คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EP 16 100%
16
“เพียสๆ เมื่อกี้นี้ฉันฟังอะไรผิดไปรึเปล่า?” ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อถาม พลางทำหน้าบู้เหมือนจะโกรธๆ “นายบอกว่า...”
“ข้าบอกเจ้าว่า ‘งานแต่งงานจะมีวันพรุ่งนี้ และในคืนนั้นก็จะมีงานเลี้ยงด้วย’ ทำไมงั้นเหรอ? หรือว่าเจ้ามีปัญหาอะไร?” ร่างสูงมองร่างบางอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อย
หลังจากประชุมเสร็จเพียสก็กลับมาที่ห้องกับร่างบางแล้วทำความเข้าใจเกี่ยวกับกำหนดการทั้งหมด
“ก็เปล่า...” สายตาของร่างบางเบือนไปอีกทางที่ไม่ได้มีเพียสอยู่ “ก็แค่... รู้สึกว่าทำไมมันเร็วจังเลย แค่นั้นเอง (+เขินเล็กน้อยถึงปานกลาง)”
“เจ้าเขิน?” ร่างสูงพูดเสียงสูงก่อนจะหัวเราะอย่างมีความสุข “ฮ่าๆ เจ้าเขินจริงๆ ด้วยสิ”
“ไม่ได้เขินสักหน่อยยยย” ร่างบางหยิบหมอนขึ้นมาทุบเพียสที่นั่งอยู่ข้างๆ แก้เขิน แต่ดูเหมือนจะรุนแรงไปสักหน่อย
“อั๊กๆๆ เฮ้! เบาหน่อยสิ ยูน” ร่างสูงที่เริ่มจะเจ็บก็เข้าไปรวบตัวร่างบางไว้ก่อนที่จะเจ็บตัวมากไปกว่านี้
“เพียส!” ใบหน้าหวานแดงก่ำก่อนที่มือบางจะเริ่มทุบเข้าที่อกร่างสูงอย่างเขินอายเมื่อออกไปไม่ได้ แถมยังโดนกอดซะแน่นจนแทบหายใจไม่ออก “ปล่อยจิๆๆ”
“ถ้าข้าปล่อย...” เพียสยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่ทำเอาร่างบางต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างเฝือนๆ “...แล้วข้าจะได้อะไรล่ะ? หืม?”
จมูกโด่งกดลงบนแก้มใสจนบุ๋มลงไป สูดกลิ่นหอมจากเรือนร่างบอบบางด้วยความโหยหา ก่อนจะผละออกอย่างเสียดาย แต่ยังมีกิจที่ต้องกระทำอยู่
“คะ... คือ...” เสียงหวานอึกอัก มือเล็กพยายามดันหน้าร่างสูงให้ออกห่างที่สุด ใบหน้าหวานสวยแดงระเรื่อก่อนจะขึ้นสีแดงแปร๊ดดดด เมื่อร่างสูงเริ่มลูบไล้ที่ต้นขาของตนเอง “พะ... เพียส!”
“ว่าไง... ถ้าข้าปล่อย... แล้วข้าจะได้อะไร...?”
ยูนแทบจะกรีดร้องออกมาดังลั่น ไม่รู้เพราะเขินหรือเพราะโดนไล่จนมุมกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ใบหน้าหวานแดงเถือกจนน่ากลัวว่าเลือดจะหมดตัว “เพียสง่า~!!”
“อะไรล่ะ?” เพียสยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อมือบางเริ่มทุบตีเขาอีกครั้ง ยูนที่ทำตัวไม่ถูกมือไม้พาลเกะกะไปหมดก็พยายามทุบร่างสูงให้ห่างออกไป “ถ้าเจ้าทุบ... ข้าจะจูบ”
กึก!
ยูนแทบจะไม่ต้องคิดก็หยุดทันทีก่อนที่จะโดนเอาเปรียบ เพราะมันอาจจะไม่ได้จบลงที่จูบ แต่คงจะมากกว่านั้น... คิดมาถึงแค่นี้ยูนก็ต้องหลับตาปี๋เพราะความทรงจำส่วนที่ฝังติดแน่นอยู่ในใจพลุ่งพล่านขึ้นมาทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำ
แล้วไปคิดอะไรถึงฉากน๊านนนนนน~!!!
