คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EP 8 100%
8
“ขอโทษนะเพียส... ทั้งๆ ที่ฉันก็ตกลงจะแต่งงานกับเพียสแท้ๆ แต่กลับห้ามไม่ให้เพียส...” ยูนเริ่มหน้าแดงขึ้นเพราะคำพูดต่อไปที่ติดอยู่ที่ลำคอ “...ทั้งๆ ที่ฉันก็ออกจะสมยอมขนาดนั้น...”
“ขนาดยอมแล้วนะ...” เพียสพูดเบาๆ แต่เสียงกลับดิ้นไปเข้ารูหูของร่างบอบบางซะทำให้ยูนแทบจะถลาเข้ามาชกหน้าหล่อๆ ของร่างสูง ถ้าไม่ติดว่ายังเจ็บสะโพกแบบแปล๊บๆ ล่ะก็นะ...
“ชิส์!” ใบหน้าหวานสะบัดออกไปเหมือนไม่อยากจะเห็นหน้า
“ยังเจ็บอยู่ไหม?” เพียสเดินเข้ามาแล้วอุ้มให้ยูนนั่งตักตัวเองอย่างนุ่มนวล
“อือ เจ็บอยู่นิดๆ น่ะ” ยูนพูดก่อนจะซบลงบนไหล่แกร่งของอีกฝ่าย
“ขอโทษนะ ครั้งแรกของเจ้าแต่ข้าไม่น่าทำรุนแรงขนาดนั้นเลย...” เพียสพูดแล้วสูดกลิ่นหอมจากผมนุ่มของยูนช้าๆ มือสากค่อยๆ เลื่อนลงไปที่สะโพกมน
เพี๊ยะ!
“หยุดเลยนะ!” ยูนห้ามเสียงเขียวก่อนจะเปลี่ยนมาทำสีหน้าออดอ้อนแทน “ฉันหิวแล้วล่ะ”
ร่างสูงมองหน้าร่างบางเหมือนไม่เข้าใจก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา สงสัยคำว่า ‘เอาแต่ใจ’ กับยูนคงไม่พอแล้วล่ะ ถ้ามีคำไหนที่แสดงได้มากกว่านี้ล่ะก็... จัดมาสิ
“ได้ๆ” เพียสบอกก่อนจะอุ้มร่างบางแบบเจ้าหญิงให้ไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เพียสจัดงานให้วางอยู่ที่โต๊ะสำรองแทนเปลี่ยนโต๊ะทำงานหลักเป็นโต๊ะทานอาหารของร่างบอบบางแสนเอาแต่ใจเรียบร้อย “เดี๋ยวฉันไปเอาให้นะ”
“ไม่เอา!” ยูนเริ่มทำเสียงง๊องแง๊งอีกครั้งหนึ่ง “เพียสอยู่นี่แหละ”
“แต่...”
“นะ... นะเพียสนะ” ยูนกอดแขนเพียสแน่นตามด้วยสีหน้าออดอ้อนที่ดวงตาสวยเปื้อนคราบน้ำตา (ปลอม) นิดๆ ทำเอาร่างสูงใจอ่อน
“เฮ้อ งั้นรบกวนเดย์ล่ะกัน” ร่างสูงถอนหายใจด้วยความเสียดายก่อนจะยกโทรศัพท์เรียกให้เดย์ยกถาดอาหารมาให้ “ว่าไง เดย์เหรอ... ช่วยยกอาหารมาให้หน่อยสิ ยูนกลับมาแล้วน่ะ... เอ๋ คนน่าสงสัยเหรอ... ว่าไงนะ? จริงเหรอ... อืมๆ ได้ๆ จัดการทางนั้นไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจะจัดการเองแล้วเดี๋ยวจะตามไป... โอเคๆ แค่นี้แหละ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ยูนเอียงคอถามนิดๆ เพราะอีกฝ่ายเดินอ้อมมาทางด้านหลัง
“ไม่มีอะไรหรอก... เดี๋ยวจะยกถาดอาหารมาให้นะ” เพียสพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำข้างใบหูของร่างบางแผ่วเบาซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจไว้ลึกๆ
“ไม่เอา! ไม่หิวแล้ว!” ยูนสะบัดหน้าไปอีกทางจนผมยาวๆ ของร่างบางโดนใบหน้าหล่อเหลาของเพียส
“น่า... อย่าพึ่งงอนสิ ทานอาหารอยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะไปยกมาให้แล้วจะไปทำธุระนิดหน่อย…”
“ธุระอะไร?” ร่างบางถามด้วยเสียงง๊องแง๊ง
“เจ้าก็... อย่าทำเหมือนภรรยากำลังหึงที่สามีออกไปเที่ยวนอกบ้านเลยนะ” พอร่างสูงพูดจบใบหน้าหวานก็เริ่มขึ้นสีจัดแล้วมือเล็กก็ฟาดดังตุ้บ! เข้าที่หน้าอกกว้าง
“ไม่ได้หึงสักหน่อย! แค่สงสัยเอง!”
