คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 7 : (SPECIAL)
ผมกำลังขับรถไปในถนนเส้นหนึ่งที่เปลี่ยวและเต็มไปด้วยป่าไม้ ถึงเส้นทางจะทุรกันดารแค่ไหน จะตกหลุม ตกท่อ หม้อระเบิด เกิดประกายไฟ ไหลลงคลอง ก็ต้องไปให้ถึง เพราะมีบางคนกำลังรออยู่ที่จุดหมาย ผมโทรหาชานยอลกับเฉินให้รีบตามมา ตามทางGPSนี่แหละ พอดีเป็นที่ที่พวกมันไม่เคยมา
16:00
ในที่สุดก็ถึงที่หมายละ ขับรถจนตูดชา แต่ไอ้ที่นอนอยู่เบาะข้างๆนี่ไม่ยักกะตื่น อย่าน้อยก็ดิ้นหน่อยก็ดีป่ะ นี่กุไม่รู้เลยว่ายังมีชีวิตอยู่รึปล่าว หรือกินเยอะจนทำให้อาหารมันไปอุดตันที่หัวใจวะ (กุตกชีวะไม่ต้องสงสัย) ผมจับชีพจรมันดู แล้วก็พบว่า มันไม่เต้นแล้ว!!! เหี้ย เกิดไรขึ้น ผมพยายามจับดูให้แน่ใจว่ามันตายแล้วจริงๆหรือ ก็จับถูกนี่ ชีพจรเค้าจับกันตรงข้อศอกใช่ป่ะ เออก็ใช่หนิ ผมจับๆถูๆจนข้อศอกด้าน แต่ไอ้นี่ก็ยังคงนิ่ง พอดีชานยอลกับเฉินมาถึงพอดี ผมเลยเรียกพวกมันมาดูชีวิตเพื่อนหน่อย มันเอานิ้วเขี่ยๆ แล้วก็เดินหนี แบบว่ามิแครอ่ะค่ะ เออสงสัยยังไม่ตายมั้ง
พวกผมสามคนยืนมองไปที่บ้านโทรมๆที่ดั้นด้นกันมา แล้วก็คิดว่านี่เราจะทำมันที่นี่จริงๆหรอ พวกเรายืนมองเหมือนหนุ่มๆซักซี้ดได้ซักพัก
“ ไอ้ยอล กุปวดฉี่อ่ะพาไปหน่อย ”
เฉินหันหน้าไปหายอลแล้วทำหน้ากระมิดกระเมี้ยน
“ รอเขาออกมาเปิดประตูให้ก่อนไม่ได้หรอ ”
“ ไม่ไหวละ ไปเหอะ ป่าข้างๆนี่ก็ได้ ”
ว่าแล้วมันก็ลากน้องชานยอลออกไปเลย น่าสงสารวะ มีเพื่อนเส็งเคร็ง แต่ก็ดีกว่าคนไม่มีเพื่อนแบบกุก็แล้วกันวะ เห้
พอผมหันหน้ากลับมา ก็เห็นว่ามีเทพบุตรสุดหล่อออร่าเดินออกมาจากตัวบ้าน หน้าตาชั่งไม่เหมาะกับที่นี่เลยจริงจริ้ง
“ คริส ” ผมเรียกชื่อเขา
“ ลู่หาน ”
ผมโผเข้ากอดสุดหล่อที่ไม่ได้เจอกันมานาน ให้ตายสิเขายังดูดีเหมือนเดิมเลย
“ มินซอกละ ”
“นอนอยู่ในรถนู่น”
“ อ้อ แล้วนี่มาคนเดียวหรอ ”
“ ปล่าว มากับน้องๆ เพื่อนมินซอกนั่นแหละ ”
“ อ้าวพี่ นี่ใครอ่ะ ”
เฉินกับชานยอลเดินมาละ แหม แล้วก็ถามอย่างเสี่ยว มาบ้านเขาแล้วยังจะทำตัวเสียมารยาทอีก นี่จะตบให้กระบาลแหลกเลยนะถ้าไม่เห็นว่าพึ่งสึก
“ นี่ไง พี่คริส พี่ของมินซอก ไหว้ซะ ”
“ อันนยองฮาเซโย คริสฮยอง นานึนเฉินอิมนีดา ”
ผมทักทายเป็นภาษาโคเรีย ให้ดูอินเทรนด์เหมือนหน้าตา แต่ทำไมพี่แกดูไม่ค่อยสนใจผมเลยวะ ตั้งแต่ผมเดินมานี่ก็แกก็ดูเหม่อลอยยังไงพิกล เห็นมองไปแต่ข้างหลังผม อะไรอ่ะ ผีหรอ!!! กรี๊ดดดดดดดดด
“ สวัสดีครับ ชื่อไรหรอ ”
