MY LADY...โทษที นั่นเมียผม! (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15 เอ๊ะ ยังไง? 100%

Chapter 15 เอ๊ะ ยังไง?

“พี่มาร์คเหมือนหมอมากเลยอ่ะ คุณหมอมาร์ค เข้ากับพี่มาร์คดีนะคะ”

สายตามองไปยังแผ่นหลังของรุ่นพี่ที่กำลังแกะถุงอาหารเที่ยงให้เธอทาน นึกแล้วก็น่าอิจฉาจาผู้ชายอย่างพี่เขาที่ทำอะไรเก่งไปหมดซะทุกอย่าง

“จริงหรอ แต่ถ้าพี่เป็นหมอ ต้องเป็นหมอที่แย่มากแน่เลย” เขาพูดขณะที่มือก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารไปด้วย

“ทำไมละคะ”

“เพราะพี่คงไม่ดูแลคนไข้คนไหนเลย นอกจากแบม”

คำตอบของรุ่นพี่เหมือนมนต์สะกดที่ทำให้แบมแบมหยุดนิ่งจนได้ยินเสียงโครมครามของหัวใจ ที่เธอเกือบลืมไปแล้วว่าความรู้สึกหัวใจเต้นแรงแบบนี้เป็นยังไง… และคำพูดของพี่เขาก็ทำให้แบมแบมได้รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นอีกครั้ง

เธอตั้งสติอยู่กับตัวเองพักใหญ่ ก่อนจะชายตาขึ้นมองมาร์คซึ่งยืนเก็บถุงขยะบนเคาน์เตอร์ใส่ลงถังขยะใบเล็กแถวนั้น มองไปยังถุงพลาสติกใบใหญ่สองสามใบอย่างสงสัยก่อนจะถามคำถามออกไป

“พี่มาร์คซื้ออะไรมาหรอคะ”

“ข้าวต้ม แล้วก็ผลไม้นิดหน่อย” เขาตอบพร้อมกับเดินถือถ้วยข้าวต้มร้อนๆมาให้แบมแบม และนั่งลงฝั่งตรงข้ามเธอ

“ขอบคุณค่ะ” แบมแบมกล่าวขอบคุณ ยื่นมือไปขยับถ้วยข้ามต้มให้เลื่อนมาอยู่ใกล้ตรงหน้าเธอ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาคนข้าวต้มให้ไอร้อนออก

“ให้พี่ป้อนไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ แบมกินเองได้” เธอยิ้มแห้งๆให้คนตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆใช้ช้อนตักข้าวต้มในถ้วยกินทีละนิด

มองแค่ข้าวต้มในถ้วยท้องแบมแบมก็อิ่มแล้ว ขนาดตักกินนิดเดียวยังฝืดคอ กลืนแทบจะไม่ลง แต่พอเงยหน้าขึ้นก็ดันเจอสายตาพี่มาร์คเอาแต่จ้องเขม็งดูเธอกินซะไม่กระพริบตา เลยได้แต่ก้มหน้าจำใจกินต่อไปสองสามคำ มาถึงจุดสุดท้ายที่กระเพาะรับไม่ไหวจริงๆ แบมแบมก็ปล่อยมือจากช้อน แล้วเงยหน้าพูดกับรุ่นพี่ตรงหน้า

“แบมอิ่มแล้วค่ะ”

“แบมกินไปแค่สิบคำเองนะ ข้าวต้มยังเหลือเต็มถ้วยอยู่เลย”

นาทีนี้แบมแบมขอถอนหายใจแรงๆ ทำไมคุณหมอคนนี้ชอบบังคับคนป่วยจังนะ

“แบมไม่หิว มันกินอะไรไม่ค่อยลงนิค่ะ” เธอทำหน้าเศร้าเพื่อให้มาร์คเห็นใจและเลิกบังคับเธอกินข้าวต้มถ้วยนี้สักที

“ถ้าแบมอยากหายก็ต้องกินให้ได้ครึ่งถ้วย” เขาพูดเสียงเรียบแต่สายตานั่นมันกำลังบังคับกันเห็นๆ

