คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : [ตอนที่25] :: ถึงแล้ว... เกาะที่ได้ชื่อว่า Wonderland และอาณาจักรแสนวังเวง
ตอนที่25
ถึงแล้ว... เกาะที่ได้ชื่อว่า Wonderland และอาณาจักรแสนวังเวง
“ผมขอปฏิเสธ... ที่จะแต่งงานกับเจ้าหญิงครับ”
เพล้ง!
เสียงของซันจิคุงก้องกังวาน... เหมือนทุกอย่างหยุดหมุน จนได้เสียงเรียกสติกลับมา...
ปัง!!
“เราขอหยุดการอภิเษกเดี๋ยวนี้ ในนามของรัฐบาล!!” เสียงนั้นดังขึ้นหลังจากเสียง ปัง! ที่ดังมาจากประตู พวกเราสะดุ้งโหยง อะไรเนี่ย! พวกทหารไหงมาอยู่ที่นี่!!
“เผ่น!!” อุซปร้องเสียงหลงปลุกสติเรา พวกเราจึงโกยกันทันที =[]=!!
พวกเหล่าขุนนางใหญ่โตทั้งหลายแตกตื่น ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตกตะลึง บางคนก็ถึงกับช็อค แต่บางคนก็มองไปที่ทางซันจิคุงอย่างอารมณ์เสีย
ในจังหวะที่ฉันวิ่งหนีออกจากงานแต่งงาน ตาก็เหลือบไปมองที่องค์หญิง... เธอยังคงทรุดตัวลงนั่งนิ่งอยู่ ฉันว่าเธอต้องเสียใจมากแน่ๆ... เอ๊ะ และนั่น... ราชินีไม่ใช่หรอ? ดึงตัวซันจิคุงไปไหนแล้วน่ะ! เอาเถอะ ตอนนี้เผ่นก่อนดีกว่า ยังไงซันจิคุงก็หนีรอดมาได้อยู่แล้ว =O=!!
“ไปที่เรือ!” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นทันทีเมื่อพวกเราวิ่งหนีออกมาจากพิธีแต่งงาน
“เฮ้... เฮ้! เจ้าพวกขายาว รอพวกเราด้วยสิ!” เสียงของด๊อกดังมาจากข้างหลัง ฉันหันหลังไปหาพวกนั้นทันที พวกนั้นเป็นคนแคระที่ขาสั้น จึงวิ่งได้ไม่เร็วอย่างพวกเรา
“ลูฟี่!” ฉันตะโกนเรียกลูฟี่
“อ่า รู้แล้วน่า!” ลูฟี่วิ่งทั้งๆ ที่หันหลังอยู่ แล้วยืดแขนทั้งแขนไปโอบรอบตัวของคนแคระทั้งเจ็ด! เหล่าคนแคระตกใจกันแทบแย่!
“เรืออยู่นั่นไง!” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่เรือที่จอดอยู่ที่ท่า
“พวกนั้นมันพวกทหารเรือนี่!” ช๊อปเปอร์ร้องเสียงหลงเมื่อมองไปทางเรือ... หน้าเรือของเราเต็มไปด้วยทหาร!
“แย่แล้วววววว!” อุซปร้องทั้งๆ ที่ยังวิ่งอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกน่า...” โซโลพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะกระโจนวิ่งนำหน้าพวกเราไปก่อน ไม่นาน ก็เห็นโซโลซัดพวกทหารที่กรูกันเข้ามาหาโซโลซะปลิวหมดเลย
“คุณโซโลเจ๋งจังเลยครับ >O<!!” บรู๊คคุงพูด
“เอาเถอะน่า เราต้องรีบไปกันก่อนนะ!” อุซป
“อ๊ะ งั้นผมช่วยแบกคุณกรัมปี้มั้ยคร้าบ?” บรู๊คคุงหันไปมองทางกรัมปี้
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันจะเข้าซากศพ!” กรัมปี้โวยวาย
“อะไรนะครับ! ผมยังมีชีวิตนะครับ =[]=^^!!” บรู๊คคุง
“อย่าพึ่งทะเลาะกันได้มั้ยเนี่ย!” ฉันตะโกนห้ามศึก
“รีบขึ้นเรือเร็ว!” แฟรงกี้พูดขึ้น
พวกเราวิ่งกันเรื่อยๆ โดยที่มีเหล่าทหารเรือวิ่งไล่ก้น ปืนถูกยิงมาทางพวกเรา แต่ลูฟี่ก็สะท้อนมันกลับจนหมด ไม่นาน พวกเราก็วิ่งกันมาถึงเรือแล้ว!
ขึ้นเรือๆๆ!
ฉันวิ่งขึ้นไปที่ทางเชื่อมของเรือซึ่งถูกวางไว้อยู่แล้ว รวมถึงคนอื่นๆ ที่วิ่งตามมาด้วย
“พวกนายอยู่ตรงโน่นกันนะ” ลูฟี่พูดเสร็จก็โยนพวกคนแคระขึ้นมาบนเรือ พวกเขาปลิวไปกับสายลม(?) แล้วตกลงมาที่เรือเราพอดี
“เดี๋ยวฉันเคลียร์ตรงนี้แป๊บนึง!” ลูฟี่พูดพร้อมวิ่งกลับไปหาทหารเรือพวกนั้น
“ใช่! กางใบเรือ ยกสมอขึ้น! เราต้องรีบออกเรือกันแล้ว!” ฉันตะโกน ทุกคนในเรือแตกตื่นแล้ววิ่งไปดึงสมอและกางใบเรือ
“แล้วซันจิล่ะ!” อุซปพูดขึ้น
“ไม่มีเวลาแล้ว เราต้องรีบหนี พวกนั้นแห่กันมาเพียบแล้วน่ะ ไปเร็ว!” ฉัน
“อะ... อ่า!” อุซป
“กางใบเรือแล้ว!” โซโลตะโกนลงมาจากข้างบน
“อ่า!” ฉัน
“ยกสมอขึ้นแล้วนามิ!” ช๊อปเปอร์
“โอเค! ลูฟี่ ขึ้นมาได้แล้ว!” ฉันตะโกนเรียกลูฟี่ที่ตะรุมบอนกับพวกทะหารอยู่
“อ่า!” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นก่อนที่แขนที่ยืดยาวของเขาจะยืดมาจับที่เรือ แล้วก็เห็นตัวของลูฟี่เด้งเข้ามาในเรือ
“วู้ ทหารเยอะมาก” ลูฟี่พูดพร้อมหัวเราะ
“หวังว่าคงพ้นแล้วน้า...” อุซปพูดพรางมองไปรอบๆ
“อีกไม่นานต้องมีเรือรบมาแน่ๆ” โรบินพูดเสียงเรียบ
“งั้นเราต้องหาที่หลบเรือพวกนั้นก่อน เพื่อรอซันจิคุง” ฉัน
“นั่นสิ! ซันจิอยู่ไหนเนี่ย!” ลูฟี่พูดพร้อมหันซ้ายหันขวา
“อยู่ไหนไม่รู้ล่ะ แต่ฉันขอถอดไอ้กางเกงบ้านี่ก่อน อึดอัดเป็นบ้า!” แฟรงกี้พูดพร้อมถอดกางเกงออก เหลือแต่กางเกงในตัวโปรดของเขา... =___=;;
“นี่สิ ซูปเปอร์!!” แฟรงกี้พูดพร้อมเอ็กท่า
“นั่นสิ อึดอัดเป็นบ้า” โซโลพูดพรางดึงเน็กไทออกจากคอ
“ฉันก็อึดอัด!” ลูฟี่พูดพร้อมดึงเสื้อออกจากตัว แต่ละคนถอดเครื่องแบบเต็มยศราคาแพงที่ฉันซื้อให้(ต่อน้อยกว่าครึ่งของครึ่ง) ทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี... อะไรกันเนี่ย! พวกนี้เป็นเงินเป็นทองนะยะ =[]=!!
