คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ตอนพิเศษมาแล้วจ้า~!! Part 2 100%
ตอนพิเศษ 2
เมื่อชิพ ไลน์ และฟอกซ์ ไปเที่ยวโลกมนุษย์?? [2]
ใบหน้าของฟอกซ์บูดบึ้งพอใครเรียกก็เอาแต่สะบัดหน้าหนีแบบตั้งใจจะเรียกร้องความสนใจ เอ๊ย! ตั้งใจจะบอกคนอื่นว่าตัวเองกำลังโกรธอยู่เต็มที่
“ฟอกซ์ครับ...” ร่างบางเรียกเสียงหวานอยากให้คนตรงหน้าหันมาสนใจตนก่อน
“ฮึ!” ร่างโปร่งกระแทกลมหายใจแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
...ทำอะไรอย่างกับเด็กๆ
ไลน์คิดในใจก่อนจะต้องถอนหายใจออกมาเสียงดังให้ร่างโปร่งหันมามองก่อนจะแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่แล้วสะบัดหน้าหนีอีกรอบ
“ไปแปลงเพศซะเถอะ นายน่ะ!” บุตรแห่งพระเจ้าแขวะใส่อย่างหมั่นไส้ “เอาแต่สะบัดหน้าหนี อยากเป็นผู้หญิงนักรึไง”
“เฮอะ!” สงเสียงในลำคออย่างไม่พอใจก่อนจะลุกพรวดขึ้นแล้วกระแทกเท้าออกไปที่ระเบียงทันที แต่ยังไม่วายแอบเหลือบมองมาอย่างหวังจะให้ร่างบางตามมาง้อ
“..........” แต่ใบหน้าหวานกลับแสดงความงงงวยไม่เข้าใจความหมายของสายตาที่ติดจะอ้อนของอีกฝ่ายนั้น
“ไปสิ ชิพ” เสียงทุ้มของไลน์ดังขึ้นทำให้ร่างบางหันไปมองอย่างสงสัย
“ไป... ไปไหนเหรอครับ?” ร่างบางเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจพลางยิ้มบางๆ ที่ประดับอยู่บนใบหน้าเป็นนิจให้อีกฝ่าย
“ไปง้อไงล่ะ หมอนั่นอยากให้เจ้าง้อน่ะ” ร่างสูงบอกพร้อมกับดันหลังร่างบางให้เดินไปทางระเบียง แม้ในใจจะหงุดหงิดแต่ยังไงก็ไม่อยากจะให้เพื่อนรักมันทำตัวไร้สาระแบบนี้
“อ๋อ” ร่างบางพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจแต่ไม่วายอดคิดไม่ได้ว่า ทำไมต้องเป็นเขาล่ะ??
“ก็เจ้าเป็นคนสำคัญของหมอนั่นไม่ใช่รึไง?” ร่างสูงถามราวกับรู้ว่าชิพกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อกับคำกล่าวนั้นก่อนที่ใบหน้าหวานจะก้มงุดแล้วก้าวช้าๆ ไปที่ระเบียง จะมองทางก็ไม่กล้า กลัวจะมีคนเห็นใบหน้าแดงก่ำของตัวเอง
โป้ก~
“อูย...” มือบางกุมหน้าผากตัวเองปอยๆ อย่างเจ็บปวดเมื่อเดินชนประตูระเบียงที่เป็นกระจกเข้าอย่างจัง “เจ็บง่ะ”
ใบหน้าหวานเบ้ลงเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูระเบียงแล้วเดินไปยืนอยู่ข้างๆ ร่างโปร่งที่ทำเป็นไม่เห็นร่างบางซะอย่างนั้น
“เจ็บจัง...” เสียงหวานพึมพำเบาๆ ก่อนจะลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ ไม่ได้คิดจะเรียกร้องความสนใจ แต่กลับทำให้ร่างโปร่งรีบหันมามองอย่างเป็นห่วงทันที
“เจ็บมากมั้ย?” ร่างโปร่งถามอย่างเป็นห่วงพลางดึงให้ร่างบางเข้ามาใกล้แล้วตรวจดูที่หน้าผากของร่างบางเบาๆ “อืม... ไม่เป็นไรมากนี่นา ไม่มีรอยช้ำแล้วก็ไม่บวมด้วย ดีแล้วล่ะ”
ใบหน้าของฟอกซ์อย่างกับโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะลูบหัวบางเบาๆ อย่างเอ็นดู
“ฟอกซ์หายโกรธแล้วเหรอครับ?” เสียงหวานถามขึ้นทำให้ร่างโปร่งสะดุ้งก่อนจะแสร้งทำเป็นเบือนหน้าหนีไปอีกรอบ “ง่า... ฟอกซ์ครับ อย่าโกรธสิครับ”
“..........” ร่างโปร่งไม่ตอบอะไรแต่อดเหลือบตามองใบหน้าหวานที่ราวกับลูกหมากำลังอ้อนนั้นอย่างคนกำลังจะใจอ่อน
“นะครับ” ดวงตาใสกระพริบปริบๆ หวังให้คนกำลังอารมณ์ไม่ปกติหายงอนสักที
“อืม ก็ได้ๆ” ว่าแล้วก็ดึงเอาร่างบางเข้าแนบอกก่อนจะก้มหน้าลงมาจนเกือบชิด “ว่าแต่... เจ้าจะให้รางวัลข้ารึเปล่า?”
