คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : EP 31 100%
31
“อ้อ รู้จักสิ พวกนั่นเป็นพ่อกับแม่ของเจ้างั้นรึ? บ้านของพวกเขาก็อยู่ข้างบ้านข้านี่ไงล่ะ”
หา!!!
ร่างบางอ้าปากค้างก่อนที่จะถลาเข้าไปเคาะประตูบ้านรัวๆ จนคนรักทั้งสองไม่ทันได้ห้าม แต่แล้วคำพูดของหญิงชรากลับทำให้ชิพกลับมาซึมเหมือนเดิมได้ทันที
“พวกเขาจะไม่กลับมาจนกว่าจะค่ำนั่นแหละนะ เห็นว่าไปหาข่าวลูกชายรึไงนี่แหละ เป็นเจ้าเองงั้นรึ?” ว่าแล้วก็ใช้สายตาสำรวจก่อนจะหัวเราะอย่างถูกใจขึ้นมาทันที “งั้นก็นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ อีกไม่กี่ชั่วโมงพวกเขาก็กลับมาแล้วล่ะ หรือจะไปเล่นน้ำที่น้ำตกก่อนก็ได้”
แววตาของร่างบางมีแววลังเลใจอยู่มากจนฟอกซ์ต้องดึงข้อมือบางให้ลุกขึ้นแล้วลากๆๆๆ ให้ชิพไปที่น้ำตกโดยไม่รอว่าร่างบางจะเห็นด้วยกับความคิดนี้หรือไม่
“ขอบคุณที่แนะนำนะครับ” ไลน์พูดกับปีศาจชราก่อนจะแย้มรอยยิ้มอย่างพอใจแล้วเดินตามฟอกซ์ไป
โครม! ซ่า~!
“เย็นจัง~!” เสียงหวานตะโกนดังลั่นเมื่อตัวเองโดนโยนโครมเข้ามาใต้น้ำตก ลำตัวบางสั่นระริกพร้อมกับที่กอดตัวเองแล้วพยายามเดินออกจากน้ำตก
“ชื่นใจดีมั้ยล่ะ? ชิพ” ร่างโปร่งถามอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นประจำให้ทำเอาร่างบางอดค้อนให้ขวับๆ ไม่ได้
“เย็นเกินไปแล้ว~! บรื๋อ~! ไม่ไหวแล้วอ๊า~!” ชิพพยายามตะเกียดตะกายขึ้นบนอย่างรวดเร็วแต่น้ำที่ลึกถึงสะโพกทำให้ร่างบางลำบากไม่น้อยเลยทีเดียว และเขาก็ไม่เคยเดินในน้ำแบบนี้ด้วย “แง~ มันหนาวอ่ะ”
หยาดน้ำตาใสคลอดวงตาหวานทำเอาร่างโปร่งที่คิดจะทำโทษร่างบางที่ลำเอียงสนใจไอ้คนที่ยืนมองอยู่ข้างหลังเขามากเกินไปต้องใจอ่อนยวบยาบ
“เอ้า ขึ้นมาก่อนล่ะกัน” ฟอกซ์กระโดดลงน้ำไปหยุดตรงหน้าร่างบางก่อนจะอุ้มชิพขึ้นแล้วกระโดดขึ้นบกททันที “เป็นหวัดรึเปล่าเนี้ย?”