“แบมได้อ้วกออกมาพอดีอ่ะพี่มาร์ค” แบมแบมได้แต่งอแงเป็นเด็กน้อยใส่มาร์ค ถ้ายังบังคับกันอยู่อย่างนี้มาร์คจะได้เห็นน้ำตาของแบมแบมแน่

“แค่สามคำ”

“งืออออ”

“ไม่กินเอง เดี๋ยวพี่ป้อนนะ พี่ป้อนแล้วต้องกินให้หมดด้วย”

“พี่มาร์คอ่า แบมกินเองก็ได้”

คำสั่งการของมาร์คทำให้แบมแบมต้องยอมแต่โดยดี แน่นอนว่าผู้ชนะคำสั่งนี้แทบจะสำลักความสุขตายกับมุมน่ารักๆของแบมแบมเมื่อกี้ ถ้าไม่ติดว่าต้องมามาดขรึมสีหน้าของมาร์คตอนนี้คงบานเป็นดอกไม้ จิตใจลั้นลาเหมือนอยู่ในสวนลาเวนเดอร์แล้วล่ะ  

ดวงตากลมโตหลุบลงมองถ้วยข้าวต้มตรงหน้าอย่างสะอิดสะเอียด ลิ้นเธอตอนนี้ก็ไม่ได้รสชาติอะไรอยู่แล้ว ยังจะต้องมากินข้าวต้มจืดๆแบบนี้อีก เฮ้อออออ

“พี่มาร์คได้กินอะไรรึยังคะ” แบมแบมเงยหน้าถามออกไป เพราะเธอพึ่งนึกอะไรดีๆออกได้

“ยังอ่ะ พี่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”

“งั้นแบ่งข้าวต้มแบมไปนะ”

อย่างนี้ได้วินวินกันทั้งสองฝ่าย เธอจะไม่ยอมเอาเปรียบรุ่นพี่กินข้าวต้มคนเดียวหรอกนะ พี่เขาพึ่งบอกว่ายังไม่ได้กินอะไรด้วย เดี๋ยวคงหิวแย่เลย

“พี่รู้ทันหรอกน่า” มาร์คยิ้มอย่างรู้ทันแผนการของแบมแบม ที่ว่าจะหลอกให้เขากินข้าวต้มด้วยเพื่อที่เธอจะไม่ต้องกินจนหมดถ้วยยังไงล่ะ

“ก็เดี๋ยวแบมต้องกินเหลืออยู่ดี เสียดายออก”

“เหลือก็เหลือไว้แบบนั้นแหละ ไว้พี่จัดการเอง”

“ถ้าพี่มาร์คไม่กิน แบมก็ไม่กิน”

แบมแบมกอดอกงัดทีเด็ดสุดท้ายมาต่อรองกับมาร์ค ก็บอกแล้วว่าเธอจะไม่เอาเปรียบใคร ถ้าใครคนหนึ่งไม่ยอมกิน อีกคนก็ต้องไม่กินเหมือนกัน!

“จะหาเรื่องไม่กินข้าวให้ได้เลยใช่ไหมเด็กดื้อ”

“เปล่าค่ะ พี่มาร์คไม่หิวใช่ไหมล้า พอแบมบอกให้แบ่งของแบมไปก็ไม่ยอม แต่กลับมาบังคับแบมให้กินตั้งครึ่งถ้วย ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะทั้งที่แบมก็ไม่หิวเหมือนกัน”

เธออธิบายให้มาร์คฟังด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น จนรุ่นพี่ฟังแล้วถึงกับหาอะไรมาเถียงก็ไม่ได้ เลยต้องยอมแบ่งข้าวต้มของน้องมากินครึ่งหนึ่ง อย่างน้อยแบบนี้ก็ทำให้แบมแบมยอมกินข้าวแหละวะ

“โอเคๆ พี่กินก็ได้” ได้ยินแบบนั้นแบมแบมเผยรอยยิ้มกว้าง เก็บอาการผู้ชนะเอาไว้ไม่อยู่