“อ่า... ก็ได้ครับ” ใบหน้าหวานแดงก่ำก่อนจะก้มหน้างุดๆ ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นหน้าตนตอนนี้ “แต่ว่า...”
“ไม่เอาข้อแม้แล้วนะ” ฟอกซ์แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มหน้าเข้าใกล้จนแนบชิด ริมฝีปากห่างกันไม่ถึงเซ็นต์...
“อะแฮ่ม~!” เสียงกระแอ่มของใครบางคนดังขึ้นพร้อมกับแรงดึงจากด้านหลังทำให้ร่างบางเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงโดยที่ปล่อยทิ้งให้ฟอกซ์ยืนเหวออยู่อย่างนั้น
“เออ... ไลน์ครับ...” ร่างบางทำท่าจะพูดแต่มือหนากลับยกขึ้นเป็นเชิงให้หยุดก่อน
“ฟอกซ์ ข้ารู้นะว่า... เจ้าต้องการความยุติธรรม” ว่าแล้วก็เหลือบมองร่างโปร่งด้วยสีหน้าแปลกๆ พร้อมแสยะยิ้ม “แต่ว่า... ช่วยดูสถานที่หน่อยได้มั้ย?”
“ชิส์!” ร่างโปร่งสะบัดหน้าหนีอย่างขัดใจ ก่อนจะดึงเอาร่างบางมาแนบอกตัวเองแทนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ “ชิพรักข้าหรอก!”
ฟอกซ์พูดเสียงดังไม่แคร์บุตรแห่งพระเจ้าและคนรักที่นั่งเล่นกันอยู่ในห้องเลยแม้แต่น้อย
“หืม? หึ...” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางมองใบหน้าของฟอกซ์เล็กน้อย... เล่นเอาสะดุ้งเลยทันที “คิดว่าชิพรักเจ้าคนเดียวรึไง?”
วกเข้าประเด็นนี้ได้ยังไง...!?
ร่างบางถึงกับตกใจที่มันดันเข้าประเด็นนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เอาล่ะ... ชิพ ตอบมาสิ เจ้ารักใคร!?” ไลน์ถามอย่างหงุดหงิดทำเอาใบหน้าหวานฉายแววลำบากใจ
ก็รู้อยู่แล้วจะถามทำไม...
“ข้า...” ดวงตาใสช้อนมองใบหน้าหล่อเหลาของทั้งสองตน “ข้ารักพวกท่าน”
“ไม่ยอมรับ!” ฟอกซ์ตะโกนขึ้นก่อนจะดังเอาร่างบางเข้ามากอดแน่น “เจ้าเลือกมาสักคนสิ!”
หา??
ใบหน้าหวานเริ่มงงงวยและลำบากใจในเวลาเดียวกัน กลืนน้ำลายลงคออย่างเฝือนๆ ก่อนที่ความรู้สึกอึดอัดจะถาโถมเข้ามา
“ก็ข้า...” เสียงหวานเงียบไปเพราะก้อนสะอึ้นมาจุกอยู่ที่คอ ดวงตาใสเริ่มปริ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากบางเม้มเข้าจนห่อเลือด ลำตัวบางสั่นระริกก่อนจะปล่อยโฮออกมาในที่สุด “ฮึก... ฮึก... โฮ~ ขะ... ข้า...!!”
