คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : EP 11 100%
11
ห้องนอนหรูสไตล์ยุโรปถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยเครื่องเรือนที่สวนใหญ่ทำมาจากทองคำ (เอามาทำไม?) เป็นห้องที่ดูแล้วให้ความรู้สึกปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก แต่ชิพไม่ได้ชอบแบบนี้ เขาชอบแบบถ้ำมากกว่า
“เป็นไง สวยมั้ยล่ะ? ห้องข้าน่ะ” โมสาร์ทถามความเห็นร่างบาง
“ก็... ครับ” ชิพรับอย่างเสียไม่ได้แต่ในใจกลับคิดว่า ‘มันสวยตรงไหนเนี้ย??’
“ใช่มั้ยล่ะ? ข้าสั่งตกแต่งเองเลยนะ ตอนที่ข้าไปที่ที่อยู่ของพวกมนุษย์ครั้งแรกนะ ข้าคิดเลยว่าถ้าหากข้าสามารถทำได้ล่ะก็ ข้าจะสร้างห้องแบบนี้และปราสาทแบบนี้ แล้วตอนนี้มันก็เป็นจริงแล้ว”
“ครับ”
“เจ้านี่... เป็นเทพที่พูดน้อยจริงนะ” ชิพสะดุดกึกกับคำพูดนั้น
“เทพเหรอ? ฮะๆ ข้าไม่ได้เป็นเทพหรอกครับ” ใบหน้าหวานซีดเผือดก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วปฏิเสธ
“หึ ข้าให้พวกเทพที่รับจ๊อบจากข้าบอกมาหมดแล้วล่ะ” โมสาร์ทเข้ามานั่งบนโซฟาในขณะที่ชิพยืนเกร็งอยู่ที่ประตูไม่ยอมเข้ามาในห้องสักที “อย่าปฏิเสธซะให้ยากเลย”
“รับจ๊อบ??” ใบหน้าหวานงุนงงกับคำพูดที่เป็นมนุษย์ซะเหลือเกินของคนตรงหน้า “หมายความว่ายังไงเหรอครับ?”
“อืม... ประมาณว่าทำงานให้ข้าอยู่น่ะ” เสียงทุ้มตอบเหมือนไม่ค่อยมั่นใจซะทีเดียว
“ครับ”
สายตาของโมสาร์ทตวัดมองร่างบอบบางที่ยืนอยู่แต่หน้าห้องไม่ยอมก้าวเข้ามาในห้องนี้ ความจริงแล้วกว่าจะพามาที่ห้องนี้ได้ก็ลำบากแทบได้ ทั้งลาก ทั้งฉุด ทั้งกระชาก สารพัดจะทำกว่าจะมาที่นี่ได้ ไม่รู้ว่ากลัวเขาหรือว่าเกิดชอบไอ้คุกนั่นกันแน่
“เข้ามาในห้องสักทีเถอะเจ้าน่ะ คิดจะยืนแบบนั้นทั้งคืนเลยรึไง” โมสาร์ทประชดเข้าให้
“ผมนั่งหน้าห้องนี่ก็ได้ครับ” แต่ชิพกลับตอบแบบนี้...