“ก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง หืม?” ว่าแล้วก็กอดร่างบางจากด้านหลังทำเอาร้อนวูบวาบ “ทำตามที่ข้าบอก... แล้วจะรีบกลับมาหานะ”
“...ก็ได้! ชิส์!” พอพูดจบร่างบางก็กอดอกเหมือนจะบอกว่า ‘งอน’ อย่างน่ารักน่าใคร่จนเพียสอดไม่ได้ที่จะกดจมูกโด่งลงไปที่แก้มนุ่นนั้น “อ๊ะ…”
“น่ารักไปแล้วนะ... ยูน...”
“บ้า! ไปเอาอาหารมาเลยไป๊!” ยูนพูดเสียงดังด้วยความเขินอายแล้วหยิบเอาแฟ้มเอกสารที่หนักเกือบสองกิโลคว้างใส่เพียสเพื่อแก้เขิน!
“ว้ากกกก จะเขินก็เอาให้มันเบาๆ สิยูน” ใบหน้าหล่อหยักรอยยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้ทำเอายูนต้องคว้าเอาอะไรก็ได้ใกล้มือมาขว้างใส่อีกครั้ง
“ไปเอาอาหารมาได้แล้ว!” พอพูดจบร่างบางก็กระแทกตัวนั่งลงกับเก้าอี้อีกครั้ง
“คร้าบๆ”
ชายร่างสูงสองคนกำลังยืนมองหญิงสาวร่างเล็กที่ตัวสั่นงกๆ ด้วยความกลัวอยู่ในกรงขังใต้ดิน แต่แววตาของหญิงสาวกลับกร้าวจนถ้าหากว่าเธอสามารถฆ่าคนทางสายตาได้ร่างสูงทั้งสองคงจะตายไปนานแล้ว
“เจ้าลอบเข้ามาในปราสาทของข้าทำไม?” เพียสเอ่ยปากถามด้วยท่าทีเย่อหยิ่งอย่างลูกขุนนางทั่วไป (ช่างแตกต่างจากตอนที่อยู่กับยูนลิบลับ)
“ข้าไม่บอก!” เสียงหวานตอบกลับมาด้วยความหงุดหงิด
“เฮอะ! ตอบคำถามข้ามาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเจ้าไม่ได้ตายดีแน่ๆ!” เสียงกร้าวสวนกลับทันที ด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนความดื้นรั้นของหญิงสาวได้อย่างง่ายดายเพราะมันเหมือนเสียงของยมฑูตที่จะมาเอาวิญญาณของเธอไม่มีผิด
“คำทำนายนั่น... คำทำนายนั่น... ต้องทำลายมันซะ!” หญิงสาวตอบเสียงดังเหมือนหมดความอดทนเต็มที่แล้ว
“ทำลาย... คำทำนาย...” เพียสทวนคำเหมือนไม่เข้าใจทำให้เดย์ต้องถอนหายใจหน่ายๆ
“คัมภีร์คำทำนายที่อยู่ในห้องลับของปราสาทแห่งนี้ไงขอรับ ที่ภายในคัมภีร์บอกว่า ‘เมื่อใดที่เทพเทวาได้เดินทางมาถึงโลกแห่งความมืดมนแห่งนี้ เมื่อนั้นแสงสว่างจะส่องมาถึงเหล่าปีศาจจะถูกชำระล้างทั้งหมด ไม่มีวันปฏิเสธ’ ไงครับ”
