คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : EP 15 120%
15
ร่างบางเอาแต่นั่งเหม่อมาสามวันสามคืนทำเอาเพียสกินไม่ได้นอนไม่เป็นอันทำงาน เอาแต่นั่งเฝ้าร่างยูนอย่างเดียว เดย์ก็ดีใจที่นายของตัวเองได้พบคนที่รักที่สุดแล้ว เสียแต่ว่า... ถ้าไม่ทำงานแบบนี้มันก็แย่เหมือนกัน!
“คุณชายครับ ข้าขอร้องล่ะครับ...”
“เอาเพลงอะไรดีล่ะ” เพียสตอบกลับโดยที่ไม่หันหน้ามามองเอาแต่เหม่อมองไปที่ยูนที่เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
“โถ่ ท่านครับ...” เดย์ถอนหายใจ “ยูนน่ะแค่ช็อคจากการที่เจอเรื่องน่ากลัวแบบนั้น แต่ตอนนี้ท่านกำลังทำให้ทุกอย่างยุ่งยากไปหมด... แม้แต่งานแต่ง... นะครับ”
“ถ้ามีแต่งาน แต่ไม่มียูนก็ไม่มีความหมาย” เพียสพูดก่อนจะโบกมือไล่ให้เดย์ออกนอกห้องไป
“ท่านครับ...” เดย์ถอนหายใจก่อนจะยอมออกห้องไปแต่โดยดี
เพียสทำทุกทางแล้วทั้งขู่ทั้งปลอบ ให้พวกมีเนะมาเล่นด้วยแต่ยูนก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาแม้แต่นิดเดียว
“ยูน...” เพียสเรียกเสียงสะท้านก่อนโอบร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขน ให้ยูนนั่งบนตักของตัวเองโดยที่ปกติร่างบางจะข่วนร่างสูงไม่ก็กอดตอบแท้ๆ แต่ตอนนี้... ยูนเอาแต่นิ่งอย่างเดียว
“เพียส...” เสียงเบาๆ จากริมฝีปากบางดังขึ้นทำให้ร่างสูงมองอย่างดีใจ “เพียส...”
“ยูน! มีอะไรเหรอ?” เพียสถามร่างบางก่อนจะหอมแก้มยูนเบาๆ
“เพียส...” แต่ไม่มีคำตอบจากร่างบาง เพียงแต่ยูนเอาแต่เรียกชื่อร่างสูงเท่านั้น “เพียส...”
“ยูน... พูดกับข้าหน่อยเถอะนะ ขอร้องล่ะ ช่วยพูดกับข้าที...” ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงที่ไหล่เล็กของยูน
“เพียส!” เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อยูนรู้สึกถึงความชื้นที่หัวไหล่
ร่างสูงกำลังร่ำไห้... ไม่มีแม้เสียงสะอื้น... แต่แรงโอบรัดร่างกลับเพิ่มมากขึ้น... ราวกับจะทนทานไม่ไหว... ราวกับกำลังทรมาน... อย่างถึงที่สุด... แม้จะกอดแน่นเพียงใด... แต่ร่างทั้งร่างกลับสั่นระริก...
“ยูน... ฮึก!” เพียสหลุดเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ
“เพียส... เพียส...” เสียงหวานเรียกดังขึ้นและถี่ขึ้น
หยาดน้ำตาใสค่อยๆ อาบลงที่แก้มนวล แม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยน... แววตาจะเลื่อนลอย... แต่ก็ราวกับว่า... หัวใจยังรู้สึกได้... ยังคงรู้ถึงความรู้สึกของร่างสูง... เสียงที่เปล่งออกมาก็สั่นมากขึ้นเรื่อย... เรื่อย...
“ขอร้องล่ะยูน... ช่วยกลับมาเป็นเหมือนเดิมที... กลับมาคุยกับข้า... กลับมาดุข้า... กลับมา... อยู่เคียงข้างข้าทีเถอะ!”
