คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่3 "ย้อนอดีต"(3) 25% รีไรท์
บทที่3 “ย้อนอี”(3)
“รุ่อรุ...” “เอ้อีเอ้เอ้ๆ...” เสียไ่หลายัวที่ายหนุ่มเลี้ยไว้มัน่าพาันันรับลับแสอรุยามเ้า บนอนไม้ยัมีรนร่าสูนั่าไว่ห้ารับลมเย็นยามเ้าอยู่นอระท่อมลาป่า มือ้าวาถือระป๋อ้าในมีอาหารอไ่น เาโรยเมล็้าวโพแห้ไปามพื้นิน
“้อ...เาะๆ...ิ้บบ...ิ๊บๆ...เาะๆ..” เสียไ่ไม่ว่าะัวเมียัวผู้หรือลูเี๊ยบ่าพาันุ้ยเี่ยิินเม็้าวโพ ไ่ัวผู้ันหาัวเมีย่า็ร้อันเลี้ยวพาราศรี บ่า็พาันีปีพรึบพรับๆ สิโเยหน้าาพวไ่ เาหันไปมอรอบ้ามอู้น้าวโพที่ปลูเป็นแนวึ้นสูท่วมหลัาระท่อมหลัน้อย ทั้เนื้อทั้ัวอเาสวมแ่าเยีนส์เ่าๆ าๆ เพียัวเียว ใบหน้ามายหล่อเหล่าในแบบบับอายไทยที่มีวามรู้บมอ6 เาเลือที่ะทำไร่ทำนามาว่าะเรียน่อเหมือนเพื่อนฝูรุ่นเียวัน ใบหน้ามสันผิวสีแทนรปลายารวมทั้่วโหนแ้มมีเราึ้นเ็มเป็น่อๆ สั่นๆ สีำ เาูเร่รึมยามุ่นิถึร่าอวบอั๋นที่ายหนุ่มลทั์เธอั้แ่ ายหนุ่มยยิ้มรมุมปา ำว่าสะใมันัันับใอเา ใหนึ่็สสาร ใหนึ่็อยาทำให้เธอเ็บทรมาน ไม่รู้ป่านนี้ะเป็นอยาไรมั่ เมื่อืนเาเล่นทำร้ายร่ายายอเธอทั้ๆ ที่ยัหมสิ เห็นสลบแล้วสลบอี
“เฮ้ยย!!...” ปาหยัพ้นวันบุหรี่ที่อัเ้าไปรั้แล้ว รั้เล่า พร้อมทั้ถอนหายใอย่าเ็บปวหัวใอยู่ไม่น้อย สายาเ้ม็้มมอูัวเอ เรียวนิ้วให่ลูบผิวเนื้อรหน้าอ ไล้ไปามัว ไม่ว่าะเป็นลำแนอันแน่น แม้แ่ใบหน้าอเา มันมีแ่รอยี่วนาเล็บยาวๆ อนามารร้าย ทั้เ็บ ทั้แสบ ันๆ ีเหลือหลาย สายาเ้มทอมอวามเียวีอพไพรามแนวเาสูให่ลอมรอบ ไร่้าวโพึ้นสูออฝั ที่ปลูเ็มพื้นที่ินว่า100ไร่ สิโใ้สอมือยึ้น าออแล้วเสยผมรหน้าผา แล้วลูบหน้าไปมา หู็ระุ๊เหมือนหูหมาทันที เพราะเสียสะอึสะอื้นัออมาาในระท่อม นัวโลุึ้นยืน แล้วี้นบุหรี่ลพื้นใ้ปลายเท้าที่ห่อหุ้ม้วยรอเท้าผ้าใบบยี่เพื่อับไฟบน้นบุหรี่ เาถอนหายใยาวๆ แล้วหันหน้าไปมอามเสียสะอื้นที่ัึ้นเป็นระยะๆ สอเท้า้าวเินไปหยุยืนรหน้าประูระท่อม
“โรม!!...” นร่าหนายเท้าถีบประูไม้ไผ่ แล้วเินเ้าไปหยุยืนั้า าสีเ้มมอร่าอวบที่นอนะแหันหลั แผ่นหลับาโผล่พ้นออมาาผ้าหม่ ทำให้เห็นรอย้ำเียวเป็น้ำๆ ร่าอเธอสั่นไหวเพราะร้อไห้ ไร้เสื้อผ้าปปิ “พร!...พร!...พรพรรร!!...” เสียสิห์โำรามเรียื่อหิสาว ัึ้นอยู่ลาอ ใบหน้าเ้มทมึถึ้อมอแผ่นหลัอเธออยู่ไม่ว่าา
“พิ...พี่โ...” พรพรรสะุ้ื่นลัวนัวโที่ยื่น้อมอเธออย่าะินเลือินเนื้อ เธอหันหน้าไปมอ แล้วรีบยับัวลุอย่ายาลำบาปวเนื้อปวัวไปหม
“หูึหรือไ...ันเรียไม่ไ้ยินเหรอ” ายหนุ่มที่ะิหาเรื่อุ่าว่าร้ายเธอ ็ยัสรรหาเอาสิ่ผิเล็ๆ น้อยๆ มาใส่วามเธอไ้ลอเวลา ไม่ว่าเธอะเป็นฝ่ายถูระทำอย่าทารุ็าม เา็หาว่าเธอผิอยู่ี
