ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 26 เสร็จ?
Byakuran Mode
"ที่นี่กว้างกว่าที่คิดอีกนะ~" ผมพูดยิ้มๆ เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ พบว่ามีเสื้อผ้าอยู่หลาย
แบบแขวนไว้ที่ราว "มีชุดเครื่องแบบด้วยแฮะ"
"อืม...งั้นคุณก็ต้องแต่งด้วย กติกาไม่ได้บอกนี่ครับว่าไม่ให้ 'ที่รัก' แต่ง Cosplay น่ะ" คนข้างๆ ตัวผมยิ้มหวานจัด
มือเรียวบางพลักผมให้เข้าไปในห้องลองชุดและหยิบชุดเครื่องแบบของทหารให้
"มีตราให้ครบชุดเลย หมวกด้วย เอ้า...ผมให้คุณแต่งก่อนนะครับ" มุคุโร่คุงยิ้มอีกครั้งและเอื้อมมือมาโอบรอบคอ
ของผม ผมจึงสนองเขาด้วยการใช้มือโอบเอวบางไว้ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร มุคุโร่คุงก็เบียดตัวเข้าใกล้ผม ก่อน
จะเขย่งปลายเท้าแนบริมฝีปากตัวเองลงกับริมฝีปากของผม
"อืม..." คนในอ้อมกอดร้องครางเบาๆ เมื่อผมใช้ปลายลิ้นเกี่ยวกับลิ้นเล็กๆ นั่น
"หยุดก่อนครับ...เดี๋ยว" ร่างบางหอบหายใจถี่ๆ เมื่อผมถอนจูบออก และเลื่อนริมฝีปากไปที่ซอกคอ
"อะไรอีกล่ะ"
"ไม่ต้องมาเลียหูของผมครับ มันไม่ได้ผลหรอก อ๊ะ..."
"ปากเก่งจริงนะ"
"อื้อ...เบียคุรันซัง อืม...แรงอีกนิดสิครับ...อ๊า" มือบางเริ่มเปลี่ยนจากโอบรอบคอมาเป็นเกาะไหล่ไว้เพื่อไม่ให้ล้มลง
ไป เมื่อผมกัดใบหูเล็กๆ นั่น ก่อนจะพ่นลมหายใจอุ่นๆ ใส่
"พอเลยครับ..."
"โธ่...ก็ได้ๆ" ในที่สุดผมก็ถอยทัพกลับไปนั่งโซฟาสีขาวที่มีอยู่ในห้อง "ถ้ามุคุโร่คุงใส่ให้ฉันเห็นแล้ว ฉันจะใส่ชุด
ทหารที่เธอเลือกก็ได้"
"งั้น...คืนนี้" คนตัวเล็กกว่าว่าพลางเดินมานั่งคร่อมผม "คุณต้องเลียเท้าผมนะครับ ผมถึงจะยอมใส่" มือเรียวเล็ก
ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ผมใส่อยู่
"มันก็เป็นเรื่องที่ดีนะ อืม...งั้นตกลงก็ได้" ผมพูดพลางจับมือของมุคุโร่คุงออก
"ดีมากครับ คุณสัญญาแล้วนะ~"
"ฉันไม่เคยโกหกเธออยู่แล้วนี่ ราชินีของฉัน ^^"
"งั้น...ขอสิบนาทีนะครับ" ว่าแล้วมุคุโร่คุงก็เดินเข้าไปห้องลองและไม่ลืมหยิบชุดเมดไปด้วย
สิบนาทีต่อมา...
"เป็นไงเจ้าคะ...นายท่าน" ผมมองไปยังร่างบางที่ใส่ชุดเมดรัดรูป และใส่รองเท้ายาวถึงเข่า ภาพนั้นทำเอาผมใจเต้น
แรงเลยล่ะ ♥~
"อืม...กระโปรงนี่มันสั้นไปหน่อยนะครับ แถมยังรัดสะโพกผมซะแน่น ตรงเอวก็ด้วย" ร่างเล็กว่าพลางเดินเข้ามานั่ง
ข้างๆ ผม ก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้างและกอดแขนผมไว้
"ก็บอกแล้วไง...ให้เปลี่ยนลักษณะการพูดด้วย" ผมกล่าวยิ้มๆ
"โอ๊ะ ผิดไปแล้วเจ้าค่ะนายท่าน ยกโทษให้ฉันเถอะนะเจ้าคะ"
"อืม...ถ้าพูดว่าไม่ยกโทษให้ล่ะ"
"ก็ต้องอ้อนกันหน่อยสิเจ้าคะ~"
ปึง!!!
"หวานกันจริงนะ! ไปได้แล้ว ไอ้เวสต์น่ะมันโทรมาด่าฉันถึงโคครเง้าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว! พวกแกสองคนยังจะมาหวาน
กันอีกเหรอ! หือ!?"
