ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Nor Like 5 - Mission Failed !?!
Nor Like
05 Mission Failed !?!
ดวงตาของสึโยชิเบิ่งกว้างทันทีที่เปิดประตูออกมาแล้วพบว่าใครกดกริ่ง...
ร่างสูงสมส่วนในชุดลำลองยืนล้วงกระเป๋าอย่างสงบ กางเกงยีนส์สีอ่อนตัดกับเสื้อburburryสีเขียวเข้ม ใบหน้าคมกับดวงตาเรียวรีคู่งามจ้องมองมาที่เขาที่ยืนจับลูกบิดค้างด้วยอาการตกตะลึง เรียวปากของนารุมิกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกอดอกแล้วส่งยิ้มจางๆมาให้
“จะให้ฉันยืนรออยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย?”
เขาเดินนำนารุมิตัดผ่านห้องรับแขกตรงไปที่บันไดด้วยอาการงงๆอยู่
...พูดตามตรงว่าเกินกว่าความคาดหมายและสติของเขาจะประมวลผลรับทัน...
ตอนอยู่โรงเรียนเขากับนารุมิพูดกันนับคำได้ แถมยังเหม็นขี้หน้ากันอยู่ใช่น้อย แต่วันนี้หมอนี่กลับถ่อมาถึงบ้านเขาทั้งๆที่เป็นวันหยุด แถมยังมาด้วยเหตุผลขี้ปะติ๋วที่ว่าอยากยืมซีดี!
แม้จะฟังดูไม่ค่อยมีเหตุมีผลแต่เขาไม่อยากจะซักไซ้ไล่เลียงต่อ ตอนนี้ที่เขาต้องการจะทำคือไล่หมอนี่ไปให้พ้นๆหน้าไวๆ ...เพราะเขารู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกลกับรอยยิ้มแปลกๆของนารุมิ
“ใครน่ะพี่สึโยชิ”เสียงเจื้อยแจ้วดังจากห้องรับแขกเมื่อเห็นเขาเดินตัดผ่าน
ฝีเท้าของสึโยชิชะงักลงก่อนจะหันไปมองน้องสาว และนั่นทำให้คนที่เดินตามมาข้างหลังชะงักตาม...
ดวงตากลมโตของสึโบมิไล่มองพี่ชาย ก่อนจะเลื่อนไปทางด้านหลัง แล้วสะดุดลงกับผู้มาเยือนที่เรียกดวงตาของเธอให้เบิ่งกว้าง!
นี่แหละ นี่แหละฝ่ายรุกในฝัน!
ส่วนสูงของผู้มาเยือนคนนี้ประมาณ 180 กว่าๆ ดวงตาสีดำคมเรียวแฝงแววเย็นชา แล้วถ้าเธอมองไม่ผิด...
ดวงตาคู่นั้นจะดูเย็นยะเยือกกว่าปกติเวลามองพี่เธอ...
แต่สึโบมิทำเป็นไม่เห็น... ดวงตากลมโตจับอยู่ที่อีกฝ่ายอย่างสนอกสนใจ ไล่ตั้งแต่จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบที่ประดับด้วยรอยยิ้มเย็นๆที่มุมปาก ตลอดจนเสื้อผ้าราคาแพงที่ประดับอยู่บนตัว ท่าทางการเดินและอิริยาบถที่ดูสง่างามเกินคนทั่วไป สิ่งเหล่านี้ล้วนประกอบกันออกมาอย่างลงตัว
...ลงตัวเสียจนทำให้พี่เธอดูหมองลงกว่าทุกที
เธอคงจะเผลอมองมากไปจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว ดวงตาของเธอสบกับดวงตาเย็นชาของฝ่ายตรงข้าม ประกายตานั้นดูอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยแล้วส่งยิ้มบางๆให้เธอ
“น้องสาวนายเหรอ”ชายหนุ่มถามเรียบๆ สึโยชิเธอได้แต่ถอนหายใจหนักๆ
“ใช่ น้องสาวฉันเอง สึโบมิ”เด็กหนุ่มตอบเซ็งๆ ก่อนจะจ้องหน้าน้องสาวที่บัดนี้หัวคิ้วขมวดมุ่น แล้วพยักเพยิดไปที่นารุมิที่ยืนอยู่ข้างๆ “นี่เพื่อนพี่ คาวามูระ”
เด็กหนุ่มจงใจจะไม่เรียกชื่อของอีกฝ่าย ...ถึงแม้ว่ายูยะจะเคยบอกและขอร้องนักหนาว่าให้ทั้งเขาทั้งนารุมิเรียกชื่อจริงกัน
...แต่มันกระดากปากเกินกว่าจะเอ่ยออกมา ยิ่งเขากับหมอนี่ไม่ค่อยถูกกันด้วยแล้ว...
รังแต่จะลำบากใจทั้งสองฝ่าย หมอนั่นก็คงคิดเหมือนกัน...
