SATAN - DARLING! ลวงรักสยบร้ายรุกฆาตหัวใจนายซาตาน

 

ลวงรักสยบร้าย รุกฆาตหัวใจนายซาตาน!

 

  

 

[[  นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสมสำหรับผู้ที่มีความอ่อนไหวต่ำ ]]

[[ เนื้อหาในบางตอนอาจจะส่งผลกระทบต่อจิตใจ หากสภาวะหัวใจอ่อนแออย่าลอง ตัวละครในเรื่องอาจจะหล่อ ร้าย แรง และเลวในเวลาเดียวกันแต่ก็ยังคงคอนเซ็ปร้อนแรงมิเปลี่ยนแปลง - . , -!!! ]]
               

             
          [[ นิยายเรื่องนี้ขอสงวนสิทธิ์ไม่ให้มีการคัดลอกเป็นอันขาด!!!  ]]

[[ ช่วยเม้นให้กำลังใจไรเตอท์ด้วยนะจ๊ะที่รัก >.< ]]

[[ กรุณาอย่าใช้คำหยาบเด็ดขาด ถือเป็นการขอร้อง ]]

ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ

  << HOT SCENE! >>
       

 

         ‘ปึง!’

เอวิลกระชากลากถูฉันให้วิ่งตามเขามาแถวบริเวณห้องชมรมซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นห้องที่เขาใช้วันที่มีเรียนเสียมากกว่าเวลานี้เลยไร้วี่แววของพวกนักเรียนคนอื่นๆ

“แฮ่ก แฮ่กๆ อึ๊ก”

การที่ต้องโดนบังคับให้วิ่งตามนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดโดยเฉพาะการที่ฝ่ามือเขากำข้อมือฉันไว้แน่นแบบนี้ ฉันหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดเพราะตลอดทางเขาไม่ยอมผ่อนหรือคลายมือที่กำลังกำข้อมือฉันเลยแม้แต่น้อย ขนาดพยายามกระชากสะบัดแขนแรงๆหรือดิ้นรนขืนตัวเอาไว้ก็ดูเหมือนว่าความพยายามเหล่านั้นดูจะไร้ผล การกระทำแบบนั้นมีแต่จะทำให้เขากระชับฝ่ามือบีบแน่นเข้าไปอีก คนใจร้าย นายจะบีบข้อมือฉันให้มันแหลกละเอียดคามือนายเลยใช่ไหม!!!

“โอ๊ย หยุด ฉันเจ็บ!”ยิ่งร้องก็เหมือนไร้ประโยชน์ เขาไม่ยอมแม้แต่จะชายตาหันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ

“หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด นายไม่ได้ยินหรือไง!”

ข้อมือฉันมันจะหักแล้วนะ แถมมันแดงเถือกเลยด้วย

“นี่!”

“หุบปากซะ!”

‘พลั่ก!’

“โอ๊ย..!!!”

เมื่อมาถึงหน้าห้องชมรมศิลปะการต่อสู้เขาก็ผลักฉันเข้าไปในห้องพร้อมทั้งล๊อคประตูห้องชมรมทันที พระเจ้านั่นเขากำลังจะทำอะไรกันแน่ถึงคิดจะพาฉันมาในที่ลับตาคนแบบนี้!

ฉันน้ำตาเล็ดลูบข้อมือที่ถูกกระทำเมื่อครู่ป้อยๆ การกระทำที่ป่าเถื่อนของเขามันทำให้ฉันน้อยใจนัก ทำไมทีกับเวลาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเขาต้องอ่อนโยนแบบนั้นด้วย สายตาที่เขามองเธอมันมีแต่ความรัก ความห่วงใยและแววตาที่ปลอบโยนแต่ทีกับฉันมันทั้งหยาบคายและป่าเถื่อน ทั้งๆที่ฉันเป็นคู่หมั้นเขาแท้ๆแต่เขากลับหยามหน้าฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะพูดจาอ่อนโยนหรือทำสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกดีๆที่คนเป็นคู่หมั้นควรจะทำกัน มีแต่ความรู้สึกที่รังเกียจเดียดฉันท์จนอยากจะหนีไปให้ไกลๆ ฉันมันน่ารังเกียจนักใช่ไหม คนเลว!