“อ่า... ไอ้นั้นสินะ” เพียสถอนหายใจน้อยๆ “แต่เราก็ยังไม่เจอเทพตนไหนเลยนี่นา”
“ลืมยูนไปแล้วหรือครับ?” เดย์สวนทันทีเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องตอบแบบนี้แน่ๆ
“อะไรกัน? ยูนน่ะ เป็นคู่หมั้นข้าต่างหาก”
“มันก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่หรอกขอรับ” เดย์ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับความคิดแบบเด็กๆ ของเจ้านายของตนเอง
“เจ้าน่ะ ถึงทำลายไปแต่คำทำนายก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไม่ใช่รึไงกัน” เพียสถามแบบไม่เข้าใจ
“มันอาจจะเปลี่ยนได้! แม้มีโอกาสเพียงแค่ 1 เปอร์เซ็นข้าก็จะทำ!” หญิงสาวตะโกนขึ้นมาทันทีที่เพียสพูดจบ
ก๊อกๆๆ
“โว้ย! อะไรวะ?” เพียสตะโกนถามอย่างหงุดหงิดอารมณ์ใกล้ขาดผึ่งเต็มที่แล้ว
“ขอโทษนะ” เสียงดังแผ่วๆ จากประตูเข้ามาถึงภายใจห้องทำเอาเพียสพุ่งไปที่ประตูแล้วเปิดดังปัง! ทันที
“เจ้ามานี่ได้ยังไง?!” เพียสถามเสียงดัง
“ก็พอดีไม่รู้ว่าห้องครัวอยู่ที่ไหนเก็บไม่เป็นก็เลยไปถามหาเดย์ให้สอน ก็เลยมีคนบอกว่าอยู่ที่นี่อ่ะ” ยูนตอบเบาๆ
ร่างบางลอบแลบลิ้นเลียริมฝีปากอิ่มเบาๆ ด้วยอาการของคนลุ้นว่าอีกฝ่ายจะโกรธรึเปล่าหรือว่าจะจับได้รึเปล่า เพราะเรื่องที่ว่าเขาโกหกล้วนๆ เขากินเข้าไปได้นิดเดียวก็แอบตามอีกฝ่ายลงมาเรื่อยๆ แล้วก็แอบอยู่สักพัก
“เอาเหอะๆ เข้ามาสิยูน เจ้าคงไม่ชอบที่แบบนี้นักหรอก” เพียสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนหญิงสาวที่อยู่ในห้องขังไม่อยากจะเชื่อจนเผลอเงยหน้าขึ้นมา
“อ๊ะ...” ยูนสบตาอีกฝ่ายนิ่งๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้หลบตาแต่อย่างใด ความรู้สึก นึก คิด ความทรงจำทั้งหมดหลั่งไหลเข้ามาในหัวของร่างบางอย่างรุนแรงจนทรุดลงกับพื้นทันที
“เป็นอะไรไปยูน!” เพียสถามอย่างตกใจ
“ปะ ปวดหัวจัง” ดวงตาใสชุ่มใบด้วยหยาดน้ำตาที่ค่อยๆ อาบแก้มเนียนนุ่มช้าๆ จนเพียสกอดร่างบางแนบอก “เพียส... เพียส...”