“เป็นอะไรไปล่ะ? ยูน” น้ำเสียงที่เพียสใช้บอกให้ร่างบางรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้ารู้ทันว่าตนเองกำลังนึกถึงอะไรอยู่ “หรือว่า... อยากได้มากกว่าจูบ...”
“ง๊า~!!!” ยูนแทบจะสลบคาอกร่างสูงด้วยความเขินอายจนร่างกายแทบจะระเบิดออก “เพียสบ้าๆๆๆๆๆ”
“ตกลงจะให้ข้าปล่อยมั้ย?”
“ไม่ต้องเลย!” เสียงหวานสะบัดอย่างงอนๆ “กอดมันอยู่อย่างนี้นี่แหละ! ห้ามปล่อยนะ! ถ้าปล่อยจะโกรธด้วยเอ้า!”
“ใจร้ายจังนะ” เพียสพูดเสียง้องแง้งใส่ “อย่างนี้จะไม่ให้ข้า... รักเจ้าได้ยังไงกัน?”
“เลิกเสี่ยวสักที๊~!!!”
แสงตะวันเริ่มเหือดหายไปตามกาลเวลา เมื่อถึงกลางคืนจะมีงานเลี้ยงใหญ่ เพราะตอนกลางวันลูกชายคนเดียวของเจ้าแห่งความมืด อย่างราชาแวมไพร์แต่งงานไปแล้ว (พอดีคนแต่งคิดตอนแต่งงานไม่ออก ออกมาแต่ตอนงานเลี้ยงอ่ะ ข้ามๆ ไปเหอะเนอะ) กับหญิงสาวสัดส่วนสวยงามอย่าง ‘ยูริ’
ภายในงานเลี้ยงกำลังสนุกสนานหากแต่ขณะนี้ยังไม่ถึงเวลาปรากฏตัวของเจ้าของงานทั้งสองคน ร่างสูงกำลังยืนรอคนรักของตนเองตรงประตูทางเข้าด้านซ้าย (มีสามด้าน คือด้านหน้า ด้านซ้ายและด้านขวา) ซึ่งหายตัวไปกับท่านพ่อและท่านแม่ของเขา
“คุณชายครับ ตอนนี้ยูริกำลังจะมาแล้วครับ” ชายหนุ่มร่างโปร่งรายงานการเมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มออกท่าทีกระวนกระวายใจ
“เดย์ ทำไมหายไปนานแบบนี้นะ” เพียสเริ่มบ่นอีกครั้ง
“คุณชาย... เพียสครับ รอสักครู่เถอะครับ ท่านหญิงคงกำลังจับยูริแต่งตัวอยู่น่ะครับ ยูริต้องออกมาด้วยท่าทางสง่างาม และสวยแน่นอนครับ”
“แมวน้อยของเจ้าล่ะ ไปอยู่กับยูนงั้นเหรอ?”
“ครับ” เดย์รับคำเรียบๆ
“เดย์~” เสียงเรียกดังขึ้นตามด้วยร่างเล็กๆ ที่พุ่งเข้ามาหาร่างโปร่งแล้วกอดอย่างรวดเร็ว “ยูนไล่เค้าอ๊า~!”
“เจอเรื่องแบบนั้นคงจะทำใจไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ” เดย์พูดก่อนจะลูบหัวแมวของตัวเองเบาๆ “หวังว่าจะไม่อาละวาทนะ”
“ยูนรู้ว่าอะไรเป็นอะไรหรอกน่า” เพียสพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เพียส” เสียงเรียกชื่ออย่างอ่อนหวานดังขึ้นก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะก้าวออกจากความมืด
“ยูน!” เพียสเรียกชื่อก่อนจะวิ่งเข้าไปหาก็ต้องตะลึงเมื่อใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มเล็กน้อยด้วยแป้งเพื่อกลบเกลือนริ้วรอยแห่งความง่วงงุนเอาไว้ ทุกสัดส่วนของร่างบางเข้ากับชุดสีฟ้าที่ท่านแม่ของเพียสสั่งทำอย่างดีมาให้
“คิก~ ตอนนี้ฉันคือ ยูริ นะ” ยูนพูดขำๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้า “อย่าเรียกผิดนะ ไม่งั้นโกรธจริงๆ ด้วย”
“ได้ๆ ยูริก็ยูริ” เพียสพูดด้วยน้ำเสียงยังไงก็ได้ก่อนจะกุมมือเล็กเอาไว้ “เข้างานกันนะ”
“อือ!”