ร่างโปร่งทรุดนั่งตรงร่มไม้เย็นๆ โดยที่มีร่างสูงนั่งพิงต้นไม้มองอยู่ไม่ไกลนัก และร่างบางได้แต่นั่งหนาวอยู่ตรงหน้าทั้งสองตน
“หนาวจัง...” เสียงหวานสั่นระริกอย่างน่าสงสาร
“มานี่สิ” ไลน์ขยับตัวเข้าใกล้ก่อนจะพึมพำเวทย์เบาๆ กายของชิพก็แห้งและกลับมาอบอุ่นดังเดิม
“อ๊ะ!” เสียงหวานอุทานเบาเมื่อรู้สึกอุ่นขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ “ขอบคุณครับไลน์”
ร่างสูงมองร่างบางนิ่งๆ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“คำนั้นน่ะ... เอาให้ฟอกซ์ล่ะกันนะ หมอนี่เป็นคนสอนเวทย์บทนี้ให้ข้า” ร่างสูงว่าอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะกลับไปทรุดนอนหลับใต้ต้นไม้ไม่ไกลนัก
“ฟอกซ์ ขอบคุณนะครับ” ใบหน้าหวานแย้มรอยยิ้มให้ก่อนที่ดวงตาใสจะปรือลงช้าๆ “ง่วงจังเลยครับ”
“หา...” ร่างโปร่งนิ่งอึ้ง เพราะไม่เคยทำตัวอบอุ่นอย่างไลน์ เมื่อถึงสถานการณ์แบบนี้เลยได้แต่ทำตัวเงอะๆ งะๆ ทำตัวไม่ถูก
ดวงตาใสมองร่างโปร่งนิ่งๆ ก่อนที่ร่างบางจะขยับเข้าไปนั่งตักฟอกซ์หน้าตาเฉย มือบางปัดๆ ตรงหน้าอกก่อนจะซุกซบตรงที่ปัดแล้วหลับคาอกร่างโปร่งทันที ทำเอาใบหน้าหล่อเหลาเหวอค้างก่อนจะค่อยๆ ลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู
...แล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไงล่ะ...
ความรู้สึกราวกับโดนอุ้มขึ้นก่อนที่จะวางร่างของตัวเองลงบนพื้นแข็งๆ เย็นๆ แล้วก็เหมือนกับมีอะไรทิ่มเนื้อนิดๆ ด้วยแต่เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ทำให้ดวงตาใสค่อยๆ ปรือขึ้น
“อืม...” ร่างบางครางออกมาอย่างง่วงงุนก่อนจะยันตัวเองให้ลุกจากท่านอน ดวงตาใสมองไปรอบๆ อย่างสำรวจ “อ้าว?”
เสียงหวานอุทานอย่างตกใจเมื่อรอบกายตัวเองไม่เหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว เรียวขาเล็กดันให้หลังของตัวเองชิดกับต้นไม้อย่างตื่นตระหนก ความทรงจำเมื่อครั้งเผชิญหน้ากับปีศาจหน้าตาอุบาทจิตแว๊บขึ้นมาในหัวเป็นระยะๆ เล่นเอาเสียววาบๆ ดวงตาใสมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง
ฟุ่บ...
อะไรสักอย่างแตะลงบนไหล่บางทำให้ร่างบางผวาดันตัวเองหนีทันที ดวงตาใสฉายแววหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นอะไรไป? ชิพ” ฟอกซ์เอ่ยปากถามอย่างสงสัย ในมือมีอาหารประเภทผักของโลกปีศาจอยู่ แล้วไลน์ก็เดินเข้ามาสมทบมองใบหน้าหวานอย่างงงๆ มือหนาถือถาดอาหารอีกสองถาด
“มีอะไรงั้นเหรอ?” ร่างสูงรีบถามอย่างเป็นห่วง
“ปะ... เปล่าครับ” ร่างบางผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติก่อนจะยิ้มให้คนรัก “ไม่เป็นไรครับ”
“เหรอ...” ร่างโปร่งดูท่าไม่ค่อยวางใจนักก่อนจะยืนถาดอาหารในมือตัวเองให้ชิพ “นี่ของเจ้า”
“ของข้าเหรอครับ?” มือบางรับถาดอาหารมาแล้วทวนคำ “แล้ว...”
“อันนี้เป็นของพวกข้า เจ้ากินเถอะ” ร่างสูงบอกแล้วยัดถาดอาหารให้ฟอกซ์ไปถาดหนึ่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งช้า
เมื่อกินอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างสูงก็ลากร่างบางและฟอกซ์มาที่หน้าบ้านและรอ... รอให้ร่างบางเคาะประตูบ้านเสียที
“อ้าว? พวกเธอ...” เสียวหวานใสดังขึ้นเมื่อประตูบ้านเปิดออกมาทั้งที่ยังไม่ได้เคาะประตู
เปิดแล้ว!
