ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 14 กลับหอกันเถอะ!
Sawada TsunaYoshi Mode
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อสังหรณ์อะไรบางอย่างในตัวผมเริ่มทำงาน จนคนที่นอนกอดผมอยู่ด้านหลังพลอยตื่น
ไปด้วย "นายเป็นอะไรรึเปล่า....หรือฝันร้าย?"
"เปล่าหรอกครับ ก็แค่สังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง" ผมตอบพลางครุ่นคิดนิดหน่อย
ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ!
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่เหนือฟุตงส่งเสียงร้อง ผมเอื้อมมือไปหยิบอย่างรำคาญใจ ป่านนี้ใครยังจะโทรมาอีกนะ
หรือว่าพวกโรคจิต?
"ฮัลโหลครับ ซาวาดะพูดครับ" ผมกรอกเสียงไปตามสายด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญและงัวเงีย
[โย่! นี่คุณพ่อที่รักของลูกเองนะ] น้ำเสียงร่าเริงขัดกับอายุจริงเริ่มทำให้ผมมั่นใจในสังหรณ์(ร้ายๆ)ของผม T^T
[คือว่า...ช่วงนี้พ่อว๊างว่างอ่ะ เลยกะว่าจะไปเยี่ยมซือจังซักหน่อย~]
"เหรอครับ มันคงมีแค่นั้นจริงๆใช่มั้ยครับ พ่อคงไม่ได้หาอะไรมาให้ผมเดือดร้อนอีก" ผมพูดขัด
[แหม...ความจริงมันก็มีอ่ะจ้ะ] นั่นไง...ผมว่าแล้ว
"แล้งเรื่องอะไรล่ะครับ ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นตีสี่นะครับ ไม่ใช่อิตาลี!" ตอนนี้อิตาลีคงกำลังเช้าอยู่มั้งหรือกลางวันนี้แหละ
[อย่าดุสิ... แกชักจะเหมือนนานะทุกทีแล้วนะ TTOTT]
"อย่าเวิ่นเว้อครับ..."
[ชิ...ไอ้ลูกชายคนนี้นี่ เออๆ เพื่อนจิอ๊อตโต้เค้าจะมาหาแล้วก็กะจะมาร่อนแถวโรงเรียนซักพัก แล้วเขาก็พานักเรียน
ใหม่มาด้วย พอดูแล้วคงเข้ากับแกน่าดูเลยแหละ~]
"นักเรียนใหม่...ของคลาสสิบใช่มั้ยครับ?"
[อือ...งั้นฉันวางล่ะนะ บาย~~]
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด
จะมาก็มาจะไปก็ไป ผมมองมือถือตัวเองอย่างอนาถจิตเมื่อคุณพ่อสุดที่รักท่านที่ไม่เค๊ยไม่เคยอยู่กับที่ถึงกับโทรมาหา
ผมวางมือถือลงกับที่เดิมและดึงผ้าห่มที่ร่นไปถึงเอวขึ้นมาห่มที่แผ่นอกบางอีกครั้ง
"พ่อนายรึไง..." คนที่อยู่ข้างหลังผมถามขึ้น
"อ่ะ...ครับ แต่ช่างเถอะ พรุ่งนี้ยังไงยังไงพ่อก็คงจะมาถึงแล้ว ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมาย และเห็นว่าเพื่อนของ
จิอ๊อตโต้กับลูกศิษย์(คิดเอาเอง)จะมาด้วย คงต้องคอยลุ้นน่ะครับ" ผมบอกอย่างเชื่องช้าจนตาแทบจะปิด นี่มันตีสี่นี่
นา ใครไม่ง่วงก็บ้าแล้ว
"นอนเถอะ...พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"
"แต่ผมว่าตอนกลางวันนู้นนะครับ..." ผมพูดยิ้มๆ คลาสสิบไม่เคยตื่นแต่เช้าหรอก นอกจากแรมโบ้น่ะ ขานั้นเขา
สุภาพสตรีจะตายไป ผมคิดไปเพลินๆแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ผมผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของร่างสูง...
