คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : EP 34 100%
34
“สวัสดีครับ ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ทั้งสอง พี่ฟอกซ์ และ... คุณพี่สะใภ้”
คนมาใหม่ก้มหัวทำความเคารพก่อนจะหันไปยิ้มบางๆ ให้กับร่างบาง ไม่รู้เพราะประโยคหรือใบหน้าหวานที่ติดจะเจ้าเล่ห์ของคนที่พึ่งเข้ามากันแน่ที่ทำเอาใบหน้าหวานของชิพขึ้นสีระเรื่อ
“ไง มายด์ ยอมออกจากห้องแล้วงั้นเหรอ?” ชายวัยกลางคนถามขึ้น “ก็ไม่ยอมออกจากห้องเลยสักครั้งตั้งแต่เจ้าดึงดันจะไปเที่ยวโลกปีศาจนั้นแหละ”
ชายที่อายุมากที่สุดในที่นี้พูดกับไลน์และฟอกซ์ทำเอาใบหน้าหล่อเหลาของทั้งสองคนติดจะเหนื่อยหน่ายใจ
“ข้าเป็นแค่ลูกบุญธรรมก็ไม่ได้คิดว่ามันจะลำบากอะไรนักหนานี่นา” มายด์ยักไหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนจะหันไปยิ้มบางๆ ให้กับผู้หญิงที่วัยมากกว่าไม่มากอีกคน “ท่านพี่เซเรน่าไม่ลองอยู่แต่ในห้องมั้งเหรอ? สนุกดีเหมือนกันนะ”
“ไม่เอาด้วยล่ะ” หญิงสาวปฏิเสธก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “แต่พูดแบบนี้อย่างกับน้อยใจเลยนะ”
“เหรอ...” ใบหน้าหวานๆ ของมายด์ไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ไม่ได้ตั้งใจน่ะ”
“เอาล่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนะ” ไลน์พูดก่อนจะยิ้มให้น้องชายบุญธรรม “ขอแนะนำอย่างเป็นทางการให้เจ้าเลยก็แล้วกันนะมายด์ นี่คือชิพ โนเอลล์ คนรักของข้าและฟอกซ์”
“อืม รู้แล้วล่ะ” ใบหน้าหวานๆ เรียบๆ ของมายด์ไม่มีปฏิกิริยาแสดงอาการตกใจแม้แต่น้อย “พี่โมมิบอกแล้วล่ะ”
“เอ้า ไม่ทำความรู้จักพี่สะใภ้ตัวเองหน่อยรึไง?” ไลน์เดินเข้ามาถามก่อนจะจ้องใบหน้าของน้องชาย “ทำไมชอบทำแต่สีหน้าเรียบๆ เฉยๆ เฉื่อยๆ แบบนี้ด้วยล่ะ ฮึ!”
