คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : EP 27 100%
27
“อีกหนึ่งสัปดาห์!!” ร่างบางร้องเสียงหลงอย่างตกใจ
ก็มันเร็วไป...
“ละ... แล้วกำหนดเวลาล่ะ?” ยูนถามต่ออย่างตื่นตระหนกทำให้ร่างสูงได้แต่มองใบหน้าหวานที่แฝงความกังวลนั้นอย่างงงๆ
“เห็นบอกว่าสามเดือน...” เสียงของอีกฝ่ายพูดขึ้นและจบประโยคด้วยเสียงเบาๆ ราวกับไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
“ขอโทษเถอะนะ แต่ข้าไม่รู้เรื่อง ไอ้พิธีนาโชนั่นคืออะไรเหรอ?” เสียงทุ้มถามขึ้นพร้อมกับผายมือให้คนมาใหม่นั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ นั้น
“เป็นพิธีจำศีลของสัตว์เทพน่ะ” ผู้มาเยือนบอกด้วยน้ำเสียงแข็งๆ (ไม่ชอบปีศาจ) “จำนวนเวลาก็ขึ้นอยู่กับพระเจ้า สัตว์ปีศาจที่จะต้องเข้าพิธีนาโชจะต้องไปที่ภูเขาที่เป็นน้ำแข็ง และมีหิมะตกในโลกแห่งเทพ แล้วจะต้องขังตัวเองอยู่ในถ้ำแถวๆ นั้น ต้องประกอบพิธีทุกวันภายในน้ำแข็ง”
“เฮ้! หมายความว่าไง? ประกอบพิธีภายในน้ำแข็ง?” ร่างสูงขัดขึ้นทำให้คนที่ได้ชื่อเป็นน้องชายของคนรักปรายตามามองนิดๆ
“ก็หมายความว่าพี่ชายต้องโดนแช่แข็งน่ะสิ!” น้ำเสียงขุ่นเมื่อถูกบังคับให้ต้องพูดถึงเรื่องที่ไม่อยากพูดถึงที่สุด “ต้องโดนแช่แข็งอย่างนั้นสามเดือนเชียวนะ! จะทำลายน้ำแข็งที่พระเจ้าสร้างขึ้นก็ไม่ได้ซะด้วย ถ้าไม่ทำก็เป็นอันตรายอีกต่างหาก”
ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มฉายแววกังวลชัดเจน เหลือบมองใบหน้าหวานที่เหงื่อหยดก่อนจะหันมามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“อันตราย... อะไร?” คำถามที่คนตรงหน้าไม่อยากตอบแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้
“ก็... จะตายน่ะ” ผู้มาใหม่บอกก่อนจะก้มหน้านิดๆ อย่างรู้สึกไม่ดี “นายก็รู้นี่นาว่าเทพน่ะ ไม่จำเป็นต้องกินต้องนอน แต่ว่าจะต้องมีช่วงเวลาหนึ่งที่จะต้องอยู่ในน้ำแข็งเพื่อปรับสมดุลย์ของร่างกายให้พร้อมสำหรับใช้ชีวิตต่อไป”
ว่าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกยาวอย่างคนกำลังปลง
“เรื่องวันที่ทำพิธี กับระยะเวลาก็ขึ้นอยู่กับพระเจ้าที่จะเป็นผู้กำหนด แต่จะเปลี่ยนก็ไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าพระเจ้าเองก็ดูขีดจำกัดของร่างสัตว์เทพแต่ล่ะตนแล้วออกคำสั่ง ก็แค่นั้นแหละ”
“งั้นเหรอ...”
ปัง!
