ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : aptx 1:หนทางสู่ความเป็นโชตะคอน
แฮ่ก...แฮ่ก...
แฮ่ก...แฮก...แฮก...
แฮ่ก...แฮก...แฮ่ก...แฮก...
เสียงหอบหายใจดังขึ้นถี่รัว ขาเล็กๆบอบบางแสนสั้นวิ่งก้าวขึ้นบันไดอย่างรีบร้อนภายในตัวตึกร้างแห่งหนึ่ง เป้าหมายคือดาดฟ้าของตึกแห่งนี้
แอ๊ด~
มือเล็กป้อมผลักบานประตูดาดฟ้าให้เปิดออก เผยให้เห็นภาพข้างหน้า บุคคลในชุดขาวที่เขากำลังหาตัวอยู่เพื่อที่จะจับยัดเข้าคุกข้อหาขโมยอัญมณี
"นายหนีไม่รอดแล้วล่ะจอมโจรคิด หึ"
"โอ๊ะโอ นึกว่าจะเป็นใครซะอีกที่แท้ก็เป็นแค่เด็กตัวน้อยๆนี่เอง ขึ้นมาเล่นอะไรที่นี่ล่ะ"
"มาจับนายยังไงล่ะ"
"หืม? จับฉัน เร็วไปสำหรับเด็กอย่างเธอนะ ขนาดตำรวจโง่ๆพวกนั้นยังไม่มีปัญญาจับฉันเข้าซังเตเลย หึหึหึ"
...นายหายไปไหนนะคุโด้ ชินอิจิ... นี่คือความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของหนุ่มจอมโจร ...ฉันคิดถึงหน้านายจะแย่แล้วนะ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงขณะที่คิดแผนจะจับฉันส่งตำรวจน่ะมันช่างน่ารักเกินทน เกิดอะไรขึ้นกับนายหรือเปล่านะ...
ฟิ้ว~!
ลูกบอลลอยเฉียดใบหน้าคมสันไปเพียงไม่ถึงคืบ จอมโจรหนุ่มหันไปมองต้นเหตุที่ทำให้ตนตื่นจากภวัง เด็กน้อยน่ารักนั่นเองช่างไม่เจียมจริงๆเลยนะว่ากำลังเล่นกับใครอยู่ นายกำลังขัดจังหวะเวลาฝันหวานถึงคนที่ฉันแอบรักนะเจ้าเปี๊ยก -*-
"ชิ พลาดงั้นเหรอเนี่ย" เสียงสบทเล็กเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ยุ่งเหยิง
"เด็กน้อยนายกำลังทำให้ฉันหงุดหงิดนา อยากเจอคนที่อยากเจอก็ไม่ได้เจอแล้วที่สำคัญนายกำลังขัดขวางการทำงานของฉันอยู่ ^^ "
"หืม เสียใจด้วยจอมโจรคิดอย่างแกต้องถูกจับวันนี้แล้ว อีกห้านาทีตำรวจก็จะล้อมที่นี่ไว้หมด แล้วแกก็จะถูกจับ หึหึหึ"
"ไม่หรอกมั้งเด็กน้อย"
"หน็อย ฉันไม่ให้แกหนีหรอกน่า" ว่าจบโคนันก็ยิงปืนยาสลบใส่คิดแต่พลาด คิดยิงสวนกลับมาด้วยวปืนไพ่ โคนันกลิ้งหลบจังหวะหนึ่งโคนันก้าวพลาดลื่นไปพิงกับราวเหล็กของตึกแต่เนื่องจากมันเก่าจนขึ้นสนิมและผุมันจึงหักโค่นร่วงลงดิ่งไปยังพื้นโลกทันทีพร้อมกับร่างบางที่ไร้การตั้งหลัก
คิดเห็นดังนั้นจึงดิ่งลงไปรับเด็กร่างเล็กพร้อมกับกางแฮงไกลเดอร์ออกเพื่อไม่ให้ดิ่งลงสู่พสุธา
