คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 23 Part – Neo
บทที่
23
Part
– Neo
ผมื่อ
นีโอ เ เอเรียส
ถึผมะเป็นเ้าายอันับสอออาาัร
แ่ผมไม่เยรู้สึว่าัวเอเป็นเ้าายเลยสันิ ผมไม่เยอยาเป็นเ้าายเลยสันิ
ผมมันไม่มีุสมบัิที่ะเป็นอะไรที่ยิ่ให่อย่าเ้าายหรอรับ
อีอย่าถ้าพูถึเ้าาย็มี
เนอส ที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว ารมีอยู่อผมน่ะมันไม่ำเป็นเลยสันิ..
ผมใ้เวลาส่วนให่ไปับานฝีมือที่ท่านแม่เยื้อมาแล้วไม่นานเธอ็เบื่อมันและไม่สนใมันในที่สุ
็เหมือนับผม ท่านแม่ไม่เยสนใผมเลยสันิ
เธอพูว่าถ้าเธอให้ำเนิผมเป็นเ้าหิไ้็ี
ไม่ใ่เ้าายที่ไม่ไ้เรื่อแบบนี้
..ผมรู้สึแย่ที่ัวเอเิมาเลยริๆ
นอารานเย็บผีมือที่ผมมัะทำบ่อยๆแล้ว็มีหนัสือนิยายที่ผมอบอ่านมันั้แ่เ็ๆ
เพราะมัน่วยทำให้ผมลืมเรื่อแย่ๆไ้ ผมอบอ่านมันมาเลยล่ะ โยเพาะเรื่อ ‘นาฟ้าผู้แสนี’
เป็นเรื่ออนาฟ้าัวน้อยๆที่หวัะ่วยเหลือผู้นที่ำลัลำบาในที่่าๆรอบโล
ผมื่นมในัวนาฟ้าน้อยมาเลย
เธอ่วยเหลือผู้นโยไม่หวัอะไรอบแทนเลยแม้แ่น้อย แ่ในวามเป็นริแล้ว
นแบบนี้น่ะ...มันไม่มีหรอ
ผมะไ้เรียนทุอย่าเหมือนันที่เนอสและลูายุนนาบาส่วนที่มาเรียนในวั
แ่ผมไม่อบั่วโมเรียนเอาะเลย เพราะทุนมัะมอผมอย่าูถู
ในะที่เนอสไม่ว่าอะไร
สำหรับเามัน็ู่ายายไปะหม เาสามารถเรียนรู้ทุอย่าไ้อย่ารวเร็ว
ลับัน...ผมทำมันไ้ไม่่อยีเท่าไหร่ ถึมันะไม่ไ้แย่อะไรนานั้น
แ่เมื่อเทียบับเนอสแล้ว ผม้อยว่าเามาเลยทีเียว
ผมมัะถูพวลูายุนนาแล้อยู่บ่อยๆ
เพราะผมมันี้ลาเอ มันไม่อยาะสู้ับพวเาเท่าไหร่
แถมใบหน้าอผม...ใบหน้าอผมมันูเหมือนผู้หิ พวเาเลยรู้สึหมั่นไส้ที่ผมอย่าผมเิเป็นเ้าาย
“เ้าายนีโอ
ท่านอาารย์เรียไปพบน่ะอรับ”อยู่พอหลัั่วโมเรียนนรีพวลูายุนนาำนวนหนึ่
นพวนี้ผมุ้นเยับพวเาี พวเามัะอยูถูผมประำ
แ่ผมำื่อพวเาไม่ไ้หรอ ็ผมไม่อยาำนี่นา
“ทะ
ทำไม..”ผมรู้สึไม่ปลอภัย
“ท่านอาารย์เรียไปพบเรื่อารแสอเ้าายน่ะอรับ
หึหึ”ไม่ทันไรผม็ถูันให้เินออไปามพวเาะแล้ว
พวเาพาผมมาหยุรที่ห้อเ็บอสำหรับีฬา
ทำไมพวเาถึพาผมมาที่นี่ ... อาารย์ไม่มีทาเรียผมมาในที่แบบนี้หรอ...
“เิรับ..”หนึ่ในพวเาเปิประูให้ผม
“มะ
ไม่ผม..”ผมส่ายหน้า ้าในมันมืมาและ็ูน่าลัว้วย ผมไม่อยาเ้าไป!
“ิๆ”อยู่พวเา็ผลัผมให้เ้าไป้าในัวผมล้มลับพื้นเพราะพวเามีันั้สี่น
ผมที่ัวเล็ว่าไม่สามารถ้านทานแรอพวเาไ้เลย
ปั!
