ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    So Cool บันทึกรักร้ายนายปีศาจ [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #6 : EP 6 100%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.46K
      1
      5 ธ.ค. 52

    6

          "ถึงห้องรึยังอ่า? เพียส" ยูนถามขึ้นมาทั้งๆ ที่หน้ายังซุกอยู่กับไหล่ของร่างสูงทำให้เสียงอู่อี้เล็กน้อย

          "อืมๆ จะถึงแล้วล่ะ"

          เสียงหวานๆ ที่ตอนเป็นผู้ชายจะทุ้มกว่านิดหน่อย แต่ฟังยังไงก็ยังรู้สึกว่า... น่ารัก... อยู่ดี

          "อ๊ะ ถึงแล้ว" พอพูดจบร่างสูงก็โยนร่างบางลงบนเตียงนุ่มดังตุ๊บ!

          ถึงจะไม่เจ็บแต่มันจุกเฟ้ยยยย

          "จะ... จะ..." ยูนถึงกับพูดไม่ออกเลย

          อะไรก็ไม่รู้ดันมาอยู่ตรงท้องเขาพูด โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย หนังสือเล่มขนาดขว้างหัวหมา!

          " 'จะ' อะไร?" เพียสถามแล้วทำหน้างง

          จุกสิเฟ้ยยยย

          "หรือว่า... จะให้ข้าจูบเหรอ?" เพียสถามหน้าตาเฉยแต่แววตาพราวระยับเชียวนะไอ้บ้า! ร่างบางร้องด่าในใจด้วยความอาย

          จูบบ้านป้าแกสิ!

          "โอเคๆ แป๊บนะ ขอเตรียมตัวก่อน"

          แกจะเตรียมตัวบ้าอาร๊ายยยยย!

          "เอาล่ะๆ พร้อมแล้วๆ มาสิ เริ่มกันเลยนะ" เพียสนั่งลงข้างๆ ยูนที่ตอนนี้นั่งกุมท้องอยู่ แล้วจับร่างบางขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขาดีๆ ร่างบางพยายามก้มหน้าหลบแต่อีกฝ่ายก็เชยคางเขาขึ้น แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้อย่างน่าหวาดเสียว

          ไม่พร้อมเฟ้ยยยยย

          อ่ะ อืม... รางบางครางเสียงร้อนเมื่อลิ้นร้อนรุกเข้ามาในโพรงปากหวานของตน มือของอีกฝ่ายไม่อยู่นิ่ง

          ตอนแรกประคองหน้า... เพียสค่อยๆ เลื่อนมือลงมาที่ลำคอขาว... ไหล่บาง... แขนเล็ก... เอวคอด... สะโพกเล็ก... ต้นขาเนียนนุ่ม...

          อะ ฮ๊า... ร่างบางถอนริมฝีปากของตนเองออกอย่างรวดเร็วเมื่ออีกฝ่ายเริ่มจะรุกล้ำลงต่ำไปเรื่อยๆ ทำเอาเขาเสียววูบวาบในท้อง พอแล้ว...

          ไม่นะ!” ร่างสูงร้องเสียงหลงอย่างเสียดายทำให้ร่างบางมองหน้าอีกฝ่ายเคืองๆ ก็ได้ๆ คืนนี้พอแค่นี้ก็ได้ แต่ถ้ากลับไปที่ปราสาทเมื่อไหร่ล่ะก็... หึๆ เจ้าหนีไม่รอดแน่

          คำพูดแบบนี้ทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำขึ้นมาทันที ร่างบางสะบัดหน้าหนี แล้วซุกตัวลงกับเตียงทันที

          ยูน เจ้าไม่คิดจะอาบน้ำรึไง?

          ไม่อาบแล้ว!” ร่างบางร้องบอกแล้วพลิกตัวหันหลังให้ร่างสูงเหมือนจะบอกว่าโกรธแล้วนะ แต่จริงๆ แล้วร่างบางกำลังเขินอายต่างหาก

          ยูน... เพียสเรียกยูนเบาๆ แล้วจูบลงบนแก้มนุ่ม... ลำคอขาว... ไหล่บาง... ราตรีสวัสดิ์นะ

          .......... ร่างบางนิ่งไม่ตอบแต่ใช่ว่าร่างสูงจะรู้ไม่ทัน ร่างบางไม่ได้นอนหลับแน่นอน แต่กำลังเขินอยู่ต่างหาก! ดูได้จากใบหูที่ขึ้นสีแดงและลำคอที่ขึ้นสีระเรื่อแบบนั้น

          เจ้านี่ถูกอ่านออกง่ายจังเลยนะ ยูน...

