คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จดหมายจากบ้านเกิดหายนะมาเยือนเมกุมิ
“พวกมันคงไม่ยอมให้พวกเราเข้าใกลแน่ๆ จะทำไงให้พวกมันหายไปในพริบตาดี”
“ฉันเองค่ะ คุณเหม่ย”
แอนเดินมาข้างหน้าแล้วยกแขนของตนที่มีกำไลแล้วร่ายเวทย์เพียงเวลา 0.1 วินาทีแล้วหมุนตัวสะบัดข้อมือสุดแขนทำให้เกิดลูกไฟที่เล็กกว่าลูกไฟธรรมดาอีก
“555+ ยัยนี้จะบ้าหรือเปล่าลูกไฟเล็กขนาดนั้นจะจัดการปีศาจพวกนี้ได้เหรอ ขำชะมัด”
คันมูริหัวเราะไปขนาดที่คนอื่นดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น คันมูริก็หยุดหัวเราะแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ลูกไฟขนาดเล็กที่ลงสู่พื้นได้ทำให้เกิดไฟรอบกลุ่มปีศาจ
“ลูกบอลไฟ (หรือเปล่า)”
ทำให้พวกปีศาจกระเด็นไปตัวละทิศละทางแล้วตัวพวกมันก็แดงแล้วสลายหายไปทำให้คันมูริปากค้างทันที ลมที่เกิดจากระเบิดไฟทำให้ผมสีทองกับกระโปรงที่แสนจะรุมราม สบัดไปตามลมเจ้าของเวทย์หันมามองแล้วยิ้มอย่างหน้าใสซื่อบริสุทธิ์
“
ส.บ.ม.ย.ห. (สบายมากอย่าห่วง) ค่ะ”“
ละ....เหลือเชื่อ เลย สุดยอดเลยพลังเมื่อกี้”“
นายอย่าดูถูก พวก Warlock เด็ดขาดนะ”คาเสะคาเงะเดินกลับไปยังหัวหน้าทีมปล่อยให้คันมูริยืนอึ้งตัวแข็งอยู่อย่างเดิม เมกุมิเองก็ยืนนิ่งมองไปยังสุดทาง คือ ประตูที่สอง เธอเดินนำทีมไปยังประตูที่สองโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น พวกโมโกมอนก็วิ่งตามพวกเธอไป เขาพบว่าเมกุมิ ปวดหัวอีกครั้ง
“ปีศาจหรอ เมกุมิ อ๊ะ!
”เหม่ยถามเมกุมิไม่กี่วินาที ฝูงปีศาจพุ่งมาทางพวกเธอนับ สิบๆ ตัว (ถือว่าน้อยอยู่) พวกเธอประจันหน้ากับพวกปีศาจโดยมี แอนกับโมโกมอน จัดการในระยะไกล ส่วนเหม่ยกับคาเสะคาเงะ จัดการระยะใกล้ เมกุมิกับคันมูริ ช่วยรักษา แล้วก็ผ่านไปด้วยดี เงาเล็กๆ วนอยู่รอบๆ กลุ่มเมกุมิ เหม่ยตกใจแล้วมองขึ้นไปข้างบน
“ดร้ากอน มาได้ไงเนี่ย วี้ด~~~~
”เหม่ยเบามือเรียกนกที่บินอยู่ข้างบนให้ลงมาเกาะมือเธอ นกตัวนี้มีสารอยู่ 3 ฉบับซึ่งเป็นเพียงจดหมายถึง เหม่ย 1 กับเมกุมิ 2 ฉบับ (แอนไม่มีเพราะไม่ค่อยมีญาติทีจะรู้ว่าเธอจากบ้านมา) เหม่ยเองอ่านไปก็ยิ้มไป รอยยิ้มของเธอผิดกับหน้าปกติของเธอซึ่งจะเย็นชาตลอด พอเธอยิ้มจะดูเหมือนหญิงงามคนหนึ่งทันที
เมกุมิเองได้จดหมายจากพ่อแม่ กับ น้องสาวที่อยู่ เขต ฟินิกซ์ เธอโล่งใจในจดหมายที่ได้จากน้องแต่ก็ กลุ้มใจกับจดหมายที่ได้จากพ่อแม่ของเธอ
