คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ☀Diary Summer☀ [KrisYoon]Ft.LuFany 70%
'คุณเป็นใคร ทำไมหัวใจผมเต้นแรง'
'แล้วคุณล่ะเป็นใคร หัวใจฉันแทบระเบิดอยู่แล้ว'
"ยุนอา เป็นอะไรของเธอน่ะ เราอยู่เกาหลีแล้วนะ เหม่ออยู่ได้"สเตฟานี่ ฮวัง หรือทิฟฟานี่ เพื่อนชาวซานฟรานซิสโกคนเดียวของฉัน เธอเป็นคนที่เอ็นจอยกับทุกๆอย่าง จัดแจงในทุกๆเรื่อง ในขณะที่ตัวฉันเป็นคนคอยฟังเสียมากกว่า
"ฟานี่.. ไปเดินเล่นกันไหม"หลังจากที่จัดแจงเสื้อผ้าเข้าตู้เสร็จ ฉันก็หันไปถามสาวเจ้าทันที
"ตั้งแต่มาเกาหลีนี่เธอก็ทำตัวเป็นเจ้าบ้านตลอดเลยนะย๊ะ"
"ก็...ที่นี่บ้านฉันนี่นา"ฉันพูดพลางยิ้มๆ เขินแฮะ
"จ้าๆ สาวเกาหลี ฉันไม่ไปหรอก เธอไปเถอะ ฉันอยากพักสักหน่อยน่ะ"ปากว่า หลังเอนนอนลงกับเก้าอี้หวายหน้ากระจกใสที่มองออกไปเห็นทะเลของเกาะเชจูได้อย่างชัดแจ๋ว
"อืม แล้วจะกลับมาเย็นๆนะ เอาอะไรไหม"
"เดี๋ยวรอเธอกลับมาแล้วลงไปกินพร้อมกันดีกว่า"ฉันหยิบกระเป๋าขนาดพกพาพร้อมทั้งกระเป๋าสตางค์ กล้อง และไดอารี่เล่มโปรด ก่อนจะเดินไปที่ตลาดใกล้ๆทันที
"ปลามั๊ยจ๊ะแม่หนู สดๆเลยนะ"ฉันยิ้มให้คุณป้าที่พ่นภาษาถิ่นออกมาก่อนจะกดชัตเตอร์ถ่ายรูป รูปภาพที่สวยที่สุด..ไม่ใช่รูปที่คนยิ้มให้กล้อง แต่เป็นภาพที่ยิ้มให้คนถ่ายรูปต่างหาก ^^ ตลาดที่นี่ ดูจะสดใหม่ไปหมด ฉันได้ของกลับมาเยอะพอที่จะอยู่ได้สองคน ท้องฟ้าเปลี่ยนสีกลายเป็นสีส้มอมแดง เห็นแล้วนึกถึงไข่แดงยางมะตูมเลยล่ะ.. ฉันคิดในใจเล่นๆก่อนจะก้มมองเวลา
"ตายแล้ววว จะหนึ่งทุ่มแล้วนีน่า"วินาทีนี้ วิ่งอย่างเดียวค่ะ!!
พลั่กกกกก!
"โอ๊ยย"ฉันล้มลงกับพื้นก่อนจะรีบสปริงตัวขึ้นอย่างว่องไว กล้องนี่เกะกะจริง
แชะ! เสียงไร -0- กล้องมารัวอะไรตอนนี้
"ไม่มีเวลาแล้ว ขอโทษนะคะ"ฉันรีบขอโทษขอพายเขาก่อนจะรีบวิ่งออกไป ตัวเขาก็เดินห่างออกไปเช่นกัน นึกเสียดายอยู่ไม่น้อยที่ไม่ทันได้เห็นหน้า นึกได้ดังนั้น ฉันจึงหันกลับไปถ่ายรูปเค้าเอาไว้
ฉันรีบวิ่งกลับมาที่บ้านพักตากอากาศของฉันอย่างทุลักทุเล ฟานี่จะฆ่าฉันไหมมมมม กร๊ากกกก TOT
"ยุนอาย๊าาาาาาาา"โอ๊ยยยย เสียงธรรมดาฉันก็กลัวจะตายอยู่แล้ว ยิ่งมาทำเสียงแหลมปรี๊ดดดดดด ใส่หูฉันแบบเน้! ยุนอาฉี่จะราดเจ้าค่าT^T
"แฮะๆ ฟานี่จ๋าาาา ฉันดูอะไรต่อมิอะไรเพลินไปหน่อย จน..ตอนนี้
เพื่อนรักหิวข้าวใช่ไหมเจ้าคะ" ฉันเป็นเพื่อนหรือเป็นทาสเจ้าคะ? ว๊ากกก
"หิว! มาก!!!"
"ว่าแล้วเชียวว ฉันมีแต่อาหารสด เราไปหาไรกินแถวๆนี้กันไหม นะๆ ดักคาลบิ ร้านตรงหัวมุมอร่อยมาก ยุนคอนเฟิร์ม >0<"
"ก็ได้ แต่..แกเลี้ยงนะ"อะไรวะ YY ข่มขู่ฉันเหรอ
"ก็ได้"ฉันกลัวเพื่อนน่ะ..