“อ๊ะ! นั่นซันจิใช่มั้ย!” อุซปพูดพร้อมชี้ไปที่ท่าเรือ
“ซันจิคุงจริงๆ ด้วย” ฉันวิ่งไปดูก็พบว่าเป็นซันจิคุงที่กำลังวิ่งหนีจากพวกทหารมากมาย
“เฮ้! ซันจิ ขึ้นมาเลย!!” ลูฟี่ตะโกนพูดกับซันจิ
เมื่อซันจิเห็นพวกเรา เขาก็ยิ้ม... ยิ้มอย่างมีความสุขที่สุด ก่อนจะกระโดดออกมาจากท่าเรือ ลูฟี่คว้ามือไปจับที่ต้นแขนของซันจิเอาไว้ แล้วดึงขึ้นมาบนเรือ
พลัก!!
เสียงของซันจิคุงกระแทกกับลูฟี่ ทำให้ทั้งคู่กระเด็นไปคนละทาง
“ฮ่าๆๆๆ” ลูฟี่หัวเราะชอบใจอย่างมีความสุข ส่วนพวกเราก็หันไปหาซันจิคุงอย่างตั้งคำถาม
“ทำไมนายถึงไม่แต่งงานล่ะ...” แฟรงกี้ถามก่อนเป็นคนแรก ซันจิคุงที่ยังนอนราบกับพื้นหันหน้าไปมอง ก่อนที่รอยยิ้มที่มีจะหายไปเหลือแต่เพียงใบหน้าเศร้าสร้อย
“ฉันคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว” ซันจิพูดพร้อมระบายยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ฉันว่าเธอคนนั้นต้องเสียใจมากแน่ๆ เลย” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมเดินมาใกล้ๆ กับซันจิพร้อมก้มหัว
“อืม... ฉันรู้” ซันจิ
“ทั้งๆ ที่รู้แล้วทำไมนายถึง!...” อุซปยังพูดไม่จบประโยค เสียงของซันจิก็ดังแทรกขึ้นมา
“เพราะฉันไม่อยากโกหกองค์หญิงไปมากกว่านี้” ซันพูดแล้วหลับตา
“โกหก...?” อุซป
“ฉันรู้แล้วล่ะว่าฉันไม่ได้รักองค์หญิง...” ซันจิ
“ซันจิ...” อุซปและช๊อปเปอร์ประสานเสียงกันแผ่วเบา
“ฉันคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีแล้วล่ะ” โรบินพูดขึ้นมาบ้าง ซันจิหันไปหาโรบินทันที
“ใช่มั้ยล่ะครับโรบินจัง ดีจังเลยโรบินจังเข้าใจความรู้สึกของผมด้วย~” ซันจิปรี่ไปจับมือของโรบิน โรบินหัวเราะน้อยๆ
“นายยังพูดแบบนี้ได้อีกนะซันจิ” ฉันพูดพรางขมวดคิ้ว ไม่อยากจะเชื่อเลย... ก็เข้าใจนะว่าเขาไม่ได้แต่งงานแล้ว ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดี แต่เขาน่าจะรู้สึกสำนึกผิดบ้าง ไม่ใช่ทำตัวร่าเริงทันทีแบบนี้ -___-
แล้วนี่ฉันจะไปอารมณ์เสียทำไมเนี่ย =[]=!!
“โถ่... ผมขอโทษครับคุณนามิ” ซันจิคุงพูดด้วยเสียงสลด
“เอาเถอะ มันผ่านมาแล้วนี่” ฉันพูดพร้อมถอนหายใจ
“หนีออกมาแบบนี้... แล้วพวกรีเทลล่ะ?” แฟรงกี้พูดขึ้น พวกเราหันขวับไปมองแฟรงกี้ทันที!
“จริงด้วย!!” ฉัน อุซป และช๊อปเปอร์ร้องเสียงหลง
“หันเรือกลับไปรับตอนนี้จะทันมั้ยเนี่ย =___=?” อุซป
“จะบ้าหรอ! หันกลับไปก็ตายอย่างเดียวน่ะสิ!” ฉันโวย
“งั้นจะทิ้งสองคนนั้นไว้หรอ เราบอกแล้วนะว่าเราจะพาพวกเขากลับบ้าน =[]=!!” ช๊อปเปอร์
“นั่นรีเทลจังใช่หรือป่าวครับ?” บรู๊คคุงพูดพร้อมชี้ไปทางท่าเรือ พวกเราหันตามนิ้วของบรู๊คไปทันที
“นั่นรีเทลจริงๆ ด้วย!” อุซปพูดอย่างดีใจ
“งั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง!” ลูฟี่พูดพร้อมยืดมือของเขาไปตรงหน้าของรีเทล เธอที่ยืนอยู่ที่ท่าเรือมองมือของลูฟี่ยืดไปตรงหน้าอย่างไม่หายตกใจ ก่อนที่เธอจะระบายยิ้มน้อยๆ แล้วยื่นอะไรบางอย่างใส่มือของลูฟี่ไว้ ก่อนที่เธอจะดันมือของลูฟี่กลับมาที่เรือ อ้าว? ทำไมเธอไม่จับมือของลูฟี่ไว้ล่ะ?
“นั่นอะไรน่ะ?” ซันจิพูดพร้อมมองไปในมือของลูฟี่
“ไม่รู้สิ กระดาษ?” ลูฟี่พูดพร้อมคลี่มันดู ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะยื่นกระดาษนั่นให้ฉัน
ฉันรับกระดาษนั่นมา ก่อนจะก้มลงอ่านให้ทุกๆ คนฟัง
‘ขอบคุณทุกคนมากนะที่ช่วยเหลือฉันมาตลอด ตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการกลับหมู่บ้านของฉัน เพราะพ่อกำลังสนใจเรื่องการวิจัยแร่บนเกาะนี้มากๆ และคิดว่าพวกเราคงต้องอยู่อีกนานเลยล่ะ ฮ่ะๆ...
ยังไงก็ ฉันสนุกมากเลยนะคะทุกคน ถึงจะไม่นาน แต่ก็ขอบคุณมากๆ ที่พยายามช่วยฉันตามหาพ่อ ตอนนี้ฉันอยู่กับพ่อแล้ว ดีใจมากๆ เลยค่ะ แล้วเรื่องหมู่บ้านของฉัน ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวฉันกับพ่อจะหาทางกลับเอง... ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆ ค่ะ...
รีเทล’
“ยัยนั่นไม่ไปกับเราหรอเนี่ย” อุซปพูดพรางเกาหัว
“ฉันคิดว่าตอนนี้รีเทลกำลังมีความสุขอยู่แล้วล่ะ” โรบินพูดพร้อมอมยิ้ม คำพูดของโรบินทำให้ฉันหันไปมองทางรีเทล เธอฉีกยิ้มกว้างแล้วโบกมือบ๊ายบ่ายพวกเรา และไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเธอ ก็พบเป็น แบล็คเวลล์ที่ยืนกอดอกทำหน้ามุ้ยอยู่... เอ๋? สองคนนั้นอยู่ด้วยกันงั้นเหรอเนี่ย?
“นั่นเจ้าเจ้าชายหนิ?” แฟรงกี้พูดพร้อมชี้ไปทางแบล็คเวลล์
“ใช่” ฉัน
“หมอนั่นทำหน้าเป็นหมูเลยแฮะ?” อุซป
“นายไปว่าเขาทำไมน่ะ =___=;;” ฉัน
ปัง!... ฟิ้วววววว
เสียงของปืนใหญ่ทำให้ฉันหันขวับไปตามต้นเสียง! เรือของรัฐบาลสามลำแล่นมาใกล้กับเรามาก แย่แล้ว!
