[Touken Ranbu] Touken to Nemui Saniwa - บันทึกซานิวะขี้เซากับเหล่าหนุ่มศาตราวุธ

ตอนที่ 32 : Day 31

                ฤดูใบไม้ร่วงได้เข้ามาเยือน ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสีไปจากสีเขียวขจีเป็นสีแสดประปลาย เหล่าศาสตราวุธยังคงทำหน้าที่ของตนแต่ว่า การที่ไม่มีซานิวะ ภารกิจก็เหมือนจะไม่ค่อยมีความหมายกับพวกเขาเท่าไหร่

                “เบื่อจังเลยเน้อ ท่านซานิวะจะไม่กลับมาจริงๆง่ะ”มุตซึโนะคามิ นอนเกาพุงตัวเองอยู่กลางห้อง

                “ช่วยไม่ได้นี่นา ลูกพี่บอกให้พวกเรารอไปนี่ แต่มันก็เหงาจริงๆนะ”

คะเซ็นพูดไปพร้อมทั้งจดบัญชีลูกแก้วทหารไปก่อนที่เขาจะไปมองดูอุกุยสึมารุที่นั่งเงียบอยู่คนเดียวตั้งวันที่ซานิวะไม่อยู่ เขายังคงนั่งจกจ่อกับถ้วยชาของตนเอง

“ได้โปรด...อย่าให้ข้ารอท่านนานล่ะ ถ้าไม่มีท่านข้าคงเหงาแย่”

นั้นเป็นคำพูดที่เขาเคยพูดกับซานิวะ เมื่อนานมาแล้ว แต่ครั้งนี้ซานิวะไม่อยู่นานกว่าปกติ ในใจของเขาดูจะไม่สงบเท่าไหร่ คะเซ็นเดินมานั่งข้างๆชายหนุ่มผมสีเขียว เหมือนอยากนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ

“เข้าใจหรอกนะ แต่จะว่าไปฮงมารุฝั่งโน้นเสียงดังกว่าปกติว่าไหม”

คะเซ็นพูดออกมาถูกต้อง ทางกลับกันพวกมีดสั้นฝั่งนี้กลับเงียบผิดปกติหลังจากโดนลงโทษที่เข้าไปเล่นห้องซานิวะจนกิ่งซากุระหักไป พวกเขาก็เข้าสู่โหมดนิ่งเป็นหลับขยับเป็นปลูกผักกันอย่างเดียว

“อาการหนักเหมือนกันเน้อ”

มุตสึบ่นออกมาก่อนจะหันไปดู เจ้าดาบเริ่มต้นประจำฮงมารุ ที่ตอนนี้นั่งอยู่ในมุมมืด ทาเล็บสีเด็กซ้ำไปมาจนหนาเกินเหตุไปแล้ว อีกทั้งยังบ่นพึมพ่ำประโยคเดิมๆซ้ำไปมา

“เพราะข้าไม่น่ารักท่านหญิงเลยหนีไป เพราะข้าไม่น่ารักท่านหญิงเลยหนีไป เพราะข้าไม่น่ารักท่านหญิงเลยหนีไป”

“จะบ้าเหรอไง ท่านหญิงไม่ได้หนีไปเน้อเจ้าบ้า”

มุตซึปาหมอนใส่หัวคะชูทำให้นิ้วเข้าเลอะสีแดงไปซะได้ เจ้าตัวคืนสติและเริ่มชักดาบจะมางัดกับมุตสึให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย คะเซ็นเลยบอกให้พวกมีดสั้นไปเล่นกับพวกดาบฝั่งโน้นแทน พวกเด็กๆก็ทำตามและเดินเรียงตัวกันเป็นซอมบี้ เหือนแบ่งแยกสองฮงมารุว่าที่หนึ่งเป็นสุสานกับที่หนึ่งเป็นสวรรค์

“ขอรบกวนด้วยนะครับ”

พวกมีดสั้นพูดออกมาพร้อมกันแต่ก็รู้สึกแปลกตาเหมือนที่มาเห็นดาบที่เหมือนตัวเองมาวิ่งอยู่ตรงหน้า

“โอะ พวกนายก็จะมาเล่นด้วยงั้นเหรอ?”อิมะโนะขอโซระถาม

“อืม พอดีทางโน้นบรรยากาศไม่ดีเท่าไหร่น่ะ”มาเอะดะของโฮลีเนะตอบไป พวกมีดสั้นของโซระก็สุมหัวกัน ก่อนจะตัดสินใจออกมา

