คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : [ตอนที่28] :: 3D2Y กลับมาพบกันอีกครั้ง สองปีแห่งการพรากจากจบลงแล้ว
ตอนที่28
3D2Y กลับมาพบกันอีกครั้ง สองปีแห่งการพรากจากจบลงแล้ว
สองปีต่อมา
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...
ดึ๋ง... ดึ๋ง... ดึ๋ง...
ฉันเดินลงมาจากเมฆก้อนเล็กๆ ที่ก่อตัวจนแข็งพอที่จะพยุงน้ำหนักของฉันได้ เดินลงมาจากเกาะลอยฟ้าเล็กๆ ที่ได้ชื่อว่าเวอเธอเรีย
ตลอดสองปีที่ผ่านมาฉันได้ศึกษาสภาพอากาศจากเกาะลอยฟ้านี้ โดยผู้ที่สอนฉันชื่อว่า ฮาเรดาสึ เขาก็เป็นแค่ตาแก่ตัวเล็กๆ ที่แต่งชุดนอนเดินไปมารอบๆ เกาะ แล้วเกาะนั่นก็มีแต่คนแก่เต็มไปหมดด้วย... แต่ใครจะคิดว่าพวกเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับสภาพอากาศดีอย่างน่าเหลือเชื่อ
และฉันที่เรียนรู้จากพวกเขา... ก็ทำให้ได้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องสภาพมากมาย... ฉันพร้อมแล้ว!
ดึ๋ง... ดึ๋ง... ตุบ...
ในที่สุดฉันก็เดินลงมาถึงพื้น
“ฮึบบบ...” ฉันสูดอากาศของเกาะซาบอนดี้เข้าไปเต็มปอด จะเรียกว่าคิดถึงดีมั้ยเนี่ย... แต่ว่าวันนั้น... วันนี้พวกเราแยกจากกันไปคนละทิศคนละทาง... ฉันยังจำจังหวะสุดท้ายที่ฉันเห็นหน้าของทุกคนได้ และที่ฉันจำได้ดีคือ... ใบหน้าของลูฟี่ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขา
แล้วนี่ฉันจะย้อนกลับไปคิดถึงวันที่เศร้าโศกทำไมกันเนี่ย! วันที่ฉันรอคอยมาตลอดสองปีมันก็มาถึงแล้วนี่หน่า! เพราะงั้นขอมีความสุขหน่อยเถอะ เย้!
ฉันมองไปรอบๆ ตัวที่มีผู้คนมากมาย เกาะเกาะนี้เป็นเกาะที่มีคนอยู่มากมาย และเป็นสูญรวมของเหล่าโจรสลัดที่จะมุ่งหน้าสู่โลกใหม่... โลกใหม่หรอ... แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว >O<!!
มองไปมุมไหนก็ไม่พบใครเลยแฮะ... หรือว่าเราจะมาเร็วไป
ฉันเดินไปที่บาร์ของแช๊กกี้ แต่พอเดินไปก็พบว่าร้านปิดอยู่ เห... แย่จังแฮะ ทำไมถึงปิดล่ะเนี่ย...
งั้นเราไป... ช๊อปปิ้งดีกว่า >O<!!
ฉันเดินตรงดิ่งไปที่ร้านขายเสื้อผ้าทันที ไม่ได้ช๊อปมาตั้งสองปี ขอช๊อปให้พอใจหน่อยเถอะ!! เสื้อตัวนั้นน่ารักจัง >___<!!
ฉันคว้าเสื้อตัวสีชมพูออกมาจากราว ถ้ามันจะน่ารักขนาดนี้... ที่เกาะเงือกนี่ มันจะหนาวมั้ยนะ... แต่ลงไปก็คงลึกน่าดู ซื้อเสื้อกันหนาวไปกันไว้ก่อนก็น่าจะดีนะ... ฉันหยิบเสื้อกันหนาวจากราวใกล้ๆ มาอีกตัว ก่อนจะเลือกเสื้อผ้าอีกหลายตัวแล้วเดินตรงไปจ่ายเงิน
“ลดให้หน่อยแล้วกันนะ” ฉันพูดพร้อมวางเสื้อผ้ากองโตไว้ที่เคาเตอร์
“อะ... เอ่อ... มันไม่ใช่ช่วงเทศกาลนะครับ” พนักงานชายยิ้มแห้งๆ
“แล้วไงล่ะ” ฉัน
“กะ... ก็ลดไม่ได้หรอกนะครับ ^^;;” เขาตอบ
“ก็ซื้อตั้งหลายตัว ก็ลดให้กันหน่อยสิ” ฉันเอามือเท้าเอวอย่างเริ่มไม่พอใจ
“คงไม่ได้หรอกครับคุณลูกค้า T___T!!” พนักงานชายโบกมือปฏิเสธ
“ลดให้ครึ่งราคาหมดเลยแล้วกัน... เนอะ” ฉันส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับพนักงานชายคนนั้น หมอนั่นหน้าแดงแปร๊ดก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาแล้วพับเสื้อผ้าของฉันแล้วเอาใส่กล่องให้
“ลดให้ครึ่งราคานะครับ” เขาพูดโดยไม่มองหน้าฉัน
“ขอบคุณนะ~” ฉันยิ้มอย่างพอใจก่อนจะปัดผมไปข้างหลัง...
ฉันเดินออกมาจากร้านขายเสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดี ใครจะไม่อารมณ์ดีบ้างล่ะ เสื้อผ้าสวยๆ กับการลดราคาให้ตั้งครึ่งหนึ่ง ฮะๆ~
พรึบ!
แว๊บแรกที่ฉันเห็นจนทำให้ฉันต้องหันหน้าไปมอง คือคนที่สวมหมวกฟางอยู่!
แต่พอหันไปดูแบบจริงๆ จังๆ ก็แค่คนที่สวมหมวกฟางและแบกผักผลไม้อยู่ในมือ... ฉันก็นึกว่าเป็น... ลูฟี่ซะอีก
หมอนั่นคงยังไม่มามั้ง -___-
ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนไปถึงบาร์แห่งหนึ่ง... ชักคอแห้งแล้วสิ ฉันเดินตรงไปที่หน้าบาร์ แต่พอเดินไปถึงเท่านั้นแหละ ก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ ก็เหมือนมีใครซักคนที่จับที่ไหล่!
“อย่าหันมานะ!!”
พอฉันจะหันหน้าไปมอง ก็ถูกพูดขัดขึ้นมาก่อน... น้ำเสียงคุ้นหูทำให้ฉันยิ้มจนแก้มปริ
“เป็นยังไงบ้างสาวน้อย...” เสียงนั้นดังขึ้นมาอีก ฉันหัวเราะก่อนจะหันหน้าไปหา... อุซป!
