คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บันทึกบทที่ 1 Valentine Of ‘ICE & MOE’ [1827] Part 3 [End]
nc นะ ใครไม่ชอบขอให้ออกไปเลย
อย่าได้กดแบนเลยนะ พอดีว่าเราไม่ว่างส่งให้เหมือนเมื่อก่อนนะ
ช่วงนี้ยิ่งวุ่นๆ อยู่ ถ้าขึ้นหัวแดงเมื่อไหร่เราจะลบ และไม่ส่งหรืออะไรทั้งนั้นนะ
บันทึกบทที่ 1 Valentine Of ‘ICE & MOE’ [1827] Part 3 [End]
“อะ...” เสียงหวานครางแผ่วเมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวไล่ลงจากต้นคอไปยังแผ่นอกบาง “คุ... คุณฮิบาริ...”
“ว้าว... ร่างกายของเธอนี่...” เสียงทุ้มราวกับดีใจนักหนาก่อนที่จะเริ่มการจู่โจมที่ทำเอาลมหายใจร้อนผ่าวของสึนะขาดห้วง
“อา...” ครางเสียงหวานแล้วจับขอบโต๊ะที่ใช้แทนเตียงตอนนี้แน่นจนแทบจะเรียกว่าจิกเล็บลงไป “คะ... อา...”
“น่าขย้ำไปหมดเลยนะ... เจ้าสัตว์กินพืชที่น่ารักของผม” ว่าแล้วก็เริ่มต้นดูดกลืนผิวสวยจนเป็นรอยจ้ำ
“อา!” เสียงหวานดังขึ้นเมื่อมือหนาเริ่มลงไปข้างล่าง ลูบไลต้นขาขาวเนียนชวนวาบหวิวเมื่อมือหนาลูบโลมต้นขาด้านในเข้าไปในกางเกงข้างสามส่วนของอีกฝ่าย (กล้าใส่เนอะ หน้าหนาวนะเนี้ย)
“อืม...” รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าของฮิบาริ ก่อนที่มือหนาจะดึงเอากางเกงที่น่าขัดใจนี่ออกจากเรียวขาบางทันที
“คะ... คุณฮิบาริ!” เสียงหวานร้องอย่างตกใจเมื่อร่างกายตนตอนนี้เปล่าเปลือยเสียแล้ว มือบางดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นจากท่านอนบนโต๊ะ “พอเถอะนะครับ”
“..........” ร่างสูงไม่ว่าอะไรแต่ดึงให้ร่างบางลุกขึ้นจากโต๊ะก่อนจะดันร่างบางเบาๆ ให้แผ่นหลังของสึนะชิดกำแพงอีกรอบ
“คุณฮิบาริ...” เสียงหวานติดจะอ้อนถูกส่งมาให้ร่างสูงพร้อมกับสายตาเว้าวอน แต่ว่าฮิบาริกลับรู้สึกราวกับกำลังถูกยั่วยวนอยู่อย่างนั้น
“หึ” เสียงหัวเราะของร่างสูงดังในลำคอก่อนจะผละออกจากร่างบอบบางให้สึนะดีใจเล่น ก่อนที่จะกลับมาหาคนตัวเล็กกว่าพร้อมกับถ้วยช็อคโกแล็ตที่ค้างแค่ทำให้เข้ารูปเท่านั้นก็จะเสร็จ
“นี่มัน...” เสียงหวานขาดช่วงเมื่อร่างสูงกดขาแทรกเข้ามาตรงระหว่างขาของเขา เล่นเอาสึนะต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างลำบากใจ (และลำบากกายด้วย)
“ขอบใจนะ สำหรับช็อคโกแล็ต...” ร่างสูงยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ติดจะเจ้าเล่ห์ ทำเอาขนร่างบางลุกเกรียวกราวราวกับจะบอกถึงสิ่งที่จะตามมาในภายหลัง
...มันเป็นลางสังหรณ์ที่ยืนยันได้รึเปล่านะ...
“ของผมสินะ” ว่าแล้วก็ตักช็อคโกแล็ตเหลวเข้าปากโดยใช้ช้อนที่อยู่ในถ้วยนั่นเอง ลิ้นของร่างสูงเลียริมฝีปากเมื่อรสชาติติดปากอยู่ “ไม่ค่อยอร่อย...”
