ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Nor like(yaoi)

    ลำดับตอนที่ #27 : Nor like 23 - And Then I Say........

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.88K
      12
      26 ก.ค. 53

    Nor like

    Chapter 23 And Then I Say........

    By HS Black Ranger





    เป็นอะไรรึเปล่า นารุมิ?”
    คำถามที่เรียกสติของร่างสูงให้กลับคืนมาช้าๆ นัยน์ตาคมสวยเบือนกลับมามองยูยะที่อยู่อีกฝากโต๊ะ แล้วส่งยิ้มหวานที่ทำเอาคนมองถึงกับใจเต้นแรง
    เปล่า...ก็แค่กำลังคิดว่า ยูยะน่าจะอยากไปที่ไหน?”คนฟังถึงกับหน้าร้อนฉ่า รีบก้มหน้าก้มตาสนใจกับอาหารตรงหน้าและไม่ซักถามใดๆ อีก
    ...นารุมิเผลอถอนหายใจเฮือกใหญ่...เด็กหนุ่มใช้หลอดเขี่ยน้ำแข็งในแก้วเล่นแก้เซ็งพลางอ่านสมุดบันทึกเล่มบาง ซึ่งเขียนไว้ด้วยลายมือที่เรียกได้ว่า ไก่เขี่ยยังสวยกว่าแต่สมุดบันทึกธรรมดาเล่มนี้กลับเรียกให้คุณชายคาวามูระประดับรอยยิ้มบางๆมุมปาก มือเรียวพลิกเปิดหน้ากระดาษผ่านๆ อดจะนึกขำในใจไม่ได้
    ยิ้มมากๆ....มองตาหวานๆ...งั้นเหรอ?
    ร่างสูงปิดบันทึก ยัดใส่กระเป๋าแล้วเพ่งมองไปยังคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม...ยูยะน่ารักขนาดนี้ และเขาก็ชอบยูยะ...ไม่มีอะไรจะต้องลังเลอีกต่อไป

    มือของเขาสั่นเทาไปหมด...
    ยูยะได้แต่ก้มก้มหน้าก้มตามองจานอาหารว่างเปล่าของตนไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น มือเล็กๆกำขากางเกงตนเองแน่นพยายามระงับความรู้สึกเขินอายที่แปรเปลี่ยนสีหน้าของเขาให้สุกก่ำ เด็กหนุ่มไม่เข้าใจท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของเพื่อนตั้งแต่เด็กคนนี้แม้แต่น้อย ...ปกตินารุมิน่ะชอบทำหน้าเครียด ดุเขาเหมือนดุเด็ก แต่วันนี้... รอยยิ้มกับนัยน์ตาหวานเชื่อมนั่นทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก
    จะกินอะไรอีกไหม?”คำถามของนารุมิที่ยูยะได้แต่โคลงศีรษะช้าๆโดยไม่ยอมเงยหน้า
    แล้วอยากไปไหนดี? มีที่ไหนอยากไปเป็นพิเศษรึเปล่า?”ยูยะส่ายหน้าอีกครั้ง พยายามระงับอาการสั่นเทาของตนเองสุดกำลัง

    อาการขัดเขินของเขาเริ่มจะมากำเริบช่วงหลังๆ ตั้งแต่ตอนที่สึโยชิเปลี่ยนไป... คำพูดเย็นชา และท่าทางเย็นชานั่น มันทำให้หัวใจของเขาเจ็บจี๊ดจนปวดแปลบ...แถมยังมีข่าวลือแปลกๆของเขากับนารุมิที่แพร่สะพัดไปทั่วทั้งโรงเรียนอีก... เขาไม่รู้ว่าข่าวพวกนี้น่ะใครเป็นคนปล่อย แต่มันก็ทำให้เขาถูกพวกนักเรียนหญิงหลายคนเหม็นขี้หน้า โดนเหยียดหยามและรังแกสารพัด ...แต่ทุกครั้ง... ไม่ว่าจะตอนโดนรังแกหรือตอนที่โดนคนที่เขาแอบชอบหมางเมินใส่ .