เราสองคนเดินมาถึงร้านดักคาลบิชื่อดังของเชจูเพราะว่าช่วงหัวค่ำไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ พวกเราเลยมีที่นั่ง ชิลล์ๆ ติดทะเลแบบสบายๆ แต่.. เดินเที่ยวมาตั้งนาน ปวดฉี่อ่ะ พูดเลย
"ฟานี่จ๋าาาา เดี๋ยวยุนไปเข้าน้ำก่อนนะ แป๊ปปปปเดียว เดี๋ยวมา"
"ให้ไวนะยะ!" รับทราบ! ฉันรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำก่อนที่มันจะราดกลางทางเสียก่อน ..ห้องน้ำไกลจัง = =*
Tiffany Part
ยอมรับเลยว่าฉันโมโหสุดๆ ก็แหงสิ มานั่งกินดักคาลบิกันตอนหัวค่ำแบบนี้น้ำหนักฉันขึ้นแย่ ใครจะไปเหมือยยุนอาล่ะ T^T นางกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ชิส์ ฉันนี่ พุงย้อย! (สาบานว่าไรเตอร์ไม่ได้มีเจตนาจะท้าทายอำนาจมาดาม -/\-)
ฉันแอบเหล่มองผู้ชายโต๊ะข้างๆ ขอบอกเลยว่าหล่ออ่ะ >//< เค้ามากับผู้ชายหล่อๆอีก2คน พร้อมกับผู้หญิงน่ารักตัวเล็กๆอีก2คน อิจฉาาง่ะ หน้าเล็กเท่านมฉันเอง อร๊ายย T^T ฉันเริศนะยะ ฉันอิมพอร์ตจากเมกาด้วยนะย๊ะ
"แทแทจ๋าา กินนี่สิ แบคอุส่าสั่งมาเพื่อแทแทของเราเลยนะ ^^" หวานนนน
"ซันบันครับบบบ ลองชิมนี่นะ ยอลอุส่าสั่งเพิ่มโปรตีนเผื่ออะไรๆมันจะโตขึ้นน่ะ ฮ้ะๆ"หวานนนนนนมากกกกกก นี่หมายถึงความสูงหรือนมจ้ะ ถ้าหมายถึงอย่างหลังคงไม่ต้อง ของแม่นั่นจะบู้มใส่หน้าฉันอยู่แล้ว ยุนอาฉันอยู่ที่ไหนนนนนน
"อ้าววว ไอ้เทา นัดทีไรมาช้าตลอดเลยนะแก -*- "คนหล่อของฉันเพิ่งเอ่ยปากพูดก่อนจะเขยิบให้บุคคลมาใหม่ที่ชื่อเทานั่ง ตานี่หน้าเหมือนหมีแพนด้าหิวนมเลยอ่ะ ไม่ถูกชะตาเอาซะเลย ชิ
"แงงงง แบคจ๋าา แทแทอยากกลับบ้าน เรามานั่งกันนานละนะ" ขี้อ้อนซะไม่มี ยัยแทแทหันไปออดอ้อนผู้ชายที่ชื่อแบค ที่คาดว่าเป็นแฟนหนุ่มของนาง ก่อนที่ตานั่นจะพยักหย้าให้
"กลับกันเหอะว่ะ พวกเรา แทแทของฉันโดนลมทะเลนาน จะไม่สบายเอาได้" อ่ะจ้ะ =.,=
"เอางั้นหรอวะ ไอ้เทาเพิ่งมาเองนะ"ตาคนหล่อว่าแต่ก็เก็บกระเป๋าไปพลางๆ
"แต่แทแทง่วงแล้วนะ"ยัยแทแทหันไปอ้ดอ้อนคนหล่ออีกคน ตกลงนางเป็นแฟนใครฟะ -*-
"เอางั้นก้ได้ ถ้าพวกแกจะอยู่ต่อก็อยู่ น้องสาวฉันง่วง ฉันจะไปที่พักละ ตามไปละกัน"อ๋อออออ น้องสาว นางทำบุญด้วยอะไร -0- มีแฟนน่ารัก ส่วนพี่ชายก็หล่อสุโค่ย ฟานี่เพลียยยยยยย
"โอเค งั้นแกรีบพาน้องจอมงอแงของแกกลับไปเลยทีหลังอย่าเอามาอีกนะ"อิตาเทาหมีแพนด้าบอกก่อนจะคีบปลาหมึกผัดซอสขึ้นมางาบใส่ปาก ทั้งสามคนเดินออกไปก่อนจะเหลือคนอีก3คน งงไหมล่ะ ฮ่าๆ
"คิดอะไรอยู่น่ะ ยัยฟานี่"เจ้าของซีนกลับมาละ
"คิดเรื่อยเปื่อยน่ะ อ๊ะ อาหารมาพอดีเลย *0*" น่ากินสุดๆอ่าาา สมคำล่ำลือ
"เอ่ออ ขอโทษครับ" อิตาหมีแพนด้าตาปูดสะกิดยุนอาพลางส่งยิ้มหวานให้ ยี้! ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งนานเพิ่งมาทักตอนยุนอามาเนี่ยนะ อืม เลตติ้งฉันคงดีสุดๆอ่ะนะ
"ผมเป็นนักท่องเที่ยวจากจีน จะว่าอะไรไหม ถ้าผมอยากจะถ่ายรูปกับคุณสักรูป"สำเนียงเกาหลีติดจีนชิงเต่าของนายนี่ แว่วออกมา ยุนอาตอบตกลงทันที เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเค้าเป็นนักท่องเที่ยว ให้ตาย! เพื่อนชั้นนนน
"เซี่ย เซี่ย"แล้วก็เดินจากไปพร้อมกับนายหยิกหยอยและยัยนมโต -0- จำชื่อมิได้อ่ะนะ
"เขาน่ารักดีนะ"น่ารัก?
"น่ารักกับหมีแพนด้าน่ะสิ"
"เข้ากับหมีขั้วโลกอารมณ์ร้อนอย่างเธอดีนะ ฟานี่" ฉันจ้องสาวเจ้าตาขว้างก่อนจะละเลงอาหารตรางหน้าอย่างไม่กลัวไขมันสะสมในพุงฉัน อร๊ายยยย ยุนอานะยุนอา พูดออกมาได้ยังไง พูดมาได้ยังงายยยยยยย T^T
'รอฉันได้ไหม คุณจะแต่งงานกับฉันรึเปล่า ฉันคิดถึงคุณนะ♥'
ปังงง! ผมปิดไดอารี่ลงอย่างหงุดหงิด ผมไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมถึงหงุดหงิด มันก็แค่หงุดหงิดน่ะ อย่าเซ้าซี้ได้ไหม !!!!
ฉันวิ่งออกมาท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงไฟตามทาง และไฟจากไฟฉายของฉันเท่านั้นเท่านั้น ชนบทแบบนี้ คงยังไม่มีใครเก็บไดอารี่ฉันไปขายหรอกนะ T^T
พรึ่บบบบ!! อะไร ไฟดับ แงงงๆ พระเจ้าใจร้ายอ่ะ ไฟฉายกระบอกเท่าขี้ตามดมันไม่พอน๊าาาา มองไม่ค่อยเห็นเลยอ่า ฉันเพิ่งถอดคอนแท็กเลนส์ตอนเข้าไปในห้องเองนะ เวรกรรมยุนอาจริงๆเลยอ่ะ
พลั่กกกกก!!! ฉันชนแมวที่ไหน ว๊าก แมวที่ไหน หล่อขนาดเน้ !?!!
"เอ่ออ ขอโทษค่ะ "
"ไม่เป็นไรครับ พอดีว่าไฟดับ ผมเลยจะออกมาซ่อม" ว๊าา หล่อๆแบบนี้เป็นช่างไฟหรอเนี่ย เสียดายแฮะ คุณแม่ฉันไม่ปลื้ม
"อ๋อ ค่ะ คุณเป็นช่างไฟหรอคะ?"ต๊ายย อย่ามาทำตาแป๋วใส่ฉันนะย๊ะ ถึงจะมองทางไม่ค่อยเห็น แต่มองชายหน้าหวานเห็นนะ นี่พูดเลย ฮ่าๆ
"งั้นหรอคะ คุณใจดีจังเลยนะคะ"
"ฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ว่าแต่คุณเป็นนักท่องเที่ยวเหรอครับ ไม่เคยเห็นหน้าเลย" ถ้าเคยเห็นก็มุกจีบสาวแล้วล่ะค่ะ ฮ่าาๆๆ
"ป่าวค่ะ บ้านฉันอยู่แถวๆนี้พอดีฉันย้ายไปเมื่อ13ปีก่อนเพิ่งได้กลับมาน่ะค่ะ"ฉันพูดอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะก้าวขาไปเรื่อง ไดอารี่ฉันหายนะ YY
"อ้อ..คุณชื่ออะไรเหรอครับ"เขาเหมือนใครสักคนจริงๆนะ ใครสักคนที่ฉันนึกไม่ออกอ่ะ ให้ตายยยยย เถอะ!!