ยูนยิ้มให้เพียสแต่ในใจกลับเอือมระอานิดๆ เพราะแผนการต๊องๆ ของท่านป้าคนเดียวทำให้เขาต้องมาแต่งหญิงแถมเปลี่ยนชื่อเป็นยูริในร่างหญิงเนี้ย เห็นว่าเพื่อให้ทุกๆ ตัว (แวมไพร์) เข้าใจว่าสามารถมีบุตรไว้สืบต่อตระกูลได้ จึงไม่ต้องเปิดศึกชิงตำแหน่ง ‘จ้าว’ กันให้เมื่อย แถมเพียสยังเห็นดีเห็นงามอีกด้วย ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘จะยังไงก็ได้ขอให้ได้อยู่กับเจ้าให้ได้นานที่สุดเท่านั้นก็พอ’
เขาก็บ้า พอได้ยินแค่นี้ก็ใจอ่อนอยากทำอะไรก็ทำ อยากให้ทำอะไรก็จะทำให้ แต่ไม่คิดว่าจะให้แต่งหญิงใส่ชุดราตรี (ชอบชุดแต่งงานมากแต่ไม่ค่อยพอใจชุดราตรีสักเท่าไหร่) เปลือยแผ่นหลังแถมยังเป็นเกาะอก มีลูกไม้อะไรก็ไม่รู้เล่นเอาคันยิบๆ กระโปรงก็ยาวจนน่ากลัวว่าจะเหยียบล้ม แถมยังส้นสูงที่ไม่รู้ได้รสนิยมมนุษย์มาหรือยังไง?
พอเข้ามาในห้องเพียสก็หยิบน้ำให้เขาแก้วหนึ่งซึ่งบอกว่าเป็นน้ำส้ม เพื่อไม่ให้ร่างบางๆ นี้เมาจนทำอะไรไม่ได้ (ด้วยความเป็นห่วง) ก่อนจะลากเขาไปทำความรู้จักกับบุคคล ‘สำคัญ’ ทั้งหลาย
“แฮ่ก... แฮ่ก...” ยูนหอบแฮ่กๆ เกาะแขนของร่างสูงไว้กันล้มเพราะเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องเดินไปเดินมา ตีหน้ายิ้มแย้มให้บรรดาแขกสำคัญๆ ทั้งหลายแหล่นั่น
“แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเหรอ ยูริ” ร่างสูงจำใจเรียกว่า ‘ยูริ’ เพราะท่านแม่สั่ง แต่ใจจริงแล้วชอบชื่อยูนมากกว่าเป็นไหนๆ “แล้วคืนนี้จะมีแรง ‘ทำอะไรต่อมิอะไร’ งั้นเหรอ?”
“บ้า!” ใบหน้าหวานแดงวาบเมื่อได้ยินคำพูดสองแง่สองง่ามของร่างสูง ก่อนจะจิบน้ำในมือน้อยๆ แล้วผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ
“รักษาท่าทางได้ดีนี่นา ข้ารึก็นึกว่าเจ้าจะกระโดดเข้าหาเค้กทันทีที่เห็นซะอีก” เพียสหัวเราะขำๆ พลางนึกท่าทางที่ยูนกระโดดเข้าหาเค้กจริงๆ
“ฉันก็รู้นะว่าอะไรเป็นอะไรน่ะ” ใบหน้าหวานสะบัดอย่างงอนๆ ก่อนจะชะงักเมื่อท่านพ่อและท่านแม่ของเพียสเดินเข้ามาหา “สวัสดีฮะ”
“จุ๊ๆ” แม่ของเพียสจุ๊ปากเบาๆ “ตอนนี้ต้อง สวัสดีค่ะ สิจ๊ะ”
“เออ...” ยูนอึกอักก่อนจะเอ่ยปากอีกครั้งหนึ่ง “สวัสดีค่ะ ท่านป้า”
“ท่านแม่จ๊ะ เรียกท่านแม่สิ” พูดจบใบหน้าหวานที่ฟังอยู่ถึงกับขึ้นสีเหลือบมองร่างสูงที่บัดนี้แย้มรอยยิ้มอย่างถูกใจเป็นที่สุด
“สวัสดีค่ะ ทะ... ท่านแม่”
“ดีมากจ๊ะ” คนโดนทักยิ้มอย่างถูกใจทำให้ยูนหันไปทักอีกคนด้วยประโยคคล้ายๆ กัน
“สวัสดีค่ะ... เออ... ท่าน...”