พอผมได้หลับไปซักพักก็ต้องตื่นขึ้นมาอักหน มันเช้าแล้วนี่นา ปกติเวลาแบบนี้ผมต้องไปยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ห้อง
ครัวแล้วด้วยซ้ำ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ ป่านนี้ทุกคนคงจะตื่นกันแล้วมั้ง ผมคิดอะไรเพลินๆพลางลุกขึ้นจากฟุตง
ฮิบาริซังก็หายไปทำอะไรไม่รู้แต่เช้า แต่ช่างเถอะ ไปแช่ออนเซ็นดีกว่าเนอะ จะได้สบายตัวตั้งแต่เช้า~
ห้องๆนึงในเรียวกัง...
ชายร่างสูงหกคนกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ในนั้นภายใต้แสงที่สาดมาจากด้านนอกแต่เพียงแค่สลัวๆเท่านั้นจึงเห็น
ใบหน้าไม่ชัด ควันบุหรี่สีขุ่นๆลอยอบอวลไปทั่วห้อง เมื่อพวกเขาจุดมันเพื่อดับอารมณ์หงุดหงิดและเดือดจัด ขนาด
ฮิบาริ เคียวยะ ชายที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครยังพลอยมาประชุมกับเขาด้วย งานนี้คงไม่ธรรมดาแน่!
"คิดว่าไง..." ยามาโมโตะ ทาเคชิ เริ่มต้นพูดขึ้น
"เฮอะ ยัยนักฆ่าที่ปลอมมาเป็นพนักงานนั่นน่ะเหรอ" ซันซัสพูดพลางแค่นหัวเราะในลำคอ
"คงไม่ใช่นักฆ่าที่ตามเรามาจากอิตาลีหรอกนะ" เบียคุรันตั้งขอสังเกต
"ไม่หรอก คนที่ตามมาส่วนมากก็เป็นแบบโจ่งแจ้งมากกว่าที่จะมานั่งปลอมตัว" สปาน่าตอบข้อสงสัย ทุกคนพยัก
หน้ารับ แต่สีหน้าตึงเครียดยังคงไม่จางหายไปจากใบหน้าคมคายซักนิด
"แต่งานนี้ไม่ใช่ฝีมือผอ.แน่ หมอนั่นไม่ใช่พวกบ้าความรุนแรงหรอกนะ ชิชิชิ" เบลเฟกอลยังคงสนุกกับเงื่อนงำอะไร
บางอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเขาและคนอื่นๆ
"โลกมืดของญี่ปุ่นคงเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว" ฮิบาริ เคียวยะที่เงียบไปนานพูดขึ้น
"เป็นตามอย่างที่ฮิบาริคุงพูดนั่นแหละ ลูกน้องฉันโดนลอบทำร้ายไปแล้ว แต่ไม่ถึงขั้นตายหรอก คงแค่เบาะๆ"
เบียคุรันยังคงยิ้มร่าเริงแต่ในแววตากลับไม่ยิ้มไปด้วย
"พวกตาแก่นั่นกล้าหือกับเราแล้วงั้นเหรอ" เบลเฟกอลหุบยิ้มลงและเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น
"หึ...เราคงต้องส่งสปายเข้าไปแล้วแหละ ถ้าอยู่เฉยๆมันจะได้ใจ" ซันซัสพูดพลางพ่นควันบุหรี่ออกมาจากริมฝีปาก
บางที่ติดจะคล้ำนิดๆ
"ส่งนักฆ่าไปเลยดีกว่ามั้ยล่ะ" รีบอร์นเอ่ยด้วยประโยคสั้นๆ
"หลังจากที่ไม่ได้เล่นเกมตื่นเต้นๆแบบนี้มานานแล้ว นานๆทีคงต้องยืดเส้นยืดสายกันมั้งละนะ ถ้าพวกตาแก่นั้นรู้เข้า
ว่าเราจะลงเล่นด้วยล่ะก็น่าดูชมล่ะ ครั้งนี้เกมอะไรล่ะสปาน่า" ยามาโมโตะ ทาเคชิ พูดพลางหันไปมองร่างสูงเรือนผม
สีบลอนด์ที่หยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมา
"ชอยส์น่ะ..." คำตอบของสปาน่าทำเอาร่างสูงทั้งห้าถึงกับอึ้งจัด
"ชอยส์งั้นเหรอ!? บ้าน่า!!"