ประูถูปิอย่ารวเร็ว าม้วยเสียล็อประูทันที
ผมพยายามะบิลูบิประูแ่ไม่ไ้ผล มันถูล๊อา้านอ
้าในไม่มีทาที่ะเปิออไปไ้เลย
“ปล่อยผมไปที!!”ผมพยายามะะโนให้ แ่พวเาเอาแ่หัวเราะอยู่้านอ
“เท่านี้็เรียบร้อย..”หนึ่ในพวนั้นพูออมาอย่าสบายอารม์
“ยัไเ้านั่น็ออมาไม่ไ้นว่าะมืนั่นแหละนะ ิๆ”
ผมไม่รู้ว่าใรพูอะไรบ้า
แ่อนนี้ผมทำไ้แ่นั่อนั่ไห้อยู่ในห้อมืๆนี่ ผมลัววามมื
มันทำให้ผมรู้สึอึอั.. ใร็ไ้
..่วยผมที
“นี่พวนายทำอะไรน่ะ?”เสียผู้หิัึ้นที่อีฝาอประู
เสียอหวานใสมา แ่อนนี้ลับให้อารม์ันสุๆ
“เอ่อ
..ท่านลูน่า นาร์ล ทำไมถึ..”
“พวนายทำอะไรันอยู่!” “สุ่แห้อมาให้ันะ!”
เธอำลัะโนใส่ผู้ายไ้อย่าไม่เรลัว เธอ่าแ็แร่ริๆ
“ะ
ุแห้ออะไร พวระผม..”
“ส่มาเี๋ยวนี้! อยาเอีรึไ!!”สิ้นเสียนั้นผม็ไ้ยินเหมือนเสียอบาอย่าลพื้น
ับเสียวิ่หลายฝีเท้า
แร๊
เอ๊ะ..
เสียปลล็อุแทำให้ผมสะุ้
เธอมา่วยผมั้นเหรอ??
เ็สาวัวเล็อายุเธอน่าะพอๆับผม
เส้นผมอเธอเป็นสีฟ้าอ่อนพอมอารนี้มันูสว่าไสวมาเลย ผิวเธอาวั่ไ่มุ
วาอเธอเป็นสีเียวมรสใส
ารแ่ายอเธอเป็นุสีน้ำาลแบบระโปรยาวถึเ่า
เธอเหมือนับ
...นาฟ้าเลย
“นี่
เป็นอะไรรึแปล่า!??”เธอรีบร้อนมาหาผม่อน
เธอเอามือลูบหลัผมราวับะปลอบโยน
แ่พอเธอทำแบบนั้นไม่รู้ทำไมน้ำาผม็ไหลลมาอี
“ฮึ
ฮือออออ”
“นี่ใเย็นๆไม่้อลัวนะ”เธอพยายามปลอยโยนผม
ผมเยหน้ามอเธอัๆ
ผมวระอบุเธอที่มา่วยผมเอาไว้ แ่ทำไมผมถึพูอะไรไม่ออเลยนะ?
“่ะ..ุเป็นใรรับ?
ฮึ”
“ันื่อลูน่า
ลูน่า นาร์ล พอีันผ่านมาแถวนี้น่ะ ว่าแ่นาย..เอ้ย ุโอเมั้ย?”
“ผม...ฮึ..ผม”
ผมพู่อไปไหว
ผมน้ำาอย่าน่าเลีย่อหน้าเ็ผู้หิเหรอเนี่ย ..น่าอายที่สุเลย
เธอิว่านอย่าผมมันน่ารัเียแน่ ผมพยายามะหยุร้อไห้ แ่ทำไม่ไ้เลย
แ่เินา
เธอใ้แนเสื้ออเธอับน้ำาอผมอย่าอ่อนโยน เธอูไม่มีท่าทีรัเียผมเลยสันิ
ลับันเธอพยายามะปลอบผม น้ำเสียอเธอมันอ่อนโยนมา “ไม่้อลัวนะ
หยุร้อไห้เถอะ”
น้ำาอผมเหิหายไปในทันที
แ่หัวใอผมลับเ้นแรแทน
มันเิอะไรึ้นนะ
...วามรู้สึแบบนี้...
