คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : EP 29 100%
29
----------------------------------------------------------
nc จ้า nc อยากได้ทิ้งเมลล์ไว้นะ เดี๋ยวจะจัดส่งให้ คุคุ
-----------------------------------------------------------
“รุนแรงจังเลยนะ ไลน์” ร่างโปร่งเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะล้มตัวนอนลงเคียงข้างร่างบางที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา “คิดถึงมากจริงๆ สินะ”
“มาว่าแต่ข้านะ” ร่างสูงเหลือบตามองอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ก่อนจะนอนลงอีกข้างหนึ่งของชิพ “เจ้าเองก็ใช่ย่อยนี่”
“หึๆ ก็... ทำโทษที่ทำให้พวกเราต้องเป็นห่วงไง” ว่าพลางเหม่อมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวอยู่เต็มไปหมด
“พรุ่งนี้ชิพจะเดินไหวรึเปล่านะ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ถ้าไม่ไหวก็อุ้ม” ฟอกซ์ตัดบทก่อนจะเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา ใบหน้าของฟอกซ์เคลื่อนเข้าใกล้หน้าหวานๆ ของร่างบาง ก่อนที่ริมฝีปากจะห่างจากใบหูเล็กไม่มาก “ราตรีสวัสดิ์ ชิพ”
ไลน์ยิ้มนิดๆ มองใบหน้าหวานที่กำลังหลับสนิท เขาคาดว่าร่างบางคงจะไม่ได้หลับมาหลายวัน เพราะที่โลกนี้ปีศาจเกินหกสิบเปอร์เซ็นต์จะออกหาเหยื่อตอนกลางคืน เดาไม่ยากเลยว่าร่างบางคงจะรีบเดินทางตอนกลางวัน (เพราะตามองเห็น) แล้วต้องตื่นขึ้นมาระแวดระวังตอนกลางคืนอีก (อันตรายเพราะมองไม่เห็น)
มือหนาลูบศีรษะของชิพเบาๆ อย่างรักใคร่
“พักมากๆ นะชิพ” ร่างสูงพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ นอนหลับอย่างสงบต่อไป
แพขนตายาวกระพริบปริบน้อยๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาช้าๆ ร่างบางนอนนิ่งไม่คิดจะลุกขึ้นเพราะกลัวว่าจะทำให้คนรักทั้งสองตนตื่นขึ้นมา แม้จะอ่อนเพลียจากกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อครู่ (>///<) แต่ตอนนี้เขาจะยังหลับไม่ได้ มีประโยคๆ หนึ่งที่เขาต้องบอกให้ทั้งสองตนได้รับรู้เสียก่อน
ดวงตาใสหลับพริ้มแต่ยังไม่ได้เข้าสู่ห้วงนิทรา ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มน้อยๆ อย่างสุขใจ เสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมาดังก้องภายในใจของคนฟังที่เข้าห้วงนิทราแต่กลับได้ยินชัดเจน
“พวกท่านเป็นคนรักของข้านะครับ”
ความรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวเรียกสติของชิพให้กลับมาก่อนที่ความรู้สึกสะเทือนเป็นจังหวะช้าๆ เหมือนกำลังเดินทำให้ดวงตาใสเริ่มฝืนขึ้นลืมตา สติเริ่มกลับมาก่อนที่แพขนตายาวจะกระพริบปริบ กลิ่นที่คุ้นเคยทำให้ร่างบางอยากจะนอนต่ออีกสักพัก แต่ก็ฝืนตื่นขึ้นมาช้าๆ
“ไลน์... เหรอครับ?” เสียงหวานถามขึ้นนเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นผมนุ่มๆ ของคนที่คุ้นๆ กันอยู่ แล้วยังแผ่นหลังที่หนาและแบกเขาอยู่
“อ้าว? ตื่นแล้วงั้นเหรอ?” เสียงทุ้มถามขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงขยับมามองร่างบางแต่ได้เพียงเล็กน้อยถึงอย่างนั้นก็พอจะเห็นใบหน้าหวานๆ นั้นได้
“ครับ ฮ้าว...” ชิพเผลอหาวออกมาเบาๆ ก่อนจะซุกหน้ากับไหล่อีกครั้งอย่างกับอยากจะหลับต่อ “เออ... ขอลงก่อนได้รึเปล่าครับ”
“รออีกสักสิบนาทีนะ” ฟอกซ์ยื่นหน้าเข้าใกล้ก่อนจะพูดยิ้มๆ “นี่ชิพ พวกเราน่ะ แบกเจ้ามาจนถึงตอนนี้เลยน้า~ ให้รางวัลหน่อยสิ”
“เอ่อ...” ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อ “มะ... ไม่เอาดีกว่าครับ”
“อะไรกัน... น่าเสียดายชะมัดเลยเนอะ ไลน์” ร่างโปร่งพูดอย่างอารมณ์ดีทำให้ทั้งร่างสูงและร่างบางต้องถึงกับงง
“เจ้า... เป็นบ้าอะไร?” เสียงทุ้มเอ่ยถามทำเอาใบหน้าของฟอกซ์หันมามองอย่างเคืองๆ
“ถามดีๆ เด่ะ เจ้าบ้านี่” พูดขึ้นก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา “ก็แค่... วันนี้เกิดเรื่องดีๆ ขึ้นน่ะสิ”
“?” ไลน์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจก่อนจะแย้มรอยยิ้มออกมา “เข้าใจล่ะ งั้น... ข้าก็ต้องได้ ‘มัน’ ด้วยสินะ”
“เฮ้ๆ ไม่เอานะ ข้าอยากได้คนเดียวง่ะ” ฟอกซ์เริ่มโวยเมื่อเห็นว่าตัวเองจะไม่ได้เปรียบเพื่อนรัก “ข้าขอร้องล่ะ ข้าขอคนเดียวได้มั้ย?”
“ข้ารู้นะ ฟอกซ์ ว่าเจ้าไม่เคยขอร้องใคร” ร่างสูงพูดเสียงนุ่มพร้อมกับแสยะยิ้มแบบที่ทำเอาร่างโปร่งต้องสยอง “ชิพ ข้าว่าถ้าจะคบกันต้องเท่าเทียมกันใช่มั้ย?”
“เอ๋?” ใบหน้าหวานเอียงนิดๆ อย่างสงสัยก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ แล้วรับคำโดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองนั่นแหละที่จะเสียเปรียบ “ครับ”
“ชิพว่างั้นแน่ะ ฟอกซ์” ร่างสูงหันไปพูดให้ฟอกซ์ฟัง โดยที่ร่างโปร่งคิดในใจว่ามันเยาะเย้ยกันแหงๆ
“หน็อยแน่ะ” ใบหน้าหล่อของฟอกซ์ยู่ลงอย่างขัดใจ “เออ! ก็ได้!”
