MY LADY...โทษที นั่นเมียผม! (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 12 สู้เพื่อแบม 100%

Chapter 12 สู้เพื่อแบม

 "ตื่นกันแล้วหรอคะ"

เสียงแบมแบมดังขึ้นจากหน้าประตู ทุกคนสะดุ้งโหยงหยุดคุยทุกเรื่องแล้วหันไปมองแบมแบมที่มือสองข้างหอบหิ้วถุงเต็มไปหมด

“ช่าย แกหายไปไหนมา” ยองแจถามมองตามแบมแบมที่ถือถุงเป็นสิบจะมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์

“ไปเอาของกับพี่เจบีที่ตลาด แล้วก็ข้าวเช้าให้พวกแกด้วย”

เร็วๆกว่าใดๆในโลก ก็มาร์คนี่แหละ ร่างสูงรีบลุกจากโซฟาเดินตรงไปหาแบมแบมเพื่อช่วยถือของ การกระที่แสดงออกอย่างชัดเจนทำเอาแจ็คสันกับยองแจถึงกับมือหยิกมืองอไปหมด

“พี่ช่วย”

“ขอบคุณค่ะ”

มาร์คเอาถุงทั้งหมดในมือแบมแบมมาถือไว้เอง ก่อนจะเอาไปวางไปบนเคาน์เตอร์ แต่เมื่อกี้วินาทีที่แบมแบมยื่นถุงให้ เขาได้สัมผัสมือแบมแบมด้วย ถึงแม้จะเป็นแค่เสี้ยวสัมผัสแต่มาร์คก็รู้สึกลอยจะติดเพดานแล้วววววว

ไม่เป็นมาร์คไม่มีวันไม่เข้าใจ ว่าความรู้แบบนี้มันฟินขนาดไหน ถ้าจะให้เปรียบเทียบง่ายๆ ก็เหมือนตอนที่ได้จับมือกับไอดอลที่คลั่งมากๆละมั้ง นั่นแหละ ฟีลนั้นเลยยยยยยย

“เริศจริง เหมาะเป็นแม่บ้านแม่เรือนและภรรยาที่ดี” ยองแจยิ้มเขิน ส่งสายตาให้มาร์คกำลังเดินมานั่งทางนี้ คนเป็นพี่จึงใช้สายดุให้เก็บอาการหน่อย

“พูดอะไรของแก ยัยเนียร์ล่ะยังไม่ตื่นหรอ” พูดพร้อมลากเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวออกมานั่งหันมาทางยองแจ

“อาบน้ำอยู่ สักชั่วโมงคงเสร็จแหละ”

“แบมแบมซื้ออะไรมาบ้างเอ่ย พี่แจ็คสันหิวจุง”

แจ็คสันบึนปากคว่ำทำหน้าอ้อนใส่แบมแบม เขาไม่ได้จะแย่งของเพื่อน แต่แค่แกล้งมันให้หึงเฉยๆ หึงแบมแบมนะ ไม่ใช่แจ็คสัน

และไม้นี้ดูเหมือนจะได้ผล มาร์คที่นั่งอยู่ข้างๆหน้าบูดเป็นตูดลิง เหล่มองแรงใส่แจ็คสัน ว่ามึงอย่า!!!!

หมู่บ้านวัฒนธรรมคัมชอน (ซานโตรินีแห่งเกาหลีใต้)

“ทำไมสีไม่เหมือนในรูปเลยอ่ะ”

ยองแจยกมือขึ้นบังแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา มองทิวทัศน์ตรงหน้าที่มีอาคารสีสันสดใสตั้งอยู่เรียงรายกันเป็นชั้นๆ ทำให้เธอแปลกใจเมื่อสีอาคารที่เห็นไม่เข้มสว่างเท่าภาพในอินเทอร์เน็ต แต่ถึงอย่างนั้นความสวยของที่นี้ก็ไม่ลดเลยสักนิด

“เขาก็แต่งรูปเอาสิ” แจ็คสันพูด

วันนี้เจบีพาเด็กๆมาเที่ยวอะไรที่เกี่ยวกับวัฒนธรรมกัน โดยที่แรกพากันมาที่หมู่บ้านวัฒนธรรมคัมชอน

หมู่บ้านคัมชอนนี้ตั้งอยู่บนภูเขา แต่เดิมเป็นถิ่นฐานของผู้คนที่อพยพเข้ามาสมัยสงครามเกาหลี ภายหลังสงครามสิ้นสุดหมู่บ้านเสื่อมโทรมมาก จนได้รับการฟื้นฟูจากศิลปินและจิตรกรตกแต่งหมู่บ้านนี้ขึ้นมาใหม่ให้ออกมาสวยงาม บ้านเรือนที่ทาสีสันสดใส การประดับรูปปั้นต่างๆ มีงานศิลปะแบบสมัยใหม่ตกแต่งทั่วบริเวณหมู่บ้าน ทำให้เป็นจุดเด่นมีเสน่ห์ที่น่าสนใจสำหรับนักท่องเที่ยว

