คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : EP 31 100%
31
“ฮัดเช่ย~” ร่างสูงจามก่อนจะเช็ดจมูกตัวเองเบาๆ รู้สึกไม่ดีขึ้นมาตงิดๆ มันขัดๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนเหลือบมองทหารของเนอเรียสที่ทั้งยืนอยู่นอกและในประตูห้อง แถมยังบินอยู่ตรงหน้าต่างอีกต่างหาก
...อย่างกับนักโทษ...
ก็บอกไปแล้วว่าจะรอจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ แต่ทำไมถึงต้องมานั่งเฝ้าเขาอย่างกับเขาทำท่าจะหนีออกไปอย่างนั้นแหละ ตอนนี้ร่างสูงนั่งทำงานอยู่ที่ห้องทำงาน อารมณ์หงุดหงิดมันสะสมอยู่มาจนทำงานไม่รู้เรื่อง อ่านอะไรก็ไม่เข้าหัวเลยสักนิด (แน่ล่ะสิ ในหัวมีแต่เรื่องยูนนี่)
“นี่มันอะไรกันเนี้ย? พี่เนอเรียส” ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงพาลอย่างเห็นได้ชัด
“ก็... เดี๋ยวเจ้าหนี” คนตรงหน้าตอบสั้นๆ ก่อนจะจิบไวน์ต่อ ท่าทางนั่งไขว้ห่างนั้นทำให้ร่างสูงรู้สึกอยากจะหนีออกไปให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ไม่ต้องตามแล้วนะ! ข้าจะไปห้องยูน!” น้ำเสียงกร้าวถูกส่งออกมาพลางเดินปึงปังไปที่ประตูเปิดออกแล้วเข้าห้องนอนของยูนที่อยู่ไม่ไกลนักไปทันที
“พวกเจ้า... ไม่ต้องตาม” เนอเรียสบอกทหารของตัวเองที่ทำท่าจะตามไป แต่เมื่อได้ยินคำสั่งแบบนั้นก็ก้มหัวรับแล้วยืนนิ่งหน้าห้องทำงานเหมือนเดิม “เด็กดื้อแบบนั้นน่ะ... ต้องรู้จักสอนแบบมีเสต็ป ฮึๆๆ”
“ยูน...” เสียงทุ้มพึมพำงึมงำเบาๆ กับหมอนที่ร่างบางเคยแอบแว๊บมานอนตอนกลางวันอยู่บ่อยๆ “ข้าคิดถึงเจ้า...”
ร่างสูงพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงบนหมอนก่อนจะค่อยๆ เข้าสู่นิทราอย่างช้าๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเดย์ที่เข้ามาจัดของ (ไม่ทันได้สังเกตเห็น) กำลังยืนมองเจ้านายตัวเองอย่างเงียบงัน
“..........” ใบหน้าของเดย์แสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นเจ้านายตัวเองไม่มีท่าทีจะพูดอะไรออกมาก็เปิดประตูออกไปแล้วทิ้งร่างสูงที่กำลังหลับบนเตียงที่มีกลิ่นของคนที่บัดนี้ไม่อยู่ไว้
“เดย์...” เด็กหนุ่มร่างบางมีสีหน้าหมองๆ เดินเข้ามาหา ริมฝีปากเบ้ลงราวกับจะร้องไห้ “เหงาจังเลย...”
มือหนาได้แต่ลูบหัวของอีกฝ่ายเบาๆ แล้วถึงเอาร่างนั้นเข้ามากอดปลอบใจเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านั้นแล้ว
“เดี๋ยวยูนก็มาแล้วล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างนุ่มนวลชวนให้คนฟังใจชื้นขึ้นเยอะ
“อือ!”
