ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Granado Espada ทีมผจญภัยแดนมหัศจรรย์

    ลำดับตอนที่ #10 : โมโกมอนถูกลักพาตัว

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 79
      0
      12 ม.ค. 50

    โมโกมอนเดินออกไปโดยคาเสะคาเงะวิ่งตามทันพอดีจึงจับไหล่ชายคนข้างหน้า

    "โมโกมอนนายไม่ต้องห่วงหรอก เมกุมิไม่คิดจะตัดพวกเราออกหรอก"

    "ฉันรู้คุณเมกุมิเชื่อใจพวกเรามาก ตั้งแต่พวกเราช่วยเธอแล้ว เธอเป็นห่วงพวกเรามาก็จริงการตัดสินใจของฉัน ถ้านายไม่อยากทำก็กลับไปกับ อันโดรมีด้าก็ได้"

    ชายหนุ่มทั้งสองพูดคุยกัน ประโยคหลังๆทำให้คาเสะคาเงะตัดสินใจยากที่จะพูดต่อ

    "เอ่อ..........ฉันไม่คิดจะกลับหรอก ฉันจะไม่ทิ้งนายเพราะฉันเป็นห่วงนายมากเลยนะ"

    "คาเสะคาเงะ นาย.....................อืม................ขอบใจที่เป็นห่วงฉัน >///<"

    โมโกมอนหันหน้าเข้าหาเพื่อนชายของเข้าเขาจับมือของเพื่อนชายที่ยังคงแตะบ่าเขาอยู่ ทำให้เขานึกถึงตอนเด็กๆ ชายผมสีน้ำตาลออกทองนิดๆ วิ่งไปที่สระน้ำแล้วปาก้อนหินเพื่อให้มันโดนท่อนไม้กลางสระน้ำ

    "โมโกมอนนายออกมาแบบนี้ เดี๋ยวพ่อแม่นายเป็นห่วงเอานะ"

    "ไม่เห็นเป็นไรเลยคาเสะคาเงะ"

    "........."                                                          

    เด็กชายทั้งสองถูกจ้องมองด้วยหญิงสาวผมน้ำตาลยาวอายุก็ห่างเด็กชายทั้งสองซัก 5-6 ปีสายตาเธอมองอย่างไม่พอใจ โดยเฉพาะเด็กชายที่ชื่อ โมโกมอน

    "ว้า~เบื่อชะมัดไม่นานฉันก็จะหัดยิงปืนแล้ว นายล่ะคาเสะคาเงะ"

    "พรุ่งนี้ฉันจะกลับแล้วเพราะท่านอาจารย์อันโดรมีด้า คงไม่ยอมให้มานานแน่"

    "ยัยนั้นอายุเป็นแค่พี่พวกเรานะ จะเก่งถึงกับเป็นอาจารย์นายเลยหรอ..."

    ชายผมน้ำตาลทองนอนลงบนพื้นข้างๆเขาที่นอนด้วยคือเพื่อนชายเขา เสียงที่ทำให้ทั้งคู่ตกใจจนตัวสั่นก็ดังขึ้น

    "ฉันเป็นอาจารย์ของคาเสะคาเงะ แล้วไงคุณชายน้อย"

    "หวา~~~"

    เด็กชายรีบลุกขึ้นมองหญิงสาวที่ยืนค้ำหัวเขากะเพื่อน เธอใช้มือจับเอวตัวเองแล้วมองที่คาเสะคาเงะ

    "นายไปได้แล้ว จะเดินทางกลับอยู่แล้วยังมานั่งคุยกับท่านชายอีก ฉันไปก่อนล่ะแล้วตามไปด้วยนะคาเสะคาเงะ"

    "..................."

    คาเสะคาเงะเงียบแล้วเขาก็ก้มหน้าหันมาทางชายอีกคน

    "ลาก่อนท่านชาย โมโกมอน"

    "เฮ้ย! ท่านชง ท่านชายอะไรเราเป็นเพื่อนกันนะ"

    "..................."

    คาเสะคาเงะมองหน้าโมโกมอน (หน้าแดงด้วย) เขาจับไหล่เพื่อนชายแล้วพูดในสิที่เขาบอกไว้ก่อนจะวิ่งจากไป

    "ฉันจะ คุ้มครองนายเอง ไม่ต้องห่วงฉันจะปกป้องนายเองฉันสัญญา"

    "นายอย่าลืมสัญญานั้นนะ ฉันจะรอนาย"

    ทั้งคู่ต่างโบกมือให้กัน ก่อนที่จะรู้ว่ากว่าพวกเขาพบกันอีกก็นานเป็นปีๆ

    วันหนึ่งที่ตระกูลของโมโกมอนล้มสลาย (ตระกูลโมโกมอนเป็นตระกูลที่ชอบหาเรื่อง หรือก่อสงครามนั้นเอง) โมโกมอนเดินออกจากเปลวเพลิงสงครามผมที่ยาวของพัดไสวออกไป กับชายอีกคนที่ผมสีขาว หน้ากวนๆ ตรงหน้าเขาชายอีกคนยื่นมือมาทางเขา ราวกับว่าชายคนนั้นรอเขาอยู่นานแล้ว

    "นาย.........คาเสะคาเงะ"

    "โมโกมอน ฉันจะทำตามสัญญาที่ว่าไว้เมื่อหลายปี ตั้งแต่ตอนนี้แล้วนะ"

    "อืม"

    ทั้งคู่จับมือกัน ทีม ริสสาโดก็ก่อขึ้น คาเสะคาเงะตื่นจากฝันเดิมๆ แล้วมองไปรอบๆ

    "โมโกมอน!"