“จะถ่ายรูปก็ถ่ายซะนะ” เจบีบอกกับทุกคน ที่ยังเอาแต่มองไปยังรอบๆเหมือนไม่เคยเจอกับอะไรแบบนี้

“ไอ่แจ็คถ่ายรูปกัน” มาร์คคล้องคอเพื่อนรักหวังให้ใกล้เข้ามาถ่ายรูปคู่

“หน้ากูมีสิวอยู่เนี่ย” ชี้นิ้วฟ้องบอกจุดมีสิวเจ้าปัญหาอยู่บนแก้มซ้ายหนึ่งเม็ด

“เออ เอารูปลงคอมแล้วจะลบให้หน้าเนียนๆเลย”

ได้ยินแบบนั้นแจ็คสันก็สบายใจ ยอมถ่ายรูปคู่กับมาร์คแต่โดยดี แต่ละท่าทำให้ค้นพบได้ว่าสิวไม่ใช่ปัญหาถ้าแจ็คสันจะแบ๊วซะอย่าง อะไรก็ไม่สามารถมาขวางความแบ็วให้กล้องได้

ถ่ายรูปกันพอใจ แจ็คสันมองดูการตกแต่งน่ารักๆรอบๆบริเวณนี้ สักแปบหนึ่งก็หันไปถามอะไรบางอย่างกับเจบี

เป็นเวลาชั่วโมงกว่ากับการเดินท่องเที่ยวหมู่บ้านแห่งนี้ มาร์คกับแจ็คสันก็สามารถเก็บภาพสวยงามไปได้หลายรูป สาวๆทั้งสามเองก็ไม่แพ้กัน เซลฟี่กับทุกอย่างที่น่ารัก และทุกอย่างที่ขวางหน้า

ระหว่างเดินไปยังที่จอดรถมาร์คกับแจ็คสันเดินตามหลังทุกคน ด้วยจุดประสงค์ที่สองคนนี้ต่างรู้กันดี

แบมแบมไงล่ะ เพราะมาร์คต้องการจะมองแบมแบม… แค่แผ่นหลังเล็กๆก็ยังจะมอง จะมองทะลุให้ถึงตับไตไส้พุงเลยไหมล่ะ 

มาร์คยกกล้องขึ้นถ่ายรูปแผ่นหลังแบมแบมแชะหนึ่ง ซึ่งนั้นเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่มาร์คถ่าย มีรูปแผ่นหลังแบมแบมซ้ำเป็นร้อยรูป แต่เขาก็ยังคงถ่ายต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีวันเบื่อ…

เขายิ้มให้กับแผ่นหลังสวยนั้น ถึงแม้จะได้มองเพียงแค่ข้างหลัง ก็รู้สึกมีความสุขเหมือนกำลังมองแบมแบมอยู่ยังไงอย่างงั้น

มาร์คยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆให้กับตัวเอง เพราะสมองเผลอไปคิดเรื่องอะไรบ้าๆไว้ ซึ่งเขาไม่ควรคิด แต่มันก็คิดนะ

ว่าเขากับแบมแบมจะต้องแต่งงานและมีลูกแฝดที่น่ารักด้วยกัน

บ้า! พอ!  เขิน! >/////////<

อยู่ดีๆสมองมันก็ลั่นคิดเองเว้ยยยยยยยย

ทั้งวันเจบีขับรถตัวเองพาเด็กๆเที่ยวกันเต็มที่ ตามสถานที่ชื่อดังต่างๆของปูซาน ไม่ว่าจะเป็นวัดโพโมซา วัดเก่าแก่ของปูซาน พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ซึ่งสามารถปลุกความเป็นของยองแจและจูเนียร์ได้ดี พอเจอปลาหน้าตาประหลาดหน่อยสองคนนี้ก็ตื่นเต้นดี๊ด๊าซะจนคนรอบๆหันมามองตั้งหลายรอบ สร้างความอับอายแก่ผู้ร่วมเดินทางยิ่งนัก

และการมาเที่ยวครั้งนี้มาร์คคิดว่าจะทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับแบมแบมมากขึ้น ถึงจะไม่มากเท่าไหร่ก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็ได้มอง คุยบ้างเล็กๆน้อย ถ้ามีโอกาส ทุกวันนี้เวลาอยู่ต่อหน้าแบมแบมเขายังนับได้เลยว่าคุยกับเธอไปแล้วกี่คำ