“ประชดเฟ้ย!” โมสาร์ทพูดเสียงดังก่อนจะปรับอารมณ์ให้เย็นลง “เข้ามาในห้องซะ ไม่งั้นฉันจะสั่งให้คนของฉันฆ่าไอ้สัตว์ปีศาจสองตนที่อยู่ถ้ำเดียวกับเจ้าซะ”
ชิพรีบก้าวเท้าเข้ามาในห้องทันที แต่ว่าก็ยังยืนอยู่ตรงประตูเหมือนเดิมไม่ยอมขยับไปไหนทำเอาโมสาร์ทต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า มานั่งตรงโซฟานี่เถอะ” โมสาร์ทชี้ที่โซฟาตรงข้ามกับที่เขานั่งอยู่ ทำให้ชิพมองอย่างไม่รู้จะทำยังไงก็เลยนั่งตามที่เขาบอก
“..........” ชิพไม่ยอมพูดอะไรสักอย่างได้แต่เงียบอย่างเดียว ส่วนคนตรงหน้าก็กำลังรอให้ร่างบอบบางนี่พูดอะไรก็ได้ออกมาสักอย่าง
“ข้ารู้เรื่องของเจ้า... เกือบทุกเรื่องแล้ว” อยู่ๆ โมสาร์ทก็พูดขึ้น “ข้า... เล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง เจ้าจะฟังมั้ย? ข้าอยากระบายออกมาบ้าง”
“ครับ” ชิพรับอย่างไม่ใส่ใจ
“ข้าน่ะ มีน้องชายอยู่คนหนึ่งนะ ครอบครัวของข้ามีอยู่สี่คน ท่านแม่เสียตอนข้าอายุไม่เท่าไหร่ ท่านเสียเพราะคลอดน้องชายของข้านี่แหละ ข้ารักท่านแม่มาก... มากกว่าท่านพ่อหลายเท่าเลย แต่ว่า... เพราะเจ้าน้องชายนั่น! มันแย่งทุกอย่างของข้าไปหมด!”
“..........” ชิพเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้ เพราะมันเป็นมารยาท
“เจ้านั่นน่ะ! ดีไปหมดทุกอย่าง! มีทั้งพรสวรรค์และพรแสวง! ฉลาด! เก่ง! ดีไปหมดทุกอย่าง! ข้าที่ควรจะเป็นที่รักของท่านพ่ออย่างที่เป็นมาตลอดกลับถูกมันแย่งไป! เวลามีงานเลี้ยงหรืออะไรมันก็เป็นตัวเด่นตลอด!”
“...แย่จัง...” เสียงหวานลอดริมฝีปากออกมาเบามาก เบาจนแทบไม่ได้ยิน ชิพรู้สึกสงสารคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
“ทั้งๆ ที่ข้าเป็นพี่ชายของมันนะ! ข้าที่ควรจะได้รับมรดกของท่านพ่อ! เป็นผู้สืบทอดต่อ! แต่! แต่มันกลับเป็นคนที่ได้ไป!”
“เอ๋!?”
“ล้อเล่นหรอกน่า ฉันนี่แหละที่ได้รับมรดกนั่นน่ะ แต่ว่าท่านพ่อก็ฝากมรดกส่วนหนึ่งไว้ให้น้องชายฉันแล้วล่ะ”
“มรดก... คืออะไรเหรอครับ?”
“เออ... คือ...” โมสาร์ทเริ่มหนักใจกับความใสซื่อของคนตรงหน้านี้แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจซะเพราะพอได้ระบายออกมาแบบนี้ก็ทำให้เขารู้สึกโล่งไปมาก
“อืม... เหมือนกับว่า...” โมสาร์ทมุ่ยหน้านิดๆ “อธิบายไม่ถูกแฮะ”
ชิพเองก็ไม่หายงงกับคำว่ามรดก มันเหมือนต้นไม้ออกลูกดกรึเปล่านะ?
“อ๊ะ จริงสิ นึกออกแล้วล่ะ” โมสาร์ทชี้ที่ตัวเอง “สมมติว่าฉันเป็นคนตายนะ แล้วมีสมบัติเหลืออย่างเนี้ย แล้วเอาไปให้ลูกหลานหลังจากฉันตายแล้ว เขาเรียกว่ามรดกน่ะ”
“ครับ”
อะไรบางอย่างทำให้ชิพลองถามออกไปแต่กลับต้องตกใจเพราะคำตอบที่ได้รับ “เขา... ชื่ออะไรเหรอครับ?”
“ไลน์... ชื่อของหมอนั่นคือไลน์”
โมสาร์ทมองใบหน้าหวานนิ่งก่อนจะถอนหายใจ “แต่เพราะความเป็นพี่ชายของฉันมันคงมีมากเกินไป ฉันถึงได้รักมัน (อย่างน้องชายนะ) จนอภัยได้ทุกเรื่อง”
“..........”