“ฉันเอง!” ลูฟี่พูดพร้อมกระโดดพองตัวแล้วเด้งกระสุนปืนใหญ่นั่นกลับไปในทางที่มันมา
“กางใบเรือ ไปกันเลย!” ฉันตะโกน ทุกคนวิ่งวุ่นไปทั่วเรือ
“มองวิถีกระสุนด้วย อย่าให้มันโดนเราได้นะ!” ฉัน
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” โซโลพูดพร้อมลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวผมจัดการให้เองคร้าบ คุณนามิ~~” ซันจิ
“งั้นเราก็เดินทางกันต่อเลย สู่ Wonderland !!” ฉัน
ในที่สุดเราก็แล่นเรือหนีพวกทหารได้ทัน ดีชะมัด =O=;;
“อาณาจักรเกรชเชอร์นี่ไกลหรือป่าว?” ด๊อกเดินมาใกล้ๆ ฉันแล้วยิงคำถาม ฉันหันไปมองเขาทันที
“ก็... คงอีกนานล่ะ” ฉันพูดพร้อมก้มมองลงไปในแผนที่
“เฮ้อ...” ด๊อก
“ไม่เป็นไรน่า เราต้องได้เจอสโนไวท์แน่” ฉันหันไปยิ้มให้ด๊อก ด๊อกเงยหน้ามองฉันก่อนจะยิ้มตอบน้อยๆ
“นายไม่ต้องห่วงนะ อย่าช้าสุดก็สองอาทิตย์เอง” ฉัน
“สองอาทิตย์เลยหรอ!” ด๊อกร้องเสียงหลง
“อย่างช้าสุดน่ะ ตอนนี้เราเดินทางด้วยความเร็วสูงนะ ประมาณหนึ่งอาทิตย์” ฉัน
“หนึ่งอาทิตย์... ฉันจะรอ” ด๊อก
ฉันยิ้ม ก่อนที่ด๊อกจะเดินหายไป เมื่อฉันมองไปที่ชิงช้าของเรือซันนี่ ก็พบว่าช๊อปเปอร์กับลูฟี่และอุซปก็แย่งกันเล่นชิงช้า... อีกแล้ว =____=!!
“ฉันจะเล่นนนน!” ลูฟี่พูดพร้อมดันหน้าอุซปออก
“อะไรกันลูฟี่! นายเล่นมามากแล้วนะ!” อุซปโวย
“ก็จะเล่นต่ออีกนานๆ เลยไงล่ะ =[]=!!” ลูฟี่
“ไม่นะ อุซป ลูฟี่ แบ่งฉันเล่นบ้างเถอะ!” ช๊อปเปอร์
เฮ้อ... ฉันล่ะเหนื่อยกับพวกนี้จริงๆ เลย -___-;;
“พวกนายนี่จริงๆ เลยนะ หยุดทำตัวปัญญาอ่อนกันซะทีเซ่!! แล้วคุณนามิครับ... อาหารกลางวันได้แล้วคร้าบ~” ซันจิคุงที่เดินออกมาจากห้องครัวปล่อยระเบิดลงใส่พวกลูฟี่ ก่อนจะหันมาพูดเสียงนุ่มกับฉัน
“อาหารกลางวัน!” ลูฟี่ร้องอย่างดีใจ ก่อนที่จะยืดมือของเขาไปจับที่ระเบียง แล้วเด้งเข้าห้องอาหารไปเลย
“นายอย่ากินก่อนนะลูฟี่! ต้องให้เลดี้ทานก่อนเซ่!” แล้วซันจิคุงก็วิ่งเข้าไปในห้องครัวบ้าง
“ซูปเปอร์! อาหารกลางวันได้แล้วสินะ!~” แฟรงกี้ที่เดินมาพร้อมกับโรบินพูดขึ้น ฉันหันไปยิ้มให้สองคนนั้นก่อนจะพยักหน้า
“งั้นก็ไปกินอาหารกลางวันกันเถอะ” ฉันพูดพร้อมมองไปทางพวกคนแคระที่นั่งๆ นอนๆ กันอยู่กับพื้นหญ้าของเรือ
“วันนี้เรามีแขกพิเศษนะ จะทานในห้องอาหารไม่ได้!” เสียงของซันจิดังมาจากในห้องอาหาร
“อะไรกันเล่า!” ตามด้วยเสียงของลูฟี่ที่โวยวาย
“ไปกินกันข้างนอก!” ซันจิพูดพร้อมเดินออกมาจากห้องอาหาร ในมือและแขนเต็มไปด้วยจานอาหาร
“โอ้วววว กินกันข้างนอก!?” แฟรงกี้
“ใช่แล้ว” ซันจิ
“งั้นเดี๋ยวฉันไปหยิบโต๊ะมาก่อนแล้วกัน” แฟรงกี้พูดพร้อมเดินลงไปข้างล่าง ไม่นาน โต๊ะไม้เตี้ยๆ ก็ถูกวางไว้ที่ใจกลางเรือ และบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่ากินเต็มไปหมด!
“กินตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” ซันจิพูดพร้อมยื่นจานอาหารให้กับฉันและโรบิน
“อา... งั้นรบกวนหน่อยนะ” ด๊อกพูดพร้อมจิ้มเนื้อกิน
กรัมปี้ถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปจิ้มอาหารกินบ้าง ในจังหวะที่กรัมปี้กำลังจะจิ้มโดนเนื้อแสนอร่อย มือยาวๆ ของลูฟี่ก็หยิบมันไปเสียก่อน!
“เฮ้! นายกล้าดียังไง!” กรัมปี้โวยใหญ่
“เรื่องอะไรหรอ?” ลูฟี่พูดพร้อมเคี้ยวเนื้อ
“นายแย่งอาหารฉันไปต่อหน้าต่อตา ยังมาถามว่าเรื่องอะไรอีกเรอะ!!” กรัมปี้
“อ้าวหรอ งั้นขอโทษน้า เอานี่ไปแล้วกัน” ลูฟี่
“นั่นมันมีแต่กระดูกนะเฟ้ยยย!!” กรัมปี้โวยวายหนักกว่าเดิม
เฮ้อ... ฉันคิดว่ามันคงเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ไม่สงบเท่าไหร่นะ =___=;;
เวลาไวเหมือนโกหก ในที่สุดก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ซะแล้ว
“เห็นเกาะหรือยัง~” ลูฟี่พูดพร้อมกลิ้งไปตามหญ้าบนเรือ เขาถามแบบนี้มาตลอดอาทิตย์ ทุกวินาทีที่มีโอกาส -___-!!
“ยัง” ฉันตอบ
“เมื่อไหร่จะถึง~” ลูฟี่
“นายรอหน่อยไม่ได้หรือไง” ฉัน
“รอมาตั้งนาน... น๊าน นาน” ลูฟี่
“งั้นก็รอต่อไปอีกหน่อย -___-” ฉัน
“เฮ้อออ~” ลูฟี่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นสำหรับเขา ทุกอย่างเรียบง่าย การเดินเรือเป็นไปอย่างที่ฉันคาดการ เพราะอีกไม่นานคงจะเห็นเกาะเกรชเชอร์
“เฮ้ออ เฮ้ออ เฮ้ออ~” ลูฟี่ยังไม่หยุดถอนหายใจ -___-^
“นายเป็นอะไรงั้นหรอ” โซโลที่เดินมาใกล้ๆ ถามขึ้นเมื่อเห็นลูฟี่ถอนหายใจ
“ฉันเบื่ออออ” ลูฟี่บ่น
“ก็นะ” โซโลพูดพร้อมนั่งลงเอาหลังพิงกับเรือ
“โซโล.. ไปเล่นน้ำกันเหอะ~” ลูฟี่
“นายว่ายน้ำไม่เป็นนะลูฟี่” โซโลพูดพร้อมหลับตาเตรียมตัวนอนกลางวัน
“งั้นไปตกปลากันเถอะ~” ลูฟี่
“นายก็ไปเองสิ” โซโล
“แต่ตกไปปลามันก็ไม่กิน ไม่มีเหยื่อด้วย... เบื่อชะมัดด!” ลูฟี่กลิ้งตัวไปนอนนิ่ง ก่อนที่เขาจะถอดหมวกของเขาออกมาแล้วมองดูมันเฉยๆ
“ฉันเข้าใจว่าเบื่อนะลูฟี่ แต่ก็อดทนหน่อย อีกแป๊บเดียวก็ถึงเกาะแล้ว” ฉันพูดพร้อมเดินไปนั่งข้างๆ ตัวลูฟี่ เขาหันมองมาทางฉันก่อนจะทำหน้าเบื่อๆ แล้วหันไปสนใจกับหมวกฟางของเขาต่อ
“ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปเก็บส้มกับฉันมั้ยล่ะ” ฉันถามลูฟี่ หมอนั่นส่ายหน้าแรงๆ
“ม่ายยย~” ลูฟี่
“อะ งั้นก็เรื่องของนาย” ฉันเบ้ปากก่อนจะยันตัวลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปหยิบตระกร้าใส่ส้มพร้อมเดินไปเก็บส้มของฉันจากต้น
ลูฟี่นี่น่ารำคาญชะมัด บ่นอยู่นั่นแหละว่าน่าเบื่อๆ =___=!!