อ้าว กุก็บอกไปแล้วหนิ ไม่เคยฟังกันเลยใช่ป่ะ
“ ชานยอลครับ ”
“ พี่ชื่อคริสนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะชานยอล ^_______________^ ”
-____________________________________________________-!!!!!!! กูยังจำเป็นอยู่ไหม
“ แล้วนี่ชื่อไรอ่ะ ” พี่เขาถามผมมั่งและ
“ ผมบอกไปแล้ว ”
ขอเสียมารยาททีเหอะ ทีพี่เค้ายังทำเลย ผมแนะนำตัวอยู่ กล้าดียังไงถึงเมินผมแล้วหันไปถามคนอื่นแบบนี้ นี่มันหยามกันชัดๆ
“ ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ยิน ”
“ ครับๆ ชื่อเฉินครับ เรียกจงแดร์ ง่ายกว่า ”
“ หรอ …. ครับ ”
“ เออ ครับ”
ลู่หานที่เห็นว่าการพูดจา ท่าทางของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนๆไปเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะมีการแลกเห็บแลกหมัดกัน
“ พอเถอะ เข้าบ้านกัน ข้างนอกมันหนาว ”
ว่าจบพี่แกก็ลากแขนพี่คริสเข้าบ้านไปโดยไม่ได้นึกถึงเพื่อนกูที่นอนอืดเป็นกึ่งหมีกึ่งศพอยู่ในรถ
“ เห้ ไอ้หมิน ”
ผมไปเคาะกระจกรถเพื่อปลุกมัน อะไรจะนอนนานขนาดนี้ จะตื่นตอนพี่มึงตายรึปล่าว(แอบแช่ง)
“ หมินๆๆๆ ตื่นว้อยยยยยยย ”
ตะโกนยังไงมันก็ไม่ตื่น ถ้ากุยกรถขึ้นมาเขย่าได้นี่เหมือนเดอะฮัคนี่ทำไปละ
ปั๊ก!!!
วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี วี ~
ไอ้ชานยอลไม่รู้ฉุนอะไรมาจากไหนเตะรถจนดังก้องไปหมด แต่ก็ดีนะ ไอ้มินซอกมันสะดุ้งตื่นแล้วผลักประตูออกมาจากรถทันที และด้วยความที่พึ่งตื่นหลังจากนอนมาหนึ่งชาติกว่าทำให้มันทรงตัวไม่ได้ ถึงกับสะดุดล้มและกลิ้งไปจ้ำกับก้อนเล็กๆที่เรียกว่า……………………หิน (คิดว่าขี้ละสิ ไม่หละเราไม่เล่นทุเรศ) แทนที่มันจะร้องโอดโอยแบบโอ้ะ โอ้ย อื้อ อ้า หรืออะไรก็ได้ที่แสดงถึงความเจ็บปวด แต่เปล่าอ่ะ แม่งหลับต่อข้างๆหินนั่นแหละ ไอ่สัด อย่างงี้กุควรส่งมึงไปแข่งนอนมาราธอน
ผมยืนอึ้งแดกอยู่ซักพักกับความหลับเป็นตายของมัน ไอ้ชานยอลมันก็เดินไปอุ้มไอ้หมินเดินเข้าบ้านไปเลย
“ ปลุกไม่ตื่นหละสิ ” อิพี่คริสถามไอ้ยอลเมื่อเห็นพวกผมเดินเข้าไป
“ ครับ ไม่รู้ตายรึปล่าว ผมว่าน่าจะจองวัดล่วงหน้า ”
ไอ้ยอลพูดครับ ไม่ใช่ผมอ่ะบอกเลย เห็นหน้าแบบนี้ สุภาพๆนี่ปากหมาชิบหาย คนเรามันดูกันที่ภายนอกมิได้
“ เอ่อ มันเป็นแบบนี้แหละถ้าได้กลางวันนี่ตื่นยาก ปกติพวกเราเป็นคนตื่นกลางคืนกันไง ไม่เคยนอนกลางวันไม่มีเวลา แหะๆๆ ”
“ ดีเหมือนกันจะได้ทำตามแผนง่ายๆ อ้อ พวกแกออกไปซื้อของนะ เอาสองถุงพอ ตามที่บอกไว้ ” พี่หานหันมาสั่งพวกผม