"ยุนอา อิม ยุนอาค่ะ ^^"
"ฮ้ะๆ หวัดดียัยเหม่ง ฉันอาเสี่ยวลู่ของเธอนะ" อา..เสี่ยวลู่ ละลู่หานน่ะเหรอ อร๊ายย ไม่คิดว่าโตขึ้นจะหล่อขนาดนี้เลย ตอนเด็กๆฉันเคยปล่อยทองที่หน้าบ้านค้าด้วยอ่ะ อายนะยะ!
"นะ..นาย!!"
"ไง หายไปหลายปี ยังขี้มูกกรังเหมือนเดิมไหม?"กรี๊ดดดดดดดด
"อิตาบ้า ไปให้พ้นหน้าเลยนะ!"
"ทำไมล่ะ.. เมื่อกี้ยังจ้องฉันตาเป็นมัน ทำยังกับจะกินฉันซะอย่างงั้นแหละ"ไอ้กวางบ้าเอ๊ยยย ไอกวางเมาน้ำทะเล กรี๊ดดดดดด
"นี่!! ใครจะกินนายอย่ามาซี้ซั้วนะ"
"คุณย่าฉันรู้ข่าวว่าเธอจะกลับมาจากแม่เธอแล้วท่านบ่นคิดถึง ไว้พรุ่งนี้จะมารับไปเที่ยวบ้านฉันนะ :D" อ๊าา ฉันก็คิดถึงคุณย่าเหมือนกัน
"ถ้าเป็นคุณย่า ฉันจะไป แต่ถ้าเป็นนายฉันไม่มีวันไปเด็ดขาด จำไว้!!"
"ฮ่าๆ ฉันไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้ ยัยลูกกรอก"
"ใครรร ใครลูกกรอก ไอ้กวางปากหมา!" ลู่หานหันหลังกลับไป ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง
"ยัยลูกกวาง ฉันคิดถึงเธอมากนะ"ช็อคค หน้าฉันร้อนผ่าวๆก่อนจะรีบเดินกลับบ้าน >////< แม่คะ ไอ้เสี่ยวลู่มันแกล้งยุนค่ะ
"ไฮ" -0- อิตาเสี่ยวลู่
"เสร็จรึยัง ยัยกวางแก่"กรี๊ดดดด ไอ้บ้านี่ กล้าดียังไงมาว่าฉันแก่ ฉันเป็นถึงเดือนคณะของมหาลัย' ที่นิวยอร์คเลยนะ!! ฮึ่ยยย เอ้อออ ฉันลืมเรื่องไดอารี่ไปเลยอ่ะ สงสัยวันนี้ต้องไปซื้อใหม่ละ แงงงT^T เสียดายอ่ะ ใครเอาไปน๊าาา -..-
"ฉันน่ะเสร็จแล้ว เพื่อนฉันยังไม่เสร็จรอก่อน"
"อืม"อิตาลู่หานพยักหน้าพยักตาก่อนจะยืนกอดอกเป็นกวางตุ๊ด(ไม่มีไรจะเรียกกันแล้วหรอ กวางๆๆๆอยู่นั่นแหละ-0-)
"ความจริงนายกลับไปก่อนก็ได้บ้านนายถัดจากบ้านฉันไปซอยเดี๋ยวเองฉันจำทางไปได้น่า"เมื่อก่อนฉันกระโดดข้ามรั้วหลังบ้าน ทางลัดน่ะ ฮ่าๆ
"ไม่เอาอ่ะ ฉันห่วง..:D"อึ้ง.. อึ้งเลยค่าาา +0+
"อะอะไรของนาย !! ห๊ะ!!"ฉันขึ้นเสียงใส่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉัน อึก แก้เขินน่ะ ฮ่าๆ ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน อารายยย >///<รู้สึกดีที่ได้เถียงกับตานี่เหรอเนี่ย บ้าไปแล้ว อิม ยุนอา
"ห่วงความรู้สึกของคุณย่า ถ้ารู้ว่าหลานสาวคนโปรดหายไป จะรู้สึกยังไง ก็แค่นั้นเอง คิดอะไรของเธอ ห๊ะ!?" กรี๊ดดด หน้าฉันเละ เละ เละ พังหมดแย๊วว แม่จ๋าาา ไอ้ลู่มันแกล้งยุน!<< เด็กคนนี้ทำไรไม่ได้ก็ฟ้องแม่ตลอด 555555
"ยุนอาจ๋าาาา"เสียงมาก่อนตัวตลอดอ่ะ ฮ่าๆ
"ฟานี่ !"ฉันยิ้มแย้มก่อยนจะวิ่งไปกอดคอฟานี่
"ฟานี่.. นี่ลู่หานนะ ไอ้กวางปากหมา นี่ทิฟฟานี่ เพื่อนฉัน -0-"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะฟานี่"
"เช่นกันจ๊ะ ลู่หาน"ยัยฟานี่เสียงหวานขนาดนี้ จะงาบหนุ่มเอเชียเหรอคะ
"เอ้ออ ยุนอา คือเพื่อนฉันมันมาจากจีนมาขอพักด้วยน่ะ ถ้าเจอใครกวนประสาทก็ซัดไปซักปรี้ยง เหมือนที่เธอทำกับฉันตอนเด็กๆน่ะ ฟานี่ก็ด้วยนะ^^"ยิ้มมมมมมม เอ้ออออ ยิ้มกันทั้งเรื่องเลยสิ่ ไม่ต้องเอามันละบทพูด เพื่อนจากจีนหรอ อืมม ไม่แปลก เพราะลู่หานเป็นคนจีนนี่นาา
"โอเค ไปกันได้รึยัง"
"les't go!"ดีใจทีไร สำเนียงนางออกทุกทีอ่ะ
