คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [EP.11] พี่ปาร์ควิศวะ ❤️
-อนที่11-
แนะนำให้ฟัเพลนี้้วยนะะ
Slot Machine - เหนื่อยบ้าไหม
“แบฮยอน! มึหยุวิ่!”
านยอลยัวิ่ามแบฮยอนไปิๆ
แบฮยอนร้อไห้ฟูมฟายออมาแล้ววิ่หนีนัวสูลอเวลาไม่แม้ะหยุพั
แบฮยอนเสียใ เสียใมา านยอลมีอะไรับริสัลน่ะหรอ ?
ไอ้นใร้าย!
“ฮือ นายไม่้อามันมานะ
ไอ้นบ้า!” แบฮยอนเบะปาร้อไห้เ็น้ำาไป
เาวิ่มานถึสระว่ายน้ำแถวอนโ แล้วนั่ลหย่อนาลไป เสียสะอื้นัออมา้าๆ
โีที่มันึแล้วไม่มีนมาเล่นน้ำ
ส่วนานยอล..ามมาไม่ทันแล้วมั้...
“ะ นใร้าย
ะ ันไม่รันายแล่ว!! ฮึ”
แบฮยอนนั่ร้อไห้้วยอาม์ที่เศร้าสุๆ ทำไมานยอลถึมีอะไรับุริสัล เาไม่เ้าใ
เป็นเพื่อนันไม่ใ่หรอ!
“แบฮยอน”
วับ! เาหันไปมอ้นเสีย่อนะเอับร่าสูโอใรบาน
แบฮยอนลุึ้นแล้วำลัะวิ่หนี
แ่โนานยอลับเอาไว้แล้วึลับมา..ลับมาไว้ในอ้อมอ..
ใ่
านยอลำลัอเาา้านหลัะ้วย..
มาให้วามหวัแบฮยอนทำไม?
“หยุร้อ” แบฮยอนสะอื้นเบาๆ
แล้วพยายามแะมือหนาที่ำลัอัวเออยู่ “อย่าอแ ูบอให้หยุ”
“ปล่อย ันบอให้ปล่อย”
“ูไม่ปล่อย”
านยอลมอแบฮยอนา้านหลั้วยสีหน้านิ่ แล้วับแบฮยอนให้หันหน้ามาหาเา
อนนี้แบฮยอนูเหมือนหมาน้อยที่เล่นน้ำนเปียไปหม หน้ามันอ่ะเปีย้วยน้ำา
“อึ ฮึ ฮะ ฮือ”
แบฮยอนัปาล่าแล้วเริ่มสะอื้นอีรั้ เาไม่เ้าใที่านยอลทำ ทั้ๆ
ที่เพิ่มีไรับริสัล ทำไมมาอเาแบบนี้ ิว่าะหลลั้นหรอ! “ปะ ปล่อยแบฮยอน T^T “
ลืมัวนเผลอแทนัวเอ้วยื่อ
แบฮยอนทำัวไม่ถูเมื่อานยอลเอาแ่้อหน้า ไม่พูอะไร
“ูลับริสัลไม่ไ้มีอะไรัน” แล้วทำไมานยอล้อมาบอแบฮยอน้วย
เาสำัับานยอลถึนา้อวิ่มาอธิบายั้นหรอ
“แล้วบอันทำไม”
“อบูนี่หว่า”
“แล้วทำไม!?”
“อะไร”
“นายามันมาทำไม
ทำไมไม่ปล่อยให้ันร้อไห้วิ่หนีนัรยานนเลยล่ะ”
“็เพราะู.....”
านยอลเว้น่วแล้วลายอออ แบฮยอนสูน้ำมูฮึบๆ
แล้วเ็น้ำาเป็นรอบที่ล้านแป
“เพราะไร”
“เพราะมึเป็นเพื่อนร่วมานู
มึายห่าึ้นมาูะเินู่ับใร” แบฮยอนถลึาใส่านยอลที่เอาแ่พูวนประสาทแบบนี้
ิว่าเาอารม์ีพอที่ะมาเล่นับานยอลั้นหรอ ิผิแล้วไอ้บ้า “หยุร้อ”
“ทำไมนาย้อมาทำแบบนี้้วยล่ะ! ะไปไหน็ไปเลยไป!!”
แบฮยอนรวบรวมแรทั้หมผลันัวสูออ านยอลหน้าหวอไปนิหน่อย
แ่แรเท่ามใระเ็บล่ะวะ ริปะ?
ึๆๆๆ
เสียเท้าอแบฮยอนที่ออแรวิ่หนีานยอลอีรั้ ไม่อยาฟัอะไรแล้ว
ไม่อยาเอหน้าานยอล้วย ทำไมถึทำันไ้ลอ ามมา้ำเิมเาทั้ๆ
ที่ไม่ไ้ิอะไร้วยเนี่ยนะ? เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
เลย แบฮยอนะไม่ทนไอ้ผู้ายนนี้อีแล้ว
“โอ้ย!!”