“ได้สิ พวกเราจะเล่นซ่อนหานะ...พวกเราอนุญาติให้เล่นได้แค่ในสวนเท่านั้นเพราะงั้นอย่าไปไกลกว่านี้นะ”

“ได้เลย”มีดของโฮลีเนะรับปากกับ อัตสึของโซระ

และพวกเขาก็เริ่มการละเล่นของตัวเอง โดยคนหาจะเป็นยักษ์นั้นเอง เขตที่พวกเขาจะซ่อนคือ ในสวนแห่งนี้ พอเริ่มเป่ายิงฉุบไปคนที่แพ้สองคนจะต้องเป็นยักษ์รอบนี้ เป็น ซาโยะของโซระ กับ โกโคไทของโฮลีเนะที่เป็นยักษ์ พอเริ่มหันหลังนับ พวกมีดสั้นคนอื่นๆก็จับคู่กันไปหาที่ซ่อน คือ พวกที่เป็นมีดจิตวิญญาณเดียวกันก็จับคู่กันไป ส่วนซาโยะของโฮลีเนะก็ไปซ่อนกับอัตสึและโกโคไทของโซนั้นเอง

“ชู่วววว”

“เอาหรือยัง!!!”มีดทั้งสองตะโกนถาม

“เอาเลย!!!”ทุกคนช่วยกันขานตอบเมื่อพร้อมกันแล้ว ซาโยะของโซระเริ่มจากขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อมองจากมุมสูง ส่วนโกโคไทก็ให้น้องเสือดมกลิ่นหาให้(โกงสุดๆ)

“เจอพี่ยะเก็นแล้ว...ขอรับ”โกโคไทหาตัวยะเก็น(คู่)เจอก่อนใครเพื่อน ส่วนซาโยะของโซระ ก็เจอแก็งอัตสึที่มีซาโยะ และโกโคไท ทั้งสามคนเลย ระหว่างที่ทั้งสองตามหาคนอื่นๆ พวกที่จับได้ต้องมานั่งกองรวมๆกันที่ทางเดิน ระหว่างนั้นเอง อัตสึก็รับรู้ถึงสิ่งที่กำลัง คืบคลานมาหาพวกเขา

เตาะแตะๆๆ

พวกอัตสึหันมามองตรงมุมทางเดิน ที่มีเสียงคนเดินมา เสียงฝีเท้าที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะเผยให้เห็นร่างเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 5 ขวบผมสีซากุระยักศก เดินมาทั้งลากหมอนมาด้วย

“อัจจึ...เล่นด้วยจิ...”

“สหายลูกพี่ ถ้าตื่นแล้วก็ควรจะอยู่ในห้องนะขอรับ”อัตสึเดินไปหาเด็กสาวที่กำลังงัวเงีย

“เค้า จะเล่นด้วย อัจจึขี้โกง”

“โธ่...ท่าน”อัตสึถอนหายใจ

“อ่ะ!!!”ตอนนั้นเองเสียงโกโคไทของโฮลีเนะก็ดังขึ้นเมื่อพวกเขาพากคน ที่ซ่อนตัวที่เหลือมารวมกันแต่ก็มาพบเด็กหญิงที่ลักษณะเหมือนซานิวะของพวกเขา ยกเว้นส่วนสูงกับอายุเท่านั้น

“ท่านหญิง!!!”

พวกมีดสั้นทุกคนของโฮลีเนะอุทานมาพร้อมกันก่อนจะวิ่งไปที่ฮงมารุของตนเพื่อเรียกศาสตราวุธคนอื่นๆ

“ทุกคน เจอท่านหญิงที่ฮงมารุฝั่งโน้นด้วย!!!”มิดาเระเข้ามาตะโกนบอก สภาพตอนนี้คือ คะชูกำลังลงดาบกับมุตสึแต่มียามาโตะกับคะเซ็นมาช่วยห้าม ทั้ง 4 ตั้งสติจากประโยคของมิดาเระอีกครั้ง

“ว่าไงนะ!!!”