“นายยืนไหวมั้ย
ออไป้านอันเถอะ”เธอพยายามะ่วยให้ผมลุ แ่โร้ายที่ระโปรเธอไปเี่ยวับท่อนไม้ที่พื้นะไ้
ระโปรอเธอารปลายๆออไปนิหน่อย
แ่สำหรับลูุนนาเรื่อแบบนี้มันเป็นเรื่อให่ เธอระโปรา็เพราะมา่วยผม
“อ้ะ
ระโปรา...”เธอับมาูมันแบบไม่ไ้ใส่ใเลยสันิ
“ระ
ระโปรอุ อผมูหน่อย..”
“ไม่เป็นไรหรอ
แ่นิเียวเอ นายรีบลุึ้นเถอะ..”
“แ่เพราะผม
ระโปรุ...”
“ทำอะไรน่ะ?”เสียที่เย็นยะเยือัาทาประู
ผมมอเห็นเาไ้ัเนเลย
เาือเนอส ท่าทาเาะูหุหิ แถมน้ำเสีย็เย็นาอี้วย
ผมใลัวเลยัวปล่อยมือาระโปร
“พวเธอทำอะไรันอยู่??
แล้วลูน่า เธอมาทำอะไรที่นี่”เนอสเินมาหาลูน่า ท่าทาพวเาะรู้ััน
“ันเหรอ?
็มาหานายไ”เอ๊ะ..มาหาเนอส? พวเาเป็นเพื่อนันสินะ?
“มาหาัน??
แล้วทำไมมาอยู่ับผู้ายนอื่นล่ะ?”
“หา??
ันมา่วยเา่าหาล่ะ นี่นายะมาทำหุหิใส่ันทำไม”เธอใ้ำพูห้วนๆุยับเนอส
นั่นทำให้ผมใมา เพราะไม่มีใรในพระราวัใ้ำพูห้วนๆแบบนี้ับเาเลย
ไม่มีใรล้าใ้้วย ถ้าทาพวเาะสนิทันมาพอัว
“ผะ ..ผมอัว่อน”ผมรีบวิ่ออมา เพราะสายาเย็นาอเนอส
ท่าทาเาะอารม์ไม่ีสุๆเลย้วย ..ผมไม่วรทำัวให้เป็นศัรูับเา
ผมเินลับห้อมาแล้วทิ้ัวเอับเีย
เฮ้อออ.. สัมผัสที่เธอลูบหลัผมยัอยู่ๆเลย แถมหัวใ็เ้นแปลเวลาิถึเธอ้วย
ผมเป็นอะไรไปนะ??
รึว่า....ผมะป่วย??
พอถึเวลาทาน้าวเย็นที่ห้อรับประทานอาหาร ผม็ไปิน้าวปิ ผมวระบอเรื่ออาารป่วยอผมับเมประำัวผมีมั้ยนะ??
แ่ผม็ยัิน้าวไ้ปิ ผมไม่ไ้ป่วยหนัอะไร็ไ้
“เนอสไปิน้าวับลูน่าั้นเหรอ?”ท่านพ่อ
หรือพระราาพูึ้น
“ใ่แล้วล่ะ่ะ
สอนนั้นเหมาะสมันสุๆเลย ันหวัว่าเราะไ้ประาศารหมั้นไวๆนะะ”พระราินีพู้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ท่านแม่ทำสีหน้าไม่พอใเล็น้อย
ท่านแม่น่ะไม่อบพระราินีมาั้แ่ไหนแ่ไรแล้ว
เพราะเธอเป็นถึเ้าหิ่าเมือแ่ลับไ้เป็นแ่นาสนม
แ่พระราินีเป็นเพียลูสาวุนนาแ่ลับไ้ำแหน่ที่สูว่าเธอ แล้วอีอย่า
พระราีนิ็เป็นผู้หิที่สวยามมาเลยทีเียว
“นั่นสินะ
ลูน่าเป็นเ็ผู้หิที่ล้าหา และยัามอี่าหา
แู่เธอะถูอถูใมาไปรึเปล่า”พระราาพูอย่าสบายอารม์ มะ หมายวามว่าไ??
ลูน่า ับ เนอส พวเาะหมั้นันอย่านั้นเหรอ?
“็แหม
เธอเป็นเ็ที่น่ารัและอ่อนโยนนี่ะ เนอสเอ็ูอบเธอ้วย”
แปล๊บ...
ทำไมผมรู้สึปว้าใแปลๆันนะ
เนอสอบเธอั้นเหรอ? ไม่มีทาหรอน่า นอย่าเนอสะอบใรไ้ันล่ะ
เามัะมอทุๆอย่า้วยสายาเยือเย็นและน่าเบื่อ
แล้วทำไม...ถึ้อเป็นเธอนนั้น้วยล่ะ?
