คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คุณพ่อที่จากบ้านเกิด
เวทย์ไฟที่ลุกขึ้นมาเป็นวงใหญ่ทำให้พวกปีศาจชุดเกราะกระเด็นไปตัวละทิศโดยที่พวกเมกุมิไม่โดนลูกหลง
“แอน! เป็นไงบ้างเลือดเธอไหลไม่หยุดเลย”
“เวทย์นั้นไม่ใช่เวทย์ของฉันนี่ค่ะ”
เมกุมิกับเหม่ยฟังแล้วตกใจ พวกเธอหันไปมองชายอีกสามคนที่วิ่งมาทางเธอ พวก ริสสาโด ยืนมองพวกเธอ เมกุมิก็รักษาแอนจนแผลหาย เงาของใครบางคนทับร่างของหญิงสาวทั้งสาม แอนเป็นคนแรกที่หันหน้ามามองอย่างช้าๆ
“พะ.....พะ....พ่อ เหรอ”
“ไงบาดเจ็บมากหรือเปล่า แอน”
แอนลุกขึ้นมาก้มหน้าให้กับชายที่ยืนมองเธอและเธอยังเรียกเขาว่า พ่อ อีก
“พ่อ อ่ะ จะตามมาทำไหม บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเป็นห่วง อ่ะ ตามมาทำไมก็ไม่รู้แล้วไม่ไปเขียนตำราต่อเหรอ พ่ออออ!!!!”
ใช่หนุ่มใช้นิ้วปิดหูเพราะเสียงของหญิงสาวตัวเล็กนั่นดังจนคนอื่นๆ ต้องปิดหูเหมือนกัน เธอเริ่มทำหน้าหงุดหงิดใส่พ่อของเธอ
“พ่อเอง ก็เป็นห่วงลูกแล้วลูกเองก็ไม่กลับบ้านหลายวันแล้ว พ่อก็เป็นห่วงลูกนี่”
“หึ แล้วทำไมต้อตามมาด้วยทำไมไม่เขียนจดหมายมาแทนล่ะ หนูไม่เข้าใจเลยตระกูลผู้ใช้เวทย์อย่างพวกเราไม่เห็นจำเป็นต้องเดินทางมาเองก็ได้นี่ค่ะพ่อ”
“คือออออ ว่า ฮืออออ แอนลูกจะให้พ่อกลับบ้านจริงๆเหรอลูก”
“ใช่ค่ะ”
แอนพูดด้วยถ้อยคำที่ไม่เกรงใจต่อพ่อของเธอ ถึงแม้ว่าเธอกับพ่อของเธอจะมีเห็นผลพอ เมกุมิเดินมาทางด้านหลังแอนแล้วแตะไหล่หญิงสาวเบาๆ
“พ่อเธออาจจะพึ่งมาให้เขาอยู่ต่อก็ได้นี่นา”
เมกุมิยิ้มให้สาวผมยิกที่เสื้อขาดเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน ทางเหม่ยเองก็แค่พยักหน้าให้เท่านั้น แอนหันหน้ากลับไปทางพ่อเธอ
“ใช่ๆ แล้วหนูเมกุมิพูดถูกให้พ่ออยู่ต่อนะ แอนนา”
“พ่ออออ ค่ะ!!!”
ตะวันตกดิน ทั้งสองทีมกับอีกหนึ่งคนก็ต้องนอนนอกเมือง(เพราะเข้าเมืองไม่ทัน)
“เมกุมิ ให้พวกเขาอยู่ใกล้พวกเราจะดีเหรอ”
เหม่ยถามหญิงสาวผู้เป็นหัวหน้าแล้วมองไปยังพวก ริสสาโด เมกุมิทำยิ้มมุมปากแล้วเดินไปยังชายสามคน เธอยืนมองชายสามคนแล้วโน้มตัวลงมองชายทั้งสาม(เพราะพวกริสสาโดกำลังนั่งคุยกันอยู่)
“พวกนาย ยอมเป็นผู้รับความทุกข์ร่วมกับ พวกเราไหม”
ทั้งสามมองหน้ากันก่อนที่หัวหน้าของพวกเขาจะตอบคำถามกับหญิงสาวที่มองพวกเขา
“แน่นอนพวกเราจะยอมร่วมทุกข์กับพวกเธอเอง”
เมกุมิก้มหน้าถอนหายใจใหญ่แล้วยื่นมือมาทางโมโกมอนแล้วยิ้มอย่างอบอุ่นให้
“ต่อไปนี้เราจะไม่ใช่แค่มิตรแต่จะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
“อืม.................”