“ถึงแม้... ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นน้องชายแท้ๆ ของฉัน ก็เถอะ” โมสาร์ทถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ท่านพ่อของฉันน่ะ ท่านขี้อิจฉามาก ท่านแอบหลงรักภรรยาของแม่ของไลน์น่ะ เลยจัดการฆ่าท่านพ่อของเจ้านั่นซะ แต่ว่า... ท่านแม่ของไลน์กลับมาขวางไว้เลยตายแทน ท่านพ่อของฉันโกรธจัดเลยฆ่าท่านพ่อของไลน์ซะ”
“แย่จัง...”
“ส่วนเจ้าน้องชายบ้านั่นรอด... เพราะว่าหน้าตาเหมือนแม่ของตัวเองมาก ท่านพ่อของฉันตัดใจฆ่าไม่ลงเลยเก็บมันเลี้ยงไว้ในฐานะน้องชายของฉัน แต่ว่าดูเหมือนว่ามันจะคิดว่าเป็นเชลยล่ะมั้ง ถึงได้หนีออกจากบ้านไปน่ะ”
“หนีออกจากบ้าน...”
“ไม่ใช่ตอนนั้นหรอก แต่หลังจากนั้นอีกห้าปีน่ะ ฉันไปรู้โดยบังเอิญจากสาวใช้ที่แอบเห็นเหตุการณ์พอดีหรอกนะ ถึงได้รู้ ไม่งั้นก็โง่ไปตลอดยอมให้ท่านพ่อหลอกอยู่นั่นแหละ แต่เพราะไลน์หัวดื้อไปนิด ก็เลยโดนขังอยู่ในคุก อ๊ะ แต่ไม่ใช่คุกที่เจ้าได้อยู่หรอกนะ คุกของเจ้านั่นสบายกว่านั้นเยอะแยะเลยล่ะ”
“งั้นเหรอ...”
“ฉันพยายามขอท่านพ่อเรื่องไลน์มาตลอดห้าปีเลยล่ะ แต่ท่านพ่อก็หัวดื้อเป็นที่หนึ่งเหมือนกัน ไม่ยอมอะไรง่ายๆ ฉันก็เลยคิดหาทางที่จะช่วยไลน์ อย่างน้อยก็ช่วยให้หมอนั่นสบายตัวขึ้นไม่ต้องอยู่ในคุก แต่วันที่ฉันคิดทุกอย่างออกเสร็จเรียบร้อย หมอนั่นก็ดัน... หนีไปซะอย่างนั้น” ใบหน้าของโมสาร์ทบ่งบอกจริงๆ ว่ารักไลน์แค่ไหน “ฉันพยายามหาที่อยู่ปัจจุบันของหมอนั่น แต่ว่าคว้าน้ำเหลว ซ่อนตัวเก่งจริงๆ ขอยกย่อง”
“..........” ชิพไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้กับคนตรงหน้า และไลน์ที่อยู่ในความคิดของเขา
“จะว่าไปตอนนี้ก็ไม่ได้ข่าวของหมอนี่มานานแล้ว ไม่รู้จะเป็นอะไรรึเปล่า พับผ่าสิน่ะ!” โมสาร์ททำสีหน้ายุ่ง
“แล้ว... ท่านพ่อของท่านตอนนี้ล่ะครับ?”
“เสียแล้วล่ะ เสียเมื่อเดือนก่อนน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เสียตามอายุขัยน่ะ” โมสาร์ทยิ้มให้ร่างบางอย่างอบอุ่น
“น้องชายของท่านตอนนี้ก็ยังไม่รู้ที่อยู่เหรอครับ?” ชิพยิ้มแบบแปลกๆ ไปให้
เขาว่า... อาจจะนะ... ไลน์ที่อยู่กับฟอกซ์อาจจะเป็นคนๆ เดียวกับไลน์น้องชายของคนๆ นี้ก็ได้
“ไม่รู้เลยล่ะ ฉันไม่นึกว่าหมอนี่จะเก่งเรื่องซ่อนตัวซะด้วยสิ” โมสาร์ทถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ “ว่าแต่... เจ้าไม่เกลียดข้าที่พรากครอบครัวเจ้าไปรึไง?”