“ท่านพ่อ เรียกท่านพ่อ” พอพูดจบร่างบอบบางแทบจะอยากกระโดดออกไปจากห้องนี้ด้วยความเขินอาย
“สวัสดีค่ะ ท่าน... ท่านพ่อ” พูดจบก็หลบเข้าหลังเพียสทั้งทีกันไม่ให้คนทั้งสองหาเรื่องอะไรมากลั่นแกล้งตนอีก ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ
“นี่เจ้า” ชายหนุ่มแวมไพร์วัยกลางคนเรียกบ๋อยที่เดินผ่านมา “ไปเอาไวน์ขาวกับเหล้าองุ่นมาให้ข้ากับภรรยาที”
“ครับ ท่าน”
“แล้วเจ้าล่ะ เพียส ต้องการอะไรหน่อยมั้ย?” เพียสหันไปมองท่านพ่อของตัวเองแล้วยิ้มอย่างสุขใจแต่ไม่ทันจะได้ตอบอะไรมือบางก็ปิดปากเขาไว้เรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวฉันเอามาให้เองนะเพียส ยังไงก็คิดจะไปเอาเค้กอยู่แล้วอ่ะ” ยูนพูดด้วยน้ำเสียงติดจะออดอ้อนนิดๆ “นะๆ”
“ได้ๆ งั้นเอาไวน์ขาวล่ะกัน รู้จักมั้ย?” เพียสพูดแล้วลูบหัวคนรักเบาๆ อย่างเอ็นดู
“ไม่รู้จักหรอก เดี๋ยวค่อยไปถามคนแถวๆ นั้นเอาก็ได้” ยูนยิ้มให้ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินไปอย่างสง่างาม (ไม่ลืมว่าตอนนี้ตัวเองเป็นผู้หญิง) ดวงตาใสหันไปมองรอบๆ หาเค้กของตัวเองก่อน เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง เมื่อเจอโต๊ะเค้กที่ต้องการก็ต้องค่อยๆ ก้าวเข้าไปช้าๆ ทำเอาตบะแทบแตก เขาอยากกินเค้กแทบตายอยู่แล้ววววว ดวงตาใสมองไปมาอย่างไม่แน่ใจ ชิ้นนู้นก็อยากกิน ชิ้นนี้ก็น่าอร่อย ชิ้นนั้นก็อยากได้
ยูนเลือกไม่ถูก~!
มือบางคว้ามั่วๆ เอาเค้กสีขาวที่น่าจะเป็นรสนม ก่อนจะเดินไปทางโต๊ะไวน์แล้วมองหาไวน์ขาวที่เพียสบอกอยากได้
“อันไหนล่ะเนี้ย?” เสียงหวานพึมพำเบาๆ ก่อนจะหยิบเอาแก้วที่มีน้ำสีแดงขึ้นมามองอย่างพิจารณา “อันนี้ไวน์ขาวแน่เลย”
พอเดาแล้วคิดว่าเดย์น่าจะเล่นอะไรแปลกๆ เพราะปกติเวลาเอาเค้กมาให้รสสตรอเบอร์รี่โปรดของเขาจะเป็นสีฟ้าเลยไม่คิดว่าตอนนี้จะเป็นไวน์อื่น ร่างบอบบางพาตัวเองเข้าไปหาเพียสที่ยืนหัวเราะกับท่านพ่อท่านแม่ เมื่อยูนไปถึงเพียสก็หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะคว้าร่างบางมากอดเอาไว้
“นังนั่นน่าหมั่นไส้นัก คิดว่าจะทำเอาใจคุณชายรึไงกันนะ”
“จัดการมันซะเลยดีกว่า” หญิงสาวแสยะยิ้มชั่วร้ายกับเพื่อนตน “เอาให้มันค่อยๆ ตายอย่างทรมาน”
----------------
เม้นนะ เม้นหน่อย จะได้อัพเร็วๆๆ
ความคิดเห็น