โมโกมอนจับมือของหญิงสาวตรงหน้าเข้าพบว่าแสงสว่างรอบตัวเธอแผ่กระจายออกไปเป็นรัศมีเล็กทำให้แสงตาเล็กน้อย พอแสงสว่างหายไปชายที่จับมือหญิงสาวลืมตาขึ้นพบว่าเป็นหญิงสาวผมยาวสีขาวที่เขาเคยจับมือในวันที่มีปีศาจสีแดงมาทำร้ายพวกเมกุมิ (ปีศาจตัวนั้นชื่อว่า Lefter Phobitan เลเวล 25 O_o”)
“เมกุมิคุณ.........ผมยาวหรอครับ”
“อ๋อ......ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแต่รู้สึกว่าจะเป็นการตอบแทนอะไรซักอย่างจากพี่สาวฉันน่ะ”
“การตอบแทนหรอครับ”
เมกุมิปล่อยมืออกจากโมโกมอนแล้วเดินไปยังพวกของเธอ ชายหนุ่มผมทองมีเคลานิดๆ (พ่อของแอนเอง) นั่งข้าง พวก ริสสาโด
“จริงอย่างที่แอนว่า ถ้ามาอยู่ใกล้กับเด็กสาวคนนั้นจะเจอกับเรื่องแปลกๆตลอด ราวกับว่าเธอมีศัตรูมากมายจริงด้วย ทั้งที่ดูไงเธอก็เป็นคนที่น่าเคารพมากกว่าเยอะเลย”
“เอ๊ะ! ที่บ้านเกิดของพวกเธอเป็นยังไงหรอครับ คุณ.........................”
“เรียกฉันว่า อาครัน ฉันเองก็นั่งอยู่แต่ในห้องไม่หลับไม่นอน จนลูกๆของฉันเรียนเรื่องตำราเวทย์จบหมดทุกคน คนที่ฉันเป็นห่วงที่สุดคือ แอน เธอชอบอ่านตำราที่ฉันเขียนแต่ เธอเองก็ไม่รู้ถึงจุดที่จะทำให้เวทย์มนต์แรงขึ้นเลย”
ใน คฤหาสน์หลังหนึ่งเด็กสาวผมสีทองยาวอายุราว 10 ปี เดินเข้ามาในห้องที่มีแต่หนังสือวางเต็มไปหมดแล้วยังมีชายคนหนึ่งนั่งในห้องนั้นด้วย
“คุณพ่อค่ะ ทำไมเวทย์แต่ละอย่างที่หนูใช้มันถึงไม่แรงเลยค่ะ พวกพี่ๆเขาใช้เวทย์ได้ไม่กี่บทแต่แรงมากเลยอ่ะค่ะ”
“ลูกคงยังไม่รู้ถึงแก่นแท้ว่าเวทย์ทำยังไงให้แรง แอนถ้าลูกโตแบบพวกพี่ๆก็จะ รู้เอง”
ชายผู้แบบพ่อลูบหัวลูกสาวเบา วันเวลาผ่านไปโดยที่เขาไม่ได้ออกจากห้องเป็นเวลานับปี ไม่ได้ออกมาพบลูกๆของเขาเลย วันหนึ่งที่หญิงสาวผมทองยิกยาวเดินเข้ามาในห้องเขาโดยที่ไม่มีใครเหยียบห้องเขาเป็นปีๆ
“คุณพ่อค่ะ หนูค่ะแอนนา”
“แอนนาเหรอ ลูกโตขึ้นมานะ มีอะไรเหรอถึงได้มาที่ห้องพ่อ”
หญิงสาวก้มหน้าให้กับพ่อของตน ทั้งสองอยู่ห่างกันหลายก้าวแต่ไม่มีใครเดินเข้าหากันเลย
“หนูพบเพื่อนคนหนึ่งเธอทำให้หนูใช้เวทย์ได้คล่องมากเลยค่ะ เธอชื่อ เมกุมิ พ่อคงไม่รู้จักใช่ไหมค่ะ”
“อืม พ่ออยู่ในห้องนี้เป็นปีๆพ่อลืมไปแล้วว่ามีใครที่พ่อรู้จักบ้าง”
แอนเริ่มเงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับพ่อเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง ของเธอคำพูดของเธอทำให้พ่อเธอเศร้าในใจเล็กน้อย
“งั้นหนูจะขอเดินทางไปกับเมกุมินะค่ะ หนูจะไปในที่ที่ไกลจากที่นี้น่ะค่ะ”
“เอ๊ะ! ไกลเหรอไกลมากเลยเหรอลูก”
“ค่ะต้องข้ามทะเลไป แล้วเวลาที่หนูอยู่กับเพื่อนคนนี้หนูมักจะเจอแต่เรื่องแปลกๆด้วยพ่อไม่ต้องห่วงนะค่ะ บ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้วหรอกค่ะ พวกพี่ก็ออกเดินทางไปกันหมดแล้วด้วย งั้นหนูไปแล้วนะค่ะพ่อ”
หญิงสาวเดินออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบถึงขรนาดต้องยกกระโปร่งของเธอขึ้น
...................................................................................................................................................................................
ชายผู้เป็นพ่อมองลูกสาวของเขาที่นั่งดูบาดแผลของตัวเองและชุดที่ขาดของเธอด้วย คันมูริเดินมาทางแอนพอดีเขายื่นผ้าเช็ดหน้าของหญิงสาวขึ้นให้กับเจ้าของ
“ผ้าเช็ดหน้าของเธอเอาคืนไปสิ เธอมีเลือดไหลอยู่นะ(-///-)”
“ยังมีเลือดอยู่หรอค่ะ ตรงไหนฉันไม่เห็นเลยนี่”
หญิงสาวมองความเรียบร้อยของตนว่ามีแผลตรงไหนที่ไม่ได้รักษาอีก คันมูริจับแขนของหญิงสาวแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดใต้แขนของหญิงสาว
ความคิดเห็น