“อุซป!!” ฉันยิ้มกว้างกอดจะโผเข้ากอดเขาด้วยความคิดถึง
“ดูดีขึ้นมากเลยหนิ >___<” อุซปที่หน้าติดกับหน้าอกฉันพูดขึ้น ฉันจึงค่อยๆ ถอนกอดจากเขา
“นายมาถึงเร็วชะมัดเลย!” ฉันยิ้มให้อุซป
“เธอก็ด้วย” เขาตอบ
อุซปดูดีขึ้นมาก เขามีกล้ามเป็นมัดๆ ดูเข้มแข็งขึ้นเยอะ
“นายดูบึกบึนขึ้นนะ” ฉันเอ่ยชมอุซป
“แน่นอน ตลอดสองปีฉันไม่ได้แค่นั่งจ้องทะเลไปวันๆ นะ” อุซปยิ้มร่า
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะ?” ฉันถามอุซป
“ยังไม่เห็นเลย ฉันพบเธอคนแรกนี่แหละ” อุซป
ฉันยิ้มให้อุซปอีกครั้งก่อนจะมองไปรอบๆ ถ้าเขามาแล้ว ไม่แน่คนอื่นๆ อาจจะมาแล้วก็ได้
“เอ๊ะ... นั่นมันอะไรน่ะ” ฉันพูดพร้อมหรี่ตามองโปสเตอร์ใบเล็กๆ ที่ติดอยู่ตรงผนัง พอวิ่งไปดูใกล้ๆ ก็พบว่ามันเป็นใบปลิวโฆษณาคอนเสิร์ต... ของบรู๊ค!
“ว้าว... นี่บรู๊คใช่มั้ย” อุซปเดินตามฉันพร้อมจ้องไปในใบปลิว
“ฉันว่าใช่แน่ๆ” ฉันพูดพร้อมดึงใบปลิวนั่นออกมาจากผนัง
“เขาก้าวไกลมากเลยแฮะ ฮ่าๆๆ” อุซปหัวเราะชอบใจ
“นี่... พวกเราไปรอคนอื่นๆ ที่เรือกันมั้ย” ฉันหันไปแสดงความเห็นกับอุซป เขาพยักหน้ายอมรับแล้วเดินนำหน้าฉันไป
ฉันจำเส้นทางที่เรือจอดได้ดี... จริงๆ แล้วฉันจำทุกรายละเอียดที่ฉันกับทุกคนอยู่ด้วยกันได้ด้วยซ้ำ
ระหว่างเดินกลับไปที่เรือ ปรากฏว่าเราก็พบกับคนอีกคนหนึ่งเข้า!
“ช๊อปเปอร์ ใช่มั้ย!!” อุซปตะโกนเรียกเรนเดียร์ที่เดินอยู่ท่ามกลางผู้คน เรนเดียร์ตัวนั้นหันหน้ามามองพวกเราก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆ กลับกลายเป็นครึ่งคนครึ่งเรนเดียร์ น้ำตาไหลอาบแก้ม
“อุซป... นามิ... แง้!!” ช๊อปเปอร์ตะโกนกลับแล้ววิ่งมาหาพวกเราทันที
“ช๊อปเปอร์!” อุซปหัวเราะ พร้อมโผเข้ากอดช๊อปเปอร์แน่น
“ฉันคิดถึงพวกนายเป็นบ้าเลย T___T!!” ช๊อปเปอร์
“ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันช๊อปเปอร์ >O<!” อุซป
“แล้วนายเจอคนอื่นๆ บ้างมั้ยช๊อปเปอร์” ฉันหันไปถามช๊อปเปอร์ เขาเช็ดน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
“ฉันพึ่งเดินมาเจอพวกนายนี่แหละ” ช๊อปเปอร์ตอบยิ้มๆ
“งั้นพวกเรากลับไปที่เรือกันเถอะ” ฉัน
“นั่นสิ... ไม่แน่ พวกนั้นอาจจะไปรอเราที่เรือแล้วก็ได้” ช๊อปเปอร์
ไม่นานเท่าไหร่ พวกเราก็เดินมาจนถึงเรือเธาซัน ซันนี่... แล้วนั่น...
“โรบินนน!!!” ฉันตะโกนสุดเสียง เมื่อหญิงสาวที่ยืนอยู่ที่เรือได้ยิน เธอก็หันหน้ามา ใช่เธอจริงๆ ด้วย... โรบิน
“สวยขึ้นนะนามิ” โรบินยิ้มให้ฉัน ฉันหัวเราะแล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดโรบินอย่างคิดถึง
“เธอก็สวยขึ้นมากเลยโรบิน~” ฉันกอดโรบินแน่นขึ้น
“ขอบคุณจ๊ะ ^^” โรบินยิ้ม
“ว้าววว! แฟรงกี้!! เท่สุดยอดดด +[]+!!” เมื่อช๊อปเปอร์เห็นร่างของแฟรงกี้เท่านั้นแหละ เขาก็ดวงตาเป็นประกายกับร่างกายที่ดูยิ่งใหญ่ของแฟรงกี้
“ฉันซูปเปอร์มั้ยล่ะ~” แฟรงกี้พูดพร้อมอวดร่างกายของตัวเองอย่างภูมิใจ
นี่เขาใช้เวลาสองปีไปฝึกอะไรมาบ้างนะ =___=;;
“โย... โฮะ โฮะ โฮ... !!” เสียงหัวเราะคุ้นหูทำให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมองบนอากาศ บรู๊ค!!
“บรู๊คค!!” อุซปตะโกนเรียกบรู๊คคุง
“อ๋า~ ทุกคนน~” บรู๊คคุงกระโดดลงมาจากปลาบินพร้อมวิ่งเข้ามาหาพวกเรา
“ผมคิดถึงทุกคนมากๆ เลยคร้าบ... คิดถึงจนใจจะขาด!... เอ๊ะ... เราไม่มีหัวใจนี่หน่า โยโฮะโฮะโฮ!!” บรู๊ค
“โอ้วว! ฉันนึกว่านายจะไม่กลับมาแล้วซะอีก” แฟรงกี้หันไปหาบรู๊ค
“ตอนที่ฉันเห็นโปสเตอร์โฆษณาเพลงของนาย ฉันก็คิดว่านายซูปเปอร์มากๆ ซะจนไม่คิดว่านายจะกลับมาเลยนะ” แฟรงกี้
“ผมยอมแลกชื่อเสียงทั้งหมด ขอแค่ได้กลับมาอยู่กับพวกคุณคร้าบ~” บรู๊คตอบ
“นายนี่... ช่างซูปเปอร์จริงๆ นั่นแหละ ฮือออ...” แฟรงกี้ดูจะซาปซึ้งกับสิ่งที่บรู๊คพูดมาก จนเขาร้องไห้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
“ทีนี้ก็เหลือแค่... ซันจิคุง โซโล แล้วก็ลูฟี่สินะ...” ฉันพูดพร้อมหันไปมองที่เกาะ ซึ่งไม่มีวี่แววของพวกเขาเลย
พรึบ!!
จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งกระโดดขึ้นมาบนเรือ ทำเอาพวกเราตกใจมาก แต่พอหันหน้าไป... ก็พบว่าเป็นเรย์ลี่!!
“คุณเรย์ลี่!” พวกเราทุกคนประสานเสียง
“อ้าว... สวัสดีนะทุกคน ^^” เรย์ลี่ฉีกยิ้มให้พวกเรา
เรย์ลี่คือผู้ชายที่เป็นคนเคลือบเรือให้พวกเราเอง หรือในอีกชื่อที่รู้จักกันดี... ในฐานะรองกัปตันของราชาโจรสลัด!!