“ั้นเหรอๆ
็ีเราเร่ารประาศารหมั้นเป็นอาทิย์หน้าเลยเป็นยัไล่ะ?”พระราามีสีหน้าพออพอใ
“ิั้นอัว่อนนะะ”อยู่ๆท่านแม่็พูึ้น
เธอเ็ปาแล้วลุึ้นโ้ ท่าทาเธอูเหมือนะไม่พอใ
เธอส่สายาเย็นยะเยือมาให้ผม หมายวามว่าผม้อามท่านแม่ไปสินะ?
ผม็ลุึ้นแล้วโ้ให้พวเาทั้สอ
และเินามท่านแม่ไปิๆ
“ยัยผู้หินนั้น! ิว่าัวเอเป็นใรันแน่
ิว่าส่ลูายัวเอไปแ่ับลูสาวอยุเอเอแล้วะไ้มีอำนาในระทรวเวทมน์เพิ่ม้วยรึไ
ยัยผู้หิมัให่ใฝ่สู!!”ท่านแม่เินอย่าหุหิ
ผมเินามท่านไปอย่าเียบๆ
ผมรู้ว่าไม่วรพูอะไรเลยะีว่า
“ถ้าเิแเป็นผู้หิมันะสะวมาว่านี้
ันะส่แไปแ่านับเ้าาย่าเมือะ
ันเบื่อที่ะ้อเป็นแ่นาสนมนี่เ็มที ทำไมแถึไม่เป็นผู้หินะ!! ถึะเป็นเ้าายแ่แมัน็ไม่ไ้เรื่อ!!”
...อึ
ท่านแม่พูถึเรื่อนี้อีแล้ว สำหรับท่านแม่แล้วผมมันเป็นแ่เรื่อมือสินะ...
“เฮอะ! น่าหุหิริๆ แะไปไหน็ไปะ อนนี้ันไม่อยาะเห็นหน้าแ!!”ท่านแม่หันหน้าลับไป
“รับ
ท่านแม่”ผมโ้ลา
ผมเินลับห้ออย่าเหนื่อยล้า
แ่อยู่ๆผม็เห็นใรบานำลัเินอยู่รหน้าผม เส้นผมสีฟ้าอเธอปลิวไสว
ือเธอนนั้นแน่นอน..ลูน่า ทำไมผมถึหลบัวเ้าำแพ็ไม่รู้
“เฮ้ออออ...”เธอถอนหายใเบาๆ
รอบัวเธอไม่มีเมอยิาม เธอเินลับห้อเพียนเียวอย่าั้นเหรอ?
พอรู้สึัวอีทีผม็แอบามเธอมานถึห้อนอนอเธอะแล้ว
เอ๊ะ..แบบนี้มันเหมือนพวโริรึเปล่านะ??
ริสิ
ระโปรอเธอ!!
ผมรีบวิ่ลับไปที่ห้อ แล้ว็หยิบอุปร์เย็บผ้าเอาอย่ารวเร็ว
ผมลับมายัหน้าห้ออเธอ ผมรวบรวมวามล้าอยู่นานถึะล้าเาะประู
แร๊
“เอ๊ะ??..”เธอูใเล็น้อย
อนนี้เธอไม่ไ้ใสุ่สีน้ำาลนั่นแล้ว แ่เธอมาใสุ่สีาวที่มีลูไม้และระบายเ็มไปหมเลย
อนนี้ไม่ว่าะมอยัไเธอ็เหมือนเ้าหิไม่มีผิ
ึัๆ
หวา...หัวใผมเ้นแระแล้ว
“อะ
เอ่อือว่าผม..ผม..”ผมไม่รู้ะพูยัไ่อี อยู่่อหน้าเธอแล้ว ผมทำัวไม่ถูเลย!!
“เ้าายนีโอมีธุระอะไรับันเหรอเ้าะ?”
“ือว่า
..เรื่อระโปรอุ ผม..ผมอยาะใ้
ไ้โปรให้ผม่อมระโปรอุ้วยเถอะนะรับ!”
“ ะ
ันไม่ิมาหรอ่ะ รอยานิเียวเอ...”เธอูไม่ไ้สนใรอยานั่นเลย
รอยานิเียวะทีไหนันละรับ! เสื้อผ้าอเธอ้อมาาเพราะผมยัไผม็้อรับผิอบ!