“ปิรันย่าน่ารักจัง” หญิงมองเข้าไปในตู้กระจกที่มีปิรันย่าแดงรวมกันเป็นฝูงในนั้น มาร์คหันไปมองเธอ แล้วหันไปมองดูปิรันย่าในตู้ตามแบมแบม

เห็นมันน่านิ่งๆอย่างนั้น แยกเขี้ยวทีน่ากลัวใช่เล่น

“หน้าเหมือนแบมเลย” คนถูกกล่าวหาว่าหน้าเหมือนปิรันย่าหันมามองแล้วย่นจมูกใส่

“แต่แบมไม่ดุนะ”

“แบมอ่ะ ดุยังไงก็น่ารัก”

หยอดเข้าไปให้แบมแบมใจเต้น ที่กล้าพูดเพราะพี่ชายแบมแบมไม่อยู่ตรงนี้หรอกจะบอกให้ เห็นเมื่อกี้โดนแจ็คสันลากตัวไปนู่นแหนะ แต่ยองแจตัวป่วนที่อยู่แถวนั้นต่างหาก ที่เริ่มทำอะไรแปลกให้ความแตกทุกที

“แกรรรรรรรรรรรรรรรรรร ตัวนั้นน่ารักเนาะ” ยองแจพูดเสียงดังจงใจจะให้มาร์คได้ยิน พร้อมกับชี้นิ้วให้จูเนียร์มองตามสัตว์ที่เธอบอกว่ามันน่ารัก

“ปลาไหลไฟฟ้านี้นะน่ารัก?” จูเนียร์มองแล้วขมวดคิ้วไม่เข้าใจในความรักที่ยองแจมองเห็น

ยองแจลืมไปว่าจูเนียร์ยังไม่รู้เรื่อง เลยไม่ตอบอะไรแล้วคล้องแขนพาเพื่อนรักค่อยๆออกไปจากตรงนี้ชี้นู่นชี้นี้ให้ดูเนียนๆ ปล่อยให้บริเวณนั้นมีแค่มาร์คและแบมแบมสองคน ไม่นับคนแปลกหน้า  

มาร์คมองตามยองแจพลางถอนหายใจเบาๆกับความป่วนของน้องคนนี้ ก่อนจะหันไปมองแบมแบมที่เดินดูสัตว์น้ำในตู้อย่างไม่ละสายตา ตามหลังไปทีละก้าว ทุกการจดจ้องล้วนเต็มไปด้วยความละมุนอุ่นไอรัก และแบมแบมไม่เคยจะรับรู้ ไม่เคยรู้ตัวเลยว่ามีใครคนหนึ่งมองมาอยู่

9.30 นาที

“ไม่อยู่เที่ยวต่อกันหน่อยหรอ”

เจบีถามน้ำเสียงน่าเสียดาย เพราะวันนี้เด็กๆจะกลับโซลกันแล้ว พวกเขาพึ่งมาเที่ยวกันได้ไม่กี่วันเอง ถ้าอยู่ต่ออีกหน่อยคงมีเรื่องสนุกๆอะไรให้ทำอีกเยอะ

“ก็อยากอยู่แหละค่า แต่พี่เจบีคงไม่ได้ทำงานที่ร้านแน่ๆมัวแต่พาพวกเราเที่ยว” จูเนียร์พูด

ขนาดเมื่อวานพอพาพวกเธอเที่ยวเสร็จ เจบีก็ต้องไปเก็บร้านต่อ พวกเธอกังวลว่าถ้าอยู่นานเกินไปอาจจะเป็นภาระให้กับครอบครัวแบมแบมได้

“ไม่เป็นไร พี่ก็อยากเที่ยวเหมือนกัน 555555”

เขาพูดออกมาจากใจจริง ตั้งแต่เขาเริ่มมาทำงานที่ร้านก็ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวเท่าไหร่ แม้จะเป็นในตัวปูซานเอง ก็หาเวลาว่างไปเที่ยวน้อยมาก แต่พอเด็กๆมาเขาก็ต้องนำเที่ยว เหมือนทำให้เขาได้พักผ่อนเรื่องร้าน และหาเวลาให้ตัวเองได้ทำอย่างอื่นบ้าง

