คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : กลับเมืองมิตรใหม่ของแอน
ไม่มีทางเลือก พวกริสสาโดจึงวิ่งตาม ฮินาโกะไป ข้างบันได มีสะพานเล็กๆ และก็เหมือนมีอุโมงค์เข้าไปด้วย หญิงสาวมุดเข้าอุโมงค์ไป ไปทะลุในเมืองพอดี มีหญิงสาวอีก สองคนยืนรออยู่ไม่ไกล
“พวกนายนี่เองไหงมาอยู่ที่นี่ล่ะ เมื่อกี้พวกเราได้ยินเสียงคนโวยอยู่นอกประตูเลยให้ฮินาโกะออกไปดู ไม่อยากเชื่อว่าเป็นพวกนาย”
ทันทีที่ หญิงสาวผมยาวน้ำตาลอ่อนพูด ชายที่สองหันไปมองชายที่ถูกพูดถึงทันที แล้วก็หันกลับมาหาฝ่ายผู้สนทนา โมโกมอนยื่นจดหมายให้กับหญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนยาว
เธอหยิบกระดาษที่อยู่ในซองซึ่งตอนแรก ต่างก็คิดว่าจีตัวอักษรติดมาด้วย แต่กลับไม่มีหญิงสาวผู้ถือกระดาษเปล่าจ้องกระดาษนานเหมือนกับว่าเธอจะร้องไห้ออกมา
“พวกนายตามมา ฉันรู้ว่าจะทำยังไงต่อ”
ทันทีที่พูดเสร็จหญิงสาวได้เดินนำ ไปยังที่พัก เธอได้วางกระดาษไว้บนโต๊ะซึ่งที่โต๊ะมีอุปกรณ์ หมึกให้เขียน เธอได้นั่งลงบนเก้าอี้
“เชิญนั่งก่อน ไม่ต้องห่วงฉันเขียนไม่นานหรอก”
ทันทีที่กล่าวเสร็จหญิงสาวเริ่มหยิบขนนกจิ้มลงไปที่หมึกแล้วก้มลงเขียนอย่างบรรจงลงกระดาษเวลาผ่านไป 1 นาที หญิงสาวได้พับกระดาษใส่ซองจดหมาย แล้วยื่นให้ มารินหญิงสาวผมสีดำ(เมื่อส่องกับแสงแดด จะประกายเป็นสีแดง) มารินก็ยื่นให้โมโกมอนทันที
“ที่นี่ก็เสร็จ เอาจดหมายไปให้พี่เมกุมิด้วยล่ะ”
หญิงสาวยิ้มอย่างร่าเริง ฮินาโกะได้เชิญพวกริสสาโดออกห้องไป เมมิมองพวกริสสาโดจนประตูห้องปิด
“พวกนายอยู่นี่เองเหรอ คาเสะคาเงะไปไหนมา ได้เวลาพักผ่อนแล้วไปกันเถอะ”
อันโดรมีด้าเดินผ่านจุดที่ชายทั้งสามยืนพอดี ชายทั้งสามก็ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ จนเช้าอีกวันทั้ง5คนได้ยืนรอเวลาเรือออก โมเอะมองเข้าไปในเมืองอย่างไม่ลดสายตาลง
“อาครับ เรือจะออกอีกไม่กี่นาทีแล้วนะครับ อารอาอะไรครับ”
“ยูกิ ยังคงไม่มีข่าวมาส่งเลย เอาไว้เราค่อยมาเขตนี้ใหม่หวังว่าคราวหน้าจะมีคำตอบจากยูกิ”
ทันทีที่เรือมาเทียบท่าทั้ง 5 คนได้ขึ้นเรือกลับเขตอันโดเบลด้าอย่างปลอดภัย
“คันมูริฉันว่านายคงอยากกลับมาเลยล่ะสิท่า ตอนไป นายทำหน้าอย่างงี้> -_-“ตอนกลับ ทำหน้าอย่างงี้> ^v^ นายอยากกลับมาเจอใครเหรอ...”