"ร...รีบอร์นอย่าสิ เวนิสแค่โทรมาเรียกเฉยๆ เอง น่านะ อย่าโกรธเลยนะ" แรมโบ้ที่แปรสภาพเป็นสาวหวานใส่ชุด
เมดที่ยาวคลุมเท้าไปแล้ว "รีบอร์น..."
"โอ๊ะโอ สวยนะครับ" มุคุโร่คุงเอ่ยชม และลงจากตักของผม
"รีบอร์น..." เหมือนจะเป็นคนโดนดุเองซะงั้น ดูสิ น้ำตาคลอเบ้าแล้วน่ะ
"โอ๋ๆ อย่าร้องนะ ฉันไม่โกรธนาย อย่าร้อง อย่าร้อง"
"ฮึกๆ...แง้!"
"อย่าร้อง อย่าร้อง อ...โอเคๆ เดี๋ยวฉันพาไปเที่ยว"
"แง้ๆๆๆ!"
"ฉันจะไม่ดุแล้ว หายกันนะ เกี่ยวก้อยกัน" ว่าแล้วรีบอร์นก็ชูนิ้วก้อยตัวเองขึ้น
"ฮึกๆ ถ้ารีบอร์นดุอีก ผมจะไม่ยอมให้เข้าใกล้อีกเลย!"
"งั้นหยุดร้องได้แล้วนะ"
"ก็ได้ ฮึก T^T"
นี่เป็นภาพนานๆ ที่ผมจะเห็นเลยแหละ แรมโบ้ร้องไห้แล้วก็โดนรีบอร์นโอ๋ มันเป็นภาพที่ตลกจริงๆ นะ รีบอร์นน่ะหน้า
นิ่งจะตาย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบนะ อยากกินเด็กทำไมล่ะ :3
"วันนี้ฉันจะพาไปกินเค้กที่เดชิโม่คาเฟ่นะ" รีบอร์นเอ่ยยิ้มๆ
"จริงเหรอ! เอาเค้กสตอเบอร์รี่ มัลฟิน คุกกี้ โกโก้ พุดดิ้ง แล้วรีบอร์นจะเอาอะไรล่ะ!"
"อืม...เอากาแฟก็พอมั้ง"
"กินแบบนั้นก็ไม่คุ้มน่ะสิ ต้องกินเค้กด้วยนะ =^="
"แต่ฉันไม่ชอบกินของหวาน..."
"ไม่รู้ แต่รีบอร์นต้องกิน สัญญาแล้วนะ"
"เอ่อ...อืมๆ ก็ได้ๆ สัญญาแล้ว"
"คิก..." คนข้างๆ ตัวผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสองคนนี้คุยกัน "น่ารักจังนะครับ"
"อือ..." ยิ้มหวานน~~
"งั้นไปกันเถอะ ก่อนที่เวสต์จะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้"
"อืม งั้นมุคุโร่ผมไปก่อนนะ" แรมโบ้หันมาโบกมือใส่ผมและคนข้างตัว ก่อนจะวิ่งตรงไปที่ลิฟท์ ส่วนคนอื่นๆ ก็ทยอย
เดินทางกันไปแล้ว
ยี่สิบนาทีต่อมา...
ณ เดชิโม่คาเฟ่ ย่านคนเดินท่ามกลางตึกสูงในนามิโมริ
Sawada TsunaYoshi Mode
ผมโดนฮิบาริซังจับใส่ชุดเมดจนได้ T_T และก็โดนพามาที่ย่านตึกสูง เอารถไปจอดที่ลานจอดรถใต้ดินของทางร้าน
ถึงร้านจะไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย ก็มีแขกไม่ขาดสายน่ะนะ เท่าที่ผมลองสังเกตจากในรถ รู้สึกจะมีแค่ นักศึกษา นัก
ธุรกิจ คนดูมีฐานะอะไรประมาณนี้
กริ๊ง~
เกิดเสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ตรงขอบประตูดังขึ้นเมื่อผมผลักมันเข้าไป คนอื่นๆ ก็ทยอยตามมาด้วย รู้สึกอายนิดๆ แฮะ
ที่มาใส่ชุดแบบนี้เดินไปเดินมา TOT
"มาช้านะพวกนาย..." ชายร่างสูงที่กำลังนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่แถวหน้าร้านเอ่ยขึ้น เขามีเส้นผมสีดำสนิท และ
นัยน์ตาสีเทาขุ่นบ่งบอกว่ามีเชื้อสายจากอิตาลี่ที่กั้นด้วยเลนส์แว่นกันแดด เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อกั๊กสีดำ
สวมทับ ใส่กางเกงแสล็คสีเดียวกัน และรองเท้าขัดมันวาว
"ไม่ได้เจอกันนานนะ เวสต์ ไม่สิ...เวนิส แห่งคลาสเก้า 'Secret'' !?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น