คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ปราบซน CH.16
ปราบน CH 16
เมื่อผมเห็นว่าเป็นใรผมเลยยืนมอหน้าพี่แรู่นึ่อนะหันหลัะเินเ้าบ้าน
“ถ้ามึิะเินเ้าบ้าน ูสั่ให้มึหยุ”
ผมเหลือามอบน่อนะหันหลัลับไปมอไอ้นเ้าอำนาที่ยืนสูบบุหรี่ที่หน้าบ้านผม
“เหม็นบุหรี่”
ผมพู้วยน้ำเสียเรียบๆ ผมไม่รู้ว่าผมิไปเอรึเปล่าแ่พอพี่แไ้ยินผมพูแบบนั้น
บุหรี่ในมือพี่เา็ถูโยนทิ้แล้วพี่แ็เหยียบบุหรี่นั้นทันที
“ไม่เหม็นละ”
พี่ปราบเอามือล้วระเป๋าาเแล้วมอหน้าผมประมาว่าเมื่อไหร่ผมะไปเปิประูให้พี่เาสัที
“มาทำไม?” ผมที่ยัยืนอยู่ที่เิมไม่มีทีท่าว่าะเินไปเปิประูอะไรทั้นั้น
วันนี้อย่าหวัว่าะไ้เ้า!
“ูผ่านมาเลยแวะ”
“เมานมหรอถึับมาผิทา?”
“ูผ่านมาเว้ย!”
“แล้วมาทำไม?”
“็บอว่าผ่านมาไ!” นั่นไ นเรี้ยวรามันมาแล้ว..
“็ถามว่าทำไม ผ่านมา็ผ่านไปิ
แวะมาทำไม”
“..”
“มาทำไม?”
“มึถามเป็นำถามเียวหรอน?”
“มาทำไม?”
“หน้าบ้านมึิป้ายห้ามผ่านรึไ
ูถึมาไม่ไ้อ่ะห้ะ!”
“ไม่ไ้ิป้ายห้ามผ่าน”
“อืม เพราะะนั้นูมาไ้ โอเ๊?”
“แ่ิป้าย หมาห้ามเ้า!”
“ไอ้น!”
“ลับไปไ้ละ” ผมพูแล้วหันหลัะเินเ้าบ้านแ่เหมือนลืมอะไรไปเลยหันไปหาพี่ปราบอีรอบที่ยืนมอผมอยู่
“บุหรี่ที่พื้นอ่ะ เ็บไปทิ้้วย”
“..”
“สปร”
ผมพูแ่นั้น่อนะเินเ้าบ้านไปไม่สนใเสียโวยวายมามายอพี่ปราบนี้โวยวาย ผมเินเ้ามาในบ้านเิน
รึ้นห้อนอนอผม เพื่อไปอาบน้ำให้สบายัวส่วนอนหน้าบ้านอ่ะหรอ…
เหอะๆ ่าเาสิ
ผมที่อาบน้ำเสร็็นอนเล่นอยู่บนห้อพอมอนาฬิาผมเลยลุเรียมลไป้าล่าเพราะถึเวลาที่แม่ผมลับมาแล้ว
ผมเลยลไปรอแม่เพราะผมรู้ว่าแม่ะ้อ…
เอา
พี่
ปราบ
มา
้วย!!!!!!!!
ไอ้พี่ปราบที่เินถืออามหลัแม่ผมอยู่ในรัวทำให้ผมไ้แ่ยืนัวแ็ทื่อเหมือนรูปปั้นรประูห้อรัว
“อ้าว
นลมาแล้วหรอลูวันนี้พี่ปราบเาอมาทาน้าวบ้านเรานะ”
“เป็นอทานหรอ?” ผมหันไปถามพี่ปราบที่้อผม้วยสายาที่่าผมไ้พี่แทำไปแล้ว
“ทำไมนพูาแบบนี้หล่ะลู?
พ่อแม่พี่ปราบเาไม่อยู่เลยอมาทาน้าวบ้านเรา
พี่เาอยู่บ้านนเียวพี่เาเหา”
นอแหล2017..
พี่แม่บ้านเ็มบ้านนานั้น
เหาบ้าเหาบออะไร..
“ทำไมไม่ไปิน้าวับแฟนพี่หล่ะ
มาินที่นี่ทำไม?”
“โทษที ไม่มีแฟน”
“อ่อ นวสินะ
แล้วทำไมไม่ไปินับนวหล่ะมาินที่นี่ทำไม?”
“นว็ไม่มีอีอ่ะแหละ”
“น่ารำา” ผมพูแ่นั้นับพี่ปราบที่ยืนยิ้มเหมือนนบ้าอยู่นั่นแหละ ผมเลยเินนพี่แให้ถอยไปเพื่อไป่วยแม่ย
ับ้าวมาไว้บนโ๊ะอาหาร
“ับ้าวน่าินัเลยรับแม่”
เลียเสียสออมัน เลีย!!!!
“รีบินรีบลับ” ผมพูแล้วยื่นาน้าวให้พี่ปราบส่วนัวผม็เินลิ่วมานั่ทาน้าว่อนเลย
“ทะเลาะันหรอลู?” แม่ผมถามึ้นหลัาทันที่ที่มาถึโ๊ะอาหาร
เพราะบรรยาาศที่่อน้าอึอั
“เปล่านี่ฮะ
นไม่เห็นมีอะไร้อทะเลาะับพี่เาเลย”
“หรอ้ะ? ริหรอพี่ปราบ” แม่ผมถามผม่อนะหันไปถามพี่ปราบที่นั่ร้ามผม
“ไม่ริรับ”
ไอ้พี่แม่..
“นมันโรธผม”
“หืม? น้อนโรธพี่ปราบเรื่ออะไร
ไหนพี่ปราบเล่าให้แม่ฟัสิ”
“นมันโรธที่ผมไม่สนใมัน”
“ไม่สนใ็ไม่สนใสิ ทำไม้อโรธ
ะสนใไม่สน็เรื่ออพี่ไม่ใ่เรื่ออผม”
“น้อน”
แม่เรียื่อผมเหมือนห้ามทัพเพราะผมเริ่มะโมโหึ้นเรื่อยๆ
“ินเสร็แล้วใ่ป้ะ
อิ่มแล้ว็ลับไปเลยไป”
“แม่รับ ทำไมน้อไล่ผม้วย”
พี่ปราบมอผมนิ่ๆ่อนะหันไปฟ้อแม่ผม
โอ้โห
แฟนาีฟ้อแม่ผมเหมือนแม่ัวเอ ไอ้นเฬวววววววววววววววววววววววววววววววว
ฟ้อ้วยสายาอ้อนวอน ว๊อยยยยยยย
“นอิ่มแล้วอ่ะแม่ นึ้นไปทำารบ้าน่อนนะ”
ผมพู่อนะเอาานไปเ็บหลัรัวแล้วเินึ้นห้อไป
ผมไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่เพราะผมพยายามัาาโลภายนอโยารใส่หูฟัแล้วเปิเพลัๆอย่าที่ผมอบทำเวลาึ้นรถลับบ้าน
นไม่รู้ัวว่าใรเ้ามาในห้อผม รู้ัวอีที็อนที่มีใบหน้าอใรบานอยู่เหนือใบหน้าผมไม่ี่เน..
“เรา้อุยัน”
ไอ้เี๊ยพี่ปร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
#ปราบน
ุยอะไรันหรอ._. ุย้วยิ._.
พี่ปราบบ้านนเาหมาห้ามเ้านะ55555555555555555555555
ความคิดเห็น