คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [EP.17] พี่ปาร์ควิศวะ ❤️
-อนที่ 17-
(อบุภาพสวยๆา ูเิล)
มุมมออเ็เถื่อน โห ุ เราม น่าลัว ร้อนแร
ำเป็น้อมีสำหรับทุนที่เรียนวิศวะเสมอไปั้นหรอ?
านยอลไม่ิแบบนั้นเลยแม้แ่น้อย
วามอ่อนโยน..
ใ่ วามอ่อนโยนเป็นสิ่สำัสำหรับเามาๆ
้านนอเป็นนที่ทำัวนิ่ โห แ่ทำไม้านในอานยอลอนนี้
ถึอ่อนโยนและอยแ่ะอนนี้ไว้เสมอ
บยอน แบฮยอน
วันอุ่นาแ้วนม้าเีย ทำให้แบฮยอน่อยๆ ลืมาื่นึ้นมา้าๆ
่อนะร้อราในลำอ มันหนาวมา ทำไมเาเปิแอร์เย็นนานี้ ถ้าะลุึ้นไป แหสิ
แบฮยอนไม่ลุแน่ๆ ั้นปล่อยให้นอนหนาวแบบนี้ีว่า ห่มผ้า็พอเนอะ
“นอนินบ้านินเมือ”
“หือ?” นใ้ผ้าห่มะัแล้วทบทวนำพูนั้นอี
ทำไมมันเหมือนเสียผู้ายที่ไหนสัน แบฮยอนยันัวลุนั่พิหัวเีย่อนยี้ามอไปยันรหน้า
เห้ย..
นั่นมัน
“านยอล?”
“เออ เห็นเป็นโราเอม่อนหรอ” แบฮยอนมุ่ยหน้าไปในทันที แหม
็แ่ถามเยๆ ปะล่ะ? ทำเป็นวนีนไปไ้
แ่เรื่อนั้นไม่ใ่้อสสัย ที่สสัยือ
ันมาอยู่ห้อาบ้านี่รอบสอแล้ว - -
“นายพาันมาที่นี่ทำไม”
“ลืม?” แบฮยอนมวิ้วสสัย
เา็ไม่ไ้ลืมอะไรไปนี่นา านยอล็.. “ิสิะปีสอแล้ว”
“ย่าส์! หรอ่าว่าโ่หรอ?”
“ทีนี้ล่ะทำเป็นลา” านยอลเินออมาาห้อนอน
ปล่อยให้นที่โ่แสนโ่อย่าแบฮยอน ิเอ เรื่อไม่ี่ั่วโมนี้ทำไมมันลืมเร็ว
สมอเสื่อมหรอรับ?
แบฮยอนนั่หลับาสัพัแล้วิทบทวนว่าทำไมเาถึมาที่ห้อนี้ไ้
ไม่นานมานี้เามาร้านพี่อี้ิ แล้วอยู่นั่นสัพั แล้ว่อมา็แยย้าย
เหลือแ่เาับานยอล านยอลพาไปร้านอะไรที่เป็นนมหวานนี่แหละ านั้น
...านั้น..
“มีเ็มาน?” แบฮยอนิไปอี
หลัาเ็มานเา็ไปล้าเสื้อออที่ห้อน้ำ โยที่มีไอ้โร่? ไป้วย ล้าไ้สัพั..
มีใรมายืนอยู่้านหลั..นล้าเสร็..แล้วแบฮยอน็หันไป..
“หันไปแล้วเอ...”
แบฮยอนัฟันแน่นหน้าแึ้นสีระเรื่อ
ะบ้ารึไทำไมเาลืมไ้แบบไม่ิว่าะลืมมามายนานี้!!
“านยอล!!!”
ุ้บๆๆๆๆๆ
“ะ านยอล!”แบฮยอนวิ่ออมาาห้อนอนแล้ววิ่แ้นไปหาานยอลทันที
อนนี้นัวสูำลันัู่บอลอยู่หน้าทีวี
านยอลหันมามอ่อนะลับไปสนใหน้าอ่อ แบฮยอนลั้นใเินไปหาร่าสูที่นัู่้วยวามสบ
แบฮยอนรู้แล้วว่าทำไมT^T เิลมาบอเลย ็นะ..
็เสียูบแรให้นที่อบ...
เยส !!!