เสียงสะอื้นจากร่างบางค่อยๆ จากลง... จนหายไปในที่สุด ร่างสูงค่อยเงยหน้าจากไหล่บางที่เปียกปอนจากน้ำตาของเพียส... ก่อนที่ร่างสูงจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ริมฝีปากของตัวเองก็โดนทาบทับโดยอะไรบางอย่างที่หอมหวาน... และแสนคิดถึง
ยูนประทับจูบเนินนาน... ความหอมหวานแผ่กระจายไปทั่วทั้งปาก... ไม่มีการใช้ลิ้น... มีเพียงริมฝีปากที่ประกบกันแน่น...
“ยูน...” เพียสเรียกเสียงเบาเมื่อริมฝีปากหอมหวานผละออกอย่างน่าเสียดาย (ยังจะมีอารมณ์...)
“เพียส...” เสียงหวานดังขึ้นแผ่วเบาก่อนที่ริมฝีปากบางจะค่อยๆ จูบซับน้ำตาร่างสูงอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน “ร้องไห้ทำไมเหรอ?”
“ยูน... เจ้ากลับมาแล้ว...”
“กลับเหรอ? กลับอะไรล่ะ? ฉันยังไม่ได้ไปไหนเลยนะ” ใบหน้าหวานเอียงนิดๆ ก่อนจะหัวเราะคิกคักๆ อย่างสนุกสนาน “เพียสรู้มั้ยว่า...”
“เจ้ารู้มั้ยว่าข้าแทบจะบ้าตาย! เป็นห่วงก็เป็นห่วง! ไม่รู้รึไงว่าข้าไม่ได้ทำงานอะไรเลย!” เพียสพูดอย่างกับเป็นความผิดของร่างบาง “เจ้าผิดทั้งหมดนั้นแหละ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย! เพราะเจ้านั้นแหละ! เจ้าทำให้ข้ารักมากเกินไป! จนข้าเป็นห่วงเจ้าจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย! เพราะเจ้านั้นแหละ!”
“แหม~ บอกรักสายฟ้าแล๊บแบบนี้เดียวก็จูบหรอกนะ!” ยูนที่แม้จะเขินที่ร่างสูงโพล่งออกมาแบบนั้นแต่ก็อดแซวไม่ได้
“ก็จูบสิ” ร่างสูงแสยะยิ้ม กลายร่างเป็นคนเดิมทันที
“ไม่เอาแล้ว! ไม่เห็นจะสนุกเลยอ่ะ!” ยูนสะบัดหน้าหนีก่อนจะค้อนขวับๆ “เพราะเพียสนั้นแหละ หมดสนุกเลยอ่ะ”
“ข้าไม่สนุกด้วยหรอกนะ! เป็นห่วงแทบตายแน่ะ! สามวันสามคืนเลยนะ! งานการไม่ต้องทำกันล่ะคราวนี้!” ร่างสูงพูดจบก็ประกบจูบร่างบางทันทีไม่ยอมให้ประท้วงอะไรเลย
“อืม...” ยูนครางอือในลำคอก่อนจะจูบตอบอย่างอ่อนหวาน ดวงตาหวานหลับพริ้มรับการจูบโดยดี และโอบคอร่างสูงอย่างคิดถึง
ลิ้นร้อนซอกซอนไปภายในโพรงปากหวานก่อนจะจบที่ลิ้นเล็ก เรียวลิ้นตวัดรัดรึงกันไปมาอย่างร้อนแรงและโหยหา
“แฮ่ก... แฮ่ก...” พอเพียสละจูบออกปิดท้ายด้วยเลียริมฝีปากบางเบาๆ ก่อนจะประคองกอดร่างบางเบาๆ “เพียสบ้า~!”
“ถามจริงๆ นะ...” เพียสพูดเสียงเบาคลอเคลียไปกับแก้มนวล “ที่หวานเนี้ย... เพราะลูกอมหรือเพราะเป็นเจ้า... หืม?”
