คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่14 คิดถึงเหลือเกิน
ณ สนามเด็กเล่น
ตอนที่ 14 คิดถึงเหลือเกิน
ห้องข้างกันเป็นเตียงคนไข้ที่รองรับร่างเล็กเอาไว้ ผมแทบไม่กล้าเปิดเข้าไปเพราะกลัวภาพที่สมองจินตนาการ. แต่แล้วก็ต้องสูดหายใจเข้าลึกแล้วผลักมันเปิดออกอยู่ดี
ขอบคุณพระเจ้า...
น้องนั่งเอนกายพิงหัวเตียงที่ถูกยกขึ้นสูง มือกดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อยเพราะไม่มีรายการไหนน่าสนใจ
"เจ็บมากไหมครับ?" เอ่ยถามออกไปหากไม่กล้าส่งมือเข้าสัมผัสผ้าที่พันรอบศีรษะเล็ก
"ไม่ครับ...."
....
....
ความเงียบเข้าโอบล้อมเราไว้ ขอบคุณที่ยังมีเสียงแผ่วเบาจากรายการเพลงส่งออกมา
"ผมขอโทษ คชาขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายไปหมด"
"พี่ไม่เคยโกรธคชาเลย" เหมือนก้อนบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกอยู่ตรงช่วงคอ ต่อให้เสียอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็ไม่เคยโกรธน้อง และไม่เคยคิดจะโกรธเลย
"คชาไม่รู้จะทำยังไง" น้องกำลังสับสนวุ่นวายใจ ทั้งหมดนั่นมันก็เป็นเพราะผม
"คชาไม่ชอบแบบนี้เลย เกลียด เกลียดความรู้สึกนี้" ผมสอดมือลงไประหว่างมือเล็กทั้งสองข้างที่กำลังบีบรัดกันจนปลายนิ้วเรียวสวยขึ้นสีแดงเรืื่อ
แม้ว่าใจอยากจะโอบกอดไว้แค่ไหน แต่ผมทำไมได้อีกแล้ว
"ไม่อยากเจอแบบนี้อีกแล้ว เกลียดสายตาล้อเลียนที่มองมา เกลียดเสียงซุบซิบนินทาว่าเป็นตุ๊ด เป็นเกย์ เป็นอะไรต่อมิอะไรบ้าบอที่คนพวกนั้นพอจะคิดได้ แม้แต่เพื่อนก็ยังทำเหมือนคชาเป็นเด็กผู้หญิง"
พอแล้ว...
ถึงไม่มีเสียงสะอื้นแต่น้ำตาที่หยดลงบนหลังมือผมมัน.... เกินจะทนแล้ว
รวบตัวน้องเข้ามาซุกแนบอก กอดเขาไว้ ลูกกลุ่มผมนุ่มปลอบปละโลมด้วยมือเพียงข้างเดียว น้องนิ่งอยู่แบบนั้น ปล่อยให้น้ำตาหยดใสไหลเปียกผ้าเนื้อบางจนมันชื้นไปทั้งอกทั้งใจผม
ผมผิดเอง ดูแลน้องมาแบบนั้น เพราะในสายตาของผมเขายังเป็นน้องคชาตัวน้อยๆที่ร้องเรียกหาพี่เต๋าเสมอ ลืมไปว่าน้องโตแล้ว ดูแลตัวเองได้และควรดำเนินชีวิตไปในแบบที่ตัวเองอยากทำ มีเพื่อน มีแฟน เรียนและเล่นสนุก ไปเที่ยวทุกที่ที่น้องอยากไป ไม่ใช่อยู่กับแต่พี่เต๋า ไปไหนต้องไปกับพี่เต๋า มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว
ยังไม่ทันได้เอ่ยปลอบ ประตูก็ถูกผลักเข้ามาเสียก่อนพร้อมเสียงทักทายโวยวายที่เงียบลงทันทีเมื่อเห็นเรา น้องรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดผม แม้จะลำบากใจแต่ผมก็ต้องหันไปยิ้มให้ผู้มาใหม่และรับไหว้เด็กๆเหล่านั้น
"เอ่อ... ถ้าคชากับพี่เต๋าไม่สะดวก พวกเรามาใหม่ดีกว่าเนอะ"
"ไม่เป็นไรหรอกมุก เดี๋ยวพี่เต๋าก็กลับแล้ว" ผมยิ้ม...ยิ้มเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้
"เด็กๆอยู่ต่อเถอะ ซื้อขนมมาเยอะแยะเลยใช่ไหม กินให้อร่อยนะ พี่ฝากดูแลคชาด้วย" กรีนและกลุ่มเพื่อนรับคำกันแข็งขันพร้อมกับช่วยกันจัดของกินที่ซื้อมาจนแทบไม่มีที่ว่างบนโต๊ะ
เสี้ยวนาทีน้อยนิดที่ทุกคนวุ่นวาย ผมขอใช้มันอยู่กับน้องอีกซักหน่อยได้ไหมครับ ขอให้ผมได้เอื้อมมือออกไป แตะแก้มใสนั้นแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้าย
"จากนี้ไป คชาต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ"
เพราะพี่คงไม่ได้อยู่ดูแลตัวเล็กของพี่แล้ว
คชามองตามแผ่นหลังที่ก้าวออกจากห้อง ในใจเขาหวิววาบจนต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอกไว้ แผ่นหลังที่เขามองมาตั้งแต่เด็ก แผ่นหลังที่เขาเคยขี่คอ ไกลออกไปช้าๆ สุดท้ายแล้วเขาก็หันมาสนใจกับกลุ่มเพื่อนที่อยู่เต็มห้อง
หลังจากวันนั้น...