“ไ้โปรให้ผมรับผิอบเถอะ
ผมรู้สึผิริๆ”
ผมพยายามอร้อ
ถึารมาอผู้หิเ้าห้อในเวลานี้มันะไม่วร็เถอะ
แ่ว่าผมไม่ไ้มีวามิในแ่นั้นเลยนะรับ!! ผมแ่อยา่อมระโปรืนเธอเท่านั้นเอ
แถมพรุ่นี้เ้าเธอ็อาะไม่อยู่ที่นี่แล้ว้วย..
ลูน่าเธอยิ้มอ่อนๆ
ยิ่ทำให้หัวใผมเ้นแรึ้นไปอี ทำไมเวลาอยู่ับเธอหัวใอผมมันเ้นแรั
มันูแปลๆไปหน่อยนะ!!??
เธอให้ผมเ้ามาไ้
ผมอเธอนั่รโฟาแล้วรีบเย็บระโปรอเธอให้ไวที่สุเท่าที่ะทำไ้
แ่ถ้าเิทำไวเินไปานอาะไม่สวย็ไ้ ผมิแบบนั้น็เลย่อยๆเย็บแทน
“เ้าายนีโอเ่เรื่อานเย็บปัถัร้อยัเลยนะเ้าะ”อยู่ๆเธอ็เิผมุย
เอ๊ะ? มาุยับผู้ายเรื่อานฝีมือแบบนี้มันออะแปลๆไปหน่อยมั้ยรับ? ะ
แ่ว่าเพราะผมเผลอไป้อรอยยิ้มอเธอเ้าเป็นทำให้หัวใผมเ้นไม่เป็นัหวะเลย...
นะ นะ นี่หัวใอผมเป็นอะไรไปเนี่ย
“ือว่า ผม..ผมอยู่เยๆไม่มีอะไรทำ ะ
็เลยเอาอุปเย็บปัถัร้อยอท่านแม่มาทำ่าเวลาไปบ้า ะ ็เท่านั้นเอรับ มะ
ไม่ไ้เ่มามายอะไร”
ว่าเสร็ผม็ั้หน้าั้หน้าเย็บ่อไป
เธอวนผมุยบ้าเป็นระยะ ผมแอบหันไปเหลือบมอเธอบ้า เธอเป็นเ็ผู้หิที่สวยับามานหนึ่เลย
แ่เพราะผม้อเธอมาไป เธอเลยหันลับมามอผมบ้า
ทำไมพอสบาับเธอแล้วหัวใผมมัน็เ้นแรอี ผะ..ผม้อเธอมาไม่ไ้เลย
วันนี้หัวใผมเป็นอะไรไปนะ!
“สะ เสร็แล้วรับ” “ผมทำไ้เท่านี้ ้อออภัย้วยริๆ”
“มะ
ไม่หรอ่ะ! ้ออบุมา่าหา
อบุนะเ้าะเ้าายนีโอ”เธอยิ้มให้ผม ูเหมือนเธอะูีใมา
ผมไม่อยาให้เธอใ้ำสุภาพับผมเลย ผมอยาให้เธอุยับผมแบบปิ
เหมือนับที่เธอุยับเนอสมาว่า..
ทำไมพอพูถึเนอสผม็รู้สึเ็บแปล๊บๆึ้นมานะ
“อะ
เอ่อ ..ือว่า ไม่้อใ้ำสุภาพับผมหรอรับ..ระ เรียนีโอเยๆะีว่า..”
“เอ๊ะ??
ะีเหรอะ”
“ะ
รับ!”
“ไ้สิ
นีโอ”
“แหะๆ”เพราะีใมาเินไป
ผมเลยเผลอหัวเราะแบบหน้าโ่ๆออไป ะ ่อหน้าเธอเลยนะ ใเย็นหน่อยสิัวผม!!
“ะ ั้นผมอัว”ผมเสร็ธุระแล้ว ผมเปิประูออไปแ่เหมือนมีผมีออมาาทาเินทำให้ะเียผมับ
ผมใเินไปหน่อยไม่สิ ผมใมาเลย! เพราะผมไม่่อยถูับวามมื
ผมระโลับเ้าห้อ แล้วไปหลบหลัอลูน่า หวา..ลิ่นหอมั
เธอูใับารระทำอผมเล็น้อย
แู่เหมือนว่าะไม่ไ้ว่าอะไร
“ะ
อโทษรับ ผะ ผมลัว..”
“ั้นันะไปส่เอนะ”ลูน่าเินไปุะเียอัวเอ
เอ๋?? แบบนั้นมันะรบวนเธอเินไปนะรับ
“เอ๋?