พอำลัวิ่ไปาเ้ารรม็ไปสะุับ้อนหินอะไรสัอย่า
นทำให้ร่าอันอวบๆ ? อแบฮยอนล้มล
แบฮยอนร้อี๊ออมาแล้วถอรอเท้าออ ็้อใเพราะเห็นแผลเล็ๆ
ที่มีเลือไหลออมา้าๆ มันเ็บมาๆ
“โอ้ย...แสบ ฮึ”
“แบฮยอน มึ...ิ๊”
านยอลที่เินามแบฮยอนมาิๆ ็้อสบถออมา ่อนะนั่ยอยอ้าหน้าแบฮยอน
แบฮยอนมอหน้าานยอล้วยสายาไม่เ้าใ ะามเามาทำไมห้ะ!!
“นายามมาทำไม!!”
“ไม่ไ้าม
พอีะลับบ้านแล้วเห็นหมาล้มเลยอ่วยไม่ไ้” เบะปาใส่นัวสูเบาๆ
หาว่าเาเป็นหมาั้นหรอ ไม่ลเลยสันิ “เ็บไหม”
“ไม่”
“ปาี”
“็ไม่ไ้ปาหวานเหมือนุริสัลหรอ!” านยอลถอนหายใออมายาวๆ แล้วเยหน้าา้อเท้ามามอหน้าไอ้นัวเล็ๆ
เท่าหอย
“ูใีับมึแล้วนะ
อย่าใหู้โมโห” สีหน้าริับน้ำเสียริัทำเอาแบฮยอนหยุพู
“แล้ว็ไม่้อิมา ูไม่มีอะไรริๆ”
“แล้วทำไมัน้อิมา
แล้วทำไมนาย้อมาทำีับัน”
“ไม่อยาให้่วย็ามใมึ ูไปละ”
านยอลยืนึ้นแล้วหันหลัลับำลัะเินออไป
แบฮยอนมอาม้วยสายาอยาะร้อไห้อีรั้ ใร้ายเินไปแล้ว!! ลุเอ็ไ้ ไม่อยาให้่วยหรอ ไม่อยาให้ถามหรอ ไปไลๆเลย
“อะ โอย”
ลุไม่ไ้็ล้มลมาอีรั้ ไม่ไ้ เา้อลุเอให้ไ้
พรึ่บ!
~
“ปาีเสืออวเ่อีนะมึ”
แบฮยอนอยาะิ้นให้ายันไป้าหนึ่ริๆ านยอลมาั้แ่เมื่อไหร่อี
ไหนว่าะไป แล้วมารับัวเาไว้ทำไมไม่ทราบ! “ูเท้าหน่อย”
“......”
อบยอนบีเียบใ้วามิสัแปป
“มึแม่ทำูโมโหสัสๆ”
“........”
“ลุไม่ไ้็บอ อย่าฝืน”
“...........”
“........” านยอลเียบไปสัพั
แบฮยอน้มหน้า้มาแล้วพูเสีย่อยๆ
“็นายไม่ไ้ิไรับัน
แล้วันะไปอวาม่วยเหลือับนายไ้ยัไ....”
“......” ที่เียบไม่ใ่เพราะอะไร
านยอลไ้ยินทุำพูอแบฮยอน
“ึ้นหลัู”
นถูเรียสะุ้หน่อยๆ เพราะู่ๆ านยอล็แอบึแนเาให้ล้มลที่หลั
แบฮยอนรีบว้ามือเ้าที่ไหล่ว้าทันทีอย่าห้ามไม่ไ้
เอาเถอะอนนี้ห่วัวเอ่อน เรื่อ่อยว่าันทีหลั
ผ่านมาหลายนาที...
ทั้สออยู่ในวามเียบโยที่แบฮยอน็ไม่ไ้ถาม้วยว่าานยอละพาเาไปไหน
แบฮยอนอึอั
แบฮยอนรำาวามเียบที่สุ วามสับสนแล่นไปมาในวามิ
แล้วอีอย่าทำไมานยอลไม่ใับเรื่อที่เิึ้น แล้วอนนี้ริสำลัะทำอะไร
ทำไมานยอลไม่มาูแล แล้วทำไม...
ภาพทีุ่ริสัลแสยะยิ้มใส่เายัไม่หายไปาวามิเลย
ทำไม...
“อึ...” อยู่ๆ
เสียสะอื้น็เล็ลอออมาเบาๆ แบฮยอนไม่ไ้อ่อนแอนานั้น
แ่แ่อนนี้มันไหลออมาเอเยๆนะ...