ความจริงโมสาร์ทก็ไม่อยากจะไปจี้ใจดำของร่างบอบบางนี้แต่ว่า... เขาเองก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ เหมือนกัน แต่เขาต้องการคนๆ นี้จริงๆ
“เกลียดครับ!” ชิพตอบอย่างหนักแน่น ก่อนจะยิ้มเมื่ออีกฝ่ายหน้าเสียไป “แต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ ก็ท่านน่าสงสารออก”
“โอย... ใจหายใจคว่ำหมด นึกว่าเกลียดข้าซะแล้ว” โมสาร์ทถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ฮะๆ ตลกจังเลยครับ สีหน้าของท่านเมื่อกี้นี้” ใบหน้าหวานหัวเราะออกมาอย่างเป็นธรรมชาติทำให้คนตรงหน้าเผลอมองอย่างหลงใหล
“เรียกข้าว่าโมสาร์ทเถอะ เรียกท่านๆๆๆ มันน่ารำคาญยังไงก็ไม่รู้”
“ครับ โมสาร์ทก็โมสาร์ทครับ” ร่างบางยิ้มอย่างสนิทใจมากขึ้นหลังจากได้รู้เรื่องเกี่ยวกับไลน์เพิ่มขึ้น
“คนของข้าบอกว่าเจ้าอยู่กับคนรักสองตน??”
“ครับ ข้ารักพวกเขามาก” ชิพยิ้มอย่างอ่อนหวานออกมาจนโมสาร์ทอดที่จะรู้สึกอิจฉาสองคนนั้นไม่ได้ “มาก มากจริงๆ ครับ”
“เพิ่มเป็น 3 คนไม่ได้เหรอ?”
ใบหน้าหวานแดงก่ำก่อนจะปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย “ไม่ได้ครับ ไม่เอาๆๆ”
“ปฏิเสธกันอย่างนี้... อกหักดังเป๊าะเลยสิข้าเนี้ย” โมสาร์ทพูดอะไรบางอย่างที่ชิพไม่เข้าใจอีกครั้งทำให้ใบหน้าหวานเอียงอย่างงุนงง
“อกหักดังเป๊าะ?”
“ช่างเถอะๆ” มือของโมสาร์ทปัดไปมา “เล่าเรื่องของเจ้าบางสิ ข้าอยากรู้เหมือนกันนะ”
“ท่านบอกว่ารู้หมดแล้ว”
“แค่ ‘เกือบ’ เฉยๆ” โมสาร์ทพูด “บางเรื่องเกี่ยวกับเจ้าข้าไม่รู้เลย”
“ไม่รู้เลย แต่ก็ยังอุตส่าห์ฆ่าคนที่เลี้ยงข้าได้ลงคอนะครับ” ชิพพูดจริงไม่มีการประชดแต่อย่างใด
“น่า~ ข้าขอโทษนะ” โมสาร์ทรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “เจ้านอนบนเตียงกับข้าได้รึเปล่าล่ะ”
“ไม่ครับ” ตอบกลับอย่างไม่มีเยื่อใยทันที “ข้านอนพื้นก็ได้ แต่คงต้องข้างประตูล่ะนะครับ ข้าไม่ยอมอยู่ใกล้ท่านเด็ดขาดเลยสิ”
“รังเกียจข้าขนาดนั้นเลย”
“เปล่าครับ” ชิพยิ้มแหย่ๆ “แต่มันรู้สึกแปลกๆ น่ะครับ”
“นี่เจ้าเป็นใครกันฮะ!!!” เสียงผู้หญิงดังแปดหลอดมาจากทางหน้าประตูทำให้ทั้งสองคนหันขวับไปมองทันที
ช่วยอ่านตอนหน้าด้วยนะคะ
พอดีพึ่งเห็นก็เลยอยากถามความคิดเห็นค่ะ
ความคิดเห็น