คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : EP 22 100%
22
“เขาว่ามาอย่างนั้นแน่ะ”
เช้าวันถัดมาทั้งไลน์และฟอกซ์ก็ตื่นแต่เช้าตรู่แล้วมานั่งทบทวนคำพูดทั้งหมดของ ‘ยูน’ หรือเทพที่มีนิสัยแปลกสุดขั่วนั่นเอง แต่ก็ต้องถอนหายใจน้อยๆ เมื่อไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นสักอย่าง คิดอะไรก็ไม่ออกสักอย่าง แถมยังไม่ได้วิธีไปโลกแห่งเทพอีกต่างหาก
“ข้าล่ะก็นึกว่าจะมีปริศนาอะไรซ่อนอยู่ในคำพูดพวกนั้นซะอีก แต่ทำไมคิดไม่ออกเลยนะ” ไลน์กุมหัวน้อยๆ หลังจากที่ใช้งานหัวสมองอย่างหนักในการคิด
“แล้วเมื่อไหร่จะได้กินข้าวเช้าฟ่ะ เดย์บอกว่าจะเอาข้าวเช้ามาให้ที่ห้องนี่หว่า แถมต่อท้ายด้วยห้ามไปรบกวนไอ้เพียสมัน แต่หมั่นไส้มันจริงๆ วะ คนที่ไม่เคยมีความรักอย่างมัน ไหงหวานหยาดเยิ้มขนาดนั้นกับเทพนั่นได้นะ” ฟอกซ์บ่นยาว “แล้วที่นี่เขาไม่มีนาฬิกากันรึยังไง? ตอนนี้มันเกือบเที่ยงแล้วนะ! เมื่อไหร่ข้าวเช้าจะมาเนี้ย!?”
“นั่งนิ่งๆ เหอะ ยิ่งโวยวายจะยิ่งหิวนะ” ไลน์พูดเสียงเรียบ ตัวเขาเองก็หิวเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้มีพลังงานเหลือเฟืออย่างเจ้าเพื่อนบ้าที่เอาแต่โวยวายตั้งแต่เช้าตรู่ยันตอนเที่ยงอย่างนี้
“โว้ยยยยย ก็มันหิ๊ววววววว” ร่างโปร่งแทบจะถลาออกจากห้องไป
แกร๊ก...
ถ้าไม่ติดว่ามันเปิดออกมาก่อนล่ะก็นะ...
“อาหารเช้าครับ” พ่อบ้านร่างสูงโปร่งพูดขึ้นเสียงนิ่ม “ขอโทษที่มาสายครับ พอดีวุ่นๆ นิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วครับ ตัวข้าชื่อ ‘เดย์ ดอร์รีน’ เป็นพ่อบ้านของคุณชายเพียสครับ ข้าได้รับคำสั่งให้นำท่านไปจนถึงโลกเทพครับ ฝากตัวด้วย”
“งั้นก็ไปกันเลยเถอะ” ฟอกซ์รีบพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงในตัวร่างบาง แต่ว่าโดนทั้งไลน์และพ่อบ้านที่ชื่อเดย์รั้งเอาไว้
“ไม่ได้หรอกครับ พวกท่านต้องทานให้อิ่มก่อน เพราะผมพาไปถึงได้แค่ประตูเทพเท่านั้น หลังจากนั้นพวกท่านต้องหาทางกันเอาเองแล้วล่ะครับ”
ชี้ทางให้เสร็จปุ๊บ ก็ถีบหัวส่งปั๊บเลยนะไอ้เพื่อนยาก
ทั้งไลน์และฟอกซ์คิดเหมือนกันในใจแต่ก็ต้องยอมๆ ไอ้เพื่อนรักไปเพราะนี่เป็นถิ่นมัน ไม่ใช่ถิ่นพวกเขา ถ้ามันหลงมาถิ่นพวกเขาเมื่อไหร่ล่ะก็... เสร็จ!