ฉันเดินเข้ามาในรั้วบ้านหลังใหญ่ที่มีบ้านอยู่สามหลังด้วยกัน หนึ่งบ้านของคุณย่า หรือที่พวกเราเรียกว่าบ้านใหญ่ เป็นที่ที่สงบที่สุดสำหรับฉัน ^0^ เพราะถ้าคุณย่าเรียกฉันเขาไปเมื่อไหร่ นั่นหมายความว่าลู่หานจะไม่มีสิทธิ์ในการด่าฉัน(เค้าเคยโดนตบเลือดกลบปากเพราะด่าฉันต่อหน้าคุณย่าด้วยอ่ะ) หลังที่สองคือบ้านกลาง ของคุณพ่อคุณแม่และลู่หาน แต่ตอนนี้น่าจะกลายเป็นที่มั่วสุมของเพื่อนๆลู่หาน -..- (คุณพ่อคุณแม่ย้ายไปอยู่จีนแล้วน่ะ) ส่วนบ้านหลังสุดท้ายคือบ้านต้นไม้ บ้านของฉันและลู่หานT^T ตอนนี้ฉันจะเข้าไปได้ไหมอ่าาา อยากเข้าไปจัง มันคงจะมีฝุ่นเกาะเหมือนในนิยายปรัมปราแหงๆ เจ้าบ้านั่นคงไม่เคยดูแลมันเลย เอาล่ะ ไปหาคุณย่าก่อนเลยดีกว่า >////< คิดถึงจะแย่แล้ว (ตกลงใครเป็นหลานบ้านนี้นะ?555555)
"คุณย่าขาาาาาาาาา คุณหลานกลับมาหาแล้วนะคะ"ฉันเข้าไปสวมกอดคุณย่าก่อนที่ท่านจะค่อยๆหันมา
"คุณหลานของย่าา!!"ท่านว่างไม้เนตติ้งลงก่อนจะกอดฉันอย่างดีอกดีใจ ฉันแอบเห็นอิตาลู่หานล้อเลียนฉันด้วยอ่ะ ยี้! ไอ้เด็กขาดความอบอุ่น
"เป็นยังไงบ้างทำไมปล่อยให้ย่ารอนานขนาดนี้ล่ะ แล้วแม่นั่น ใครน่ะ อาลู่ นั่นใครน่ะ"ฉันทำปากพะงาบๆใส่ฟานี่ ประมาณว่า'คุณย่าท่านเป็นคนอย่างนี้แหละ อย่าถือสาท่าน' ถึงท่านจะดูเอ็นดูฉันมากกว่าอิตาลู่หาน แต่ท่านน่ะหวงหลานชายเป็นไหนๆ แฟนอิตานี่โดนปราบมาไม่รู้กี่คนแล้ว
"คุณย่าขา นี่ทิฟฟานี่ เพื่อนคุณหลานเองค่ะ"ฉันบอกอย่างยิ้มแย้มก่อนที่คุณย่าจะพยักหน้าและค่อยๆนั่งลงบนโซฟาหวายสีขาวตัวเดิม มันยังใช้งานได้ดีเลยนี่นาาา
"สวัสดีค่ะคุณย่า"ยัยฟานี่บอกก่อนจะทำตายิ้มหว่านเสน่ห์ให้คุณย่า
"นั่งสิจ๊ะ แม่ยิปปี้"?? ยิ้ปปี้?
"เอ่ออ ฟานี่ค่ะ"
"เอ๊ะ ฉันว่ายิปปี้ก็ยิปปี้สิ ไม่น่ารักเท่าคุณหลานของฉันเลยนะ แม่ยิปปี้!"ท่านว่าก่อนจะเรียกให้ฟานี่เข้ามาใกล้ๆ ฉันกับลู่หานพากันเดินมาที่บ้านต้นไม้ ก่อนจะยัดตัวโย่งของเราสองคนเข้าไปนั่งหมกกันได้สำเร็จ... ความเงียบก็ปกคลุมทันที
“นาย..เข้ามาที่นี่บ่อยเลยหรอ”
“ก็ลองนับดาวที่ติดอยู่บนผนังดูสิ.. ฉันเข้ามาที่นี่ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ฮ้ะๆ ตลกเป็นบ้า ฉันจำได้ว่าติดดาวครั้งสุดท้ายเมื่อวาน”ลู่หานคนบ้า สติกเกอร์ดาวสีเหลืองเป็นพันๆชิ้นถูกติดไว้ตามมุมต่างๆข้างฝาผนังของบ้านหลังเล็กจนละลานตาไปหมด เห็นแล้วมันเขินอ่า >///<
"จำตอนเด็กๆได้ไหม..เรายังเล่นหม้อข้าวหม้อแกงในนี้กันเลยเนอะ"
"ใช่หรอ.. อืมม นายนี่ตุ๊ดจริงๆเลยเล่นหม้อข้าวหม้อแกง"
"ยัยบ้า เธอบอกว่าถ้าไม่เล่นจะฟ้องให้คุณย่าตีฉันให้ตูดลาย ยัยนางยักษ์"
"พี่ลู่!!..."
"เธอไม่ได้เรียกฉันพี่มานานแค่ไหนแล้วนะ อืม..14ปีมั้ง ฮ่ะๆ เรียกฉันพี่อีกทีได้ไหม.. ทำให้ฉันได้ไหมยุนอา"
"....."
"ก่อนที่เราจะกลายเป็นคู่กัดกัน ตอนนั้นเธอเป็นคนน่ารัก อ่อนโยนมากๆเลยนะ ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องร้องไห้ ขอโทษที่ทำเรื่องเลวๆแบบนั้น เป็นเพราะฉันชอบเธอมากจริงๆ.."
"หยุดเถอะ.. อย่าพูดถึงมันเลย"
"พอเราทะเลาะกันได้หนึ่งปี เธอก็จากฉันไป"
แหมะ! น้ำตาฉันไหลบ้าจริง ทำไมต้นไม้นี่มันแคบจังล่ะ หน้าของฉันและลู่หานแทบจะชนกัน ทั้งฉันและเขาต่างก็รู้กันดี ความจริงที่ไม่มีใครรู้ เราทั้งสองต่างเป็นจูบแรกของกันและกัน ..
แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฉันและเค้ารีบผละออกจากกันทันที ผู้ชายตัวสูง(มากกกกก) ผิวขาวตาโต ผมทรงเท่ห์ๆ(ไม่รู้ว่าทรงะไร) สีเฮลเซลนัท ของเค้า หล่อเลอค่าาา *0*
"เอ่ออ ขอโทษนะ ที่นี่คงเป็นบ้านต้นไม้ที่แกเล่าให้ฟังสินะ ไอ้ลู่ และ..เธอก็คือ อิม ยุนอา คุณหลานของคุณย่าไอ้ลู่มัน"เล่าเอง เออเองเสร็จสรรพ ผู้ชายอะไร น่าร๊ากอ่าาา >3<
"เอ่ออ คงงั้นมั้งคะ ฮ่าๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"งั้นออกไปกันเถอะ อึกอัดแทบแย่" ลู่หานว่า พลางดันฉันออกจากบ้านต้นไม้ที่เคยใหญ่สำหรับฉันและลู่หาน ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านกลางที่ดูจะ เอ่ออ คนเยอะจังเลยย มึนค่าาาาาา +0+
"หวัดดีนะ เธอ อิม ยุนอาใช่ไหม ฉัน คิมแทยอน อายุเท่าเธอเรียกแทยอนเฉยๆก็ได้ และตานี่ แบคฮยอนแฟนฉัน นั่น ซันนี่เพื่อนของฉัน ตาโย่งนั่น ชื่อชานยอลแฟนยัยซัน นี่นายเทา ตาบวมๆน่ะ นั่นๆๆ พี่คริส พี่ชายฉันเอง ยินดีที่ได้รู้จักน๊าา ยุนยุนน้อย" เอ้ออ เราไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คุณแทแท แถมคุณเธอยังตั้งฉายาใหม่ให้ฉันเรียบร้อย จย๊าาา ฉันมีบทพูดไหมอ่ะคะะ คุณไรต์เตอร์ขาาา แม่แทแทน้อยชี้โบ๊ชี้เบ๊อย่างยิ้มแย้มก่อนหันมายิ้มกับฉันอย่างร่าเริง แม่นี่น่ารักชะมัดเลย เธอเหมือนน้องสาวซะมากกว่าเพื่อนอีกนะเนี่ย >////<
"หวัดดีจ้า แทแท ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทุกคน^0^"ยิปปี้ของฉันหายไปไหน
"อาเสี่ยวลู่ ฟานี่หายไปไหนน่ะ"ฉันหันไปถามผู้มาใหม่ทั้งสอง เพียงแต่มองหน้าลู่หานเท่านั้นน่ะ ฮ่าๆ มองหน้าพี่คริสไม่ได้อ่า คนสวยหวั่นไหว
"ไม่รู้สิ"เป็นคำตอบที่ดีมากก 'พี่ลู่หาน'ยักไหล่พลางทำหน้าไม่รู้่ไม่ชี้ ก่อนจะเดินไปนั่งจมปุกที่โซฟาสีหวาน (สีชมพูพิ้งค์โรสสสส>////<)
"คุณยุนคะ คุณย่าฝากมาบอกว่าจะพาคุณฟานี่ไปทำ*ซงพยอนค่ะ"(*ขนมโบราณเกาหลี)
"อ่าาา โดนซะแล้วสิ สาวเมกาขาแดนซ์เรา"ฉันหัวเราะพลางนั่งลงข้างๆแทยอน และซันนี่ โดยที่ชานยอล เทา และแบคฮยอนกำลังเล่นเกมเพลย์อยู่ที่พื้นข้างล่าง คริสและลู่หานกำลังเอ่ออ หาไวไฟฟรีอยู่มั้ง ยกโทรศัพท์ขึ้นมาทำไม =='
"เราจะไปเที่ยวกันนน >0<"พี่คริสโพล่งออกมาก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อทุกคนเกิดอาการ ..เงียบ
"เย้ๆ ^0^ น่าตื่นเต้นจังเลยค่ะพี่คริส"ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว มองทำไม ฉันทำอะไรผิดหรอออ ฮ่าๆ ฉันสงสารพี่เค้าเท่านั้นเอง
"น้อยๆหย่อยเถอะ แม่คุณ"พี่ลู่สะกิดฉันทำให้ฉันต้องหุบยิ้มลงอีกคน -0- บ้าจริง ฉันไม่ได้แสดงออกขนาดนั้นสักหน่อย
"อือ แล้วเราจะไปไหนกันล่ะ นี่ก็ฤดูร้อนซะด้วย อยู่เชจูมันก็ดีแล้วนี่น่า"
"ฉันเห็นด้วยเป็นอย่างมาก เชจูเหมาะกับฤดูร้อนที่สุดเลยนะคะ^^"ฉันยกมือเห็นด้วยกับพี่ลู่หาน เพราะฉัน รักที่นี่มากกกกก >////< คึคึ
"เราจะไป... ภูเก็ตกัน "พี่คริสว่าพลางส่งไอโฟนให้พวกเราดูทีละคน ยอมรับนะว่าที่นั่นสวยมากๆ แต่ฉันเพิ่งได้กลับมาที่นี่เองนะ
"ไปซักเดือนดีไหม?"แบคฮยอนหยุดสนใจเกมเพลย์ทันทีที่ไอโฟนถูกส่งไปถึงตนเอง ใช่สิ เมืองไทยสวยมากเลยนี่นา สวรรค์ของฤดูร้อน? ฉันพูดถูกหรือเปล่านะ
"ถ้าไปซักเดือนพี่ๆก็ไปกันเถอะค่ะ เดือนหน้าฉันและฟานี่ก็ต้องกลับอเมริกาแล้ว ฉันเพิ่งได้อยู่เชจูแค่2วันเองนะ T^T"
"งั้นหรอ งั้นหนึ่งอาทิตย์"
"3วันขาดตัวค่ะ ^^"
"5วันเถอะนะ"พี่คริสยังคงต่อเวลาไม่เลิก (เวลานะจ๊ะ ไม่ใช่เสื้อผ้า )อืมม 5วันก็ไม่เลว แต่3 วันดีกว่า ^^
"3ค่าา ^0^"
"เอางั้นเลยหรอ"ฉันยิ้มก่อนจะพยักหน้ารัวๆ ภูเก็ตก็อยากไป แต่ทำไงได้ ฉันอยากอยู่เชจูมากกว่านี่นา
"เห้อออ รู้จักกันไม่กี่วัน เธอก็ควบคุมพี่ชายฉันได้แล้วนะ ยัยยุนยุนน้อย T^T อิจฉาอ่าาาาา"แทยอนหันมาหาฉันก่อนจะลงไปนั่งกับแบคฮยอนข้างล่าง
“ยัยแท!!”
“อารายคะ พี่คริสสส >3<”
“เงียบไปเลย!”
“ยุนอาจ๋า”ฟานี่มาแล้ว >///<
“ฟานี่ เป็นไงบ้าง? คุณย่าไม่ได้ดุอะไรเธอใช่ไหม นี่ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ รีบตอบฉันมา เร็ว”ดูจากท่าทางฟานี่แล้ว น่าจะหนักอยู่ไม่น้อย แล้วฉันถามเอาโล่รึไงเนี่ย
“ยุนจ๋า กลับบ้านเรานะๆ ถ้าเราอยู่ที่นี่ต่อ คุณย่าได้จับฉันไปเรียน*คายากึมแน่ๆเลยอ่ะ”(*ดนตรีพื้นบ้านเกาหลี คล้ายๆพิณที่ไทย)
“ฟานี่ๆ เดี๋ยวก่อน ฟานี่!!”คุณเธอหนีฉันไปแล้วอ่ะ ฮ้ะๆ
“เอ่ออ วันนี้เอาเป็นว่าฉันกลับบ้านก่อนนะ อืมม คืนนี้ไปปาร์ตี้ที่
บ้านฉันนะ ทุกคนเลย^^”ฉันรีบวิ่งตามฟานี่ไป คิดว่าฉันไม่เคยโดนหรอ ฉันโดนจนทำเป็นทุกอย่างแล้วย่ะ แต่เด็กแต่เล็กเลยด้วย ทารุณเด็กอ่า T^T
“ฟานี่”
“ว่างายยยย ขอนอนแปปนะ ไม่ไหวแล้ว เอ้อ แล้วเรื่องปาร์ตี้แกก็จัดการเลยนะ ถึงเวลาแล้วฉันจะลงไป”-..- ฉันหรอ ให้ฉันทำคนเดียวหรอ
“แกจะบ้าหรอ ให้ฉันทำคนเดียวหมดนั่นเนี่ยนะ-0- ตายกันพอดีอ่ะ”
“ZzZzzzZz” กรี๊ดดดดดดดดด ยัยเพื่อนบ้า!