“เรื่องของข้าน่า ท่านพี่” มายด์เดินหนีก่อนจะไปหยุดตรงหน้าของร่างบาง “สวัสดีอีกครั้งนะครับ พี่สะใภ้”
“เรียกชิพดีกว่ามั้ย?” เสียงหวานของร่างบางทำให้อีกฝ่ายชะงักไปนิดหนึ่ง “เรียกว่าชิพเถอะ โดนเรียกแบบนั้นแล้วเขินจังเลย”
“คิก พี่สะใภ้เป็นคนดีนะ” ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องโถงไปทิ้งไว้แต่คนที่โดนชมต้องยืนทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจอยู่คนเดียว
“ว้าว!” พี่สาวของไลน์และมายด์ร้องขึ้นอย่างตกใจ “มายด์ชมด้วยแหละ แค่เจอหน้าก็ชมแล้วเหรอเนี้ย”
“นั่นสินะ” คนเป็นแม่พูดยิ้มนิดๆ แล้วถอนหายใจ
“แปลก... เหรอครับ?” ร่างบางเอ่ยถามอย่างสงสัยแต่ก็อดเขินไม่ได้เพราะโดนชม
“แหงสิ แปลกสุดยอดเลยล่ะ” ฟอกซ์ชิงบอกก่อนหน้าไลน์ “กว่ามายด์จะยอมรับข้ากับไลน์ล่อซะรู้จักกันตั้งสองปีแน่ะ คนอะไรใจแข็งเป็นบ้า”
“สะ... สองปี...” เสียงหวานติดจะอึ้งอย่างตกใจ
“อย่างพี่น่ะ ใช้ตั้งห้าปีนะ กว่าที่มายด์จะชมน่ะ” คนเป็นพี่สาวพูดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เห็นอย่างนี้ก็เถอะ แต่ก็คบกับคนอื่นอย่างจริงใจนะ”
“ครับ” ชิพยิ้มตอบอย่างเห็นด้วยกับความคิดนั้น “ก็มีแววตาที่ดีขนาดนั้นนี่ครับ”
“ขนาดพ่อกับแม่ก็ต้องใช้เวลาเกือบๆ ปี กว่าเด็กคนนั้นจะยอมเปิดใจให้” คนเป็นผู้ใหญ่มากที่สุดพูดก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พร้อมกัน
ตุ้บ!
เพล้ง!
เสียงของตกแตกเรียกความสนใจของคนทั้งห้องได้เป็นอย่างดี พวกเขารีบวิ่งไปยังต้นกำเนิดเสียงก็เจอมายด์ที่นั่งยองๆ เก็บเศษแก้วน้ำอยู่คนเดียว
“แตกอีกแล้วสิ แตกอีกแล้ว” เสียงหวานพึมพำเบาๆ ให้ตัวเองได้ยินคนเดียว “เมื่อไหร่จะหายนะ โรคซุ่มซ่ามนี่น่ะ”
“ก็เลิกเหม่อซะทีสิ” ไลน์บอกก่อนจะกวักมือเรียกสาวใช้คนหนึ่งให้มาเก็บแก้วแทน “ให้คนใช้เก็บแทนก็แล้วกัน”
“ไม่ล่ะครับ” เสียงหวานปฏิเสธก่อนจะถือแก้วทั้งหมดไว้ในมือ “ข้าเอาไปที่ห้องดีกว่า”
ร่างบางเดินจากไปช้าๆ พร้อมกับเศษแก้วในมือทิ้งไว้เพียงสายตาที่มองตามจนลับสายตาจากคนข้างหลัง
“คนๆ นั้น...” ร่างบางเอ่ยปากถามขึ้นลอยๆ “ทำไม...?”
“มายด์น่ะเหรอ?” ร่างสูงถามขึ้นทำให้ร่างบางพยักหน้าหงึกหงัก “อืม... มาทางนี้ก่อนล่ะกัน จะได้คุยกันได้สะดวก”
ว่าแล้วก็ลากร่างบางให้เดินขึ้นห้องนอนของตัวเองโดยไม่สนใจคนสามคนที่ยืนมองอย่างเอือมระอาของลูกชายและพ่อองค์รักษ์ที่สนิทกันอย่างกับอะไรดี
แกร๊ก...
“นั่งบนเตียงก็ได้” คำบอกทำให้ร่างบางที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าประตูห้องเดินเข้าไปนั่งบนเตียงที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างที่ร่างสูงบอก “เอาล่ะ ชอบห้องนี้มั้ย?”
“อื๋อ?” ดวงตาใสหันไปมองรอบๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มหวาน “ชอบครับ! ชอบมากๆ เลย! สวยจังเลยนะครับ!”
“ใช่มั้ยล่ะ? นี่เป็นห้องของข้ากับไลน์เลยนะ” ร่างโปร่งบอกก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงของตัวเองที่อยู่ริมหน้าต่าง “ก็...ข้าเป็นองค์รักษ์ของไลน์ก็เลยต้องอยู่กับหมอนี่ตลอดเวลาล่ะนะ”
“เหรอครับ...” ร่างบางมองตามไลน์ที่มานั่งเตียงเดียวกับตน “เอ๊ะ! ไม่ใช่สิครับ! ที่ข้าอยากจะถามคือเรื่องของมายด์ต่างหากล่ะครับ!”
