{snsd+exo}Long awaited [KrisYoon] มาย แองเจิล.. นางฟ้าของผม 70%

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Long Awaited
หึหึ เรื่องที่แล้วไรเตอร์คิดไม่ออกไม่รู้จะไปยังไง ให้รอนานล้ะ เลยลบไป และมาลงเรื่องนี้ไว้ให้อ่านไปพลางๆ คริสยุนค่ะ แค่มีหมาป่าโผล่มาด้วย คยูกี้นี่เองงง ฮ่าๆ 

 

Wu Yi Fan/Kris

มาเฟียที่อยู่ใกล้แล้วใจดี?  เขาตามหาผู้หญิงที่เขาเชื่อว่า เธอคือ เนื้อคู่
 

Im YoonA

ลูกสาวเจ้าของธุรกิจหมื่นล้าน เธอรอคอยผู้ชายที่เคยขอเธอ แต่งงาน

*ทุกท่านจงอ่านข้างล่างมีข่าวดีจะบอก

เนื้อเรื่อง

"ออกไป!" รูปปั้นแกะสลักมีชีวิตตะเบ่งเสียงต่ำ เมื่อมือขวาของเขาทำงานไม่สำเร็จ.... งานที่เขามอบหมายมา18 ปี 

"แต่ไอ้คริส! เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว เธออาจตายไปแล้วก็ได้นะเว้ย"เพื่อนสนิทที่นั่งฟังบทความที่ร้อนแรงระหว่างเจ้านายและลูกน้องลุกขึ้นพร้อมกับไล่มือขวาของคริสออกไป

"ถ้าหาเธอไม่พบ ไม่ต้องกลับมา!"เขาพูดไลหลังคนสนิทและยังยืนยันที่จะตามหาเธอ เธอผู้ได้รับหัวใจของเขาไปตั้งแต่18ปีีที่แล้ว เด็กหญิงผู้ที่ทั้งจิตใจและหน้าตางดงามราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆ

"ไอ้คริส เราไม่มีเบาะแสอะไรเลยนะเว้ย ยุนอาตกน้ำไป เด็ก 5 ขวบนะเว้ยครับจะว่ายน้ำเป็นได้ยังไง"ชายหนุ่มยังยืนยันคำเดิมแม้รู้ว่าคำตอบนั้นจะเป็นอย่างไร

"ไอ้คยู แกมันคนลืมบุญคุณคน ยุนอาช่วยเราสองคนไว้จนตกลงไปในน้ำนั่นซะเอง แกลืมงั้นหรอ"ชายหนุ่มร่าวกำยำส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิทอีกครั้ง

"แต่แกก็ต้องเข้าใจ ตายหรืออยู่มันอยู่กับบุญกรรมที่ทำมา"

"งั้นเราก็เลิกหา ใช่ป้ะ?" ชายหนุ่มมองเพื่อนสนิทอย่างมีเลศนัยน์

"เยี่ยมม!ต้องอย่างนั้นสิเพื่อน "คยูฮยอนเดินมากอดคอคริสก่อนจะชูนิ้วโป้งให้

"เพราะต่อไปนี้ ฉันจะลงมือหาเนื้อคู่ฉันเอง ฮ่าๆๆ" คยูฮยอนทำหน้าหเยเกในความบ้าบิ่นของเพื่อนรัก 'ถ้าเนื้อคู่แกตายไปแล้วยังจะคู่กันอีกปะว่ะ' นี่คงคือความคิดของคยูฮยอนตอนนี้สินะ

 

 

18 Year ago

"พะ..พ่อค ครับ   มะ..มแม่ครับบ! ชะช่วย..ช่วยผมที" เด็กชายเกาะอยู่ที่ตีนสะพานโดยอีกมือหนึ่งมีเพื่อนชายช่วยเกาะไว้แต่แรงของเขาไม่พอที่จะพาเด็กชายอีกคนขึ้นมาด้วย

"ใครอยู่แถวนี้ ... ได้โปรดช่วยเพื่อนผมด้วย ฮืออๆ คริสแกต้องอดทนนะ ช่วยด้วยครับ"

"พวกนายเล่นอะไกันหรอ อ้าววนะนายย ขึ้นมานะ"

"สาวน้อยย ! ช่วยพวกเราด้วย"เด็กสาวรีบวิ่งเข้ามาช่วยจนเด็กชายผิวขาวรอดขึ้นจากสะพาน

"ขอบใจนะเธอชื่ออะไรน่ะ?"คริสถามเธอหลังจากขึ้นมาพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มใบหน้าหล่อเหลา

"ฉันชื่อ ยุนอา.. อิมยุนอา"

"แหะๆชื่อน่ารักจัง สาวน้อยบริสุทธิ์สินะ ฉันคริสนะ ส่วนนี่คยูฮยอนเพื่อนฉัน" 

"หวัดดี คริส หวัดดี คยูฮยอน"

"โตขึ้นไปอยากแต่งงานกันไหม..? "คริสถามสาวน้อยตากวาง

"ฉันหรอ ฮึๆ ถ้านายโตขึ้นมีเงินและหล่อเหมือนเดิมฉันจะแต่งงานกับนาย จุ๊บ นี่มัดจำ"

"ยัยแห้ง เธอจูบเพื่อนฉันหรอ พลั่ก!" คยูฮยอนผลักยุนอาที่เขาคิดว่าเบาแต่ 

ว๊ายยยยยย ตู๊มมมมม!  เด็กสาวพลัดตกลงไปในบ่อน้ำที่กำลังเชี่ยวเพราะน้ำป่าไหลหลาก

"ยุนนนน!!"

"เฮ้ยยยย ยัยแห้งง ขึ้นมา"

"ไอ้คยู !! แกคนเดียวแกทำเนื้อคู่ฉันจมน้ำ"คริสหันมาด่าทอเพื่อนก่อนที่จะหันกลับไปอธิษฐานแต่ก็ไม่พบร่างหญิงสาวแล้ว 'ถ้าเธอคือเนื้อคู่ที่เกิดมาเพื่อผม ขอให้เราได้คู่กัน รักกันหลังจากนี้ไม่ว่านานเท่าไร.. ขอให้เธอรอดยุนอา'

"แกต้องช่วยฉัน  หาเธอ!!"

"ห๊ะ ว่าไงนะ?" 

"เธอยังไม่ตาย เธอคือคนที่ฉันจะแต่งงานด้วย"

"ถ้าเธอจำวันนี้ไม่ได้ หรือตายไปจริงๆล่ะ"

"เธอต้องไม่ตาย และจำวันนี้ให้ได้"

"เออออ ช่วยก็ช่วยไอ้บ้า!"