คชาก็ไม่เห็นพี่เต๋าอีกเลย
หนึ่งวัน
สองวัน
สามวัน..
หนึ่งสัปดาห์
จนกลายเป็น...
หนึ่งเดือน
คชาทนให้ความคิดถึงทำร้ายได้เพียงเท่านั้น วันนี้เขาจึงเปิดประตูรั้วบ้านข้างเข้ามาเหมือนที่เคยทำ คุณป้ากำลังทานขนมอยู่หน้าทีวี ท่านดูดีอกดีใจเมื่อหันมาเห็น
“วันนี้ป้าอยู่บ้านคนเดียว เหงามากเลยค่ะลูก มานั่งกับป้านี่มา แล้วนี่แผลเป็นยังไงบ้างคะ ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม?”
“ไม่แล้วครับ...เอ่อ....คุณป้าครับ พี่เต๋าล่ะครับ”
รอยยิ้มคนเป็นแม่อบอุ่นหากแฝงความเศร้าสร้อยไว้ลึกๆคุณป้าลูบเรือนผมนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะยื่นซองสีสะอาดตาให้คชา
“เมื่อเช้าป้าได้รับจดหมายฉบับนี้ สายตาคนแก่ไม่ค่อยดีแล้ว หนูช่วยอ่านให้ป้าฟังได้ไหมคะ”คชาแกะซองนั้นออกช้าๆ เนื้อความในกระดาษอัดแน่นไปด้วยตัวหนังสือกับลายมือคุ้นตา
สวัสดีครับพ่อกับแม่
คงกำลังเป็นห่วงผมอยู่ใช่ไหมครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมสบายดี ส่วนเรื่องแขน ผมเริ่มชินกับการใช้งานแค่ข้างเดียวแล้วล่ะครับ ที่นี่อยู่บนเขาครับแม่ อากาศเย็นแต่ก็สดชื่นทุกคนน่ารักมากๆครับ โดยเฉพาะเด็กๆ ผมมาเป็นครูในโรงเรียนอนุบาลเล็กๆของที่นี่ครับ เหมือนได้กลับไปเมื่อก่อน มีแต่เสียงร้องเรียกพี่เต๋า ผมยังจำเสียงน้องคชาในวันนั้นได้อยู่เลยนะครับแม่ ยิ่งอยู่ที่นี่ ยิ่งคิดถึงน้อง
แม่ครับ...น้องเป็นยังไงบ้าง ฝากแม่ดูแลน้องด้วยนะครับ ช่วงนี้เขาคงเรียนหนัก ตอนเย็นน้องไม่ชอบทานข้าว แม่ชวนน้องมาทานด้วยนะครับ ฝากเตือนอย่าให้น้องนอนดึกนะครับ ผมกลัวเขาจะเล่นเกมจนไม่ได้นอนเดี๋ยวจะปวดหัวอีก น้องถามถึงผมบ้างไหมครับแม่ น้องโตขึ้นมากไหม น้องยังยิ้มแล้วก็หัวเราะกับทุกๆวันเหมือนเคยใช่ไหมครับแม่ ผม...คิดถึงน้องจังเลยครับ
ไว้ผมจะเขียนจดหมายมาหาใหม่ แม่กับพ่อดูแลสุขภาพดีๆนะครับ ผมขอโทษ อยากกอดพ่อกับแม่มากๆ
รักพ่อกับแม่ครับ
จาก...พี่เต๋า
คชาปล่อยให้ตัวอักษรสุดท้ายหยุดเขาไว้ ก่อนที่จะถูกมือที่แสนอบอุ่นกอบกุมมือเขา คุณป้าวางกุญแจดอกเล็กไว้ให้บนฝ่ามือ
“กุญแจ? ห้องพี่เต๋าหรือครับ?”