มาร์คมองแบมแบมอย่างน่าเอ็นดู ก่อนจะที่ร่างสูงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปหยิบช้อนในห้องครัวมาหนึ่งคันแล้วกลับมานั่งที่เดิม

“ถ้วยล่ะคะ” เธอถามเพราะเห็นพี่เขาหยิบแค่ช้อนมาอย่างเดียว

“ใช้ทำไมเยอะ พี่ขี้เกียจล้าง”

“ใครบอกว่าพี่มาร์คต้องล้าง เดี๋ยวแบมล้างเอง ไปหยิบถ้วยมาเลยค่ะ”

“ทำไมล่ะ รังเกียจ ไม่ชอบหรอ?”

มาร์คสบตากับแบมแบม คนถูกถามได้ยินคำถามแบบนี้ก็แอบตกใจเล็กๆ ที่เธอให้พี่มาร์คไปเอาถ้วยมาอีกใบนั้นไม่ได้หมายความว่ารังเกียจเธอพี่เขาสักหน่อย คิดไปไกลแล้วนะ

“ไม่ใช่ค่ะ เดี๋ยวพี่มาร์คก็ติดไข้แบมหรอก”

“ติดก็ติดไปเถอะ พี่ไม่สนหรอก”

“แต่แบมสน แบมไม่อยากเป็นต้นเหตุให้พี่มาร์คป่วยนะ” น้ำเสียงแบมแบมอ่อนโยนลงจนมาร์คสัมผัสได้ว่าแบมแบมก็คงแอบเป็นห่วงเขาเหมือนกัน

ใจเต้นแรงอีกแล้วแหะ…

“พี่ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก เชื่อพี่ดิ” มาร์คยิ้มให้แบมแบม แทนความรู้สึกดีทั้งหมด อีกอย่างเธอจะได้สบายใจว่าจะไม่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องป่วย แต่ถ้าต้องมาป่วยเพราะแบมแบมก็เป็นเรื่องดีไม่น้อยไม่ใช่หรอ…ป่วยขึ้นมาเมื่อไหร่นะ เขาจะเรียกคนต้นเหตุมาดูแลทั้งวันทั้งคืนเลยคอยดู  

“ยาครับ” พูดพร้อมยื่นยาเม็ดให้แบมแบมที่นั่งอยู่บนเตียงนอน เธอรับยามาและกล่าวขอบคุณ ก่อนจะกินยาแล้วตามด้วยน้ำเปล่าสองสามอึก

“ทีนี้ก็นอนหลับพักผ่อนได้แล้ว” มาร์ครับแก้วน้ำจากแบมแบมมาถือไว้

“พี่มาร์คจะกลับเลยรึเปล่าคะ”

“ไม่รู้สิ อาจจะอยู่เล่นกับโคโค่สักพักหนึ่งมั้ง”

“งั้นแบมฝากพี่มาร์คเทอาหารให้โค่หน่อยได้ไหมคะ พึ่งนึกได้ว่าเมื่อเช้าโค่ยังไม่ได้กินข้าวเลย”

“ได้สิ เรื่องแค่นี้เอง”

“ถุงอาหารวางอยู่ข้างที่นอนโคโค่นะคะ”

ว่าแล้วร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องนอนแบมแบม วางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะกินข้าว มองไปรอบๆ เหลือบไปเห็นเบาะที่นอนโคโค่เยื้องจากโต๊ะกินข้าวไปนิดหน่อย เขาเดินไปตรงนั้นแล้วนั่งลงกับพื้น หยิบถุงอาหารเม็ดมาแกะใส่ถ้วยโคโค่จนเต็มถ้วย วางถุงอาหารเม็ดไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเปิดประตูแล้วเรียกโคโค่ที่กำลังสำรวจสนามหญ้าหน้าบ้านให้มากินข้าว

“โคโค่ มากินข้าวเร็ว จุ๊ๆ”