“ รับทราบครับ !!!! ”
ฮิฮิ เอารสไรดีวะ
“ งั้นเดี๋ยวพี่ไปจัดห้องรอนะ หานรออยู่นี่แหละ ”
“ ครับ ”
คริสหันมาพูดกับผมก่อนจะเดินออกไป ผมพยักหน้าให้ เอาเป็นว่ารู้กัน
ผมนั่งรอทุกคนอยู่บนโซฟาที่มีไอ้เด็กมินซอกนอนอยู่ด้วย นั่งอยู่ฝั่งหัวมันเลยสังเกตเห็นว่าหัวมันโนอยู่นิดหน่อย ไม่รู้ไปโดนอะไรมานะ แต่เห็นแล้วคิดถึงวันแรกที่มันเข้ามาบ้านผมชิบหาย วันที่มันหัวฟาดบันไดน่ะเพราะวันนั้นแหละทำให้ผมรู้เลยว่ายาแดงนี่มันสีอะไร ก็ดีนะตั้งแต่มันเข้ามาก็รู้สึกว่าชีวิตผมมันมีปัญหาทุกวัน เอ๊ะ สรุปมันดีมั้ยวะ
“ มาแล้วพี่ ” เด็กสองคนวิ่งหอบเข้ามา พวกมันซื้อของที่ผมสั่งมาเรียบร้อย
“ พอใช่ป่ะ ”
“ พอดิ มีกันแค่นี้ไม่พอได้ไง ”
“ โอเค ชานยอลไปช่วยพี่คริสจัดห้องทีนะ ส่วนเฉินแกมากับฉัน แกต้องเป็นคนทำกับฉัน ”
“ตกลงครับ! ”น้องชานยอลตอบอย่างหนักแน่และรีบวิ่งไป แหม่ ดูรมณ์ดีจังเลยน้า
“ ทำไมผมต้องไปทำกับพี่ด้วยอ่ะ ” อิน้องจงแดร์ถามด้วยหน้าตาบูดเบี้ยวบ่งบอกถึงความเกียจคร้านของมัน
“ ก็แกไม่มีประโยชน์ไง ใช้ไปจัดห้องคงไม่ได้เรื่อง มาทำนี่แหละ ”
“ก็ได้ ~~~~~~~~ ”
ผมตื่นมาในเวลากี่ทุ่มก็ไม่รู้ เห้อ นอนจนเพลียอ่ะ ผมพลิกซ้ายพลิกขวาก็รู้สึกว่ามันอึดอัดจัง ไม่เห็นเหมือนเตียงบ้านผมเลย พอลืมตาขึ้นมาช้าๆก็พบว่านี่มัน……..คุ้นๆนี่หว่า ผมสะดุ้งตัวขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ พอรู้ว่าเป็นที่ไหน น้ำตาผมก็ไหลออกมา บ้านนี่คือบ้านของผมเอง ผมมาที่นี่ได้ยังไง นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ น้ำตาผมไหลไม่หยุดเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่ได้กลับบ้านมาเกือบปี ผมมองไปรอบๆอีกครั้งอย่างสงสัยว่าทำไมถึงมาที่นี่ได้แต่ไม่มีใครอยู่ อยากจะลุกแล้ววิ่งไปหาพี่แต่เรี่ยวแรงกลับไม่มีเลย นอนจนเหนื่อยจริงๆ ยิ่งมาเจอกับอะไรแบบนี้ยิ่งรู้สึกดีใจจนลุกไม่ไหวแล้วอยากจะนั่งอยู่ที่นี่ไปนานๆ
“ อ้าวตื่นแล้วหรอเพื่อน ”
ผมหันไปตามเสียงเรียก ก็เห็นว่าไอ้เฉินกำลังยินพิงประตูอยู่ มันบอกมือให้ผมหยอยๆแล้วเดินมาหา
“ โห นี่มึงร้องไห้แล้วหรอ รีบจัง แต่เอาเถอะ ตื่นแล้วก็ไปกินข้าวกัน ”
“ อะไรของมึงวะ มึงมานี่ได้ไง มึงพากุมาที่นี่หรอ ”
“ เออสิวะ ”
“ รู้จักบ้านกุได้ไง ”
“ ไม่ต้องถามสัด ลุกเร็วๆ กุหิวไม่ไหวแล้ว ”