อืมมม งั้นเริ่มจากซื้อของที่ตลาด เอาเป็นบาร์บิคิวสำเร็จรูปละกันเนอะ ไม่มีเวลามาเสียบหมูใส่ไม้หรอกนะคะ >0< ไปตลาดดีกว่า คิคิ
ฉันวิ่งออกมาข้างนอกโดยที่ไม่ลืมจะหยิบกระเป๋าสตางค์และกล้องคู่ใจมาด้วย
แชะ! แชะ! แชะ! สวยจังเลยอ่า
“มัวแต่ถ่ายรูป วันนี้จะได้กินอาหารเย็นกันไหมน๊า”
“พี่คริส! เอ่ออ มาทำอะไรคะ”
“พี่แค่ตามมาช่วยเราถือของ ไปกันเถอะ”
“ค่ะ” เขินแฮะ ฮ้ะๆ >////< ฉันและพี่คริสเลือกซื้อของกันแบบคู่แต่งงาน ข้าวใหม่ปลามัน อร๊ายยย ฉันคิดอาร๊ายยย (ยุนอาเด็กแก่แดด)
“พอรึยัง เรามีกันแค่ไม่กี่คน แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง”
“ฮ่าๆ พี่คริสไม่รู้อะไร แค่นี้ยุนกินคนเดียวก็หมดแล้วล่ะค่ะ ^^”กรี๊ดดดด ฉันพูดอะไร ดูตะกละไหมอ่ะ ไม่หรอก น่ารักจะตาย เน้อะ!
“เอางั้นหรอ กินให้หมดละกันนะ”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ”ฉันและพี่คริสเดินซื้ออาหารทะเลจนคิดว่า ถือไม่ไหวแล้วค่า
“ถือไม่ไหวแล้วพี่คริส กลับบ้านกันเถอะค่ะ ^^”
“จ้ะ^^” กรี๊ดดดดดด น่าร๊ากกกกก
“ยุนอา!!”ใครเรียกช๊านน เวลาแบบนี้ มาเรียกฉันทำมายยยยย ขัดความสุขยุนมากค่ะ !
“คิม ไค!”ฉันกระโดดกอดเพื่อนรักก่อนจะยิ้มอย่างร่าเริง
“ไง ได้กลับเชจูแล้วเป็นไงบ้าง”
“ต้องดีใจสิ ว่าแต่นายเถอะ ไหนบอกจะไปพักร้อนไง ไหงมาอยู่เชจูได้ล่ะเนี่ย”
“ตามยุนยุนที่รักมางายยย ไอกลัวยูจะเป็นอันตรายน่ะ”
“นี่บ้านฉันนะมาอันตรายอะไรเล่า เอ้ออ นี่พี่คริส เพื่อนพี่ชายข้างบ้านฉัน พี่คริสคะ นี่ คิมจงอินหรือไค เพื่อนยุนที่อเมริกาค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไค”ทำไมพี่คริสของฉันทำตาน่ากลัวแบบนั้นล่ะ ฮึ?
“เช่นกันครับ พี่คริส^^”
“เอ่อออ เรากลับกันเลยไหม ได้ของครบแล้วน่ะค่ะ”
“ดีครับ^^”สายตาน่ากินค่าพี่คริส >0< อร๊ายยย
พวกเราจัดแจงแบ่งหน้าที่กันทำอาหาร รวมทั้งเตรียมสถานที
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ยุนขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะรีบลงมานะคะ" ฉันบอกทุกคนที่กำลังง่วนจัดสถานที่สำหรับปาร์ตี้คืนนี้อย่างลวกๆ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปจัดการแปลงโฉมตัวเอง
____________________30%____________________
KRIS PART (Galaxy Show)
ทิฟฟานี่ลงมาช่วยจัดของที่เหลือทั้งหมดหลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้งานปาร์ตี้พร้อมแล้ว ขาดก็แต่..เจ้าภาพ ผมมองเห็นยุนอาเดินออกมาจากตัวบ้านด้วยเดรสสั้นสีขาว ดูเรียบหรู มีคาดผมขนนกสไตล์โบฮีเมียนเล็กๆ ดูเข้ากับชุด ให้ตาย ไม่ว่าลุคไหนเธอก็สามารถทำให้มันดูดีไปหมด ผมหยุดมองเธอไม่ได้จริงๆ
"มองอะไรกันคะพี่คริส ยุนดูแปลกหรือป่าว?"เสียงใสเอ่ยถามพลางหมุนกระโปรงไปมา
"ป่าวหรอก ..วันนี้ยุนดูสวยนะ"ผมตอบยิ้มๆพร้อมหลบสายตาของสาวเจ้า
"แล้วปกติไม่สวยหรือไงคะ?"เธอถามทีเล่นทีจริง ทำเอาผมไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว ทำยังไงกับหัวใจดีล่ะทีนี้
"ว๊าวววว มายเบบี้ ยูอาร์โซบิ๊วววววตี้ฟูลลลลล" บัดซบ!! ผมล่ะเกลียดไอ้มารหัวขนนี่จริงๆเลย
"โจงงินนี่~"เธอทำท่าดีใจไม่น้อย ก่อนจะย้ายร่างอรชรจากผมไปอย่างกับผมเป็นเงา ผมคงเจองานหินแล้วสินะ
END KRIS PART
ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้วกับการใช้ชีวิตที่เชจู จากที่ตอนแรกเราตกลงกันจะไปภูเก็ตก็ต้องเป็นอันยกเลิก เพราะที่เจจูโดมีงานประจำปี ทำให้เราทุกคนต้องอยู่ช่วยงาน เนื่องจากคุณย่าของลู่ห่านเป็นประธาณหมู่บ้าน
"ยุนอา เป็นไงมั่ง พอจะหายคิดถึงเชจูไหม"ทิฟฟานี่หลังจากนั่งเคลียร์งานใน Mac Book อยู่นานสองนานหันมาถามฉัน พลางพิมพ์งานต่ออย่างชิลล์ๆ
"ก็ดีนะ แต่..ภารกิจของชั้นมันยังไม่สำเร็จเลยน่ะสิ" ฉันทำหน้านอยด์ๆ เมื่อนึกถึงได้อารี่เล่มโปรดที่หายไปเมื่ออาทิตย์ก่อน
"ไม่เอาน่า ความทรงจำของแกไม่ได้อยู่แค่ในไดอารี่เล่มนั้นนะ ความทรงจำก็คือความทรงจำ มันอยู่ในหัวใจนะ อิมยุน" ทิฟฟานี่หันมายิ้มให้ฉันอย่างให้กำลังใจ ซึ่งทำให้ความรู้สึกภายในใจของฉัน กลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง
"..."ความทรงจำที่อยู่ในใจอย่างนั้นหรือ....