“บ้า~!” ยูนทำท่าจะตีก่อนจะชะงัก “ความจริงแล้ว... ฉัน... ไม่ได้ช็อคหรอกนะ ปกติดีแหละ”
“หา!” เพียสชะงักกึก ก่อนจะประคองแก้มนวลให้เผชิญกับใบหน้าของตน “เจ้าหมายความว่า... เจ้าไม่ได้เป็นอะไร... ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??”
“ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเลย...” ยูนหัวเราะแหะๆ ก่อนจะเกาหัวแก้เก้อ~
“หมายความว่า... นี่เจ้าแกล้งทำทั้งหมดเลยเหรอ!” เพียสพูดเสียงดัง ทำเอาร่างบางต้องหัวเราะแหะๆ ก่อนจะโอบคออย่างเอาใจเพื่อไม่ให้โกรธมากไปกว่านี้ เพื่อความปลอดภัยของตนเองและผู้อื่น
“ฟังก่อนนะๆ” ยูนพูดขึ้นเสียงสั่นๆ “ตอนแรกก็ช็อคจริงๆ คือว่า... มันช็อคก็จริงแต่ว่าก็เป็นปกติตอนที่... เออ... ตอนที่...”
ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ ก้มหน้าหลบงุดๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้า
“ตอนที่อะไร?”
“ก็ตอนที่...” ยูนเลื่อนใบหน้าตัวเองให้อยู่ข้างหูของเพียสจะได้พูดเบาๆ ไม่ต้องเขินมากไปกว่านี้ เพราะแค่นี้ใบหน้าก็แทบจะระเบิดออกอยู่แล้ว “เพียส...”
นิ้วชี้ของยูนแนบลงบนริมฝีปากของร่างสูงเบาๆ เพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าคืออะไร
“นั่นแหละ!” ยูนถอนตัวมาก่อนจะหายใจหนักๆ เพื่อเรียกความมั่นใจของตัวเองคืนมา
“อ๋อ~ แสดงว่าจุมพิตจากเจ้าชายทำให้เจ้าหญิงฟื้นคืนสติสินะ”
เจ้าชาย...!!! เจ้าหญิง…!!!
“เออ... ฉันเป็นเจ้าชายใช่มั้ย? เพียส” เสียงหวานถามเบาๆ ก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างมีความหวัง
“เสียใจ คนที่มอบจุมพิตคือข้า เพราะฉะนั้นข้าคือเจ้าชาย เจ้าก็เป็นเจ้าหญิงไปก็แล้วกันนะ” ริมฝีปากของร่างสูงยิ้มกว้างอย่างน่าหมั่นไส้
“เอ๋?! ไม่เอานะ ก็ฉันจะเป็นเจ้าชาย...!!!” ร่างบางพูดไม่ทันจบก็ต้องชะงักเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้
“ถ้าอยากเป็นเจ้าชายก็มอบจุมพิตให้ข้าสิ” เสียงของร่างสูงที่ยูนได้ยินบอกตรงๆ ว่ามันกวนอารมณ์เอามากๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้...
“ถ้าจูบเพียสจะได้เป็นเจ้าชายใช่มั้ย?”
ร่างบอบบางอยากเป็นเจ้าชายมากเพราะอ่านนิทานของโลกมนุษย์มาก็เยอะ เพราะเขาว่ากันว่าเจ้าชายเป็นคนอบอุ่น... ซึ่งตัวร่างบางเองก็มั่นใจว่าตัวเองก็อบอุ่น!