ไลน์ขยับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินนำไปที่ใต้ต้นไม้ วางข้าวของทั้งหมดเหมือนกับจะบอกว่าจะพักมันตรงนี้นี่แหละ ทำให้ฟอกซ์ต้องเดินตามเข้ามาในร่มไม้อย่างคนกำลังงอน ค้อนขวับๆ ให้ร่างบางที่กำลังงงทำท่าทีของร่างโปร่ง
“เออ... ฟอกซ์ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงหวานถามอย่างเป็นห่วงทำให้ร่างโปร่งหันมามองเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจอย่างปลงๆ
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่เนอะ” ว่าจบก็ยิ้มบางๆ ออกมาแล้วลูบหัวของชิพเบาๆ อย่างรักใคร่ “แต่... ข้าว่า คนที่จะเดือนร้อนก็คือเจ้านะ ไม่ใช่ข้า”
“เอ๋?” ใบหน้าหวานแสดงความไม่เข้าใจอย่างถึงที่สุด “อ๊ะ ขะ... ขอโทษครับ”
ชิพขยับตัวลงจากหลังของร่างสูง เมื่อลงยืนกับพื้นก็โอนเอนเล็กน้อยอย่างคนทรงตัวไม่ได้ ก่อนจะจับต้นไม้เพื่อทรงตัวก่อนจะยิ้มนิดๆ เมื่อตัวเองเป็นปกติทุกอย่างแล้ว ก่อนจะยิ้มให้ทั้งสองตนอย่างขอบคุณ
“ขอบคุณนะครับที่แบกข้ามาถึงนี่ แต่ว่า... ปกติถ้าอยู่ถ้าเดียวนานๆ แล้วข้าต้องเมื่อยยิ่งกว่านี้สิครับ” ชิพถามอย่างไม่เข้าใจ แม้จะรู้สึกเมื่อยอยู่บ้าง แต่ความจริงแล้วน่าจะปวดเมื่อยเนื้อตัวมากกว่านี้ ยิ่งเมื่อคืนทำแบบนั้นด้วยกันยิ่งแล้วใหญ่
“อ้อ ข้ากับฟอกซ์ผลัดกันอุ้มเจ้าน่ะ เดี๋ยวอุ้มแบบขึ้นหลัง เดี๋ยวอุ้มแบบเจ้าหญิง” ไลน์พูดหน้าตาเฉย ไม่ปล่อยให้ร่างโปร่งได้อธิบายใดๆ
“ผลัดกันคนละครึ่งชั่วโมงน่ะ” ฟอกซ์ก็ยังอุตส่าห์หาเรื่องมาอธิบายให้ร่างบางฟังได้อยู่ดี
“อ่า... ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะครับ” ใบหน้าหวานหมองลงเมื่อรู้ว่าตนเป็นภาระให้กับคนรักทั้งสอง แถมนี่ยังเป็นเรื่องของตัวเองแท้ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องแค่นี้เอง... ถ้าเทียบกับได้อยู่กับเจ้านานๆ แล้วข้าว่ามันแค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ” ฟอกซ์หยอดคำหวานให้ร่างบางได้หน้าขึ้นสีระเรื่อเล่นๆ
“พอเลยๆ” ไลน์พลักหัวร่างโปร่งให้ห่างจากใบหน้าหวาน “อย่ามาจูบชิพตอนนี้นะ ไม่งั้นข้าจะขอคืนเป็นสองเท่า”
“อ๋า~! ไม่ได้นะ!” ร่างโปร่งโวยลั่นก่อนจะกระแทกเท้าไปทรุดนั่งอีกฝั่งของตนไม้
“ฟอกซ์เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ชิพถามร่างสูงอย่างเป็นห่วงคนที่เดินงอนไปนู้น “ข้าว่า... ไปดูสักหน่อยดีกว่า...”
“ไม่ต้องหรอก” ไลน์พูดแล้วก็ดันให้ร่างบางชิดต้นไม้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของร่างสูงทำเอาใบหน้าหวานชักเหงื่อตก “ข้าว่า... มาทำแบบที่เจ้าตอบว่า ‘ครับ’ เมื่อกี้ดีกว่านะ”
“เอ๋?” รอยยิ้มที่เริ่มจืดลงของร่างบางทำให้ไลน์ยิ่งอยากแกล้งคนตรงหน้าสุดชีวิต
“หึๆ” หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะประกบจูบกับริมฝีปากบางของคนตรงหน้าเบาๆ แต่แนบแน่น
มือบางกำเสื้อบริเวณอกของร่างสูงแน่น เสียงครางอือในลำคอดังเบาๆ ความรู้สึกหอมหวานภายในปากจนแทบละลายทำเอาร่างบางหมดแรง
“แฮ่กๆ” ร่างบางทรุดลงกับพื้นภายในอ้อมแขนของไลน์และฟอกซ์ที่เดินมาสมทบ
ความคิดเห็น