พรึบ!
เสียงอะไรบางอย่างเกิดขึ้นหลังต้นส้มของฉัน ฉันมองไปตามต้นเสียง... ก็เห็นเป็นคนแคระทั้งเจ็ดกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่
“พวกนายมาอยู่อะไรกันตรงนี้” ฉันถาม ทั้งเจ็ดสะดุ้งโหยง
“เรากำลังนั่งรอไง” ด๊อกพูด
“รออะไรหรอ?” ฉัน
“ก็นี่ก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว อีกนานแค่ไหนเราถึงจะไปถึงเกาะเกรชเชอร์” ด๊อก
“คงอีกไม่นานหรอก ^^” ฉันพูดพร้อมยิ้ม ก่อนจะเก็บผลส้มเจ็ดลูกออกมาจากต้น
“พวกนายลองกินดูสิ อร่อยมากเลยนะ” ฉันพูดพร้อมยื่นส้มไปตรงหน้าคนแคระทั้งเจ็ด
“ไม่ล่ะ ^^” ด๊อกยิ้มอย่างเกรงใจ
“พอดีเรากินไปเกือบหมดต้นแล้ว >O<!” แบชฟูล
“ชู่วววววววว!!!” เหล่าคนแคระส่งเสียงให้แบชฟูลเงียบ... ฉันนิ่ง ออร่าแห่งความอำมหิตเกิดขึ้นรอบตัวของฉัน
“อะ... เอ่อ... เราไม่ได้ตั้งใจ...” ด๊อกพูดห้ามปรามฉัน เหล่าคนแคระที่เหลือวิ่งไปหลบหลังของด๊อกอย่างรวดเร็ว พวกนายแอบเด็ดกินส้มของฉันงั้นเรอะ =[]=^^^
“พวกนายนี่มัน... !!” ฉันแผดเสียงออกมาอย่างหงุดหงิด คนแคระทั้งเจ็ดหลับตาปี๋
“นามิจะฆ่าคนแล้ว~”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลัง พอฉันหันหน้าไปก็พบเป็นลูฟี่กำลังนั่งมองฉันอยู่... หมอนี่ =___=^^^
“เราขอโทษนะนามิ เราไม่รู้ว่าเธอจะหวง >[]<” ด๊อก
“...เฮ้อ เอาเถอะ” ฉันถอนหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อระบายอารมณ์ก่อนจะตอบด๊อกไปอย่างนั้น
“นามิไม่ฆ่าคนแล้ว~” ลูฟี่
ผัวะ!!
ฝ่าเท้าของฉันพุ่งตรงไปที่แก้มของลูฟี่ แรงเตะของฉันทำเอาเขากระเด็น! หมอนี่มันกวนฉันมานานแล้ว =[]=!!
“ซูปเปอร์!! นั่นเกาะเกรชเชอร์ใช่มั้ย!” เสียงตะโกนของแฟรงกี้ดังขึ้น ฉันและเหล่าคนแคระหันหวับทันที
“ไหนๆๆ เกาะ!” ลูฟี่เด้งตัวลุกขึ้นมาทันที ก่อนจะวิ่งที่หัวของซันนี่นั่งประจำตำแหน่งของเขา
“สุดยอดดดดด เกาะๆๆๆ!” ลูฟี่ร้องอย่างตื่นเต้น
“ใช่เลย นั่นแหละเกาะเกรชเชอร์” ฉันพูดพร้อมส่องกล้องส่องทางไกลมองดูเกาะ
“จริงหรอ! เราถึงเกาะเกรชเชอร์แล้วหรอ!” ด๊อกร้องอย่างดีใจ
“ใช่แล้ว นั่นแหละเกาะเกรชเชอร์” ฉันหันไปพูดกับด๊อก
“เดี๋ยวเราจะได้พบกับสโนไวท์แล้ว! เย้ เย้!” แฮปปี้ร้องดีใจก่อนจะหันไปเต้นรำกับสลีปปี้
“อะ... อืม...” สลีปปี้ตอบอย่างสลึมสลือ
“งั้นตรงไปที่ท่าเรือเลย” ฉัน
“ถึงเกาะเกรชเชอร์แล้วหรอนามิ!~” ช๊อปเปอร์วิ่งออกมาดูเกาะบ้าง ฉันหันไปพยักหน้า
นั่นแหละเกาะเกรชเชอร์... อุดมสมบูรณ์... สวยงาม
ครืนนน...
เสียงของเรือที่ขูดกับหาดทรายอ่อนๆ ดังขึ้น ก่อนที่เรือจะหยุดตัวลง
“งั้นฉันลงไปก่อนล่ะ!” ลูฟี่พูดพร้อมพุ่งตัวออกจากเรือไปก่อนเพื่อน ตามด้วยช๊อปเปอร์และคนอื่นๆ ส่วนฉันก็เดินลงจากเรือพร้อมกับโรบินและเหล่าคนแคระ
“นี่น่ะหรอ เกาะที่สโนไวท์อยู่!” แฮปปี้วิ่งไปรอบๆ หาดทรายสวย
“เป็นเกาะที่สวยงามจริงๆ เลย >O<!!” ด๊อกเองก็ดีใจไม่แพ้กัน
“นี่ๆ พวกนาย อย่าตื่นเต้นมากเกินไป นี่เรายังไม่ได้เจอกับสโนไวท์เลยนะ... จะเป็นคนสวยมากๆ เหมือนกับที่ในนิทานว่าไว้เรือป่าวนะ ♥[]♥” ซันจิ
“ถ้าเป็นเหมือนกับที่อ่าน... ก็รูปงามมากเลยล่ะ ^^” โรบินที่เดินลงมาจากเรือพูดพร้อมยิ้ม
“ว้าวว! อยากพบเร็วๆ จังเลยย~” ซันจิ
“นั่นหมู่บ้านใช่มั้ยครับ?” บรู๊คที่กำลังวิ่งเล่นกับลูฟี่หยุดชะงักพร้อมหันไปมองทางหมู่บ้าน
“ใช่ นั่นหมู่บ้าน” อุซปพูดพร้อมมองไปตามสายตาของบรู๊ค
“งั้นเราก็ไปที่หมู่บ้านกันเถอะ >O<” ลูฟี่พูดพร้อมกระโจนเข้าหาหมู่บ้านทันที
“นี่ รอด้วยสิลูฟี่!” ฉันตะโกนเรียกลูฟี่ไว้ก่อน... แต่มันไม่เคยได้ผล =___=;;
“งั้นก็ตามกัปตันอุซปมาเลย เหล่าลูกเรือทั้งหลาย!!~” อุซปชูมือขึ้นเหนือหัว ก่อนจะเริ่มเดินตรงไปที่หมู่บ้าน
หมู่บ้านแห่งนี้เหมือนกับภาพที่ปรากฏในนิทานของเรื่องสโนไวท์ เป็นหมู่บ้านที่ไม่ใหญ่มากแต่มีความอบอุ่น... แต่ความรู้สึกแปลกๆ ก็เกิดขึ้น เมื่อฉันเหยียบก้าวแรกเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้
“รู้สึกแปลกๆ หรือป่าว” โรบินพูดออกมา ดูเหมือนเธอจะมีความรู้สึกแบบเดียวกับฉัน... นั่นสินะ แปลกจริงๆ
“แปลกอะไรงั้นหรอ?” ช๊อปเปอร์หันไปถามโรบิน
“ก็ดูเหมือนว่า หมู่บ้านนี้มันร้าง” โรบินตอบ
“นั่นสินะ... ฉันก็รู้สึกแบบนั้น” ฉันออกความเห็นบ้าง
ความรู้สึกแปลกๆ ยิ่งทวีขึ้นเมื่อหันมองไปตามบ้านต่างๆ ที่แลดูจะร้างจริงๆ... อะไรกันเนี่ย
“นั่นปราสาท?” ฉันหยุดกึกเมื่อซันจิคุงพูดขึ้น เมื่อมองไปตรงหน้า เห็นปราสาทที่ตั้งอยู่ไกลริบๆ นั่นสิ! นั่นปราสาทนี่หน่า?