เสียงร่ำร้องทำให้ร่างบางมองคนตรงหน้าทันที ก่อนที่จะเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง จมูกและดวงตาของคนตรงหน้าช่างดูคุ้นเสียเหลือเกิน... เหมือนกับสิ่งที่อยู่บนหน้าเขา
“นี่ลูกเหรอ?!” หญิงสาวเอ่ยอย่างตกใจก่อนที่ใบหน้าหวานแบบที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าร่างบางได้มาจากใครจะแย้มรอยยิ้มจนแก้มแทบปริ
“ทะ... ท่านแม่...” เสียงหวานสั่นเครือก่อนที่ทำนบน้ำตาจะพังครืน ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับกอดหญิงสาวตรงหน้าแน่น
“โอ๋ๆ สบายดีนี่นา เป็นห่วงซะตั้งนาน” มือบอบบางของหญิงสาวลูบหัวทุยเบาๆ อย่างรักใคร่ก่อนจะค่อยๆ ดึงให้ชิพเข้าไปในบ้าน “มาสิ เข้ามาในบ้านก่อนนะ พวกเธอก็ด้วย เข้ามาสิ”
พูดเชิญก่อนจะพาร่างบางที่ร้องไห้อย่างหนัก ดวงตาใสแดงช้ำอย่างเห็นได้ชัด มือบางปาดน้ำตาจนแก้มเกือบช้ำแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจเลยว่าหน้าตัวเองจะช้ำแค่ไหน
“ท่าน... ฮึก! ท่านแม่...” เสียงหวานปนสะอื้นดังขึ้นทำให้หญิงสาวส่งยิ้มเศร้าๆ ให้
“รอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวแม่จะไปตามพ่อของลูกก่อน แค่แป๊บเดียวจ๊ะ” หญิงสาวเอ่ยอีกครั้งเมื่อมือบางไม่มีท่าทีว่าจะคลายจากแขนตัวเอง “นะ แป๊บเดียว”
“ครับ” เสียงหวานรับคำเบาๆ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่มระหว่างร่างสูงและร่างโปร่ง
“เหมือนนะ” อยู่ๆ ไลน์ก็พูดออกมาทำให้ใบหน้าหวานหันไปมองอย่างสงสัย
“เหมือน??”
“หึ ก็เจ้ากับแม่เจ้าน่ะสิ เหมือนกันมากนะ” ฟอกซ์เฉลยให้ฟังพร้อมกับจับหัวร่างบางแล้วบิดให้หันหน้ามาทางตนแทน
“อ๋อ... ครับ” ร่างบางยังคงรับคำแบบงงๆ แต่ยิ้มออกมา “ดีแล้วล่ะครับ ดีแล้วที่ข้าเหมือนท่านแม่”
“รักแม่มากเลยสิ ถึงจะโดนทิ้งไปกี่ปี... แต่ก็ไม่โกรธเลยสักนิดนะ” ฟอกซ์ว่าก่อนจะขยี้หัวร่างบางอย่างหมั่นเขี้ยว
“ครับ ข้ารักท่านพ่อท่านแม่มาก... รักมากจริงๆ” ใบหน้าหวานเจื่อแววเศร้า “ไม่เข้าใจเลยครับ ทำไมไม่ให้ข้าอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ? ทำไมถึงต้องให้ข้าไปอยู่ที่โลกแห่งเทพล่ะ? ข้าไม่เข้าใจ ถ้าอยู่กับท่านพ่อท่านแม่... ที่ไหนข้าก็อยู่ได้ทั้งนั้น”
“ถ้าเจ้าอยู่กับพ่อกับแม่ของเจ้า... เจ้าก็คงจะไม่ได้เจอพวกข้าน่ะสิ”
“อ๊ะ จริงด้วยสิครับ” ใบหน้าหวานเหวอขึ้นทำให้ร่างโปร่งหัวเราะออกมา
...ร่าเริงได้แล้วนะ...
“มาแล้วจ้ะ” เสียงหวานทำให้ร่างบางหันไปมองทันที ดวงตาใสจับจ้องชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเขม็ง... รู้ได้ทันทีว่าคิ้วและปากได้มาจากใคร...