“ห้องของพี่เต๋ากับน้องคชาค่ะ”
“ขอบคุณนะครับคุณป้า” สวมกอดคนตรงหน้าก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดมุ่งสู่ห้องเล็กๆที่แสนคุ้นเคย
ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
รูปที่คชาเคยวาดตอนเด็กๆแปะบนฝาผนัง ผ้าปูที่นอนที่เขาเคยมีน้ำหวานหกใส่จนเป็นรอยด่าง กล่องสี กรอบรูป ของเล่น หนังสือการ์ตูน อยู่ในมุมเดิมที่คชาหยิบหาได้ แตกต่างก็ตรงที่บนเตียงนั้นมีกล่องใบใหญ่วางอยู่ เปิดมันออกดูถึงได้เห็นกระดาษใบเล็กที่ซ่อนอยู่ในนั้น
ถึง...คชา
ที่โรงเรียนแอร์หนาวไหมครับ? พี่เตรียมสื้อไหมพรหมไว้ให้ อย่าลืมใส่นะครับ วิตามินนั่น ทานด้วยนะครับเราต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ทานอาหารที่มีประโยชน์ แผลเป็นยังไงบ้าง พี่เตรียมยาแก้แผลเป็นไว้ให้ด้วย ต้องทาทุกวันก่อนนอนนะ อย่าเครียดกับการเรียนมากนะครับ พักผ่อนบ้างนะ การ์ตูนของเราพี่ซื้อชั้นอันใหม่มาเก็บไว้ให้ อยู่ใกล้ประตูห้อง คงเห็นแล้วใช่ไหมครับ
คชา...หน้าร้อนปีนี้ พี่ไม่ได้ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นริมทะเลกับคชาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถ้าคชาได้ไปดูกับเพื่อนๆ ถ่ายรูปมาฝากพี่บ้างนะครับ พระอาทิตย์ที่เราเคยไปดูด้วยกัน พี่ถ่ายมันเก็บใส่อัลบั้มไว้ในลิ้นชัก มันสวยทุกปีเลยนะ หวังว่าปีนี้มันก็ยังคงสวยเหมือนเดิมนะครับ
พี่เป็นห่วงคชาเสมอนะครับเด็กดีของพี่
ลิ้นชักโต๊ะหนังสือถูกดึงให้เปิดออก อัลบั้มอันใหญ่มีรูปของคชาตั้งแต่ตอนห้าขวบ ชูสองนิ้วรับพระอาทิตย์ยามเช้า กับอีกหลายแอคหลายท่า น้องคชาโตขึ้นจนถึงรูปสุดท้าย แม้ส่วนสูง โครงหน้า หลายๆอย่างจะเปลี่ยน แต่เขายังยิ้มให้คนหลังกล้องเหมือนเดิม คชากอดมันไว้แนบอก ให้น้ำตามันไหลลงมาช้าๆ
นอนกอดเรื่องราวของเราผ่านค่ำคืนที่เหงาเหลือเกิน
รู้แล้วครับพี่เต๋า
คชารู้แล้ว
รอนะครับ
ซักวัน...คชาจะไปหา
น้องคชารักพี่เต๋า
To be con.
สวัสดีคนอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ
ฮัชช่า!!! มาต่อแล้ววววววววว ตอนหน้าก็จะจบแล้วววววววว ฝากตอนนี้ไว้ด้วยนะ คนอ่านก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ทั้งสุขภาพกายและใจ จะพยายามมาต่อตอนหน้าไวๆ เรื่องเจ้าหญิงก็อยากต่อ อีกหลายๆเรื่องก็อยากจะแต่ง ชีวิตมันเยอะ!! ตอนนหน้าคชาจะเจอกับพี่เต๋ามั้ย?? หรืออะไรยังไง โปรดติดตามมมมมม
ด้วยรัก
จาก...ณ
ความคิดเห็น