“เธอเป็นต้นหนเรือใช่มั้ยนามิจัง ฉันจะสอบวิธีการควบคุมเรือจำรายละเอียดไว้ดีๆ ล่ะ” เรย์ลี่หันหน้ามาหาฉัน ฉันฉีกยิ้มก่อนจะพยักหน้า
“ค่ะ ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด!” ฉันยิ้ม
“เฮ้! นี่พวกเราก็มากันเกือบหมดแล้วนะ แล้วพวกลูฟี่ล่ะ!?” อุซปพูดขึ้นพร้อมหันไปหาทุกคน
“ถ้าเป็นเรื่องลูฟี่คุงน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก...” คุณเรย์ลี่พูดพร้อมยิ้ม
“เพราะเขาเดินทางมาถึงแล้วล่ะ” คุณเรย์ลี่
“!!” พวกเราทุกคนยิ้มออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย... เขามาแล้ว!
ฟิ้ววว... พรึบ! พรึบ! พรึบ!
ไม่ทันที่เราจะได้หุบยิ้ม นกตัวยักษ์ก็บินมาใกล้ๆ เรือของพวกเรา แล้วคนที่ขี่มานั้นคือ...
“โซโล! ซันจิ!” ฉัน ช๊อปเปอร์ และ อุซปประสานเสียง
“คุณนามิ๊!!~ โรบินจวางงง!!~” เสียงของซันจิคุงดังขึ้นมาเป็นเสียงแรก เขารีบกระโดดลงมาจากนกตัวนั้นแล้ววิ่งมาหาฉันทันที
“คุณนามิ๊~ ผมคิดถึงคุณเหลือเกินคร้าบบบ ♥” ซันจิหมุนไปมาจนพื้นแทบเป็นรู ฉันยิ้มให้กับซันจิคุงทันที
“ฉันเองก็คิดถึงนายนะ” ฉัน
“โอ้วววว!!~” ซันจิคุงถึงกับหน้าแดงแปร๊ดเลยที่เดียว
“สองปีผ่านไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ ยังงี่เง่าเหมือนเดิม” เสียงเรียบของโซโลดังขึ้น พอฉันหันหน้าไปก็พบเขากำลังทำหน้านิ่งตามประสาของเขาอยู่ ว้าว... เขาดูดีขึ้นแฮะ
“เมื่อกี้แกว่างายน้า!!” ซันจิคุงหันหน้าไปโวยใส่โซโลทันที
“ว่าอย่างที่แกได้ยินนั่นแหละ เจ้างี่เง่า” โซโล
“อย่างโดนหรือไง =[]=!!” ซันจิคุง
“น่ารำคาญจริงๆ” โซโลปัดมือไปมาอย่างระอา
“หน๊อยแน่แก!!!” ซันจิ
เห... แล้วอีกคนล่ะ?
ฉันพยายามมองไปที่หลังของนกยักษ์ หวังว่าจะได้พบคนสุดท้ายที่เหลือของทีม... เขาอยู่ไหนเนี่ย ไหนคุณเรย์ลี่บอกว่ามาแล้วไงล่ะ?
“มองหาใครหรอนามิ” ช๊อปเปอร์ที่จับสังเกตฉันได้ถามขึ้น
“ลูฟี่น่ะสิ... ไม่เห็นเลย?” ฉันหันไปตอบช๊อปเปอร์
“นั่นสิ... ลูฟี่อยู่ไหนล่ะเนี่ย” ช๊อปเปอร์มองไปที่หลังของนกยักษ์อีกคน แต่ก็ไม่พบใครที่นอนหรือนั่งอยู่บนนั้นเลย ทำไมเขายังไม่มาอีกนะ...
“อ้าว ลูฟี่ยังไม่มาอีกหรอ...” โซโลที่รำคาญที่จะทะเลาะกับซันจิคุงหันหน้ามาถามพวกเรา
“พวกเราก็นึกว่าจะมากับพวกนายน่ะสิ” ฉันตอบ
“ไม่นะครับคุณนามิ ไม่พบเลย...” ซันจิคุง
ไม่พบเลยงั้นหรอ... แล้วเขาจะไปอยู่ไหนกันนะ...
สิบนาทีผ่านไปก็ไม่พบลูฟี่...
สามสิบนาทีก็ไม่พบ...
เกือบจะหนึ่งชั่วโมงอยู่แล้วก็ไม่พบ...
“หรือว่าเขาจะหลงทาง” ช๊อปเปอร์
“นั่นน่ะสิ ฉันก็กลัวว่าจะเป็นอย่างนั้น” อุซป
“ออกไปตามหากันมั้ย” ช๊อปเปอร์หันมาหาแนวร่วม ฉันหันหน้าไปแล้วพยักหน้าทันที
พวกฉันเดินลงมาจากเรือเพื่อตามหาลูฟี่... อะไรเนี่ย ทำไมถึงไม่มาซะที
“แย่ชะมัด จะตะโกนก็ตะโกนไม่ได้ หันไปทางไหนก็เจอแต่ทหารเรือ!” อุซปบ่นพึมพำ
“นั่นน่ะสิ ทำไมทหารเรือยังแบบนี้นะ!” ช๊อปเปอร์
“หวังว่าหมอนั่นจะไม่โดนทหารเรือจับไปนะ =____=” อุซปออกความเห็น
“นายจะบ้าหรอ ไม่มีทางหรอก!” ฉัน
“ลูฟี่มักจะทำให้เราทึ่งได้ตลอดเวลาไง” อุซป
ได้ทุกอย่างนะลูฟี่ แต่ไม่ใช่ถูกพวกทหารเรือจับ =___=;;
“ฉันว่าแยกกันหาน่าจะง่ายกว่านะ” ฉันออกความเห็น
“จะแยกหรอ?” ช๊อปเปอร์
“พวกนายคิดว่ายังไงล่ะ ถ้าหาไม่เจอจริงๆ ก็ไปเจอกันที่เรือ” ฉัน
“โอเค... เจอไม่เจอยังไงก็ไปเจอกันที่เรือแล้วกัน” อุซป
“อื้ม...” ฉันกับช๊อปเปอร์ประสานเสียง ก่อนที่พวกเราจะเดินแยกกันไปคนละทาง
มันก็จริงอย่างที่ว่านั่นแหละ... ทหารเรือเยอะชะมัดเลย!
หวังว่าพวกนี้จะจับฉันไม่ได้นะ =____=;;
เดินไปทางไหนก็ไม่เจอแฮะ... ลูฟี่ไปซ่อนตัวอยู่ไหนเนี่ย!!
ตุบ!!
เพราะฉันเอาแต่มองหาลูฟี่ ทำให้เผลอเดินชนใครบางคนเข้าเต็มๆ
“ขอโทษค่ะๆ” ฉันรีบขอโทษทันที พอมองไปก็พบเป็น... ทหารเรือออ =[]=;;;!!
“ไม่เป็นไรครับคุณผู้หญิง” เขายิ้มให้ฉันแล้วยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มแห้งๆ ตอบ เหงือกแตกพลั่กๆ... แย่แน่ๆ =[]=;;!!
