This is mischievous

ตอนที่ 1 : การปรากฏตัวของชายผู้มีนามว่า… เคทเทล

“ห้ะ! เอ่อ…ชอคการ์บลู…วันนี้วันเกิดเธอหรอ”แฟนทอมพูดเสียงสั่น

“…”ฉันไม่ตอบ แต่รู้สึกได้ถึงน้ำใสๆที่คลออยู่แถวเบ้าตา

“ฉัน…ฉันขอโทษ”แฟนทอมทำสีหน้าสลด แต่ฉันรู้ดีว่าเขาไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยแม้แต่น้อย รับรู้ได้จากสัญชาติญาณของผู้หญิงน่ะ :’(

“ฮึก…ฮึก…นะ…นายไม่ต้องขอโทษ…ฮึก…ฉันหรอก…ฮึก…ฉัน…ไม่เป็นไร…นายไม่ได้ทำ…ฮึก…อะไรผิดนี่เนอะ”

ฉันฝืนยิ้มแล้วบอกเขาว่าไม่เป็นไรทั้งที่น้ำตาไหลพราก ตอนนี้สายตาฉันพร่าเลือนมองอะไรไม่เห็น แต่ฉันก็ยังวิ่ง…วิ่ง…และวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด  โดยไม่เหลียวหลังไปมองและไม่สนใจเสียงของแฟนทอมที่ตะโกนเรียนฉันอยู่แม้แต่น้อย

“ชอคการ์บลู! ฟังฉันก่อน…ชอคการ์บลู!”เรียกไปเถอะถึงเรียกให้คอแตกฉันก็ไม่ฟะ…

“แฟนทอมขา~ ใครหรอคะนั่น เค้ามาหาใครหรอคะ?”

ฉันวิ่งไปหลบมุมที่เขาไม่สังเกตแล้วรอฟังคำตอบ หึ…เอาสิ คราวนี้จะอธิบายยังไงล่ะ

“ไม่รู้สิ…ใครก็ไม่รู้นะ เค้าเอาคีย์การ์ดมาผิดน่ะ อย่าไปสนใจเลย… ที่รักจ๋า~ เรามาสนุกกันต่อดีกว่า >0<”

“อร๊ายย…แฟนทอมก็…เค้าเขินน้า >///<”

ปัง~ แล้วพอพวกเค้าเข้าห้องไป ฉันล่ะ…ฉันจะมาเสล่อยืนอยู่ทำไมตรงนี้ ฉันออยากหายไปจากตรงนี้จัง ฉันจะได้ไม่เจ็บปวดขนาดนี้… พอคิดแบบนั้นน้ำตาก็ทะลักออกมาอย่างกับเขื่อนแตก

“ฮึก…ฮึก…แฟนทอม…ฮึก…ฉัน…รักนายนะ…”

ทำไมฉันรู้สึกจี๊ดๆที่ใจเหมือนมีคนเอามีดมากรีดที่หัวใจแบบนี้นะ…

“เอ๊ะ! เธอ…ผู้หญิงนี่  ทำไมมานอนยู่ตรงนี้น่ะ  เฮ้!”

…

ฉันเคยเป็นคนที่นายรักที่สุดไม่ใช่หรอแฟนทอม…

ฉันเคยเป็นคนพิเศษสำหรับนายไม่ใช่หรอ…

แล้วทำไมล่ะ…ทำไมนายถึงทิ้งฉันแบบนี้…

ทำไมล่ะ…แฟนทอม…

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า  รู้สึกหนักๆที่หัวไปหมด โอ๊ย…ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ย?! ฉันรู้สึกว่าห้องนี้มันไม่ใช่ห้องของฉันนี่นา…

แต่กลับเป็นห้องสไตล์คลาสสิคที่ดูหรูหรา  ห้องนี้เต็มไปด้วยของที่มีราคาแพงมากๆที่ต่อให้ฉันทำงานกี่ปีก็หาเงินมาซื้อไม่ได้แน่ๆ…  ฉันรีบกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้นเพื่อให้ความอบอุ่นกับตัวเองที่มือและเท้าเย็นเฉียบจากการรับความเย็นของแอร์ห้องนี้  ฮู่วว… หนาวจัง…

ฉัน…อยู่ที่ไหนเนี่ย

ฉันพลิกตัวและหันไปพบกับบางอย่างเข้า…

เป็นร่างของชายหนุ่มที่หลับพริ้มอยู่ข้างตัวของฉัน ใบหน้าขาวเนียนซุกอยู่ใต้หมอนข้างที่ถูกกลั้นไว้ระหว่างฉันและเขา  ผู้ชายคนนี้น่ะหน้าตาดีอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ  ทั้งจมูกโด่งเป็นสันที่รับกับลิมฝีปากบางอมชมพู  ทำไมฉัน…ถึงอยู่ที่นี่ล่ะ  หรือว่านี่เป็นแค่ความฝันที่ฉันตื่นมามันก็จะหายไป… ฉันเอานิ้วสะกิดที่แก้มเขาเบาๆ   ทำให้เขากระตุกยิ้มเล็กๆ  คนอะไร…ตอนนอนน่ารักจัง… อ้ะ! เหมือนฉันจะทำให้เขาตื่นซะแล้วล่ะ  เขาขยิบตาเล็กน้อยและพลิกตัวหันมามองฉัน

“อรุณสวัสดิ์  J ”

“นาย…เป็นใคร  ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่… ทำไมฉันถึงนอนอยู่กับนายได้ล่ะ  แล้ว…เมื่อคืนนายทำอะไรฉัน???”

