คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : aptx 6:ความรักกับโจร แต่ผมเองก็มีความลับกับคุณอยู่นะครับ
'ความรักไม่ใช่เรื่องง่าย บางทีผ่านมาแล้วก็อาจจะผ่านไปถ้าไม่รีบเหนี่ยวรั้งจนสุดชีวิตเอาไว้ก็จะเสียใจไปตลอดชีวิต'
'ความรักนั้นไม่ใช่เรื่องสนุก บอกว่ารักกันอย่าง่ายดาย แล้วเลิกรักกันอย่างง่ายดายโดยปราศจากสายใยความผูกพันธ์ นั่นเขาไม่เรียกว่ากันว่ารักหรอกนะ คนที่รักกันจริงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรืออีกฝ่ายจะเป็นยังไง ก็ต้องยอมรับสิ่งนั้นของเขาไว้ให้ได้'
คุณพ่อสอนผมมาแบบนั้น และผมก็เชื่อว่าอย่างนั้นมาตั้งแต่เด็กจนโต ใช่การมีความรักมันยาก...แต่จะทำให้คนที่เรารัก รักเรามันยากซะยิ่งกว่า แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมกำลังมีรักแท้ที่ยั่งยืนและตราตรึงอยู่ในใจผมตลอดไป
ผมก้มลงมองเด็กตัวเล็กในอ้อมกอดที่ดูท่าจะยังไม่รู้สึกตัว ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะที่ไร้ผู้คน เชือกเส้นเล็กถูกคลายออกจากข้อมือบอบบาง ผมเบิกตากว้างอยู่นิดหนึ่งก่อนจะถอนหายใจเฮือกให้กับการกระทำที่หุนหันของตัวเอง รอยแดงช้ำที่ข้อมือเล็กนั้นมันเป็นฝีมือผมสินะ เฮ้อ ไม่น่าเลยเรา จะเก็บอาการวาดิสต์อีกนิดหน่อยก็ไม่ได้ ดูซิข้อมือสวยๆของโคนันต้องมีริ้วรอยเพราะผม
"โคนันครับ" ผมเรียกคนตัวเล็กเพื่อลองเชิงว่าจะตื่นหรือเปล่า แต่แน่นอนว่าเจ้าตัวเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนสงบไปแล้ว ถ้ายังไม่เช้าก็คงไม่ตื่น -_-
"อืม นี่...เราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" ร่างเล็กตื่นขึ้นมาหาวหวอดๆ มันช่างน่ารักมากในสายตาของผม โคนันก้มมองข้อมือของตนที่ถูกผ้าพันแผลพันไว้อย่างเรียบร้อยพลางลูบข้อมือตนเองไปมา
"พี่ไคโตะ...อีกแล้วหรอครับ"
"เบื่อพี่แล้วหรอเนี่ย ถึงพูดแบบนั้น"
"อ่ะ เปล่าหรอกครับ ผมก็แค่..." ...สงสัย...เท่านั้นเอง
"..." ผมเลือกที่จะเงียบไปซักพัก ถึงร่างเล็กจะไม่ได้พูดอะไรต่อจากคำว่า ...แค่... แต่ผมรู้ดีว่าโคนันกำลังสงสัยเรื่องของผมอยู่ ผมรู้...โคนันเป็นเด็กฉลาด มันคงจะเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปถ้าหากว่าถูกคนๆหนึ่งช่วยซ้ำถึงสองครั้งในเหตุการณ์ที่มีตัวต้นเหตุเหมือนกัน
"โคนันคุง...ถ้าหากว่าพี่ตายไปนายจะเสียใจไหม"
"ผมคง..." ผมสังเกตุเห็นน้ำตาปริ่มๆรื้นที่ขอบตาสวยหวาน "คน..มีคนตายผมก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาแหละครับ แล้วพี่ถามผมแบบนี้ทำไม อย่าทำเป็นเหมือนว่าอีกไม่กี่วันนี้จะไปตายที่ไหนสักแห่งนะครับ"
"คร้าบ~ ครับ ^-^ พี่ไม่ตายหรอกพี่แค่ลองถามดูเฉยๆน่า" ผมอมยิ้มเล็กๆ ผมจะคิดได้มั้ยว่าน้ำตาที่รื้นอยู่นั้นมีให้แก่ผม
"โคนันครับ"
"หืม...อ..อุ๊บ! OXO!!!"