แล้วทำไมในมือของเจ้าทหารเรือคนนี้ถึงมีใบประกาศจับล่ะ! แล้วทำไมใบประกาศนั่นต้องเป็นฉันด้วยล่ะ TOT!!
“ขะ... ขอตัวค่ะ” ฉันรีบก้มหน้าแล้วเดินหนีทหารเรือคนนั้นทันที
ทหารเรือคนนั้นมองฉันอย่างงงๆ ก่อนจะก้มลงมองที่ใบประกาศจับ แล้วหันมามองฉัน แล้วก็หันหลับไปมองใบประกาศจับนั่นอีก..
“เฮ้ย เธอ!!” ทหารเรือคนนั้นตะโกนไล่หลังฉันมา
ว๊ากกก!! ไม่อยู่แล้ววววว TT[]TT!!!
ฉันติดปีกใส่รองเท้าแล้วรีบวิ่งหนีทันที
“เธอตัวแล้ว แมวขโมยนามิ สมาชิกกลุ่มหมวกฟาง!!!” เจ้าทหารเรือนั่นตะโกนลั่นบอกคนรอบข้าง! ไม่นะ! เจ้านั่นจะประกาศให้โลกรู้ทำไมเนี่ย =[]=!!
“ว่าไงนะ!!” ตามมาด้วยเสียงของเหล่าทหารเรือที่เดินอยู่แถวนั้น แย่แน่ๆ!!
“ตามไปเร็ว!!”
ว๊ากกกกกกก!! ทหารเรือห้าคนวิ่งตามหลังฉันมา โลกนี้ช่างโหดร้าย!! โหดร้ายกับตัวฉันมากๆ เลย T[]T!!!
“ว้าย! / เฮ้ย!”
เสียงจากคนที่ฉันวิ่งตัดไปตัดมาร้องกันอย่างตกใจ
จะร้องกันทำไม! เพราะพวกนายร้องนั่นแหละ ทำให้ทหารเรือรู้ว่าฉันอยู่ไหนน่ะ TT____TT!!
อ๊ะ! นั่น! วิ่งไปหลบที่ซอยนั่นดีกว่า!
พอฉันคิดได้ ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปหลบตรงซอยเล็กๆ แห่งหนึ่งทันที
“ตามไปเร็วๆ!” เหล่าทหารเรือวิ่งผ่านฉันไป เฮ้อ... รอดซะที..
ขวับ...
แต่พอหันหลังไปหัวใจก็หล่นไปอยู่ตรงตาตุ่ม!!
ทหารเรือยศสูงมราสวมหน้ากากคนหนึ่งกำลังยืนมองฉันอยู่จากด้านหลัง ครั้งนี้ไม่รอดแน่ๆ!! คงจะหนีไม่ได้แล้ว!
ฉันหยิบกระบองคุริมาซอคเซรี่ขึ้นมาทันที!
มันคือกระบองคุริมะที่ถูกดัดแปลงให้ดีขึ้นในเวลาสองปีที่ผ่านมา!!
“อย่ามาใกล้กันฉันนะ!” ฉันพูดพร้อมจ่อกระบองคุริมะซอคเซรี่ไปตรงหน้าของทหารเรือคนนั้น
“เฮ้... ใจเย็นๆ สิ!” ทหารเรือคนนั้นพูดขึ้น
“อย่ามาใกล้ฉัน ไม่งั้นนายไม่รอดแน่!!” ฉันตะโกน
“เดี๋ยวๆ เธอนี่หน้าตาคุ้นๆ นะ...”
“แต่ฉันไม่คุ้นหน้านาย!!” ฉัน
“เธอ... เดี๋ยวๆ เส้!” ทหารเรือคนนั้นเอื้อมมือไปจับที่หน้ากากของตัวเอง แล้วค่อยๆ ถอดมันออก
“นะ... นาย O_O!!” ฉัน
“ใช่ฉันเอง =O=”
“...” ฉันนิ่งเงียบ
“ราชันย์ =O=” เขาพูด
“แล้วนายมาอยู่อะไรที่เกาะซาบอนดี้เนี่ย!”
เมื่อฉันกับ ‘ราชันย์’ เดินออกมาจากซอยเล็กๆ นั่น ฉันก็ยิงคำถามใส่ราชันย์ทันที
“ฉันก็มาผจญภัยน่ะสิ =___=” ราชันย์ตอบ
“ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันนึกว่านายจะไปอยู่ที่โลกใหม่แล้วซะอีก!” ฉัน
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นแปลกหนิ ขนาดเธอเองยังไปไม่ถึงโลกใหม่เลย =___=” ราชันย์ย้อนถามฉัน ฉันจุกเลยทีเดียว
“แล้วเธอล่ะ... ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่! ข่าวมันบอกว่า กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางตายไปหมดแล้วนี่!!” ราชันย์
“ข่าวลือโง่ๆ” ฉันตอบ
“ว่าแต่... เธอดูดีขึ้นนะเนี่ย” ราชันย์พูดพร้อมมองมาทางฉัน
“ขอบคุณ” ฉันยิ้มให้กับราชันย์
“แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ในชุดของทหารเรือล่ะเนี่ย” ฉัน
“ก็หลบทหารเรือน่ะสิ -___-” เขาตอบ
“ทำไมต้องหลบด้วยล่ะ?” ฉัน
“นั่นไง... พูดถึงก็มาเลย...” ราชันย์พูดพร้อมมองไปข้างหลังฉัน
“อะไรหรอ?” ฉันถาม
“ใส่นี่ไว้...” ราชันย์คว้าหน้ากากที่เขาใส่ตอนแรกมาสวมที่หน้าของฉันเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเดินห่างจากตัวฉันไป... อะไรน่ะ?
“ท่านครับ! เราไม่พบตัวของแมวขโมย นามิ เลยครับ!!” จู่ๆ ก็มีทหารเรือสองคนวิ่งมารายงานกับราชันย์ ราชันย์ก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ทหารเรือพวกนั้นจำเขาได้ แล้วตะคอกเสียงเข้มใส่ทหารเรือพวกนั้น
“ไปตามหาให้เจอ!!” ราชันย์
“คะ... ครับ!!” ทหารเรือสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบวิ่งไปทางอื่น
“เฮ้อ เกือบไป” ราชันย์เงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนจะยิ้มให้กับฉัน
“ขอบคุณนะ” ฉันค่อยๆ ถอดหน้ากากออก แล้วยื่นกลับให้เขา
“เธอใส่ไว้ก่อนก็ได้” ราชันย์ไม่เอื้อมมือมารับหน้ากากที่ฉันจะคืนให้ แต่เขากลับบอกให้ฉันใส่มันกลับไปเหมือนเดิมซะ
“แล้วตลอดสองปีมานี้นายทำอะไรบ้าง” ฉัน
“ฉันหรอ... ก็เรื่อยเปื่อยในทะเลน่ะ” ราชันย์ตอบ
“ถามแต่ฉัน แล้วเธอล่ะ... รัฐบาลบอกมาว่ากลุ่มหมวกฟางตายกันหมดแล้ว คงไม่สร้างข่าวบ้าๆ นี่ขึ้นมา เพียงเพราะอยากจะโกหกหรอกนะ...” ราชันย์หันมาหาฉัน
“ก็... มันก็มีเรื่องมากมายน่ะนะ...” ฉันพูดอย่างไม่มองหน้าเขา
“แล้วไหนจะเรื่องที่ มังกี้ ดี ลูฟี่ เป็นพี่น้องกับ โปโตกัส ดี เอส อีก... มันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันอึ้งไม่หายเมื่อเห็นข่าว” ราชันย์
อึก!