“เมกุมิว่าไงบ้าง เธอดูสีหน้าไม่ดีเลยนะ มีเรื่องอะไรที่บ้านเหรอ”
แอนถามเมกุมิอย่าสงสัย น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาพร้อมกับทรุดลงนั่งกับพื้น เหม่ยไม่ริรอคว้าจดหมายมาดูก็อึ้งไม่แพ้กัน
“พะ....พี่.....พี่เมคุมิตายแล้ว พี่เมคุมิตายแล้ว เมื่อคืนนี้ โดยลอบสังหารที่โบสถ์”
“หา! พี่ของเธอพึ่งถูกชำระให้บริสุทธิ์เองนะ หรือว่าเป็นเพราะพวกปีศาจ”
แอนพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“อาจเป็นไปได้เมคุมิ ก็เหมือนเมกุมิ ที่สื่อสารกับปีศาจได้ ถ้าเป็นอย่างนี้ต้องเกิดหายนะกับเมกุมิอีกแน่”
เหม่ยเริ่มทำหน้าเครียด
ทั้งสามคุยกันในเรื่องที่ ทีม ริสสาโด ไม่รู้แต่พอรู้ว่ามีเรื่องไม่ดีกับครอบครัวเมกุมิ หญิงสาวนิ่งไปอยู่นาน จนเหม่ยต้องสั่งให้ดร้ากอนกลับ
“เราจะปกป้องเธอในฐานะเพื่อนและอดีตผู้ปกป้องเอง เมกุมิ”
เหม่ยจ้องตาเมกุมิที่มีน้ำใสๆไหลตลอด เมกุมิเข้ากอดเพื่อนสาวที่นั่งคุกเข่าข้างหน้าเธอ พวกริสสาโด ยิ่งเห็นทีมของเมกุมิก็ยิ่งดูเหมือนจะอิจฉาขึ้นเรื่อยๆ
“พวกเขากอดกันด้วยเหรอเนี่ย นี่ทำไมกลุ่มพวกเราไม่ทำแบบนี้กันบ้าง”
“................................ฝันไปเถอะ!
”ชายทั้งสองตะโกนใส่คันมูริ แล้วมองกันจนหน้าแดงปล่อยให้คันมูริตัวแข็งอยู่กับ ที่แอนก็เลยเดินมาทางคันมูริแล้วแตะไหล่เพราะเห็นว่าคันมูริอาการไม่ดี
“เป็นไรเปล่าค่ะ ดูคุณจะไม่สบาย”
“มะ....ไม่เป็น ฉันยังดีอยู่ ฮือออออ”
“ว้าย! คุณร้องไห้ด้วย ขอโทษค่ะ”
แอนหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาของคันมูริที่ไหลเป็นลำธารอาบแก้ม ชายผมเทาตกใจจนต้องจับมือของหญิงสาว ฝ่ายหญิงเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ไม่เป็นไร ผมเช็ดเองได้...............อ๊ะนี้ของคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณเก็บเอาไว้เถอะค่ะ”
“อ้าว! ขอบคุณเธอไม่มีจดหมายเลยเหรอ”
“ไม่มีหรอกค่ะ ครอบครัวฉันรู้ว่าฉันมาที่นี่ไม่กี่วัน และอีกอย่างฉันเองก็ไม่มีญาติที่จะรู้ว่าฉันมาที่นี่นอกจากพ่อของฉันเท่านั้นค่ะ”
คันมูริได้ยินก็เงียบหญิงสาวก็วิ่งกลับไปที่กลุ่มของเธอแล้วช่วยพยุงเพื่อนสาวของเธอ คันมูริก็เก็ยผ้าเช็กหน้านั้นไว้ในกระเป๋าของเขาทั้งสองทีมต่างก็กลับที่พักกัน พวกของโมโกมอนก็รู้จักพวกของเมกุมิมากขึ้นความเข้าของแต่ละทีมที่ต่างก็นก็กลายเป็นมิตรได้อย่างง่ายดาย
ความคิดเห็น