“ข้าว่า... คงอีกไม่นานหรอก”
“เมื่อไหร่มันจะมาสักทีว้า~!!” เด็กหนุ่มตะโกนโวยขึ้นรอบแล้วรอบเล่า ทำให้เหล่าภูติทั้งหลายเบื่อที่จะตกใจแล้ว
“ใครมางั้นเหรอ?” เสียงที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นใจทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มหันขวับก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจนัก
“อะไรกัน? เจ้าชายเองเหรอพ่ะย่ะค่ะ ไม่ไปเที่ยวหาบุตรแห่งพระเจ้างั้นหรอกเหรอ... สนิทกันนี่!” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันก่อนจะหันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“หือ? ที่เรามาคุยกับเธอก็เพราะว่าเธอเป็นน้องชายของคนรักของเราหรอกนะ ไม่อย่างนั้น... แค่เส้นผมของเธอเราก็จะไม่แล” เจ้าชายของเหล่าสัตว์ปีศาจเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่าทำให้เด็กหนุ่มยิ่งทวีความเกลียดมากขึ้นไปอีก
“คิดว่าตัวเองแน่สักแค่ไหนเชียวพ่ะย่ะค่ะ! พระองค์คงจะยังไม่รู้... แต่ว่า พี่ชายน่ะ! แต่งงานกับปีศาจไปแล้ว! แล้วพี่ชายก็ไม่เคยเป็นคนรักของพระองค์ด้วย!” เด็กหนุ่มตะโกนใส่หน้าก่อนจะเชิดใบหน้าหนีอย่างนึกรังเกียจ
“ฮึ! แค่เธอไม่ชอบเรา... ถึงกับต้องมาโกหกกันด้วยเหรอเนี้ย... คนรักของข้า! เป็นของข้า! ไม่ใช่ของผู้อื่น!” เจ้าชายตะโกนลั่นก่อนจะกระพือปีกออกแล้วบินหนีไป
“เฮอะ! คิดว่ามีนิสัยแบบนี้แล้วพี่ชายจะไปชอบรึไง! ฝันไปเหอะ!” เด็กหนุ่มตะโกนไล่หลังก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งอย่างเดิม “โมโห! หงุดหงิด! อารมณ์เสีย!”
คำพูดของเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงกร้าวกับสีหน้าที่ราวกับอยากจะฆ่าคนทำให้ภูติที่สนิทกันแถวนั้นยังไม่กล้าที่จะไปปลอบให้ใจเย็นลง... เหมือนกับตอนที่อาละวาทจนโลกแห่งเทพเกือบพังไปเมื่อสามปีก่อน...
ย้อนไปนิด... นอกเรื่องไปหน่อย... แต่อ่านกันเถอะนะ...
“พี่ชายอยู่ไหน!?” เด็กหนุ่มตะโกนแว้ดๆ ถามพระเจ้าที่กำลังทำงานยุ่งๆ ด้วยท่าทางก้าวร้าวที่ไม่ว่าจะจุติใหม่สักกี่รอบก็ไม่สามารถแก้ไขนิสัยนี้ได้สักที
“เฮ้อ... ไปทำภารกิจบนโลกมนุษย์อยู่” คำตอบนั้นทำให้อารมณ์โกรธของเด็กหนุ่มลุกพึบพับขึ้นทันที
“พระเจ้า! ท่านพูดแบบนี้มากี่รอบแล้ว! ท่านบอกให้ฉันรอ! รอแล้วรออีก! แล้วเมื่อไหร่! เมื่อไหร่กันที่ฉันจะได้เจอพี่ชาย!” เสียงเด็กหนุ่มโวยวายดังลั่น แต่ก็ไม่ทำให้เหล่าเทพที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร
ก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน...
“ถ้ายังกวนฉันไม่เลิกแบบนี้ ฉันจะให้เธอไปหลับในดอกเกิดใหม่!” พระเจ้ายื่นคำขาดทำให้ดวงตาของเด็กหนุ่มฉายแววก้าวร้าว
“ไม่มีทาง! ท่านไม่มีทางทำให้ฉันไปหลับอย่างแสนยาวนานในนั้นได้อีกแล้ว! ฉันหลับมาเกือบๆ จะยี่สิบรอบได้แล้วมั้ง! และฉันจะไม่ไปหลับให้เป็นสถิติครั้งที่ยี่สิบเอ็ดแน่นอน!”