    ..คนที่คอยอยู่เคียงข้างเขาตลอดก็คือนารุมิ.... นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาหวั่นไหวกับคนตรงหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็น

    ...บางทีอาจจะหวั่นไหวมากกว่าตอนสึโยชิเสียอีก

    ทำไมเงียบไปล่ะ ไม่สนุกเหรอ?”น้ำเสียงอ่อนโยนปลุกเด็กหนุ่มให้หลุดจากภวังค์ ร่างเล็กบางส่ายหน้าช้าๆ ไม่รู้จะตอบอะไรที่มากกว่านี้ดี ความขัดเขินทำให้เขาอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก ใบหน้าร้อนฉ่าเหมือนกับจะไหม้เพียงแค่เพราะรู้สึกถึงสายตาคมกริบที่จ้องมองมา
    ไม่สบายรึเปล่ายูยะ? หน้าแดงมากเลยนะ เป็นไข้รึเปล่า?”น้ำเสียงอ่อนโยนที่เอ่ยถามยิ่งทำให้หน้านวลยิ่งแดงก่ำ และก่อนที่เขาจะทันได้ตอบอะไร มือเรียวยาวก็เอื้อมมาแตะแก้มจนบริเวณที่ถูกสัมผัสนั้นร้อนวาบเหมือนถูกนาบด้วยเหล็กร้อน
    ไม่!ร่างบางเผลอร้องสุดเสียง ปัดมือที่ทาบกับแก้มออกอย่างรวดเร็ว
    นารุมินิ่งอึ้งกับอากัปกิริยาของคนตรงหน้า หน้าขาวเนียนที่เขาเพิ่งสัมผัสร้อนผ่าวและแดงจัด แถมดูเหมือนตอนนี้จะยิ่งแดงขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ
    ขอโทษ...นารุมิเอ่ยออกไปก่อนทั้งๆที่ก็ยังไม่รู้ว่าจะขอโทษทำไม แต่หมอนั่นเคยบอกเขาว่าให้ทำตัวเป็นคนดีเข้าไว้ เอาความเป็นสุภาพบุรุษเป็นที่ตั้ง เขาเลยเอ่ยขอโทษเบิกทางไปก่อนเหมือนที่สึโยชิเคยสอน
    เสียงขอโทษของนารุมิทำให้ยูยะรู้สึกตัว เด็กหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่เขาเพิ่งทำเสียมารยาทไปเมื่อครู่ รีบเอ่ยตะกุกตะกัก
    “...ม...ไม่ต้องขอโทษหรอก....นารุมิ...พ...พอดีฉันปวดหัวนิดหน่อยน่ะ...เขาเอ่ยแก้ตัวอย่างอับจนถ้อยคำ และรู้สึกว่ามันเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ค่อยขึ้น แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่คิดอย่างนั้น
    เป็นอะไรมากรึเปล่า?”เสียงเป็นห่วงเป็นใยที่เรียกให้ยูยะฝืนยิ้มเจื่อนๆ
    “...ม...ไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย
    แน่นะ อย่าฝืนล่ะยูยะ
    อือเขารับคำเรื่อยๆแบบขอไปที แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองนารุมิแบบกล้าๆกลัวๆ
    และทันทีที่เขาสบตาเข้ากับดวงหน้าหล่อเหลาเต็มๆตา แก้มขาวก็พลันร้อนวาบขึ้นมาอีกครั้ง
    ...รอยยิ้มนั่น... รอยยิ้มสดใสของนารุมิที่เขาแทบจะไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้เขาหายใจไม่ออก ในอกมันอึดอัดไปหมด และหน้าก็ร้อนวาบเหมือนจะไหม้ หัวใจเต้นแรงเหมือนจะกระโดดออกมานอกอก
    ...อะไรบางอย่างในตัวเขากำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างที่ไม่เคยเป็น...