ทุกคนก็ไปฮงมารุอีกฝั่ง ก็เห็นเด็กผู้หญิงผมสีซากุระถูกอุ้มโดยอัตสึ เหล่าศาสตราวุธของโฮลีเนะเอาแต่จ้องเธอจนเจ้าตัวรู้สึกกลัวแล้วร้องไห้โฮออกมา

“แงงงงงง อัจจึ น่ากัว....อ่ะ”

“โอ๋ ไม่เป็นไรนะขอรับ”เด็กหญิงโอบคออัตสึและหันหลังใส่พวกศาสตราวุธของตน

“เอาไงดีล่ะ ผลพ่วงจากที่ซากุระมันหักไปนั้นแหละทำให้พลังซานิวะเหลือไว้คงร่างกายไว้แค่นี้ แต่จนกว่าจะได้พลังคืนมา ร่างกายก็จะค่อยๆโตไปแบบนี้แหละ”อิชิคิริมารุของโซระอธิบาย ซึ่งฝั่งโฮลีเนะก็เข้าใจนิดหน่อย แต่ก็ทำใจไม่ได้ที่ซานิวะตัวเองลายเป็นอย่างงี้ไปซะแล้ว

“ท่านหญิง จำข้าได้ไหมขอรับ”

อุกุยสึมารุ เดินมาจับมือเล็กๆของเด็กน้อยเธอหันไปมองเขาอย่างช้าๆ ก่อนจะพยักหน้าหนึ่งครั้ง

“อุ..อุกุอิจึมายุ...”

“เก่งมากขอรับ” และดูเหมือนเธอไม่ได้เสียความทรงจำอะไรไปแค่เสียความสามารถไปตามอายุ การยับยั้งอารมณ์ก็ต่ำลงไปด้วยเมื่อรู้สึกอะไรก็จะแสดงออกไปตามนั้น

“ท่านหญิงกลับฮงมารุพวกเรากันเถอะขอรับ”

“...นาคิกิจึเนะ...”

เจ้าจิ้งจอกน้อยบนไหล่นาคิพูดออกมาทำให้เด็กหญิงตบบ่าอัตสึเบาเพื่อให้เขาวางเธอลง เด็กหญิงเดินไปหาคะชูดาบเริ่มต้นของเธอทันที

“....อุ้มหน่อย...เค้าจิกลับล่ะ...”

คะชูหน้าแดงก่อนจะอุ้มซานิวะน้อยขึ้น และพากันกลับฮงมารุ พวกศาสตราวุธของโซระก็มองหน้ากันแบบว่า เอาไงต่อดี

“ง่วงแย้ว คนโนะจึเกะ...มานอนด้วยกันหน่อย”

“โอ้ ท่านซานิวะต้องการแบบนั้นหรือขอรับข้าน้อยมีรังเกียจ”

“ไม่ได้!!!”พวกศาสตราวุธจับคนโนะสึเกะแยกกับซานิวะของตนทันที ทันใดนั้นซานิวะน้อยก็ปล่อยโฮออกมา พวกศาสตราวุธไม่รู้ว่าจะจัดการกับเด็กตัวเล็กขนาดนี้ได้ยังไง จังวะที่ทุกคนสับสน ซานิวะน้อยก็วิ่งไปที่โรงตีดาบเอง

“โอ้ว ท่านซานิวะนี่นา ตัวเล็กลงเยอะเลยนะขอรับ”

“ดะ...จาบ...มีจักเยมไหม?”

ช่างตีดาบงุนงงเล็กน้อยก่อนจะเอาดาบที่พวกศาสตราวุธได้มาระหว่างไปทำภารกิจออกมาให้ซานิวะ เธอเรียกกิ่งซากุระที่สั้นเหลือนิดเดียวและใช้มันอัญเชิญจิตวิญญาณของดาบเล่มนั้นออกมา

“เล้าสัดราจุดเหม่ย จงสะกดกายต่องหน้าจ้า”

พูดไม่ชัดแถมยังสะบัดกิ่งซากุระไปมาจนมีดอกร่วงลงมาแตะที่ดาบ แสงส่องสว่างไปทั่วโรงตีดาบ เผยร่างศาสตราวุธคนใหม่                ออกมา ชายหนุ่มที่มากับผ้าคลุมสีขาว

“ยามัมบะคิริ คุนิฮิโร...สายตาที่มองมาแบบนั้น หมายความว่าไง”

ไม่มีการพูดทักทาย ซานิวะสาววิ่งไปหลบหลังยามัมบะทันทีที่ประตูโรงตีดาบเปิดออกมา

“ท่านหญิงเมื่อกี้ใช้พลังไปเหรอขอรับ!!!”คะชูวิ่งเข้ามาก็เห็นยามัมบะซะแล้ว

“........”

