คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EP 10 100%
10
“เจ้ารักข้า... หรือฟอกซ์?” ร่างสูงถามทั้งๆ ที่ยังคล่อมชิพเอาไว้
“เออ... ข้า...” หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะถามแบบนี้ออกมา เพราะเขา... เขายังตัดสินใจไม่ได้... เขาไม่รู้เลย... ว่ารักใคร... มากกว่ากัน!
“ขอร้องล่ะ ตอบภายในวันนี้นะ พวกข้าจะได้รู้... ว่าใครกันแน่ที่ต้องจากไป” ฟอกซ์พูดแล้วลากไลน์ออกจากห้องไป ทิ้งไว้ให้ชิพนอนค้างเหมือนเดิม
“ก็... ก็ข้าน่ะ... รักท่านทั้งสองคน... แล้วจะให้ข้า... ทำยังไง... ให้ข้าทำยังไง...” เสียงหวานแผ่วออกจากริมฝีปากอิ่มพร้อมกันที่หยาดน้ำตาใสอาบแก้มนวล
ลมพัดเอื่อยๆ มาตลอดช่วงบ่าย ทั้งไลน์และฟอกซ์นั่งริมแม่น้ำก่อนจะถอนหายใจเป็นระยะๆ เหม่อมองไปยังร่างบอบบางที่นอนหลับอยู่ใต้โคนต้นไม้อีกต้นหนึ่ง
“ฟี้~” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้เฝ้าดูทั้งสองก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไป
นี่พวกเขา... ทำให้ชิพลำบากใจรึเปล่านะ... ทำให้คนๆ นี้เจ็บปวดรึเปล่า... ทำให้คนที่พวเขารักไม่สบายใจรึเปล่า...
สวบ...
เสียงอะไรบางอย่างเคลื่อนไหว... มันกำลังมาทางนี้
ร่างสูงและร่างโปร่งลุกขึ้นทันที ก่อนจะวิ่งไปหาชิพที่หลับไม่รู้เรื่องเพื่อปกป้อง แต่ช้าไปแล้ว! มันกำลังอุ้มร่างบอบบางที่หลับใหลอยู่
“ปล่อยชิพนะ! พวกเจ้าเป็นใคร!” ฟอกซ์แทบจะถลาเข้าไปต่อยอีกฝ่ายแบบไม่ดูด้วยซ้ำว่าตัวเองมีกี่คน และอีกฝ่ายมีกี่คน
“สองร้อย... ไม่สิ มากกว่านั้น” ไลน์พึมพำเสียงเครียด ภายในหัวกำลังคิดหาทางที่จะช่วยชิพให้ได้จนหัวแทบระเบิด
“พวกข้ารึ? หึ... นามของข้าคือโคนาล” สัตว์ปีศาจหมาป่าแสยะยิ้มอย่างน่ารักเกียจ
“โคนาล...” ฟอกซ์ทวนชื่อแล้วมองหน้าร่างสูงที่ตอนนี้กำลังทำสีหน้าเคร่งเครียดอย่างน่ากลัว
พวกเขาจำได้... ชื่อของผู้ที่พรากครอบครัวของคนรักของพวกเขา!!
“เจ้าคิดจะทำอะไรชิพน่ะ!” ฟอกซ์ตะโกนเสียงดังลั่น
“เป็นคำสั่งของท่านโมสาร์ท” โคนาลเชิดหน้าขึ้นก่อนจะยิ้มเยาะ “ให้พาคนๆ นี้ตามคำทำนายไปทำพิธีที่ปราสาท”
“โมสาร์ท...” ไลน์ทวนชื่อก่อนจะเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นจนห่อเลือด
“เอาชิพคืนมานะโว้ย! พิธงพิธีเตี่ยอะไรนั่นไม่ต้องทำหรอกโว้ย!!” ฟอกซ์พูดก่อนจะถลาเข้าไปหาโคนาลเมื่อไลน์ไม่ได้จับเขาไว้แล้ว
“หึ!” ริมฝีปากของโคนาลแสยะยิ้มก่อนจะกระโดดหลบ เอ่ยประโยคสั้นก่อนจะหายตัวไปกับสายลม “ตามหาปราสาทของท่านโมสาร์ทให้เจอล่ะกันนะ เจ้าพวกโง่”
“ปัดโธ่โว้ย!! แน่จริงอย่าหนีสิวะ!!”
ร่างบอบบางของชิพโดนทิ้งไว้ในห้องขังของปราสาท เป็นสถานที่ที่ไม่มีแสงและมองไม่เห็นสิ่งใด (ถ้าไม่จุดเทียนน่ะนะ) ในห้องนี้ไม่จำเป็นต้องมีคนเฝ้าเพราะยังไงก็ไม่มีทางหนีได้
ขนตายาวเป็นแพของชิพค่อยๆ กระพริบปริบก่อนจะเปิดขึ้นช้าๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างอย่างตกใจ
ให้ตายสิ! นี่เขาเผลอโดนยาสลบนั่นได้ยังไงนะ! ตอนแรกก็แค่แกล้งหลับเพื่อไม่ให้สองตนนั้นไม่สบายใจ! แต่ก็นอนไม่หลับ! สุดท้ายก็โดนยาสลบจนหลับลงไปจริงๆ!