ผมจับใบหน้าเล็กให้แหงนขึ้นเล็กน้อยก่อนผมจะโน้มลงไปประกบปากเรียวสวยอย่างแนบแน่น ผมไล่ต้อนลิ้นเล็กจนจนมุม อา...จะจูบนายกี่ครั้งผมถึงจะพอ จะอีกสักกี่ครั้งผมถึงจะเต็มอิ่ม ลิ้นของผมกระหวัดเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กนั้นจนไม่สามารถดิ้นหลุดหนีไปไหนได้ ผมแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าทำไมผมถึงได้จูบได้เร่าร้อนแบบนี้ซึ่งเป็นครั้งแรก
"อ...อืม อื้ม!!" มือบางทุบหน้าอกแกร่งเป็นสัญญาณว่าจะขาดอากาศหายใจ ผมถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่งและก้มลงไปเลียน้ำสีใสที่ไหลอเยิ้มออกมาจามุมปากบาง
"นายมัน...น่ารักเกินไปแล้ว"
ฝ่ามือน้อยๆตะหวัดหวดลงทาบใบ้หน้าของผม ผมเตรียมใจรอรับความเจ็บปวดตั้ตงแต่วินาทีที่ผมตัดสินใจที่จะจูบ แต่ผ่านไปไม่นานผมก็ลืมตาขึ้นเมื่อไม่รู้ถึงความเจ็บปวดอย่างที่มันจะควรเป็น
มือเรียวเล็กหยุดห่างจากหน้าผมไม่ถึงเซนติเมตร โคนันทรุดตัวลงพลางเอามือทั้งสองกุมหน้าไปเสียงสะอื้นไห้ทำให้ผมรู้สึกผิดอีกครั้ง
"พี่ขอโทษ"
"ฮึก พี่ไคโตะ...ทำอย่างงี้กับผมทำไม ฮือ"
"ขอ...โทษ นายจะตีพี่ก็ได้ถ้ามันทำให้นายเลิกร้องไห้"
"ฮึก ถึงผมอยากจะทำ อึก แต่ผมก็ทำไม่ลง ฮือ ทำไม! ทำไมผมถึงต้องใจอ่อนให้กับพี่ไคโตะทุกครั้งด้วย ผมไม่เข้าใจ!!!"
"โอ๋ๆๆ ขอโทษนะ พี่ขอโทษจริงๆ นายน่ะน่ารักมากเลยรู้มั้ย พอพี่คิดว่าน้ำตาของโคนันที่ร้องไห้ให้กับพี่คนเดียวแล้ว ก็...ห้ามใจไม่ไหว"
"..."