“เฮ้! เพียส! ข้าขอเดย์ไปเถอะ!” คำพูดของคนที่เปิดประตูพลั๊วเข้ามาอย่างไร้มารยาทเป็นที่สุดทำให้คนในห้องหันไปมองที่จุดเดียวกันหมด
แล้วเทพหนุ่มก็เบือนหน้าหนีเพราะคนที่มาใหม่คราวนี้ก็เป็นปีศาจ... ปีศาจเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด รองลงมาก็คือความมืด ซึ่งในโลกนี้มีทั้งสองสิ่งนี้เต็มไปหมด ก็เลยเกลียดโลกปีศาจไปโดยปริยาย
“อ้าว? กำลังเครียดกันอยู่งั้นรึ?” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะมองเทพหนุ่มแว๊บหนึ่ง “ตัวการคือเจ้านี่สินะ”
จบประโยคก็คว้าเอาเทพหนุ่มไปก่อนจะดึงออกจากห้องโดยที่เทพหนุ่มยังคงนิ่งอึ้งไม่ทันได้โวยวายอะไรสักอย่าง... แน่นอนว่าคนในห้องก็ไม่ต่างไปจากเทพหนุ่มนักหรอก
“เออ... คือ... นั่นน้องชายฉันนะ...” เสียงหวานๆ พูดแผ่วเบายังคงอึ้งกับเหตุการณ์นี้ไม่หาย “เพียส... นั่นน่ะ...”
“น่าๆ พี่เนอเรียสคงไม่คิดจะทำอะไรบ้าๆ หรอกมั้ง” ร่างสูงพูดขึ้นเพื่อดึงความสนใจของร่างบางให้สนเรื่องอื่นแทน “ว่าแต่... รู้มั้ยว่าอีกหนึ่งอาทิตย์จะเป็นวันอะไร? หืม?”
ร่างสูงทำหน้าเจ้าเล่ห์เล่นเอาร่างบางเสียวหลังวาบๆ กลัวว่าถ้าตอบไม่ถูกใจจะทำให้ร่างสูงทำอะไรที่ทำให้เขาเองลุกไม่ได้ไปสองสามวัน... เฮือก! ไม่อยากจะคิด...
“คือว่า...” ใบหน้าหวานซีดๆ พร้อมกับรอยยิ้มแหยๆ ปรากฏเล่นเอาร่างสูงชักเริ่มฉุน “อีกอาทิตย์หนึ่งก็วัน... วันอะไรอ่า?”
“ไม่รู้งั้นเหรอ?” น้ำทุ้มเริ่มห้วนขึ้นทำเอาร่างบางสะดุ้ง กลัวอีกฝ่ายจะโกรธนักหนา “งั้นเหรอ? เจ้าไม่รู้สินะ”
“คือว่านะ... เพียส...” ร่างบางหาทางแก้ตัวแต่หัวสมองเริ่มว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้วสินะ...
“อ๊ะ เออ...” ใบหน้าหวานแหยลงเล็กน้อยเมื่อมือหนาโอบรอบเอวบางพร้อมกับกระชากเข้ากอดแน่น เริ่มรู้สึกผิดตะงิดๆ “คือว่า...”
“ยูน” เสียงทุ้มเรียกห้วนๆ ใบหน้าหล่อเหลากดลงมาใกล้
ก็รู้อยู่หรอกว่าเป็นวันอะไร... แต่จะให้บอกได้ยังไงเล่า! ถ้าบอกไป... ที่ทำมาทั้งหมดก็ไม่มีความหมายน่ะสิ!
“ง่า... เพียสก็...”
ปัง!
“พี่! กลับโลกแห่งเทพกันเหอะ!” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายโผล่พรวดเข้ามาในห้องทำเอาร่างบางต้องพลักร่างสูงออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานๆ แดงก่ำเมื่อน้องชายหรี่ตามองตัวเอง
“เออ... ทำไมล่ะ?” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นมา
“กลับกันเดี๋ยวนี้เลยนะครับ!” พูดจบก็จับแขนบางพร้อมกับที่ร่างของทั้งสองคนเลือนหายไปจากห้องนั้นทันที!