กลับโซลครั้งนี้ทุกคนกลับกันยกเว้นแบมแบม และโคโค่ เพราะถ้ากลับไปเธอคิดว่าอยู่ที่นู่นคงไม่มีอะไรให้ทำ วันๆคงจะน่าเบื่อเปล่าๆ เลยตัดสินอยู่บ้านที่ปูซานต่อจนใกล้เปิดเทอมค่อยกลับ เสื้อผ้าอะไรที่ห้องก็พอเหลืออยู่ใส่หลายตัว แต่ตัวการสำคัญที่ทำให้แบมแบมต้องอยู่ต่อก็คือพี่ชายเธอนั้นแหละ ยัดงานที่ร้านให้เธอทำตอนปิดเทอมตลอด

“ไปละนะ บ๊ายย คุณพ่อคุณแม่ขอบคุณนะค่ะ” จูเนียร์โค้งศรีษะขอบคุณพ่อแม่แบมแบม คนอื่นๆจึงโค้งตาม

“ขอบคุณค่ะ/ครับ”

“จ้า” คุณแม่แบมแบมโปรยยิ้มให้กับทุกคนมองสายตาน่าเอ็นดู คุณพ่อจึงพูดอวยพรแก่เด็ก

“เดินทางปลอดภัยนะเด็กๆทั้งหลาย ขับรถระวังให้ด้วยล่ะ”

ทุกคนยิ้มรับ ก่อนพากันขึ้นรถแจ็คสัน แน่นอนว่าคนขับคือมาร์คคนเดิม เพราะมีเขาคนเดียวที่จำทางได้

กลับโซลโดยไม่มีแบมแบมแบบนี้จิตใจเขาห่อเหี่ยวมากกกกกกกก ต้องไม่เจอหน้าอีกนาน ให้ตายเถอะ เขาคงคิดถึงเธอจนเป็นบ้าแน่!!!! T^T   

ร่างสูงหอบหิ้วกระเป๋าใบใหญ่เข้าห้องอย่างทุลักทุเล ตอนไปมันก็ออกง่าย แต่ตอนมาทำไมมันเข้ายากแปลกๆ

เข้าห้องมาปุ๊บก็ปิดประตูลง เดินวิ่งเร็วไปยังห้องนอนแล้วโยนกระเป๋าทิ้งลงเตียงอย่างไม่ใยดี ตามมาด้วยร่างสูงที่กระโจนลงบนเตียงหนานุ่ม มือข้างหนึ่งหยิบโทรศัพทฺในกระเป๋ากางเกงออกมากดปลดล็อกหน้าจอ เข้าไลน์แบมแบมทันที

…

แม้แต่ในไลน์มาร์คก็ยังไม่วายจะเลิกมองแชทเก่าๆที่เคยคุยกันครั้งก่อน ในใจกำลังลังเลว่าควรที่จะทักไปรึเปล่า นอนคิดอยู่นาน จนในที่สุดก็ตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งให้แบมแบม ไม่ทักก่อนอย่าหวังว่าโดนทักจากอีกฝ่ายเว้ยยยยยยยยยยย  

M.tuan

แบม

ว่างเปล่า

ว่างแล้วตอบพี่ด้วยนะ

2 ชั่วโมงผ่านไป

มาร์คนอนรอข้อความจากแบมแบมอยู่หน้าโทรศัพท์ เขาลุกไปหาอะไรกินก็แล้ว เคลีย์กระเป๋าก็แล้ว แบมแบมก็ยังไม่ตอบสักที แถมน้องเขายังไม่อ่านเลยด้วยซ้ำ แต่จะให้ทำไงได้นอกจากนอนรออย่างมีความหวังสะกดจิตตัวเองว่าเดี๋ยวแบมแบมก็ต้องตอบมา ฮือออ

แบมแบมที่พึ่งกลับมาจากช่วยงานร้าน เดินมาถอดสายชาร์ตโทรศัพท์ออกจากเต้าเสียบ โทรศัพท์ที่เปิดวายฟายทิ้งไว้ ขึ้นการแจ้งเตือนว่ามีข้อความจากมาร์คส่งมาเมื่อสองชั่วโมงก่อน นิ้วเรียวจึงกดเข้าไปอ่านและพิมพ์กลับทันที

Bambam1A

พี่มาร์คมีอะไรรึเปล่าคะ

เมื่อกี้แบมอยู่ที่ร้านค่ะ

ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย

ตอบกลับไปไม่นาน ข้อความจากอีกฝ่ายก็เด้งขึ้น

M.tuan

คือพี่มีเรื่องจะถามแบม

พี่ขอวิดีโอคอลคุยได้ไหม

พอดีพี่ขี้เกียจพิมพ์

Bambam1A

แค่โทรสายได้ไหมคะ

แบมไม่ค่อยสะดวก

M.tuan

ได้ พี่โทรนะ

อ่านจบปุ๊บ ก็โทรมาหาปั๊บ แบมแบมเลื่อนรับสายยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูระหว่างเดินไปนั่งโซฟา

“ได้ยินไหมค่ะพี่มาร์ค”

 ‘ได้ยินชัดเลย’ น้ำเสียงร่าเริงดังมาจากปลายสาย

“มีอะไรรึเปล่าคะ?”