ฉันสะดุ้ง เมื่อราชันย์พูดแบบนั้น... ลูฟี่จะทรมานขนาดไหนกันนะ... กับการเสียพี่ชายไป...
“ฉันคงพูดอะไรไม่ดีไป... ขอโทษนะ” เหมือนราชันย์จะรู้ตัว เขาจึงรีบขอโทษฉันทันที
“ไม่เป็นไรหรอก แต่มันก็เรื่องจริงนี่หน่า...” ฉัน
“แล้วนี่เธอมาคนเดียวหรอ?... เจ้าหมวกฟางล่ะ?” ราชันย์
“ฉันกำลังตามหาเขาอยู่...” ฉันตอบ
“ตามหา? เขาก็มาที่นี่หรอ?” ราชันย์
“ใช่... เขามา และฉันยังหาตัวเขาไม่เจอเลย” ฉันตอบ
“แย่หน่อยนะ ให้ฉันช่วยตามหามั้ย?” ราชันย์
“ก็... ถ้ามันไม่ลำบากนายน่ะนะ” ฉันยิ้ม
“มันไม่ลำบากเลยสักนิด ^^!!” ราชันย์ตอบพร้อมอมยิ้มหวาน
ฉันกับราชันย์เดินไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบลูฟี่เลย หรือว่าเขาจะไปที่เรือแล้วนะ?
“ไม่เจอเลยแฮะ” ราชันย์พูดพร้อมมองไปรอบๆ
“นั่นน่ะสิ” ฉัน
“หมอนั่นมาที่นี่แล้วแน่หรอ?” ราชันย์
“แน่สิ -___-” ฉัน
“โอเคๆ... ตามหาต่อไปๆ...” ราชันย์
ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งตามพวกเรามา พอพวกเราหันหน้าไป ก็พบเป็นทหารเรือ!! อีกแล้วหรอ!!?
“บังอาจนะโจรสลัด!! เอาเครื่องแบบของเรามาสวมใส่! แอบอ้าง!” ทหารเรือคนหนึ่งตะโกนขึ้น ราชันย์หน้าเหวอทันที
“พวกนั้นจับได้แล้ว!” ราชันย์ร้องเสียงหลง
“แล้วจะทำยังไงล่ะ =[]=!!” ฉัน
“ก็หนีไง!!” ราชันย์พูดจบก็ออกตัววิ่งทันที ฉันเองก็วิ่งตามไปติดๆ
แค่วันแรกก็เจอเรื่องซะแล้ว! ฉันไม่อยากมีเรื่องตั้งแต่วันแรกนะยะ T___T!!
ตึกๆๆๆๆ
ฉันวิ่งผ่านซอกซอยต่างๆ ตามราชันย์ หมอนี่วิ่งหนีเร็วกว่าที่ฉันคิดแฮะ =___=;;
“เอ๊ะ” เมื่อฉันวิ่งผ่านซอยๆ หนึ่งก็ ก็เห็นคนสวมหมวกฟางคนหนึ่งเดินแบกกระเป๋าใบใหญ่อยู่ฝั่งตรงข้าม... ท่าทางของเขาทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก
ไม่ผิดแน่ๆ... O_O
“เฮ้! เธอหยุดวิ่งทำไมน่ะ!” ราชันย์หยุดวิ่งแล้วหันหน้ามามองฉัน
“นั่นมัน... ลูฟี่!!” ฉันหันไปบอกกับราชันย์ เขาทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“เอาเถอะน่า รีบหนีก่อน พวกนั้นตามมาแล้วนะ!” ราชันย์
“...” ฉันไม่ตอบอะไรราชันย์ แต่กลับวิ่งเข้าไปในซอยแล้วตรงไปหาลูฟี่ทันที
“เฮ้! เธอ!” ราชันย์วิ่งไล่หลังฉันมา
“ลูฟี่!!” พอฉันวิ่งพ้นออกมาจากซอย หันซ้ายหันขวาก็ไม่พบคนที่เหมือนกับลูฟี่เลย มีแต่ผู้คนมากมายที่เดินไปตามถนน แย่ชะมัด คนเยอะแบบนี้แล้วเราจะเจอลูฟี่มั้ยเนี่ย!
“แฮ่ก... แฮ่ก... วิ่งมาไม่ปรึกษากันเลยนะ..” ราชันย์ที่วิ่งตามฉันจนทันหอบหายใจแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อย แต่ฉันไม่สนใจ เพราะสายตาเอาแต่สอดส่ายหาคนที่สะพายกระเป๋าใบโต
“หายไปไหนแล้ว...” ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ
“หมวกฟางน่ะเหรอ” ราชันย์หันมาถามฉัน
“ใช่แล้ว” ฉัน
“เดี๋ยวฉันช่วยหา...” ราชันย์พูดพร้อมมองไปรอบๆ แต่ไม่ทันไรเสียงที่ทำให้ฉันต้องตกตะลึงก็เกิดขึ้น
ปัง!!
“อั่ก!” ราชันย์
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!”
เสียงของผู้คนแตกตื่นเพราะเสียงปืนที่ยินมาทางพวกฉัน แต่มันโดนไปเต็มๆ แขนข้างซ้ายของราชันย์!
“ราชันย์!!” ฉันร้องอย่างตกใจ เมื่อราชันย์ทรุดตัวลงไปนั่ง
“โอ้ย...” ราชันย์พูดออกมาเบาๆ ก่อนจะเอามือกุมที่แผลของตัวเองแน่น เลือดเริ่มไหลออกมาจากแขนของเขา เลือดสีแดงเปื้อนเสื้อสีขาวของราชันย์เต็มไปหมด
“หยุดซะ พวกโจรสลัด!”
ไม่ทันที่ฉันจะหยุดตกใจด้วยซ้ำ พวกทหารเรือมากกว่าสิบคนก็เคลื่อนตัวมาล้อมรอบพวกเราไว้หมดแล้ว!!
“มากับพวกเราซะ” ทหารเรือพวกนั้นจ่อปืนมาที่ตัวพวกเรา
“แล้วผู้หญิงคนนั้น ถอดหน้ากากซะ!!” ทหารเรือคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมจ่อมือมาทางฉัน ฉันกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือมาจับที่หน้ากากของตัวเอง
“อย่าถอด...” ราชันย์พูดขึ้นทำให้ฉันชะงักมือ
“บอกให้ถอดก็ถอดสิ!!” ทหารเรือคนนั้นเริ่มขึ้นเสียง
ฉันที่เริ่มทนไม่ไหว เอื้อมมืออีกข้างค่อยๆ ไปหยิบกระบองคุริมะซอคเซรี่ออกมา แต่จู่ๆ มือของราชันย์ก็เอื้อมมือมาจับมือของฉันเอาไว้ แล้วส่ายหน้าเบาๆ
“เธอคงไม่อยากมีเรื่องตั้นแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่หรอกนะ” ราชันย์เอ่ยยิ้มๆ ส่วนตัวฉันนิ่งเงียบ
“พูดอะไรกัน!! ออกมาห่างๆ กันซะ” ทหารเรือคนเดิมพูดขึ้น
ฉันเริ่มกดดันมากขึ้น... จะทำยังไงดี!