เจ้าตัวเล็กสี่ขาที่กำลังดมพื้นหญ้าได้ยินก็รีบวิ่งดุกดิกขึ้นบันไดมาหามาร์ค พอโคโค่เข้ามาในบ้านเขาก็ปิดประตูลง เดินไปนั่งลงกับพื้นดูโคโค่กินอาหารเม็ดในถ้วยอย่างเอร็ดอร่อย

มาร์คนั่งมองโคโค่กินสักพักก็ลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำที่วางบนโต๊ะกินข้าวเดินตรงไปยังห้องครัว เพราะเขาพึ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ล้างถ้วยข้าวต้มแบมแบมที่กินเมื่อกี้   

เขาลงมือจัดการล้างถ้วยในซิงค์น้ำพลางผิวปากไปด้วยอย่างอารมณ์ดี แต่สักพักก็เริ่มรู้สึกแปลกๆบริเวณข้อเท้า เมื่อก้มหน้ามองลงมาเจอกับหนูน้อยโคโค่ที่กำลังคลอเคลียออดอ้อนมาร์คซะน่าเอ็นดู เอาง่ายๆคือนางกำลังอ่อยผู้ชาย

“รู้แล้วๆ รอสักครู่นะครับคุณหนูโคโค่ ทำงานเสร็จแล้วผมจะไปเล่นด้วยนะครับ”

ณ เวลาบ่ายกว่าๆ หลังจากล้างถ้วยเสร็จ มาร์คก็มาเล่นกับโคโค่บริเวณสนามหน้าบ้าน เขาโยนลูกบอลอันเล็กๆให้โคโค่วิ่งไปเก็บมา ส่วนตัวเองก็นั่งอยู่ที่เดิมบนพื้นหญ้า

“อ้าว แบมแบมไม่อยู่บ้านหรอกหรอ”

เสียงของผู้หญิงที่เหมือนจะพูดชื่อแบมแบมออกมา เรียกความสนใจให้มาร์คหันไปมองบริเวณรั้วหน้าบ้าน เจอกับหญิงวัยทองร่างท้วม ในมือถือกล่องบางอย่างยืนอยู่หน้ารั้ว ร่างสูงลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างปัดก้น ก่อนจะก้าวเดินไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นโดยมีรั้วคั่น

“แบมไม่สบายครับ หลับอยู่ในบ้าน”

หญิงวัยทองเงียบไป สายตาเธอเหมือนกำลังมองมาร์คอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า จนมาร์คต้องยิ้มอ่อนให้ เพราะรู้สึกเกร็งที่เหมือนกำลังจะโดนจับผิดยังไงอย่างงั้น

ผมไม่ได้เป็นโจรละกันน่าป้า คือหน้ากูมันไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยหรอวะ

“งั้นป้าฝากอันนี้ให้แบมหน่อยนะ เป็นของฝากจากเวียดนาม” พูดพร้อมกับยื่นกล่องที่ถือมาด้วยให้มาร์คผ่านรั้ว เขาจึงยื่นมือไปรับกล่องมาอย่างนอบน้อม

“อ่อ ได้ครับ”

“แล้วหนูเป็นเพื่อนแบมหรอ หรือว่า…”

นั้นไง นั้นไง!!!

“เออ…หนูเป็นเพื่อนแบมเองค่าคุณป้า”

มาร์คจิกปากจิกคออย่างสะดีดสะดิ้ง ประหนึ่งกำลังเพศที่สามจริงๆ แม้แต่โทนเสียง และแววตา จนคุณป้าถึงกับเอามือทาบอก

“แหม ก็ไม่น่าแอ๊บแมนใส่ป้าแต่แรก แล้วหนูแบมไม่สบายเป็นอะไรมากรึเปล่าล่ะ”

“เวียนหัว ตัวร้อน ไข้สูงนิดหน่อยค่ะ”

มาร์คคนแมน คนดีของโลกใบนี้หายไปแล้วค่ะ ตอนนี้ร่างของมาร์กี้จริตชะนีน้อยกำลังเข้าสิง

“น่าเป็นห่วงจริงๆ แถมยังอยู่คนเดียวอีก งั้นป้าฝากหนูดูแลแบมด้วยนะ”

