คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP 4 100%
4
"คุณชายครับ คุณหนูยูนล่ะครับ??" เดย์เดินเข้ามาในห้องเพื่อขอเลือดอีกฝ่ายไปตรวจว่าตรงกับในคำทำนายรึเปล่า
เมื่อหลายพันปีก่อนมีคำทำนายว่าจะมีสัตว์เทพที่เป็นเจ้าแห่งแสงลงมาที่โลกปีศาจนี่ แต่ก็ไม่มีใครจะยอมเชื่อง่ายๆ เพราะว่าเทพเกลียดปีศาจอย่างกับอะไรดี ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ
"เปลี่ยนชุดอยู่น่ะ"
"ชุดเหรอครับ??" เดย์ทวนคำพร้อมทำหน้างงๆ "แต่ว่าไม่มีเสื้อไซด์เดียวกับคุณหนูนี่ครับ"
"มีสิ แต่เป็นชุด..."
"เพียส! เป็นไงๆ น่ารักมั้ย?!" ยูนกระโดดออกจากห้องน้ำแล้วทำหน้าบ้องแบ๊ว
ผมสีน้ำตาลยาวสลวยถึงกลางหลัง ตาโตๆ จมูกเล็กๆ ปากได้รูปน่าจูบ ใบหน้ามนน่ารัก ตัวเล็กบาง มีส่วนโค้งเว้าได้สัดส่วนเป็นผู้หญิง ผิวขาวๆ น่าทำให้เป็นรอยแดงจ้ำ
ทั้งเพียสและเดย์มองอีกฝ่ายอย่างกับไม่เคยเห็นคนๆ นี้มาก่อน
คนถูกมองเอียงคอนิดๆ เป็นเชิงถาม เจ้าตัวอยู่ในชุดสีฟ้าสดใส เป็นชุดกระโปรงสั้นบนเข่านิดเดียว มีระบายเป็นลูกไม้น่ารักๆ ถุงเท้ายาวขึ้นมาถึงเข่า อย่างกับชุดคอสเพลย์ของพวกมนุษย์ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบชุดนี้อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
"ยะ... ยูน!" เพียสเรียก
"อะไรเหรอ??" คนที่อยู่ในชุดผู้หญิงถามกลับแล้วเดินมานั่งข้างๆ เพียสอย่างอารมณ์ดี
"เจ้าทำใจได้เหรอ? อยู่ในชุดนี้อ่ะ" เพียสถามแบบไม่มั่นใจสักเท่าไหร่
"อืม! ไม่เป็นไรหรอก เพราะตอนอยู่โลกมนุษย์เคยโดนพวกมนุษย์รวยๆ พาไปเป็นลูกสาวน่ะ เลยโดนจับแต่งตัวแบบนี้จนชินแล้วล่ะ"
"เหรอ" เพียสรับเสียงอ่อยๆ มองสภาพของยูนแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ
ขืนให้พาออกไปไหนมาไหนในสภาพแบบนี้ล่ะก็... คนอื่นได้หลงกันหัวปักหัวปำกันพอดี แต่ก็เอาเหอะ อย่างน้อยก็คงจะไม่ใช่พ่อกับแม่เขาที่กำลังจะพาไปพบนี่ก็แล้วกัน
"ป่ะ ไปกันได้แล้ว" เพียสบอกแล้วลุกขึ้นยืนทันที
ยูนแกล้งนั่งอยู่เฉยๆ แล้วทำสีหน้าไม่รู้เรื่องเพื่อแกล้งอีกฝ่ายทันที เพียสถอนหายใจน้อยๆ แล้วจับมือยูนแล้วดึงให้ลุก แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมตามเขาง่ายๆ เลยต้องกระชากเอา แต่ด้วยแรงที่ใช้มากเกินไปทำให้ยูนกระเด็นไปชนกับเพียสทันที
"อะ เออ..." ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีน้อยๆ ก่อนจะดันตัวเองออกจากร่างสูง
เพียสมองใบหน้าของร่างบางแล้วยิ้มขึ้นมาอย่างชอบใจกับใบหน้างามที่กำลังเขินอายอยู่นั้น
"หึๆ ไปกันได้แล้ว" ว่าจบก็พา (ลาก) ร่างบางให้เดินตามตัวเองไปยังห้องทำงานของบิดาหรือราชาแวมไพรนั่นเอง
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา" เสียงทุ่มกังวาลอย่างมีอำนาจดังขึ้น เพียสเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปช้าๆ ตามคำสั่ง พายูนที่ไม่ยอมเดินตามดีๆ สักทีเข้าไปด้วยกัน ยูนที่แอบอยู่ข้างหลังเพียสค่อยๆ โผล่หน้ามามองหน้าราชาแวมไพรช้าๆ ก่อนจะเบิกตากว้าง
"ท่านลุง!" ยูนตะโกนเสียงดังแล้ววิ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที
คนที่โดนเรียกว่าท่านลุงก็ไม่น้อยหน้า อ้าแขนกว้างเตรียมรับอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
ตุ้บ!