"เฮ้ย นั่นมันจอมโจร1412 เจอตัวแล้ว!" เสียงตะโกนโหวกเหวกดันขึ้นมาจากบริเวณดาดฟ้าที่เขาอยู่เมื่อครู่ พอคิดเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นตำรวจจำนวนมากและเฮลิคอปเตอร์อยู่หลายลำด้วยกัน
"ชิ พวกตำรวจจมูกไวเหลือเกินนะ"
"ก็เพราะฉันโทรเรียกมายังไงล่ะ"
"หืม ยังไม่สลบอีกหรอเนี่ย ตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้นเก่งจริงนะที่ไม่ช็อคน่ะ"
"บอกแล้วไงว่านายไม่รอดหรอก" โคนันพูดพร้อมกับเตรียมยิงยาสลบนัดสุดท้ายใส่คิดแต่ต้องพลาดเมื่อคิดกระชากนาฬิกาเรือนนั้นออกจากข้อมือเล็กอย่างแรงจนต้องร้องโอ๊ย
"นี่เอาคืนมานะ"
"คืนก็โง่แล้ว หุบปากซักนาทีจะได้มั้ยเดี๋ยวฉันก็หนีตำรวจไม่รอดหรอก"
"ช่าง...OxO!!! " ไคโตะไม่ฟังอะไรอีกต่อไปอมยาสลบไว้ก่อนจะก้มลงจูบเด็กน่ารักในอ้อมแขนแล้วดันเม็ดยานั้นเขาไปในโพรงปากหวานหยด เมื่อแน่ใจว่าโคนันกลืนยานั้นไปแล้วจึงถอนจูบออก โคนันตาเบิกโตไม่ได้สติ ...เมื่อกี้มันอะไรกัน... ความคิดสุดท้ายนั้นแล่นเข้ามาในหัวก่อนจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
"อืม~ หนาว..." เสียงครางหงุงหงิงดังขึ้นจากร่างที่ยังไม่ได้สติ ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกร่างสูงดึงมาทาบทับร่างของเด็กน้อย ผมนั่งนิ่งมองใบหน้าหวานนั้นอย่างพิจารณาดวงตากลมโตที่บัดนี้ปิดสนิท แก้มอมชมพูนิดๆช่างคล้ายกับคนบางคนที่เขาคิดไม่ออก ปากอวบอิ่มแสนหวานชวนน่าลิ้มลองอีกครา ต้นขาวขาวระหงส์หอมฟุ้งดูยั่วนิดๆ นิ้วมือเล็กเรียวน่าสัมผัส รวมๆแล้วทำไมรังศีออร่าเคะถึงแผ่กระจายออกมาตั้งแต่เด็กๆเลยนะเจ้าเด็กนี่ -*- อืม ว่าแต่พ่อแม่อยู่ไหนกันล่ะเนี่ยมาป้วนเปี้ยนอยู่ที่ตึกที่ผมอยู่แล้วมาประกาศปาวๆว่าจะจับผมยัดใส่คุกอีกมันน่าหมันไส้จริงๆ อ้อ จริงสิอัญมณีที่ผมขโมยมาผมผมโยนมันทิ้งลงถังขยะเรียบร้อยขโมยแล้วทิ้งมันสะใจดี ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่าแต่ผมทิ้งมันลงแม่น้ำต่างหาก ว่าแต่ผมเจ๋งใช่ป่ะล่ะขโมยได้ทั้งๆที่มีเด็กตัวกะเปี๊ยกอยู่ในอ้อมแขนผมเนี่ย หลังจากผมพล่ามมานานผมจึงหันกลับไปมองใบหน้าเล็กนั่นอีกครั้ง อยากหอมแก้มเด็กอ่ะมันจะผิดมั้ยอ่ะ อยากจูบอีกด้วยคนอะไรปากหวานชะมัดผมล่ะอยากจะถามจริงๆเลยว่ารับประทานน้ำตาลทุกสามมื้อรึเปล่า -O- นอกจากนั้นเด็กตัวแค่นี้น่าจับข่มขืนดีแท้ ฮ่าๆๆ เอ๊ะ...