คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : พบหมอครั้งที่ 20
พบหมอรั้ที่
20
“มะ..เมื่อี๊พี่มาร์ว่าไนะ?”
ไอ้หมอหันมามอหน้าผม้วยหน้าาื่นอมัน
เหวอเลยสิมึ หึหึ มึายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยาฟััๆใ่มั้ย ไ้..
มาร์
ั
ให้
“่อให้เอสเปสาวามที่พี่อบอ่ะ..ถ้าไม่ใ่ไอ้หมูัน์ ไม่สิ อนนี้้อเป็น..”
“..”
“ไอ้หมูแบม”
“..”
“่อให้เอสาวๆสวยๆรสเปแ่ไหน
ถ้าไม่ใ่ไอ้หมูแบม พี่็ไม่อบหรอ”
ผมพู้าๆัๆให้ไอ้หมอมันึมับอย่าัเน
สสัยะัเนเินไปอนนี้แม่็อไปแล้ว..
“ะ..ัน์..ือใร๊ หมอไม่เห็นรู้ัเล๊ยยยยย มั๊ววววววววว”
โอ้โหหหหหหหหห มึเลือสัอย่าหมอ
ะเสียสั่นหรือเสียสู โอ้ยยยยย โหไม่เนียน
เล๊ยยยยยย ไอ้หมูววววววววว
“ัน์พิมุ์ ภูวุล
นัเรียนโรเรียนนานาาิ อนมอ้นและมอปลายอยู่ห้อ10
สอบเ้า
มหาวิทยาลัยะแพทย์ศาสร์
เยอยู่มรมเทวันโ อบโนเพื่อนแล้ เพื่อนอบเรียว่า
ัน์
เพราะว่าื่อแบมแบมมันน่ารัเินไปไม่เหมาะับเ็อ้วนำ”
“..”
“พี่รู้มาว่านี้อีนะ”
“พอแล้วๆๆๆ” ไอ้หมอยื่นอ้าปาหวอ่อนที่มันะเอามือมาทึ้หัวัวเอ้วยอาาร็อๆ
อย่า
หมอ..บอเลย.หลัานี้..
มึ
โน
อี
เยอะ!
“ไอ้อ้วนเอ้ย” ผมเอามือไปยีผมมันอย่าหมันเี้ยว
ไอ้หมูมันปัผมออแล้วยู่ปาใส่ผม
“เ้าไม่ไ้อ้วนแล้วนะ!” สรรพนามเ่าๆที่ไอ้หมอมันหลุพูออมาทำให้ผมยิ้มออทันที
แม่น่ารัี้ไ..ไปไหนไม่รอเลยู..
“เ็ี้อนแล้วโวยวายมีแบบนี้นเียวมั้เนี่ย”
“บ้า!
มีเยอะแยะบนโลเถอะ ิ” แม่เสียัใส่ผมแล้วออ
นบ้าอะไรวะ
โมโหยัน่าฟัเลยอีเี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“นเียวในีวิพี่อ่ะนะ..นเียวิ”
“..”
“็มีอยู่นเียว”
ไปรับ..ไปยาวๆ..ถ้าไอ้หมอไม่อายนมุิน็ไปยาวๆ..
“ไอ้พี่บ้า!”
“เอ้าๆโมโหแล้ว่านี่หว่า”
“ลืมภาพเ้าอนอ้วนไปให้หมเลยนะ
ห้ามำเ็าเลยนะ ฮื่ออออออออออออ”
ไอ้หมอแม่ี้หน้าผม่อนะเอามือปิหน้าัวเอ
ผมเลยยืนเท้าเอวมอมันแบบนั้น..
ไอ้หมอแม่ไม่ธรรมาริๆ..
ทุ
าร
ระ
ทำ
แม่
น่า
รั
ไป
หม
เลย
อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยาะปั้นเป็น้อนๆแล้วลืนลท้อไป..มึะไ้ไม่้อมีีวิอยู่่อให้าวโลมาอบมึอีแล้ว ไอ้หมู!!!!!!!