“เอ๋!?” เสียงหวานร้องเสียงหลง เขามั่นใจเต็มที่ว่ามันต้องอร่อยแน่นอนก็เลยทำออกมาเต็มที่ ฮารุเองก็บอกเขาแล้วว่ารสชาติดีแล้ว แต่ว่า...
“ต้องแบบนี้ถึงจะอร่อย” เสียงทุ้มขัดความคิดของร่างบางพร้อมกับที่ริมฝีปากร้อนจะทาบทับบนเรียวปากของร่างบางกดแน่นและสอดแทรกลึกล้ำด้วยรสชาติของช็อคโกแล็ตที่เข้ามาพร้อมๆ กัน
“อือ... อื๊อ...” เสียงหวานครางอือกับรสชาติในริมฝีปาก ทั้งขม หวาน ร้อนปนกันมั่วไปหมดจนความรู้สึกบางอย่างในร่างกายบอบบางพลุ่งพล่าน
“มานี่สิ” มือหนากระชากเอาแขนบางไปลากไปยังห้องรับแขกที่เป็นห้องทำงานของฮิบาริอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างบางจะได้ตั้งสติอะไรก็โดนกดลงกับโซฟาตัวยาวซะแล้ว
“หวา~” เสียงหวานร้องอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“อดใจไม่ไหวแล้ว” เสียงทุ้มพูดแล้วกระซิบที่ข้างหูของร่างบางว่า “เธอจะน่ากินเกินไปแล้วนะ”
“คุณฮิบาริ!” เสียงหวานร้องขึ้นอย่างตกใจกับคนพูดชวนคิดลึกนั่น
“เสียงของเธอนี่ราวกับจะเชิญชวนเลยนะ...” ทั้งน้ำเสียงและคำพูดที่แสนจะเจ้าเล่ห์นั้นทำให้ร่างบางถึงกับเตลิดไป เผลอจินตนาการไปไกลจนอดหน้าแดงไม่ได้
“พอเถอะครับ คุณฮิบาริ” เสียงหวายพยายามเกลี่ยกล่อมอย่างสุดความสามารถแต่ว่าดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อยเมื่อมือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั่วกายบางอีกครั้ง “อา... อ๊ะ”
“ว้าว...” เสียงทุ้มราวกับกำลังดีใจเมื่อเผลอขยับไปแตะโดนบอบบางด้านหลังของร่างบางอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“อะ... อ๊ะ... อ๊ะ!” เสียงหวานดังขึ้นเมื่อนิ้วเรียวยาวของร่างสูงจงใจลากผ่านไปมาให้ช่องทางด้านหลังหดเกร็งรับเป็นพักๆ
“ชัก... ทนไม่ไหวแล้วสิเนี้ย” เสียงทุ้มกระซิบทุ้มต่ำก่อนที่นิ้วเรียวจะแทรกผ่านพรวดเดียวจนหมดนิ้วเล่นเอาความเจ็บแล่นริ้วจนร่างบางร้องลั่น หยาดน้ำตาใสคลอเบ้า
“จะ... เจ็บ...” เสียงหวานสั่นระริกราวกับจะขาดใจแต่กลับทำให้รอยยิ้มของร่างสูงยิ่งมีมากขึ้นไปอีก
“ซาวาดะ สึนะโยชิ เธอจงจำความเจ็บปวดนี่ไว้ซะ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูของร่างบางอย่างน่ากลัว “จดจำไว้ว่ามีเพียงฉันคนเดียวเท่านั้นที่จะเข้าไปถึงส่วนนี้ของนายได้ ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย หรือหัวใจ!”
“คุณ... ฮิบาริ...” ดวงตาใสเบิกกว้างอย่างตกใจกับคำพูดของร่างสูง
ไม่เข้าใจ... สับสน... ทำไมกัน...
“ทำไม...” เสียงหวานครางแผ่วออกไปอย่างเผลอไผลเมื่อมือหนาขยับเข้าออกอีก
ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ... แต่เพราะเจ็บตรงหัวใจมากกว่าร่างกาย...