แ่ว่า ...มันะรบวน”
“ไม่เป็นไรหรอ
มาสิ” ...ผม ปิเสธำเิอเธอไม่ไ้เลย
ผมเาะแนอเธอเินไปามทาแล้ว็ี้ทาลับให้เธอไป้วย
ถึะหลับาอยู่ลอแ่ผม็ำทาที่นี่ไ้ี
ยัไที่นี่็เป็นบ้านอผมเพราะะนั้น ผมไม่ทาหลทาในบ้านัวเอหรอ!
ะ
แ่ว่าแนเธอนิ่มั แถมลิ่น็หอม ผะ..ผมไม่อยาปล่อยเลย อ้ะ!! แบบนี้มันเหมือนโริัๆ!!
พั่บๆๆ
ู่ๆ็มีเสียา้าหลั ระ รึว่าะเป็น..ผี!!
“ใรน่ะ..!!”ลูน่าหันามเสียที่มา ส่วนผมไ้แ่อแนอเธอแน่น อ่ะ..ทำไมนิ่มั?
“หวา!!”
“ ิ้บๆ ”
เ้าอเสียบินเ้ามาเาะที่ะเีย
ผม่อยๆเปิามัน มันือน มันะหลเ้ามาแน่ๆ ท่าทามันเอียอมอพวเรา นะ
น่ารัั!
“อะไรัน แเอเหรอ มานี่สิ”ลูน่ายื่นมือไปหามัน
มันทำามลูน่าอย่าว่า่าย ผมมออย่าะลึ ะว่ายัไีล่ะ ผมว่ามันสุยอเลย
เธอุยับนรู้เรื่ออย่านั้นเหรอ?? “ไม่มีผีอะไรหรอน่า นายไม่้อลัวไปหรอ”
ผมพยัหน้าแรๆ
เรื่อนั้นน่ะ...ผมรู้อยู่แล้วล่ะรับ แ่ผมยัไม่อยาปล่อยมือาแนอเธอเลยนี่นา
ะ..ะมอผมว่าโริ็ไ้นะรับ! ผมอยาะอยู่ับเธออีสันิ
อย่าน้อยแ่อนนี้็ยัี ผมไม่อยาะปล่อยเธอไปไหนเลย ผมไ้แ่อให้พวเราถึห้อให้้าล
“ุลูน่า
ือ..ผมอบุมานะรับ ทะ ที่่วยผมไว้่อนหน้านี้ ละ ละยัมาส่ผมแบบนี้อี..”ผมรีบพู่อน
เพราะใล้ะถึห้ออผมแล้ว าทาที่เินมานี่็น่าะใล้แล้วล่ะ
“นี่..”
“อ้ะ?
รับ?”
“นายให้ันเรียนายว่านีโอเยๆ
นาย็วระเรียันว่าลูน่าอย่าเียวเหมือนันนะ”
“ะ
แ่ว่า...” ะให้ผมเรียผมแบบสนิทสนมแบบนั้นไ้เหรอรับ?
“ไม่ั้นันะลับไปเรียุว่าเ้าายเหมือนันนะะ”
“เอ๋??!! ผะ ผม..เอ่อ” “เอ่อ..ลู ..น่า” ผมพยายามะเรียื่อเธอ ไม่ไหวเลย
แ่เรียื่อผม็รู้สึอายไปหมแล้ว แ่พอเรียออไปผม็รู้สึในใมันโล่และรู้สึัี้นิๆ้วย
“แหะๆ
ลูน่า ผมีใั”ผมหัวเราะแบบโ่ๆออไปอีแล้ว แ่่ามันเถอะ อนนี้ผมรู้สึมีวามสุอย่าบอไม่ถูเลย
“ว่าแ่ นีโอ..” ลูน่าวาะเียไปรอบๆ “ที่นี่ที่ไหนเหรอ?”
ผมลอมอรอบๆู
ม่านหมอแบบนี้มัน... อย่าบอนะว่านี่ะเป็นเวทับัที่เยใ้เมื่อหลายปี่อน!!??
ม่านนี่ะไม่หายนว่าะมีนมาเปิมันา้านอ แบบนี้็หมายวามว่าผมับลูน่าโนัเอาไว้ในนี้อย่านั้นเหรอ??
หรือเพราะ...เพราะผมิ ออะไรแบบนั้นไป!!?