"ฮ่าๆๆ ว่าไงๆ หลานรัก เป็นไงบ้าง สบายดีใช่มั้ยนี่" ราชาแวมไพรพูดด้วยความเอ็นดูร่างเล็ก
"สบายฮะ แฮะๆ ตอนนี้ผมเป็นผู้ติดตามของเพียสด้วยล่ะ จริงๆ นะ" ยูนน้ำเสนอด้วยความภูมิใจ
"แล้วเพียสให้ชื่ออะไรกับหลานล่ะ?"
"ยูนฮะ" เจ้าของชื่อนำเสนอด้วยความภูมิใจ
ตอนแรกเขาคิดว่าอาจจะเป็นคนรู้จัก แต่ก็อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ความจริงก็คือพวกปีศาจชั้นสูงก็มีบางคนที่เป็นเพื่อนกับคนในโลกแห่งเทพ และแน่นอนว่าถ้าหากมีงานอะไรเขาก็จะได้ไปด้วยอยู่แล้ว ไม่มีใครไม่อยากเชิญเขา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ทุกคนในโลกแห่งเทพดูจะเอ็นดูเขาเหมือนลูกหลานตัวเองเลยทีเดียว
"อืมๆ ชื่อดีเหมือนกันนี่"
"แล้วๆ แล้วท่านป้าล่ะฮะ" ยูนถามด้วยความคิดถึง ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายร้อยปีแล้ว "อยู่ที่ไหนฮะๆ"
"แหมๆ นึกว่าจะไม่ถามถึงซะแล้วนะจ๊ะ" เสียงหวานๆ ของสตรีดังขึ้นที่ประตูทำให้ยูนหันขวับกลับไปมองทันที
"ท่านป้า!" ยูนก็วิ่งเข้าไปกอดเหมือนกับที่ทำกับราชาแวมไพร
ทิ้งไว้ให้เหลือเพียสยืนงงอยู่คนเดียว เขาเอง... คิดว่าจำไม่ได้ว่าทั้งสองฝ่ายไปทันได้สนิทกันตอนไหน เขาได้ขึ้นไปโลกแห่งเทพเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งเดียวที่เขาได้เจอยูนเมื่อหลายร้อยปีที่ผ่านมา และแน่นอนว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักแค่ไหนเขาก็ไม่เคยจะลืมใบหน้าของร่างบางได้เลย มีแต่คิดถึงมากขึ้นๆ เท่านั้น
"นี่มัน...??" เพียสเองก็ยังคงพูดอะไรไม่ออก
"อ่อ เพียสรึ? เจ้ามาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??"