ว่าจบมันก็กระชากผมให้ลุกแล้วลากเบาๆ มันชวนผมคุยตลอดการเดินระดับหอยทากป่วยของมัน คือนี่ขนาดกุว่ากุเหนื่อยแล้วนะ ให้กุเดินเองยังเร็วกว่าอีก โวะ ผมหงุดหงิดกับความชักช้าของมัน เลยสะบัดตัวออกแล้วเดินนำซะเลย
ปุ๊ง ปุ๊ง ปุ๊ง ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ~
เสียงแตร แต่เสียงนกหวีดดังก้องหลังจากที่ผมเดินเข้าไปในห้องครัว มีป้ายติดรอบๆห้อง และเขียนว่า ‘HAPPY BIRTHDAY TO MINSEOK’ ‘ MERRY CHRISTMAS ’ ‘ HAPPY NEWYEARS ’ ผมลืมไปเลยนะว่าวันนี้คือวันเกิดตัวเอง ถึงแม้วันเกิดผมจะจำง่ายๆเพราะใกล้เคียงกับวันสำคัญากมาย แต่ก็มีเรื่องมากมายเช่นกันจนทำให้ไม่ได้คิดถึงเรื่องของตัวเองเลย ภายในห้องมีมนุษย์สามคนยืนอยู่ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม แต่ตอนนี้ผมมองเห็นเขาเพียงคนเดียวและ น้ำตาของผมก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“ HAPPY BIRTHDAY TO YOU, MINSOEK AH~ ”
พี่คริส……
ผมวิ่งกระโดดกอดพี่ชายที่ผมรักที่สุดในโลก ผมคิดถึงเขามาก คิดถึงมากๆๆๆ คิดถึงโคตรมากของโคตรมากๆๆ
“ ขอบคุณนะทุกคน ฮึก ขอบคุณมาก ” ผมพูดทั้งๆที่ร้องไห้อยู่บนบ่าของพี่
พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นพี่หานยืนอยู่ตรงหน้าผม เขายิ้มให้และครั้งนี้ผมจะยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
“ ลงมาได้แล้วสัด กุเห็นหน้าพี่มึงแล้วสงสาร หน้าแบบหนักไม่ไหวแล้ว ” ไอ้เฉินเสร่อแป๊ะพูดขึ้นมา คนกำลังซึ้ง งวยเอ้ย
ผมกระโดดลงมาแล้วมองหน้าพี่ชายอีกครั้ง ให้ตายสิ อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆเลย ไม่อยากไปไหนแล้ว
“ มากินกันเหอะ หิวละ ” พี่หานวิ่งสี่คูณร้อยไปประจำโต๊ะแล้วเปิดเค้กสองถุงพร้อมกัน
“ เหยด ทำไมซื้อครีมแบบนี้มาวะ ฉันไม่ชอบ ”
“ อย่าบ่นวะพี่ ใช้แล้วยังจะบ่น ”
แต่ถึงจะว่าอย่างงั้นอิพี่หานมันก็แดกเหมือนเดิม ส่วนไอ้เฉินใช้คำว่ายัดห่าจะดีกว่า ส่วนชานยอลนี่กินแบบผู้ดีศรีมหาโพธิ์มากครับ เกิดมาหน้าตามุ้งมิ้งแล้วยังจะทำตัวมุ้งมิ้งอีก อ้าว พี่กุทำไมไปนั่งข้างไอ้ยอลได้วะ ผมมองซ้ายมองขวาก็พบว่าพี่กุมันเดินไปแล้วจริงๆ ละคุยกันมีความสุขออกหน้าออกตาละเกิล
“ คริสจ๋า แบคมาแล้ววววววววววววว ”
อินี่ใคร ผมคิดในใจ พอพี่ผมเห็นปุ๊ป ก็สะเดิดแล้วเดินไปหาอิคนชื่อแบคนี่ทันที
“ ฮะๆๆ มาเร็วจัง ”
“ ก็กลัวมึงมีชู้นี่แหละ แล้วใครอ่ะที่นั่งคุยกันเมื่อกี้ ”
นางหน้าหมานี่มันใช้คำหยาบกับพี่ผม!! แล้วมันก็ยังขึ้นเสียงกับพี่ผมด้วย หื๊ม!!!!!!!