“ว่าไง เจ้าไม่เป็นไรนะ” เจ้าของชื่อถามกลับเสียงอ่อนโยนและอบอุ่นทำให้หญิงสาวคนเดียวเงยหน้ามองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาอีกครั้งหนึ่ง
“ฮึก! เจ็บจังเลย เจ็บมากๆ” ยูนกอดร่างสูงแน่น
“เป็นอะไร? เจ็บตรงไหน?” เพียสเชยคางของยูนให้สบตากับตน
“อึก ฮือ... เพียส...” ใบหน้าหวานซบลงที่อกกว้างทันทีตามด้วยเสียงสะอึกสะอื้นตามมาอีกเป็นชุด
“เจ้าเป็นอะไร? ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว” เพียสพูดแล้วอุ้มร่างบางให้อยู่ในท่าเจ้าหญิง “เดย์เดี๋ยวค่อยลงมาสอบสวนต่อ ไปกันก่อนเถอะ”
“ขอรับ” เดย์รับคำก่อนจะมองใบหน้าหวานของหญิงสาวที่มองยูนอย่างงงงวยทิ้งท้ายแล้วปิดประตูเบาๆ
“ยูนเป็นยังไงบ้างครับ... คุณชาย” เดย์เปิดประตูเข้ามาถามเพียสภายในห้องนอนที่โดนดัดแปลงเป็นห้องทำงานไปด้วย
“ร้องไห้จนหลับไปแล้วล่ะ” เพียสลูบหัวคนที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ มือบางของอีกฝ่ายจับแน่นที่ชายเสื้อของเขา
“ดูเหมือนว่ายูนจะติดคุณชายแจเลยนะครับ” เดย์พูดแซวนิดๆ หน่อยๆ
“หึๆ นั้นสินะ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ติดข้า ถึงยังไงข้าก็จะไม่ยอมให้ยูนเป็นของใครเด็ดขาด!” เพียสพูดเสียงดัง
“อือ...”
พอร่างบางละเมอขึ้นก็ทำให้เพียสเอามือปิดปากตัวเองทันทีเหมือนจะรู้ตัวที่ลืมตัวตะโกนออกไปซะเต็มเสียง
“เพียส...” เสียงหวานพูดเบาๆ แล้วหลับต่ออย่างไม่รู้ตัว
“น่ารักจริงๆ น้า ขนาดฝันยังฝันถึงข้าเลยนี่นะ” เพียสหัวเราะหึๆ ในลำคอด้วยความรู้สึกพึงพอใจมาก
“หวานกันเกินไปแล้วนะครับ” เดย์พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้น่า ว่าเจ้าเลี้ยงแมวน้อยเอาไว้น่ะ” เพียสยิ้มเหมือนจะรู้ทัน
“ครับๆ ข้า ‘เลี้ยง’ แมวเอาไว้ที่ห้องครับ แต่เพราะใครล่ะครับ หมอนั่นก็เหลือเกินจริงๆ” เดย์พูดแล้วถอนหายใจหน่ายๆ
“หึๆ ก็เจ้าหมอนั่นดันบุกเข้ามาตอนที่ข้ากับยูนไปเที่ยวกันคืนนั้นพอดีสินะ เจ้าก็เลยไปปิ๊งเอาหมอนั่นแล้วเลี้ยงเอาไว้ในห้อง” เพียสพูด “ว่าแต่... สาเหตุที่บุกเข้ามาก็เหมือนกับยัยคนนี้เหรอ?”
“ครับ สาเหตุเดียวกัน” เดย์พูดเสริม “แต่ ‘แคทิส’ ของข้าน่ารักกว่าเยอะเลย”
“ฮ่าๆๆ” เพียสหัวเราะออกมาทันที “รู้สึกว่า ‘แคทิสของเจ้า’ จะยืนอยู่หน้าห้องแล้วนะ”
“งั้น... ขอตัวครับ”
“เชิญตามสบายเลย เดย์” เพียสตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเท่ๆ ให้หนึ่งครั้ง
แทบจะนั่งบนเก้าอี้ไม่ได้แล้วววว
แม่เรานั่งดูหนังของเฉินหลงอยู่ ฮาแตกกระจายเลยอ่ะ
เราแค่ได้ยินเสียงเฉยๆ เลยนะ
ความคิดเห็น