“อ๊ะ...” ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาอย่างงงๆ เมื่อรอบกายตัวเองกลับมามีแสงสีขาวอยู่ทุกที่ สภาพบ้านเรือนก็ต่างไปจากโลกปีศาจ ความคุ้นตาที่ไม่ได้สัมผัสมานานเริ่มกลับมา ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นหันมามองร่างบางกันหมดพร้อมกับรอยยิ้มอย่างยินดี
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ?”
“กลับมาแล้วเหรอ?”
“ดีใจจังที่เธอกลับมาแล้วน่ะ!”
คำพูดต่างๆ ถูกส่งมาให้ร่างบางที่ได้แต่ยืนงงมองหน้าเหล่าเทพทั้งหลายที่กรูกันเข้ามาจับไม้จับมืออย่างยินดีกับร่างบาง
“อะ... เออ...” เสียงหวานยังคงไม่ออกจากริมฝีปากทั้งๆ ที่ในหัวตอนนี้หมุนจนงงไปหมด คำถามทั้งหลายประดังประเดกันเข้ามาจนงงแล้วงงอีก
“ทำดีมากนะ” เสียงคุ้นๆ ทำให้ใบหน้าหวานหันขวับไปมองต้นเสียงทันที
“พระเจ้า!” ร่างบางเรียกคนตรงหน้าทันที “ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ ฉันยังกลับมานี่ไม่ได้นะ ฉันยังไม่ได้...”
“อย่าฝืนเลย” คำพูดนั้นทำให้ร่างบางชะงักไป “เธอน่าจะรู้ตัวดีนี่นา ร่างของเธอทนไม่ไหวแล้วนะ เริ่มจะคิดอะไรไม่ออกแล้วสินะ ดวงตาก็พร่าไปหมดใช่มั้ย ความทรงจำก็เริ่มหายไปเป็นช่วงๆ แล้วใช่มั้ย อยู่เฉยๆ ร่างกายควบคุมไม่ได้ก็เกิดขึ้นแล้ว อย่าปฏิเสธเลย... ฉันรู้นะ”
ใบหน้าหวานเบือนหนีอย่างไม่อยากจะยอมรับ ทุกอย่างเป็นอย่างที่คนตรงหน้านี่พูดออกมา แต่ว่า... ธุระของเขายังไม่เสร็จ... เขายังไม่ได้เอาให้...
“เอาล่ะ ไปเตรียมตัวได้แล้วนะ เธอก็น่าจะรู้นี่นาว่ากว่าจะไปถึงภูเขาต้องใช้เวลาเกือบอาทิตย์ เพราะฉะนั้น... นี่แหละ เหมาะที่สุดแล้ว”
“..........” ทุกอย่างรอบตัวเงียบลงไปแล้ว รอเพียงคำยอมรับของร่างบางเท่านั้นทุกอย่างก็จะเข้าที่เรียบร้อย “ไม่”
“นี่เธอ!”
“ฉันไม่ไป! ฉันต้องทำธุระให้เสร็จก่อน! พระเจ้า! ขอร้องล่ะ! ให้ฉันไปเถอะนะ!” ร่างบางหันไปมองหญิงสาวที่ยืนทำหน้าหนักใจก่อนที่เธอจะส่ายหน้าปฏิเสธตอบกลับมา
“ขอโทษเถอะนะ ฉันให้เธอไปไม่ได้”
ปึก!
สันมือของพระเจ้าสับลงที่หลังคอเนียนของร่างบางทำให้ร่างบางทรุดวูบสลบทันที โดยมีคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายรับร่างบางไว้ แสดงสีหน้าเศร้าอยู่ตรงนั้น
“พระเจ้า...” เสียงของน้องชายพูดขึ้นเบาๆ “แค่... นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ? พี่เขา...”