“จ๋าย~” เสียงอุทานแปลกๆ ดังจากฟอกซ์ก่อนที่ร่างโปร่งจะพยายามขอโทษขอโพยเมื่อดันลืมไปว่า... เมื่อกี้มันเป็นคำถามต้องห้าม “ข้าขอโทษนะ นะๆ อย่าร้องไห้นะ”
“นี่ เลิกแกล้งพี่ชายได้แล้วนะ” เสียงของบุตรแห่งพระเจ้าดังขึ้นพร้อมกับที่เขาเดินออกมาที่ระเบียงแล้วมองใบหน้าของฟอกซ์อย่างโกรธๆ
“แกล้ง... ฮึก!” เสียงหวานติดสะอื้นดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าหวานจะเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อย
“อืม พวกนั้นคงคิดจะแกล้งพี่ชายเล่นน่ะ... พี่ชายก็รู้นี่ว่าพวกเขารู้ว่าคำถามนั้นมันเป็นคำถามต้องห้าม... พวกเขาคงจะคิดจะล้อเล่นมากกว่า” บุตรแห่งพระเจ้าช่วยแก้ตัวแทนคนที่เอาแต่ขอโทษอยู่นั่นแหละ... น่ารำคาญ!
“งั้นเหรอ?” ใบหน้าหวานแย้มรอยยิ้มทั้งที่ยังเปื้อนคราบน้ำตา... “ดีจัง”
“อืม” บุตรแห่งพระเจ้ารับคำเบาๆ ก่อนจะดึงให้ร่างบางเข้ามาในห้องแทน “พี่ชายอยู่กับอีริคแป๊บหนึ่งนะ ผมมีเรื่องจะคุยกับพวกนี้หน่อย”
“อ๊ะ ได้สิ” ร่างบางเข้ามานั่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากอีริค แต่ไม่วายแอบเหลือบมองคนที่นับถือตนเป็นพี่ชายกำลังทำหน้าถมึงทึงใส่คนรักของตนอย่างขำๆ
“รู้ใช่มั้ยครับ? ว่าที่บุตรแห่งพระเจ้าพูดน่ะ... โกหก” อีริคถามขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยทำให้ใบหน้าหวานก้มลงเล็กน้อย
“อือ รู้อยู่แล้วล่ะ” เสียงหวานหมองลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างไม่มีข้อแม้ “แต่ว่า... ที่พวกท่านทำก็เพราะรักข้าไม่ใช่เหรอครับ?”
“ก็นั่นล่ะนะ” อีริคยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเหลือบตามองคนรักของตัวเองที่ทำท่าดุฟอกซ์ราวกับอีกฝ่ายเป็นเด็กที่ไม่รู้จักจำ... เอ๊ะ หรือว่าพูดไม่รู้จักคิดกันแน่...
“แล้วอีริคล่ะ? สนุกรึเปล่า? เวลาอยู่กับบุตรแห่งพระเจ้าน่ะครับ” ร่างบางถามกลับอย่างนึกห่วงเล็กๆ เพราะน้องชายตัวเองก็ใช่ว่าจะธรรมดาเสียเมื่อไหร่
“ปวดหัวมากกว่านะครับ” อีริคว่าพลางส่ายหัวแล้วยิ้มจางๆ เล็กน้อย “แต่ก็มีความสุขดีครับ ถึงจะทำให้เครียดไปบ้าง... ปวดหัวไปบ้าง... วุ่นวายไปบ้างก็เถอะ”
“ฮะๆ ก็จริงน่ะนะ” ร่างบางพูดแล้วนึกถึงบุตรแห่งพระเจ้าที่เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ 1 ถ้าไม่นับสัตว์เทพยูนิคอร์นตนนั้นที่ไปอยู่กับเจ้าชายแห่งแวมไพร์แล้วล่ะก็นะ...