‘เออ คือ เหมือนพี่จะลืมของไว้บ้านแบมอ่ะ’

“ของ? อะไรคะ?”

‘ผ้าขนหนูผืนเล็กสีน้ำเงิน พี่จำได้ว่าตอนนั้นเอาไว้ในห้องน้ำพี่เราอ่ะ ตอนเก็บของพี่ก็ลืม แบมช่วยไปดูให้หน่อยได้ไหมว่ามันยังอยู่รึเปล่า’

“งั้นพี่มาร์คถือสายรอแปบหนึ่งนะค่ะ แบมจะขึ้นไปดูให้”

ว่าแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปดูบนห้องเจบี เข้าไปในห้องน้ำที่มาร์คบอกไว้ว่าลืมผ้าขนหนู พอมองไปรอบๆกลับไม่พบอะไรที่ใกล้เคียงกับสิ่งของมาร์คสักนิด จนเหลือบไปเห็นราวแขวนซึ่งมีผ้าขนหนูสีน้ำเงินเหมือนกับที่มาร์คบอกพาดอยู่บนราว จึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยต่อ

“เจอแล้วค่ะ ผืนสีน้ำเงินใช่ไหมคะ” เอื้อมมือหยิบผ้าขนหนูบนราวออกมาดู แล้วเดินออกจากห้องน้ำ และออกจากห้องพี่ชายตัวเองไปยังชั้นล่าง  

‘ใช่ๆ อยู่นั้นจริงหรอ ว๊า พี่นี่แย่จังลืมอะไรก็ไม่รู้’

“แล้วพี่มาร์คจะเอาไงละคะ” ร่างบางนั่งลงบนโซฟาที่เดิมแล้ววางผ้าขนหนูไว้บนเบาะ“ไว้กลับโซลแบมเอาไปให้ไหม เพราะถ้าพี่มาร์คขับรถมาถึงที่นี้เอาผ้าขนหนูผืนเดียวลงลำบากน่าดู”

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้รับเสียงตอบกลับมา

‘เอางั้นก็ได้ แล้วแบมจะกลับโซลวันไหนล่ะ’

“สักสองสามวันก่อนมหาลัยเปิดแหละค่ะ หรือว่าพี่มาร์ครอไม่ไหวแบมส่งพัสดุไปให้ก็ได้นะ”

‘ไม่ต้องหรอกแบม พี่มีผ้าขนหนูหลายผืน’

“อ่อ โอเคค่ะ”

แล้วปลายสายก็เงียบไปอีก จนแบมแบมไม่รู้ว่าจะคุยอะไรต่อแล้ว เลยจะขอวางสาย แต่มาร์คก็พูดขึ้นมาก่อนที่เธอจะได้พูด

‘แบมอยากได้รูปไหม พี่มีรูปแบมเยอะเลย’

“เอ๊ะ พี่มาร์คแอบถ่ายแบมด้วยหรอ”

‘พี่ไม่ได้แอบนะ แบมแค่ไม่รู้ตัว ขนาดพี่ชายแบมยังไม่รู้ตัวเลย’

“หรอค่ะ ขอเป็นรูปแท้งพี่เจบีแทนได้ไหม”

ถ้ามีรูปแท้งเจบี รับรองเธอได้แกล้งพี่ชายตัวเองสนุกแน่

‘ได้ แล้วพี่จะส่งไปให้นะ พี่จะโดนอำนาจมืดอะไรไหม5555’

“ไม่หรอกค่า”

‘ฮ่าๆ แล้วแบมกินข้าวยัง’

“ยังค่ะ พี่มาร์คล่ะ”

“ยังเหมือนกัน คิดไม่ออกว่าจะกินอะไร แบมช่วยคิดหน่อยสิ”

“อืมมมม อาหารจีนไหมล่ะค่ะ” จริงๆแล้วเธอไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำ แล้วจู่ภาพจาจังมยอนก็แล่นฉายเข้ามาในหัวซะดื้อๆ เลยพูดออกไป

‘อาหารจีน?’