“หมอนั่นเหรอ? เป็นน้องชายที่ท่านพ่อรับมาเลี้ยงน่ะ” ไลน์พูดก่อนจะนอนเอนกับหมอนที่ตั้งตรงหัวเตียง “แต่ก็นะ... เห็นเงียบๆ ท่าทางเหมือนกับง่วงเหงาหาวนอนตลอดเวลาแบบนั้น แต่เวลาคบกับใครก็จะจริงจังและจริงใจนะ นั่นแหละที่ทำให้ท่านพ่อถูกใจนักหนา”
“มายด์น่ะอายุน้อยกว่าเจ้าประมาณหนึ่งปีได้ล่ะมั้ง? ปีนี้ก็น่าจะ 18 ได้แล้วนะ” ร่างโปร่งว่าก่อนจะขว้างหมองไปโดนใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงอย่างเจ็บใจ “ชิส์! ทำเป็นพูดดี ข้าเองก็เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงเหมือนกันนั่นแหละ!”
“เอ๋? เหรอครับ?” ร่างบางพยักหน้ารับเฉยๆ ไม่รู้สึกแปลกอะไร “แต่ทำไมถึงได้เป็นองค์รักษ์ล่ะครับ?”
“เพราะคนรับข้ามาเลี้ยงเป็นองค์รักษ์ของนาย
“เออๆ” ร่างสูงรับคำไปอย่างไม่ใส่ใจเล่นเอาคิ้วของร่างโปร่งกระตุกยิกๆ
“ไอ้...”
“เออ... ทั้งสองตนครับ” เสียงหวานเรียกทำให้คนที่ทำท่าจะทะเลาะกันหันขวับมามองอย่างสงสัยทันที “ข้าว่า... มายด์น่ะครับ ดูจะมีเรื่องในใจนะครับ”
“หมายความว่ายังไง?” ร่างสูงถาม
“เหมือนกับ... คนที่มีอะไรติดอยู่ในใจน่ะครับ เหมือนกับว่าอยากจะระบายออกมา แต่ก็ระบายไม่ได้ ไม่ก็พูดไม่ออก ไม่รู้สิครับ แค่จ้องตาเขาแล้วรู้สึกแปลกๆ น่ะครับ” ร่างบางส่ายหน้าน้อยๆ “ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจแววตาแบบนั้นหรอกครับ”
“แล้ว... จะเอาไงต่อดีล่ะ? จะอยู่นี่ต่อหรือว่าจะกลับโลกสัตว์ปีศาจ?” ร่างโปร่งถามขึ้นทำให้ร่างสูงที่ทำท่าครุ่นคิดอยู่หันมามองทันที
“ก็... ต้องแล้วแต่ชิพล่ะกัน เพราะข้าอยู่ไหนก็ได้... ที่มีเจ้าอยู่ด้วย” ร่างสูงส่งสายตาที่ราวกับจะข้อร้องแปลกๆ ให้ร่างบาง
...แต่ดูเหมือนว่าชิพจะไม่ได้รู้ถึงความหมายแฝงในแววตานั่นสักนิด จะว่าไม่รู้ก็ไม่ได้ น่าจะเป็นไม่เข้าใจสายตาที่ดูอาลัยอาวรณ์แปลกๆ นั่นต่างหาก...
“ข้าอยากกลับโลกสัตว์ปีศาจครับ” เสียงหวานตอบทำให้แววตาของร่างสูงหมองลงเล็กน้อย “เพราะข้าอยากอยู่ที่ถ้ำกับไลน์และฟอกซ์น่ะครับ”
ตึกตักๆ
มือหนารีบกำเสื้อที่อยู่ตรงหน้าอกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อแต่ติดจะกลัวอยู่นิดๆ กลัวว่าร่างบางตรงหน้านี้จะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรุนแรงอยู่ในอก
ปึก!