"ฉันรู้...มันเป็นเกมที่โชอิจิสร้างขึ้น แต่พวกตาแก่นั่นกล้าเปลี่ยนกติกาทั้งหมดน่ะสิ"
"เปลี่ยนยังไงล่ะ!"
"ผู้เล่นทั้งหมดได้ลงสนาม สู้อย่างเดียว กลยุทธ์วิธีต่างๆต้องนั่งคิดใหม่ตั้งแต่ต้นเลยล่ะ ส่วนเวลาก็ไม่จำกัด สู้จนกว่า
จะตายกันไปข้างนึง" สปาน่าอธิบาย
"ก่อนที่จะแข่งชอยส์ เราต้องบุกถล่มฐานทัพของแก๊งที่ตีค่าจะมาท้าเราให้หมดก่อน เพราะลูกน้องของฉันก็โดนไป
รายนึงแล้วเหมือนกัน" ฮิบาริ เคียวยะ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงความโกรธไว้ในน้ำเสียงด้วย
"วันไหนดีล่ะ ถ้าเราขอหยุดซักวันผอ.คงไม่ว่าหรอก แต่ว่า...พวกนั้นน่ะสิ" ยามาโมโตะ ทาเคชิ พูดอย่างปลงๆ ถึง
แฟนของพวกเขาจะมีประสบการ์ณด้านการต่อสู้สูงมาก แต่ยังไงๆเขาก็เป็นห่วงอยู่ดีนี่นา
"ไม่ต้องห่วงหรอก ที่นั่นมีฝ่ายบริหารอยู่ด้วย ฝีมือผอ.ก็ใช่ว่าจะกระจอกๆ" เบลเฟกอลเริ่มฉีกยิ้มกว้างขึ้น เมื่อ
อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อเช้าเริ่มจางลง
"เอาเถอะ อีกสองวันข้างหน้าบุกเลยแล้วกัน พวกนั้นจะได้ไม่ทันตั้งตัว เดี๋ยวให้พวกคิเคียวสืบให้ แป๊บเดียวรู้ผล"
"ฝากด้วยล่ะเบียคุรัน ครั้งนี้จะเอาจริงตั้งแต่เริ่มเลยมั้ยล่ะ?" รีบอร์นเอ่ยพลางเหยียดยิ้มที่มุมปาก
"อย่างนั้นก็ไม่ค่อยสนุกน่ะสิ" ซันซัสพูดพลางหัวเราะในลำคอ
"เอาล่ะ งั้นก็ปิดการประชุมได้แล้ว คนแถวนี้คงอยากเจอแฟนตัวเองจนตัวสั่นแล้วแหละ" ยามาโมโตะ ทาเคชิ ยิ้ม
ร่าเริงที่ออกมาจากใจจริง และขยี้ปลายบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่บนเสื่อทาทามิพร้อมกับเหล่ไปมองรีบอร์นที่พ่นควันบุหรี่
มาทางเค้าอย่างหัวเสีย(เพราะมันเป็นเรื่องจริง)
"งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะนึกสงสัยเอา" เบียคุรันลุกออกจากเสื่อและเลื่อนมือไปเปิดบานเลื่อนที่ทำจากไม้ไผ่รับ
แสงสว่างจ้า
"พวกนายเล่นก่อวีรกรรมไว้เยอะนี่" ฮิบาริ เคียวยะมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เค้าไม่เคยคิดว่าต้องกลับมาพึ่งบุหรี่ที่
อดมานานมากแล้ว แต่...มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ มันเลิกยากนี่
"คุยกับพวกแกแล้วเสียเวลาว่ะ" ซันซัสพูดพลางเดินออกมาตรงระเบียง