เอ่อ เมื่อกี้ผมคิดอะไรไปอ่ะเดี๋ยวโดนข้องหาพรากผู้เยาว์นะเฟ้ยไอ้บ้าไคโตะ แล้วอีกอย่างแกมีคนที่อยู่ในดวงใจแล้วไม่ใช่หรอ เว้ยเฮ้ย
"อืม...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย" โอ๊ะโอ ดูเหมือนเจ้าเด็กนี่จะตื่นแล้วอ่ะผมจะทำไงดี คุคุคุ -W- เครียดจัง(แบบโม้ๆ)
"อา คุณเป็นใคร" เด็กอายุประมาณห้าขวบเห็นจะได้หันมาถามผมพร้อมกับเอียงคอนิดหน่อยแสดงความสงสัย
"อ๋อ ฉันชื่อ ไคโตะ แล้วนายล่ะเจ้าหนู"
"ผมเอโดงาวะ โคนัน ว่าแต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ผมจำได้ว่าตกลงมาจากดาดฟ้าแล้วคิดก็ช่วยผมไว้แล้วก็เอ่อ...-//////- " ผมแอบเห็นนะว่าเด็กคนที่ชื่อโคนันหน้าแดงด้วยหล่ะ หุหุ
"คิด อืม จอมโจรคิด ใช่ ฉันกำลังจะจับหมอนั่นแล้วหมอนั่นมันอยู่ไหน เอ่อ ไคโตรู้มั้ยว่าคิดอยู่ไหน" คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ก็อยู่ตรงหน้านายนี่ไงเล่า แต่ผมไม่ได้พูดออกไปกลับเลือกที่จะโกหก "อ่า ฉันก็ไม่รู้ ตอนฉันเจอนายก็ไม่เห็นใครแถวนั้นเลยนะ"
"เจอ? คุณเจอผมที่ไหน? -_- "
"เอ่อ...คือ อ้อ ใช่ๆ ฉันเจอนายบนหลังคาบ้านฉันน่ะ ฮะๆๆ ^~^;;; " โกหกอย่างงั้นใครจะไปเชื่อเล่า แหะๆ
"หรอครับ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยผมไว้ ^_^ " นั่นดันเชื่ออีกซื่อบื้อจังแต่...ยิ้มน่ารักง่ะ -.,-
"ฮัดชิ่ว" เสียงจามเล็กๆดังมาจากโคนัน ผมเอามือไปอังหน้าผากคนตัวเล็ก ปรากฎว่าตัวร้อนมากสงสัยจะไม่สบายแล้วสิเนี่ย
"ไม่สบายแน่ๆเลยนายน่ะ ตัวร้อนมากเลยเนี่ย"
"หว๋า จริงด้วยสิมิน่าทำไมถึงรู้สึกว่าอากาศมันหนาวผิดปกติจัง -^- "
"พ่อแม่อยู่ไหนล่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปส่ง" ผมพูดพร้อมกับยื่นยากับน้ำไปให้โคนัน มือเล็กป้อมรับไปแล้วรีบกลืนทันที เป็นเด็กดีจังแฮะไม่ดื้อยาด้วยผิดกับเราลิบลับเลย T_T
"พ่อแม่ไม่อยู่หรอกครับ ตอนนี้ผมอยู่กับคนรู้จักน่ะ ว่าแต่ผมรบกวนคุณมาเยอะแล้วผมจะตอบแทนคุณยังไงดีล่ะครับ"
แฮ่ก...แฮก...แฮก...
แฮ่ก...แฮก...แฮ่ก...แฮก...
