ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Nor Like 13 - Plan B
| Nor Like by HS Black Ranger 13 Plan B “ฮะ ฮัดเช้ย!!” “เป็นหวัดเหรอพี่สึโยชิ?”สึโบมิถามพลางเงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร ส่งสายตาเป็นเชิงห่วงใยไปให้พี่ชายที่นั่งเช็ดน้ำมูกอยู่อีกฝากฝั่งโต๊ะ จมูกของเด็กหนุ่มติดจะแดงๆแถมหน้าก็ซีดเซียวลงไปถนัดตา ...ทั้งๆที่เมื่อคืนก็ปกติดีแต่ตื่นมาตอนเช้าพี่เธอกลับป่วยซะแล้ว? “นิดหน่อย”สึโยชิตอบเลี่ยงๆ เขาเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจสายตาจับผิดคู่นั้นแล้วเสเอื้อมมือไปหยิบซอสแทน ...แล้วเพียงปรายตามองรอบโต๊ะอย่างไม่ตั้งใจ คิ้วสวยก็ต้องเลิ่กขึ้นด้วยความพิศวง “แล้วนี่คนอื่นหายไปไหนหมดน่ะ?” “พี่จำไม่ได้รึไง? ที่พี่มิสึกิกับพี่มิซึรุต้องรีบกลับไปเยี่ยมป้าโอฮาเอะที่ฮอกไกโดน่ะ เขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วพวกเราก็นัดกันไว้ว่าจะตามไปเย็นนี้ไม่ใช่รึไง?”คำตอบของสึโบมิที่เขาใช้เวลาประมวลผลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักร ับรู้ ...รู้สึกว่าวันนี้เวียนๆหัวชอบกลอยู่... “แล้วพ่อล่ะ?”เขาไพล่ถามไปยังอีกคนที่ปกติลงมาร่วมโต๊ะไม่เคยขาด เด็กสาวเพียงยักไหล่ “สงสัยจะยังไม่ตื่น ช่วงนี้พ่อเครียดกับงานมากไปจนนอนไม่หลับ หมอเลยจ่ายยานอนหลับมาให้ นี่หนูก็กะว่าอีกสักพักค่อยไปปลุก”ว่าพลางก็ก้มลงไปจัดการอาหารต่อแบบไม่สนใจอะไรนัก ...เธอเลยไม่ทันเห็นว่าดวงตาของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามนั้นไหวระริกอย่างชอบใจ... แม้จะเป็นช่วงกลางวันท้องฟ้ากลับดูขมุกขมัวชวนหดหู่ เสียงคำรามแผ่วๆจากสายฟ้าที่ลั่นแปล็บอยู่ไกลๆเรียกให้เด็กหนุ่มร่างบางสะดุ้งเป็นพักๆ แต่แล้วก็ต้องตัวแข็งเป็นรูปสลักหินเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆจากมือเรียวบางที่นำมือของเขาไปกุมจนร้อน ...ร้อนไปทั้งตัว ยูยะเสหลบสายตาหยาดเยิ้มของสึโยชิที่จับจ้องไม่เลิก ดวงหน้าขาวแดงก่ำ ตื่นเต้นเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้แค่เพียงอีกฝ่ายกระชับฝ่ามือที่เกาะเกี่ยว ความอบอุ่นแล่นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายนิ้ว “ฮัดชิ้ว!!”เสียงจามเบาๆทำลายบรรยากาศจนยูยะสะดุ้งน้อยๆ เด็กหนุ่มจ้องใบหน้าคนที่บัดนี้ตาหวานฉ่ำกว่าปกติด้วยความห่วงใย “เป็นอะไรมากรึเปล่า สึโยชิ”ยูยะถามแผ่วเบา มือขาวจะเอื้อมไปแตะหน้าผากสึโยชิแต่กลับถูกปัดเบี่ยงออกด้วยความนุ่มนวล “ไม่เป็นอะไรมากหรอก อย่าเป็นห่วงเลย”ว่าแล้วก็ส่งยิ้มหวานเลี่ยนที่ทำให้คนมองอายแทบแทรกแผ่นดิน ดวงตากลมโตหลบเบือนไปทางอื่นด้วยความขัดเขิน ...