“ปราสาทของสโนไวท์!” ด๊อกพูดขึ้น
“นั่นใช่แน่ๆ!” แฮปปี้เริ่มเสริม
“ในที่สุดก็มาถึงซะทีสินะ” กรัมปี้พูดพร้อมถอนหายใจ
“เรารีบไปกันเถอะ >O<!!” แฮปปี้พูดพร้อมออกตัววิ่งไป
“เฮ้ เดี๋ยวก่อนพวกนาย!” ฉันร้องเรียกเหล่าคนแคระแต่ก็ไม่มีใครฟังเลย พวกเขาวิ่งตรงไปที่ปราสาทขนาดใหญ่ โดยมีลูฟี่ที่วิ่งตามไป อะไรกัน ทำไมพวกนี้ไม่เคยฟังฉันเลยนะ =[]=!!
“งั้นเราก็ไปกันที่ปราสาทเถอะครับเลดี้~” ซันจิคุงโค้งให้ฉันกับโรบิน โรบินหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเดินไปทางปราสาทพร้อมๆ กับฉัน ยังไงก็รู้สึกแปลกๆ กับหมู่บ้านนี้อยู่ดีแฮะ
“ปราสาทใหญ่ชะมัดด!” ลูฟี่ยืนอ้าปากกว้างอยู่หน้าปราสาทสีขาวสะอาด
“ใหญ่มากๆ เลยยย!” ช๊อปเปอร์เองก็อ้าปากค้างเช่นเดียวกัน
“เรารีบเข้าไปกันเถอะ อยากเข้าไปแล้วสิ จะเหมือนปราสาทของหมอนั่นมั้ยนะ >O<!!” ลูฟี่วิ่งเข้าไปในปราสาทก่อนคนแรก
“นายวิ่งเข้าไปแบบนั้นเดี๋ยวพวกทหารก็จับหรอก ลูฟี่!!” ฉันร้อง ลูฟี่แบกฝีเท้าดังเอี๊ยดดด!
“งั้นให้เราเข้าไปก่อนก็ได้ ยังไงก็ต้องมีคนรู้จักเราบ้างแหละ... มั้ง” ด๊อกพูด พร้อมเริ่มเดินเข้าไปในปราสาท และสิ่งที่ยิ่งแปลกมากยิ่งขึ้น คือในปราสาทนั้นไม่มีทหารเลยแม้แต่คนเดียว!
“ทำไมถึงไม่มีทหารเลยนะ” ซันจิพูดพร้อมมองไปรอบๆ
“นั่นน่ะสิ แปลกๆ ตั้งแต่เรื่องหมู่บ้านแล้วนะ...” ฉัน
“เขาอาจจะไปกินข้าวเที่ยงกันล่ะมั้ง?” ลูฟี่
“บ้าสิ” อุซป
เพล้ง!!
“อั่กก!!”
เสียงกระอักทำให้พวกฉันเงยหน้าขึ้นสูง ร่างขิงชายหนุ่มคนหนึ่งกระเด็นลงมาจากหน้าต่างชั้นบน เขาตกลงมาระแทกพื้นอย่างแรง! เลือดทะลักออกมาปากอย่างน่าสยดสยอง
“เฮ้ย! นาย!” อุซปร้องเสียงหลง ช๊อปเปอร์รีบวิ่งตรงเข้าไปหาชายที่ตกลงมาทันที
“...กระดูกท่อนบนหักหลายซี่เลย ต้องรีบรักษาด่วน!” ช๊อปเปอร์ที่เอามือจับๆ ที่ตัวของชายคนนั้นพูดขึ้น
“สะ... สะ...” ชายคนนั้นพยายามเปล่งเสียงพูดอะไรบางอย่างออกมา
“อะไรกันหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะรักษานายเอง” ช๊อปเปอร์
“องค์หญิง... ช่วย... ช่วยองค์หญิง...” ชายคนนั้นพูดแค่นั้นก่อนจะหมดสติไป
“เฮ้! นาย!” ช๊อปเปอร์ตะโกน ก่อนจะเอามือเขย่าตัวของชายคนนั้นเบาๆ ก่อนจะรีบเอามือแตะที่คอ
“เขา... ตายแล้ว” ช๊อปเปอร์
“ว่าไงนะ!!” ฉันร้องเสียงหลง
“ใครอยู่บนนั้นน่ะ!” อุซปพูดพร้อมชี้ไปข้างบน ที่ที่ชายคนนี้ตกลงมา
สิ่งที่ปรากฏคือ... ใครสักคนที่อยู่ในผ้าคลุมสีเทาปิดบังร่างกายและหน้ากากที่คลุมทั้งหน้าทำให้ไม่สามารถมองเห็นหน้าได้... และในมือของเขา... ก็คือตัวของเจ้าหญิง... สโนไวท์!?
พรึบ!
คนๆ นั้นโยนมีดลงมา โซโลชักดาบออกมาตัดมีดพวกนั้นหักเป็นสองท่อน ก่อนที่คนสวมหน้ากากคนนั้นจะวิ่งเข้าไปในห้อง
“เฮ้! หยุดนะ!” ลูฟี่พูดพร้อมพุ่งตัวขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว
เสียงตุบตับๆ ดังขึ้นจากข้างบน ฉันก้าวชาไม่ออก... ฉันกลัววว =[]=!!
“ฉันไปเอง” โซโลวิ่งขึ้นบันไดไปทันที โซโลยังไม่ทันถึงที่เป้าหมาย เสียงเพล้ง! ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แล้วทุกอย่างก็เงียบลง...
“เฮ้! อย่าหนีนะ!” เสียงตะโกนของลูฟี่ดังขึ้นมาอีก
พรึบ!
เสียงของคนสวมหน้ากากดังจากข้างนอกปราสาท กระจกใสของปราสาทสะท้อนให้ฉันเห็นคนสวมหน้ากากคนนั้นกระโดดลงมาจากชั้นบน โดยที่มือของเขายังมีตัวของสโนไวท์อยู่
“หยุดนะแก!!” ลูฟี่กระโจนลงมาจากชั้นสองบ้าง แล้วรีบวิ่งตามคนสวมหน้ากากคนนั้นไป ฉันรีบวิ่งออกไปนอกปราสาท ตาเห็นคนสวมหน้ากากคนนั้นโยนมีดไปทางลูฟี่ ลูฟี่กระโดดหลบอย่างเฉียดฉิวก่อนที่ชายคนนั้นจะปามีดมาอีก แล้วมันเฉียดที่ต้นแขนของลูฟี่ไป!
“โอ้ย!” ลูฟี่ร้องเสียงหลง เขาลงไปกลิ้งกับพื้น อะไรกัน แค่ถูกมีดเฉี่ยวเองนะ
“ลูฟี่! เป็นอะไรหรือป่าว!” ฉันวิ่งตรงไปหาลูฟี่ทันที เขาทำสีหน้าเจ็บปวดมาก มือยังกุมที่ต้นแขนของตัวเองอยู่ ฉันรีบดึงมือของลูฟี่ออกจากต้นแขนเพื่อดูบาดแผล และเมื่อเปิดออกก็พบเป็นรอยแผลเปิดกว้างรอบๆ บาดแผลมีรอยสีม่วงน่ากลัว อย่างบอกนะว่า... นี่เป็นพิษน่ะ!