“งั้นฉันจะสร้างสถิติใหม่ให้ ถ้าเธอยังไม่หยุดโวยวายนะ” พระเจ้าพูดเสียงเย็นเฉียบพลางปรายตามองเด็กหนุ่มที่ทำให้งานการไม่ขยับมาได้เกือบๆ ปีแล้ว
งานก็เยอะจะตาย...ยังจะต้องมาปวดหัวอีก...ไร้สาระ!
“คิดว่าจะทำได้อย่างนั้นเหรอ!?” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แววตาฉายแววโกรธขึงอย่างจริงจัง (แอบมีปนเกลียดเล็กน้อย)
เทพเฝ้าประตูข้างนอกที่ทนรับแรงกดดันจากพลังของเด็กหนุ่มไม่ไหวถึงกับทรุดลงกับพื้น ใบหน้าของเทพเฝ้ายามทั้งสองตนถึงกับซีดเผือดและคงจะเป็นลมไปถ้าไม่ติดว่าพระเจ้าใช้พลังของตัวเองช่วยประคองไว้
“เธอเป็นเทพที่มีพรสวรรค์มาก แต่ว่า... อย่ามาใช้พลังในทางที่ผิดแบบนี้!” น้ำเสียงหวานๆ ของพระเจ้าเกรี้ยวกราดอย่างโมโหที่เทพเด็กหนุ่มตรงหน้านี้เกือบจะฆ่าเทพเฝ้ายามทั้งสองตนที่ยืนอยู่หน้าห้องแล้ว
“ฉันไม่สน!! พี่ชายอยู่ที่ไหน!!!”
ตูม~!!
ห้องข้างๆ ระเบิดออกอย่างรุนแรงทำให้แผ่นดินถึงกับสะเทือน เหตุการณ์นี้ยังไม่เคยเกิดขึ้นสักครั้งเพราะเด็กหนุ่มคิดถึงหน้าพี่ชายถึงได้ไม่ทำเรื่องก้าวร้าว
แต่ครั้งนี้มันเกินไปแล้ว...!!!
“ให้ฉันพบพี่ชายนะ!!!” เสียงของเด็กหนุ่มกร้าวพร้อมทั้งดวงตาที่เป็นประกายฉายแววโหดเหี้ยมแบบที่คนที่มาจุติเป็นเทพไม่น่าจะมีได้ปรากฏบนใบหน้านั้น
พระเจ้าถึงกับผงะถอยหลังไป... พาลให้นึกถึงความหลังที่อยากจะลืม เพื่อนรักที่เป็นเทพผู้เหี้ยมโหด... แต่กลับรักความยุติธรรมยิ่งชีพ
เมื่อพระเจ้าเห็นท่าทางแบบนั้นก็เกือบจะน้ำตาไหลด้วยความคิดถึง ก็รู้อยู่หรอกว่าเป็นพ่อลูกกัน... แต่นึกไม่ถึงว่าจะเหมือนกันได้ขนาดนี้
“พี่ชายอยู่ที่ไหน!!!”
ตูม!
ห้องเก็บของอีกข้างหนึ่งของห้องก็ระเบิดอีก เด็กหนุ่มที่ไม่รับรู้เรื่องอะไรอีกแล้วก้าวขาฉับๆ เข้าหาพระเจ้าที่กำลังยืนอึ้งอยู่
ทำร้ายไม่ลง...เหมือนเพื่อนรักมากเกินไป...