"เอ้อ ขอยืมกล้องแกหน่อยสิ จะส่งรูปไปให้ทีมงานทางนั้นดูหน่อย
โลเกชั่นที่ชั้นเลือกไว้อยู่ในกล้องแกหมดเลย" ฉันพยักหน้าก่อนจะลุกไปหยิบกล้องคู่ใจมาให้แก่เธอ
"กรี๊ดดดดดดด ยัยยุน นี่ใครอ่ะ แค่ข้างหลังยังดูดี โอ้ มาย ก็อต!!!!!"ฉันฉงนไปเล็กน้อยกับท่าทางของเพื่อนสาว เพราะฉันไม่เคยถ่ายรูปผู้ชาย จะมีก็แต่ตอนไปตลาดกับพี่คริส ยัยทิฟก็รู้จักพี่คริสนี่นา ฉันจึงตัดสินใจจะลุกจากเตียงไปดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์พกพาของหล่อนเพื่อความมั่นใจ
"อืม...วันนั้น"ฉันคิดไปถึงวันแรกที่มาถึงเชจู วันนั้นชั้นเจอกับลู่หาน..ลู่หานหรอ ไม่น่าใช่สิ เพราะไดอารี่มันหายไปก่อนที่ชั้นจะเจอกับลู่ห่าน ฉันหันไปถ่ายรูปเค้าไว้เพราะเค้าดูดี ตัวสูงมาก ซึ่งผู้ชายคนนั้นไม่มีทางใช่ลู่หานแน่ๆ ..แล้วถ้าฉันหาผู้ชายคนนั้นเจอ ฉันก็อาจจะมีโอกาสได้ไดอารี่คืน แล้วฉันก็อาจจะหา'เขา'เจอ นึกถึง'เขา'คนนั้นทีไร หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะทุกที..
'พี่ลู่ พี่ลู่ อยู่ไหนน่ะ ยุนไม่เล่นแล้วนะ ยุนจะกลับไปหาคุณย่า!! พี่ลู่ ออกมาได้แล้วนะ ยุนไม่เล่นแล้ว' อิมยุนอา เด็กสาววัย 6 ขวบ ฉันกำลังเล่นซ่อนหากับพี่ชายข้างบ้าน แต่ฉันเดินหาเขามานานกว่า 20 นาทีแล้วนะ ตาพี่บ้า!! ไปหลบอยู่ที่ไหนกัน
ฉันเดินไปเรื่อยๆตามแนวชายหาด ..เชจูโดบ้านของฉัน คิดไปพลางยิ้มไป น้ำทะเลสีใส หาดทรายสีขา..
'โอ้ย!!'ฉันสะดุดโขดหินล้ม เจ็บจนต้องร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
'ยัยบ๊อง เดินแค่นี้ต้องล้มด้วยหรือไงเล่า'เด็กผู้ชายอายุมากกว่าฉันได้ซัก2ปีเปล่งเสียงแหลมออกมาจากลำคอ ภาษาเกาหลีที่ฟังดูไม่ค่อยจะชัดนั่น ทำให้ฉันหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้
'ฮ่าๆ ฮ่าๆ'
'เธอขำอะไรน่ะยัยเหม่ง'เขาหันมามองฉันตาเขียว ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกง แล้วค่อยๆนั่งซับเลือดที่เข่าของฉันอย่างแผ่วเบา
'เสร็จแล้ว วันหน้าวันหลังก็อย่าเดินไม่มองทางอีกล่ะ ฉันต้องไปแล้ว ยัยเหม่งน้อย นี่..ฉันขอพรให้เธอไม่เจ็บป่วยและไม่ล้มอีก เธอก็ขอพรซะสิ ..ฉันต้องไปจริงๆแล้ว บ๊ายบายนะยัยเหม่ง'ร่างสูงลุกขึ้นก่อนยื่นใบโคลเวอร์ 4 แฉกใส่มือฉัน แล้ววิ่งออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ
'ยุนอา.. ฉันชื่อ อิม ยุนอา!!'ฉันตะโกนไล่หลังเขาอย่างสุดเสียง
'ฉัน..ขอให้เราได้เจอกันอีกนะ..'
ฉันไม่เคยถาม..ไม่เคยรู้แม้แต่ชื่อของเขา มีเพียงสมุดไดอารี่เล่มนั้นที่จดบันทึกความรู้สึกไว้อย่างพรั่งพรู
นั่นสินะ..ความทรงจำมันอยู่ในใจฉัน ไม่ได้อยู่ในไดอารี่เล่มนั้นซักหน่อย เราจะได้เจอกันจริงๆใช่มั้ย ฉันรีบวิ่งไปหาลู่หานอย่างช่วยไม่ได้
"อาลู่ แฮ่กๆ ช่วยอะไรชั้นหน่อยสิ"ฉันก้มลงหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อนมองหาลู่..หาน ลู่หานที่..เปลือยท่อนบน!!!!!
__________________50%_____________________
"มะ..มีอะไร"
"เอ่อ นายแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนสิ ชั้นจะลงไปรอข้างล่าง"ให้ตาย หน้าร้อนไปหมดแล้วยุนอา!!!
พลั่ก!!
"โอ้ย"เจ็บตัวอีกแล้ว ฮืออออ
"ยัยบ๊อง เดินมาทำไมไม่ดูทาง"พี่คริสพูดออกมาอย่างลืมตัว..ประโยคที่คุ้นเคยที่ดูแฝงความห่วงใยไว้เหมือนเคยมือใหญ่ค่อยๆลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา ..ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน
"ยุนไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ขอบคุณพี่คริสมากนะคะที่'เป็นห่วง'ยุน"ฉันพูดอย่างยิ้มแย้มก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา
"พี่ก็เป็นห่วงเราเสมอแหละ แล้วนี่มาทำอะไรแต่เช้าล่ะ"ฉันควรบอกพี่เค้ามั้ยนะ..ฮอล อึดอัดใจจัง ฉันมีผู้ชายอยู่ในหัวใจตั้ง 2 คน
"ความลับค่ะ..ชู่ว"ฉันวางนิ้วชี้ลงที่ริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้เค้าอีกครั้ง
"เอ่อ คุยอะไรกันอยู่"ฉันหันไปสบตาลู่หานอย่างช่วยไม่ได้ แอบเขินเหมือนกันนะเนี่ย
"มาพอดีเลย ขอคุยด้วยหน่อยสิ.. ขอตัวก่อนนะคะพี่คริส"ฉันยิ้มอีกครั้งก่อนจะจูงมือลู่หานออกไปที่สวนหลังบ้าน
"มีอะไรเนี่ย จับไม้จับมือ พี่คิดไกลนะเนี่ย ฮ่าๆ"
ป๊าบ!! ฉันตีเขาที่แขนซ้ายเบาๆก่อนจะนั่งลงที่ม้าหิน
"ชั้นมีเรื่องให้นายช่วย วันแรกที่มาถึงเชจู.."