“คุณฮิบาริ... คุณชอบผมจริงๆ หรือว่าเพียงแค่เล่นกับหัวใจของผมกันแน่...” หยาดน้ำตาใสไหลอาบแก้มนวลของร่างบางทำให้ร่างสูงหัวเราะในลำคอ
“หึๆ” เสียงหัวเราะในลำคอทุ้มต่ำทำเอาร่างบางใจเสีย “ผมไม่อนุญาตให้เธอมาสงสัยความรู้สึกของผมหรอกนะ ยังไง... ผมก็ไม่เคยโกหก”
“คุณฮิบาริน่ะ... ทำไมไม่อ่อนโยนกับผมเลย...” เสียงหวานสั่นระริกกับความหวังที่ราวกับจะไม่มีวันเป็นจริงนั้น ทำเอาฮิบาริถึงกับนิ่งไป
“เพราะมันไม่ใช่ตัวของผม” เสียงทุ้มตอบกลับอย่าง
“ไม่จริงหรอก ไม่จริงหรอก ผมรู้นะครับคุณฮิบาริ ว่าคุณน่ะ... ก็อ่อนโยนกับคนอื่นเป็น...” เสียงหวานพูดขึ้นเหมือนคนเพ้อ ซึ่งอาจจะเพ้อไปแล้วจริงๆ เพราะความเจ็บปวดทางด้านหลังก็ได้
“เธอ...”
“ผมขอโทษที่พูดแบบนั้น... มันคงไม่สมควรที่จะพูดกับคุณฮิบาริสินะครับ...” เสียงสะอื้นดังขึ้นทำให้ฮิบาริต้องมองนิ่งๆ “ฮึก ผมขอโทษ...”
“สึนะโยชิ” เรียกเบาๆ ก่อนจะประทับริมฝีปากอุ่นแนบชิดอย่างอ่อนโยนจนดวงตาหวานใสต้องเผลอลืมตามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“อือ...” เสียงหวานครางอือเมื่อลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้ามาในริมฝีปากอย่างเร่าร้อนแต่กลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน “ฮ่า... ทำไม?”
“เพราะผมกำลังคิดว่า... ถ้าท่าทางที่เหมือนจะใจดีของผมทำให้เธอดีใจหรือมีความสุขได้... ผมก็จะทำ... แต่ขอร้องอยู่อย่างเดียวเถอะ ขอแค่เป็นต่อหน้าเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ผมจะแสดงท่าทางแบบนี้ออกไป”
“..........” ใบหน้าหวานค่อยๆ ขึ้นสีระเรื่อจนกลายเป็นแดงจัดไป มือบางยกขึ้นมาปิดแก้มร้อนผ่าวของตัวเองอย่างเขินอาย “ขอบคุณครับ”
ริมฝีปากร้อนไล้ไปตามกายบอบบางอย่างหลงใหล กดจูบแรงๆ จนเป็นจ้ำแสดงความเป็นเจ้าของไว้จนทั่วร่างบางนั้น ทำเอาเสียงหวานถึงกับครางอือ
ไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆ นี้ถึงทำให้ตัวเราร้อนได้ถึงขนาดนี้... เพียงแค่พูด... เพียงแค่สัมผัสเบาๆ ก็เตลิดไปถึงไหนต่อไหน... แทบจะทนไม่ไหวตั้งแต่จุมพิต
“อ๊า... คุณฮิบาริ!” เสียงหวานครางลั่นทำให้ฮิบาริถึงกับแย้มรอยยิ้มเมื่อมันไม่ได้แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดแล้ว
เสียงหวานครางราวกับจะเร่งเร้า
“ถ้าค่อยๆ กลืนกิน เธอจะรู้สึกได้แค่ไหนนะ? สึนะโยชิ” เสียงทุ้มบอกก่อนจะที่ครอบครองส่วนอ่อนไหวของร่างบางเข้าริมฝีปากร้อนผ่าวไปจนมิดเล่นเอาร่างบอบบางสะดุ้งเกร็ง
“ฮ... อ๊า~ อ๊ะ! อ๊า!” เสียงหวานครวญครางลั่นเมื่อความต้องการมาอยู่ตรงปลายเส้นทางแล้ว
“หึ... ร้องขอสิ” เสียงทุ้มว่าทำเอาร่างบางกำเสื้อนอกของชุดนักเรียนของอีกฝ่ายแน่น
“ดะ... ได้โปรด...” เสียงหวานหลุดออกมาเพียงแผ่วเบาก่อนจะต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วเรียวค่อยๆ แทรกเข้าส่วนด้านหลังไปทีล่ะน้อย
“ชู่ว์ อย่าเกร็ง... นั่นแหละ” กระซิบข้างหูร่างบางก่อนจะแทรกนิ้วที่สองและสามตามเข้าไปติดๆ แต่ร่างบางยังมีท่าทีทนได้
“คุณฮิบาริ...ผม... ไม่ไหว...”