“อนนั้นเ้าอ้วนมาเลยอ่ะ ำ็ำ น่าเลียมาเลยอ่ะ โอ้ยย ลืมไปเถอะนะๆๆๆๆ” ไอ้หมอ
ทำาปริบๆใส่ผม
ผมมอมัน่อนะเอามือไปวาบนหัวมันแล้วโยเบาๆ
“ะว่าไป็น่าเลียริๆอ่ะแหล่ะ”
ำพูอผมทำให้ไอ้หมอปัมือผมอออย่าโมโหแ่ผม็ยัเอามือไปวาบนหัวมันอีรอบ
“แ่็ีนะ”
“ีอะไรเล่า!”
“็ไม่้อมีนมาอบไ”
“..”
“ให้พี่อบเรานเียว็พอแล้ว”
บายเวิร์ลไอ้หมูรับ..อนนี้าว่ามันน่าะระเบิัวายไปแล้ว..ยืนนิ่นานั้น..
“ทีนี้..ยัอยาลับบ้านอยู่อีมั้ย..”
“ลับ!”
อ่าวววววววววววววว ทีู่เ๊าะไปนี่ือออออ
มึเหยียบำเ๊าะอูหรอไอ้
หมูววววววววววววววววววววววว
ผมมวิ้วใส่ไอ้หมูมันแ่มันลับยิ้มให้ผมแล้วบอ่อว่า
.
.
.
.
.
.
“ลับเ้าไปในบ้านพี่มาร์ ึึ”
แล้วแม่็วิ่เ้าไปในบ้านผมทันที
ไอ้
หมู
มึ
โน
แน่!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
ผมิผิไปที่บอไปแบบนั้น..ือั้แ่อนนั้นนิน้าวเสร็ยันมันโทรหาแม่ว่านอนบ้าน
เพื่อน
ยันอาบน้ำและอนนี้ยันะนอนแม่พูไม่หยุ..ถามำถามเิมๆ
ำถามอะไรหน่ะหรอ..็..
“อบเ้านานแล้วหล่ะสิ้?”
ถาม
ไป
เถอะ
ู
ไม่
อบ
มึ
หรอ!
เพราะไม่รู้เหมือนันว่าอบแม่อนไหน…อยู่ีๆ เอ้า..ิถึมึเยเลย
แล้วหลัานั้น..็อยมอหาแม่มาลอเลย..
แล้วพอรู้ว่าอบ..ใู็ไม่ปิอีเลย..
เพราะ
มึ
น
เียว!!!!!!
“อบเ้านานแล้วใ่ม๊า?”
“ถามมาน่ารำาหว่ะ”
“หึ”
ิบหาย..
ไอ้หมูแม่น่าบูใส่ผมทันทีที่ผมบอ..ผมแม่อบหลุเวลาหุหิทุทีเลยแม่เอ้ย
“เ้าไม่ถามแล้ว็ไ้”
“..”
“แ่อยารู้เยๆเอ”
“..”
“ทำไม้อุว่าน่ารำา้วย้ะ”
ผม้มมอไอ้หมูที่ยืน้มหน้าพึมพำๆอยู่
มันทำให้ผมหลุยิ้มออมา่อนะ..
“มานี่มา”
าแนัวเอออ..
“เินมานี่เร็ว..”
ให้ไอ้หมูี้อนที่่อยๆเยหน้ามอผมแล้ว่อยๆเินรมาหาผม
“มาให้อหน่อย..”
แล้วเ้ามาอยู่ในอ้อมออผม..
“ไอ้หมูเอ้ยยย อย่าี้อนนัเลย”
“เ้าไม่น่ารัใ่ม๊า?”เพราะมันฝัหน้ามันรอผมทำให้เสียแม่อู้อี้ๆ
“เปล่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เวลาเราอนอ่ะ น่ารัเินไป่าหา”
#พี่มาร์นอนไม่หลับ
พรีออเอร์มาร์้วน่า….นสนใทิ้ใไว้เี๋ยวให้หมอามเ็บ 55555555555555555555555555555555
โอเมั้ยะ..ึึ เอันอนหน้าน๊า..
P.s : มีใรไปานลาับ้าม๊ายยยยยยยยยย
ไรท์อยาสอบถามว่าถ้าไรท์รวมเล่มมีใรสนใมั้ยะ..ไม่แพๆสัา
ฮ่าๆ ใรสนใเม้นไว้น๊า ถ้าสนใเยอะเี๋ยวะบอรายละเอียอีทีนะะ ิิ
ความคิดเห็น