เพราผม ...เธอ้อมาเอเรื่อแบบนี้.. ผมรู้สึสมเพัวเอริๆ
ผมทำอะไรไม่ถูนอาร้อไห้ออมา ลูน่าเธอยัปลอบโยนเหมือนเิม
เธอูไม่่อยแื่น เธอเป็นนที่ใเย็นมาๆนหนึ่ที่ผมเยเอมาเลย
ผมอธิบายเรื่อม่านนี่ับเธอ
และูเหมือนเธอะส่นที่ไหล่อเธอออไปามน้านอมา่วย ในเวลาแบบนี้เธอ็ยัยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยน
วูบ...
ม่านับั่อยๆหเล็ๆล
มันำลัะหายไปโนที่ะลืนพวเราไป้วยอย่านั้นเหรอ? ลูน่าเริ่มสำรวพื้นที่รอบๆ
แ่ไม่มีทาเลยที่ะออไปไ้โยไม่มีนเปิออา้านอ
มัน่อยๆหเล็ลเรื่อยๆนะบีบัวอพวเราอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไร
ไม่้อลัว”เธออผมเบาๆ ในเวลาแบบนี้เธอ็ยัอุส่าเป็นห่วผม ออเธอ..อบอุ่นั..
ในอนนี้ผมิว่า...ถึะายไป
ผม็ไม่รู้สึเสียใอะไรอีแล้ว..
“ในนามอ้าสับ
ธันเอร์!!”
เปรี้ย!!
ม่านับัถูทำลาย้วยเวทสายฟ้าอุพ่อบ้านอลูน่า แ่เนอส็อยู่้วย
ูเหมือนเาะใมา ผมไม่เยเห็นเนอสทำหน้าแบบนี้มา่อนเลย ลูน่าเธอลายอผม
“ุหนู!! โีริๆที่ปลอภัย”
“ผมเห็นนัวนี้มันอาละวาทำลาย้าวอแถมยัส่เสียร้อัไปทั่ว
เลยสัหร์ใว่าะเิอะไรับุหนูรึเปล่า ีริๆที่ยัปลอภัย”
เ้านัวนั้นไปพานอื่นมา่วยไ้ริๆ
“เ้าายนีโอ!! เป็นอะไรรึเปล่าเ้าะ!”
“ิั้นใมาเลยนะะ
อยู่ๆท่าน็หายออไปาห้อบรรทม!!”
“เ้าาย!!”
พวเมที่อยู่รอบๆเริ่มเ้ามารุมล้อมผม
อันที่ริผม็ไม่ไ้เป็นอะไรมานัหรอ ผมำลัะถูพาออไป
ผมอยาะไปหาลูน่าสัหน่อยแ่ว่า ผมลับเห็นเนอสอเธอ..
สีหน้าอเาเอ่อล้นไป้วยวามรู้สึรั...
แปล๊บ..
...ผมรู้สึเ็บที่หน้าออีแล้ว
“เฮ้อ...”ผมถอนหายใหลัาเ้าห้อนอนัวเอมา
ทำไมนะ ผมรู้สึสบใไม่ไ้เลย มันเป็นเพราะอะไรัน
“ปะ
เป็นอะไรไปเ้าะ รึว่าบาเ็บรไหน” เมประำัวอผมถาม ผมวระบอเธอเี่ยวับอาารป่วยอผมะแล้วล่ะ
“ือว่า..ผมรู้สึหัวใเ้นแร
บารั้็รู้สึเ็บที่หน้าอ ผมิว่า...ผมน่าะป่วย”
“เอ๋??”เมทำสีหน้าสับสน
“ผมไปเอเ็ผู้หินหนึ่มา
แล้วั้แ่เอเธอผม็เป็นแบบนี้ลอ ผมิว่าผมะป่วย..”
“ป่ะ
ป่วยอะไรันะ..”เมเินเ้ามาุเ่ารหน้าผม “นั่นเรียว่าอาารหลุมรันะเ้าะ!!”
เอ๊ะ..
หลุมรั..? รั..
ำว่ารั้อไปมาในหัวอผม
แล้วพอผมนึถึหน้าอลูน่า ใบหน้าผม็ร้อนัอย่าไม่ทันไ้ั้ัว
“ายริ
เป็นเรื่อที่น่ายินีริๆเลยนะะ
เ้าายหลุมรัใรเ้าเหรอเ้าะ?”เมประำัวผมทำสายาเป็นประาย
พวผู้หินี่อบเรื่อรัๆันริๆเลยนะ
“ะ...ู่หมั้นอเนอสน่ะ”
ประายในาอเธอหายไปในทันที
“....โอ้ว ไม่นะ..”