“ ชู้อะไร นี่น้อง ………. ทุกคน นี่แบคฮยอนนะ แฟน………แฟนผมเอง ”
ประโยคแรกพี่ผมพูดกับอิแบคนั่น ส่วนประโยคต่อมาเขาพุดกับพวกผม
ผม เฉิน ลู่หาน และชานยอล ถึงกับนิ่งและอึ้งไปตามๆกัน ไอ้เฉินนี่อึ้งได้ซักพักก็ทักทายตามมารยาทแล้วก็ก้มลงไปแดกต่อ ส่วนพี่หานนี่อึ้งจนตาถลนออกจากเบ้า ชานยอลนิ่งและก้มลงไปกินต่อ
“ มองไรชะนี ”
อิแบคพูดกับพี่หาน ขอขำได้ไหม55555555555555555 มันคิดว่าพี่หานเป็นผู้หญิงอ่ะ ก่อนมองหน้านี่มองหน้าแข้งนิดนึง
“ ปะปะ ปล่าวครับ ”
พูดแล้วก็ก้มลงไปกินกับไอ้เฉินต่อ
“ ไปนั่งก่อนนะแบค มาๆ ”
พี่ผมจูงแขนอิแบคมานั่งร่วมโต๊ะด้วย ชานยอลถึงกับลุกขึ้นแบบทันทีเลย
“ อยากเข้าห้องน้ำครับ พี่ลู่หานไปทางไหนหรอ ”
“ เอ่ออ…พี่ไม่รู้ ไม่ใช่เจ้าของบ้าน ”
“ เดินไปนิดนึแล้วเลี้ยวซ้ายนะ ” พี่ผมตอบแทน
ชานยอลหันมามองนิดหน่อยก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไป พี่ผมมองตามแล้วทำหน้าเบ้น้อยๆ อะไร สองคนนี้มีซัมติงไรกัน
“ โหะๆๆๆๆๆ ในนี้มีแต่คนหน้าตาบ้านๆทั้งนั้น นี่ฉันเป็นดาวเด่นของงานเลยชิป้ะ ”
พูดแล้วมันก็หันไปหัวเราะกับพี่คริส พี่ผมก็ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆไปให้
อิแบคพูดจาหยาบคายที่สุดขึ้นมา กล้าดียังไงวะ นี่กุเป็นเจ้าของวันเกิดนะ หล่อก็หล่อ ทำไมพี่ผมต้องเอามันเป็นแฟน ทำไม! มันมีดีอะไร นอกจากหน้าจะเหมือนหมาแล้วปากยังหมาอีก ตบป่ะ ตบป่ะดอก
“ ปวดขี้วะ ทำไมไอ้ยอลไปนานจัง ไม่ไหวละโว้ยยยยยยย ”
มันบ่นกระปอดกระแปดแล้ววิ่งไปห้องน้ำอย่างเร็ว เหลือแต่พี่หานผู้ทำหน้าที่แดกได้ดีที่สุด
What the fox say? Ringdingdingdingdingeringeding
เสียงริงโทนโทรศัพท์ผมดังขึ้น แล้วก็พบว่าเป็นไอ้เทาที่โทรมา ผมเลยเดินออกไปรับข้างนอก ในนี้อึดอัดชิบ
“ ว่า ”
“ happy birthday to you happy birthday to you
happy birthday happy birthday
happy birthday to ไอ่แสรสสสสสสสสสสส ”
เสียงเพื่อนมากมายหลายคนกรอกใส่หูของผม น้ำตาเกือบไหลละถ้าไม่ติดตรงท่อนท้าย พวกมันแย่งกันอวยพรให้ผมแบบรัวๆ จนฟังไม่ค่อยออก ได้ยินแต่เสียงไอ้ไคแว่วๆว่า ‘มีผัวเร็วๆนะ อย่ามีเลยเมีย แม่งฟหกดเดกหฟหกดเ’ อะไรนี่แหละ ฟังไม่ออก
“ ขอบใจนะพวกมึง พวกมึงทุกคนเลย ”
“ ไม่เป็นไรเว้ย อย่าลืมเลี้ยงข้าวพวกกุก็พอ ตอบแทนค่าโทรพวกกุที่อุตส่าห์โทรหา แพงสัด”
“ เลี้ยงทุกคนเลย ? ”
“ ทุกคนสิวะ พวกกุออกเงินกันเติมเงินค่าโทรเชียวนะ อย่ามางกๆ ”
(มึงสิงก)
“ เออๆ ไว้เจอกัน แค่นี้แหละ ”