“จะว่าไปแล้ว... ก็นึกถึงตอนที่อยู่โลกแห่งเทพนะ...” ใบหน้าหวานเริ่มเหม่อลอยก่อนจะสะดุ้งเมื่อมือหนาของคนตรงหน้าลูบหัวเขาเบาๆ อย่างเอ็นดู
“นั่นน่ะ... ไม่ใช่ความทรงจำที่ดีไม่ใช่รึไง? นายก็สร้างความทรงจำที่ดีกับคนรักก็ได้นี่” ว่าแล้วก็นั่งลง ละมือออกจากหัวของร่างบางไป
“ความทรงจำงั้นเหรอ?” เสียงหวานทวนแผ่วๆ ก่อนที่ใบหน้าหวานจะแย้มรอยยิ้มกว้างวิ่งพรวดพราดออกไปนอกห้องทันที
“.........” พอร่างบางออกจากห้องไปได้ไม่นานเท่าไหร่ ร่างสูงกับร่างโปร่งก็เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางหงอยๆ (โดนด่ามา) พอไม่เห็นร่างบางที่น่าจะยืนอยู่ในห้องก็โวยลั่น
“ชิพหายไปหน่าย~!!” เสียงฟอกซ์โวยวายทำเอาบุตรแห่งพระเจ้าชักจะรำคาญขึ้นมาตงิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายใจแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรำคาญ
แน่นอนว่าเป็นห่วง... แต่ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะเซ่อซ่าไปโดนใครเขาจับอีก... มั้ง??
แล้วฟอกซ์กับไลน์ก็วิ่งตามหาร่างบางหน้าตาตื่นทั่วทั้งโรงแรม... ทำเอาแม่บ้านวุ่นกันไปเลย ผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าร่างบางก็ยังไม่กลับมา... และไอ้สองตัวนั้นก็ยังไม่เลิกหาร่างบางสักที ทั้งๆ ที่สถานที่ที่พวกนี้หาก็เป็นที่เดิมๆ ไม่ยอมเปลี่ยนที่สักที
พอตกกลางคืน...
ร่างสูงกับร่างโปร่งก็มานั่งกระวนกระวายอยู่ในห้อง แต่ไม่วายทำท่าจะออกไปตามหาอีก แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ออกไปเพราะคำด่าของบุตรแห่งพระเจ้าที่นั่งมองพวกเขาวิ่งหาชิพกันให้วุ่นเมื่อไม่นานมานี้ ว่า...
‘พวกนายจะกระวนกระวายกันหาอะไรฮะ! พี่ชายไม่ได้เป็นเด็กๆ นะ! เดี๋ยวก็กลับมาเองนั่นแหละ!’
แค่นั้นยังไม่จบ ใช่ ยังไม่พอ บุตรแห่งพระเจ้ายังอุตส่าห์ส่ง อีริค มายืนเฝ้าอยู่หน้าห้องอย่างเคร่งครัด แบบที่ไม่ให้พวกเขาออกจากห้องเลยแม้แต่น้อย
โดยตามหลักความจริงแล้วพวกเขาสามารถกระโดดออกนอกหน้าต่างไปได้อย่างสบายๆ แต่กลัวพวกมนุษย์ขี้โวยวายจะหาว่าฆ่าตัวตายซะก่อน... เดี๋ยวจะลำบากชิพอีก
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ” อีริคเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม...แสยะ เหมือนๆ กับจะสะใจที่พวกเขากระวนกระวายจนจนจะเป็นจะตาย... นิสัยเสียไม่ได้ต่างกับพระเจ้าเลยแฮะ...
“เรื่องของพวกข้าน่า!” ฟอกซ์หันไปแยกเขี้ยวใส่แล้วเดินวนไปวนมาเล่นอีกสามรอบแล้วกระแทกตัวลงนั่ง
“ไลน์ครับ! ฟอกซ์ครับ!” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่วิ่งพรวดเข้ามาในห้องหน้าตาตื่น!!
ซอรี่ๆ หลายๆ เน้อ
หายไปหลายวันเลยเซ่ะ
พอดีว่าเน็ตที่บ้านมันเจ๊ง ต่อไม่ติด ก็เลยเซ็งไม่มีอะไรทำไปเกือบๆ อาทิตย์หนึ่งแน่ะ
เออ... ว่าแต่ เราชวนคนอ่านเรื่องนี้ไปอ่านเรื่องใหม่ของเรารึยังหว่า?? ชักลืม เหอๆ =O=
ความคิดเห็น