“ลูฟี่!” เสียงของทุกคนดังขึ้น
“ช๊อปเปอร์ดูลูฟี่หน่อย! เหมือนเขาจะโดนพิษนะ!” ฉันหันไปบอกกับช๊อปเปอร์ ช๊อปเปอร์วิ่งตรงมาตรวจอาการของลูฟี่ทันที
“เป็นพิษจริงๆ ด้วย!” ช๊อปเปอร์ร้อง
“พอจะมียาสกัดพิษอยู่นะ... แต่ไม่อยากจะเชื่อ...” ช๊อปเปอร์
“ไม่เชื่ออะไรงั้นหรอ?” ฉัน
“พิษนี่คือพิษของแมงกะพรุน! มันจะทำลายระบบประสาท หัวใจและเนื้อเยื้อ!” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมๆ กับเปิดกระเป๋าใบเล็กออกมา ก่อนจะหยิบเอาขวดเล็กๆ ที่คาดว่าจะเป็นขวดน้ำส้มสายชูขึ้นมา แล้วรีบราดเข้าที่แผลของลูฟี่แล้วเริ่มทำการรักษาทันที
“แมงกระพรุนเนี่ยนะ” อุซป
“อย่าดูถูกเชียวนะ แมงกะพรุนกล่องน่ะ... พิษร้ายแรงกว่างูจงอางเสียอีก” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมหยิบผ้ามารัดเหนือแผลของลูฟี่อย่างรวดเร็ว
“ยังไงก็เถอะ ให้เขาพักเสียก่อนนะ พิษร้ายแรงขนาดนี้...” ช๊อปเปอร์
“แต่เจ้านั่น! จับตัวสโนไวท์ไปนะ” ด๊อกพูดขึ้น
“แล้วพวกนายจะตามเจ้านั่นไปหรือไง!” ช๊อปเปอร์หันไปตวาดใส่เหล่าคนแคระ
“ถ้าพวกนายตามไป เดี๋ยวก็โดนพิษแบบลูฟี่อีก! พิษนี้มันไม่ใช่เล่นๆ หรอกนะ! มันมีสิทธิ์ทำให้พวกนายตายได้ภายในสามสิบวินาที! รู้แบบนี้ยังจะตามไปอีกอย่างงั้นหรอ!!” ช๊อปเปอร์
“อึก!” เหล่าคนแคระกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนที่สายตาของแต่ละคนจะหันมองไปตามคนสวมหน้ากากคนนั้น
“รอหน่อยเถอะ อย่างน้อยขอให้ลูฟี่หายก่อน” ช๊อปเปอร์พูดด้วยเสียงที่เบาลง
ตอนนี้ลูฟี่หมดสติไปแล้ว คงเพราะพิษของแมงกะพรุนนี่แหละนะ... พิษของมันร้ายแรงมากๆ ช๊อปเปอร์ยังคงสงสัยว่าทำไมคนสวมหน้ากากคนนั้นถึงได้มีพิษของแมงกะพรุนนั้นได้ ทั้งๆ ที่แค่จับตัวมันก็มีสิทธิ์ที่จะตายได้แล้ว เพราะงั้นก็ไม่ง่ายเลยที่จะรีดพิษมันออกมาเพื่อชุบกับใบมีด
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ” ช๊อปเปอร์หยิบใบมีดที่คนสวมหน้ากากโยนมาใส่ลูฟี่อย่างระมัดระวัง ก่อนจะค่อยๆ เอามันมาดูใกล้ๆ
“พิษของแมงกะพรุนนั่นไม่ผิดแน่ๆ” ช๊อปเปอร์
“แต่ทำไมหมอนั่นถึงได้มีพิษของแมงกะพรุนนั่นได้ล่ะ?” อุซปตั้งคำถาม
“ฉันไม่รู้” ช๊อปเปอร์ส่ายหน้า
“ถ้าเป็นแมงกะพรุนกล่องน่ะ ฉันก็เคยอ่านเจอนะ... มันหาได้ไม่มากเลยล่ะ และจะพบได้ในทะเลหลังฝนตก” โรบิน
“ใช่แล้ว” ช๊อปเปอร์
“หวังว่าลูฟี่จะไม่เป็นไรนะ” ฉัน
“เขาดีขึ้นแล้วล่ะ” ช๊อปเปอร์
“อ๊ะ นั่นอะไรน่ะ!” ฉันร้อง สายตาหันไปพบกับสิ่งของที่สะท้อนกับแสงแดด มันสว่างวิบวับน่ามอง ฉันรีบวิ่งตรงไปที่สิ่งนั้นทันที... และก็เป็นอย่างที่คิด!
“ทับทิมล่ะ ทับทิมมม!” ฉันร้องอย่างดีใจก่อนจะรีบคว้ามันขึ้นมาทันที
“ทับทิมสวยมากๆ เลยยย~” ฉัน
“หา ว่าไงนะ ทับทิมงั้นหรอ!” ด๊อกตะโกนก่อนที่เขาจะวิ่งมาแล้วมองดูทับทิมที่มือของฉัน
“ไม่ผิดแน่ๆ” ด๊อก
“อะไรงั้นหรอ?” ฉันถาม
“มันเป็นทับทิมแบบเดียวกับที่พวกเราทำขึ้นเพื่อให้กับสโนไวท์ในวันที่เธอมาที่นี่...” ด๊อก
“ว่าไงนะ!” ฉัน
“ทับทิมสีน้ำทะเล... เราขุดที่เหมืองกันอยู่นาน กว่าจะได้ทับทิมเม็ดนี้มา” ด๊อก
“ดูสิ ตรงนั้นก็มีนะ!” อุซปพูดพร้อมชี้ไป ฉันหันมองตามมือของอุซปไปทันที
“นั่นทับทิมอีกเม็ดนี่หน่า!” ด๊อกวิ่งตรงไปที่ทับทิมอีกเม็ดทันที
“ตรงนั้นก็มีอีก...” สลีปปี้พูดพร้อมชี้ไป
“ลองสังเกตดีๆ สิพวกเรา... ทับทิมตกอยู่เป็นทางแบบนี้... มันอาจจะเป็นการบอกทางพวกเรา...” ซันจิพูดพร้อมจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ
“มีสิทธิ์ที่สโนไวท์จังจะทิ้งมันไว้เพื่อให้เราไปช่วย” ซันจิ
“เธอแกะทับทิมแล้วทิ้งไว้ตามทางเพื่อที่จะให้เราตามไปงั้นสินะ!” ด๊อก
“น่าจะอย่างนั้น... แล้วพวกนายใส่ทับทิมไปกี่เม็ด” ซันจิ
“พวกเราทำเป็นสร้อมคอ... มีทับทิมแบบนี้อยู่ทั้งหมดยี่สิบสี่เม็ด” ด๊อก
“งั้นที่นี่มีสาม อีกยี่สิบเอ็ดเม็ดที่เหลืออยู่กับตัวสโนไวท์จัง เพราะฉะนั้น... เราก็จะตามไป” ซันจิ
“ฉันไปด้วย!” พวกคนแคระประสานเสียง
“ได้อยู่แล้ว เหล่าเลดี้รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมจะไปช่วยสโนไวท์จังออกมาเอง~” ซันจิ
“ฉันไปด้วย เผื่อว่าพวกนายจะถูดพิษของแมงกะพรุนอีก” ช๊อปเปอร์ลุกขึ้นยืน
“นามิ ถ้าลูฟี่ฟื้นแล้ว ก็เอาน้ำแข็งประคบที่แผลของลูฟี่ไว้นะ พอดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวมาเจอกัน” ช๊อปเปอร์หันมาพูดกับฉัน ฉันพยักหน้ารับ
“งั้นฉันไปด้วยแล้วกัน” แฟรงกี้พูดพร้อมลุกขึ้นยืน
“โอเค งั้นเราก็ไปกันเถอะ” ซันจิ
ซันจิ เหล่าคนแคระ แฟรงกี้ และช๊อปเปอร์วิ่งตามทับทิมสีน้ำทะเลไป ส่วนที่นี่ก็เหลือแค่ ฉัน ลูฟี่ โรบิน อุซป โซโล และบรู๊คนั่งเฝ้าอาการของลูฟี่อยู่
“งั้นฉันหลับรอล่ะ” โซโลพูดพร้อมเดินไปนอนที่ต้นไม้ ฉันนั่งดูอาการของลูฟี่อยู่ ตอนนี้สีหน้าเขาดีขึ้นแล้ว ฉันยังจำหน้าตอนที่ลูฟี่ถูกพิษของแมงกะพรุนครั้งแรกได้... สีหน้าเขาดูทรมานมากๆ
“ไม่เป็นไรนะลูฟี่” ฉันพูดพร้อมหยิบน้ำแข็งข้างๆ ตัวขึ้นมาพร้อมเอาแตะที่ตัวของลูฟี่น้อยๆ
“อะ... อะ...” ลูฟี่
“ลูฟี่! ฟื้นแล้วหรอ” ฉันร้องอย่างดีใจ
“หืม...”