“ยืนให้ผีสาูหรอ นั่”
“อือ” ้มลมๆวาลบนเนื้อผ้าโฟา แบฮยอนหันไปมอานยอล
ะถามไป็ไม่ล้า ะพูุย็ไม่ล้า สรุปะทำไร็ไม่ล่านั่นแหละประเ็น
แล้วมาเรียนะที่้อใ้วามล้าทำไมันแบ!!
“ะลับรึยั” านยอลหันมาถาม
“เอ่อ..”
“ถ้าลับ ูะไ้ไปส่” แบฮยอนาโ อะไรนะานยอละไปส่ โหย
ใีไปรึเปล่าเนี่ย ”ส่หน้าอนโู”
่ะ....านยอลนีที่หนึ่อแบฮยอน...
“ใร้ายว่ะ”
“พูไม่เพราะ เี๋ยวำปั้นอัปามึ”
“แล้วนายทำไมพูมึไ้ล่ะ!”
เถียออไปหน้าาเย ็มันริไหมล่ะ
บอนอื่นว่าพูำหยาบทำไมัวเอ็พูเหมือนัน แบฮยอนล่ะเบื่อริๆ
พวพูให้นอื่นแ่เ้าัวเอทั้นั้น
“แล้ว?”
“พูให้นอื่น ไมู่ัวเอ!”
านยอลลุึ้นแล้วเินมาอยู่้าหน้านที่เถียเป็นไ่ื่น
่อนะโน้มัวลไป้านหน้า แนสอ้าั้นแบฮยอนไว้
านยอลเอียอแล้วมอมาที่แบฮยอน้วยสายาเ้าเล่ห์
รอยยิ้มผุึ้นบนใบหน้าหล่อนั้น
นแบฮยอน้อหัวลพร้อมับถอยหลันพิไปับโฟา านยอลอนนี้ยิู่ใล้ๆ ยิ่หล่อริๆ
“ไ หมฤทธิ์หรอ” ยิ้มบาๆ แ่แฝไป้วยอะไรบาอย่า
“อ..อย่าเ้ามาใล้นะ” แบฮยอนแทบพูไม่ออ้วย้ำไป
ทำไม้ออบทำอะไรแบบนี้้วย็ไม่รู้ นมัน็หวั่นไหวเป็นนะ
ไอ้บ้าเอ๊ย...
แปลๆ อบลแฮะ
“ิว่านสอนอยู่ในห้อ้วยัน เาะทำอะไรหืม?” านยอล้มลมาเรื่อยๆ นนใ้ร่าัวสั่น
“นายะทำอะไร”
“ทำในสิ่ที่มึาไม่ถึไเมีย”
“เมีย!? นายว่าไนะ”
แบฮยอนรีบผลันัวสูออ ่อนที่ะไม่เป็นัวอัวเอไปมาว่านี้
แบฮยอนอึอัที่้อมาทนอะไรที่มันไม่ใ่อัวเอเลยสันิเียว !! เริ่มโมโหแล้วนะ
“นายิว่าารที่นายมาอ่อยัน
มันะทำให้ันหลุเ้าไปในภวั์อนายั้นหรอ!”
“หลุริไหมล่ะ” หลุริอันนี้แบฮยอน็ยอมรับ
แ่..
“ันไม่เ้าในายเลย ทำไม้อมาให้วามหวั ทั้ๆ
ที่นาย็ไม่ไ้ิอะไรับัน้วย ทำไมานยอล!”
“....”
“ันไม่ใ่อเล่นนะ ไม่้อมาๆ หายๆ แล้วไปหานอื่น “
แบฮยอนยัยืนะโนใส่หน้าานยอลอยู่ ทั้ๆ ที่อีฝ่าย็เียบไม่อบโ้อะไรเลย
แบฮยอนไฟร้อนึ้นมาเยเลย
“ไม่เยอบใรหรอ มีหัวใบ้าปะ!”
“แบฮยอน”
“เรียทำไม?”
“หยุ”
“ันไม่หยุ นายะทำไม ะให้ริสัลมาถอเสื้อผ้าโว์หรอ???”
“ูบอให้หยุ” านยอล่มเสีย่ำนน่าลัว
แ่แบฮยอนยัเ่ล้าาแ็่อไป
“ไม่! ันไม่ไหวแล้วนายมันใร้ายที่สุเลยไอ้นบ้า!!”