“นั่นสินะ แล้วแต่ข้าจะพิจารณาอีกทีว่าจะยกตำแหน่งเจ้าชายให้รึเปล่า” ร่างสูงยิ้มกว้างขึ้นอีกเมื่อเห็นใบหน้าหวานยู่ยี่ลง
“ฉันจะเป็นเจ้าชาย!” เสียงร่างบางดื้นรั้นอย่างเห็นได้ชัด “เพียส! ฉันอยากเป็นเจ้าชายนะ”
“ก็ลองมอบจุมพิตดูสิ ข้าจะพิจารณาดูอีกทีนะ” ริมฝีปากอุ่นแนบลงบนแก้มเนียนของยูนเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ไล่ลงไปที่ติ่งหู ขบเม้มเบาๆ แล้วซุกใบหน้าลงที่ซอกคอขาว
“ถ้าจูบ... จะได้เป็นเจ้าชายจริงๆ รึเปล่า?” ใบหน้าหวานค่อนข้างที่จะจริงจังกับเรื่องนี้ทำให้เพียสไม่พอใจนิดๆ
“ทำไมถึงอยากเป็นเจ้าชายนักล่ะ?” เสียงทุ้มขุ่นเคืองมากขึ้น
“ก็... ถ้าเป็นเจ้าชายแล้ว...”
ร่างบางตอบเสียงแผ่ว (ในที่นี้ขอไม่บอกว่าเหตุผลคืออะไรนะค่ะ) แต่ดูท่าทางแล้วคงจะเป็นคำตอบที่ถูกใจร่างสูงไม่น้อยเพราะเพียสที่พอได้ฟังคำตอบแล้วก็มอบจุมพิตที่ทำเอาร่างบอบบางครางอือ~ ออกมา
“ไปประชุมเรื่องงานแต่งของเราด้วยกันนะ ยูน”
“สีม่านที่ใช้ในวันงานเลี้ยงหลังวันแต่งจะเอาสีอะไรดีครับ?” ใครสักคนในที่ประชุมถามทำให้ยูนตอบสีที่เพียสชอบ... และเพียสเอง... ก็ตอบสีที่ยูนชอบเช่นกัน
“น้ำเงิน / ขาว”
เพียสนั้นชอบสีน้ำเงิน เพราะมันคือสีแห่งบารมี ผู้ที่ใช้สีน้ำเงินได้นั้นต้องเป็นผู้สูงศักดิ์เท่านั้น ส่วนยูนนั้นชอบสีขาว เพราะอยู่กับสีขาวมาทั้งชีวิต (ที่โลกเทพ)
“เออ... คือ...”
“คิกๆ งั้นเอาสองสีนี้มาผสมกันก็แล้วกันนะ” ยูนหัวเราะคิกคักก่อนจะตักเค้กขึ้นมากินหน้าตาเฉยในห้องประชุม “เพียสไม่กินเหรอ?”
“เฮ้อ~ ไม่ล่ะ ไม่หิว” ร่างสูงถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะลูบหัวร่างบางเบาๆ ทำเอาคนในห้องประชุมต้องเบือนหน้ายิ้มกันไปคนละทางเพราะไม่เคยเห็นท่าทีอ่อนโยนแบบนี้ของคุณชายอารมณ์ร้ายมาก่อน
“เออ... ต่อไปอาหารภายในงานเลี้ยง...”
“เค้ก!” เสียงหวานแทรกขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มที่บอกได้เลยว่า ‘บังคับ’ ไม่ได้ ‘ร้องขอ’ แน่นอน
“เค้กกับพวกน้ำผลไม้สำหรับคุณๆ ผู้หญิงผู้ดีนั่น กับไวน์ชั้นดีสำหรับพวกคุณชายๆ ล่ะกัน” เพียสพูดขึ้นทำให้คนที่ถามรีบจดลงไปเพราะกลัวว่าถ้าหากทำตัวไม่ดีคุณชายที่รักและเคารพอาจจะอาละวาทขึ้นมาก็ได
“แขกล่ะครับ?”
“ใครสำคัญเอามามันให้หมดนั่นแหละ!”
“ครับ!”
-----------------------
แถมให้นิดหน่อย เล็กน้อยถึงปานกลาง
มาอัพแก้เครียดเรื่องสอบคณิตศาสตร์เท่านั้นเอง
เหอๆ
ไม่มีไรมาก
ความคิดเห็น