 

 

Im Yoona Part

หวัดดีทุกท่านนนน  ฉันอิม ยุนอา ลูกสาวคนเดียวแห่งตระกูลอิม ฮ่าๆๆ ฉันไม่ได้อยากโชว์หรอกนะว่าบ้านรวยแค่ไหน แค่ไปทัวร์ยุโรปมาเมื่อซัมเมอร์ที่แล้ว ฮึๆ วันนี้ก็เลยตั้งใจตื่นเช้าเพื่อเอาของไปแจกเพื่อนทั้ง4นางของฉัน อืมมม ชีวิตฉันมีความสุขมากนะ ถ้าไม่คิดถึง18ปีที่แล้ว เค้าบอกว่าจะมาขอฉันแต่งงาน เหอะๆ ฉันกำลังฝันใช่ไหม ความรักเด็กๆแต่ทำไมฉันจำฝังใจนะ โอ๊ยยยยยย ฉันมีแฟนแล้วนะทำไมคิดเรื่องบ้าๆเนี่ย เอาล่ะ ฉันกำลังจะแนะนำแฟนของฉัน เขาชื่อลู่หานแหละ ลูกชายคนเล็กของตระกูลโจว เขาป๊อปปูล่ามากนะแต่สู้ฉันไม่ได้หรอก ประเด็นร้อนอยู่ตรงที่เขาขี้หึงมากกกกกก บางทีฉันก็เหนื่อยกับการอธิบายนะ แต่มันก็น่ารักดีที่เห็นสีหน้าแบบนั้น

"ยุนน้อยยยยยย"นั่นไง คิดถึบปุ๊บก็มาปั๊ป ฮ่าๆ เขาใช้โทรโข่งตะโกนเรียกอย่างนี้เกือบทุกวัน บ้านฉันมีออดนะ  ขอโทษนะอาลู่ระยะทางจากบ้านฉันกับประตูรั้วเกือบกิโลเมตร ฮ่าๆ ฉันไม่ได้อวดนะ มันมีเงินอ่ะทำไงได้ อ้อ อยากรู้ใช่ไหมว่าไม่มีแม่บ้านหรือพ่อแแม่ไม่อยู่เหรอ พ่อแม่ฉันทำงานเช้าทุกวันขึ้นเหนือ ลงใต้ ออกต่างประเทศบ่อยๆ ส่วนแม่บ้านเขาไม่มาตั้งแต่หกโมงเช้าอย่างนี้หรอก มีแต่แม่นมที่นอนที่บ้านฉัน แต่ฉันก็ไม่อยากให้แม่นมตื่นแต่เช้า ท่านอยู่กับฉันมานานแล้วอายุอานามก็ไม่น้อยเลยทีเดียว ฮ่าๆ ไม่ได้บอกว่าแม่นมแก่นะค๊า (-/\-)

"มาแล้วววว อาลู่"

"โธ่ ยัยคุณหนูขี้เซา"

"โอ๊ยยยย บ่นอย่างงี้ทุกวันเดี๋ยวงับปากให้พังซะเลย"

"มาสิ่"

"หืออออออ ไอ้ตุ๊ดหื่นน" นายนี่หื่นไม่เลือกที่จริงๆ

"ไปได้แล้ว ล้อเล่นน่าาา~"

 

 

"ยุนอาาาา~โอ้ววว เธอน่าจะมีชื่ออังกฤษนะ แกไปจนลืมงานการเลยนะยะ"

"จริงเหรอแก ฮ่าๆ ฉันชื่อไรดีอ่ะ" ยัยนี่ล้อเล่นชัวร์

"ฉันประชดย่ะ"ปาปปปปป ฉันไปเป็นหมอดูได้เลยอ่ะ

"แหมมม ยัยแทแกก็อ่ะนี่ของแก นี่ของแกยัยหยอง นี่ของแกยัยยูล และนี่! ของแกยัยซอ" ฉันแจกจ่ายของฝากจากปารีสให้เพื่อนๆครบทุกคน น้ำหอมคนละกลิ่น ฉันเลือกมาพิเศษเลยนะ คิกคิก

"ฉันละ ยุนอา"ลู่หานทำหน้าตาน่า(ตบ)รัก ถามหาของจากฉัน

"ของนายรอก่อนนะ อยากได้อะไรล่ะเดี๋ยวซื้อให้"

"เธอไม่ได้ซื้อมาให้ฉันเหรออออ?" ซื้อดิ่นายแฟนฉันนะ

"ไม่อ่ะ "

"เห้ยยุน ฉันกลับแล้วนะพี่ชายมารับอะ กลับแล้วนะทุกคน"ยัยซอเอาอีกแล้วพี่มันหวงมาก ฮ่าๆๆ แล้วก็เป็นมาเฟียด้วย ให้ตายเถอะถ้าแฟนฉันเป็นมาเฟียนะฉันจะฆ่าตัวตาย ฉันล่ะเกลียดจริงๆ ไอ้พวกฆ่าคนตามอารมณ์เนี่ย

"ฉันงอนเธอยุนอา งอน งอน งอน "ลู่หานเดินงอนตุ๊บป่องตามซอไป นี่มันตุ๊ดจริงๆ

"แล้วนั่นจะไปไหน อาลู่ๆ"

ปั่กกก! 

"โอ๊ยยยยย  ใครมาตั้งเสาไฟฟ้าไว้ตรงนี้เนี่ยยยย"ฉันบ่นพึมพำก่อนจะเงยหน้าขึ้นไป

"หล่อจัง"ฉันอุทานเองแหละ เขาหล่อจริงๆนะ ใบหน้าที่หล่อเหลาได้รูป ดวงตาคมกริบดั่งมีดหนามแหลมคม จมูกโด่งได้รูปไม่งองุ้ม ริมฝีปากเรียวหน้าจุ๊บ อร๊ายยยย ลูกครึ่งชัดๆ

"เอ่อออ ขอโทษทีนะคะ พอดีฉันไม่ทันระวัง ยัยซอ รู้จักเขาหรอ"

"เฮียคริส พี่ชายฉัน  เป็นไง"

"ก็ดี แบบที่แกบอกไว้ ตรงสเป๊กฮ่าๆ"ฉันหัวเราะแห้งๆกับสิ่งที่พูด

"จะอะไรก็ช่างมันเถอะ ไปตามแฟนแกก่อนไป"

"อ่าๆ ไปนะคะพี่คริส"ฉันก้าหัวเล็กน้อยและวิงตามลู่หานไป

 

End YoonA Part

 

Kris part

"เธอ.. เหมือนจริงๆ"ผมพึ่งพูดออกหลังจากเธอเดินไปได้ไม่นาน

"เฮียกลับบ้านกัน"

"ซอ กลับบ้านแล้วเฮียมีอะไรจะคุยด้วยหน่อยนะ"

"ได้ค่ะ แต่ตตอนนี้ขอกลับบ้านอาบน้ำก่อน เหงื่อเยอะมากอ่ะเฮีย"

"จ้า ๆ ยัยตัวแสบ ขอบคุณนะซอฮยอน"

"คะ?"