“ูบอให้มึหยุไวะ ฟัภาษานไม่รู้เรื่อหรือไ!!!!” านยอละโนล่นห้อนทำให้แบฮยอนสะุ้ใ
แบฮยอนไม่เยเห็นานยอลโมโหแบบนี้เลย
“........” แบฮยอนมอหน้าานยอล ทำไมานยอลน่าลัวึ้นมาแบบนี้
แบฮยอนปล่อยให้น้ำามันไหลออมาโยที่ไม่สนใว่าานยอละเห็นหรือไม่
แบฮยอนลัว ลัวเสียะโนที่สุเลย ไม่อบแล้ว็เลียที่สุ
แบฮยอนเียบแล้วถอยหลัออห่าานรหน้า านยอลเินามาิๆ
แ่เาเพียร้อห้ามไว้่อน
“อย่า ..เ้ามา!”
“แบฮยอน หยุ” านยอลเอื้อมมือไปับไหล่บา
แ่โนนัวเล็ปัมือออแล้ววิ่หนีไปที่ประู
ุ้บ!!
“โอ้ย! ฮึ ปล่อย นายะทำอะไรัน”
แบฮยอนร้อเสียหล
เพราะานยอลวิ่มาอรััวเาไว้แน่น นัวลอย
่อนะันหลัแบฮยอนให้ิับผนัห้อ แบฮยอนลัว ลัวนรหน้า ไม่รู้ว่าะมาแบบไหน
สายาอานยอล่าาเมื่อ่อน ูโมโหมาึ้นว่าเิม
“ูหน้ามึอนนี้ิ”
“ันะัใานาย อยูสิันะไม่อบเ็า”
“ทำไ้หรอ?” ไม่พูเปล่า
านยอลยัเป็นานยอลนเิม เพิ่มเิมือยื่นหน้าเ้ามาใล้อีที “บอูสิแบฮยอน
มึทำไ้หรอ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ัันมาไปหน่อยเลย”
“หรอ?” แบฮยอนสะอื้นน้อยๆ
“ันไม่อบนา...อื้อ!!”
“อื้ม...”
แบฮยอนหลับาปี๋เมื่อโนรุ้วยริมฝีปาอันร้อนแร
ันแผออานยอลออแ่ไม่ไ้ผล แรนละั้นัน
านยอลับนัวเล็ให้แน่นึ้นแล้วูบนั่นให้แรึ้นไปอี
แบฮยอนิ้นออมา้วยวามเ็บและเหนื่อย
“อื้อ !! “
านยอลถอนูบออแล้วปล่อยให้ร่าเล็ล้มลมายืนบไหล่ว้าอัวเอ
แบฮยอนหายใเร็วผิปริเพราะระบายวามเหนื่อยไปเมื่อรู่ับารไ้รับรสูบนหายใไม่ทัน
“ะเ็บ..”
แบฮยอนเอามือีไปที่แผ่นหลัอานยอลแล้วพูออมาเบาๆ
านยอลหลับาลืนน้ำลายัวเอ เา็เหนื่อยไม่แพ้แบฮยอนเหมือนัน
“ทีหลัอย่าเ่อี เ้าใไหม”
ึมัมอ้อมอนัวผอมว่าแล้วลูบผมเบาๆ
แบฮยอนไม่อบไ้แ่สะอื้นออมาอีรั้ านยอลมันเถื่อนริๆ
รู้สึเหมือนมีเลือึมออมาาปาัวเอัเลย เ็บที่สุแบฮยอนเ็บที่สุ
“นายน่าลัว อะ ออไป” พยายามันอีนออแ่ิหรอว่าะไ้
ำอบเิมๆ ือ ไม่ไ้ผลรับ
ทุอย่าอยู่ในวามเียบ
มีเพียเสียแอร์ปรับอาาศที่ัึ้นสร้าบรรยาาศพร้อมับเสียทีวี
แบฮยอนยัยืนอยู่ในอ้อมแนอานยอลอยู่ านยอลไม่ยอมปล่อย
แบฮยอนหมแรอีแล้ว เาเหนื่อยมาริๆ
“านยอล..”
แบฮยอนพูออมาแล้วเยหน้าึ้นมอนที่ไม่ยอมปล่อยัวเอให้เป็นอิสระสัที
่อนะพบว่า านยอล็มอเามา่อนเหมือนัน..