“คุณป้าไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะดูแลแบมเองค่ะ” พูดพร้อมกับโปรยยิ้มให้อย่างนางงาม

“ขอบใจมากๆ ป้าไปก่อนนะ บ้านป้าอยู่ข้างบ้านหนูแบมนี่แหละ มีอะไรก็ไปเรียกป้าได้”

“รับทราบค่ะ”

เขาแกล้งเป็นชะนีน้อยอยู่อย่างนั้นจนป้าคนเมื่อกี้เดินหายกลับเข้าไปในบ้าน เวลานั้นร่างของมาร์คคนแมน คนดีของโลกใบนี้ก็กลับมาประทับองค์ดังเดิม

“ฮู่ว ไอ่มาร์ค มึงนะมึง ทำไรลงไปวะ”

บ่นพึมพำให้ตัวเอง มือข้างที่ไม่ได้ถือกล่องของฝากก็เกาหัวแกร๊กๆ พร้อมกับเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเอากล่องไปวางบนโต๊ะกินข้าว ก่อนจะออกมาเล่นโคโค่ที่สนามหญ้าต่อ

ที่มาร์คต้องแอ๊บเป็นชะนีน้อยไม่ใช่เพราะนั่นคือตัวตนที่แท้จริง แต่เพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นมาเข้าใจผิดเรื่องเขากับแบมแบม ถึงปากจะบอกความจริงว่าเป็นรุ่นพี่ หรือ เพื่อนแบมแบมในมหาลัย มีหรอคนอย่างพวกป้าๆวัยนี้จะเชื่อกัน ยิ่งวันนี้เขาฉายเดี่ยว ยองแจ จูเนียร์ แจ็คสันก็ไม่ได้อยู่ด้วย อาจจะโดนเข้าใจผิดอยู่ดี  ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องแบมแบม แต่ถ้าเมื่อไรได้เป็นแฟนแบมแบมขึ้นมาจริงๆ ชะนีน้อยมากี้ก็จะไม่มาสิงร่างมาร์คอีกต่อไป  

เวลา 15.30

เปลือกตาทั้งสองข้างค่อยๆเปิดออกอย่างอ่อนล้า กะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสงที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง ก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงช้าๆ แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าก็ฉายแล่นเข้ามาในหัว จนแบมแบมถึงกับต้องมือขวาขึ้นมากุมขมับ

“ฝันเป็นตุเป็นตะเลยอิบ้า”

แบมแบมถอนหายใจ ตอนนี้เธอรู้สึกคอแห้งหิวน้ำนิดหน่อย เลยจะลุกจากเตียงไปกินน้ำ แต่สายตาดันเห็นพวกถุงยา เจลลดไข้ ปรอทวัดไข้วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง

“งั้นพี่มาร์คก็มาที่นี่จริงๆ” พูดพร้อมกับหันไปมองนาฬิกาแขวนบริเวณปลายเตียง ตอนนี้สามโมงกว่า ก็น่าจะผ่านมาหลายชั่วโมงนับตั้งแต่ตอนที่พี่มาร์คมาหาเธอที่บ้าน ป่านนี้เขาคงกลับไปแล้ว…มั้ง

ร่างบางค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง พอยืนขึ้นไม่ทันไรห้องก็หมุนติ้วๆ จนเธอต้องจับขอบโต๊ะหัวไว้ รอให้เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย จึงค่อยๆเดินออกจากห้องนอนมา

กวาดสายตามองไปยังทางซ้ายมือ ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องสะดุดมอง นั่นคือ ร่างของมาร์คกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาสีขาว พร้อมกับเจ้าโคโค่ที่กำลังหลับอยู่บนหน้าท้องของมาร์คอยู่เหมือนกัน

ยิ่งมองไปนานๆ ก็รู้สึกน่ารักแปลกๆแหะ  

เธอจ้องมาร์คตอนหลับอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ จนมาร์คเริ่มขยับตัวเหมือนกำลังจะตื่น แบมแบมก็รีบวิ่งกรู่เข้าห้องครัวจนลืมไปเลยว่ามีไข้