“ไม่ได้หรอก ร่างกายไม่ไหวแล้ว เธอก็น่าจะรู้อยู่เต็มอกอยู่แล้วนี่นา” พระเจ้าบอกแล้วเบือนหน้าหนีไป “พาขึ้นไปพักที่ห้องพักก่อนดีกว่า จะได้เตรียมของด้วย”
น้องชายร่างบางพยักหน้าลงเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากวงล้อมเหล่าเทพทั้งหลายอย่างเชื่องช้า ดวงตาของเขาเผลอเหลือบไปเห็นรอยคราบน้ำตาของร่างบางที่ไหลริน
“บ้าจริง!” คนเป็นน้องชายเผลอสบถออกมาเบาๆ ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างกลั้นอารมณ์
ไม่อยากให้พี่ชายเสียน้ำตา... แต่ก็ทนไม่ได้ถ้าจะต้องสูญเสียพี่ชายไปตลอดกาล... ถ้าหาก ‘เกิด’ เวลาตายจะได้เป็นเทพหรือไม่ก็ปีศาจ แต่ถ้า ‘ตาย’ อีกรอบจะไม่สามารถกลับมาได้อีกตลอดกาล จะหายไปจากทุกสิ่ง
“ขอโทษครับ... พี่ชาย...”
ร่างสูงนั่งนิ่งบนเตียงตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึงจนถึงขีดสุด คิ้วเข้มขมวดเข้าจนแทบผูกเป็นโบว์ ริมฝีปากหนาเม้มแน่นจนเลือดไหลซิบ
“หมายความว่ายังไง? พี่เนอเรียส” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นในที่สุดกับคนที่ยืนพิงประตูกั้นไม่ให้ใครเข้ามารบกวนตอนที่กำลังคุยกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้
“ปล่อยเจ้านั่นไปเถอะ” คำพูดที่ทำเอาอารมณ์โกรธของร่างสูงพุ่งทะลุจุดเดือด (?)
“ไม่! พี่ก็รู้ว่าข้ารักยูน! แล้วทำไมข้าจะต้องปล่อยให้ยูนไปด้วย!” ร่างสูงตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด แทบจะถลาเข้าไปต่อยหน้าคนที่กำลังพูดอยู่ตรงหน้านี้ ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายมีศักดิ์เป็นพี่แล้วล่ะก็...
“เจ้าควรจะปล่อยไปได้แล้ว” น้ำเสียงเฉียบขาดที่ใช้ได้กับเพียสทุกครั้งตั้งแต่ตอนเด็กๆ “เลิกเล่นเป็นเด็กๆ แล้วกลับมาสู่ความจริงสักที”
“ข้าไม่ได้เล่น!”
“ถ้าเจ้าไม่ปล่อยไป เด็กนั่นตายแน่!” คนที่มีศักดิ์เป็นพี่ตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด ดวงตากร้าวแปรเปลี่ยนจากสีน้ำเงินสงบนิ่งเป็นสีแดงฉานราวกับเลือดสดๆ
“ทำไม...” เสียงทุ้มอ่อนลง ไม่ใช่เพราะคนตรงหน้ากำลังโกรธหรือกำลังน่ากลัวใดๆ แต่เพราะคำพูดของอีกฝ่ายต่างหาก
“ถ้าเจ้าเด็กนั่นไม่ได้กลับไปทำพิธีบ้าๆ นั่น เด็กนั่นจะตาย มันก็เท่านั้นแหละ” คำพูดตัดบทของผู้เป็นพี่ทำให้ร่างสูงนิ่งไป
“ข้า...” ร่างสูงพูดไม่ออก ดวงตาคมมองมือของตัวเองที่กำแน่นจนเลือดซึมออกมา “ข้าแค่...”
“ข้ารู้อยู่แล้ว ที่ข้ามาก็เพราะอย่างนั้นแหละ”
“พี่เนอเรียส”
“ปล่อยไปเถอะ ถือว่าข้าขอเป็นครั้งแรกในชีวิต” เนอเรียสพูดขึ้นก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง “ชั่วคราวน่ะนะ”
เม้นเอย... จงมา~ จงมา~
อุวะฮ่าๆๆๆ
ความคิดเห็น