ใช่แล้ว! ลูฟี่ฟื้นแล้ว >O<
“อะไรเนี่ย... เจ็บชะมัด” ลูฟี่พูดพร้อมจับที่ต้นแขนของตัวเอง
“นายอย่าจับมันสิ มานี่ เดี๋ยวฉันประคบน้ำแข็งให้” ฉัน
“เห... ใช่! แล้วไอ้หน้ากากบ้านั่นล่ะ!!” ลูฟี่เด้งตัวขึ้นนั่งทันที
“หมอนั่นหนีไปได้” ฉัน
“ว่าไปนะ! ฉันจะตามไปตันหน้ามัน!” ลูฟี่ทำท่าจะลุกขึ้น ฉันรีบดึงใบหูของลูฟี่ให้นั่งลงทันที =___=
“นายไม่ต้องตามไปหรอก พวกซันจิคุงตามไปแล้ว นายโดนพิษของแมงกะพรุน เพราะงั้นรักษาให้หายก่อนเถอะ” ฉันพูดพร้อมเริ่มเอาน้ำแข็งประคบที่แผลของลูฟี่
“เย็นนะ!” ลูฟี่พูดพร้อมปัดน้ำแข็งในมือฉันออก
“คันชะมัดเลย แผลอะไรเนี่ย” ลูฟี่ยกมือขึ้นเตรียมเกาที่แผล ฉันรีบยกมือขึ้นตีมือของลูฟี่ทันที
“นายห้ามเกานะยะ เดี๋ยวพิษก็ไหลไปทั่วร่างหรอก” ฉัน
“แต่มันคันนี่หน่า!” ลูฟี่ร้อง ฉันหยิบน้ำแข็งอีกถุงขึ้นมาอุดปากของลูฟี่ทันที
“เอ้ย =[]=!!” ลูฟี่ร้องด้วยความเย็น ก่อนจะรีบดึงถุงน้ำแข็งออกจากปาก
“นายอยู่นิ่งๆ ไปนั่นแหละ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ฉันพูดพร้อมเอาน้ำแข็งประคบต่อ ทีนี้ลูฟี่นั่งอยู่นิ่งๆ ให้ฉันประคบน้ำแข็ง
บรรยากาศเหมือนหยุดนิ่งไปอีกครั้ง... อะไรเนี่ย
หมับ!
ลูฟี่จับที่ข้อมือของฉันอย่างรวดเร็ว ฉันตกใจรีบหันไปสบตาของลูฟี่ทันที
“ฉัน...” ลูฟี่สบตาฉันพร้อมเปล่งเสียงพูด ฉันหยุดนิ่งรอฟังสิ่งที่เขาจะพูดต่อ
“...เย็นมาก =O=” ลูฟี่พูดพร้อมปัดมือฉันออกจากแขนของเขา
“=____=^^^^” ฉัน
ผัวะ!!!
“ทำไมต้องต่อยกันด้วยเนี่ยยย =[]=!!” ลูฟี่ร้องเสียงหลงพร้อมกับจับที่หัวของตัวเอง
“หุบปากไปเลยนายน่ะ! เอานี่ ไปประคบเองเลยไป๊!” ฉันโยนถุงน้ำแข็งใส่หน้าของลูฟี่ ก่อนจะเดินหนีมา เดินมาได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงของลูฟี่โวยวายไม่หยุด
สิบนาทีต่อมา
“เอาล่ะ ฉันหายแล้ววว >[]<” ลูฟี่กระโดดลุกขึ้นจากพื้น ทำหน้าสู้ตาย
“เราไปตันหน้าไปหน้ากากนั่นกันเถอะ!!~” ลูฟี่
“เข้าใจแล้วคร้าบบ” บรู๊คเองก็หันไปน้ำท่าสู้ตายพร้อมๆ กับลูฟี่
“งั้นเราไปกันเลยย >O<!!” ลูฟี่
พวกเราเดินตามลูฟี่ที่เริ่มเดินเข้าป่ามาลึกๆ สายตาของฉันยังมองไปที่พวกทับทิมสีน้ำทะเลแสนสวยที่อยู่ที่พื้น... ใจก็อยากจะเก็บแล้วเอาไปขาย แต่ถ้าฉันเก็บไป เราก็จะหลงทางกัน... มันช่างเจ็บปวดจริงๆ T___T!!
“ป่า ป่า ป่า มองไปทางไหนก็เจอแต่ป่า~” ลูฟี่
แน่สิย ก็นี่มันป่าหนิ =___=!!
“อืม...” โซโลพูดพร้อมเดินไปอีกทาง ฉันรีบหันไปคว้าคอเสื้อของโซโลไว้แล้วเดินต่อ
“ตรงนั่นมันผิดทางนะยะ =___=!!” ฉัน
“=____=;;” โซโล
จากที่เราเดินตามทับทิมมา... ทับทิมเม็ดนี้ก็เม็ดที่สิบหกแล้ว อีกแปดเม็ด ทับทิมทั้งหมดก็จะหมดไป หวังว่าคงเจอเจ้าหญิงสโนไวท์นะ
“ทับทิม ทับทิม ทับทิม~” ลูฟี่
“นายย่าพูดมากได้มั้ยลูฟี่ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ!” ฉันพูดพร้อมขมวดคิ้ว
“อะไรเล่า” ลูฟี่หันมาทำปากจู๋ใส่ฉัน
เราเดินเข้ามาในป่าลึก พอมองหันหลังกลับไปก็เจอแต่ต้นไม้... มองทางไหนมันมีแต่ต้นไม้ซึ่งซ้ำกันไปหมด ถ้าไม่มีทับทิมพวกนี้เราคงหลงกันแล้ว... เอ๊ะ... ทับทิม...
“ทับทิมหายไปไหนแล้วว =[]=!!!” ฉันร้องเสียงหลง
“ทับทิมอะไรหรอ?” ลูฟี่หันมาถาม
“ก็ทับทิมที่เราใช้นำทางไงล่ะ! หรือเราจะหลงกันแล้ว ม่ายน้า!!” ฉันร้อง
“ว่าไงนะ! หลงงั้นหรอ =[]=!!!” อุซป
“ทับทิมมันเป็นยังไงหรอ” ลูฟี่เอียงคอถามฉัน
“ก็ก้อนกลมๆ เล็กๆ ที่อยู่ตามพื้นน่ะสิ ไม่ได้มองแค่แป๊บเดียวก็หายไปซะแล้ว!” ฉัน
“หมายถึงก้อนที่สีเขียวๆ ฟ้าๆ นั่นรึป่าว?” ลูฟี่ถาม
“ใช่” ฉัน
“ฉันเดินมาแล้วก็เตะไปไหนแล้วก็ไม่รู้ตั้งหลายเม็ด ฮี่ๆๆ” ลูฟี่หัวเราะชอบใจ
“...”
