เพลิงรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ ๒ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน (๔)

ร่างเพรียวบางของพนักงานจำเป็นเดินเร็วรี่ ตรงไปยังโต๊ะลูกค้ากิตติมศักดิ์ด้วยหัวใจที่ค่อนข้างลุ้นระทึก ดวงตากลมๆ สีน้ำทะเลกวาดมองบนโต๊ะอาหารก่อนเป็นลำดับแรก แล้วพึมพำเบาๆ

“ไอ้บ้านี่มันเทอาหารทิ้งหรือไง ถึงได้พร่องไปเยอะขนาดนั้น”

สิ้นประโยคนั้นก็หันมาสบสายตากับบุรุษหนุ่มทั้งสี่คนซึ่งมองอยู่ก่อนแล้ว แคทเทอรีนเปิดรอยยิ้มหวานอย่างเอาใจ

“คิดอะไรอยู่แม่สาวเสิร์ฟ”

ฟาบริชโพล่งถามออกไป คำตอบก็คืออาการสั่นหัวจนคอแทบหลุดกับน้ำคำปฏิเสธแสนเบาหวิว

“เปล่า”

“นึกว่ากำลังประมวลผลการกระทำตัวเองอยู่ แต่จะบอกให้เอาบุญ ว่าอาหารพวกนี้มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก เอาอย่างนี้ไหมสาวน้อย ผมจะให้โอกาสคุณอีกสักครั้ง ไปนั่งคิดนอนคิด ตีลังกาคิดให้ดีๆ ว่าจะหาหนทางไหนเล่นงานคนอย่างฟาบริช คาร์มิโอได้บ้าง จำไว้นะผมรอคุณเสมอยาหยี”

คนฟังได้แต่อ้าปากค้าง สมองเล็กประมวลผล ก่อนจะได้ข้อสรุปว่าผู้ชายตรงหน้ารู้ทันแผนการของเธอทั้งหมด แคทเทอรีนมองเงินยูโรที่มากกว่าค่าอาหารถึงสองเท่าด้วยแววตานิ่งเฉย หลังจากมือหนาวางมันไว้บนโต๊ะ พร้อมๆ กับลูกน้องของชายหนุ่มเดินผ่านเลยลงไปยังชั้นล่าง ปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับเจ้าของนัยน์ตาสีเพอร์ริดอตเพียงลำพัง

“อ้อ! อีกอย่าง”

ชายหนุ่มร้องดังเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะขยับกายเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ยังอยู่ในอาการมึนงง ใบหน้าคมค่อยๆ โน้มลงมาใกล้ ฉกหอมแก้มนุ่มข้างซ้ายเสียฟอดใหญ่

“ถือว่าครั้งนี้เป็นการไถ่โทษที่ฉันจูบเธอเมื่อคืนนี้นะ...”

พูดจบเรียวปากหนาก็ค่อยๆ เรื่อยมายังใบหูนุ่มข้างเดียวกัน ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“โตเร็วๆ นะ...สาวน้อย”

เอ่ยแค่นั้นก็เดินลิ่วๆ ลงบันไดไปอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลับสายตายังอดไม่ได้ที่จะหันไปมองร่างเล็กอีกครั้ง รู้สึกว่าเธอจะยังอยู่ในโหมดอึ้งไม่แปรเปลี่ยน กำลังจะผลักประตูก้าวออกจากร้านนั่นแหละ ถึงต้องรีบยกมืออุดหูแทบไม่ทันเมื่อน้ำเสียงแปดหลอดของหล่อนร้องลั่น

ฟาบริช คาร์มิโอกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ นำพาตัวเองก้าวขึ้นรถแล้วสั่งให้ลูกน้องเหยียบคันเร่งออกไป อดไม่ได้ที่จะยิ้มแย้มไปตลอดทางกับท่าทีของแม่แมวตัวแสบที่พยายามหาเรื่อง รอยยิ้มของผู้เป็นนายทำให้มือขวาและมือซ้ายคนสนิทนึกแปลกใจ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเวลานี้มาเฟียเลือดร้อนแห่งยุโรปตะวันตกกำลังฉีกยิ้ม!