คำถามที่ได้รับกลับมาทำเอาเพียสอ้าปากค้างทันที นี่ท่านพ่อท่านแม่ลืมเขาไปแล้วววววว
"มาพร้อมๆ กับยูนนั้นแหละครับ" เพียสตอบแล้วทำหน้าเซ็งทันที
"อ๊ะ เหรอจ๊ะ ทำไมไม่เห็นรู้ตัวเลย งั้นๆ เย็นนี้ยูนมากินข้าวกับลุงกับป้ามั้ยจ๊ะ?" หญิงสาว (?) คนเดียวในที่นี้เอ่ยชวน
"เออ... คือ..." ยูนเม้มริมฝีปากอย่างลำบากใจก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากเพียส
เพียสที่มองเห็นสายตาอ้อนๆ เป็นเชิงขอความช่วยเหลือแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ เพราะร่างบางคงจะเกรงใจท่านพ่อกับท่านแม่ของเขาสุดๆ เลยไม่กล้าปฏิเสธ เขาเลยก้าวมายืนข้างๆ ยูนแล้วโอบร่างบางเอาไว้ (แอบแต๊ะอั๋ง)
ร่างบางเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าร่างสูงคิดอะไรอยู่ ทั้งๆ ที่อยากจะตีแขนเรียวใจจะขาดแต่ก็ทำได้แค่กดความไม่พอใจเอาไว้เท่านั้น แล้วฉีกยิ้มให้ท่านแม่ของอีกฝ่ายเท่านั้น
ชิ! ไอ้บ้าาาา มาแอบแต๊ะอั๋งฉันเรอะ! คอยดูเหอะ! จะแก้แค้นให้จั๋งหนับเลยทีเดียว!
"วันนี้ยูนจะไปเที่ยวกับข้าน่ะครับ ท่านแม่ คิดว่าคงจะกลับมาดึกๆ เพราะคงจะได้ซื้ออะไรหลายๆ อย่างที่จำเป็นต้องใช้ คงกลับมาไม่ทันเมื่อเย็นแน่ครับ ถ้าอยากจะทานอาหารกับลูกสะใภ้... (เพี๊ยะ!)" เพียสนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อมือของอีกฝ่ายฟาดหลังของเขาเบาๆ แต่เจ็บจี๊ดๆ ถึงใจ
"เพียส..." เสียงอีกฝ่ายกัดฟันเรียกเบาๆ ทำเอาเขาอยากจะหัวเราะก๊ากออกมาเพราะมันช่างไม่เข้ากับใบหน้าหวานๆ นั้นเลยสักนิด
"อ่า... ว่าที่ลูกสะใภ้..."
หมับ!
"ไม่ทันหรอกที่รัก" เพียสก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูร่างบางเบาๆ
ยูนเองก็แอบกระทืบเท้าเบาๆ อย่างเจ็บใจเพราะตีอีกฝ่ายไม่ได้ ดันมาจับมือเขาไว้ได้ทันอีก! เจ็บใจ!
"...เข้าเรื่องต่อดีกว่านะครับ" เพียสพูดแล้วยิ้มเมื่อจับมืออีกฝ่ายไว้ได้แล้ว ในขณะที่ยูนแทบจะเอาจอบเสียมมางัดให้มือของเขาหลุดจากมือปลาหมึกนี่สักที แต่ก็กลัวเสียมารยาทเลยไม่ได้แสดงท่าทางอะไรมาก "ถ้าอยากจะทานข้าวกับยูนล่ะก็ คงต้องเป็นวันพรุ่งนี้นะครับ เอาอย่างงั้นมั้ยครับ?"
"จ้าๆ ยังไงก็ได้" คนเป็นแม่พูดยิ้มๆ ก่อนจะปรายตามองมือของเพียสที่กุมมือของยูนเอาไว้ "...ยังไงวันนี้ก็ถือว่าไปฮันนีมูนกันก่อนล่ะกันนะ"
"ท่านป้า!" ยูนถึงกับตะโกนด้วยความตกใจทันที
"แหมๆ ป้ารู้หรอกน่า ไม่ต้องเขินๆ"
เพียสถึงกับยิ้มแป้นแทบจะฉีกไปถึงหูนู้น ทำเอายูนกัดฟันด้วยความเจ็บใจระคนเขิน
ท่านป้านะ ท่านป้า! ให้ตายสิ! แล้วทำไมหัวใจฉันมันถึงได้เต้นตึกตักๆ แบบนี้ด้วยล่ะเนี้ย! ไม่ชอบเล๊ย!
ใบหน้าของยูนเริ่มขึ้นสีระเรื่อเมื่ออีกฝ่ายไม่หยุดยิ้มแป้นแบบหน้าถีบ แล้วท่านป้ากับท่านลุงของยูนหัวเราะออกมาเสียงดังก็ยิ่งทำให้ร่างบางเกิดอาการเขินนนน
"เพียสบ้า!"