“ไม่ต้องห่วง...” ราชันย์เอ่ยพร้อมค่อยๆ ฉีกยิ้มออกมา เขายันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เหล่าทหารเรือสะดุ้งไปตามๆ กัน ราชันย์คว้าตัวฉันขึ้นด้วยมือข้างเดียว แล้วกระโดดขึ้นไปบนฟ้า!!
“ฮะ... เฮ้ย!!” เหล่าทหารแตกตื่นด้วยความตกใจ ไม่ใช่แค่พวกนายหรอกย่ะที่ตกใจ ฉันก็เหมือนกัน =[]=!!!
“คะ... คิดจะทำอะไรน่ะ =[]=!!” ฉันร้องอย่างตกใจ
“เอาเถอะน่า... ฝากด้วยนะ เจ้าหมวกฟาง!!!” ราชันย์ตะโกนลั่น ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ O__O!!!
“สาม... สอง... ไป!!!” ราชันย์เหวี่ยงตัวฉันสุดแรง!! กรี๊ดดดดด!! แล้วหนึ่งของนายไปหนายยยย!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!” ฉันร้องสุดเสียง หน้ากากที่ใส่อยู่หยุดปลิวไปคนละทิศกับตัวฉัน... ตัวฉันปลิวไปตามอากาศ แล้วกำลังจะตกลงพื้น =[]=!!!
พรึบ!!
จังหวะที่หน้าฉันจะทิ่มดิน จู่ๆ ก็มีคนมากระชากตัวเอาไว้ทัน!! เขาสามารถแบกตัวฉันได้ด้วยมือข้างเดียวและเขาคนนั้นแบกกระเป๋าใบใหญ่ ใส่เสื้อคลุมปิดหน้าปิดตา แต่แค่แว๊บแรกที่ฉันเห็นหน้าเขา ฉันรู้เลยว่าเป็นใคร...
“ลูฟี่...” ฉันเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่น เขาจริงๆ ด้วย... ในที่สุดก็ได้พบกันแล้ว!
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ... ^^” เขาฉีกยิ้มกว้าง
“ใช่...” ฉันยิ้มจนแก้มปริ
“นั่น! ตามผู้หญิงคนที่เจ้านั่นโยนไปเร็ว!!” เสียงคำสั่งของทหารเรือทำให้ฉันเหวอ
“รีบหนีเร็วลูฟี่!!” ฉันร้อง ลูฟี่มองฉันอย่างงงๆ แต่ก็หัวเราะออกมาแล้วเริ่มออกตัววิ่ง
“แค่วันแรกก็ตื่นเต้นซะแล้ววว >O<!!” ลูฟี่วิ่งไปทั้งๆ ที่มือข้างหนึ่งแบกตัวฉันอยู่ เขาหัวเราะอย่างมีความสุข สองปีผ่านมา... เหมือนเขาไม่ต่างไปจากเดิมเลยแฮะ... พอคิดแบบนี้ก็อดยิ้มไม่ได้เลย
“แย่แล้วครับ! เจ้าผมทองหายไปแล้ว!!!” เสียงของทหารเรือคนหนึ่งตะโกนขึ้น
ผมทองหายไปแล้วหรอ... ราชันย์... ฮ่าๆๆ!
ฉันหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานบ้าง ลูฟี่ก้มหน้ามามองฉันอย่างงงๆ แต่ก็ส่งยิ้มให้ฉันแล้ววิ่งตรงไปที่เรือ
ขอบคุณนะ... ราชันย์ ^_____^!!!
ตึกๆๆๆ!!
ลูฟี่วิ่งตรงมาที่เรือเรื่อยๆ จนฉันเริ่มเห็นเรือเธาซัน ซันนี่
“นั่นไงเธาซัน ซันนี่!” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่เรือ
“เห็นแล้วว! ฮี่ๆ!!” ลูฟี่หัวเราะแล้วเริ่มวิ่งเร็วขึ้น
เขายืดมือตรงไปที่เรือ
หมับ!!
มือของเขาจับที่เรือได้อย่างพอดิบพอดี ก่อนที่เขาจะยืดมือกลับ ทำให้พวกเราปลิวตรงไปที่เรือกัน!!
ตูมมม!!
พวกเราทั้งสองคนหล่นลงมากระแทกกับพื้นเรือ กระเด็นไปคนละทาง ดูเหมือนคนที่อยู่บนเรือก็ตกใจเมื่ออยู่ๆ พวกเราก็ปรากฏตัวขึ้น
“ฮี่ๆๆๆ” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้าง ทุกคนเดินมาหาพวกเราก่อนจะก้มลงมองหน้าของลูฟี่ ก่อนจะยิ้มกันจนแก้มปริ
“ลูฟี่!!” ทุกคนประสานเสียงแล้วยิ้มกันอย่างมีความสุข
“สวัสดีทุกคนนน!!” ลูฟี่หัวเราะอย่างมีความสุข ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นแล้วมองหน้าทุกคน
“ในที่สุดก็มากันครบแล้ว...” โรบินเอ่ยยิ้มๆ
“ฉันคิดถึงนายจังเลยลูฟี่ โฮฮฮ TTOTT!!” ช๊อปเปอร์ปล่อยโฮ
“โอ้วววว กัปตันนน!!” แฟรงกี้ตะโกนเสียงดัง
“ฉันก็คิดถึงพวกนาย!!” ลูฟี่โผเข้ากอดทุกคนอย่างคิดถึง ส่วนฉันก็ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากพื้น โดยมีซันจิคุงช่วยพยุงอยู่
“นั่นไง! เจ้าพวกหมวกฟาง!!” เสียงของทหารเรือไล่หลังพวกเรามา พวกเราทุกคนสะดุ้งโหยง!
“อะไรกัน! ทำไมทหารเรือถึงรู้ว่าเราอยู่กันที่นี่!?” อุซปร้องเสียงหลง
“เอ่อ...” ฉันกับลูฟี่ประสานเสียงก่อนจะเอามือลูบหัว
“พวกนายไปทำอะไรกันม๊า =[]=^^!!!” อุซปโวยใส่พวกเรา
“ไม่รู้แหละ ตอนนี้รีบหนีกันเถอะ!” ฉันพูดแทรกขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนเรื่อง
“ใช่! พวกเรา! รีบหนีกันเถอะ!!” ดูเหมือนลูฟี่จะมีความเห็นเดียวกันกับฉัน เขาตะโกนลั่นเรือ พวกเราพร้อมออกเดินทางแล้ว!