“อะไร”
“ปล่อยันเี๋ยวนี้..” พูไปเ็บปาไป
็แผลมันแสบมาานยอลโหริอะไรริ “เ็บ..”
“แบฮยอน ูอโทษที่รุนแร”
“ำอโทษแ่ลมปา ไม่ไ้ออมาาใริ”
แบฮยอนผลัานยอลออแล้วเินเนิหน่อยเพราะยืนมานานนทำให้ร่าายปวเมื่อย
านยอลระาแนเล็นั่นให้ลับมาหาัวเอแล้วอา้านหลั แบฮยอนาแทบทรุ
“ปล่อย!!”
“เ่นะมึ มานี่หน่อยิ เอแบบนี้ะยัเ่อยู่รึเปล่า!”
านยอลอุ้มแบฮยอนพาบ่าแล้วเินเ้าไปในห้อนอน
ปล่อยร่าบาลบนเียแล้วนอนร่อม แบฮยอนิ้นเหมือนนบ้า น่าลัว น่าลัวริๆ
านยอลผีเ้าไปแล้วรึไ
“นายะทำไรันปล่อยเี๋ยวนี้นะานยอล!!”
แบฮยอนร้อห้ามเมื่อานยอลู่โมโยาร้มลแล้วไร้อทันที แบฮยอนนอนิ้นสุแร
านยอลับแนสอ้าให้าออา็ทับาเล็ไว้ แบฮยอนสู้ไม่ไ้ริๆ
อนนี้เหมือนอะไระมืไปหม ...
“ปะ ปล่อย...” แบฮยอนน้ำาไหลออมาอีรั้
านยอลยัทำแบบนั้นไม่เลิ
แบฮยอนหยุนิ่แล้วปล่อยให้นทำไ้ทำในสิ่ที่นเออยาะทำ่อไป
ไม่ใ่ว่าอยา แ่หมแรที่ะปป้อัวเอ
แบฮยอนไม่ไหวแล้วริๆ...
านยอลหยุารระทำทั้หม เพราะไม่เห็นแบฮยอนัืนเาแม้แ่น้อย
“......”
เยหน้าไปมอนใ้ร่า็พบว่านอนัวสั่นเยๆ ไม่ไ้อบโ้อะไร
มิหนำ้ำ ยัลั้นเสียร้อไห้ไว้้วย สภาพแบฮยอนไม่่าาารไปเล่นน้ำมาเลย
เหื่อออเยอะ น้ำาเ็มหน้า
“แบฮยอน..” แบฮยอนไม่อบอะไร
เาพลิัวหัน้าหนีานยอล ไม่อยาเอหน้า ไม่อยาุย้วย
พรึ่บ..
“ฮืออออออ” แบฮยอนร้อไห้เสียัหลัาทีู่่ๆ
านยอล็ยับัวแล้วสอแนลไป้าๆ เพื่อเป็นหมอนให้นที่นอนร้อไห้อยู่ไ้หนุน
อี้า็ลูบลุ่มผมนิ่มไปเบาๆ น้ำเสียที่เอ่ยออมา ทำเอาแบฮยอนไม่อยาฟัอีแล้ว
“ูอโทษ ูไม่ไ้ั้ใ”
“ไม่้อมาใล้! ะ ันเลียนายที่สุเลย! นใร้าย
นายทำร้ายันไ้ยัไ ฮึ ฮือ”
แบฮยอนยมือึ้นปาน้ำาแล้วพยายามปัมืออานยอลที่เอาแ่ลูบผมปลอบัวเอไว้
“ทีู่ทำไปเพราะู....”
“...........” แบฮยอนรอฟัำอบาปาอานยอลว่าะพูอะไรออมา
“ูรั...แร์....” แร์อู ือรัมึไแบฮยอน “มึ..”
100%
ย้า านแบ T^T !!! สรอ สสารแบนะะ
ราวนี้พี่านโหมา แรมา! ทำน้อแบเลือปาออ ไรท์ะไม่ทน (แ่เอบ้าเอ่ะ)
สุท้าย็ไม่บอรั ไ้แ่บอว่าแร์
แร์อานยอลือรัไะ..เือบใอ่อนบอไปแล้วสิ...
ะเป็นยัไ่อ โปริาม ฝา อมเม้นท์ เป็นำลัใัน้วยน้า
อบุมาๆ ่ะ ^^
ความคิดเห็น