“เฮ้! เดี๋ยวๆๆ  ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ อย่าถามเป็นชุดสิ ฉันก็ตอบไม่ถูกนะ  - -”

ฉันหันมามองสภาพตัวเองที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนมาเป็นชุดนอนแล้ว  งั้นคนเปลี่ยนให้ฉันก็…

“กรี๊ดดดดดด…นายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันหรอ  นายบ้า  ไอ้โรคจิต  วิปริต  ทุเรศที่สุดเลย!”

"เดี๋ยวๆๆ ฟังฉันก่อนอย่าพึ่งโวยวายเส้"

"แก กล้าดียังไงห๊า" ฉันคว้าหมอนในมือปาไปที่หน้าเขาอย่างจัง เขาหันมามองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง อึ๋ยย...น่ากลัวจัง ><

"ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอทั้งนั้น อย่าตีความเอาเองแล้วมาว่าฉันสิ ฉันให้เพื่อนผู้หญิงของฉันเปลี่ยนให้เธอต่างหาก นอกจากไม่ฟังอะไรแล้วยังงี่เง่าอีกนะเธอเนี่ย..."

"แล้วทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่!"

"ก็เธอเป็นลมไปตอนที่ฉันเจอเธอพอดีน่ะสิ ฉันคงไม่คิดจะลากผู้หญิงอย่างเธอเข้าห้องหรอก -*-"

"ผู้หญิงอย่างฉันแล้วมันทำไม โอ๊ยย อารมณ์เสีย ฉันจะกลับห้องแล้ว ชุดนอนนี่ฉันยืมก่อนแล้วกัน เดี๋ยวซักมาคืนให้"ฉันคว้าเสื้อผ้าของตัวเองที่กองอยู่ที่พื้นและกระเป๋าสะพายขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว ผู้ชายอะไร...ไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลยฮึ ชาตินี้ทั้งชาติคงหาแฟนไม่ได้แน่ๆ -3-

"เดี๋ยวก่อนสิ...เธอน่ะไม่ขอบคุณกันเลยหรือไงฉันอุตส่าห์ช่วยเธอนะ!"

ขอบคุณนะ...

"ทำไมฉันจะต้องขอบคุณนายด้วยฉันไม่ได้ขอให้มาช่วยสักหน่อยหนิ อยากมายุ่งเอง"

"คนอย่างเธอนี่มัน..."

"ทำไม...คิดจะด่าฉันล่ะสิ ฉันไปดีกว่าไม่อยากเสียเวลากับคนอย่างนาย!"

ปึง~ โอ๊ยย กี่โมงแล้วเนี่ย สายแล้วแน่ๆเลย ฉันไม่อยากไปเรียนสายน้า T^T

แต่เรื่องเมื่อวานนี้มันทำให้ฉันคิดมากจนอยากจะร้องไห้อีกรอบ ไม่สิ...ต่อให้ฉันจะร้องไห้อีกกี่รอบเขาก็ไม่หันกลับมาสนใจของไร้ค่าอย่างฉันหรอก

ตื๊ด~ ฉันแนบคีย์การ์ดหน้าห้องของตัวเอง

เฮ้ออ...ฉันเลิกคิดถึงเขาไม่ได้จริงๆ...

"I'm just a little bit cause in the middle life is amaze..." อ๊ะ! เสียงโทรศัพท์ฉันดังนี่ ใครกันนะโทรมาตอบคับขันแบบนี้เนี่ย ฮึ่ย หงุดหงิดจริงๆ

"ฮัลโหล!" ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ยัยบลู~ เธออยู่ไหนเนี่ยย ทำไมวันนี้ไม่มาโรงเรียน อย่าบอกนะว่าเธอโดดเรียนน่ะหา!"เสียงนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคิเกล เพื่อนสนิทของฉันเอง คงจะมียัยนี่คนเดียวสินะที่เป็นห่วงฉันน่ะ...

เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนเมื่อกี้ยัยนี่พูดว่าอะไรนะ โดดเรียนหรอ หึ น่าสนใจไม่น้อยเลยนี่...

ฉัน...คิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ :)

"ยัยบลู! ตอบฉันสิ ทำไมเงียบไปล่ะ?!"

"ใช่ฉันกำลังจะโดด แค่นี้นะฉันไม่ว่างง"ฉันกรอกเสียงหน้าหมั่นไส้ลงไป ตอนนี้ถึงไม่เดาฉันก็รู้ว่าปลายสายงงถึงงงที่สุดแล้วล่ะตอนนี้

"อะไรนะ! โดด! ไม่จริงหรอกบลู เธอไม่เคยโดดเรียนสักครั้งตั้งแต่อยู่ม.ต้น จะป่วยขนาดไหนเธอก็ยังจะลากสังขารมาเรียนให้ได้ แล้วนี่อะไร...เธอจะโดดหรอ? บลูไม่นะ...เธออย่าทำแบบนั้น ถ้ามิสมิแชลเรีย (เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่เคร่งครัดเรื่องกฏระเบียบมาก)รู้ล่ะก็ เธอแย่แน่ๆ"

"งั้นก็ฝากไปบอกมิสมิแชลเรียด้วยนะ ฉันกำลังจะโดดเรียน บายยยย"ฉันจงใจลากเสียงยาวๆและกดตัดสายไป หึ ตอนนี้ในหัวฉ้นคิดอะไรดีๆออกแล้ว...ลาก่อนนะความเรียบร้อยของฉัน...

mischievous ><