“ไปกันเถอะ!! สู่เกาะเงือก >O<!!!” ลูฟี่
เรือของเรากำลังดำลงไปสู่ใต้ทะเลลึกหนึ่งหมื่นเมตร...
“หูวววว ปลายักษ์!!!” ลูฟี่ ช๊อปเปอร์ บรู๊ค ตะลึงกับเหล่าปลาขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้ทะเลลึก ยอมรับเลยว่าปลาพวกนี้ตัวใหญ่มาก แล้วหน้าตาก็ประหลาดมากๆ ด้วย... =___=;;
“รสชาติมันจะเป็นยังไงน้า~” ลูฟี่พูดพรางน้ำลายไหล
“ลองเอามากินสิ” โซโลพูดทั้งๆ ที่หลับตาเตรียมตัวนอนอยู่
“หู้ววว!!” ลูฟี่แววตาเป็นประกาย กำหมัดแน่นเตรียมตัวจับปลายักษ์ตัวนั้นเต็มที่
“นายจะบ้าเร๊อะ =[]=^^!!” ฉัน อุซป และ ช๊อปเปอร์ประสานเสียง ลูฟี่เบ้ปากอย่างไม่พอใจ
รู้สึกไปเองหรือป่าวนะ... ว่ามันเหมือนจะไม่ต่างไปจากสองปีก่อนเลย =___=;;
“อีกไกลแค่ไหนจะไปถึงหรอครับคุณนามิ” บรู๊คเดินมาถามฉัน ฉันส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อย
“ก็อีกสักพักแหละ เราต้องลงไปอีกลึก” ฉัน
“เหรอครับ งั้นก่อนหน้านั้น ผมขอดูกางเกง...”
ผัวะ!!!
“นายเองก็ไม่เปลี่ยนเลยนะ =[]=^^^” ฉันกระโดดเตะบรู๊คหน้าหัน ยังไม่เปลี่ยนเหมือนกันนะบรู๊คเนี่ย!
จะว่าไป... มันก็ดีแล้วนี่หน่า ที่ทุกคนไม่เปลี่ยนไป... ไม่เปลี่ยนไปจากสองปีก่อนเลย...
“ผลัดคนเฝ้ายามไว้นะ นอกนั้นก็ไปนอนพักก่อนก็ได้ เพราะอีกนานกว่าจะถึงเกาะเงือก” ฉันตะโกนบอกกับทุกคน แต่ดูเหมือนแต่ละคนจะไม่อยากนอนกันเท่าไหร่... ก็แน่ล่ะ ตั้งสองปีเลยนะ คงมีอะไรอยากจะคุยกันเยอะ
ไม่เว้นแม้แต่ฉันที่เดินไปนั่งในวงเดียวกับพวกลูฟี่ที่นั่งล้อมลงกันอยู่กลางซันนี่
“ตลอดสองปีมานี่สนุกสุดๆ เลยล่ะ! แล้วก็ได้เรียนรู้อะไรมาก็เยอะ เรย์ลี่น่ะ เก่งมากๆ เลย!!”
พอเดินไปนั่งได้ไม่นานก็พบว่าลูฟี่กำลังเล่าเรื่องเกี่ยวกับตลอดสองปีของเขาอยู่
“เกาะที่ฉันไปอยู่น่ะ มีสัตว์ร้ายๆ เพียบเลยนะ! แต่ตอนหลังสุดก็เป็นเพื่อนกันหมดเลยล่ะ ฮี่ๆๆๆ” ลูฟี่พูดพร้อมหัวเราะอย่างมีความสุข
“เห็นว่านายไปอยู่เกาะสตรีใช่มั้ยลูฟี่?” อุซปถามขึ้น
“ใช่แล้ว!” ลูฟี่หันไปตอบพร้อมยิ้มให้
“ว่าไงนะ!!?” สิ้นเสียงของลูฟี่เท่านั้นแหละ เสียงของซันจิคุงก็แทรกขึ้นมาทันที
“นายได้ไปอยู่ที่เกาะสตรี แต่ฉันต้องไปอยู่ที่เกาะที่มีแต่กระเทยเรอะ!! โลกช่างไม่ยุติธรรม!!~ TT[]TT” ซันจิคุงร้องไม่เป็นเสียง
“เหมาะกับนายดีนี่” โซโล
“ว่าไงนะ อยากตายหรือไง!” ซันจิคุงพูดอย่างอารมณ์เสียสุดๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าปะทะกันด้วยความโมโห
“แล้วนายล่ะอุซป” ลูฟี่หันไปถามอุซปบ้าง
“ก็เป็นเกาะที่น่ากลัวสุดๆ เลยล่ะ =___=;; ... แต่เพราะว่าฉันคือท่านอุซป! เลยทำให้เกาะนั้นเป็นแค่เกาะขี้ปะติ๋วเลย~” อุซปพูดยกยอตัวเองอย่างชอบใจ ส่วนลูฟี่ก็เชื่อสุดๆ
“แล้วไงต่อ! แล้วไงต่อ! *O*” ลูฟี่และช๊อปเปอร์ประสานเสียง
“มันเป็นเกาะที่มีแต่พืชพันธุ์ไม้แปลกๆ แต่กินมนุษย์ แล้วไหนจะรูปร่างของเกาะที่จริงๆ แล้วเป็นต้นไม้กินสัตว์ขนาดยักษ์!! มันจะกลืนทุกอย่างเลย ทำเอาฉันแทบไม่รอดเหมือนกัน...” อุซปพูดพร้อมฉีกยิ้ม
แล้วพวกเราทุกๆ คนก็ค่อยๆ เล่าเรื่องต่างๆ ในสองปีที่ผ่านมากัน รวมถึงตัวฉันด้วย แต่ดูเหมือนทุกคนจะรู้ตัวกันดี เพราะไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์การปะทะกันของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาวกับรัฐบาลโลกเลยสักคน เพราะเรื่องนั้นมันจะสามารถเชื่อมโยงไปถึงเรื่องของเอสได้...
“ทุกคนเล่ากันมาตั้งเยอะแล้ว นี่! ฉันเอาโกโก้ร้อนสูตรพิเศษมาให้ สูตรที่ฉันฝึกมาตลอดสองปีเลยไงล่า!” ซันจิวิ่งเดินมาพร้อมโกโก้ร้อนสุดหอม มันเข้าได้กับอากาศเย็นๆ ตอนนี้จริงๆ
“ขอบคุณนะ ซันจิคุง” ฉันยิ้มให้กับซันจิคุง เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนหน้าทั้งใบจะเริ่มกลายเป็นสีแดง แล้วเลือดจำนวนมหาศาลก็พุ่งออกมาจากจมูกของเขา!!
“ผู้หญิงจริงจริ๊ง!!!~ พรวดดด!!!” ซันจิคุงลอยขึ้นฟ้าตามแรงของเลือดกำเดา ตัวเบียดแนบชิดกับฟองอากาศที่เคลือบเรือ แย่แล้ว!!
“ซันจิคุง =[]=!!” ฉัน
“เฮ้ย! ซันจิ =[]=!!” ลูฟี่ อุซป ช๊อปเปอร์
“รีบเอาเขาลงมาก่อนทที่ฟองอากาศจะแตกนะ!!” ฉันร้อง
“อ๊ากกก!!~ ♥O♥” ซันจิคุง
“เฮ้อ...” พวกเราทุกคนประสานเสียงถอนหายใจ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ =___=!!
