เพลิงรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ ๓ นักสืบจำเป็น (๓)

“ว่ายังไงนะ!”

สองเสียงอุทานขึ้นแทบจะพร้อมเพรียงกัน หลังจากนั่งฟังเรื่องราวที่หลุดออกจากปากอิ่ม ในขณะที่นัดพบกันบริเวณสวนสาธารณะในเมือง ย่านถนนแฟชั่นชื่อดังของกรุงปารีส ดัคซ์ คอร์เนอร์ และลิสซี่ เพิร์ลรัซ ส่ายหน้าจนคอแทบหลุด

ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง หลังก้าวออกจากสถานีตำรวจ แคทเทอรีนก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนรักทั้งสองคนเป็นการใหญ่เพื่อนัดให้ออกมาพบปะกันที่สวนสาธารณะซึ่งอยู่ห่างจากที่ทำงานของบรรณาธิการสาวเพียงร้อยเมตร เมื่อมาพร้อมเพรียงกัน นักสืบจำเป็นก็เปิดปากเล่าให้ฟังตามปกติเหมือนคดีอื่นๆ

“เธอบอกฉันให้ได้ยินเต็มๆ สองรูหูหน่อยได้ไหมยัยแคท ว่าที่พูดมาทั้งหมดมันเป็นเรื่องโกหก” ลิสซี่รีบโพล่งถาม และเขย่าแขนเพื่อนรักด้วยท่าทีไม่อยากเชื่อ

“ใช่ มันเป็นแค่ความฝัน” แคทเทอรีนรำพันออกมา ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำประชดประชัน “ดัคซ์ ลิสซี่ ทุกอย่างที่พวกเธอทั้งสองคนได้ยิน มันคือความจริงจ้ะ”

สองคนต่างไซซ์ถึงกับต้องแหงนเงยมองท้องฟ้ากว้าง คล้ายอยากให้เครื่องบินหรือระเบิดหล่นตุ้บลงกลางสมอง

“ฉันจะเข้าไปสืบคดีนี้ คอยดูสิฉันจะลากคอไอ้หมอนั่นกับพวกพ้องเข้าซังเตให้ได้ เชอะ! เล่นกับใครไม่เล่น เตรียมตัวเน่าได้เลยนายฟาบริช คาร์มิโอ” น้ำเสียงหมายมั่นดังขึ้น

“แต่...” ดัคซ์ทำท่าจะคัดค้าน กลับถูกมือเล็กยกขึ้นห้ามซะก่อน

“ฉันว่ามันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ ตระกูลนี้คงไม่ทำเรื่องแบบนั้น ชื่อเสียงเกียรติยศของเขาสั่งสมกันมานานนะ ตั้งแต่บรรพบุรุษด้วยซ้ำ ฉันว่าแกเปลี่ยนใจเถอะ อีตาผู้กองนั่นไม่ได้บังคับแกไม่ใช่เหรอ อย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลย แล้วอีกอย่างแกเป็นผู้หญิงนะ อย่าเสี่ยงเลย”

ลิสซี่รีบโพล่งออกมายาวเหยียด แคทเทอรีนยิ้มหวานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“อืม...นั่นสิ”

ดัคซ์และลิสซี่หันมายิ้มให้กัน เมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะกล่อมคนหัวดื้อได้สำเร็จ นาทีต่อมาบรรณาธิการสาวก็ร้องถาม

“แกจะเปลี่ยนใจใช่ไหมยัยแคท”

“เปล่า ไอ้หมอนั่นมันชอบผู้หญิง ถ้าหากฉัน...”

คำตอบของเพื่อนรักทำให้แสงสว่างที่เห็นอยู่ตรงหน้ามืดมิดจนหาทางออกไม่เจอ ลิสซี่แทบกลั้นใจตาย หรือไม่ก็อยากจับเพื่อนรักกักขังไว้ไม่ให้พบเจอกับโลกภายนอกอีก ในขณะที่ชายหนุ่มคนเดียวร้องห้ามออกมาเสียงดังลั่น

“ไม่ได้!”