"แค่อยากขอบคุณน่ะ หึหึ" ใช่เธอแน่ อิมยุนอา นางฟ้าของผม...เธอบินมาหาผมอีกครั้งสิ่นะ ดวงตากวางจมูกโด่งได้รูป โอ้ววว เธองดงามจริงๆ ผมจะเป็นเจ้าของเธอคนเดียว แต่เดี๋ยวนะ! แฟนหรอ ไอ้ไก่อ่อนนั่นน่ัะนะแฟนเธอ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง? 

 

 

"ม๊าครับ ป๊าครับ ผมเจอเนื้อคู่แล้ว"
"อะไรกันตาคริส หนูคริสตัลเขาอุตส่าจะมาอาทิตย์หน้าแล้ว เขาเป็นคู่หมั้นลูกนะ"
"ผมไม่ได้บอกว่าผมจะแต่งนี่ครับ ผมก็แค่เดท ไม่มีอะไปกว่านั้น"
"เนื้อคู่หรอเฮีย ใครอ่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วเฮียจะคุยเืรื่องไรอ่ะที่ว่าเมื่อเย็นนี้"
"เรื่องนี้แหละ ตามไปข้างบนนะ เฮียอิ่มแล้ว เอ่อคืนนี้พวกแกไปหาข้อมูลเธอมาอย่าให้พลาดอีกล่ะ"ผมหันไปสั่งลูกน้องดีเด่นที่ดีไปซะทุกเรื่องแต่กลับตามหาเธอไม่เจอเรื่องเดียว
"ครับท่านอี้ฟาน"หึ ลองพลาดอีกสิผมจะเอาเลือดมันไปล้างตีนหมาให้ดู
"รู้นะว่าถ้าข้อมูลผิดไปแม้แต่นิดเดียวหัวแกคงไม่เหลือซาก"
"เบาๆหน่อยลูกอี้ฟานรู้ว่าแกนะทำเหมือนที่ป๊าแกเคยทำแต่ป๊าแกเขามีเหตุผลนะ"
"ถ้างั้นเหตุผมของป๊าคืออะไรครับ"ผมหันไปหาป๊าเพื่อนรอคำตอบ
"ป๊ารักม๊าแกไง"ป๊าผมโหดกว่าผมหลายเท่าเมื่อตอนที่เป็นมาเฟีย แต่ท่านให้ความรักความเมตตาและเหตุผลปกครองลูกน้องนั่นทำให้แก๊งเรามีมามากกว่า30ปี
"ผมก็รักเธอครับ"ทั้งป๊าและม๊าส่ายหัวอย่างจำนนแต่ผมรู้ท่านจะให้ผมเป็นคนตัดสินใจ
"คุยเรื่องอะไรกันคะเนี่ยย หมวยงงแล้วนะ"ยัยซอเกิดทันเรื่องต่างๆแค่เธอไม่รู้เรื่องเท่านั้นเอง เธออายุเท่ายุนอาสินะ ฮึๆ

"ซอฟังเรื่องที่พี่จะเล่าและบอกความจริงทั้งหมดมาตกลงไหม"
"ค่ะ ซอจะเล่าถ้าซอรู้"
"ซอจำตอนที่ซอไปโรงพยาบาลในกังนัมได้ไหม ตอนนั้นซอ 5 ขวบ พี่กับไอ้คยูก็ไปเล่นแถวๆแม่น้ำหลังโรงพยาบาล พี่เกือบตกลงไปในตอนที่ข้ามสะพาน คยูพยายามช่วยพี่แต่ไม่สำเร็จ ยุนอามาช่วยพี่ไว้แต่เกินเรื่องทำให้เธอตกลงไปในนั้นแทน พี่หันไปอีกทีร่างเธอก็หายไปแล้ว พี่เชื่อมาตลอดว่าเธอคือ.. เนื้อคู่"
"ยัยยุน ยุนอา เอ่ออ อิม ยุนอา เพื่อซอที่พี่เจอวันนี้หรอคะ"
"ใช่ พีี่เคยขอเธอแต่งงาน.. เธอตกลง"ผมเลิกคิ้วมองดูน้องสาวที่นั่งฟังเหมือนม๊าเล่านิทาน
"โอ๊ยยย เฮีนโรแมนติกมากอ่ะ"
"คราวนี้ตอบคำถามพี่นะ"
"ถามมาสิคะ"
"อาลู่คือใคร"
"เอ่อออ เฮีย อาลู่เป็นแฟนยัยยุน นายนี่ตามจีบยัยยุนเป็นปีเชียวนะ สุดท้ายยัยยุนก็ใจอ่อน แต่ยัยยุนไม่ได้รักนายนี่หรอก ยุนอาบอกว่าเธอรอเจ้าของหัวใจแต่ซอไม่รู้จริงๆว่าเขาคือใคร อร๊ายยยยย ทำไมชีวิตซอไม่มีอะไรที่น่าสนุกแบบนี้บ้างนะ"
"จะช่วยพี่ไหม.."
"แน่นอนคะ พี่ชาย"
END KRIS PART