เสียงหอบหายใจดังขึ้นถี่รัว ขาเล็กๆบอบบางแสนสั้นวิ่งก้าวขึ้นบันไดอย่างรีบร้อนภายในตัวตึกร้างแห่งหนึ่ง เป้าหมายคือดาดฟ้าของตึกแห่งนี้
แอ๊ด~
มือเล็กป้อมผลักบานประตูดาดฟ้าให้เปิดออก เผยให้เห็นภาพข้างหน้า บุคคลในชุดขาวที่เขากำลังหาตัวอยู่เพื่อที่จะจับยัดเข้าคุกข้อหาขโมยอัญมณี
"นายหนีไม่รอดแล้วล่ะจอมโจรคิด หึ"
"โอ๊ะโอ นึกว่าจะเป็นใครซะอีกที่แท้ก็เป็นแค่เด็กตัวน้อยๆนี่เอง ขึ้นมาเล่นอะไรที่นี่ล่ะ"
"มาจับนายยังไงล่ะ"
"หืม? จับฉัน เร็วไปสำหรับเด็กอย่างเธอนะ ขนาดตำรวจโง่ๆพวกนั้นยังไม่มีปัญญาจับฉันเข้าซังเตเลย หึหึหึ"
...นายหายไปไหนนะคุโด้ ชินอิจิ... นี่คือความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของหนุ่มจอมโจร ...ฉันคิดถึงหน้านายจะแย่แล้วนะ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงขณะที่คิดแผนจะจับฉันส่งตำรวจน่ะมันช่างน่ารักเกินทน เกิดอะไรขึ้นกับนายหรือเปล่านะ...
ฟิ้ว~!
ลูกบอลลอยเฉียดใบหน้าคมสันไปเพียงไม่ถึงคืบ จอมโจรหนุ่มหันไปมองต้นเหตุที่ทำให้ตนตื่นจากภวัง เด็กน้อยน่ารักนั่นเองช่างไม่เจียมจริงๆเลยนะว่ากำลังเล่นกับใครอยู่ นายกำลังขัดจังหวะเวลาฝันหวานถึงคนที่ฉันแอบรักนะเจ้าเปี๊ยก -*-
"ชิ พลาดงั้นเหรอเนี่ย" เสียงสบทเล็กเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ยุ่งเหยิง
"เด็กน้อยนายกำลังทำให้ฉันหงุดหงิดนา อยากเจอคนที่อยากเจอก็ไม่ได้เจอแล้วที่สำคัญนายกำลังขัดขวางการทำงานของฉันอยู่ ^^ "
"หืม เสียใจด้วยจอมโจรคิดอย่างแกต้องถูกจับวันนี้แล้ว อีกห้านาทีตำรวจก็จะล้อมที่นี่ไว้หมด แล้วแกก็จะถูกจับ หึหึหึ"
"ไม่หรอกมั้งเด็กน้อย"
"หน็อย ฉันไม่ให้แกหนีหรอกน่า" ว่าจบโคนันก็ยิงปืนยาสลบใส่คิดแต่พลาด คิดยิงสวนกลับมาด้วยวปืนไพ่ โคนันกลิ้งหลบจังหวะหนึ่งโคนันก้าวพลาดลื่นไปพิงกับราวเหล็กของตึกแต่เนื่องจากมันเก่าจนขึ้นสนิมและผุมันจึงหักโค่นร่วงลงดิ่งไปยังพื้นโลกทันทีพร้อมกับร่างบางที่ไร้การตั้งหลัก
คิดเห็นดังนั้นจึงดิ่งลงไปรับเด็กร่างเล็กพร้อมกับกางแฮงไกลเดอร์ออกเพื่อไม่ให้ดิ่งลงสู่พสุธา
"เฮ้ย นั่นมันจอมโจร1412 เจอตัวแล้ว!" เสียงตะโกนโหวกเหวกดันขึ้นมาจากบริเวณดาดฟ้าที่เขาอยู่เมื่อครู่ พอคิดเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นตำรวจจำนวนมากและเฮลิคอปเตอร์อยู่หลายลำด้วยกัน
"ชิ พวกตำรวจจมูกไวเหลือเกินนะ"
"ก็เพราะฉันโทรเรียกมายังไงล่ะ"
"หืม ยังไม่สลบอีกหรอเนี่ย ตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้นเก่งจริงนะที่ไม่ช็อคน่ะ"