รุ่เ้าผมรู้่าวาเมประำัวผมว่าลูน่าเธอำลัะลับบ้านอเธอเ้านี้
ผมรีบหยิบหมายที่ผมั้ใเียนให้เธอทั้ืน
อย่าน้อยๆพอเธอลับไปผม็อยาะุยับเธออยู่ อย่าน้อยแ่หมาย็ไ้
ผมำลัวิ่ไปหาเธอแ่ระหว่าทา็เอับเนอสที่เินสวนมา
เาเอ็ไปส่เธออย่านั้นเหรอ? แ่อนนี้ผมไม่มีเวลามาิอะไรอีแล้ว
ผมรีบวิ่ไปหาเธอ อนนี้เธอับพ่อบ้านอเธอำลัะี่ม้าออไปแล้ว
“ะ
เี๋ยว่อน..!!”ผมะโนเรีย “แ่ๆๆ”
เพราะร่าายผมไม่่อยไ้ออำลัาย แ่วิ่แ่นี้็ทำให้ผมเหนื่อยหอบะแล้ว
“่อยๆหายใ็ไ้นะ
นีโอ”ลูน่าพูับผม
“ือว่า..ลูน่า”
“หือ?”
“ผม..”ผมยืนหมายให้เธอ
ลูน่ารับทั้ๆที่ยัอยู่บนหลัม้า “ไ้โปร เป็นเพื่อนทาหมายับผม้วยนะรับ!!”
พะ
...พูออไปแล้ว ทำไี.. เธอะลมั้ยนะ
ถ้าเิมันรบวนเธอเินไปผมะทำยัไี..??
“ถ้าเิ
มันะรบวนเธอ ผม็...”
“มะ
ไม่ใ่แบบนั้นหรอนะ ..อะ อื้ม! ไ้สิ! แ่ันเียนหมายไม่เ่หรอนะ”
“อื้ม! อบุนะ!”ผมยิ้มอย่าโล่อ
พ่อบ้านอลูน่าหันไปมอทาอื่น เาเป็นอะไรไปนะ?
“ั้น ันไป่อนนะ”ลูน่ายิ้ม โบมือให้ผม ผมโบมือลับไป
“ะ
เินทาปลอภัยนะ”
ว่าเสร็ผม็วิ่ลับเ้ามาในพระราวั
ผมไม่เยรู้สึโล่ในานี้มา่อนเลย เพราะผมรู้อารม์ีเินไป
นไม่เห็นว่าเนอสยืนูทุอย่าอยู่้าในนี้ เาวาสายามอผม
ผมสะุ้นิหน่อย
แ่ว่า...ผมัสินใแล้ว ว่าผมะรัเธอ ่อให้เนอสมาห้าม็าม..ผม..
“หึ..
ท่าทาูมีวามสุีนะ”เนอสยิ้มเยาะ
“อึ..เนอส”
“อะไร??”
“ลูน่าน่ะ
นายิยัไับเธอเหรอ?”ผมอยาถามวามรู้สึริๆอเนอส
เนอสเบิาว้า
แล้วเา็ยิ้มอย่าริใที่สุเท่าที่ผมเยเห็นมา “..มาว่าอะไรในโล
เธอือสิ่สำัอัน”
“ผมเอ็...ผมไม่ยอมแพุ้หรอนะ”
เนอสมอผมแล้วสายาอเา็เปลี่ยนไป
มันไม่ใ่สายาูถู แ่เป็นสายาที่ราวับไร้วามลัวใๆ “ถ้าิว่าทำไ้
็ลอูสิ”
ว่าเสร็เนอส็เินสวนทาผมไป
ผมไม่ไ้เลียสายานั่นหรอนะ แ่ลับัน...มันทำให้ผมรู้สึโล่ใแปลๆ ผมอยาะเปลี่ยนัวเอ
อยาะเป็นนทีู่่วรับเธอให้มาว่านี้
ลูน่า..
นาฟ้าผู้แสนีอผม...
============================================================
หลรันมีเ้าอแอบมออยู่ทุ๊วานนนนนนนนนนน~~
//ไม่มีไรมา //แ่อยาร้อเพลเยๆ
นี่ันเียนอะไรลปายยยยยยย เียนไปแล้วรู้สึเินไปหมเลย่ะ าเม่าทะลัอริๆ
ปล.ทำไมอนนี้มันย๊าวยาวหนอ
ความคิดเห็น