"โธ่ อาลู่ ฉันล้อเล่นน่ะ ของนายอ่ะ อยู่นี่.."ยุนอาหยิบกล่องของขวัญที่ประณีตห่ออย่างสวยงามแต่คงความเรียบหรูไว้ในตัว ชายหนุ่มแกะกล่องอย่างระมัดระวังก่อนที่ตาจะเป็นประกายกับของขวัญที่ดูธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาสำหรับเขาเลย
"นี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วสินะ ...ขอบใจนะยุน นี่เป็นหน้าหนาวแรกของเราอยากไปแคมป์ปิ้งไหม"ชายหนุ่มถามพลางมองหน้าหญิงสาวเพื่อรอคอยคำตอบ
"ยุนว่าเราไว้คิดทีหลังดีกว่าแต่ตอนนี้ยุนมีของขวัญอีกชิ้นให้อาลู่นะ"ชายหนุ่มรีบวางผ้าพันคอแบรนด์หรูทันที และหันมาสนใจของขวัญอีกกล่องตรงหน้า
"ชอบไหม..."
"ถ้าเธอซื้อให้น่ะ มันเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดเลยนะยุนอา"ชายหนุ่มพูดพลางเลื่อนมือหนาไปจับกุมมือบางไว้
"เราจะแต่งงานกัน...ใช่ไหม เธอไม่ได้มีใครอยู่ในใจใช่ไหม"
"ลู่หาน ...ทำไม ทำไมนายถามอย่างนี้ล่ะ"
"ฉันว่าฉันดูเธอออกนะ เธอคบกับฉันเพราะรำคาน ถึงแม้ตอนนี้เธอจะรู้สึกดีกับฉันแต่มันก็ไม่ใช่ความรัก ฮึก มันไม่ใชความรัก เธอกำลงรอใครอยู่ยุนอา ฮึก เธอรอใคร"หนุ่มร่างบางปล่อยโฮออกมาทันทีหลังจากสิ่งที่เขาบอกไป ทำให้หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก
"ใช่ ลู่หานฉันรอเขาอยู่ เขาคนที่ฉันไม่รู้จะได้เจออีกหรือป่าว ..ฉันรอเขา"
"จนกว่าจะเจอ..."
"หืม"หญิงสาวเลิกคิ้วสูง  เมื่องงกับคำพูดของชายหนุ่ม
"จนกว่าเธอจะเจอเขา อยุ่กับฉันอย่างนี้ได้ไหม อย่าเพิ่งทิ้งฉัน..อย่าเพิ่งทิ้งฉันไป ยุนอา"
"อื้ม"หญิงสาวตอบตกลงพลางเข้าไปกอดปลอบชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน


ร่างบางเดินเข้าห้องนอนที่สลักชื่อว่า 'YoonA Wait' พ่อกับแม่เธองงมาก เมื่อถามเด็กสาววัย 5 ขวบว่าอยากได้ชื่อห้องนอนว่าอะไรหลังจากตกแต่งบ้านใหม่เสร็จ แต่พวกท่านก็ไม่ได้ขัดแต่อย่างใด กลับชอบด้วยซ้ำ ที่เข้าใจความหมายว่าเมื่อมาเคาะห้องโปรดรอสักครู่ ร่างบางเหนื่อยล้ากับการไปพบปะสังสรรค์เพื่อนนอนลงกับเตียงขนาด Queen size ภายในห้องจัดแต่งเรียบหรูแต่ยังคงสไตล์เจ้าหญิงไว้เล็กน้อย หญิงสาวสปริงตัวขึ้นมาหยิบกล่องกระดาษที่ใส่ขวดโหลขนาดสั่งทำที่มีดวงดาวที่ใช้กระดาษทำไว้จนเต็มโหลก่อนจะหยิบกระดาษพับดาวมาหนึ่งแผ่นและพับมันใส่ไว้ในโหล เธอพับมันทุกวันเพื่อนับวันเวลาที่เธอและเขารอคอยกันและกัน เธอรอคอยอย่างมีความหวัง หวังว่าคริส เด็กชายที่เธอหลงรักจะตามหาเธอ เหมือนที่เธอรอแต่เขาตลอดมา

I Got A Boy มอซจิน! I Got A Boy ชักฮัน!~

[โหลๆๆ ยัยุน พรุ่งนี้เช้ามาบ้านฉันหน่อยสิ่ มีเรื่องจะถามเรื่องร้านเราอ่ะ ฉันโทรไปหาคนอื่นแล้ว แต่พวกมันมีนัดกันหมดแล้วอ่ะ แกก็คงว่างใช่ป้ะ]
"เอออออ ฉันว่าง ว่างตลอดแหละย่ะ เออ แก พี่ชายแกอยู่ป้ะ ฉันว่าหน้าเขา คุ้นมากเลยอ่ะ ฮึๆ ฉันไม่ได้มุกนะ แต่คุ้นจริง!"
[จ้ารู้แล้วจ้าๆ งั้นเอาเป็นว่า มากินมื้อเช้าที่บ้านฉันละกันป๊ากับม๊าฉันบ่นถึงเธอน่ะ]
"โอเคเลย พ่อแม่ฉันไม่อยู่ ป้าๆจะได้ไม่ต้องทำอาหาร ฮ่าๆ"
[เจอกันนะแก]
"โอเค เจอกัน"


"คุณพ่อคุณแม่คะ คิดถึงจังเลย"ยุนอาวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อแม่ของซอฮยอนทันทีที่มาถึงบ้านตระกูลอู๋ ท่านทั้งสองรักยุนอาเหมือนลูกในไส้เพราะความน่ารักและสดใสของเธอ ถ้าไม่ติดว่าคริสรอแม่เนื้อคู่อยู่ก็จะจับปูสองตัวนี้ใส่โหลดองกันไปให้รู้แล้วรู้รอด  
"แม่ก็คิดถึงหนูลูก เอ๊าๆ มานั่งก่อนมา ซอพี่ชายหนูไปไหนล่ะลูก "
"เฮียไปทำงานค่ะ"
"อ่าวเหรอ"
"ค่ะ ป้าซองอึนขอน้ำส้มให้อีกแก้วค่ะ"
"เอ่ออ เดี๋ยวยุนขอไปโทรศัพท์สักครู่นะคะ"หลังจากยุนอาเดินออกไป มารดาของซอฮยอนก็จับเข่าคุยกับเธอทันที
"ซอ ไหนลูกบอกว่าหนูยุนต้องชอบตาคริสไง"
"เดี๋ยวก็แต่งค่ะแม่ เชื่อซอ"


"นายจะมทำไมอาลู่ ฉันอยู่บ้านซอ"
[ก็นั่นแหละ ยิ่งต้องไป เธอเห็นเมื่อวานไหมล่ะ พี่ชายยัยซอมองเธอตาเป็นมันเลย]
"นายคิดมากไปป่ะ ฉันเบื่อกับการอธิบายแล้วนะ ลู่หาน ฉันเบื่อ! ได้ยินไหม ฉันเบื่อ"
[ขอโทษนะยุน ลู่รักยุนมากลู่แค่รู้สึกแปลกๆที่วันนึงจะไม่ได้เห็นหน้ายุน ลู่อยู่ไม่ได้ ลู่ขอโทษ ขอโทษนะยุนอา]
"ลูลู่ ! ฉันขอโทษนะ ฉันใจร้อนเอง นายจะมาก็มาเถอะ"
[ขอบใจที่เข้าใจลู่นะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ]