คาเสะคาเงะพูดไปเพราะกับทำหน้า ล้อเลียนคันมูริทำให้ชายหนุ่มผู้ถูกล้อ ไม่ค่อยพอใจเท่าไร
“ปะ....เปล่า ฉันมีใครที่อยากเจอซะทีไหนล่ะ นายอย่ามาอำฉันดีกว่า คาเสะคาเงะ(-////-)”
ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำอย่างไม่สนอะไร หญิงสาวอีกสองคนเหมือนจะไม่อยากยุ่งกับสิ่งที่ชายหนุ่มคุยกันเท่าไรจึงเดินไปหาที่พักก่อน เดินขึ้นบันไดตรงท่าเรือไม่กี่ก้าว สิ่งที่ไม่น่าจะเจอก็ดันเจอ คันมูริยืนอึ้งเป็นนานสองนาน เมื่อเค้าเห็นหญิงสาวผมยิงในชุดสีฟ้ารุ่มร่ามยืนพิงกำแพงมองไปนอกทะเลยังกะรออะไรบางอย่าง
ชายผู้เปลือยกายท่อนบนเดินมาทางหญิงสาวพอดี เขายื่นกำไลให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ นี่ค่ะเงินค่าตีบวก”
“ครับไว้โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ”
ทันทีที่หญิงสาวได้สิ่งของของหญิงสาวมาเธอก็เริ่มเดินจากจุดเดิมไปเจอกับเด็กชาย (Ramio) พอดี ซึ่งเด็กชายถือกล่องซึ่งใหญ่จนต้องถือ 2 มือ
“นี่ ในนี้มีอะไรเหรอใครให้มาล่ะ”
“อืม .... พวกทหารบอกว่า อันเดร ส่งของมาให้พวกพี่น่ะ ว่าแต่พี่แอนมีนัดไม่ใช่เหรอ”
“จริงสิขอบใจนะ แล้วเอากล่องไปเก็บที่ห้องด้วยนะ”
“คร้าบ~~~~-////-”
หญิงสาวได้จับแก้มของเด็กชายก่อนที่เธอจะจับชายกระโปรงเล็กน้อยแล้ววิ่งไปอย่างร่าเริงสุด ไม่นานเธอก็หยุดวิ่งในขณะที่วิ่งออกจากจุดเดิมไม่ไกล แอนได้หันตัวมาแล้วสะบัดข้อมือซัดคลื่นพลังที่เป็นสายฟ้าโดนใส่ชายทั้งสามกระเด็นออกห่างหญิงสาวไป
“พวกนายตามฉันมาทำไม ต้องการอะไรกันแน่”
“ดะ....เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิ”
หญิงสาวไม่ฟังอะไรซัดต้องด้วยเวทย์ไฟ พวกริสสาโดก็หลบทัน คันมูริกระโจนใส่หญิงสาวทำให้ร่างของหญิงสาวล้มลงพื้น ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังกดร่างหญิงสาว ซึ่งเธอมีท่าทางเหมือนจะกลัวชายหนุ่มมากสีหน้าเธอเริ่มบอกว่าเธอจะร้องไห้
“Strike back!!!!(ถูกป่าวเนี่ย)”
ลูกไฟเวทย์ชนคันมูริกระเด็นออกห่างจากร่างหญิงสาวทันที ชายผมดำในชุดสีขาวเจ้าของเวทย์ยืนอยู่เหนือหัวหญิงสาวที่พยายามลุกขึ้น ชายหนุ่มได้รีบเดินไปทางหญิงสาวแล้วพยุงเธอให้ลุกขึ้นก่อนจะชี้ไม้ที่เค้าถือชี้ไปที่พวกริสสาโด
“พวกนาย ถ้าคิดจะทำร้ายผู้หญิงคนนี้ฉันจะฆ่าพวกนาย”
แอนได้กอดแขนชายหนุ่มอย่างแน่น ชายหนุ่มก็หันกลับไปสนใจทางหญิงสาวแทน ทั้งคู่เดินไปด้วยกันทำให้พวกริสสาโด งง อย่างจัง
“หมอนั้นใคร (ว่ะ) เก่งชิบ โอย! เจ็บๆ ทำไมยัยนั้น........”