“เขาไม่เป็นไรใช่มั้ย” แฟรงกี้หันไปถามช๊อปเปอร์
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ^^” ช๊อปเปอร์หันมายิ้มให้พวกเรา
“ค่อยยังชั่วหน่อย” พวกเราถอนหายใจอีกครั้ง
พวกเราเดินกลับไปนั่งที่ที่เรานั่งกันก่อนหน้านี้อีกครั้ง แต่เหมือนการพูดคุยจะขาดตอน ทำให้พวกเราไม่รู้จะพูดอะไรกันต่อดี -___-;;
“ซูปปปป เปอร์... โกโก้!” แฟรงกี้พูดขึ้นเมื่อซดโกโก้ของซันจิเข้าไปอึกแรก เมื่อเห็นอย่างนั้น ฉันจึงเริ่มยกขึ้นมาดื่มบ้าง
“หูววว! รู้สึกเหมือนพลังกลับมาอีกครั้ง~” ลูฟี่
“อร่อยจริงๆ เลยน้า~” อุซป
“เอ่อ... งั้นฉันขอตัวไปนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวถึงเกาะเงือกแล้วจะไม่มีแรง” ฉันพูดขึ้นพร้อมยันตัวลุกขึ้น
“บ๊ายบ่าย ฝันดีนะ” ทุกคนประสานเสียง
“ฉันรับหน้าที่เฝ้ายามเอง!” แฟรงกี้
“โอเค ฝากด้วยนะแฟรงกี้” ฉันยิ้มให้แฟรงกี้แล้วเดินออกมา
ฟุบ!
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างมีความสุข คิดถึงจังน้า... ^O^
อ๊ะ! จริงสิ!
ฉันลุกพรึบขึ้นแล้วเดินตรงดิ่งไปที่กล่องสมบัติของฉันทันที พอเอากุญแจที่เอาติดตัวเสมอเปิดมันออก... ก็ยังพบสมบัติส่วนของฉันบรรจุอยู่เต็มกล่อง! โอ้... ฉันคิดถึงทุกชิ้นเหลือเกิน ♥,.♥
กริ๊ก!
ฉันล็อคกล่องสมบัติฉันไว้อย่างเดิม ก่อนที่ค่อยๆ เดินไปนอนอีกครั้ง
วันแรกก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว ถ้าเป็นวันต่อไปที่มีทุกๆ คนอยู่ด้วยอีก คงจะสนุกขึ้นไปอีกมากแน่ๆ
กริ๊ก... ก๊อก... ขุกขักๆ...
เสียงอะไรบางอย่างทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่น
“นั่นใครน่ะ” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ไว้ใจ สายตามองไปที่ประตูที่เปิดอ้าอยู่
ฉันค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น แล้วเดินลงจากเตียง
คร่อกก... คร่อก...
แต่พอได้ยินเสียงนั่นก็ทำให้อารมณ์หวาดกลัวของฉันหายไป บวกกับภาพที่เห็นอีก
“คร่อก... _ _zzZZ”
ลูฟี่กำลังนอนอยู่... ตรงประตูห้องของฉัน -___-?
หมอนี่เมาหรือไง ทำไมถึงมานอนตรงนี้เนี่ย!
ฉันเดินไปตรงประตูแล้วมองออกไปข้างนอก ก็พบว่าทุกคนกำลังนอนอยู่ตรงจุดต่างๆ ที่เรือ ส่วนโรบินกำลังนอนอยู่ที่เตียงของเธอ นี่ทุกคนไม่คิดจะไปนอนที่ห้องกันหรือไงนะ
คร่อกก...
เสียงกรนน้อยๆ ของลูฟี่ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เขาพลิกตัวไปมา เอามือไปชนกับประตูจนได้เสียงปัง!
แบบนี้คงไม่ไหว แล้วเปิดประตูห้องเอาไว้มีหวังไม่สบายแน่ๆ
ฉันเดินออกไปนอกห้อง ก่อนจะค่อยๆ ลากตัวของลูฟี่ออกมาให้ไกลๆ จากประตูห้องของฉันกับโรบิน เมื่อลากออกมาให้พ้นกับเขตการเปิด ปิด ของประตูได้แล้วก็ค่อยๆ วางตัวเขาลง
คร่อก... zzZZ
“นอนแบบนี้ระวังไม่สบายแล้วกัน” ฉันพูดพร้อมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วตั้งใจจะเดินไปนอนต่อ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดคำหนึ่งของลูฟี่
“เอส...” ลูฟี่ครางออกมา ฉันหันหน้าไปมองเขาด้วยแววตาเศร้ามากๆ... เขายังคิดถึงเอสอยู่เลย
“เอส...” ลูฟี่ครางออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ตัวเขาเริ่มมีน้ำตาซึมออกมาแล้ว ฉันที่อดทนไม่ไหว ค่อยๆ เดินไปใกล้ๆ ตัวลูฟี่แล้วนั่งอยู่กับเขา
“เอส... เอส...” เขายังไม่หยุดร่ำร้องหาเอส น้ำตาเขาไหลมากขึ้นๆ จนเริ่มได้ยินเสียงสะอื้น
“นายต้องเข้มแข็งนะกัปตัน...” ฉันพูดเบาๆ พร้อมค่อยๆ ปาดน้ำตาของเขาออกช้าๆ แต่เหมือนมันจะไม่ได้ช่วยให้เขาหยุดร้องเลย... ฉันคงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ ในเมื่อสิ่งเดียวที่เขาต้องการคือการได้พบกับพี่ชายอีกครั้ง ถึงมันจะอยู่ในความฝัน... ถึงมันจะอยู่ในฝันร้ายด้วยก็ตาม...
“พยายามเข้านะลูฟี่” พูดเอามือลูบเข้ากับแผลเป็นขนาดใหญ่ตรงอกของลูฟี่ก่อนจะค่อยๆ ระบายยิ้มออกมาช้าๆ
ฟุบ
ฉันหยิบหมวกฟางใบโปรดของเขามาปิดหน้าของลูฟี่เอาไว้ แบบนี้คงดีกว่าถูกแสงของดวงจันทร์แยงตาล่ะนะ นายเข้มแข็งมากลูฟี่... นายเป็นคนเดียวที่ฉัน... รู้สึกมากกว่า... มากกว่า... มากกว่าอะไรซักอย่าง... ?
บางทีฉันอาจจะ...
ต่อไปนี้ เรื่องราวจะดำเนินตามเนื้อเรื่อง
ของวันพีชอีกครั้งนะจ๊ะ
จะดำเนินไปถึงเกาะเงือก
และจะออกมาจากเกาะเงือกสำเร็จ ตัวเรื่องจริงๆ
ของฟิคนี้จะต่อจากนี้ ต่อจากนี้จะไม่อิงเนื้อเรื่องวันพีชแล้วนะจ๊ะ
จะคิดเองสดๆ ร้อนๆ
ยังไงก็ ติดตามกันด้วยนะจ๊ะ ~
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น