สองสาวหันมาจับจ้องเพื่อนชายเป็นจุดเดียว อีกฝ่ายได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้

“ทำไมต้องเสียงดังด้วยดัคซ์” แคทเทอรีนต่อว่าพร้อมเอ่ยต่อ “พอเลยทั้งคู่ ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว คืนนี้ไปฉลองกันหน่อยดีไหม ได้งานกลับมาทำทั้งที ฉันรู้สึกดีเป็นบ้าเลย”

นักสืบสาวยิ้มพราย นัยน์ตาทอประกายความสุข วาดฝันอนาคตของตัวเองไว้อย่างเลิศหรู มองเห็นใครบางคนที่ต้องก้าวเข้าไปอยู่ในซังเตด้วยความรู้สึกดีอย่างเหลือเชื่อ

“ฉันรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต” ลิสซี่พึมพำเบาๆ

“ฉันก็เช่นกัน”

ดัคซ์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ทั้งคู่ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงตก สิ่งที่เพื่อนสาวยินดีปรีดาหนักหนากลับสร้างความวิตกกังวลจนพูดไม่ออก ท้ายสุดก็ได้แต่ปิดปากเงียบแยกย้ายกันกลับ เพื่อรอเวลาที่จะพบเจอกันอีกครั้งตามนัดหมาย

ราตรีที่รอคอยเดินทางมาถึง ถนนหลักของเมืองปารีสพลุกพล่านไปด้วยนักท่องเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติ รอบๆ บริเวณเกลื่อนไปด้วยร้านจำหน่ายของที่ระลึก ร้านหนังสือ โรงภาพยนตร์ ผับ ไนต์คลับ และบาร์ ผู้คนหลั่งไหลกันเข้ามาจนล้นหลาม เรียกเงินยูโรเข้ากระเป๋าผู้ประกอบการในละแวกนี้ไม่ต่ำกว่าหลักล้านยูโรในค่ำคืนเดียว

เจ้าของรถซีตรองคลาสสิกขับเคลื่อนเครื่องยนต์แหวกผู้คนเข้ามาอย่างช้าๆ สีหน้าและแววตาดูคล้ายเหน็ดเหนื่อยและเบื่อหน่าย ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมงเต็ม ชายหนุ่มมีนัดดินเนอร์กับดาราคนดังของวงการมายาในเมืองฝรั่งเศส หล่อนสวย ดูมีเสน่ห์น่าค้นหาอยู่ในชุดรัดรูปสีดำ รูปทรงนั้นขับให้ผิวขาวๆ ผุดผ่องเป็นยองใย แต่ที่น่าแปลกก็คือเพียงจุมพิตเดียวที่เขาทาบทับเรียวปากลงไปบนปากอิ่มที่เคลือบลิปสติกสีแดงสด หลังจากเปิดห้องสวีตในโรงแรมดัง นอนตระกองกอดกันบนเตียงหรู พร้อมกระโจนสู่ห้วงพิศวาส ภาพของผู้หญิงบ้าคนหนึ่งก็แทรกเข้ามา ทำให้อาหารหวานที่คิดจะตบท้ายหลังจากมื้อหลักต้องพังพินาศอย่างย่อยยับ

ชายหนุ่มพยายามที่จะสานต่อกิจกรรมบนเตียงนั้น แต่มันก็ไม่ได้ผล แค่คิดจะบดจูบดาราสาวยั่วยวน ชายหนุ่มก็นึกขยะแขยงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สองคืนเข้ามาแล้วที่ฟาบริช คาร์มิโอปล่อยให้ดาราสาวต้องอารมณ์ค้าง หรือว่าผู้หญิงที่ลูกน้องมือซ้ายจัดหามาให้ไม่มีสิ่งที่น่าดึงดูดอารมณ์ส่วนลึกมากพอ ถึงทำให้รู้สึกว่าความสามารถด้านอิสตรีของตัวเองลดน้อยถอยลง ไม่กระปรี้กระเปร่าเหมือนในวันวานที่ผ่านมา

ฟาบริช คาร์มิโอผ่อนลมหายใจทิ้งอย่างช้าๆ ในขณะที่ชะลอรถให้จอดสนิทบริเวณหน้าผับของตัวเอง มือหนาจัดการผลักประตูออกมาแล้วยื่นกุญแจรถให้ลูกน้องอย่างที่เคยทำ ก่อนจะก้าวเข้าสู่ด้านในด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปลายเท้านั้นมุ่งตรงไปยังบาร์เครื่องดื่ม เมื่อมาถึงเสียงห้าวเข้มก็ร้องสั่งลูกน้องในชุดทักซิโด้สีขาว