75%

แชะ

ลดโทรศัพท์ลงมองรูปถ่ายตัวเองที่ในปากมีเส้นจาจังมยอนแล้วทำปากจู๋ใส่กล้อง พลางพิจารณาใบหน้าตัวเองให้มั่นใจว่าออกมาน่ารัก หล่อ และดูดี มั่นใจแล้วก็จัดการอัพรูปลงอินสตาแกรม พร้อมแคปชั่นง่ายสั้นๆ 

Feel Good

แค่นี้ก็ทำให้รู้แล้วว่ามาร์คเชื่อฟังแบมแบมขนาดไหน สามสิบนาทีก่อนแบมแบมแนะนำให้กินอาหารจีน เขาก็รีบโทรสั่งร้านเดียวตอนสั่งในวันเกิดแจ็คสันเมื่อหลายเดือนก่อน ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันยังขนาดนี้ แล้วถ้ามาร์คได้แต่งกับแบมแบมจริงๆ มาร์คคงเชื่อฟังและกลัวเมียสุดๆไปเลยยยยย

อาหารมื้อเย็นนี้มาร์ครู้สึกว่ามันอร่อยกว่าทุกมื้อไม่รู้ทำไม ชายหนุ่มนั่งพิงโซฟากินจาจังมยอน ขายาวพาดโต๊ะพร้อมกับดูหนังแอคชั่นหน้าทีวีโดยเชื่อมอินเทอร์เน็ต

ระหว่างดูกินและดูหนังเพลินๆ โทรศัพท์ราคาแพงบนโต๊ะก็สั่นขึ้นมา มาร์คเหล่ตามองบนหน้าจอในมือก็ยัดจาจังมยอนเข้าปากคำโต ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแล้วกดรับสาย       

“อะไร”

หูฟังโทรศัพท์ ตาดูหนัง ปากกิน เขาคือผู้มีความสามารถคนหนึ่ง

‘ทวงของ’ ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“ของอะไร”

‘ลิปChanelไง จะซื้อให้เมื่อไหร่หะ!!’

ได้ยินแล้วถึงกับกรอกตามองบน แล้วดูหนังในทีวีต่ออย่างไม่ใส่ใจกับความวอแวของยองแจ 

“พึ่งกลับมานี่ทวงแล้วหรอ”

‘ก็ต้องทวง พี่ชอบลืมอ่ะ!!!’ ยองแจเสียงดังใส่โทรศัพท์ จนมาร์คต้องยกหูออกห่าง ก่อนจะตอบกลับเสียงดังไม่แพ้กัน ให้มันแฟร์ๆกันไปเลย มาเสียงดังใส่ฝ่ายเดียวไม่ถูกนะครับ

“เอ่อ!! รู้แล้วน่าซื้อให้แน่ไม่ต้องห่วง”

พอตอบไปแบบนั้น ยองแจก็มีน้ำเสียงอ่อนลง จนมาร์คสามารถเอาโทรศัพท์แนบหูได้ปกติ

‘เมื่อไหร่’

“เมื่อ…ตอนที่พี่มีเงิน”

‘พี่มาร์ค!!!!!!!!!!!!!!!!’

พูดจบไม่เท่าไหร่เสียงแหลมดังก็ปรี๊ดแตกมาจากปลายสาย แทบไม่ต้องเปิดลำโพงก็ได้ยินชัดเจน มาร์คนี่แทบเอาหูหลบไม่ทัน ถ้าได้อยู่กับยองแจไปนานๆ สงสัยแก่มาหูเขาคงไม่ได้ยินอะไรแล้วแน่ๆ ขนาดตอนนี้ยังเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหูหนวกเลยเหอะ

มาร์ครอให้ยองแจสงบเสียงลง แล้วจึงค่อยๆพูดกับเธอแบบชัดๆ เสียงดังเน้นๆ

“ฟังให้ดีๆนะ พี่บอกว่า ถ้า-ช่วย-พี่-เรื่อง-แบม-จะ-ซื้อ-ให้ แต่แกยังไม่ได้ช่วยอะไรเลยนิ ถ้าช่วยจริงๆแล้วลิปChanelได้ไปอยู่บนปากแกแน่”

‘ก็ซื้อมัดจำไว้ก่อนไง หนูจะได้แน่ใจไงว่าพี่จะซื้อให้จริงๆ’

“แล้วพี่จะแน่ใจได้ไงว่าแกยอมช่วย”

สวนมาก็สวนกลับไปดิ ยองจถึงกับพูดอะไรต่อไม่ถูกเลยทีเดียว

‘ง่ะ’

“พรุ่งนี้แกต้องมาห้องพี่”

‘อะไรให้ไปห้องจะทำอะไรหนู’

“อย่างแกไม่มีอะไรน่าทำสักนิด แค่คิดก็สยองแล้ว”

‘ฮึ่ยยยยยยย ให้ไปกี่โมงว่ามา’

สุดท้ายยองแจก็ต้องยอมสงบให้กับเขาจนได้ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ตอนนั้นยูคยอมจีบแบมไงยองแจ” แจ็คสันเปิดคำถามกับยองแจ