     

          ยามเช้า แสงตะวันเริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องพักเผยให้เห็นร่างสองร่างที่ประคองกอดกันราวภาพวาดของจิตรกรชั้นหนึ่ง ร่างบอบบางผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ ใบหน้าหวานซุกลงกับอกกว้างของร่างสูงผมสีดำไฮไลน์แดง ร่างสูงโอบกอดร่างบางราวกับสิ่งของลำค่า นุ่มนวล ปกป้องสิ่งสำคัญ ร่างบางซุกใบหน้าตัวเองเข้ากับร่างของอีกฝ่ายเหมือนโหยหา... ต้องการ...

          อืม... ร่างบางร้องอย่างรำคาญเมื่อแสงแดดเริ่มจะแทรกเข้ามาในม่านตาตัวเอง ก่อนจะซุกตัวเข้ากับอกแกร่งอีกครั้งหนึ่ง

          เดี๋ยวนะ! อก... แกร่ง...

          ร่างบางเบิกตาโพล่งลืมความง่วงทันที ยูนดันตัวเองให้ออกจากร่างอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุดเมื่อเริ่มรู้สึกวูบๆ วาบๆ ภายในตัวเองอีกแล้ว

          เพียส... ยูนกัดฟันพูดเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับอ้อมแขนให้ได้กอดเขามากยิ่งขึ้น ตื่นเดี๋ยวนี้เลยน้าาาา!!”

          พอร่างบางตะโกนใส่หูอีกฝ่ายเต็มเสียงปุ๊บ เพียสก็กระเด้งร่างขึ้นมา ตื่นโดยอัตโนมัติ น้ำเสียงที่ดังมากขนาดนั้นดันมาตะโกนใส่หูได้ ร่างสูงมองหน้ายูนเหมือนจะค้อนพลางคิดในใจว่า กินด้วยอะไรวะเนี้ย เสียงถึงได้ดังขนาดนี้

          อะไรล่ะยูน อู๊ย... ร่างสูงคลำหูอย่างปวดๆ เจ้ามาแหกปากอะไรตั้งแต่เช้า หือ?

          เพียสถามอย่างไม่เข้าใจ ยูนเองก็เอาแต่มองเพียสแบบโกรธๆ ตั้งแต่ที่ร่างสูงกระเด้งขึ้นมานั้นแล้ว ไม่ยอมพูดอะไรสักอย่าง มีแต่รอยยิ้มหวานบนใบหน้าที่บ่งบอกว่าพอใจที่ได้ตะโกนใส่หูเขาขนาดไหน

          หึ!” พอหัวเราะแบบประชดประชันเสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าที่ทำให้เพียสรู้สึกหมั่นไส้มากยิ่งขึ้น

          รู้อย่างนี้ เมื่อคืนจับกดให้มันเสร็จๆ ไปซะก็ได้ จะได้ไม่ต้องมาทำปากดีแบบนี้ เฮ้อ~ ไอ้เรารึก็ดันไปหลงเสน่ห์คนแบบนี้ได้ร่างสูงคิดในใจก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด

          ปัง!

          ไม่ต้องมาถอนหายใจเลยนะ!” ยูนโผล่หน้าบึ้งๆ ออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

          คร้าบๆ ที่รัก เพียสจงใจเน้นคำว่า ที่รักให้อีกฝ่ายโมโหเล่น แต่ปรากฏว่าปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมาไม่ใช่อาการโมโหปึงปังแต่เป็นใบหน้าหวานๆ นั่นแดงขึ้นอย่างน่าดีใจ

          บ้า!” แล้วก็ผลุบหัวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วทำให้เพียสยิ้มจนแก้มแทบปริด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่อีกฝ่ายาลังเขินเพราะเขา!