"บอกแล้วไงว่านายไม่รอดหรอก" โคนันพูดพร้อมกับเตรียมยิงยาสลบนัดสุดท้ายใส่คิดแต่ต้องพลาดเมื่อคิดกระชากนาฬิกาเรือนนั้นออกจากข้อมือเล็กอย่างแรงจนต้องร้องโอ๊ย
"นี่เอาคืนมานะ"
"คืนก็โง่แล้ว หุบปากซักนาทีจะได้มั้ยเดี๋ยวฉันก็หนีตำรวจไม่รอดหรอก"
"ช่าง...OxO!!! " ไคโตะไม่ฟังอะไรอีกต่อไปอมยาสลบไว้ก่อนจะก้มลงจูบเด็กน่ารักในอ้อมแขนแล้วดันเม็ดยานั้นเขาไปในโพรงปากหวานหยด เมื่อแน่ใจว่าโคนันกลืนยานั้นไปแล้วจึงถอนจูบออก โคนันตาเบิกโตไม่ได้สติ ...เมื่อกี้มันอะไรกัน... ความคิดสุดท้ายนั้นแล่นเข้ามาในหัวก่อนจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
"อืม~ หนาว..." เสียงครางหงุงหงิงดังขึ้นจากร่างที่ยังไม่ได้สติ ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกร่างสูงดึงมาทาบทับร่างของเด็กน้อย ผมนั่งนิ่งมองใบหน้าหวานนั้นอย่างพิจารณาดวงตากลมโตที่บัดนี้ปิดสนิท แก้มอมชมพูนิดๆช่างคล้ายกับคนบางคนที่เขาคิดไม่ออก ปากอวบอิ่มแสนหวานชวนน่าลิ้มลองอีกครา ต้นขาวขาวระหงส์หอมฟุ้งดูยั่วนิดๆ นิ้วมือเล็กเรียวน่าสัมผัส รวมๆแล้วทำไมรังศีออร่าเคะถึงแผ่กระจายออกมาตั้งแต่เด็กๆเลยนะเจ้าเด็กนี่ -*- อืม ว่าแต่พ่อแม่อยู่ไหนกันล่ะเนี่ยมาป้วนเปี้ยนอยู่ที่ตึกที่ผมอยู่แล้วมาประกาศปาวๆว่าจะจับผมยัดใส่คุกอีกมันน่าหมันไส้จริงๆ อ้อ จริงสิอัญมณีที่ผมขโมยมาผมผมโยนมันทิ้งลงถังขยะเรียบร้อยขโมยแล้วทิ้งมันสะใจดี ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่าแต่ผมทิ้งมันลงแม่น้ำต่างหาก ว่าแต่ผมเจ๋งใช่ป่ะล่ะขโมยได้ทั้งๆที่มีเด็กตัวกะเปี๊ยกอยู่ในอ้อมแขนผมเนี่ย หลังจากผมพล่ามมานานผมจึงหันกลับไปมองใบหน้าเล็กนั่นอีกครั้ง อยากหอมแก้มเด็กอ่ะมันจะผิดมั้ยอ่ะ อยากจูบอีกด้วยคนอะไรปากหวานชะมัดผมล่ะอยากจะถามจริงๆเลยว่ารับประทานน้ำตาลทุกสามมื้อรึเปล่า -O- นอกจากนั้นเด็กตัวแค่นี้น่าจับข่มขืนดีแท้ ฮ่าๆๆ เอ๊ะ...เอ่อ เมื่อกี้ผมคิดอะไรไปอ่ะเดี๋ยวโดนข้องหาพรากผู้เยาว์นะเฟ้ยไอ้บ้าไคโตะ แล้วอีกอย่างแกมีคนที่อยู่ในดวงใจแล้วไม่ใช่หรอ เว้ยเฮ้ย
"อืม...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย" โอ๊ะโอ ดูเหมือนเจ้าเด็กนี่จะตื่นแล้วอ่ะผมจะทำไงดี คุคุคุ -W- เครียดจัง(แบบโม้ๆ)
"อา คุณเป็นใคร" เด็กอายุประมาณห้าขวบเห็นจะได้หันมาถามผมพร้อมกับเอียงคอนิดหน่อยแสดงความสงสัย
"อ๋อ ฉันชื่อ ไคโตะ แล้วนายล่ะเจ้าหนู"