“เป็นบ้าอะไรของนาย ทำไมต้องทำกับฉันขนาดนี้ด้วย อ่ะ!!เจ็บ!”

ฝ่ามือเรียวตรงเข้ามาดันร่างฉันจนติดกำแพงห้องก่อนจะเอื้อมมือมาบีบคางฉันแน่น ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างเย็นชา ดวงตาสีนิลคู่นั้นกำลังมองฉันด้วยสายตาลุกวาวดูน่ากลัว มันทั้งแข็งกร้าวจนฉันแทบลืมหายใจ

“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้กล้าคิดจะลองดีกับฉัน!”

“พูดอะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจ!”

“อย่ามาตีสองหน้า เธอก็รู้อยู่แก่ใจ!”

“เรื่องอะไรละ ฉันทำอะไร!”ฉันพูดแววตาท้าทาย ก็เอาสิถ้าคิดว่าจะข่มฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้ก็ลองดู!

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเสนอหน้าไปเกาะแกะยัยนั่นอีก แต่เธอก็ยังจะทำ เมื่อวานเธอไปพูดอะไรกับมีนา ยัยนั่นถึงได้ร้องห่มร้องไห้ขนาดนั้น!” 

“ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ อย่ามาโยนความผิดให้คนอื่นดีกว่า คนอย่างฉันไม่เคยคิดลอบกัดใคร!”

“อย่ามาแก้ตัวหน่อยเลย คนอย่างเธอน่ะมันไว้ใจไม่ได้ คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะรักเธอรึไง คู่หมั้นอย่างนั้นเหรอ บ้าบอสิ้นดี หากฉันจะต้องทนฝืนคบกับเธอต่อไปฉันคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น”

“...”

“เธอมันก็แค่คู่หมั้นในนามเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรตามอำเภอใจได้ทุกอย่างหรอกนะ หัดเจียมตัวซะบ้างว่าเธอมันก็แค่คู่หมั้นจอมปลอม ไม่มีสิทธิ์เอาตัวเองมาเทียบกับยัยนั่นเลยด้วยซ้ำ”

คนอย่างฉัน!ไม่เคยมีใครมาดูถูกเหยียดหยามขนาดนี้มาก่อน!!!

 “..!!!”

“แล้วก็เลิกวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของฉันได้แล้ว ฉันรังเกียจเธอจะแย่ รู้เอาไว้ซะ!”

‘เพียะ!’

กว่าจะรู้ตัวฝ่ามือฉันก็ตวัดไปประทะใบหน้านั่นจนเขาหันไปตามแรงปะทะ ริมฝีปากแตกเลือดไหลออกมาจากมุมปาก แค่นั้นมันยังไม่พอหรอก มันยังไม่พอสำหรับการกระทำต่ำช้าที่เขาเคยทำไว้กับฉัน!

“อวดดี นายมันอวดดีมากไปแล้ว คิดหรือว่าคนอย่างฉันจะทนคบกับคนที่ไม่เคยเห็นค่าของฉันเลยแม้แต่น้อย จะบอกอะไรให้นะเอวิล ลาร์ฟ นายมันก็เป็นได้แค่ของเล่นฆ่าเวลาของฉันเท่านั้นนั่นแหละ ฉันจะเขี่ยนายทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ หากว่าการที่ฉันลงทุนตามติดนายถึงขนาดนี้แล้วจะทำให้นายรำคาญละก็ฉันก็ไม่ขัดขวางหรอกนะถ้านายจะกลับไปหาผู้หญิงที่เหลวแหลกพรรณนั้น แต่ฉันจะขอเตือนเอาไว้นะว่าหากนายกล้าปฏิเสธฉันไปคราวนี้ ก็อย่าได้คิดซมซานกลับมาหาฉันก็แล้วกัน เพราะฉันนี่แหละจะเป็นคนกระทืบนายซ้ำ บดขยี้และกำจัดนายเอง จำเอาไว้!!!”