"ยอมรับมาเหอะน่าว่านายก็อยาก 'เล่นเกมนี้' เหมือนกัน" รีบอร์นขยับปีกหมวกตัวเองและเดินแยกไปที่ห้องพักของ
เขาซึ่งอยู่อีกฝั่ง
Lambo Mode
ครืด
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างงัวเงียก็มันง่วงจริงๆนี่นา
ผมใช้มือสัมผัสกับผ้าปูที่นอนที่ร่างสูงเคยนอนมันเย็นจัดมากเลยล่ะ แสดงว่าเขาคงออกไปนานมากแล้วสินะ
"ไปไหนมาเหรอ" ผมถามร่างสูงที่เดินมาทรุดอยู่ด้านข้าง
"ออกไปรับลมยามเช้าน่ะ"
"ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะทำ" ผมบ่นอย่างหงุดหงิดและเดินไปหยิบเหยือกกาแฟดำ เทใส่ลงกับแก้วเซรามิกสีขาวพร้อม
กับส่งให้ร่างสูงรับมาดื่ม
"ช่วยไม่ได้นี่นา สปาน่าหาเกมใหม่ให้เราเล่นได้แล้ว" อย่างสปาน่าเนี่ยนะ!? ปกติต้องเป็นเบลสิ ถึงจะถูก รีบอร์นจิบ
กาแฟอึกนึงและพูดต่อ "พรุ่งนี้ฉันจะหยุดซักหน่อยละนะ จะออกไปนอกตัวเมืองน่ะ"
"อือ อย่าลืมซื้อของมาฝากล่ะ" ผมพยักหน้ารับและลุกไปเปลี่ยนเสื้อ
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า..." ร่างสูงยิ้มล้อๆและหันมามองใบหน้าผม "ฉันไม่ทำให้นายผิดหวังหรอก"
"เกมที่สปาน่าเอามาน่ะ มันคงสนุกน่าดูชมเลยนะ นายถึงได้เล่นด้วยน่ะ" ผมหยิบไหมพรมที่ถักถึงแขนแล้ว มาถัก
เล่นฆ่าเวลา มันจะหน้าหนาวแล้วนี่นะ ต้องเตรียมไว้ก่อน
"ใช่...สนุกจนฉันแทบรอไม่ไหวเลยล่ะ"
หลังจากที่เหล่าหนุ่มๆกลับถึงห้อง บรรดาแฟนๆก็ถามกันใหญ่เลยว่าไปไหนกันมา ซึ่งพวกเขาก็อ้างไปเรื่อยแบบแถ
ซะสีข้างถลอก และรีบขออนุญาติหยุดหนึ่งวันทันที
ฮิบาริ เคียวยะ: พรุ่งนี้ฉันออกไปนอกโรงเรียนนะ (หนูทูน่าก็ได้แต่ทำหน้างงๆ)
ยามาโมโตะ ทาเคชิ: พรุ่งนี้ฉันจะไปแข่งเบสบอล คิดถึงฉันนะโกคุเทระคุง~ (ซึ่งโกคุเทระคุงก็ได้แต่ทำหน้าแดงและ
ไล่ออกจากห้องไป
เบียคุรัน: พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อมาชเมโล่นะ น้า~ (มุคุก็ได้แต่พยักหน้าอย่างเอือมๆ)
ซันซัส: ฉันจะออกไปซื้อบุหรี่ (สคอลจังก็ไม่ได่โวยวายอะไรและฝากซื้อเนื้อสำหรับของอาโรด้วย)
เบลเฟกอล: เจ้าชายจะออกไปกินซูชิล่ะ~ (กบน้อยก็ทำหน้าตาตายๆและขอของฝาก)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น