“จะไปรู้หรอ ไปถามมันเองดิ”

คำตอบที่ได้มาแจ็คสันอยากจะจับเด็กนี่ถ่วงน้ำแล้วให้ฉลามจับกินซะ!!! ตอบได้น่าฆ่าจริงๆ

เวลาสิบเอ็ดนาฬิกาทุกคนมารวมตัวที่ห้องมาร์ค โดยมี แจ็คสัน ยองแจ และจูเนียร์ ใช่ รายชื่อนั้นมีจูเนียร์เพราะยองแจเป็นคนบอกให้เพื่อนเธอรู้เองว่ามาร์คชอบแบมแบม แต่ที่ยองแจบอกไม่ใช่ว่าปากพล่อยเอาเรื่องไปพูดไปเรื่อย เห็นภายนอกเธอดื้อแบบนั้น แต่ภายในใจเธอโคตรเครียดเลยจะบอกให้

เมื่อวานหลังจากมาร์คไปส่งยองแจและจูเนียร์ที่บ้าน พวกเธอก็โทรคุยกันโดยยองแจเป็นฝ่ายโทรไป ก่อนจะบอกเรื่องมาร์คทุกอย่าง แน่นอนว่าจูเนียร์ตกใจมากที่ได้ยิน หนุ่มสุดหล่อกำลังหมายปองเพื่อนสนิทของเธอ เรื่องแบบนี้ไม่คิดเลยว่าจะเกิดขึ้น

มีเวลาตกใจได้ไม่นาน ยองแจก็เริ่มคุยกับจูเนียร์จริงจังเกี่ยวกับมาร์คและแบมแบม หญิงสาวยอมรับว่ายังไม่ค่อยปลักใจเชื่อพี่ชายตัวเองเท่าไหร่ แม้จะสนิทกันมาแต่เด็ก เหตุผลหลายอย่างทำให้เธอไม่กล้าเป็นแม่ยกให้อย่างเต็มที่ ทั้งเรื่องยูคยอมก่อนหน้า นิสัยของมาร์ค ซึ่งไม่รู้ว่าคิดจริงจัง หรือจะเหมือนกับยูคยอมต่อหน้าก็ดีแสนดี แต่ลับหลังอาจจะพกสาวที่ไหนไม่รู้ไว้ด้วยก็ได้

เรื่องพวกนี้ทำให้ยองแจไม่สามารถคิดคนเดียวได้เลยต้องให้จูเนียร์ช่วย แต่จริงๆจูเนียร์ก็ไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องอะไรแบบนี้นัก เธอแอบเสียดายมาร์คเล็กๆ อีกอย่างแบมแบมก็พึ่งผ่านช่วงเลวร้ายเรื่องความรักมา จะว่าไปแล้วเคสมาร์คก็ดูเหมือนจะยากกว่าของยูคยอมหลายเท่า…

“แล้วพี่มีโอกาสจะพิชิตใจแบมป่ะ” หันไปถามยองแจสายตามีความหวัง

“เรื่องหัวใจแบบนี้ไม่มีใครรู้ได้หรอก นอกจากตัวแบมเอง แต่หนูคิดว่าอย่างแบมมีสองโอกาส คือพร้อมเปิดรับคนใหม่กับปิดกั้นหัวใจตัวเอง”

“ถ้าได้โอกาสสองนี่หนักกว่าเรื่องเรียนอีกนะมึง”

ทุกอย่างจะง่ายมากถ้าแบมพร้อมเปิดรับคนใหม่ ยิ่งผู้ชายเฟอร์เฟคอย่างมาร์คแล้วโอกาสยิ่งสูงกับการเข้าไปอยู่ในหัวใจแบมแบม แต่ถ้าแบมแบมยังคงปิดกั้นหัวใจไม่พร้อมเริ่มต้นใหม่กับใคร โอกาสก็ช่างลิบหรี่

“แล้วแบมชอบผู้ชายแบบไหน แบบไอ่ยูคยอมอะหรอ” มาร์คยังคงถามต่อ

“ถามขนาดนี้ ไม่ถามเจ้าตัวเลยล่ะ จะมาถามพวกหนูทำไมใครมันจะไปรู้”

เบื่อจริงๆที่โดนเรียกมาคุยอะไรแล้ว มักไม่โดนถามเกี่ยวกับตัวเอง

“นั้นดิ เนียร์ก็ไม่รู้ด้วยหรอก”

“เอางี้ ก่อนแบมคบกับไอ่ยูค แบมรักหรือแอบขอบมันก่อนไหม”