“ท่าน... พ่อ...??” เสียงหวานของร่างบางแทบจะไม่พ้นริมฝีปาก
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสง่างามก้าวเดินมา ใบหน้าบ่งบอกถึงความใจดี กับแววตาที่ฉายแววดีใจ ริมฝีปากที่แย้มรอยยิ้มอย่างยินดี
“ลูก... เองงั้นรึ?” จบคำร่างบอบบางก็โดนดึงเข้าไปในอ้อมแขนแกร่งของคนเป็นพ่อ น้ำตาลูกผู้ชายอายุเกือบร้อยปีหลั่งรินออกมาอย่างยินดีสุดชีวิต “ดีใจจริงๆ เลยที่ลูกยังมีชีวิตอยู่ ดีใจจริงๆ”
“ท่านพ่อ... ฮึก! โฮ~!” และแล้ว... ชิพก็ร้องไห้โฮออกมาอีกครั้งอย่างหยุดน้ำตาไม่อยู่ มือบางกำเสื้อของพ่อแน่น
“เอ้าๆ หยุดร้องไห้ได้แล้วๆ” น้ำเสียงของผู้เป็นแม่ที่คิดว่าจะใจดี...กลับเปลี่ยนเป็นเข้มงวดซะแล้ว “พอเลยทั้งพ่อทั้งลูก... เฮ้อ~ เห็นมั้ยว่าแม่จะร้องไห้ตามแล้วนะ”
ร่างสูงและร่างโปร่งนั่งมองบรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวนี้แล้วก็พาลให้นึกถึงครอบครัวตัวเอง... ไม่ล่ะ ไม่อยากจะคิดถึงเลย
“โถ่ ก็ร้องไปสิ ใครที่ไหนจะว่าล่ะ ไม่ได้เจอลูกมากี่ปีแล้วเนี้ย... สิบเก้าปีได้แล้วล่ะมั้ง?” ชายหนุ่มอายุเกือบร้อยแต่หน้าตายังแอ๊บแบ๊วว่า ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมาแต่มือยังคงกอดลูกรักไว้ในออกแขนแน่น มือปาดน้ำตาทิ้งอย่างว่าง่าย (กลัวเมีย)
“ฟืด~” ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วสงบสติอารมณ์มองหน้าพ่อและแม่ที่ตัวเองโหยหามานานอย่างแสนคิดถึง
“นั่งก่อนๆ เดี๋ยวแม่จะไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้ดื่มนะ พวกเธอก็เอาด้วยสิ มานั่งใกล้ๆ นี่ ไม่ต้องกลัวว่าอาเทนจะงับหรอกน่า” หญิงสาวคนเดียวบอกไลน์และฟอกซ์ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“เฮ้ ข้าไม่ได้เป็นหมาบ้ากัดชาวบ้านเขาไปทั่วนะ” คนเป็นพ่อของร่างบางเถียงกลับก่อนจะดันให้ร่างบางนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับที่ตนจะนั่ง “ลูกนั่งตรงนั้นดีกว่า ข้างๆ แฟนลูกไง”
คำพูดของคนเป็นพ่อเรียกสีแดงเถือกขึ้นบนใบหน้าหวานได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานก้มงุดค้อนปะหลับปะเหลือกให้พ่อของตัวเอง
“ฮ่าๆๆ” อาเทนหัวเราะเสียงดังอย่างเป็นสุขทั้งที่ไม่ได้หัวเราะอย่างนี้มาเกือบยี่สิบปีแล้ว
ร่างสูงและร่างโปร่งเดินเข้ามานั่งข้างกายบอบบาง ใบหน้าหล่อเหลาของทั้งคู่แย้มรอยยิ้มถูกอกถูกใจพ่อตาเป็นนักหนา
“นี่อาเทน! อย่าแอบคุยก่อนนะ เดี๋ยวจะไป จะเสร็จแล้ว!” คนเป็นแม่ไม่วายส่งคำว่าเสียงดัง ทำเอาคนรักเบ้หน้าลงก่อนจะกระซิบบอกลูกและลูกเขยทั้งสอง
เม้นหน่อยนะจ๊ะ
คุคุ
ความคิดเห็น