“ะ?...” มือเรียวบาับปลายผ้าหม่ระับแน่นปปิร่านวลไว้ วามหวาลัวลนลานในัวายหนุ่ม มันยัฝัใ เลยทำให้เธอรีบลานหนีนใร้าย นร่าอวบนเ้าับฝาไม้้านหัวที่นอน มืออี้ายึ้นเ็น้ำารพวแ้มที่มีรอย้ำนิๆ เ็บ้ำไปทั้ัวและหัวใ เาทำร้ายเธอยัสัว์ัวหนึ่
“ฟื้นแล้วเหรอ...” เสียเ้มะเบ็ถาม สายาเพา็มอร่าอวบที่ำลัลานหนี ทั้เนื้อทั้ัวเธอมีแ่รอย้ำรอยรั ไหนะรมุมปาบาเียว้ำและแยัมีเลือไหลึมนิๆ
“พิ...โ...ฮืออ...อึ...” ร่าอวบสั่นเล็น้อย เพราะเธอสะอึ เธอลัวเาับใ แววาอันพร่ามัวเพราะมีน้ำาเาะิมอายหนุ่มรหน้า สอสายาประสานัน อีสายาหนึ่มออย่าอ้อนวอนอร้อ อีสายาหนึ่มออย่าสมเพูหมิ่น
“ิว่าายเสียแล้ว...” สิห์โยืนท้าวสะเอว้อมอร่าอวบที่แนนิับฝาไม้ ผมที่ยาวสลวยถึเอวอ มันูยุ่เหย่ น่าสมเพริๆ าลูุหนูอลุำนันปั่น ผู้รัสวยรัามเย่อหยิ่และถือัว แ่ะนี้เธอเปรียบเสมือนโสเภีในไร่้าวโพีๆ นี่เอ
“ยะ...อย่าทำอะไรพรนะ...อึ...” ปาอสั่นเปรยบอายหนุ่ม สายาเอ่อล้นไป้วยน้ำามอนร่าสูที่้าวเินเ้ามาหาเธออย่า้าๆ แล้วหยุยืนรปลายแร่
“ะร้ออะไรหนัหนา...ทำยัับนเพิเสียสาว...ันไ้ยินเสียเธอแล้วมันทุเรศ...มานี่” มือเพาเอื้อมไปับปลายเท้าอวบแล้วระาอย่าแร ให้ร่าอเธอลอยเ้ามาอยู่ในอ้อมอ
“รี๊!!...อย่าทำพร...ลัวแล้ว...ฮืออ...” พรพรรยมือึ้นผลัันนร่าหนาให้ออห่า ัวเธอสั่นลัวอยู่ในวแนอันแน่นหนา
“เธอิว่าันะทำอะไร?...” “โอ๊ยย!!...ปล่อยพรนะ...ฮืออ...” เรียวมืออวบพยายามรั้มือหนาที่ระาเส้นผมอเธอรท้ายทอยให้ออ เ็บแสบผิวศรีษะเหลือเิน
“หึหึ...ูเนื้อัวเธอสิ...เน่าเละเสียแบบเนี่ยันิน่อไม่ลหรอ...” สายาเ้มแ่ำ้อมอนัวอวบที่เอาแ่ิ้น มือเรียวให่้า้ายับระับแน่นร้นแนเรียว แล้วรั้ให้เ้ามาประทะออเา ส่วนมืออี้าสอเ้าไปรท้ายทอยแล้วยุ่มเส้นผมเนียนนุ่มพร้อมทั้ระาล ทำให้ใบหน้าอเธอลอยึ้นมอหน้าเาอย่าัเน
“ถ้าเนื้อัวพรเน่า็อย่ามาแะ้อสิ...ปล่อย!!...” หิสาวเ็บปวนน้ำาเล็ ยามเาออแรระาเส้นผมอเธอ พรพรรัฟันเปล่เสียสั่นเรือออมาามเรียวฟัน เธอฮึสู้ เพราะเ็บปว เรียวมือทั้สอ้าาออีวนลไปบนใบหน้าอันหล่อเหล่าอเาที่เป็นแผลอยู่แล้ว ลับมีรอยมายิ่ึ้น
“โอ๊ยยย!!...ยายบ้าเอ้ย...อยาายหรือไฮ่ะ” วามโรธและเ็บรรอยแผลบนใบหน้า ทำให้สิโลายเป็นสัว์ป่าทีุ่ร้ายยิ่ว่าเ่า ใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยเล็บไ้เลือ แววาสีเ้มประายแสเป็นสีแ่ำมอร่าสาวแน่น้อย พร้อมทั้ยมือหนาาออแล้วเหวียสะบับอย่าสุแรลไปบนพวแ้มนวล้ายวา นร่าอวบอั๋นล้มว่ำไปนอนออยู่บนพื้น “รี๊...ฮืออ...นเลว...พรทำอะไรให้ทำไม้อทำร้ายันนานนี้” พรพรรนอนทรว่ำหน้าลบนพื้นไม้ไผ่สอมือเรียวบารีบยึ้นุมพวแ้ม แล้วใ้หลัมือเ็เลือรเรียวปาที่แ เนื้อัวาวโพลนไร้เสื้อผ้าสั่นไหวลัว เธอหันหน้าอันบอบ้ำมอนร่าสู แววาเอ่อล้นไป้วยน้ำาหวาระแวลัวเหลือเินยามเาเอื้อมมือมาสัมผัส เธอรีบยับปลายเท้าหนี ร่าบาลานหนีหวัไปอยู่อีมุมหนึ่
เมน์ให้ำลัใบ้านะะ ิมันไ้นะ
ความคิดเห็น