"..."
"ฉันทำไดอารี่หายก่อนที่เราจะเจอกันไม่กี่นาที นายพอจะเห็นผู้ชายซักคนบ้างมั้ย..ตัวสูง สูงมาก เขาน่าจะเดินสวนกับนายนะ นายพอจะเห็นบ้างมั้ย?? ฉันต้องการไดอารี่คืน ช่วยฉันหน่อยนะ.."
"เดี๋ยวนะ..ไดอารี่หรอ"ลู่หานทำหน้าฉงน โอ๊ย ฉันอยากรู้จะตายอยู่แล้ว
"ใช่ พอจะเห็นบ้างมั้ย"
"ไม่นะ แต่มันก็พอจะมีวิธี.."ลู่หานแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนจะลากฉันมาที่ ศูนย์รักษาความปลอดภัยของหมู่บ้าน ตอนนี้ผู้คนกำลังคึกคัก เพราะมารวมตัวกันจัดงานเทศกาลดอกซากุระ ที่จะจัดขึ้นในช่วงฤดูใบไม้ผลิของทุกๆปี
"มาที่นี่ทำไมหรอ"
"CCTV ไง ยัยบ๊อง"CCTV.. กล้องวงจรปิด!! จริงด้วย ทำไมฉันถึงไม่คิดถึงเรื่องนี้
ลู่หานประสานงานกับเจ้าหน้าที่จนเราได้ไฟล์ของวันนั้นมา เพียงก็แต่เอากลับมาดูว่าอยู่ตำแหน่งและช่วงเวลาไหนเท่านั้นเอง
"ไปไหนกันมา "พี่คริสที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ..แถมยังทำตาเขียวอีกต่างหาก นี่ฉันทำอะไรผิดอีกเนี่ย
"ความลับเหมือนเดิมค่ะ"ฉันใช้นิ้วชี้จุ๊ที่ปากเบาๆ ก่อนจะลากลู่หานขึ้นไปบนห้อง
"นี่!! แล้วนั่นจะไปไหนกัน นี่!! ไอ้ลู่!! "ฉันเดินมายิ้มๆกับอาการของพี่คริส หลงรักฉันแล้วสิท่า..
KRIS Part
..ตอนนี้ผมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ใช่!! ผมหึงเธอ ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ผมรู้ว่าเธอคือคนที่ผมตามหา ..ตั้งแต่วันที่ผมได้เจอไดอารี่นั่น 'อิม ยุนอา' เด็กสาวจอมโก๊ะที่ผมไม่มีวันลืม ซัมเมอร์หนึ่งในเชจู ครอบครัวผมเดินทางมาเที่ยวที่นี่ ก่อนจะกลับ ผมดันไปเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง.. เธอสวยราวกับตุ๊กตา เด็กสาววัย 10 ขวบ สวยได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ ชื่อและใบหน้าของเธอไม่เคยลืมเลือนไปจากหัวใจผมเลย หลังจากนั้นไม่นานผมตัดสินใจกลับมาที่เชจูอีกครั้งเพื่อตามหาเธอ แต่ก็สืบจนรู้ว่า..เธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ตลอด10กว่าปีที่ผ่านมา ผมรอเพียงเธอ แม้ว่าจะมีใครซักกี่คนผ่านเข้ามา..พวกเธอก็แค่ผ่านเข้ามาแล้วก็ออกไป แต่แล้วฟ้าก็เล่นตลก ผมเป็นเพื่อนในสมาคมฟุตบอลกับลู่หาน เราสนิทกันมาก ถึงขั้นเป็นคู่จิ้นของมหาวิทยาลัยเชียวแหละ ผมและลู่หานแบ่งปันชีวิตรักกัน(??)เสมอ จนวันนึง ลู่หานเล่าถึงเด็กผู้หญิงตัวน้อยบนเกาะเชจู..และนั่นทำให้ผมหนักใจไม่น้อย เพื่อนรักของผม รักผู้หญิงคนเดียวกันกับผมเสียแล้ว!! แต่ผมก็ไม่ย่อท้อ ผมรับได้ถ้ายุนอาจะเลือกลู่หาน แต่อย่างน้อยให้ผมได้ทำคะแนนบ้างก็คงจะดี จนมาวันนี้ ผมมั่นใจว่าเธอรู้สึกอย่างไงกับผม..แต่ผมกลับกลัวความรู้สึกของลู่หาน กลัวความเป็นเพื่อนของเราจะต้องจบ เพราะเรื่องผู้หญิง...
"พี่คริส!!!"เสียงเจื้อยแจ้ว วิ่งมาอย่างลุกลน..ใช่ เธอคงรู้แล้วว่าผมเก็บไดอารี่ของเธอได้ ผมควรจะทำยังไง กับความจริงที่มันใกล้ตัวมากขึ้นทุกวัน
"ไดอารี่ของยุน.."
"พี่จะไปเอาให้นะ"ผมชักสีหน้าเพื่อปกปิดความผิดของตัวเอง ขอแค่เธอไม่พูดถึงมันก็พอ
"พี่คริส..รู้หรือป่าวคะว่าเป็นของยุน.."ผมชะงักอีกครั้งกับคำถามก็เจ้าตัวเล็กที่อยู่เบื้องหลัง หยุดเถอะนะ อย่าพูด อย่าพูดถึงมันเลยนะ ... อิม ยุนอา
"ก่อนที่พี่จะเอามาคืน ..พี่ควรรู้ว่ามันสำคัญกับยุนมาก พี่เป็นคนเจอ พี่รู้ว่ามันเป็นของยุน แล้วทำไมล่ะคะ ฮึก ทำไมพี่ไม่เอามาคืนยุน"เธอร้องไห้ หัวใจของผมเจ็บปวดจนเกินกว่าที่จะพูดคำว่า'ขอโทษ' เพียงเพราะผมอยากทำคะแนน อยากแน่ใจว่าเธอรักผม ไม่ใช่ลู่หาน เพียงเท่านั้นจริงๆ ผมมันเห็นแก่ตัวเกินกว่าที่จะได้รับความรักจากเธอ..พี่ขอโทษนะ ยุน พี่ขอโทษ
END KRIS Part
to be continued..
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วนะคะ เหลืออีก2เรื่องที่จะปั่นให้จบ ก่อนจะขึ้นเรื่องใหม่ของเด็กๆ NCT ติดตามด้วยน้าาา ... ด้วยรักเสมอค่ะ ♥
ความคิดเห็น