    ชายหนุ่มมองไปรอบ ก็เห็นเงาของใครบางคนทำให้เขารู้ตัวว่าเพื่อนชายของเขาโดนลักพาตัวไป

    พระอาทิตย์ขึ้นพอดี ชายหนุ่มได้ไปบอกพวกเมกุมิทำให้พวกเขารีบตาม อันโดรมีด้า (ที่รู้ก็เพราะเมกุมินั้นแหละ ที่ตามเจอก็เมกุมิอีก) สถานที่ก่อสร้างที่เมคุมิได้ตอบแทนเมกุมิ สตรีผมสีน้ำตาลมองพวกเมกุมิอย่างหยิ่ง ข้างหลังเธอคือโมโกมอนที่ถูกมัด

    "ทำไม อันโดรมีด้า พวกเราเป็นพวกเดียวกันนะ"

    "ก็จุดประสงค์แรกของฉันคือ ฆ่า หมอนี้แล้วพาลูกศิษย์ฉันกลับ"

    ทุกคนต่างอยู่ในความสงบ เมกุมิได้ก้าวเดินไปหาอันโดรมีด้า หญิงสาวจ้องมองรอบๆ

    ย่าห์!!!!!!!!!!!

    "อ๊ะ!"

    เคร้ง!!!

    หญิงสาวผมสีขาวสั้นดวงตาสีแดงจางๆ จ้องเธอราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อเมกุมิ หน้าตาของผู้ที่จ้องก็ไม่ต่างจากเมกุมิ

    "เธอ ไม่นะ ร่างพี่เมคุมิ"

    หญิงสาวผมสั้นขาวดวงตาสีแดงรางๆ มองหญิงสาวที่หน้าเหมือนเธอ (แต่ตาแดง ฟ้าเนี่ยนะ) แล้วกะชับมีดที่มือ ใช้อีกข้างชี้ที่พื้นตรงเมกุมิยืน หญิงสาวที่ถูกชี้มองตรงพื้นที่เธอยืน ปรากฏว่ามี กับดักอยู่

    ตูม!!!!!!!

    เมกุมิกระโดดตีลังกาถอยหลังหนีได้ (เมกุมิไม่เคยตีลังกานะ) แล้วใช้โอกาสตัดเชือกที่มัดโมโกมอ อีนโดมีด้าเกิดอาการโมโหใส่ จึงใช้ดาบของเธอจะฟันโมโกมอน ชายหนุ่มก็ใช้ปืนป้องกันทัน พวกของเมกุมิที่เหลือก็ถูกขัดขวางโดยพวกปีศาจที่ถูกเรียกมา คราวนี้เป็น หมาป่า

    "เธอทำไมถึงเอาร่างพี่สาวฉันมาใช้ อ๊ะ!"

    หญิงสาวผู้ที่มีใบหน้าเหมือนเมกุมิ ใช้มีดฟันเมกุมิโดยที่อีกฝ่ายก็ใช้มีดฟันตอบเหมือนกัน

    "เพื่อหาจุดอ่อนเธอไงล่ะ บุตรสาวของผู้กล้า"

    "ห๊ะ! จุดอ่อนฉันเหรอ"

    เมกุมิยืนอยู่ตรงจุดที่ห่างคู่ต่อสู้พอสมควร แต่คู่ต่อสู้ของเธอกลับเก็บมีดแล้วชี้นิ้วโป้งให้เธอแล้วคว้ำลง(บอกว่าแย่เหรอ)หญิงสาวมองลงพื้น กับดับก็ระเบิดเป็นแสงไฟสว่างคนอื่นปิดตาทัน แต่คนที่ยืนตรงกับดักกลับไม่ทัน

    หญิงสาวทั้งสองคือ อันโดรมีด้ากับหญิงสาวที่ใช้ร่างเมคุมิหายตัวไป เมกุมิก็ไปนอนกองบนพื้นแล้ว

    "เมกุมิ เมกุมิ ทำไม่เป็นแบบนี้หล่ะ"

    "เซเมะ ทำอะไรซักอย่างสิ นายเป็นคนรักของเมกุมินะ"

    เหม่ยตะโกนใส่ชายชุดน้ตาลซึ่งเขาได้เข้ามากุมมือหญิงสาวที่นอนสลบอยู่

    ฟ้าว!!!

    "อ๊ะ!"

    ปึก!!!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×