“แก...” น้ำเสียงและคำพูดเริ่มก้าวร้าวเกินเด็กทำให้เทพที่เป็นทหารพยายามที่จะเข้ามาในห้องที่เต็มไปด้วยแรงกดดันวิญญาณนั้นจนแทบทรุด ไม่ว่าจะเป็นใครก็เข้ามาไม่ได้... ราชินีแห่งแสงก็ดันไปเที่ยวซะอีก
“พอได้แล้ว!” เสียงหวานดังขึ้นจากหน้าห้อง ตามมาด้วยใบหน้าที่คุ้นเคยที่บัดนี้เหงื่อไหลพรากๆ ก่อนที่ลำแข้งจะพยุงตัวเองไว้ไม่ไหวทรุดลงกับพื้นทันที
“พี่ชาย!” น้ำเสียงเป็นห่วงนักหนาพร้อมกับถลาเข้ามาหาคนที่ตนเรียกว่าพี่ชาย
“รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรลงไป... แฮ่ก...” ดวงตาใสเริ่มพร่าเลือนเพราะความเหนื่อยหอบ มือบางพยายามพยุงตัวเองไว้ให้ได้มากที่สุด “ภูเขาหิมะถล่ม... ป่าทรุดตัว... พวกสัตว์เทพทั้งหลายต่างแตกตื่น... เทพเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้านอย่างหวาดกลัว... ที่สำคัญ... ห้องที่เธอทำลายไปคือห้องเก็บเอกสารที่สำคัญมากนะ”
แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งเหนื่อยพาลเป็นลมไปซะเฉยๆ ทำเอาเด็กหนุ่มตกใจแล้วรีบพยุงพี่ชายขึ้นมาอย่างเป็นห่วง
“พี่ชาย! พี่ชาย!” เสียงเด็กหนุ่มตะโกนลั่น
จากเหตุการณ์นั้นก็ทำให้เทพทุกตนรู้ว่าเด็กคนนี้... คือเทพที่มีพรสวรรค์ที่สุดนับตั้งแต่ห้าพันปีก่อน... และเด็กคนนี้จะไม่ขึ้นอยู่กับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้า หรือแม้แต่ราชินีแห่งแสง... แต่กลับเกรงใจแค่คนเดียวก็คือคนที่เด็กหนุ่มเรียกว่าพี่ชาย...
เหนื่อยใจ...
พอเทพทุกตนออกมาจากบ้านหลังเหตุการณ์นั้นก็พบว่าบัดนี้โลกแห่งเทพปั่นป่วนถึงขีดสุดเพราะความเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติที่เด็กหนุ่มทำไว้
พระเจ้าก็เลยจัดการเปลี่ยนให้เป็นเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องใช้พลังของเด็กหนุ่ม... ลำพังพลังของพระเจ้าตนเดียวไม่พอแน่ๆ
เลยต้องไปกล่อมให้ร่างบางไปกล่อมเด็กหนุ่มอีกที ตอนแรกนั้น ร่างบางไม่ยอมเด็ดขาดเพราะว่าน้องชายของตนยังควบคุมพลังไม่ได้ เพราะดันไปเกิดใหม่หลายรอบเกินไป... แล้วเกิดแต่ละรอบก็ดันทำให้พลังเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวอีกต่างหาก...
ถ้าหากว่าให้เด็กหนุ่มเป็นคนทำล่ะก็... ร่างบางไม่สามารถบอกได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าใช้พลังมากเกินไปอาจทำให้โลกแห่งนี้ปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม... หรือถ้าหากว่าเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กำลังรู้สึกโกรธพระเจ้าอยู่ใส่จิตอาฆาตเข้าไปด้วยล่ะก็... โลกนี้จะกลายเป็นผุยผงรึเปล่า... แม้แต่พระเจ้าเองก็ไม่อาจให้คำตอบได้
แต่เมื่อร่างบางตกลงโอเค กล่อมเด็กหนุ่มจนสำเร็จแล้วก็คอยไปยืนข้างหลังดูอารมณ์ของเด็กหนุ่มเป็นพักๆ ว่าจะพุ่งขึ้นสูงเกินกว่าที่จะเป็นผลดีกับโลกรึเปล่า...
แต่ก็รอดไปได้...---
ขอโทษที่ห่างหายไปนานนะ...
ผิดไปแล้วค่ะ... -/\-
แต่คราวนี้มาพร้อมกับโปรเจคใหม่ (ทั้งที่อันเก่ายังไม่จบ)
และเราจะไม่หายไปนานๆ อีกแล้วน้า~
ขอฝาก [Fic Reborn] Happy Birth Day ~HiBaRi Chan~ (1827) [Yaoi] ด้วน้า~
ความคิดเห็น