“ไม่แปลกหรอกเราไปเพียงคืนเดียวทั้งทีเราไม่บอกวันกลับก่อนทำให้เกิดการเข้าใจผิดก็เป็นได้ (โอยเจ็บเหมือนกัน)”
โมโกมอนจับนวดแขนของตนที่โดยกระแทกตอนแอนปล่อยสายฟ้าใส่ คาเสะคาเงะก็สงสัยชายผมดำในชุดขาวว่าเป็นใคร ทั้งสามตามไปจนถึง ร้านที่ไม่มีคนนอกจากแอนกับชายหนุ่มผมสีดำทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน เหมือนว่าแอนจะมีความสุขเป็นพิเศษ
“คันมูริแน่ใจว่านายไม่ชอบ ผู้หญิงอย่างแอนจริงๆ”
“เออ.........เออไม่ใช่! ...ใช่ๆฉันไม่ชอบ.........”
“! นายเนี่ยแปลก ถามนิดเดียวไม่ต้องตอบติดๆขัดๆก็ได้”
คาเสะคาเงะแอบหัวเราะเบา ทำให้โมโกมอนก็อดไม่ได้เหมือนกัน ตอนนี้คันมูริสนใจแต่ท่าทางของชายหนุ่มที่อยู่กับแอนสองต่อสอง เท่านั้น แอนนั่งกินช็อกโกแลต(น่ากิน)อย่างมีความสุขจนช็อกโกแลตเปื้อนมุมปาก ชายหนุ่มก็ใช้มือของเค้าเช็ดมุมปากของแอนที่เปื้อนช็อกโกแลตอย่างเบามือ ไม่นานก็มีหญิงสาวในชุดสีเหลืองผมสีน้ำตาลเข้มมาทางสองคน
ไม่นานทั้งสามก็เดินออกจากร้านไป โดยที่แอนเป็นคนวิ่งช้าเลยต้องจับมือชายหนุ่มไปด้วย คันมูริมีอาการเลือดขึ้นหน้าทันที จนถึงที่พัก พวกริสสาโดได้เห็นแอนมองลงไปที่ระเบียงบันไดเหมือนเหม่อลอย ชายหนุ่ม(คนเดิม)ได้เดินมาหาแอนเค้าโอบไหล่แอนพาไปส่งที่ห้อง คันมูริซึมทันทีเมื่อเห็นแบบนี้(ไหงบอกว่าไม่ชอบแอนไง) ไม่นานนักก็มีเสียง
!กริ๊ด!!!!!!!!!!!!
อดไม่ได้ที่พวกริสสาโดทีมที่ยังคงความเป็นมิตรกับพวกเมกุมิจะบุกเข้าประตูไปเจอหญิงสาว 4 คนในสภาพชุดนอน อยู่กันคนล่ะที่(อีกคนก็คือหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม) แอนไปเกาะม่าน เมกุมินั่งบนเก้าอี้แต่ยกเท้าขึ้นบนเก้าอี้ ส่วนหญิงสาวผมสีน้ำตาล อยู่บนเตียง เหม่ยยังคงนั่งคุกเข่ามองไปในกล่อง เหม่ยเงยหน้ามองพวกริสสาโดอย่างตกใจเล็กน้อยก่อนจะร้องตะโกน
“พวกนายเข้ามาในนี้ได้ยังไง ออกไปเดียวนี่!”
“เออ............................. (โมโกมอนยืนแข็ง)”
ความคิดเห็น