    นายอยากดูเรื่องไหนล่ะ?”นารุมิกวาดสายตาไปทั่วแผ่นแสดงรอบหนังสลับกับภาพโปสเตอร์รอบด้านเพื่อประกอบการตัดสินใจ ตัวเขาเองน่ะไม่ได้มีเรื่องที่อยากดูเป็นพิเศษ และดูเหมือนร่างเล็กบางด้านหน้าก็ยังตกลงปลงใจเลือกเรื่องที่จะดูไม่ได้
    แล้วแต่นารุมิเถอะ ฉันดูได้ทุกเรื่องล่ะ
    หืม? เอางั้นเหรอ?”เขาถามซ้ำขณะตวัดลงมามอง
    นัยน์ตาคมชะงักไปชั่วอึดใจเมื่อเห็นดวงหน้าหวานใสของคู่เดทของตน เขาไม่ใช่ชายหนุ่มผู้ไม่ประสาในรักขนาดที่จะไม่รู้ยูยะน่ะกำลังเขิน แถมยังเขินมากๆด้วย! ตอนแรกไอ้เขาก็หลงนึกว่าเป็นไข้จริงๆเห็นหน้าแดงๆ แถมยังร้อนๆ แต่ท่าทางที่แสดงออกนี่สิ...ยิ่งมาตอนนี้ยิ่งเห็นชัดว่าร่างเล็กน่ะเขินสุดตัวแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
    อดจะนึกชื่นชมอาจารย์เจ้าปัญหาอยู่ในใจไม่ได้ ไอ้ตอนแรกเขาก็นึกว่าภาคทฤษฏีของหมอนั่นจะท่าดีทีเหลวเสียอีก แต่กลับใช้ได้จริงแถมได้ผลทันตาเห็นเสียด้วย!
    ไม่รู้ว่ากว่าจะรู้ซึ้งถึงขนาดนั้นหมอนั่นคบกับผู้หญิงมากี่คนแล้ว แต่ท่าทางเชี่ยวชาญไม่ใช่เล่นแบบนั้นคงจะมากอยู่...สเป็คของหมอนั่นจะเป็นแบบไหนกันนะ สงสัยจะเป็นพวกดีแต่หน้าแต่สมองกลวงแหงๆ ทำไมพวกแบบนี้คนสมัยนี้ถึงได้ชอบกันนักก็ไม่รู้...
    ...แล้วทำไมคิดแล้วต้องหงุดหงิดด้วยล่ะเนี่ย?

    นารุมิสลัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกเป็นพัลวันแล้วก้มลงมองยูยะอีกครั้ง เขาพยายามเพ่งสมาธิไปที่ร่างเบื้องหน้าทั้งๆที่คำถามเมื่อครู่ยังวนเวียนอยู่เต็มหัว...
    ร่างสูงเพิ่งสังเกตเห็นว่าตากลมใสของยูยะจ้องเป๋งไปที่โปสเตอร์หนังแผ่นหนึ่งตาไม่กระพริบ จนเขาต้องรีบตวัดมองตามอย่างรวดเร็ว
    โปสเตอร์หนังสีสดใสโดดเด่นออกมาจากรอบด้าน ภาพเด็กในชุดย้อนยุคกับกราฟฟิกรูปป่าเขาทำให้เขาพอจะเดาได้เลาๆว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร ...หนังแนวแฟนตาซีแบบนี้เข้ากับยูยะดี แนวผจญภัยตื่นตาตื่นใจเสริมสร้างความคิดสร้างสรรค์ ...ไม่เหมือนหมอนั่น เอะอะก็จะดูหนังรบกันเลือดสาดท่าเดียว ...ไม่มีเซ้นต์เอาซะเลย
    อยากดูเรื่องอะไรล่ะ?”นารุมิแกล้งถาม เขาเห็นว่าร่างเล็กยิ้มฝืดๆทีหนึ่งก่อนจะส่ายหน้า
    อะไรก็ได้ แล้วแต่นารุมิ
    งั้น...เด็กหนุ่มทำทีเหมือนคิดหนัก ก่อนจะยิ้มหวานส่งให้คนที่หน้าขึ้นสีเรื่อน่าเอ็นดูอีกครั้งดูเรื่องนี้ละกัน
    คุณชายคาวามูระพยักเพยิดไปที่แผ่นโปสเตอร์หนังที่เป็นเป้าสายตาของยูยะเมื่อครู่ เขาสังเหตเห็นว่าอีกฝ่ายเบิกตาโตขึ้นมากระทันหัน ดูประหลาดใจระคนดีใจผสมปนเปกันยุ่ง ปากอิ่มฉ่ำเผยอเล็กน้อยคล้ายจะพูดอะไรออกมาแต่นารุมิไม่ยอมเปิดโอกาส ...ร่างสูงเอื้อมคว้ามือนุ่มนิ่มแล้วลากไปอีกทางโดยที่ฝ่ายโดนจูงก็ยอมตามมาแต่โดยดี
    ...ท่าทางเดทครั้งนี้จะไปได้สวย...สงสัยกลับไปเขาจะต้องให้รางวัลหมอนั่นซะหน่อยแล้ว