"ผมเอโดงาวะ โคนัน ว่าแต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ผมจำได้ว่าตกลงมาจากดาดฟ้าแล้วคิดก็ช่วยผมไว้แล้วก็เอ่อ...-//////- " ผมแอบเห็นนะว่าเด็กคนที่ชื่อโคนันหน้าแดงด้วยหล่ะ หุหุ
"คิด อืม จอมโจรคิด ใช่ ฉันกำลังจะจับหมอนั่นแล้วหมอนั่นมันอยู่ไหน เอ่อ ไคโตรู้มั้ยว่าคิดอยู่ไหน" คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ก็อยู่ตรงหน้านายนี่ไงเล่า แต่ผมไม่ได้พูดออกไปกลับเลือกที่จะโกหก "อ่า ฉันก็ไม่รู้ ตอนฉันเจอนายก็ไม่เห็นใครแถวนั้นเลยนะ"
"เจอ? คุณเจอผมที่ไหน? -_- "
"เอ่อ...คือ อ้อ ใช่ๆ ฉันเจอนายบนหลังคาบ้านฉันน่ะ ฮะๆๆ ^~^;;; " โกหกอย่างงั้นใครจะไปเชื่อเล่า แหะๆ
"หรอครับ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยผมไว้ ^_^ " นั่นดันเชื่ออีกซื่อบื้อจังแต่...ยิ้มน่ารักง่ะ -.,-
"ฮัดชิ่ว" เสียงจามเล็กๆดังมาจากโคนัน ผมเอามือไปอังหน้าผากคนตัวเล็ก ปรากฎว่าตัวร้อนมากสงสัยจะไม่สบายแล้วสิเนี่ย
"ไม่สบายแน่ๆเลยนายน่ะ ตัวร้อนมากเลยเนี่ย"
"หว๋า จริงด้วยสิมิน่าทำไมถึงรู้สึกว่าอากาศมันหนาวผิดปกติจัง -^- "
"พ่อแม่อยู่ไหนล่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปส่ง" ผมพูดพร้อมกับยื่นยากับน้ำไปให้โคนัน มือเล็กป้อมรับไปแล้วรีบกลืนทันที เป็นเด็กดีจังแฮะไม่ดื้อยาด้วยผิดกับเราลิบลับเลย T_T
"พ่อแม่ไม่อยู่หรอกครับ ตอนนี้ผมอยู่กับคนรู้จักน่ะ ว่าแต่ผมรบกวนคุณมาเยอะแล้วผมจะตอบแทนคุณยังไงดีล่ะครับ"
"อืม นั่นสินะรอให้นายโตกว่านี้สักสิบปี -V- แล้วถึงวันนั้นฉันจะไปทวงบุญคุณกับนายเองตกลงมั้ย -W-+++ หึหึหึหุหุหุคึคึคึคิคิคิ" นายหนีไปไหนไม่รอดแล้วนะครับโคนันคุงที่รักของผม แต่...แล้วชินอิจิล่ะ เฮ้อ ไอ้หัวใจบ้านี่จะเลือกใครซักคนไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย -*- พอมาคิดอีกทีตกลงเราจะกินเด็กหรอไงฮะ ว๊ากกกกก ฟุ้งซ่านโว้ย ไปหาอัญมณีเป็นเป้าหมายต่อไปเลยดีกว่า
ว่าแล้วก็เดินออกไปปิดไฟในห้องหมดทุกดวงพร้อมกับเอื้อนเอ่ยคำว่าราตรีสวัสดิ์ด้วยเสียงเบาหวิวแก่คนที่หลับไปอีกรอบ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนัก เวลาทุกๆวันที่ผ่านพ้นไปผมหวังว่าคงจะเป็นเครื่องตัดสินให้หัวใจผมได้ระหว่างคุโด้ ชินอิจินักสืบคนนั้นที่ผมหลงรักมาแสนนานกับเอโดงาวะ โคนัน เด็กท่าทางฉลาดที่คิดจะจับตัวผมเข้าซังเตได้ช่วงชิงพื้นที่หนึ่งในหัวใจผมไปซะแล้วสิ พ่อครับผมควรจะทำยังไงดีน้า~
----------------------------------------------------------100% กับตอนแรกสั้นๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น