“หึ ทนไม่ไหวแล้วงั้นเหรอ? สัตว์กินพืชตัวน้อยของผม” ร่างสูงกระซิบที่ข้างหูร่างบางที่ครวญครางเสียงหวานอย่างน่ากิน
“คุณฮิบาริ...” เสียงหวานแหบพร่าอย่างคนกำลังต้องการทำให้ร่างสูงต้องค่อยๆ ดึงเอานิ้วออก เพราะไม่อยากให้คนด้านล่างต้องเจ็บอีก
เมื่อสอดแทรกเข้าไปแล้วร่างสูงก็ต้องกัดฟันกรอดเมื่อมันตอดรัดแน่นจะจนแทบจะอดใจไม่ไหว ไม่ต่างกันกับร่างบางที่ปล่อยเสียงครางออกมาเต็มเสียงราวกับใกล้จะทนไม่ไหว
“จะขยับล่ะนะ” เสียงทุ้มพูดเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับท่อนล่างให้เสียดสีกันอยู่ภายในจนมือบางต้องจิกลงบนหลังแกร่ง
“อ๊า~!!! คุณฮิบาริ!!!” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่านก่อนที่นิ้วของร่างที่อยู่ข้างใต้จะจิกลงบนแผ่นหลังแกร่งของอีกฝ่ายอย่างแรงจนเลือดซิบ “อย่า... ขยับ... อา...”
“อือ... ไม่ล่ะ ผมแทบจะยั้งใจไว้ไม่อยู่แล้ว” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูก่อนจะกดกระแทกถี่รัวเล่นเอาร่างบางแทบจะหายใจไม่ทัน
“อ๊ะๆๆ อ๊า~ คึ! อา...” เสียงหวานครางระงมดังลั่นไปทั้งห้องรับแขก ก่อนที่ร่างบางจะกระตุกเบาๆ พร้อมกับแรงตอดรัดที่ร่างสูงสัมผัสได้ราวกับใกล้จะเสร็จ
“จะไปแล้วงั้นเหรอ? อา...” เสียงของร่างสูงพูดใกล้หูของร่างบาง ก่อนจะกระแทกให้ลึกขึ้น แรงขึ้น และเร็วขึ้น
“อ๊า!!! โอ้!!!” น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาอย่างแรงจนเปรอะไปหมดทั้งตัวเองและร่างสูง ฮิบาริกดกระแทกอีกไม่กี่ทีก็ถึงฝั่งฝันเช่นเดียวกับร่างบอบบางที่น่ารัก
“อือ...” ดวงตาใสปรือลงอย่างง่วงงุนก่อนจะหลับไปทั้งอย่างนั้นทำให้ร่างสูงอดขำไม่ได้ ก่อนจะหยิบเอาเสื้อนอกของตัวเองมาคลุมให้ร่างบอบบางแล้วเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ก่อนจะอุ้มร่างบางให้นอนบนโซฟาในห้อง
“สัตว์กินพืชนี่หลับง่ายรึไงนะ?” เสียงทุ้มงึมงำกับตัวเองก่อนจะหลับขวับไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว “ว่าไง? เจ้าหนู”
“ไง ฮิบาริ หือ?” รีบอร์นพึ่งสังเกตเห็นร่างบอบบางบนโซฟา “ธุระส่วนตัวที่เจ้าสึนะว่านี่คือมาหานายงั้นเหรอเนี้ย? เอาเถอะ ว่าแต่... ชอบมั้ยล่ะ? ของขวัญวันวาเลนไทน์จากเจ้าสึนะ”
“ใครบอกว่าชอบล่ะ” เสียงทุ้มพูดก่อนเหลือบมองร่างบอบบาง
........................................
............................
..................
..........
.....
..
.
“รักต่างหาก”
ความคิดเห็น