"หึ! ผู้ชายที่ไหนชื่อลูลู่"เสียงปริศนาดังมาจากข้างหลังของหญิงสาว
"อ้าวว คุณลุงคะ ทำงานอยู่ที่นี่นานแล้วหรอคะ ไม่เคยเห็นเลย แหะๆ"หญิงสาวทักคริสในคราบของคนสวน เขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร
"ฉันยังหล่อไหม..."
"คะ?"
"ฉันยังหล่ออยู่ไหม"ชายหนุ่มพูดพลางเอาหมวกและผ้าปิดปากออก
"นาย.. นายจริงๆหรอ"
"อืม"ชายหนุ่มตอบพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย
"หมับบบบ !  ฉันรอนายมานานมากรู้ไหม ทำไมปล่อยให้รอนานขนาดนี้ล่ะ"หยิงสาวกอดร่างหนาไว้หลวมๆ
"ฮึ  จำได้สินะ"ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบผมเธอเล็กน้อยก่อนจะผละออกจากกัน
"รอ... รอฉันนานไหม ขอโทษนะ"
"อือ แต่...คริส"
"อะไร?"
"ฉันมีแฟนแล้ว ขอโทษนะ"
"รู้แล้ว แล้วรักเขาไหม"
"....."
"ฉันแค่ถามว่ารักเขาไหม"
"ฉัน..ฉันรักนายคริส"
"แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ"
ทั้งคู่เดินจับมือกันเข้าไปในบ้านก่อนจะเจอลู่หานที่นั่งคุยหน้าบานอยู่ 
"ลู่..."
"อ้าว มาแล้วหรอ"
"ลู่..."
"รู้แล้ว..เธอกับเขา ลู่รู้แล้ว"
"ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไร ลู่รู้อยู่่แล้วล่ะ ทำใจไว้แล้ว"
"ขอบใจนะลู่ แต่นายรู้ได้ไง"
"นี่เธอคิดว่าบ้านฉันจนจนไม่เงินจ้างนักสืบหรอ"
"เออว่ะ ทำไมฉันไม่จ้างนักสืบ"คริสสบถกับตัวเองเบาๆ
"เพราะนายโง่ไง"
"แกว่าใครว่ะ"
"ฝากยุนด้วยนะ ถ้าเธอร้องไห้ไปหาฉันวันนั้นนายจะไม่มีวันได้เห็นเธออีก"
"นายรอจนตายก็คงไม่มีวันนั้น ..."คริสพูดพลางเลื่อนมือไปจับมือของยุนอาไว้
"เพราะเราจะแต่งงานกันในเดือนหน้า"
"ไม่นะคริส ฉันเพิ่งจะเรียนจบเองงานก็ยังไม่ได้เป็นรูปเป็นร่างเลย"
"ฉันมีเงินเลี้ยงเธอนะยุนอา"
"นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ถ้าวันนึงเราเลิกกันฉันจะเอาอะไรกินล่ะหะ"
"บ้านเธอไม่มีเงินหรือไง"
"นี่แสดงว่าอาจจะเลิกใช่ไหม ฉันไม่แต่งหรอกเดือนหน้าน่ะ"
"ไม่ใช่นะยุนอา แต่..เธอถามฉันอ่ะ"ชายหนุ่มหน้าหงอยลงทันที
"แค่นี้เราอาจจะไปไม่รอดเลยคริส..."ยุนอาละมือออกจากชายตรงหน้า
"ยุน..ไม่เอาน่าอย่าทะเลาะกันเลยนะ ยุนรอคริสมา18ปี คริสก็หายุนมา18ปีเหมือนกัน"
"แต่.. ฉันยังไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นในเกาหลีอย่างเต็มที่เลยนะ"
"ขอเร็วที่สุดได้ไหม ฉันรอมานานแล้วนะ"คริสทำท่าจะร้องไห้
"ดูก่อน.."
"ฮ่าๆ ขำว่ะ ขนาดฉันยังจีบยุนอามาเป็นปีสองปี นี่มันยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะเว้ย ฮ่าๆ"ลู่หานนั่งหัวเราะเยาะเย้ยคริส แต่..สายตาของเขาไม่ได้บอกเช่นนั้นเลย แววตาที่เคยสุกใสเมื่อมือคนรักอยู่ข้างกาย แต่ต่อไปนี้เขาต้องอยู่คนเดียวแววตาหมองลงทันทีเมื่อนึกถึงสิ่งที่ต้องเผชิญโดยไม่มีหยิงสาวที่เขารักอีกต่อไป
"เงียบปากแกไปเลย ม๊าครับ โทรไปบอกคุณนายจองด้วยนะครับว่าไม่ต้องส่งลูกสาวมาแล้ว ผมเจอเจ้าสาวผมแล้วครับ"
"ไม่ทันแล้วลูก ดูทางนู้นสิ่"คุณนายอู๋พูดพร้อมใช้ปากชี้ไปทางหญิงสาวที่เพิ่งมาใหม่
"ม๊าครับบบบบบบ บอกให้เธอกลับไปซะ"
"เฮียยยยคะ ตัวจริงหล่อในรูปอีกอร๊ายยย"คริสตัลเดินเข้ามาทำท่าจะกระโจนใส่คริสแต่..
"เอ่อ คุณคริสตัลใช่ไหมคะ ห้องคุณอยู่ข้างบนขึ้นไปด่วนเลยค่ะ"ยุนอาเดินเข้ามาขวางไว้และส่งกระเป๋าให้เธอเดินขึ้นห้องทันที

YoonA Part

หลังจากที่ฉันกลับบ้านฉันก็เอาแต่หวนคิดถึงสิ่งที่ฉันเจอวันนี้ ลู่หานคือคนที่อยู่ข้างฉันมาตลอด ฉันกำลังทำให้ลู่หานต้องเสียใจ ฉันมันเลวจริงๆ แต่เมื่อฉันนึกถึงชายหนุ่มอีกคนที่ฉันรอคอยมา11 ปี เด็ก 5 ขวบ ที่นั่งพับดาวมา 18 ปี สิ่งไหนกันแน่ที่เรียกว่าความรัก การรอคอยที่แสนยาวนานจบไปก็จริง แต่ความสับสนงุนงงในใจฉัน มันยังคงวนเวียนอยู่จนถึงตอนนี้ ฉันควรทำอย่างไงดี ฉันจะต้องทำอย่างไง ฉันนอนคิดจนจิตใจและดวงตาที่เหนื่อยล้าค่อยๆปิดจนจมสู่ห้วงนิทรา ในที่สุด

