไม่ได้นะซันจิ” ฉันพูดออกไปอย่างอดกลั้น ซันจินิ่งไป ก่อนจะหันหน้ามามองฉัน
“อะไรหรอครับ?” ซันจิ
“นายจะทำท่าทางเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะซันจิ นายกำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว” ฉัน
“ครับ... ผมรู้” ซันจิ
“ฉันขอถามจริงๆ นะ... นาย... อยากจะแต่งงานจริงๆ น่ะหรอ” ในที่สุดฉันก็หลุดปากพูดออกไปจนได้ ซันจินิ่งไปอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะดึงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
“เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วหนิครับ” ซันจิเดินออกไปไกลๆ บริเวณเค้ก เพราะไม่อยากให้กลิ่นของบุหรี่หรือเศษของบุหรี่หล่นไปติดอยู่กับเค้กแล้วสายตาของเขา ก็มองไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง
“หมายความว่ายังไง...” ฉัน
“เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงก็ต้องแต่งแหละครับ” ซันจิ
“อย่าบอกนะว่า... นายจำใจจะแต่งงานน่ะ” ฉันหันไปมองซันจิอย่างตกใจ เขาหันหน้ามามองหน้าฉันแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา
“ผมไม่ได้จำใจหรอกครับ... ผมอยากแต่งงานนะ... แต่มันเหมือน...” ซันจิพูดพร้อมทำหน้าเหมือนคุมคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่สามารถพูดต่อประโยคให้มันจบได้
“นายคิดจะหลอกเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศอย่างงั้นหรอ” ฉันพูดพร้อมเอาถ้วยครีมวางไว้กับโต๊ะ น้ำเสียงและท่าทางของฉันเริ่มเคร่งเครียด
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!” ซันจิ
“นายน่ะ... นายกำลังโกหกใจตัวเองอยู่” ฉัน
“ผมป่าว...” ซันจิ
“งั้นฉันขอถามนายซักครั้งนะซันจิ นายเคยพูดคำว่า รักเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศหรือป่าวล่ะ!” ฉันเริ่มขึ้นเสียง ซันจิชะงักไปในทันที ใช่... เขาไม่เคยพูดสักครั้ง ว่าเขารักเธอ ฉันไม่อยากให้ซันจิหรือไวท์เฌอเบศต้องมาทนอยู่กับคนที่ตัวเองไม่ได้รักหรอกนะ...
“คุณนามิ...” ซันจิ
“นายไม่เคยพูดซักครั้ง และฉันเชื่อว่า ถึงนายจะแต่งงานกับเจ้าหญิงไป... คำว่ารักที่จะบอกกับเธอ มันก็แค่คำโกหกแน่ๆ” ฉันพูดด้วยเสียงอ่อนลงไปบ้าง
“ฉันไม่ต้องการให้นายหลอกเจ้าหญิง เพราะงั้น... ถามใจของตัวเองให้ดีๆ จะดีกว่า... ฉันไม่อยากเห็นทั้งนายทั้งเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศต้องเสียใจ” ฉัน
“คุณนามิ... ผม...” ซันจิ
“อย่าโกหก” ฉันพูดพร้อมมองลึกเข้าไปในตาของซันจิ ฉันกำมือของตัวเองแน่น ซันจินิ่งไปไม่พูดอะไร ฉันจึงตัดสินใจ ที่จะเดินออกมาจากห้อง แต่กลับถูกซันจิดึงข้อมือเอาไว้
“คุณนามิ ผมน่ะ... ผมน่ะ...” ซันจินิ่งเงียบไปอีกครั้ง ฉันหันไป แล้วเอื้อมมือไปจับที่ไหล่ของซันจิ
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
THE★ FARRY
ความคิดเห็น