"ถ้านายไม่ชอบวันหลังพี่จะไม่ทำอีก ขอโทษนะ"
"หยุดขอโทษผมซักทีได้ยินจนเบื่อแล้ว แล้วผมไม่ได้พูดซักคำว่าผม....ม...ไม่ชอบน่ะ ผมน่ะนะ... >///< " ร่างเล็กล็อคคอผมโน้มลงไปจูบอีกครั้ง แต่ว่า...อา~ ช่างไม่ได้เรื่องซะจริงๆ ยังไงก็ยังอ่อนหัดในเรื่องนี้สินะ ผมเลยจัดการนำเกมครั้งนี้อีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมเริ่มผลักร่างเล็กให้เอนตัวนอนราบไปกับเตียง ผมถอนจูบออกแล้วประกบเข้าไปใหม่เป็นจังหวะให้คนร่างเล็กได้หายใจ
"อึ๊! พี่ไคโตะ มัน...เสียว อ๊ะ!" โคนันครางลั่นเมื่อผมดูดดุนยอดอกที่ชูชันล่อตาล่อใจ ผมขบกัดลงบนติ่งไตสีชมพูอย่างมีศิลปะ(?) เพื่อที่จะชักจูงคนตัวเล็กให้มีอารมณ์ร่วมคล้อยตาม
ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางร้อนอ่อนนุ่มที่ตอดรัดรับกับนิ้วผมเป็นอย่างดี
"พี่ไคโตะ! ผมเจ็บ!! อ๊ะ ลึกกว่านี้ผมไม่ไหวแล้วนะ! แฮ่กๆ" เมื่อผมสอดเข้าไปได้ครึ่งนิ้วต้องหยุดชะงักเพราะเสียงร้องประท้วง
"นี่แค่นิ้วเดียวเองนะ"
"ฮะ อื้ม ผ...ผมเจ็บแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆครับ แฮ่กๆ" ดูท่าว่าแค่เพียงนิ้วเดียวยังคงจะใหญ่ไปสำหรับเด็กอย่างโคนัน และแค่ห้าขวบยังคงไม่สามารถที่จะผลิตน้ำและฮอร์โมนทางเพศได้สินะ คิดได้ดังนั้นผมค่อยๆเอานิ้วออกอย่างถนอมที่สุดเท่าที่จะทำได้
"แฮ่กๆๆ" เสียงหอบหายใจถี่ดังออกมาจากร่างเล็กข้างใต้ ดูท่าว่าเรื่องอย่างนี้คงเร็วไปจริงๆที่จะสอนนั่นแหละนะ
"โคนันครับ อีกสิบปีข้างหน้าจะมาเป็นแฟนพี่ได้มั้ย" ผมล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบาง
ร่างเล็กคลานเข้ามาจูบผมแบบปากแตะปากเฉยๆก่อนจะนั่งจ้องหน้าผมตาแป๋ว
"จะให้เป็นตอนนี้ก็ยังได้ครับ ส่วนเรื่องเมื่อกี๊จะต่ออีกสิบปีข้างหน้าผมก็ยอม..."
"อืม แต่ว่า...พี่จะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์น่ะสิ" (นี่แกเพิ่งรู่ตัวเรอะ!!! : ไรเตอร์)
"ฮึกฮือ แงๆๆ คิดจะฟันแล้วทิ้งใช่มั้ย มาหลอกให้ผมใจเต้นแล้วหลงรัก ไม่คิดจะรับผิดชอบกันเลยหรอ" โคนันซุกหน้าลงบนหมอนพลางร้องไห้เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้
"เปล่านะ คือพี่กลัวจะอดใจไม่ไหวอีกต่างหาก กลัวจะทำไห้นายเจ็บ แล้วนายจะเกลียดพี่ แต่ว่าถ้านายต้องการให้รับผิดชอบล่ะก็..." ผมเว้นวรรคการพูดซักพักจึงพูดต่อ "พี่รักนายนะ!! จะคบกับพี่ได้มั้ย..."
"คิคิคิ ในที่สุดก็ยอมพูดออกมา ^+++^ " เมื่อคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาผมก็ได้รู้ว่าน้ำตาเมื่อกี๊นี้เป็นของปลอม ผมหน้าแดงฉ่าทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองติดกับเข้าเต็มๆ
"อะแฮ่มๆ -///- แล้วตกลงจะคบกันป่ะล่ะ"
"พี่ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าคำตอบจะออกมาเป็นยังไง ก็เล่นเขย่าหัวใจผมมาตั้งแต่ที่เจอหน้ากันครั้งแรกแล้วนี่ :>///<: ส่วนคำตอบ เอ่อ...เอาเป็นว่า ครับ!!! (>///< ) "
"โคนัน..."
"ค...ครับ"
"นายน่ารักอีกแล้วนะ!!! มาให้กดซะดีดี!!!!"