“ก็ได้ๆ” ทั้งสองตนยกมืออย่างยอมแพ้ เหลือบมองไปยังโต๊ะเลื่อนที่ขนเอาอาหารของพวกเขามาที่อยู่ด้านหลังของเดย์ โดยที่มีเด็กหนุ่มตัวเล็ก... ทั้งไลน์และฟอกซ์ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดไปรึเปล่า แต่รู้สึกเหมือนว่าอีกฝ่ายหน้าเหมือนแมว
“นี่ฮะ” เด็กหนุ่มคนนั้นยื่นถาดอาหารมาให้ด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม ทำให้ทั้งร่างสูงและร่างโปร่งต้องยิ้มตอบกลับอย่างช่วยไม่ได้ มือก็รับเอาถาดอาหารมา คิ้วกระตุกนิดๆ เมื่อเห็นเป็นปลาแม่น้ำของโลกปีศาจ
“ทำไม...” เสียงทุ้มชะงักไปเมื่อเด็กหนุ่มคนนั้นยิ้มตอบกลับมาให้
“เพราะยูนบอกไว้ฮะ ยูนบอกว่าพวกท่านกินเฉพาะปลาแม่น้ำเท่านั้นฮะ แล้วมีแต่ปลาแม่น้ำของโลกปีศาจที่มีคนให้มาเท่านั้น ก็เลยเอามาเสริฟให้ฮะ พอดีเห็นว่าพวกท่านทานกันแต่ปลาปิ้งที่โลกปีศาจ (ยูนบอกมา) ตอนนี้ก็เลยลองทำอาหารเกี่ยวกับปลาหลายๆ อย่างมาให้น่ะฮะ”
“แคทิส เอาไปเสริฟที่โต๊ะสิ จะให้นั่งกินกันตรงนี้รึไง?” เดย์พูดแล้วเลิกคิ้วให้เด็กหนุ่ม ทำให้เด็กหนุ่มมุ่ยหน้าลงนิดๆ แต่ก็ยอมไปเอาไปไว้ที่โต๊ะขนาดกลางนี้ห้องแต่โดยดี
“คร้าบ~” แคทิสลากเสียงยาวเหมือนจะประชด
“พวกเจ้า...” ร่างสูงยังไม่ทันได้พูดอะไร เดย์ก็โค้งเป็นเชิงเคารพให้ก่อนจะลากเด็กหนุ่มคนนั้นออกจากห้องไป “เช้านี้มัน... เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?”
“นี่ยังเรียกว่าเช้าได้อีกเรอะ!” ฟอกซ์ตะโกนขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะที่มีอาหารมากมาย (เป็นปลาทั้งหมด) วางอยู่ “แต่ก็เอาเหอะ ที่อยากรู้คือเมื่อไหร่จะได้เจอกับชิพต่างหาก”
“นั่นสินะ” ทั้งสองตนมองหน้ากันก่อนจะเริ่มกินอย่างรวดเร็วและตุนไว้ในท้องเผื่อไว้ด้วยเลยกินอาหารมากกว่า 20 ชนิดหมดทุกอย่าง (=O=;)
“เสร็จ! / เสร็จแล้วเว้ย!” ทั้งสองตนตะโกนขึ้นพร้อมกันและจัดการเอาจานเปล่ามาซ้อนกันไว้ทั้งหมด
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตนะครับ” เสียงเดย์ดังขึ้นแล้วประตูก็เปิดออก พวกเขาสองตนมองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์เร่งรีบ อยากรู้... ว่าเมื่อไหร่จะได้ไปหาชิพสักที เมื่อไหร่จะได้คนที่ตนรักมากที่สุดคืนมาสักที
“จานทั้งหมดอยู่นี่ รีบไปหาชิพสักที” พอฟอกซ์พูดจบพ่อบ้านหนุ่มก็ยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะพูดปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“คงไม่ได้หรอกครับ คุณชายสั่งเอาไว้ว่าให้ทำงานบ้านทั้งหมดให้เสร็จก่อนถึงจะอนุญาตให้ข้าไปส่งพวกท่านครับ”
ไอ้เพื่อนเวร!
ทั้งฟอกซ์และไลน์เผลอสบถออกมาอย่างสุดจะทนกับความกวนประสาทของเพื่อนรักอีกคน ทั้งๆ ที่พวกเขารีบจนแทบจะบ้าตายแต่ไอ้เพื่อนรักดันมากวนประสาทเอาอีตอนแบบนี้!
“ฮะๆ อย่าพูดอย่างนั้นเลยนะครับ” แทนที่เดย์จะโมโหที่โดนว่าเจ้านายแต่เขากลับหัวเราะอย่างถูกใจเล็กน้อย “คุณชายท่านบอกว่าพวกท่านจะต้องมีปฏิกิริยาแบบนี้ครับ เพราะฉะนั้น คุณชายบอกว่าถ้าพวกท่านสบถเมื่อไหร่ให้พาไปส่งได้เลยครับ”
ซะอย่างนั้น...