“ เออ มีความสุขมากๆนะมึง ดีใจนะที่เราได้เจอกัน ไม่เสียใจเลยที่ได้ด่ามึงในวันแรก ขอบใจที่มาเป็นเพื่อนพวกกุนะ รักนะ ถุ้ย55555555555 ”
มันพูดไปเขินไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมพยักหน้าทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่เห็น น้ำตาเริ่มจะนอง นี่ซึ้งนะ
“ เช่นกันวะ กุก็ดีใจที่ได้เจอพวกมึง ………………………………………. แค่นี้นะไอ้สัด บาย”
ผมตัดสายใส่ก่อนที่น้ำเสียงจะสั่นไปมากกว่านี้ ไม่อยากร้องไห้ให้พวกมันได้ยิน
ผมยืนปาดน้ำตาอยู่เงียบๆ พอเงยหน้าขึ้นมา ผมก็เห็นหิมะแรกแล้ว ผมยิ้มให้กับตัวเอง ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ขอบใจตัวเองที่ยอมโดดเรียนออกมา และขอบคุณต้นเหตุของเรื่องราวในวันนี้ ผมมีความสุขมากจริงๆ
“ ร้องไห้อะไรของแก ”
ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นคนที่ผมคิดถึงเมื่อกี้ยินอยู่ข้างๆ มาเมื่อไหร่ฟร้ะ
“ อย่าร้องไห้ในวันแห่งความสุขแบบนี้สิ ”
“ ผมร้องเพราะมีความสุขมากๆต่างหาก ผิดตรงไหน ”
“ ฮึ……….แกเคยได้ยินไหม ”
“ หืม ” ผมหันหน้าไปหาเขา
“ ว่า.............. ถ้าใครได้อยู่ด้วยกันในตอนหิมะแรกตก รักจะสมหวัง ”
“ ………………………… ”
“ แกว่า ฉันจะสมหวังรึปล่าว ” เขาหันมาหาผมพร้อมกับยิ้มให้บางๆ
“ ผมไม่รู้ …………… ” ผมตอบพร้อมกับเบนหน้าหนี ทำไมพี่เขาพูดแบบนี้
“ งั้น………แกทำให้ฉันสมหวังจะได้ไหม”
“ พี่……….. ” ผมหันไปหาเขาอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
“ Merry Christmas มินซอกอ่า ”
เขายิ้มให้ผมอีกครั้ง แล้วหันหน้ากลับไปมองหิมะ แล้วจู่ๆเขาก็จับมือผมยัดเข้าไปในเสื้อกันหนาวของเขา ใช่สิ ตอนนี้ผมไม่ได้ใส่อะไรกันหนาวเลย แต่ก็ไม่ยักรู้สึกหนาว หรือนี่กุอ้วนจนไขมันห่อหุ้มร่างกายได้แล้ว ผมยิ้มให้กับวันดีๆนี้อีกครั้ง แล้วหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆผมตอนนี้
“ Merry Chistmas เช่นกันนะ พี่ลู่หาน ”
____________________________________________________________________
ตอนนี้สเปแบบสเปจริงๆนะ ไม่เน้นฮา ถ้าใครสังเกตดูดีๆ จะเห็นว่าเราใส่ความหมายของชื่อเพลงของอัลบั้ม Miracles in December ลงไปทุกเพลงเลย!! แอร๊ เห็นกันป่ะ 555555555555555
ขอโทษนะที่หายไปตั้ง 8 วัน MERRY CHRISTMAS นะคะ ทุกคน ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้า ขอบคุณสำหรับกำลังใจ แม้ว่าเราจะทำข้อสอบไม่ค่อยได้ก็เถอะ ของขวัญที่เราจะให้ทุกคนก็คือสิ่งนี้ ถ้าอยากให้เรากลับก็คอมเมนท์กันหน่อย ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา รักนะ
ความคิดเห็น