“ที่นี่มันที่ไหนเนี้ย?!” ร่างบางพูดขึ้นเบาๆ แต่ว่ากลับดังก้องไปทั้งห้องเล่นเอาสะดุ้งโหย่งปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน
ดวงตาใสกวาดมองรอบๆ ตัวอย่างระมัดระวังแต่ก็ไม่ได้ผล ดวงตาของแกะมองไม่เห็นภายใต้ความมืดมิดแบบนี้
แล้ว... นี่เขาโดนพามาที่ไหนล่ะเนี้ย?! ไม่ใช่ทั้งที่บ้านเก่า และที่บ้านใหม่แน่นอน แล้ว... จากความรู้สึกนี่มัน... รู้สึกไม่ดีตงิดๆ ยังไงก็ไม่รู้
แปลก... ความรู้สึกเหมือนตอนที่กำลังจะโดน... สาปให้มาอยู่โลกปีศาจนี่เลย... ทำไมกันนะ? ไม่เข้าใจ... หรือว่า... จะโดนทำอะไรอีก
กึก... กึก...
เสียงเดินช้าๆ กำลังก้าวเข้ามาใกล้... ใกล้ชิพมากขึ้น... มากขึ้นเรื่อยๆ
ปัง!
“ฟื้นแล้วเรอะ”
แสงสว่างวาบเข้าในดวงตาใส ชิพหลับตาแน่นทันทีเพราะไม่คุ้นชินก่อนจะค่อยๆ พยายามลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มผมสีแดงนั่งยองๆ ตรงหน้าเขา ก่อนที่นิ้วของคนตรงหน้าจะดีดหน้าผากชิพดังป๊อก~! เล่นเอาชิพต้องลูบหัวตัวเองปอยๆ
“ท่านเป็นใครครับ?” ชิพถามอย่างมีมารยาทอย่างผู้ดีแต่เชิดและหยิ่ง
“หืม? ข้าหรือ? ข้าชื่อโมสาร์ท” คนตรงหน้าตอบตามตรงแต่ทำให้ชิพถึงกับผงะถอยหลังด้วยความตกใจ
“ท่าน!!”
ชิพร้องขึ้นอย่างตกใจก่อนจะถอยล้นไปชิพผนังคุกด้วยความหวาดกลัว แต่ลึกๆ ก็กำลังโกรธแค้นอยู่เหมือนกัน
“ท่านคิดจะทำอะไรครับ?!” ชิพร้องถามแววตากร้าว
“หืม? อ้อ แค่ต้องทำพิธีชำละจิตเท่านั้นแหละ แต่ว่าพิธีนี้ต้องใช้เทพด้วยนี่สิที่ช่วยไม่ได้ เลย... ต้องเอาเจ้ามานี่แหละ”
“ละ แล้ว...” ชิพหลุดสะอื้นออกมาหน่อยหนึ่งก่อนจะถามต่อ “...แล้วมาฆ่าครอบครัวของข้าทำไมกันครับ?”
“ครอบครัว? หมายถึงฝูงแกะนั่นน่ะเหรอ? พวกนั้นขโมยเจ้าไปจากข้าเองนี่ ตอนนั้นข้าต้องการครอบครองเจ้ามาก เฝ้าดูอยู่ตลอดเลย... แต่ว่าไอ้จ่าฝูงนั่นดันมาพาเจ้าไปซะ ข้าก็เลยไปรวบรวมพลก็แค่นั้น”
เพราะเขาเหรอ... เป็นเพราะเขาเหรอ... ที่ทำให้ทุกคนต้องตาย... เป็นเพราะเขา... ถ้าไม่มีเขาสักคน... ทุกคน... ทุกๆ คนคงไม่ต้อง... มาตายแบบนี้แน่เลย... ถ้าเขาหายไปซะ... ถ้าเขา...
ดวงตาใสเริ่มพร่ามัว มองข้างหน้าไม่เห็น ก่อนที่ชิพจะหลุดสะอื้นออกมาเต็มเสียงแล้วปล่อยโฮชุดใหญ่เล่นเอาโมสาร์ททำอะไรไม่ถูก
“เดี๋ยวก่อนะสิเจ้า! เฮ้ย นี่ข้าทำอะไรผิดวะ!” โมสาร์ทขยี้หัวสีแดงของตัวเองเหมือนจะหงุดหงิด
“ฮึก... ฮือ...”
“โว้ย! ขอร้องทีเถอะ หยุดร้องไห้สักที!” โมสาร์ทแทบจะเข้าไปเขย่าร่างของชิพให้หยุดร้องไห้เลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าเขาไม่อยากทำร้ายเด็กล่ะก็นะ
“ขะ... ขอโทษครับ ฮึก...” มือเล็กพยายามปาดหยาดน้ำตาทิ้งแต่กลับมีพวกมาสมทบทำให้ปาดเท่าไหร่ๆ ก็ไม่หมด
“โว้ย! ขอร้องล่ะหยุดร้องสักที!” เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดร้อง เขาที่ทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่เดินตึงตังออกจากห้องไป
“ฮึก... พ่อ... ท่านพ่อครับ ฮือ...”