เขากำลังจะเดินต่อไปที่บันไดแต่ก็ต้องสะดุดกึก!
น้องสาวตัวดีของเขาบัดนี้วิ่งมาขวางหน้า มือบางๆกระตุกแขนเสื้อของเขาก่อนจะกึ่งดึงกึ่งกระชากเขาให้เข้าไปในห้องรับแขก ...แต่ก็ยังไม่ลืมจะหันไปขอโทษนารุมิแล้วบอกว่าขอเวลาแปปนึง
“มีอะไร”สึโยชิถามอย่างหงุดหงิดเมื่อยัยตัวดีลากเขามาเสียมุมห้อง
แต่สึโบมิก็ยังไม่พูด ดวงตากลมโตไล่มองเขาสลับกับนารุมิไปมา...
...ไม่ชอบสายตาแบบนี้ของสึโบมิเลย ให้ตาย!
“พี่”สึโบมิเอ่ยด้วยน้ำเสียงเครียดขรึมจริงจังจนเขาชักเครียดตาม มือบางกวักเรียกให้เขาเข้ามาใกล้ๆ ซึ่งเขายอมทำตามแต่โดยง่าย
เด็กสาวเว้นช่วงไปครู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียง เนิบช้า “...คนนี้เหรอที่พี่ขอมีอะไรด้วย?”
“จะบ้าเหรอ!”สึโยชิครางฮึ่มในลำคอ สีหน้าดูสยดสยอง “ไอ้บ้านี่เนี่ยนะ ไม่มีวันซะล่ะ ฉันกับมันถูกกันซะที่ไหน!”
“อ้าว ก็ตอนนั้นเห็นบอกว่าเพื่อน หนูก็นึกว่าคนนี้”เด็กสาวรีบแก้ตัว ก่อนจะเหลือบไปมองนารุมิที่แววตาที่มองมาชักจะสงสัย “แต่หนูก็ถามไปงั้นเพราะคิดว่าไม่ใช่อยู่แล้ว ก็เพื่อนพี่คนนี้เขาดูเป็นฝ่ายรุกออกจะตาย ไม่น่าจะยอมให้พี่กดเอาง่ายๆหรอก”
“ถึงมันยอมฉันก็ไม่เอามันหรอก!”สึโยชิพูดเสียงกร้าว ลูบขนแขนที่ลุกชันด้วยความสยอง
ต่อให้มันเหลือคนสุดท้ายในโลกก็ไม่เอา!
“อ่ะ นี่แผ่นหนังที่นายจะเอา”
สึโยชิยื่นแผ่นหนังไปทางข้างหลังอย่างส่งๆเพราะมืออีกข้างของเขากำลังสาละวนอยู่กับการจัดตู้ให้เข้าที่เข้าทาง
...รีบๆเอาไปจะได้กลับๆไปซะที...
ความคิดในใจที่สึโยชิได้แต่เก็บงำไว้ เขาไม่ชอบให้คนที่เขาเหม็นหน้ามาอยู่ใกล้ๆสักเท่าไหร่หรอก ยิ่งหมอนี่มีบรรยากาศยะเยือกกว่าทุกวันด้วยแล้ว...
พลันความคิดก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อข้อมือถูกรวบแบบไม่ทันตั้งตัว!
แผ่นหนังหลุดจากมือหล่นลงไปกระชากพื้นจนกล่องร้าว สึโยชิยังไม่ทันตั้งตัวดีข้อมืออีกข้างก็ถูกรวบมารวมกันด้วยความชำนาญ แรงดึงทำให้สึโยชิถึงกับถลาหัวโขกโต๊ะจนเห็นดาวระยิบ
เชือกเส้นหนาจากไหนไม่รู้เริ่มรัดพันข้อมือของสึโยชิที่เริ่มดิ้นพล่าน แม้จะยังมึนๆหัวแต่สัญชาตญาณนักคาราเต้ ดีกรีแชมป์ภูมิภาคก็สั่งให้ร่างของเขาเคลื่อนไหว
สึโยชิเหวี่ยงตัวไปด้านหลังด้วยกำลังทั้งหมดที่มี แม้จะปวดบริเวณแขนเพราะโดนรั้งไว้ด้วยเชือกแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย!
ร่างทั้งร่างของเขาโดนกระชากลงพื้นตั้งแต่เท้ายังไม่ทันถึงเป้าหมาย ความเจ็บชาแล่นวาบจากท้ายทอย ก่อนจะกระชากสติสุดท้ายของเขาให้ดับวูบลงไปกองที่พื้น....
TBCจ้า^^
มาอัพใหม่ให้ความรู้สึกแปลกๆดีเหมิอนกัน ฮา
05 Mission Failed !?!
ดวงตาของสึโยชิเบิ่งกว้างทันทีที่เปิดประตูออกมาแล้วพบว่าใครกดกริ่ง...