          เฮ้ ที่รัก! เร็วๆ เข้าสิ ไม่งั้นข้าจะเข้าไปอาบกับเจ้าเลยนะ!” ร่างสูงจงใจตะโกนยั่วอีกฝ่ายให้เขินมากยิ่งขึ้น

          แอ๊ด

          ประตูห้องน้ำเปิดออกมาสร้างความแปลกใจให้กับเพียสมากเพราะร่างบางไม่น่าจะอาบน้ำได้รวดเร็วขนาดนี้ แต่พอประตูเปิดได้ไม่นานเท่าไหร่เขาก็ต้องรีบหลบอะไรก็ตามที่โดนเหวียงมาให้พ้น

          เฮ้ยๆ ยูน ข้าล้อเล่นเอง เพียสร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายขว้างหินเปลี่ยนสีภายในห้องออกมาเกือบโดนหัวเขา

          ไม่ต้องมาล้อเล่นเลยนะ!” ยูนตะโกนลั่นแล้วหยิบอะไรก็ได้ที่อยู่ใกล้มือมาขว้างอีก

          ใบหน้าหวานๆ ที่ขึ้นสีแดงระเรื่อโดยอยู่ในสภาพน่าจับกดสุดๆ เพราะมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กผืนเดียวที่ปกปิดส่วนล่างเอาไว้ ทำเอาเพียสที่พยายามจะหลบอยู่ต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วชะงักไป สายตาของร่างสูงที่ค่อยๆ ไล่ขึ้นไปที่ต้นขาขาว

          ยูนมองสายตาที่เพียสมองมาแบบแปลกๆ ก็ต้องงงแต่พอมองตามสายตานั่นแล้วใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำจนสุก มือเล็กแทบจะเสกอะไรก็ได้เพื่อมาขว้างหัวอีกฝ่ายให้แตกไปซะ

          เพียสบ้า! ลามก! บ้าๆๆๆๆๆ บ้าที่สุดเลย!”

          ถ้าเป็นไปได้ยูนเองก็อาจจะเอาอ่างอาบน้ำเขวี้ยงใส่อีกฝ่ายไปด้วยก็ได้ ติดก็แต่ร่างบอบบางขนาดนี้ยกมันไม่ไหวเท่านั้นเอง

          เฮ้ยๆๆ ยูน ใจเย็นๆ สิ ข้าไม่ได้มองอะไรเลยนะ ไม่ได้มองเลย!” เพียสพยายามทำให้อีกฝ่ายใจเย็นลงแต่ดูเหมือนว่าจะได้ผลตรงกันข้าม

          ใจเย็นงั้นเหรอ! เมื่อกี้นายมองอะไรห๊า! มองอะไร! ตอบมาสิ!” ยูนแทบจะร้องกรี๊ดเป็นภาษาผู้หญิงเมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธ

          ก็แค่มอง... มอง... มองว่าเจ้าจะเอาอะไรมาขว้างใส่ข้าอีกเท่านั้นเอง เหวอ!” ร่างสูงที่โกหกไม่ทันจบก็ต้องร้องเสียงหลงเพราะยูนเสกเอาก้อนหินในสวนมาขว้างใส่เขาอีกแล้ว

          แล้วของที่ฉันจะขว้างมันอยู่ตรง... ตรง... โว้ย!!”

          ตามด้วยหินอัคคี...

          อย่าโมโหสิ อย่าโมโหนะ เพียสพยายามปลอบอีกครั้ง

          ถ้าไม่ให้ฉันโมโหแล้วจะให้ฉัน... อ้ากกกกก ตายซะเถอะ!!”

          ว้ากกก เหวอ!” เพียสหลบตู้เสื้อผ้า (?) ก่อนจะเห็นช่องว่างแค่นิดเดียวเท่านั้น เลยสาวเท้าเข้าไปถึงตัวยูนในที่สุด

          หมับ!

          .........

          ......

          ...

          .

          ...ปราสาท...

          พอเพียสและยูนกลับมาที่ปราสาทปุ๊บก็ขึ้นไปรายงานตัวให้กับท่านพ่อ (ท่านลุง) และท่านแม่ (ท่านป้า) ด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันราวกับนรกกับสวรรค์ (ฟ้ากับเหวมันน้อยไป) แล้วกลับมาทานอาหารเช้ากันที่ห้องนอนของเพียส (และยูน)

          เหตุการณ์ปัจจุบัน...