ชิพที่หยุดร้องไห้ได้สักพักหนึ่งแล้วก็นั่งหงอยเศร้าสร้อยต่อภายในห้องมืดทึบ ก่อนที่หิ่งห้อยจะบินเข้ามาในห้องช้าๆ ก่อนจะเข้ามาเกาะที่แขนของชิพที่กำลังกอดเข่าตัวเองอยู่
“สวัสดี”
เสียงของหิ่งห้อย (?) ดังขึ้น ชิพถึงกับสะดุ้งโหย่งทันที
“สะ... สวัสดีครับ” ชิพถามกลับด้วยสีหน้าเหรอหราลืมอาการเศร้าไปชั่วขณะ “เป็นหิ่งห้อยชนิดไหนเหรอครับ? พูดได้ด้วย”
“ปากเหรอนั่น! ข้าไม่ใช่หิ่งห้อยนะ ข้าเป็นภูติแห่งป่าน่ะ ป่าที่อยู่ติดๆ กันนี่แหละ ข้าเห็นท่านโดนจับตัวมา มีอะไรงั้นเหรอ?”
“ระ... เรียกข้าว่า ‘ท่าน’ ? ไม่ๆ ไม่ได้หรอกครับ ใช้ ‘เจ้า’ จะเหมาะสมที่สุด” ร่างบางก้มหน้างุดก่อนจะร้องโอ๊ยขึ้นมาทันที
“นี่แน่ะๆ ‘เจ้า’ งั้นเรอะ! ข้ารู้นะว่าท่านนะเป็นเทพ กลบรัศมีไม่มิดหรอกนะ! ติดก็แต่... ความรู้สึกบางส่วนมันบอกว่าเป็นปีศาจนี่สิ น่าแปลก!”
ภูติน้อยทำเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดกับชิพ ก่อนจะแจกมะเหงกให้ชิพอีกรอบ
“โอ๊ย พอแล้วครับ ขอโทษครับ ขอโทษ” ชิพเอามือปัดป้องเป็นพัลวัน
“ฮึ! แล้วนี้เป็นไงมาไงถึงได้ถูกจับได้ล่ะ”
“ไม่รู้สิครับ ก็ข้าโดนวางยาสลบ... โอ๊ย! ไม่เอาแล้วครับ พอแล้ว~” ร่างบางร้องขึ้นอีกครั้งเมื่อโดนทุบรัวๆๆ เอาที่หัว
“หน็อยแน่ะ! ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ! แล้วใครเขาจะมาช่วยท่านกันล่ะคราวนี้เนี้ย!?”
“ง่า... ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ไลน์กับฟอกซ์มาช่วยนะครับ แต่ถ้าเป็นไปไม่ได้ก็คงจะต้องช่วยเหลือตัวเองน่ะครับ”
“ช่วยเหลือตัวเอง! เหอะ! แค่ได้ยินเรื่องอดีตหน่อยก็ร้องไห้ฟูมฟาย! เป็นลูกแหง่อย่างเนี้ยจะช่วยเหลือตัวเองได้ยังไงกัน!”
“ง่า... ก็...”
ปัง!
ยังพูดไม่ทันจบประโยคดีประตูห้องขังก็เปิดตึง! ภูติน้อยรีบบินทะลุผนังออกจากห้องไปทันที
“หะ... หา?” ชิพที่ยังตั้งสติไม่ถูกหันรีหันขวางเหมือนยังไม่รู้จะทำอะไรดี
“เลิกงอแงแล้วรึเจ้าน่ะ” วิสาร์ทเดินเข้ามานั่งข้างหน้าชิพอย่างเคย
ใบหน้าหวานงอง้ำเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างเสียไม่ได้ “ครับ”
“อะไร? นี่เจ้าโกรธข้ารึไงกัน? หืม? เอาเหอะ ข้าแค่เอาอาหารมาให้แล้วก็... จะมาบอกว่า...” เสียงของเขาหายไปพักหนึ่งก่อนจะพูดออกมา “พีธีมีพรุ่งนี้นะ”
“พรุ่งนี้เหรอครับ?” เสียงหวานถามขึ้นอีกครั้ง
“ใช่ พรุ่งนี้”
“งั้น ข้าขออะไรสักอย่างจะได้มั้ยครับ” ชิพช้อนตามองร่างสูง (อย่างหวาดกลัว) ก่อนจะพูดออกไป
“หืม? ดูก่อนนะถ้าทำให้ได้ก็จะทำให้”
“ครับ” ชิพเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดว่า “ขอข้านอนห้องดีๆ กว่านี้หน่อยได้มั้ยครับ?”
“ได้สิ” โมสาร์ทยิ้มกว้างงงงง “ไปนอนห้องข้าล่ะกัน!!”
แหงมๆ อัพให้ 100% แล้วนะ
หนุกมั้ยๆๆ
ความคิดเห็น