“วอดก้ามาร์ตินี”

บาร์เทนเดอร์หนุ่มก้มหน้าให้ สักพักก็ยื่นแก้วเครื่องดื่มที่ชายหนุ่มต้องการมาตรงหน้า เห็นเจ้านายกระดกเข้าไปในลำคอหมดแก้วแล้วร้องสั่ง

สอง! สาม! สี่! แล้วแก้วที่ห้าก็ตามมาติดๆ จนต้องรีบเรียกมือขวาคนสนิทของเจ้านายให้มาดูอาการอย่างเร่งด่วน

ผ่านไปไม่ถึงนาที ดอม เคิร์ทก็ก้าวออกมาจากห้องทำงานของผู้จัดการร้าน ตรงดิ่งมายังบาร์เครื่องดื่ม หย่อนสะโพกลงนั่งใกล้ๆ คนเป็นนายโดยไม่ต้องเอ่ยขอ ก่อนจะหันไปร้องสั่งบรั่นดีเพียงหนึ่งแก้ว เมื่อบาร์เทนเดอร์หนุ่มส่งมาให้ก็กระดกเข้าลำคอแกร่ง หันมามองใบหน้าของเจ้านายหนุ่มที่ยกสุรากลั่นขึ้นดื่มอย่างไม่แยแสต่อรสชาติและผลที่จะตามมาเลยสักนิดเป็นเชิงสังเกต

“ดูเจ้านายอารมณ์ไม่ดีนะครับ หรือว่าสาวๆ ที่นายจอห์นจัดให้ไม่ถูกใจอย่างที่ควรจะเป็น”

คำตอบของฟาบริชก็คือการเทของเหลวใสเคลื่อนผ่านลำคอลงไปยังกระเพาะอาหาร

“นายเคยจูบใครบ้างไหมดอม”

ประโยคที่หลุดออกมาจากปากคนเป็นนายเล่นเอาดอม เคิร์ทต้องกรอกเหล้าที่ถืออยู่ในมือลงคออย่างรวดเร็วพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“ก็เคยครับ”

“รู้สึกยังไงบ้าง นายเคยหลงใหลรสจูบของผู้หญิงคนไหนหรือเปล่า”

ลูกน้องหนุ่มส่ายหน้าจนคอแทบหลุด

“ไม่รู้สิครับ เท่าที่ผ่านมาผมยังไม่เคยหลงใหลรสจูบของผู้หญิงคนไหนสักคน”

“นั่นสินะ”

ฟาบริชพึมพำแผ่วเบา ปฏิกิริยานั้นทำให้คนสนิทเบิกตาโต

“เจ้านายหลงรสจูบของสาวคนไหนเหรอครับ”

คนเป็นนายยกสุรากลั่นในมือขึ้น จ้องมองของเหลวใสในแก้วสีอำพันอยู่อย่างนั้น กระตุกยิ้มที่มุมปากน้อยๆ

“ถ้าฉันเจอเธอ ฉันจะจูบเธอให้นายเห็น ดีไหมดอม”

เป็นคำถามที่ไม่รอคำตอบ บอกแค่นั้นก็ผละออกจากบาร์เครื่องดื่ม เดินตรงขึ้นไปยังชั้นวีไอพี ปล่อยให้คนสนิทและบาร์เทนเดอร์มองตามไปจนลับสายตา ดอม เคิร์ทส่ายหน้าน้อยๆ แล้วยิ้มกว้าง

“ผมจะคอยดูครับเจ้านาย”

เสียงห้าวทุ้มพึมพำเบาๆ จบประโยคนั้นก็ก้าวขายาวๆ ตรงดิ่งไปหาคู่หูซึ่งยืนสั่งงานลูกน้องอยู่ไม่ไกล ก่อนจะชักชวนกันขึ้นชั้นบนเพื่อไปดูอาการของคนเป็นนายด้วยความเป็นห่วง แต่สิ่งที่ดอมกระซิบให้จอห์นได้ยินนั้นช่างตรงกันข้ามเหลือเกิน