บรรยากาศที่เหมือนจะกันนารุมิออกไปเป็นคนนอก... เด็กหนุ่มมองสึโยชิสลับกับยูยะอย่างเซ็งๆ แล้วยิ่งพอสบสายตากับไอ้คนที่เหลือบมองมาทางเขาเป็นพักๆอย่างสะใจ ก็ยิ่งอยากบริหารขาโดยการถีบหนักๆสักที ...แต่ก็ได้เพียงแค่คิดเพราะไม่ว่ายังไงก็ทำต่อหน้ายูยะไม่ได้... “วันนี้เลิกครึ่งวันใช่ไหม?”คำถามของสึโยชิที่ยูยะพยักหน้ารับน้อยๆ “งั้นเดี๋ยวกลับบ้านกันเหอะ! อ่ะ เดี๋ยวก่อน ยูยะมานี่แป๊ป” ไม่รอฟังคำตอบ เด็กหนุ่มลุกยืนขึ้นเต็มความสูง มือที่เกาะกุมเริ่มเปลี่ยนมาจูงร่างบอบบางให้เดินไปตามทิศทางที่ตนเองคิด แต่ก้าวออกไปได้แค่เพียงไม่กี่ก้าว ฝีเท้าก็ต้องชะงักลง พร้อมๆกับรอยยิ้มยียวนประดับบนใบหน้าแล้วหันมาส่งให้อีกคน ที่ยังคงนิ่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้และส่งสายตาอาฆาตเคืองแค้นมาให้สึโยชิ “นายจะกลับไปก่อนก็ได้นะ นารุมิ”ว่าแล้วก็เดินลิ่วไปโดยมียูยะตามต้อยๆ ...ภาพที่เห็นเล่นเอานารุมิต้องข่มอารมณ์ลึก... ถ้าฉันไปตอนนี้ก็เหมือนฝากกระดูกไว้กับหมาน่ะสิ! . “นารุมิ”เสียงเรียกที่หวานคุ้นหูจนเด็กหนุ่มต้องหันไปมอง นารุมิแย้มรอยยิ้มตอบรับคนที่เดินเข้ามาใกล้แล้วทิ้งกายลงฝั่งตรงข้าม ดวงตาใสๆจับจ้องมองที่เขาแลดูน่าเอ็นดูเหมือนเคยจนเขาเผลอขยับยิ้มกว้างกว่าเดิม “ยังไม่กลับอีกเหรอ?”ฟังคำถามแล้วนารุมิก็ต้องเลิ่กคิ้วสูงอย่างคลางแคลง พยายามค้นความจริงในแววตาใสซื่อที่ดูงุนงงกับท่าทางของเขาใช่น้อย รอยยิ้มกว้างยังคงประดับบนใบหน้าสวยเมื่อมือบางดันขวดน้ำชามาทางเขา แถมยังเปิดฝาให้อย่างเอาใจ “กินรอสึโยชิก่อนเถอะนะ เดี๋ยวเขาก็คงมา” “แล้วนายไม่กิน?”เด็กหนุ่มยื่นขวดจ่อไปตรงหน้ายูยะที่ส่ายหัวเชื่องช้า “นี่ซื้อมาฝากนาย เมื่อกี้กินมากับสึโยชิแล้ว” ออ... ของแถม... คิดด้วยความเจ็บใจแล้วก็ดื่มให้ลืมแค้น อารมณ์ตอนนี้ถ้าเปลี่ยนจากน้ำชาเป็นเหล้าคงจะดีกว่าเยอะ!!! “งั้นเดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ นารุมิอย่าเพิ่งไปล่ะ!สึโยชิเขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”ประโยคเสริมด้านหลังของยูยะที่เล่นเอานารุมิสำลักน้ำชา มือหนารีบปาดน้ำชาที่เปรอะรอบปากแล้วเงยหน้ามองยูยะเหมือนไม่ค่อยเข้าใจ “หมอนั่นมีเรื่องจะคุยกับฉัน?”