มาร์คลืมตาขึ้นมา เมื่อกี้เขารู้สึกเหมือนกับมีอะไรผ่านตาไปแวบๆ เลยมองไปรอบๆตัว พอหันกลับมาก็เจอแบมแบมเดินออกมาจากห้องครัว

“แบมตื่นแล้วหรอ ตื่นนานยัง”

“ตื่นเมื่อกี้เองค่ะ” เธอฉีกยิ้มให้เล็กน้อย

“เอ่อใช่ กล่องขนมบนโต๊ะป้าข้างบ้านแบมฝากมาให้ ป้าบอกว่าเป็นของฝากจากเวียดนาม” เขาลุกขึ้นนั่งแล้วอุ้มร่างโคโค่ให้นอนลงบนโซฟา “นอนตรงนี้จะหนูโค่”

“แบมนึกว่าพี่มาร์คจะกลับบ้านแล้วซะอีก” มาร์คหันไปสบตากับแบมแบม

“ตอนแรกพี่กะว่าจะนอนงีบแปบเดียว แต่อยู่ดีๆมันก็หลับยาวเลย” ร่างสูงลุกขึ้นยืน และเดินตรงมาหาแบมแบม “แบมไข้ลดรึยัง”

“ลดแล้วมั้งค่ะ”

“ขอหมอตรวจอีกรอบนะครับ” ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนแบมแบม ก่อนจะเดินกลับออกมาพร้อมปรอทวัดไข้

มาร์คสั่งให้แบมแบมอ้าปากแล้วสอดปรอทวัดไข้ไว้ใต้ลิ้น จนครบสองนาทีหยิบปรอทนั่นออกมาดูไข้แบมแบม

“อืม ลดลงมานิดหนึ่ง แต่ก็ถือว่ายังมีไข้อยู่”

“เดี๋ยวแบมจะออกไปข้างนอก พี่มาร์คกลับบ้านเลยก็ได้นะคะ”

“แบมจะออกไปไหน” เขามองแบมแบมอย่างคาดโทษ ไม่สบายแล้วยังจะออกไปข้างนอกอีก

“ซื้อของค่ะ”

“รอให้หายดีก่อนค่อยไปซื้อก็ได้”

“แต่เมื่อกี้แบมเปิดตู้เย็น ของกินในตู้เย็นมันหมดแล้ว พรุ่งนี้เช้าแบมจะกินอะไรล่ะค่ะ นมกล่องเดียวยังไม่มีเลย” เธอทำน่าเศร้า เพราะของกินสำหรับแบมแบมสำคัญยิ่งกว่าอะไรซะอีก

มาร์คฟังที่คนตรงหน้าพูดแล้วครุ่นคิด “งั้นพี่ไปด้วย พึ่งนึกได้ว่าของที่คอนโดพี่ก็หมดเหมือนกัน”

แบมแบมฟังแล้วได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองหน้ามาร์คที่กำลังยิ้มให้ แต่ถ้าเลือกจะไม่ซื้อตอนนี้ พรุ่งนี้เช้าจะกินอะไร ถ้าไปดึกก็อันตราย คงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ…

“โอเคค่ะ พี่มาร์ครอแบมเปลี่ยนชุดแปบหนึ่งนะคะ”

“ครับ”

มาร์คยิ้มหวาน พลางมองตามหลังแบมแบมกำลังเดินเข้าไปห้องนอน จนแผ่นหลังบางนั้นหายลับไป

เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส 

#ficmyladyMB

_____________________________

เกลียดดดดดดด อิพี่มาร์คที่สุด ร้ายกาจที่สุด อ้อ ถช่วงนี้ฟิคอาจจะอัพบ่อย แต่พอกดเข้ามาแล้วตอนล่าสุดไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แสดงไรท์แก้ตอนเก่าๆอยู่นะคะ ถ้ามันอัพถี่เกินก็อย่ารำคาญกันนะตัวเองงงงง ตอนเก่านี่แก้เยอะจริง อินี่พิมพ์ผิดเยอะมาก 55555

T
B