“นายเป็นใคร?”คะชูถามอีกฝ่ายก็เอาแตะดึงผ้าคลุมปิดหน้าตัวเอง แต่ชายผมสีดำก็เห็นมือน้อยๆที่จับขากางเกงของยามัมบะ เลยพุ่งไปหาอีกฝ่ายแต่ยามัมบะก็เอนตัวหลบ เหมือนไม่ให้เขาจับตัวเด็กหญิงที่อยู่ข้างหลังเขาได้

“จะกวนบาทากันเหรอไงเจ้านี้!!!”คะชูเริ่มกระชากผ้าคลุมยามัมบะแทน

“ฮัตชู นิจัยม่ายลี”

ว่าแล้วซานิวะตะโกนใส่ทำให้คะชูปล่อยมือจากผ้าคลุมยามันบะก่อนจะล้มลงในท่าคุกเข่ายันพื้นด้วยความสิ้นหวัง ซานิวะจุงมือพาออกโรงตีดาบไป

“โอ๊ะ ท่านหญิง อ่ะ ยามัมบะ”โฮริคาวะเข้ามาทักทั้งสอง ซานิวะน้อยเข้าไปกอดขาโฮริคาวะแต่มือยังจับมือของยามัมบะอยู่

“ซานิวะ? ตัวเล็กขนาดนี้เลยเหรอ?”ยามัมบะถาม

“ความจริง ท่านหญิง ตัวสูงกว่านี้นะ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย(มั้ง)”

“ท่านหญิง!!!”

คะชูวิ่งมาจนควันตลบ ก่อนจะคุดเข่าต่อหน้าซานิวะ ทั้งน้ำตาคลอเบ้าแล้วด้วย ซานิวะน้อยก็สงสารคะชูเหมือนกันเธอเลยเอามือแตะหัวเขาเบาๆ

“เอาเป็นว่า ยินดีต้อนรับนะ ยามัมบะ”โฮริคาวะพูดแทนซานิวะให้

“ยินลีจ้องฮับ”ซานิวะช่วยพูดทั้งที่ตัวเองพูดไม่ชัดเลย

ในมื้อเย็นวันนั้นทุกคนดูครึกครื้นมากกว่าปกติ ที่นั่งของพวกมีดสั้นดูมีคนเกินมาหนึ่งคือซานิวะนั้นเอง เธอทำตัวกลมกลืนนั่งทานข้าวปั้นเงียบๆระหว่างการสนทนาของพวกมัดสั้น

“แล้วคืนนี้ท่านหญิงจะนอนกับใครล่ะ”

มีดสั้นทุกคนมองหน้ากันไม่มีใครได้เสี่ยงเซียมซีเลยเพราะโดนยึดไปแล้ว แถมเรื่องเริ่มจะซาลงไม่นานนี้เอง

“งั้นคืนนี้ ฉันกับยะเก็นจะไปนอนกับท่านหญิงเอง ท่านหญิงว่าไง”

ซานิวะน้อยที่ทานข้าวปั้นอย่างเอร็ดอร่อยก็มองทุกคนที่จ้องเธอก่อนที่เธอจะพยักหน้าตอบ  มิดาเระก็ดีใจยกใหญ่เลย เพราะที่ผ่านๆมาซานิวะไม่ยอมให้พวกเขาได้สิทธิ์เท่ากับมีดสั้นคนอื่นเพราะตัวโตกว่านั้นเอง พวกน้องๆก็เลยยอมให้

อิชิคิริมารุเรียกซานิวะไปที่เสามุมห้องแล้วเอามีดเล็กๆกรีดให้เสาเป็นรอยเท่าส่วนสูงของซานิวะน้อยนั้นเอง ก่อนจะให้คะชูมายืนเทียบและขีดส่วนสูงของคะชูไว้

“เพราะงั้นหลังจากนี้จนกว่าท่านหญิงจะตัวสูงเท่าคะชู ทุกคนต้องขยันทำงานเป็นเท่าตัวนะ”

“ไหงงั้นล่ะ”คะชูเริ่มโวยวายอีกครั้ง

“พลังท่านหญิงจะเพิ่มขึ้น ก็ขึ้นอยู่กับพวกเราทุกคนนั้นแหละ เพราะฉะนั้น ห้ามบ่นเด็ดขาด”

กลายเป็นว่าหมอ(อิชิคิริมารุ)จะขึ้นมาปกครองเหล่าดาบแทนชั่วคราวซะแล้ว