    หนังสนุกมากเลยน้ำเสียงสดใสของยูยะบ่งบอกให้รู้ว่าเด็กหนุ่มเริ่มจะปรับอารมณ์ตนเองให้คงที่ได้แล้ว ร่างเล็กหัวเราะคิกคักยามที่พูดเล่าฉากซึ่งตนเองชอบไปเรื่อยๆ โดยที่นารุมิเพียงแต่พยักหน้าและยิ้มกว้าง ...จะให้บอกได้ไงล่ะ... ว่าใจเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับหนังเลย... แถมหัวสมองก็ดันนึกย้อนไปถึงตอนที่มาเที่ยวกับสึโยชิจนต้องพยายามไล่เป็นพัลวัน รู้สึกตัวอีกที ไอ้หนังสนุกสนานนักหนาของยูยะก็จบเสียแล้ว
    หิวไหม?”นารุมิเอียงคอถามร่างที่สดใสขึ้นมาทันตาตรงหน้า ซึ่งอีกฝ่ายเพียงแค่ยิ้มรับแล้วส่ายหน้าช้าๆ
    เพิ่งกินไปเมื่อกี้เอง จะให้หิวอะไรบ่อยๆล่ะ
    ก็ปกติยูยะน่ะกินเก่งจะตาย
    บ้าสิ
    บทสนทนาที่เรียบลื่นกว่าทุกครั้งเรียกรอยยิ้มจากคู่สนทนาทั้งสอง ดูเหมือนอะไรๆมันจะเป็นไปได้ด้วยดี นารุมิรู้สึกได้เลยว่ายูยะน่ะดูสนุกกว่าทุกครั้งที่มาเที่ยวกัน แถมยัง เขิน... นี่แหละที่ยูยะไม่เคยเป็นกับเขามาก่อน
    อยากไปไหนต่อดี?สวนสนุกไหม?”คำถามที่ยูยะฟังแล้วนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง
    ไม่เอาล่ะ เย็นแล้ว ไม่คุ้มหรอก
    งั้น...มานี่ดีกว่าว่าแล้วนารุมิก็คว้ามือของร่างเล็ก เดินออกจากโรงหนังแล้วตัดตรงไปยังสถานที่ๆคุ้นเคย ...เมื่อเดทครั้งที่แล้ว...





    ซื้อนี่ไปฝากพี่สึโยชิดีไหม มิสึรุ?”ร่างบอบบางกำลังพินิจพิจารณาเค้กช้อคโกแลตตรงหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง คิ้วสวยขมวดมุ่น ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะซื้อดีหรือไม่
    ซื้อฝากสึโยะจังน่ะเหรอ? ก็ดีนะ เห็นวันนี้ซึมๆด้วยซื้อไปฝากหน่อยก็ดีความเห็นของเด็กหนุ่มเรียกให้สึโบมิพยักหน้าช้าๆ เธอสั่งเค้กไปสองปอนด์แถมพ่วงด้วยขนมอื่นๆอีก 2-3 ชนิดถึงจะได้ฤกษ์ออกจากร้าน
    มิสึรุ...พอจะรู้บ้างไหมว่าวันนี้พี่สึโยชิเป็นอะไร?”สึโบมิเปรยขึ้นเรียบๆขณะยื่นส่งถุงในมือให้อีกฝ่ายช่วยถือ
    อาการซึมเศร้าของพี่ชายวันนี้เป็นสิ่งที่ค้างคาใจเธอมาตลอดวัน วันนี้พี่สึโยชิผิดปกติมากๆ เอาแต่นั่งซึม เปิดทีวีทิ้งไว้ก็ไม่ยอมดู แถมที่ผิดสังเกตที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องที่แทบไม่ได้แตะข้าวเลยนี่สิ!
    สึโยชิน่ะเหรอ...มิสึรุทวนคำพลางยิ้มเซียวๆสงสัยอกหักมั้ง
    สึโบมิแทบจะทำถุงพลัดหลุดจากมือในบัดดล นัยน์ตากลมโตเบื้องหลังกรอบแว่นเบิกกว้าง หันไปมองมิสึรุอย่างแทบไม่เชื่อสายตา
    จริงน่ะ!ใคร! อย่าบอกนะว่า...
    ก็คาวามูระ นารุมิน่ะแหละ
    หา! เรื่องจริงน่ะ พี่เขาไปไกลถึงขั้นนั้นกันแล้วเหรอ?”
    ขั้นนั้นน่ะคงข้ามไปนานแล้วล่ะ
    ไม่ใช่เรื่องอย่างว่าสิ... อันนั้นน่ะหนูรู้ว่าพี่เขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว แต่หนูหมายถึงเรื่องความรู้สึกต่างหาก พี่สึโยชิรู้ตัวแล้วเหรอว่าชอบพี่คาวามูระ
    “...สงสัยจะยัง...ทั้งคู่น่ะแหละ...ว่าแล้วมิสึรุก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
    สึโยชิน่ะดูออกง่ายจะตาย... ชอบใครไม่ชอบใครก็ฟ้องออกทางสีหน้าหมดแหละ แถมคาวามูระก็... เฮ้อ...
    แล้วมิสึรุล่ะ...เอ่อ...ตัดใจได้แล้วเหรอคำถามที่เรียกเอาเด็กหนุ่มสะดุ้ง เขาฝืนยิ้มจืดๆทีหนึ่งพลางส่ายหน้า
    ถ้าตัดใจได้ง่ายๆแบบนั้นก็ดีน่ะสิ...
    หนูขอโทษ
    ไม่เป็นไรหรอกเพราะเขาสัญญากับสึโยชิไปแล้วว่าจะตัดใจ และอะไรที่เป็นความสุขของสึโยชิเขาจะทำทุกอย่าง ...แต่ว่า... ทั้งๆที่เขาก็บอกกับสึโยชิเรื่องความรู้สึกของหมอนั่นเองก็ได้ แต่เขาจะไม่ยอมทำ ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น...
    ...เขาแค่อยากจะยืดช่วงเวลาที่เขายังอยู่ใกล้ๆออกไปนานๆ...
    ...คงไม่ผิดใช่ไหมนะ?