          ยูน เจ้าลองทานนี่หน่อยสิ

          เพียสตักกับข้าวให้หนึ่งคำ แต่ยูนกลับเขี่ยๆ มันไปที่ขอบจานทันทีที่กับข้าวเหล่านั้นแตะจานของตน แล้วก็วางช้อนไว้ข้างๆ ตั้งแต่กลับมายูนไม่ยอมกินอะไรสักคำแม้จะเอาอาหารมาวางล่อไว้ข้างหน้าแล้วก็ตามที

          .......... ตั้งแต่กลับมาจากโรงแรมยูนไม่พูดอะไรสักคำ มีแต่ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ

          แต่จากที่ดูๆ แล้วน่าจะแดงเพราะโกรธมากกว่าจะเพราะเขินอายแน่นอน

          เพียสได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตั้งกับข้าวให้อีกฝ่ายอย่างเอาใจ และปฏิกิริยาตอบรับก็เหมือนเดิม

          อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่เห็นหัวเขาล่ะน่า... ร่างสูงปลอบใจตัวเอง

          คุณหนู... เดย์ที่เรียกต้องหุบปากฉับทันทีที่สายตาพิฆาตมารของยูนตะหวัดมามอง เออ... คุณหนู...

          อย่าเรียกฉันว่าคุณหนูนะ!” ยูนตะโกนดังลั่นก่อนจะกระแทกช้อนลงกับโต๊ะ

          เออ... ยูนครับ... เดย์เรียกทำให้ร่างบอบบางหันมามองเหมือนจะถามว่าเรียกทำไม ทานหน่อยนะครับ ข้าทำสุดฝีมือ...

          เดย์ต้องชะงักไปอีกเมื่อยูนทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปากบางเม้มเข้าเหมือนกำลังจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่จำใจสุดๆ

          ก็ได้!” ยูนหยิบช้อนแล้วตักกินๆๆๆ เหมือนประชดชีวิตโดยไม่แตะต้องส่วนที่เพียสเอามาให้แม้แต่น้อย พอกินไปได้นิดเดียวก็วางช้อนลงแล้วบอกว่า อิ่มแล้ว!”

          กินน้อยอย่างน่ากลัวเลยแฮะ... เพียสบ่นเบาๆ

          ขอตัว!” แล้วยูนก็ก้าวฉับๆๆๆ ออกจากห้องไปทันที

          เฮ้อ... พอร่างบางออกจากห้องไปปุ๊บเพียสก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที ร่างสูงหันไปมองส่วนที่ร่างบางกินและไม่กินก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง เฮ้อ...

          ดูเหมือนจะโกรธท่านอยู่นะครับเดย์ลองเลียบๆ เคียงๆ ถามดู

          ใช่ โกรธมากเลยด้วยสิ เพียสตอบแบบซังกะตายก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง กินน้อยขนาดนี้แล้วจะรอดได้ยังไงล่ะเนี้ย เดย์ เจ้าอย่าพึ่งทิ้งนะ เก็บไว้ให้ยูนก่อน เผื่อหิว อยากกินอีก

          ครับ...

          สงสัยว่ายูนจะกินไม่ลงเพราะข้า... เพราะข้านั่งอยู่นี่รึเปล่านะ? ยูนรังเกียจข้าขนาดนั้นเลยเหรอ

          เกิดอะไรขึ้นหรือครับ? ข้าไม่เข้าใจ ตอนขาไปก็ยัง... เออ... โอเคอยู่นี่ครับ เดย์เลี่ยงคำว่าดี เพราะความจริงแล้วมันก็ไม่ดีสักเท่าไหร่แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

          เรื่องนั้นน่ะเหรอ... เพียสทำหน้าเหมือนรำลึกความหลังแต่ไม่ได้ปริปากบอกเดย์เลยแม้แต่นิดเดียว

          ร่างบางที่กำลังยืนแอบฟังที่หน้าประตูก็กำลังลุ้นว่าร่างสูงจะพูดอะไรต่อแต่พอเงียบไปนานก็ชักจะสงสัยว่าทำอะไรอยู่กันแน่

          แอ๊ด~

     

     

     

     

    อยากถามว่า เรื่องนี้สำหรับฉาก nc จะให้ทำยังไงคะ?

    จัดส่งแบบเรื่อง My Animal Davils รักนี้ข้าให้เจ้า [Yaoi / 3P] รึเปล่า

    แต่ยังไงก็คงจะต้องให้ขอมาทางเม้นนี่ล่ะเนอะ

    จะลงก็ไม่ได้นี่นา

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×