“เลิร้อ”
านยอลยัเินไปามทาที่อนนี้เินมาถึแม่น้ำฮันแล้ว ะว่าะเินไปให้ถึโรบาลเลย ถ้าเิปล่อยให้หมาเ็บแผลายเาใร้ายเินไป
“ันเปล่าสัหน่อย”
เปล่าร้อไห้แ่สะอื้น
“ูเหนื่อยมาแล้ว
ี้เียปลอบนอแ” แบฮยอนเบ้ปาเหมือนเ็ แล้วหาวออมาเบาๆ
ว่าะถึที่หมายที่ไม่รู้านยอละพาไปไหน
็อีนานเพราะานยอลำลัแบแบฮยอนนี่สิ แล้วยิ่ึมาๆ ้วย ทำให้าแทบะปิ
อนนี้ิไ้แ่ว่า ่ว และ บาทีเรื่อทุอย่าอาะเป็นวามฝัน
บาทีนที่เาำลัี่หลัอาะเป็นเฮุนไม่็ยอู็ไ้
อาะแ่ฝันริๆ นะ...
แล้วทุอย่า็เ้าสู่ห้วนิทราอแบฮยอน
“ไอ้แบ
ไอ้หมา เฮ้ๆ ื่นๆ”
แบฮยอนลืมาึ้น้าๆ่อนที่ะพบับเฮุนและยอูที่นั่อยู่้าๆ
เียนอนอเา แบฮยอนทำหน้าเพราะเามาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ
แล้วเมื่อืนนี่ืออะไร มันือวามฝันริๆน่ะหรอ? “เป็นไบ้า
ยัเ็บแผลอยู่ไหม”
อ้ะ..แผลหรอ?
แบฮยอน้มมอูเท้าัวเอ็พบว่ามีผ้าพันแผลพันไว้อยู่
ั้นแสว่าเมื่อืนานยอล้อเป็นนทำแผลให้เาเอั้นสิ! แล้ว...ใรมาส่เา
“็ีแล้ว
ว่าแ่ใรมาส่ันหรอ”
“อ๋อ
นายอินมาส่น่ะ” แบฮยอนร้อห้ะออมา ทำไมเป็นอินที่มาส่เาล่ะ
เมื่อืนานยอลเป็นนแบเานี่นา แล้วทำไม????
“เป็นไรรึเปล่าแบ
สีหน้าไม่ีเลย” ยอูเินมาับบ่าเล็อเพื่อนสนิท
แ่แบฮยอนส่ายหน้าเป็นเิไม่มีไร
“วันนี้เรียนนี่
ทำไมพวนายมาหาันไ้”
“อนแระว่าะไปเรียนนั่นแหละ
แ่เห็นแเียบเลยมาหาที่นี่็เออินประอแอยู่หน้าห้อพวันเลยรีบพาเ้ามาไ
อยู่เฝ้านแื่นอ่ะ”
แบฮยอนพยัหน้าเ้าใแล้วหัน้ายแลวา
“แล้วอินอ่ะ”
“นายนั่นลับไปแล้วล่ะ”
เฮุนอบ แล้วหยิบมือถือึ้นมาูเวลา “เฮ้ ไ้เวลาเรียนแล้ว ยอแะไปเรียนไหม”
“ไม่รู้ิ
ลาาบเ้าหน่อย าบบ่าย่อยไปเรียน”
“อืมๆโอเ
แบวันนี้พัผ่อนให้เพียพอ เี๋ยวไปทำ้าว้มให้อนบ่ายพวันะไปเรียนนะ”
แบฮยอนยิ้มอบ ทำไมสอนนี้ถึีับเามา มาที่สุเลยสมแล้วที่เป็นเพื่อนันมา
“พวแ
วันนี้อนบ่ายันไปเรียนนะ”
“ะบ้าหรอ
แเ็บเท้าอยู่เี๋ยวลาให้” ยอู
“ีึ้นมาแล้ว
น่านะันว่าะไปอบุอินสัหน่อยน่ะ” แบฮยอนทำหน้าอ้อนยอูที่นั่อยู่้าๆ
เา ยอู็เลใอ่อนับมุอ้อนไอ้เพื่อนัวีนี้ะเลย
“อื้มมมม
็ไ้ามใและัน เี๋ยวไป่วยเฮุน่อน แ็นอนพัผ่อนไปละัน”
แบฮยอนราอบในลำอแล้วไม่นานยอู็เินออไป
พอเพื่อนาโเินออไปแบฮยอน็เ้าสู้โหมสสัยึ้นมา แล้วเมื่อืนานยอลหายไปไหน?
นี่เาหลับลึนไม่รู้เรื่ออะไรนานั้นเลยหรอเนี่ย
แ่อย่าหวัว่าแบฮยอนะโอเับเรื่อานยอลเมื่อืนนะ
ไม่ มี ทา !!!!!!!!!!!!!! L
100%
--------------------------------end-------------------------------------
เย้ๆๆๆ
วันนี้มาอัพเ็ม้า 55555 อนนี้านแบัเ็มมา T^T ริสัลอ่า....แบฮยอนทำผิอัลไลถึทำันไ้แบบนี้ ายอลนริมา่ะ
ไม่รู้สึไรเลยหอย555555 ฝาเม้นเป็นำลัใให้ไรท์เอร์้วย
มันือำลัใอนแ่นะะ < 3
ความคิดเห็น