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นพร้อมจอห์น มาร์ดิร้องถาม

“นายดอมบอกว่าเด็กของผมไม่ถูกใจเจ้านายเหรอครับ”

ฟาบริชวางเอกสารในมือลงอย่างช้าๆ เมื่อได้ยินประโยคนั้น ดวงตาทั้งสองข้างหรี่แคบลง

“ฉันกำลังทำงานนะจอห์น และตอนนี้ก็ค่อนข้างยุ่งมากทีเดียว” บอกลูกน้องแค่นั้นก็เบือนหน้าหนี ดอม เคิร์ทยักไหล่ให้เพื่อนร่วมงานที่พร้อมกระโจนเข้าใส่เขาอย่างเอาเรื่อง

“เจ้านายสนใจนางแบบชื่อดังของฮอลลีวูดหรือเปล่าครับ”

คำตอบก็คืออาการส่ายหน้า

“ฉันเบื่อผู้หญิงพวกนั้นเต็มทน เบื่อหน้าอกปลอมๆ ของพวกหล่อน และก็เบื่อหน้ากากที่พวกหล่อนพอกจนมองโครงหน้าไม่ออก”

มือขวาคนสนิทหัวเราะขึ้นเมื่อกลั้นไว้ไม่ไหว ในขณะที่หนุ่มไซซ์บิ๊กทำหน้าเหมือนกลืนยาขม ก่อนดอม เคิร์ทจะหันไปมองจอแอลซีดีขนาดใหญ่ซึ่งปรากฏภาพภายในผับผ่านกล้องวงจรปิด เมื่อเห็นใครบางคนที่คุ้นตา มุมปากได้รูปก็ยกยิ้มน้อยๆ

“ผมว่ามีใครบางคนจะทำให้เจ้านายหายเบื่อเป็นปลิดทิ้ง และอาจตื่นเต้นจนลืมไม่ลงเลยนะครับ”

คำพูดของดอมเรียกความสนใจจากสองหนุ่มได้เป็นอย่างดี

“นายกำลังพูดถึงใคร” ฟาบริชโพล่งถามออกไป น้ำเสียงนั้นตื่นเต้นไม่น้อย

“ดูท่าทางเธอกำลังจะมองขึ้นมาด้านบนด้วยนะครับ”

ชายหนุ่มหมุนหน้าจอแอลซีดีขนาดสี่สิบนิ้วไปตรงหน้าเจ้านาย นิ้วหนาจิ้มไปยังช่องเล็กๆ ขนาดฝ่ามือให้เห็นคนที่บอกกล่าว ฟาบริชยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับ

“คืนนี้ฉันคงไม่ต้องใช้บริการสาวๆ ของนายแล้วนะจอห์น มีอะไรให้ทำสนุกกว่านั้นเยอะ เอาละ ฉันคงต้องลงไปเล่นเกมจับนางแมวซะหน่อยแล้ว พวกนายสองคนก็ไปผ่อนคลายเถอะ แค่ลูกแมวตัวเดียวฉันจัดการได้”

“ให้พวกเราขังเพื่อนลูกแมวไหมครับเจ้านาย”

ดอมเอ่ยถามด้วยความหวังดี หากแต่ฟาบริชกลับยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม

“อย่าดีกว่า เดี๋ยวลูกแมวตัวน้อยของฉันจะไม่พอใจ หากเธอง้างกรงเล็บมาข่วนฉันขึ้นมา ฉันจะเปลืองแรงไปซะเปล่าๆ”

“โชคดีนะครับเจ้านาย”

สองหนุ่มต่างไซซ์อวยพรให้อย่างรู้ใจ ก่อนจะเห็นเจ้านายรูปหล่อก้าวออกจากห้องวีไอพีด้วยท่าทางมาดมั่น พร้อมตะครุบเหยื่ออันแสนโอชะ เมื่อพ้นร่างของเจ้านาย ดอมก็หันมายกยิ้มให้กับคู่หูในขณะที่จอห์นทำได้แค่ยักไหล่และจ้องมองความเคลื่อนไหวของลูกแมวที่เจ้านายจ้องตะครุบไม่วางตา แค่นึกถึงวีรกรรมที่หญิงสาวเคยทำ หนุ่มฝรั่งร่างบิ๊กก็ได้แต่ทำหน้าสยอง