ยองแจกับจูเนียร์ถึงกับถอนหายใจพร้อมกันหลังฟังคำถามจบ หน้าที่ตอบเรื่องนี้ต้องเป็นยองแจเพราะจูเนียร์พึ่งมาสนิทกับแบมแบมตอนเข้ามหาลัย และยองแจก็ยังยืนยันคำตอบเดิม  

“ไม่รู้วววววววว”

“ขอความเห็น เอาดีๆ”

“จิ๊ ตอนแรกดูเหมือนแบมก็ไม่สนยูคยอมหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันชอบ พอยูคมันมาสารภาพแบมยังไม่ตอบอะไร หนูก็ไปยุให้ลองคบกันดู แบมมันก็ลองคบดูจริง ไปๆมาๆก็เริ่มรู้สึกดีละมั้ง ก็คนมันคบกันอะนะ ไม่หวั่นไหวก็แปลก อีกอย่างยูคยอมเป็นแฟนคนแรกของแบมเลยจะบอกให้”

ทุกคนได้ฟังถึงกับตาโตเรื่องที่ยูคยอมเป็นแฟนคนแรกของแบมแบม แต่มาร์คก็เล่นใหญ่กว่าใครเพื่อนอุทานออกมาซะเสียงดัง

“เห้ยย”

“จริงๆ แบมมันไม่เคยชอบผู้ชายในโรงเรียนคนไหนเลย ถามกี่รอบว่ามีคนชอบไหมแบมก็บอกไม่มี ชอบนี่หมายถึงแบบรู้สึกอยากได้เขางี้ แต่ชอบผู้ชายหล่อแบมก็ชอบแหละนี้ไม่เกี่ยว ชอบคนละความรู้สึก”

มาร์คได้แต่นั่งฟังแล้วมองหน้ายองแจเล่าตาปริบๆ เขาควรจะแสดงความรู้สึกอะไรออกมาดีล่ะ ดีใจ เสียใจ หรือว่าเฉยๆ

“ป๊าดดดดดด ไอ่ยูคแมร่งเทพ มึงช้าไปละไอ่มาร์ค” พูดพร้อมเอื้อมมือไปตบไหล่ให้กำลังเพื่อนรัก แล้วจูเนียร์ก็พูดขึ้น

“ไม่รู้ว่าแบมจะคิดอะไรมากกับการเลิกกับแฟนคนแรกรึเปล่านะ แต่บอกเลยถ้าเนียร์เป็นแบม เนียร์จะพร้อมดูแลพี่มาร์คอย่างดี จะจับไว้ไม่ปล่อยเลยแหละ”

ไม่ใช่แค่จูเนียร์ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือเพศอะไรต่างก็คิดอย่างนั้น ได้ผู้ชายดีมาทั้งทีปล่อยไปง่ายๆก็เสียดาย

“นี่พี่มาร์ค ถามจริงทำไมพี่ถึงชอบแบม”

ยองแจที่นั่งเงียบเอ่ยถามพี่ชาย มาร์คมองหน้ายองแจคิดสักพักจึงตอบแบบตรงๆ

“ไม่รู้สิ ตอนเห็นครั้งแรกความรู้สึกมันดีมากอ่ะ ในหัวมีแต่ภาพแบมตลอด จะหลับ จะนอน จะนั่งอ่านหนังสือก็มีแต่หน้าแบม พี่เคยคิดนะว่าเดี๋ยวก็คงลืม คิดว่าตัวเองคงไม่ชอบจริงๆจังๆเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็หลงจนหาทางออกไม่ได้”

ฟังจบแจ็คสันถึงกับหยิบหมอนบนโซฟาขึ้นทุบระยำระบายความน้ำเน่า ส่วนยองแจเอามือเกาหัวแกร๊กๆขนแขนสั่นสะเทือน สุดท้ายจูเนียร์จะไม่ทน!!! มือหงิกมือหงอหน้าก็เช่นกัน คำพูดน้ำเน่ามันฆ่าคนได้จริงๆ

“แบมได้ยินคงอ้วกอ่ะ รู้สึกจุกอยู่ที่คอแล้วเนี่ย” ยองแจถึงกับเอามือมาจับคอแล้วอ้าปากแค่กๆ

ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เด็กอาบน้ำด้วยกันมา พึ่งเคยเห็นพี่มาร์คน้ำเน่าก็วันนี้แหละ

 #ficmyladyMB

_____________________________

อิพี่มันน้ำเน่าขนาดนี้ จะเป็นแม่ยกอย่างเต็มที่ได้ยังแจจจจจ

บอกเลยอยากแต่งตอนเขาได้กันแล้วค่ะ!!!! คันมือมาก 555

O W E N TM.