หมอนอีกใบถูกมือเรียวปาติดหน้าหล่อเหลาของไลน์ เรียกให้ดวงตาคมต้องมองอย่างหงุดหงิดใจ
“เจ้ามันก็ขี้กังวล! เป็นบ้าอะไรห๊ะ! มีอะไรในใจก็หันบอกกันมั้งสิวะ! เพื่อนกันไม่ใช่รึไง?!” เสียงทุ้มนั้นทำให้ร่างสูงต้องหันขวับกลับไปก่อนที่รอยยิ้มเท่ๆ จะปรากฏบนใบหน้านั้น
“นั่นสินะ ข้าอาจจะห่วงเกินไป” ร่างสูงพูดก่อนจะชะงักเมื่อใบหน้าหวานเคลื่อนเข้ามาใกล้
“คือว่า...” ใบหน้าหวานฉายแววกังวลเล็กน้อย “ฟอกซ์เคยบอกข้าว่าถ้าทำแบบนี้จะช่วยให้หายกังวลได้ ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า แต่... ข้าอยากให้ไลน์เลิกกังวล เพราะ... ไม่เหมือนกับไลน์คนปกติเลยครับ”
“ทำอะ...”
จุ๊บ~
ริมฝีปากบางแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากของไลน์ก่อนจะผละออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วเจ้าตัวก่อนกอดหมอนแน่นก้มหน้างุดติดกับหมอนอย่างเขินอาย ร่างโปร่งแทบคลั่งเมื่อเห็นสิ่งที่ร่างบอบบางนั้นทำให้ไลน์
“ชิพ...” มือหนาแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ ดวงตาคมมองร่างบางอย่างอึ้งๆ ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ วิธีนี้ได้ผลแฮะ”
“จริงเหรอครับ?” ร่างบางเงยหน้าขึ้นถามควับก่อนที่ดวงตาใสจะเผลอจ้องริมฝีปากอีกฝ่ายก็ต้องก้มหน้างุดซุกเข้ากับหมอนเหมือนเดิม
“ชิพ~! ทำกับข้าด้วยสิ~!” เสียงร่างโปร่งโอดครวญทำให้ร่างบางเผลอยิ้มออกมา แต่พอหัวเผลอจินตนาการไปถึงภาพที่ตัวเองจูบริมฝีปากของอีกฝ่ายก็ต้องก้มหน้ากับหมอนแน่นเข้าไปอีก ทั้งเขินทั้งอาย และไม่นึกว่าตัวเองจะกล้าทำอะไรแบบนี้ด้วย!
“ไม่เอาครับ! น่าอายจะตาย!” ร่างบางปฏิเสธเสียงอู้อี้ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อมือเรียวของร่างโปร่งยกตัวของเขาขึ้นอย่างง่ายดาย
“ต้องทำโทษ!” ใบหน้าของอีกฝ่ายเจ้าเล่ห์มากซะจนร่างบางขนลุกซู่ ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป
“ไม่เอานะครับ! มันไม่เหมาะ!” ร่างบางปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะหันมามองร่างสูงที่นอนพิงอยู่ที่หัวเตียงอีกเตียงหนึ่ง “ไลน์ครับ ช่วยหน่อยสิครับ”
“ชิพ” เสียงทุ้มเรียกทำให้ร่างบางหันไปมอง และฟอกซ์ก็หยุดเล่นเพราะน้ำเสียงนั้นจริงจัง
“แต่งงานกับพวกเรานะ”
“เอ๋?”
“แต่งงานกับพวกเรามั้ย?”
นายเอกเรื่องใหม่โผล่แล้วนะเนี้ย... เห็นก็รู้แล้วใช้ม้าว่าเป็นใคร??
ใครตอบได้มั้งเอ่ย???
ความคิดเห็น