"ม...ม่ายอ๊าวววว ผมเจ็บบบบบบน้า~~~!!!" และแล้วภายในวันนั้นโคนันก็เกือบจะเสร็จหมาป่าไปซะแล้ว
เวลาเที่ยงคืน
ร่าเล็กๆยันกายลุกออกจากอ้อมกอดอุ่นที่เจ้าของนั้นหลับสนิท โคนันก้มลงมองดูสภาพตัวเองที่ยังคงเปลือยเปล่านอนไปทั้งๆอย่างนั้นแต่อีกคนกลับใส่เสื้อนอนอย่างสบายใจเฉิบ โดยที่รั้งเขาไว้ไม่ยอมให้ใส่เสื้อแท้ๆ ไม่รู้รึไงว่าเขาเองก็อายเป็นเหมือนกันนะ!
โคนันตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเจ้าของบ้านเพื่อที่จะหาเสื้อผ้าซักตัวสวม แต่เมื่อมือเล็กเปิดตู้เสื้อผ้านั้นออก กลับต้องตกตะลึงเมื่อสิ่งที่ตนเองเดาเล่นๆนั้นเป็นจริง
เสื้อกับผ้าคลุมและหมวกสีขาวที่คุ้นตาดี เหมือนเคยเห็นมันถูกสวมอยู่บนตัวของจอมโจรผู้เลื่องชื่อคิด โคนันก้าวถอยหลังไปทีละก้าวเหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่สิ่งที่เห็นด้วยตานักสืบคู่นี้ก็คงต้องเชื่อแล้วล่ะว่าไคโตะคือจอมโจรคิด
กึก!
แผ่นหลังเล็กชนเข้ากับอะไรบางอย่างแต่ก่อนที่จะได้หันหลังไปดูก็ถูกปิดปากไว้ซะก่อน
กลิ่นที่คุ้นเคยนี้มัน...!
"รู้แล้วสินะ ความลับของผมน่ะ"
"อือ อื้ม อ่อยอ๊ะ" (อือ อื้ม ปล่อยนะ)
ร่างเล็กถูกยกสูงลอยขึ้นจากพื้นจนแผ่นหลังจะบรรจบกับพื้นผิวของเตียงนอนใหญ่
"ถ้าผมปล่อยคุณแล้ว ต้องสัญญากับผมก่อนว่าคุณจะไม่ร้องเสียงดัง"
" เมื่อโคนันพยักหน้าแทนคำตอบตกลงมือหนาค่อยๆคลายออกอย่างช้าๆ จนร่างบางเห็นแววตาดุที่จ้องมองมาของร่างสูงอย่างชัดเจน
"อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นได้มั้ย...พี่ไคโตะ ผม...กลัว" โคนันหันหนีสายตาคมคู่นั้นที่จ้องลงมาอย่างมาวางตา เมื่อร่างสูงยังไม่เลิกส่งสายตาแบบนั้นมาร่างกายเล็กก็เริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว...กลัวว่าร่างสูงจะทำร้ายตน เพราะการที่ถูกคนที่รักทำร้ายมันช่าง...เจ็บปวดสิ้นดี
"ขอโทษ จะไม่จ้องนายแบบนั้นอีกแล้ว" ใบหน้าคมซุกลงบนอกเล็กๆ กลิ่นหอมของแชมพูดลใจให้มือเล็กป้อมเอื้อมไปลูบหัวปลอบเจ้าของเรือนผมนุ่ม
"ทำไมถึงเป็นพี่ไคโตะล่ะ คนที่ผมรักทำไมต้องเป็นจอมโจรคิดที่ผมคิดจะจับด้วย"
"นายจะเลิกรักพี่มั้ย" ไคโตะถามด้วยเสียงอ่อยๆเจือความเศร้า
"ช่วยไม่ได้ ถ้าผมจะเลิกรักแล้วจะยอมให้กอดอยู่อย่างนี้หรอ เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ ถ้าเลิกรักกันง่ายๆเขาคงจะไม่ได้เรียกว่ารักหรอก"
"พูดเหมือนพ่อฉันเลย"