แสงแดดอ่อนๆที่ลอดม่านเข้ามากระทบสายตาของฉัน ฉันลุกจากเตียงนอนและบิดลำตัวเพื่อไล่ความเมื่อยล้าจากการนอน สายตาของฉันเลื่อนไปที่นาฬิกาเรือนหรูบนหัวเตียง นาฬิกาดังขึ้นเพื่อบอกว่าตอนนี้ มัน...เที่ยงแล้ว ฉันคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำทันที อีกมือก็กดโทรศัพท์หาชายหนุ่มผู้ซึ่งนัดฉันไว้
"คริสอ่าาา วันนี้เราจะไปไหนหรอ"
[ที่..ที่เราพบกันครั้งแรกอยากไปไหม]เค้าถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
"อืมมม ไปก็ได้แต่เสร็จแล้วฉันมีที่ที่นึงอยากไป พาฉันไปได้หรือป่าว"
[ได้อยู่แล้วครับว่าที่ภรรยา]
"อึ๋ยยย อย่าพูดอย่างงี้สิ่ อยากอ้วกเลยอ่ะ"ฉันพูดไปยิ้มไปผ้าขนหนูของฉันตอนนี้มันโดนซักแห้งจนบู้บี้ไม่เป็นท่า
[อย่าหน้าแดงละกันนะครับ หนูยุน ฮ่าๆๆ]เขารู้ทันฉันตอนนี้ฉันเขินมากเลยนะ
"ย๊าาาห์ฺ อย่าขำฉันนะ!"
[เข้าใจแล้วครับคุณหนู อยากให้สารถีไปรับตอนนี้เลยไหมครับ]
"อ่าาา มาเลยก็ได้นะ"
[งั้นก็ลงมาจากพระราชวังสักทีสิครับเจ้าหญิง รถม้ากำลังรออยู่]เอ่ออออ.. ฉันไม่ได้ตกใจที่เขามาหรอกนะ แต่ตกใจเพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไร ให้ตายเถอะ ฉันเป็นคุณหนู หรือเจ้าหญิงกันแน่เนี่ยย อ๊ากกกกรอฉันก่อนนะ ฮวังจางนิมมมมม~

"ช้าจังทำไรอยุ่อ่ะ"มาถึงก็บ่นนี่มันเดทแรกนะเฮ่ยยย เขาวิ่งเขามาช่วยฉันถือขงที่พะลุงพะลังฉันเตรียมมาเพื่อวันนี้เลยนะ แน่ะๆ ฉันไม่บอกหรอกว่าอะไร คิคิ
"แต่งตัวอยู่ วันหลังก็ขึ้นไปช่วยแต่งสิจะได้เสร็จเร็วขึ้น"ฉันยั่วโมโหเขาเล็กๆ
"อยากให้ช่วยจริงหรอ อย่าท้านะยัยเหม่ง" ไอ้บ้าาา ฉันลืมคิดไปเลยว่าผู้ชายคนนี้หื่นผิดปกติ ความหื่น 10 เท่ากว่ามนุษย์ธรรมดา นี่ดูสายตาแล้วฉันควรไปกะหมอนี่ดีไหมเนี่ย
"ไปกันเถอะ ถ้านายจะหื่นขนาดนี้เราจะไม่มีการไปไหนทั้งสิ้น"
"ทำไมล่ะครับ จะพาผมขึ้นห้องหรอ ผมไม่ไปไหนก็ได้นะ ฮ่าๆ"เขาพูดหน้าตายอีกแล้ว 
"ไปสักทีพูดอีกทีฉันจะ..ฉันจะ.. "โอ๊ยยย ฉันจะอะไรดีคิดไม่ออกโว๊ยยย
"จะอะไรครับ ว่าที่ภรรยา"ทำไมเขาถึงกวนประสาทไม่เลิกนะ นี่น่ะเหรอมาเฟีย พูดอีกทีสิ่ ว่านายเป็นมาเฟีย โอ๊ยยยยย ประสาทจะกิน T^T
"ยังคิดไม่ออก ฉันไม่ไปแล้ว"ฉันพลิกตัวเตรียมกลับเข้าบ้านทันที
"โอ๋ ๆ อย่างอนสิครับ ไปกันเถอะ"คริสเข้ามาโอบฉันไว้เล้กๆก่อนที่จะดันฉันเบาๆ ให้เข้าไปนั่งในรถสปอร์ตคันหรูซึ่งนั่งได้แค่สองคน
รถแล่นมาเรื่อยๆ จนฉันมั่นใจแล้วว่าเราทั้งคู่ออกนอกชานเมืองโรงพยาบาลที่เราเจอกันครั้งแรกเป็นโรงพยาบาลเล็กๆ ที่อยู่นอกชานเมือง 
"จำได้หรือป่าว"
"ถึงแล้วหรอ โหหห เปลี่ยนไปเยอะเลยอ่ะใครช่างมาพัฒนาเนี่ย ใจบุญจริงๆเลย"โรงพยาบาลนี้เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ ฉันไม่ได้พูดให้ดูดีนะ แต่มันดูดีจริงๆอ่ะ เหมือนโรงพยาบาลในเมืองยังไงยังงั้นเลย ค่าตรวจแพงแหงๆ
"เชื่อไหมว่าฉันเป็นเจ้าของ"คริสพูดพลางเหล่ตามาหาฉัน
"ไม่อ่ะ"ฉันพูดพลางส่ายหัวด๊อกแด๊ก
"ฉันมีเงินซื้อที่นี่นะ"
"มีก็จริงแล้วนายจะซื้อทำไม"มันน่างงจริงๆนี่นา ไม่เห็นจำเป็นต้องซื้อเลย
"เดี๋ยวก็รู้ครับตามผมมาก็พอ"
ฉันเดินเข้าไปในโรงพยาบาลที่ดูเอะอะโวยวาย
"ทุกคนนนนนนน ท่านประธานใหญ่มา"ผู้รักษาความปลอดภัยตะโกนลั่นโรงพยาบาล พยาบาลสาวคนหนึ่งวิ่งมารับหน้า เราสองคน
"ท่านประธานคะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมาเลยนะคะแหะๆ"เธอก็สวยนะ น่ารักดี
"อืม ฉันไม่ค่อยว่างอ่ะ"
"อยากไปทานอาหารเย็นด้วยกันซักมื้อไหมคะ"ฉันขอกลับคำ ยัยนี่หน้าตาหน้าเกลียดมาก 
"จียอนปล่อนแขนฉัน วันนี้ฉันพาภรรยามาน่ะ"คริสพูดพลางแกะแขนของยัยจียอนออก ตอนนี้ฉันชอบให้เขาพูดว่าฉันเป็นภรรยาแล้วล่ะค่ะทุกคน
เขาลากฉันเดินผ่านห้องที่เขียนว่า 'สวนลึกลับ ห้ามใครเข้า แม้ได้รับอนุญาติ' น่าขันชะมัด ชื่อะไร มันลึกลับขนาดไหนกัน
"คริสคะ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"ยัยจียอนเดินเข้ามาเกาะแขนคริสอีกครั้ง
"เธอมีอะไรอีก เธอรุ้ไหม.. ฉันไม่อยากมาโรงพยาบาลเพราะเธอ"
"ทำไมล่ะคะ เมื่อก่อนคุณไม่ชอบฉันเพราะไม่สวย ฉันก็ไปทำไกลถึงอิตาลี่ แล้วคุณจะเอาอะไรอีก คุณต้องการอะไรอีก ฉันรักคุณตั้งแต่แรกพบเลยนะคะ ฉันมาก่อนมันทำไมคุณต้องเลือกมันด้วย ทำไมคะ"ยัยนี่หน้าไม่อายจริงๆ พูดมาได้ว่าไปทำมาถึงอิตาลี่ ฮ่าาาๆ
"ความสวยที่ธรรมชาติไง จียอนคนเก่ายังน่ารักกว่านี้ซะอีก แล้วที่เธอบอกเธอมาก่อน เธอคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ ฉันขอยัยนี่แต่งงานตั้งแต่ 5 ขวบแล้ว ฉันไล่เธอออกต่อจากนี้เลิกตามฉันได้แล้ว"คริสส นายน่ารักที่สุดเลยยยยยยยยยย
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่จริงงงงง ม่ายจริงงง"โอ้ววว เสียงดีกรีนักร้องนี่น่า เธอน่าจะเป็นนักร้องมากกว่าเป็นพยาบาลนะ ฮ่าๆ
คริสลากฉันเข้ามาในห้องห้องนั้นวินาทีแรกที่ฉันเห็นมัน น้ำใสๆก็ไหลออกมาทันที นี่มันอะไรกัน นี่มันอะไร เขาทำขนาดนี้เลยหรอ น้ำตาแห่งควมยินดีไหลพรากออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่.. ฉันรักนายนะคริส