ชายหนุ่มสามคนยืนอยู่ทางเข้าหน้าประตูสวรรค์ที่เขียนติดไว้ว่า ‘ยินดีต้อนรับ’ ใบหน้าของสองสัตว์ปีศาจออกอาการเซ็งสุดขีดเมื่อเห็นว่าคนที่พามาส่งพูดแค่ว่า โชคดีนะครับ แล้วก็หายตัวจากไปทิ้งไว้เพียงสายลมที่พัดผ่าน และร่างของพวกเขาสองคนที่ไม่รู้จะเริ่มต้นที่ไหนเหมือนกัน
“แล้ว...” ไลน์เอ่ยขึ้นเบาๆ “จะเอายังไงต่อ”
“จะรู้เรอะ! ปกติเจ้าเป็นคนคิดแผนการทั้งหมดไม่ใช่รึไงฟ่ะ!” ฟอกซ์หันไปโวยใส่ชายหนุ่มร่างสูงที่มีสีหน้าแปลกไปจากปกติ
“ยังไงก็... เข้าไปถามหาดูก่อนก็แล้วกันนะ” ไลน์พูดแล้วก้าวเข้าไปภายในประตูเฉย ทำให้ร่างโปร่งต้องรีบเดินตามเพราะกลัวโดนเพื่อนทิ้ง แล้วเดี๋ยวมันจะเจอชิพก่อน เขาไม่ยอมเด็ดขาด!
“เดี๋ยวๆ แล้วจะเริ่มจากที่ไหนล่ะ?” ฟอกซ์ถามเพื่อนรักก่อนจะชะงักเมื่อเพื่อนหยุดขาที่ก้าวเดินแล้วเบิกตากว้างมองไปตรงหน้า
“นั่น...” เสียงทุ้มของร่างสูงสั่นนิดๆ ทำให้ฟอกซ์ต้องหันไปมองทันทีก่อนจะชะงักไปอีกคน
“ชิพ... / ชิพ...” เสียงทั้งสองคนพึมพำในลำคออย่างตกใจเมื่อเห็นร่างบอบบางที่คิดว่าคงจะตามหาอย่างยากเย็นแต่คนๆ นี้กลับอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว แถมยังยิ้มแย้มอย่างมีความสุขให้กับบุตรของพระเจ้าที่พวกเขาเคยเจอ
เท้าของทั้งสองตนเผลอก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว ใบหน้าหล่อเหลาของทั้งคู่ยิ้มออกมาอย่างฝืดๆ สายตามองไปยังร่างบอบบางคนเดียว...
เจ้าคงจะมีความสุขอยู่สินะ... ถ้าหากเจ้าได้อยู่ที่นี่แล้วเจ้ามีความสุข... เจ้าสนุก... เจ้าชอบที่จะอยู่... พวกข้าเอง... พวกข้าจะเป็นฝ่ายถอยจากเจ้าเอง... พวกข้า... จะยอมปล่อยเจ้าไป...