“เงียบทำไมหรอนามิ มันสำคัญมากเลยหรอ O.O” ลูฟี่
“มันโคตรสำคัญเลยแหละย่ะ =[]=^^^!!!” ฉันวิ่งไปบีบคอลูฟี่ทันที
“อ๊ากกกกก ฉันหายใจไม่ออกนะนามิ =[]=!!” ลูฟี่
“นายอยากให้เราหลงทางกันหรือไงย้า!!” ฉัน
“ก็เธอไม่บอกฉันก่อนว่ามันสำคัญนี่ >[]<!!” ลูฟี่
“นายนี่มัน!!!” ฉันบีบคอลูฟี่แรงขึ้น เขาดิ้นอย่างแรง
“ละ... แล้วทีนี้... เราจะทำยังไงดี =[]=!!” อุซป
“ไม่รู้!!” ฉัน
“เราหลงแล้ววว! อ๊ากกก!” อุซป
“ไม่หลงหรอก เมื่อกี้ฉันเห็นทับทิมอยู่เม็ดนึงตรงนี้... แปลว่าอย่างน้อยเราก็มาถูกทาง... ต้องขอบคุณกัปตันที่เขาไม่เตะมันจนไม่เหลือ ^^” โรบินพูดพร้อมอมยิ้ม
“ใช่! เพราะงั้นลูฟี่! ถ้านายเตะมันอีกล่ะก็ ไม่ใช่แค่หายใจไม่ออกแน่!!” ฉัน
“อ่า =[]=;;” ลูฟี่
“แต่ทางข้างหน้ามีทางแยก... ลูฟี่ก็เตะทับทิมหายไปเม็ดนึง... แล้วเราจะไปทางไนกันล่ะ?” โรบิน
“...”
“อ๊ากกกกกก!!!” ลูฟี่ร้องเสียงหลงอีกครั้ง เมื่อฉันหันไปกระทืบเขา! เตะตรงไหนไม่เตะ เตะตรงที่เป็นทางแยกนะเจ้าบ้า =[]=!!!
“งั้นก็สุ่มทางสิ” โซโลออกความเห็น
“ทางนั้น...” ฉันและโซโลพูดขึ้นมาพร้อมกัน โดยที่แต่ละคนชี้ไปคนละทาง =___=
“ไปตามทางของฉัน” ฉัน
“ทำไมต้องไปตามทางของเธอ ของฉันดีกว่าเห็นๆ” โซโล
“ไม่ย่ะ นายมันจอมหลงทาง ไปทางของฉันนี่!” ฉันพูดพร้อมเดินนำทัพ พอเราเดินมาเรื่อยๆ... ก็ไม่มีวี่แววของทับทิมสีน้ำทะเลเลยแม้แต่เม็ดเดียว =___=;;
“ไม่เห็นทับทิมเลยนะ” อุซป
“ใช่คร้าบบ” บรู๊คออกความเห็น
“หรือว่าเราจะมาผิดทาง...” โรบิน
“เอ่อ...” ฉัน
“เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าให้ไปอีกทาง =[]=!! ” โซโล
“คนเรามันผิดพลาดกันได้น่า” ฉันยักไหล่อย่างไม่แยแส ส่วนโซโลก็โวยวายใหญ่
“ถ้ามันผิดทาง เราก็ไปให้ถูกทางสิ หันหลังกลับบ~” ฉันฉีกยิ้มแล้วหันหลังกลับคนแรก พอมองไปข้างหลังเท่านั้นแหละ... อะไรเนี่ย... มันไม่ต่างจากทางข้างหน้าเลยนี่หน่า =[]=!!
“ฉันว่าเราหลง” โรบินยิ้ม
“หลงแล้วมันไม่น่าจะยิ้มนะ =[]=!!!” อุซป
“ทำยังไงดีล่ะคร้าบ หลงซะแล้ว” บรู๊ค
“เพราะยัยนามินั่นแหละ!” ลูฟี่และโซโลประสานเสียง
“หมายความว่ายังไงยะ! ถ้าลูฟี่ไม่เตะทับทิมออกจากทาง เราก็ไม่หลงกันหรอก =[]=!!” ฉันโยนความผิดให้ลูฟี่ทันที
“อ้าว! อย่ามาโยนให้ฉันเซ่ >[]<!!” ลูฟี่
“ยังไงก็เถอะ เราหลงกันแล้ว... คงต้องเดินทางต่อ” ฉัน
“เดินตามทางเหนือไปเรื่อยๆ” อุซปพูดพร้อมหยิบเข็มทิศขึ้นมา
“โอเค” พวกเราประสานเสียงพร้อมเดินกันไปตามเข็มทิศ เราเดินมาเรื่อยๆ โดยไม่รู้เส้นทางเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเข้ามาในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ... ก็ยิ่งหลง =[]=!!!
“ฉันว่ามันไม่ไหวนะ” ฉัน
“นั่นสิคร้าบ =O=;;” บรู๊ค
“งั้นเราจะไปทางไหนล่ะ” โซโล
“ไม่รู้ U___U” อุซป
พรึบ!
เสียงของวัตถุบางอย่างดังขึ้น โซโลใช้หางตามองพร้อมกับเริ่มชักดาบออกมาเล็กน้อย...
ฟิ้ววว!!
“ด้านซ้าย!” โซโลพูดพร้อมพุ่งตรงมาปัด... ใบมีด!? ออกจากพวกเรา
“ใบมีดแบบเดียวกับคนสวมหน้ากากนั่นเลย!” อุซป
“งั้นแปลว่าเรามาถูกทางแล้วสินะ!” ฉัน
“ใบมีดมาจากทางนี้” โซโลหันมองไปทางซ้าย ก่อนที่เขาจะใช้ดาบ ฟันต้นไม้ต่างๆ หักกระเด็น!
“นั่นไง... เป้าหมายของเรา” โซโลพูดพร้อมจ้องมอง... คนสวมหน้ากากยืนนิ่งอยู่กับที่มองพวกเรา ก่อนที่ใบมีดนับสิบที่ถูกโยนมาทางพวกเรา!
“ถอยไป” โซโลพูดพร้อมฟันมีดพวกนั่นปลิวไปคนละทิศคนละทาง
“ฮี่ฮี่ฮี่” เสียงหัวเราะของคนสวมหน้ากากดังขึ้น ก่อนที่หมอนั่นจะหันหลังแล้ววิ่งเข้าไปในป่า
“ตามไปเร็ว!” ฉันตะโกน
ลูฟี่และโซโลกระโจนไปหาคนสวมหน้ากากทันที!
พวกฉันที่วิ่งตามพวกโซโลไป เมื่อเห็นว่าเหล่าต้นไม้ในป่าเริ่มลดลง... ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่ากำลังจะถึงที่ที่คนสวมหน้ากากอาศัยอยู่... และอีกไม่นานคงพบกับสโนไวท์แน่นอน!
“หายไปแล้ว” ลูฟี่พูดพร้อมหันซ้ายหันขวา
“ใช่” โซโล
“แฮ่กๆ” พวกฉันที่ในที่สุดก็วิ่งตามพวกลูฟี่ทันก็หอบกันเลยทีเดียว... เหนื่อยชะมัดเลย ยิ่งวิ่งในป่ายิ่งเหนื่อย... แต่ที่นี่มันอะไรกันเนี่ย
“กลางป่ามีที่แบบนี้อยู่ด้วยหรอเนี่ย =___=” โซโล
“ปราสาท...” บรู๊คพูดด้วยเสียงตกตะลึง
“ทำไมเป็นปราสาทที่น่ากลัวขนาดนี้ล่ะเนี่ย =[]=!!” อุซป
ใช่... มันน่ากลัวมาก... เพราะที่กำแพงปราสาทด้านนอก... เต็มไปด้วยเหล่าทหารที่ถูกตรึงด้วยเหล็กกล้าหนาเรียงรายกันเต็มกำแพงเลยน่ะสิ!!!
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น