“นายทำขนาดนี้เลยหรอคริส..”เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะพาฉันเดินออกไป สวนหลังโรงพยาบาลเปลี่ยนไปมาก ..ยกเว้นที่เดียว ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ...

สะพานและลำธารเล็กๆ สถานที่แรกที่เราได้เจอกัน ฉันตื้นตันจริงๆ สถานที่โดยรอบถูกปกคลุมด้วย ดอกกุหลาบสีขาว พื้นที่ที่เหลือจัดแต่งด้วยดอก Forget Me Not เป็นหย่อมๆ สีขาวสีม่วงสลับกันไป ฉันสวมกอดเขาอย่างแผ่วเบา เขาใช้มือลูบผมฉันก่อนจะผละออกจากกัน

“ฉันปลูกมันด้วยตัวเองเลยนะ.. จะร้องทำไม ยัยขี้แง!”

“ทั้งหมด?”ฉันถามเขาด้วยความตกใจถึงนี่จะเป็นหลังโรงพยาบาลแต่ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปลูกมันทั้งหมด คนเดียว! เขาก็โรแมนติกเหมือนกันนะ

“ไปไหนต่อ?”อร๊ายยย ฉันกำลังจะตายไปกับคำว่ารัก~ รักที่เขามีต่อฉันนะอิอิ น่ารักจังเจ้าชายของฉัน

“ยุนอา”เฮือกก นี่ฉันฝันอะไรอยู่ น่าอายจริงๆเลยให้ตายเถอะ อิม ยุนอา ตื่นๆ ตื่นๆ!

“วะ ว่าไรนะ”

“ผมถามว่าอยากไปไหนต่อหรือเปล่าครับเจ้าหญิง”

“ไปสิ่ เดี๋ยวบอกทาง”นี่มันความสุขของแท้เลยล่ะ

เขาขับรถมาตามทางที่ฉันบอกเราทั้งสองคนเดินลงมาจากรถเมื่อถึงจุดมุ่งหมาย นี่เป็นที่ดินที่ฉันซื้อไว้เมื่อ 7 ปีก่อน ตอนก่อนเข้ามหาลัย ฉันคิดถึงเขาและอยากสร้างความทรงจำขึ้นมาใหม่ ที่นี่เป็นสถานที่จำลองที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง มีลำธารไหลตัดผ่านไป ฉันจำได้แค่นั้น จำได้ว่าที่นั่นเป็นโรงพยาบาล แต่ฉันกลับไม่รู้ว่ามันคือโรงพยาบาลอะไร ไม่รู้ว่าแถวนั้นมีอะไรบ้างฉันจำไม่ได้เลย นั่นคือความโง่ส่วนตัวของฉันสิ่นะ ฮ่าๆ (มันว่าตัวเองก็เป็น เกรียนจริงๆ: ไรเตอร์) ฉันจำลองสถานการณ์ขึ้นมาเพราะจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากลำธารเล็กๆนั่น นอกนั้นฉันก็สร้างมันมาจากความคิดของฉันเอง ฉันปลูกต้นไม้ใหญ่ไว้ มันใหญ่พอที่จะให้คนสองคนนอนพึ่งร่มเงาได้ ที่ที่ฉันปลูกเป็นเนินสูงขึ้นมา มีหญ้าปกคลุมทั้งหมดเป็นเนินสีเขียวขจี ทำให้มีลมโกรกเย็นสบาย ฉันรักที่นี่จริงๆ

“ที่นี่เหมือนที่โรงพยาบาลเลย”ฉันยิ้มให้กับไหวพริบของเขา

“อืมม.. ฉันจำลองมันขึ้นมาเมื่อ7 ปีก่อน”ฉันมองไปไกลสุดขอบฟ้า อากาศที่เย็นทำให้ฉันต้องกอดอกแน่น ร่างหนาของใครบางบนสวมกอดฉันจากข้างหลังช้าๆ พร้อมกับใช้คางเกยที่หัวฉัน  แต่นั่นก็ทำให้อุณหภูมิในร่างกายฉันร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อคลายจากอ้อมกอดแสนอุ่น อยากหยุดเวลาจังแต่ฉันมีอีกอย่างที่ต้องทำ ฉันเดินออกไปที่รถพร้อมกับหยิบของบางอย่างออกมา มันคือขวดโหลที่ฉันพับดาวไว้ ทั้งหมด 18 โหล โหลแรกลายเมื่ออาจจะเละไปหน่อยจนบางทีตัวฉันเองก็อ่านไม่ออก ฮ่าๆแต่เพ่งดีๆมันก็ดูออกนะ ฉันหอบของพะลุงพะลังไปหาเขาอย่างยากลำบากแต่มีหรอระดับยุนอาจะไม่ไหม เพื่อสามีในอนาคตฉันสู้ตายยยย!