    อะ นั่นพี่คาวามูระนี่!!สึโบมิร้องเสียงหลง พยักเพยิดไปทางเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังเดินไปอีกทาง เด็กสาวจ้องมือที่จับกันแน่นตาไม่กระพริบ รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เขามาเดทกันเหรอ?”
    ก็ใช่น่ะสิ สาเหตุที่ทำให้สึโยะจังเศร้าน่ะแหละมิสึรุมองตามสองร่างที่เดินตัดตรงไปยังสวนสาธารณะช้าๆด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
    สงสารพี่สึโยชิ...ดูท่าว่าจะอกหักแหงๆ เขาสวีทกันขนาด...
    ก็หมอนั่นน่ะแหละที่เป็นคนคิดแผนให้สองคนนี้มาเดทกัน
    หา!!สึโบมิตวัดกลับมามองอย่างรวดเร็ว เด็กสาวเบิกตากว้างเหมือนไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเท่าไหร่นักล้อเล่นน่า
    ไม่ได้ล้อเล่น ...แถมยังเป็นคนวางแผนเสร็จสรรพอีกต่างหาก ...โง่ไหมล่ะพี่ชายเธอน่ะประโยคสุดท้ายเขาอดจะเหน็บแนมไม่ได้
    สึโยชินะสึโยชิ วางฟอร์มไม่เข้าท่า แถมหัวรั้นก็เท่านั้น นี่ถ้าน้ำตาเช็ดหัวเข่าขึ้นมานะจะสมน้ำหน้าให้!
    แต่เอาเถอะ...ยังไงๆสึโยชิก็ยังเป็น วาคาบายาชิ สึโยชิ ที่เขารักไม่เปลี่ยนแปลง และเขาสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะทำทุกอย่าง...
    ตามเถอะมิสึรุพูดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยพลางฉุดมือสึโบมิไปยังทิศทางเดียวกับนารุมิและยูยะเดินหายไปเมื่อครู่...