คำถามที่ดูไม่ค่อยเชื่อถือนักได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ ดวงตากลมโตเหลือบมองไปยังขวดน้ำชาที่นารุมิเริ่มดื่มอีกครั้งดับความสงสัยและอารมณหงุดหงิด “สงสัยสึโยชิอยากปรับความเข้าใจน่ะ น้ำชานั่นสึโยชิเขาก็ซื้อให้นะ” สิ้นคำพูด นารุมิก็มีอันสำลักน้ำชาครั้งที่สองแถมยังหนักกว่าเดิม ความรู้สึกของเด็กหนุ่มตอนนี้ยากจะบรรยายสุดๆ มันก่ำกึ่งระหว่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสยองพองขน รู้แต่ว่าตอนนี้อยากจะวิ่งไปห้องน้ำแล้วล้วงไอ้น้ำชาที่กินเข้าไปออกให้หมด!! . “งั้นฉันไปก่อนดีกว่า สึโยชิมาแล้ว”รอยยิ้มของยูยะกว้างกว่าเดิม แถมน้ำเสียงก็ร่าเริงสดใสขณะกระวีกระวาดเดินออกไปจากห้อง ...แต่นารุมิกลับเริ่มรับรู้อะไรได้น้อยลง ภาพตรงหน้าของเด็กหนุ่มจู่ๆก็เริ่มพร่าเบลอโดยไม่ทราบสาเหตุ... เปลือกตาหนักเหมือนถูกถ่วงด้วยตะกั่วจนใกล้จะซ้อนทับนัยน์ตาที่เริ่มเหม่อลอย เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านหน้าแม้รับภาพไม่ค่อยชัดนัก แต่เสียงหัวเราะสะใจที่คุ้นหูก็ทำให้เขาทราบว่าเป็นใคร “ว่าไง นารุมิ น้ำชาผสมยานอนหลับของฉันอร่อยมั้ย?”คำถามยียวนถูกส่งให้คนที่สติใกล้จะดับวูบ มือหนาพยายามจะคว้าคอคนพูดแต่ก็คลาดเป้าหมายไปไกล และนั่นทำให้สึโยชิระเบิดเสียงหัวเราะสะใจกว่าเดิม “โอ๋ๆ นอนเถอะนะเด็กดี ตื่นมาจะได้มีแรงนะจ๊ะ”ว่าแล้วก็ตบหัวคนที่พยายามฝืนลืมตาสุดฤทธิ์ด้วยความเอ็นดู เขาเห็นหมอนั่นกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น แต่ไม่มีแรงพอจะทำอะไรเขาได้ “ไอ้ที่เราเคยติดค้างกันไว้ ฉันจะใช้คืนแบบทบต้นทบดอกเลยล่ะนะ”เสียงกระซิบหวานหูที่คนฟังแทบจะกัดลิ้นตาย เขาเบี่ยงหน้าหนีคนเย้าแล้วฝืนจะลืมตาให้ขึ้น นารุมิพยายามสุดชีวิตแล้ว... แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟังและเริ่มร้องอุทธรณ์ว่าต้องการหลับใหล ...เด็กหนุ่มได้แต่คาดโทษด้วยความเคียดแค้นเมื่อยานอนหลับเริ่มออกฤทธิ์สู่กระแสประสาท และกดให้เขาจมลงสู่ห้วงนิทราทีละน้อย... สึโยชิเอียงคอมองคนที่หลับตาพริ้มด้วยความสุขสม ปลายนิ้วเรียวเขี่ยคนตางอนยาวเล่นอย่างสนุกสนานแล้วไล้เรื่อยไปที่ริมฝีปากบางสวยที่เคยสะกดเขามาหลายครั้ง และวันนี้หมอนี่ก็ต้องรู้สึกแบบเดียวกับที่เขาเคยรู้สึก TBC จ้ะ ยังไม่มีกำหนดการออกใหม่นะจ้ะ รอ ร้อ รอออออ กันแปปนึงน้า>< แต่ตอนนี้กำลังเข้มข้น อ่านๆไปแล้วลุ้นกันไหมคะ สุดท้าย...พระเอกจะโดนจิ้มรึเปล่า? อิอิ อะไรก็เกิดขึ้นได้ในนิยายเรื่องนี้ แล้วเจอกันวันอาทิตย์คร่าาาาา | ||
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น