“ยุนอา เธอแบกอะไรมาน่ะ”

“แฮ่ๆ ของขวัญ” นี่ไม่คิดจะมาช่วยฉันหน่อยหรอ ยืนมองหน้าเอ๋ออยู่ได้

ฉันวางกล่องที่หนักมาก ย้ำนะ ว่าหนักมาก ลงกับผืนหญ้าอย่างเบาๆ พร้อมกับแกะมันออกมาให้คริส

“อะไรน่ะ”เขาถามฉันพร้อมเขย่าไปมา

“แกะดูสิ”เขาพยักหน้าและแกะมันอย่างทะนุถนอม อ๊ากกก เสปค ยุนอา ผู้ชายที่ไหนจะมานั่งแกะของขวัญทีละนิดอย่างประณีตอย่างนี้ ไม่มีหรอก เอ๊ะ หรือนายนี่จะเป็นตุ๊ดป่าไรสัญชาติเนี่ย เอ่ออ นี่แล้วฉันคิดอะไร โถ่ววว ยุนอา T^T

“ดาว?”เขายกมันขึ้นมาถามพร้อมหน้าตาที่ดูเหรอหราของเขา นี่เขาง่วงง่วงอยู่หรือเปล่านะ พาไปนอนดีไหมฉันพาเขาเดินไปใต้ต้นไม้พร้อมกับนั่งลงช้าๆแต่คริสเขานอนเท้าคางรอฉันตอบ

“ก็ดาวนะสิ”

“ทำไมถึงเลือกดาวล่ะ”

“ก็ตอนที่ฉันเด็กๆน่ะ ฉันไม่มีความฝันอะไรเลย ฉันเบื่อการเรียน แต่พอได้เจอกับนายโลกของฉันมันก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ฉันเชื่อว่าเราคือเนื้อคู่ เราจะต้องได้เจอกันอีก ฉันตัดสินใจ พับดาวตั้งแต่วันนั้น ฉันขอพรกับมันทุกคืน ทุกคืน พับมันทุกวันจนถึงวันนี้ 18 ปีผ่านไปฉันได้เจอกับนาย ฉันเลยอยากมอบสิ่งนี้ให้กับนายน่ะ เพราะ.. นายคือดวงดาวดวงน้อยๆที่ส่องทางของฉันถึงแม้แสงมันจะสว่างไม่มากเท่าพระจันทร์หรือพระอาทิตย์ แต่ฉันก็พอใจที่เดินไปกับดาวดวงนี้ แม้จะไม่เห็นทางข้างหน้า แค่เห็นสิ่งที่อยู่รอบกายเราและเดินหน้าต่อก็ยังดี ..นายล่ะอยากเดินไปกับฉันหรือเปล่าดาวดวงน้อย?”

“...”

“ทำไมถึงเงียบไปล่ะ”ฉันหันไปมองหน้าเขาที่จ้องหน้าฉันค้าง(ไม่ต้องห่วงนะทุกคนเฮียจะไม่หลับแน่นอน ฮ่าๆ : ไรเตอร์)

“เหมือนกับฉันเลย” ฉันหันไปยิ้มให้เขาเล็กน้อย

“ลองเล่าหน่อยสิ่”ฉันจ้องมองหน้าเขาที่เหมือนจะนึกอะไรสักอย่าง

“อืมม ฉันเป็นเด็กที่เรียนไม่เก่ง โดนคุณครูเตือนประจำ มีแต่ไอ้คยูฮยอนเพื่อนฉันที่คอยสอนแต่ใจฉันมันกลับล่องลอยอย่างไม่มีจุดหมายสิ่งที่มันสอนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา จนวันที่ฉันได้เจอกับเธอ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ฉันกลายเป็นอี้ฟานที่ฉลาดกว่าเด็กทั่วไปเจ้าแผนการ ฉันรอคอยเธออย่างมีหวัง ถึงจะมีผู้หญิงมายุ่งมาพัวพันมากมายแต่ฉันให้ฐานะพวกเธอได้แค่เพื่อน แค่น้องสาวเท่านั้น เพราะผมรอคุณไงยุนอา และผมก็ยินดีเป็นดวงดาวดวงน้อยๆส่องแสงให้เจ้าหญิงเดินทางไปจนสุดฝันครับ”เขาพูดจบและเลื่อนมานอนที่ตักฉัน ใบหน้าของฉันแสดงความรู้สึกออกมาจนหมด ผู้ชายคนนี้ละ คือพ่อของลูกสาวลูกชายฉัน อู๋อี้ฟาน!

“เราจะกลับกันได้หรือยังคะ เจ้าชาย”

“ทำไม? อยากกลับวังแล้วหรอ”

“มันมืดแล้วค่ะ พรุ่งนี้อยากไปเดตครั้งสุดท้ายไหม”

“หมายความว่าไงครับเจ้าหญิง คุณไม่ชอบเจ้าชายโง่ๆอย่างผมหรอ”

“เปล่าค่ะ.. เราจะไปเดตครั้งสุดท้าย ฉัน..ตกลงแต่งงานกับคุณค่ะ”ฉันตกลงแต่งงานกับเขาก่อนหน้านี้ฉันยังคงไม่มั่นใจ เพราะเราเพิ่งรู้จักกันมาไม่นาน แต่ตอนนี้พวกเรารู้จักกันดี ฉันมั่นใจว่าเราจะรักกันและพากันไปถึงฝั่งได้ ที่ฉันบอกอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นในเกาหลี มันก็ยังทำได้นิ เรายังมียุนน้อย มีฟานน้อยได้ แต่เราไม่จำเป็นต้องรีบมีนิเรายังเด็กกันอยู่เลย   แต่ฉันก็ขอบอกอีกครั้งว่าฉันมั่นใจที่จะอยู่กับเขาตลอดไป

“..ยุนอา”เขาลุกขึ้นมานั่งมองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อ

“ทำไม.. ไม่อยากแต่งหรอ”

“แต่งสิ แต่ทำไม..?”

“ไม่ต้องถามหรอกค่ะ แค่รู้ว่าฉันแต่งงานกับคุณเพราะฉันรักและเชื่อในตัวคุณแค่นั้นก็พอ ตกลงไหมคะ?”

“ครับ เราไปจัดการเรื่องงานแต่งกันเถอะ”

“ที่ไหนคะ”

“ไปโบสถ์ครับ ไปหาบาทหลวง”

“ทีเรื่องอย่างนี้รีบจังนะคะ เจ้าชาย”ฉันจิ้มจมูกเขาอย่างหมั่นไส้

“ก็อยากแต่งงานกับเจ้าหญิงไวๆนี่ครับ”ฉันหน้าแดงกับคำนี้ที่สุดเลย คนบ้า

END IM YoonA Part

                                  ...........70%..............