เพี๊ยะ!
เมื่อพาลกับผู้ใหญ่ไม่ได้ยูนก็เล่นเอารุ่นลูกนี่แหละ ยูนฟาดเพี๊ยะเข้ากับแขนของอีกฝ่ายทันที ส่วนใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีก็ซุกเข้ากับแขนที่พึ่งตีไปเมื่อกี้งุดๆ อย่างเขินอาย
"ฮ่าๆ งั้นข้าขอตัวก่อนนะครับท่านแม่ ท่านพ่อ" เพียสบอก เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าอนุญาตก็โอบเอวยูนแล้วดึงให้ออกนอกห้องไป
ยูนเดินตามแรงดึงอีกฝ่ายโดยที่ไม่ได้มองทางข้างหน้าเลย พอเดินไปสักพักหนึ่งเพียสก็หยุดเดิน ทำให้ยูนชนเข้ากับอีกฝ่ายอย่างจัง
"เพียสอ่ะ หยุดทำไมล่ะ?" ยูนทำท่าจะงอแงอีกครั้ง
"อ่า... ถึงร้านเสื้อแล้วล่ะ อย่าโกรธน้าๆ" เพียสยื่นนิ้วก้อยให้อีกฝ่ายเกี่ยวเพื่อคืนดี
"รู้วิธีเกี่ยวก้อยด้วยเหรอ?"
"ไม่รู้เหรอว่าฉันติดตามยูนไปทุกที" เสียงอีกฝ่ายพูดเบาๆ ขึ้นมาแต่ยูนกลับได้ยินชัดแจ๋ว ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นอีกครั้ง
"บ้า!" ยูนว่าใส่แล้วเดินนำเข้าร้านไปอย่างเขินๆ
เพียสยิ้มมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้นนาน... จนอีกฝ่ายโผล่หน้าหวานๆ ออกมาเรียกให้เข้าไปข้างในด้วยกัน
อ้ากกกกก มีฟามสุขโว้ยยยย
"อ๊าาาา เหนื่อยจังเลยยยย" ยูนบ่นแล้วล้มลงนอนกับเตียงของเพียสดังตุ้บ เพียสยืนมองร่างบางที่ดิ้นขลุกๆๆๆ ไปมาก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาแล้วมองหน้าเพียสที่กำลังยืนกลั้นยิ้มอยู่
"อะไร ตัวยุ่ง" เพียสเรียกฉายาทำเอายูนต้องแยกเขี้ยวงุดใส่ ก่อนจะเดินไปเก็บของโดยไม่สนใจร่างสูงที่ยืนยิ้มจนหน้าบานอยู่ตรงนั้น
อืม... เสื้อผ้า... ไว้ในตู้เสื้อผ้า ของส่วนตั๊วส่วนตัว... ก็... แยกๆ กันไปล่ะกัน ส่วน... กระเป๋าที่ซื้อมานี่ก็... อืม... วางๆ ไว้ตรงนั้นก็แล้วกัน แล้ว... ไอ้นี่มันอะไรล่ะเนี้ย?? ไหนลองแกะหน่อยดิ อืมๆๆ อ๊าาาา ลูกอมของเรานี่นา งั้นเก็บๆๆๆๆ แอบไว้ก่อน เพียสยิ่งไม่ชอบให้กินอยู่ด้วย แอบๆๆๆ ฮ้า~~ เนียนขนาดนี้คงหาไม่เจอหรอกเนอะ ส่วนนี่มัน... อ๊ายๆๆๆ ชุดชั้นใน เก็บโล้ดดดดด เอ... แล้วนี่... ปากกา สมุด สี ฯลฯ ของเล่นของเรานี่นา เก็บไว้ในกระเป๋านั้นแหละเนอะ ฮ้าาาา เหนื่อยจังเลยยยย
"ยูน..." เสียงเรียกเรียบๆ ดังขึ้นตรงที่ๆ ยูนซ่อนลูกอมเอาไว้ทำเอายูนเสียวสันหลังวาบ
ความคิดเห็น