โดยไม่รู้ตัวหยาดน้ำตาได้ไหลออกจากดวงตาคมของฟอกซ์อย่างสุดจะทน ดวงตาของทั้งคู่หลุบลงต่ำ ริมฝีปากเม้มแน่น มือหนากำจนเลือดไหลซิบ ใบหน้าของไลน์รีบเบือนออกจากภาพนั้นก่อนจะวิ่งออกจากโลกแห่งเทพอย่างรวดเร็วตามด้วยเพื่อนรักที่วิ่งตามออกมาด้วยสภาพไม่ต่างกันมากนัก
พอร่างของปีศาจทั้งสองหายลับไปจากสายตาแล้ว จากที่ร่างบอบบางของชิพและร่างสูงเพรียวของบุตรแห่งพระเจ้าก็บิดเบี้ยวไป เหลือเพียงบุตรแห่งพระเจ้ายืนมองแผ่นหลังของทั้งคู่อยู่คนเดียว โดยปราศจากร่องรอยของการมีอยู่ของชิพ
“ผมไม่ยอมให้พวกคุณพรากพี่ชายไปจากผมหรอกนะครับ ภาพลวงตานั่นน่ะ... จงจมอยู่กับมันซะเถอะ เพราะตอนนี้พี่ชายเองก็... กำลังมีความสุข” บุตรแห่งพระเจ้าเอ่ยประโยคสุดท้ายออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก “ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่มีความสุข... แต่อีกไม่นานหรอก... พี่ชายจะต้องมีความสุขที่นี่”
ดวงตาของบุตรแห่งพระเจ้าเหม่อมองไปยังทิศเหนือที่เป็นที่ตั้งของป่าที่พี่ชายเขาชอบอยู่เป็นประจำ ริมฝีปากเรียวยิ้มนิดๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคๆ หนึ่งออกมาเบาๆ แล้วปล่อยให้มันจากไปกับสายลม
“เพื่อพี่ชายนะครับ”
ร่างบอบบางของชิพนอนหลับที่โคนต้นไม้อย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตาหวานหลับพริ้มหลงเหลือคราบหยาดน้ำตาที่เจ้าตัวร้องไห้ออกมาตลอดเวลาที่อยู่บนโลกแห่งเทพจนกระทั่งสลบไป ลมพัดผ่านเย็นสบายราวกับต้องการให้ร่างบอบบางนั้นได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ แสงแดดที่ส่องจ้าในที่อื่นแต่กลับสาดแสงไม่โดนร่างบางแม้แต่น้อยเพราะต้นไม้ทั้งหลายบดบังความร้อนให้ร่างบอบบางนี้ไว้
สัตว์ตัวน้อยอย่างกระรอกค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ร่างบางแล้วนอนลงบนร่างของชิพอย่างไว้วางใจ แพขนตายาวค่อยๆ กระพริบปริบก่อนที่ริมฝีปากบางจะยิ้มเล็กน้อยให้กระรอกตัวน้อยในมือ ริมฝีปากบางจุ๊บแก้มสัตว์ตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะวางกระรอกน้อยไว้บนพื้น
ผมของร่างบางปลิวไสวไปกับสายลมที่พัดมาอ่อนๆ ชิพบิดร่างกายไปมาเพื่อให้หายจากอาการเมื่อยล้า ร่างบางค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างเชื่องช้าก่อนจะเซน้อยๆ เพราะพึ่งตื่นนอน
เท้าทั้งสองพาร่างบอบบางไปยังลำธารสายน้อย ชิพนั่งลงข้างลำธารก่อนที่มือบางจะกวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเพื่อให้สร่างจากอาการง่วงนอน
ดวงตาใสมองใบหน้าตัวเองที่สะท้อนจากน้ำในลำธาร
“ฮึก!” เสียงสะอื้นน้อยๆ หลุดออกมาจากลำคอบาง หยาดน้ำตาใสหยดลงบนน้ำในสำธารทำให้กระเพื่อมเป็นวงน้อยๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่นทำให้มือบางต้องยกขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเอง ร่างบอบบางสั่นระริกด้วยแรงสะอื้น “ไม่ อึก! ไม่นะ... ไลน์ครับ... ฮึก! ฟอกซ์ครับ... ฮือ~”
ร่างบางถอยตัวเองให้ถอยหลังไปจนหลังบอบบางพิงไปกับต้นไม้ใกล้ๆ มือบางพยายามปาดน้ำตาทิ้งแต่กลับมีมากมายจนปาดทิ้งไม่หมด
“ฮึก! ฮือๆ ไลน์... ฟอกซ์...” เสียงหวานสั่งระริกอย่างคุมไม่อยู่ มือบางพยายามปิดปากตัวเองเพื่อเก็บเสียงสะอื้นแต่ไม่สามารถทำได้เพราะความรู้สึกอัดอั้นทั้งหมดได้ปลดปล่อยออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตา
ในหัวของร่างบางตอนนี้มีเพียงใบหน้าของคนรักทั้งสองและช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ทั้งตอนที่หัวเราะด้วยกัน... ยิ้มให้กัน... แกล้งกัน... หรือแม้แต่... ฉากที่ยังคงหลงเหลือสัมผัสที่ไม่มีวันลืมเลือนได้
“ไลน์ครับ... ฟอกซ์ครับ... ฮึก! คิดถึงจังเลย... คิดถึงมากๆ เลย... โฮ~!” เสียงหวานครางสะอื้นสุดเสียงให้ดังก้องไปทั่วทั้งป่า
-------------------
ไม่โหวตให้กันบ้างเหรอ?
ความคิดเห็น