ง...งั้นหรอครับ บังเอิญจังนะ"
"พี่น่ะสัญญาว่าจะรักนายตลอดไป แม้ว่านายจะเป็นยังไงก็ตาม"
"จริงหรอครับ แต่ผมว่า...ในสายตาของพี่น่ะเหมือนยังมีใครบางคนอยู่ตลอดเวลา สายตาที่พี่มองผมบางครั้ง มันเหมือนกำลังมองคนอื่นอีกคนอยู่ ...พี่ไคโตะน่ะ ยังมีใครอีกคนอยู่ในใจใช่ใหม"
"ป...เปล่า คือพี่...เฮ้อ..." สุดท้ายก็โดนสายตาบริสุทธิ์ไล่ต้อนจนต้องสารภาพความจริง "จะมีมันก็มีอยู่หรอ แต่ว่า...พี่ขอโทษ พี่อาจจะลืมเขาไม่ได้ตอนนี้ แต่ขอเวลาพี่อีกสักนิด ขอเวลาพี่ให้ได้อยู่เคียงข้างนายอีกหน่อย แล้วพี่จะลืมให้ดู" แววตามุ่งมั่นและจริงจังแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่ลั่นวาจาออกไปนั้นไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใดและจะต้องทำตามที่พูดให้ได้ด้วย
"ผมดีใจนะที่พี่ไคโตะเลือกผมมากกว่าเขา ขอบคุณครับ" ร่างบางโอบกอดร่างสูงไว้ทั้งๆน้ำตาแห่งความดีใจที่เอ่อล้นจนเก็บไว้ไม่อยู่ มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้หายไปจากใบหน้าหวานสวย
"โคนันคุงครับ...พี่ทนไม่ไหวแล้วนะ บอกแล้วไงว่าอย่าทำตัวน่ารักเกิน"
มือบางเล็กๆเลือนลงไปถูกจุดอ่อนไหวผ่านกางเกงของร่างสูงจนต้องสะดุ้ง จับมือเล็กนุ่มนั้นออก
"อย่าครับโคนัน"
"พี่ไคโตะ...ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนสิครับ" ร่างเล็กเอนหลังราบลงไปกับเตียงนุ่มเป็นการเชิญชวนและยั่วยวนให้ร่างสูงสติกระเจิง
"ถ้าเจ็บ...พี่ก็ไม่หยุดนะครับ" กระซิบด้วยเสียงแหบพร่าก่อนจะเริ่มรุกล้ำบรรเลงบทเพลงแสนหวานต้องห้ามที่ยังไม่สมควร โดยหารู้ไม่ว่านั่นอาจจะเป็นค่ำคืนที่ราบรื่นก่อนที่พายุใหญ่จะพัดผ่านมา
________จบอีกตอน ซึ่งอาจจะสั้นมากถึงมากที่สุด แต่ก็มีเกือนครบทุกรสชาติ
ประกาศสำหรับท่านใดที่มาขอ nc นะคะ
เราไม่ได้เข้ามาเช็คนานเลยไม่ทราบว่าจะมีคนขอ nc เยอะขนาดนี้ แล้วจะให้ไล่ตามส่งทีละคนก็คงไม่ไหว(เยอะขนานแท้) หลังจาก nc ที่ลงลิงค์ให้โหลดในนี้ก็โดนแบนเลยลบไปนั่นจึงเป็นสาเหตุที่หา nc กันไม่เจอค่ะ คราวนี้เลยกลับมาอัพ nc ลงให้ใหม่ค่ะ สามารถตามไปอ่านได้โดยวิธีดังนนี้ค่ะ
v
v
v
1.เข้า Google
2. พิมพ์คำว่า "คลังไวรัสสายพันธุ์วาย วาย ว๊าย Y(aoi) Ver.Novel/Fiction" กดค้นหา เมื่อเจอแล้วคลิกเข้าไปหาฟิคโคนันได้เลยค่ะ
3.บล็อกนี้พื้นหลังจะเป็นสีม่วงนะคะ อย่าหลงเข้าไปบล็อกแปลโดจินของเรานะ เดี๋ยวหาฟิคไม่เจอ
ความคิดเห็น