    เสียงหัวเราะคิกคักสดใสเรียกให้นารุมิพลอยอมยิ้มตามไปด้วยอย่างอดไม่ได้ เด็กหนุ่มไล่มองตามการเคลื่อนไหวของยูยะด้วยความเอ็นดู...ร่างเล็กบางดูจะเข้ากับเด็กๆได้เป็นอย่างดี ออกจะดีกว่าสึโยชิที่เอาแต่แกล้งเด็กด้วยซ้ำไป!
    นารุมิ มาเล่นด้วยกันสิเสียงตะโกนเรียกใสๆของยูยะที่เขาเพียงแต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
    คิดถูกแล้วล่ะที่พามาที่นี่...นารุมิรำพึงในใจพลางเอนกายพิงพนัก ทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มจะอ่อนแสงบ่งสัญญาณว่าความมืดกำลังจะใกล้เข้ามาทุกขณะ ลมเย็นๆหอบเอาความชื้นชวนให้รู้สึกเย็นสบายและสงบใจอย่างประหลาด ร่างสูงหลับตานิ่ง... ปลดปล่อยจิตใจไปกับกระแสลมที่พัดพาเอาความอบอุ่นเข้ามาหา...
    ...ป่านนี้หมอนั่นจะทำอะไรอยู่นะ...จะรู้บ้างไหมเนี่ยว่าแผนการของเจ้าตัวน่ะสำเร็จไปได้ด้วยดีแค่ไหน? ยูยะที่น่ารักของเขาดูเหมือนจะตกหลุมพรางไปเสียเต็มเปา...
    เฮ้อ...อยากคุยด้วยชะมัด...
    ไวเท่าความคิด นารุมิคว้าโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดเบอร์โทรออกทันที ในใจของเขาร้อนรนกระสับกระส่ายอย่างไรบอกไม่ถูก
    มีอะไร คนจะนอน!เสียงด่าแทนคำทักทายของอีกฝากสายแต่กลับทำให้นารุมิยิ้มกว้าง
    จะโทรมารายงานผลเขาตอบเสียงเรียบๆ รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายจะเงียบไปอึดใจใหญ่ๆ
    แล้วว่าไง สารภาพรักแล้วใช่ไหม
    คำพูดที่ดูเหมือนจะทำให้นารุมินึกขึ้นมาได้ เขาลืมไปเสียสนิทว่าจุดประสงค์ที่มาเดทกับยูยะวันนี้น่ะเพื่ออะไร!
    เฮ้ ว่าไง ทำไมเงียบไป ได้ความว่าไงบ้าง?’
    ก็...ยังไม่ได้พูดเขาพูดได้เพียงแค่นั้น...
    นารุมิรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เค้าหน้าหล่อเหลากลับไปบูดบึ้ง ไม่รู้สึกตัวสักนิดว่ายูยะกำลังยืนจ้องหน้าที่เปลี่ยนอารมณ์ไปมาของเขาด้วยความสนุกสนาน
    คุยกับใครน่ะนารุมิ?”เสียงเล็กๆเรียกให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมอง นารุมิแค่นยิ้มหวานให้ยูยะทั้งๆที่ในใจนึกหงุดหงิดอยู่ครามครัน
    หืม ไม่สำคัญหรอกเขาเอ่ยเสียงดังๆอย่างจงใจพลางพยักเพยิดเป็นเชิงให้อีกฝ่ายนั่งลงข้างๆ แล้ววางโทรศัพท์มือถือไว้อีกข้างหนึ่งโดยยังไม่กดวางสาย
    สนุกไหม?”เด็กหนุ่มปรับน้ำเสียงให้อ่อนโยนลง มือเรียวเอื้อมเช็ดเหงื่อที่เกาะพราวเต็มไปหน้าใสที่ซับสีเลือดจางๆจากการออกแรง และยิ่งแดงจัดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนของคนเบื้องหน้า
    อือ สนุก เด็กๆน่ารักมากเลยยูยะเบือนสายตาไปมองทางอื่น รู้สึกเขินจนไม่กล้าที่จะสบตานารุมิ ...ประกายตาอ่อนโยนนี่มันอะไรกันนะ...

    ยูยะ...นารุมิเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป มือหนาเอื้อมคว้ามือเล็กนุ่มนิ่มนั่นมากุมไว้ก่อนจะยกขึ้นแนบไว้กับอกยูยะ...
    เสียงเรียกซ้ำที่สะท้อนในจิตใจของยูยะ...
    ร่างเล็กเพียงแค่เบือนหน้ากลับมาแต่ไม่อาจสบสายตากับคนตรงหน้าได้ หัวใจเต้นแรงเหมือนจะโลดออกจากอก สัมผัสบริเวณมือที่โดนกุมร้อนวาบและลามไปจนถึงใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงจัด

    ความเงียบครอบคลุมทั้งคู่อยู่เนิ่นนาน....

    และเพียงนารุมิปรายตามองโทรศัพท์ที่อยู่อีกฝาก อะไรบางอย่างในตัวเขาก็สั่งให้พูดออกไป...


    ฉันรักนาย


    ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะความบังเอิญหรือจงใจก็ตาม...แต่อีกฝากสายนั้น
    ...ได้ยินคำพูดทุกคำอย่างชัดเจน...






    TBC

    ลืมทอล์ค พอดีรีบ จะบอกว่าที่ลงช้าเพราะติดสอบไปครึ่งเดือนค่ะT^T

    พอรอรีปริ้นท์รอไปก่อนนะคะ มันอาจจะมีเพิ่ม แต่ไรท์เตอร์ไม่มีเวลาแต่งและนึกพล็อตไม่ออก ฮือๆๆๆๆ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×