ร่างสูงสมส่วนในชุดลำลองยืนล้วงกระเป๋าอย่างสงบ กางเกงยีนส์สีอ่อนตัดกับเสื้อburburryสีเขียวเข้ม ใบหน้าคมกับดวงตาเรียวรีคู่งามจ้องมองมาที่เขาที่ยืนจับลูกบิดค้างด้วยอาการตกตะลึง เรียวปากของนารุมิกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกอดอกแล้วส่งยิ้มจางๆมาให้
“จะให้ฉันยืนรออยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย?”
เขาเดินนำนารุมิตัดผ่านห้องรับแขกตรงไปที่บันไดด้วยอาการงงๆอยู่
...พูดตามตรงว่าเกินกว่าความคาดหมายและสติของเขาจะประมวลผลรับทัน...
ตอนอยู่โรงเรียนเขากับนารุมิพูดกันนับคำได้ แถมยังเหม็นขี้หน้ากันอยู่ใช่น้อย แต่วันนี้หมอนี่กลับถ่อมาถึงบ้านเขาทั้งๆที่เป็นวันหยุด แถมยังมาด้วยเหตุผลขี้ปะติ๋วที่ว่าอยากยืมซีดี!
แม้จะฟังดูไม่ค่อยมีเหตุมีผลแต่เขาไม่อยากจะซักไซ้ไล่เลียงต่อ ตอนนี้ที่เขาต้องการจะทำคือไล่หมอนี่ไปให้พ้นๆหน้าไวๆ ...เพราะเขารู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกลกับรอยยิ้มแปลกๆของนารุมิ
“ใครน่ะพี่สึโยชิ”เสียงเจื้อยแจ้วดังจากห้องรับแขกเมื่อเห็นเขาเดินตัดผ่าน
ฝีเท้าของสึโยชิชะงักลงก่อนจะหันไปมองน้องสาว และนั่นทำให้คนที่เดินตามมาข้างหลังชะงักตาม...
ดวงตากลมโตของสึโบมิไล่มองพี่ชาย ก่อนจะเลื่อนไปทางด้านหลัง แล้วสะดุดลงกับผู้มาเยือนที่เรียกดวงตาของเธอให้เบิ่งกว้าง!
นี่แหละ นี่แหละฝ่ายรุกในฝัน!
ส่วนสูงของผู้มาเยือนคนนี้ประมาณ 180 กว่าๆ ดวงตาสีดำคมเรียวแฝงแววเย็นชา แล้วถ้าเธอมองไม่ผิด...
ดวงตาคู่นั้นจะดูเย็นยะเยือกกว่าปกติเวลามองพี่เธอ...
แต่สึโบมิทำเป็นไม่เห็น... ดวงตากลมโตจับอยู่ที่อีกฝ่ายอย่างสนอกสนใจ ไล่ตั้งแต่จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบที่ประดับด้วยรอยยิ้มเย็นๆที่มุมปาก ตลอดจนเสื้อผ้าราคาแพงที่ประดับอยู่บนตัว ท่าทางการเดินและอิริยาบถที่ดูสง่างามเกินคนทั่วไป สิ่งเหล่านี้ล้วนประกอบกันออกมาอย่างลงตัว
...ลงตัวเสียจนทำให้พี่เธอดูหมองลงกว่าทุกที
เธอคงจะเผลอมองมากไปจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว ดวงตาของเธอสบกับดวงตาเย็นชาของฝ่ายตรงข้าม ประกายตานั้นดูอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยแล้วส่งยิ้มบางๆให้เธอ
“น้องสาวนายเหรอ”ชายหนุ่มถามเรียบๆ สึโยชิเธอได้แต่ถอนหายใจหนักๆ
“ใช่ น้องสาวฉันเอง สึโบมิ”เด็กหนุ่มตอบเซ็งๆ ก่อนจะจ้องหน้าน้องสาวที่บัดนี้หัวคิ้วขมวดมุ่น แล้วพยักเพยิดไปที่นารุมิที่ยืนอยู่ข้างๆ “นี่เพื่อนพี่ คาวามูระ”
เด็กหนุ่มจงใจจะไม่เรียกชื่อของอีกฝ่าย ...ถึงแม้ว่ายูยะจะเคยบอกและขอร้องนักหนาว่าให้ทั้งเขาทั้งนารุมิเรียกชื่อจริงกัน
...แต่มันกระดากปากเกินกว่าจะเอ่ยออกมา ยิ่งเขากับหมอนี่ไม่ค่อยถูกกันด้วยแล้ว...
รังแต่จะลำบากใจทั้งสองฝ่าย หมอนั่นก็คงคิดเหมือนกัน...
เขากำลังจะเดินต่อไปที่บันไดแต่ก็ต้องสะดุดกึก!
น้องสาวตัวดีของเขาบัดนี้วิ่งมาขวางหน้า มือบางๆกระตุกแขนเสื้อของเขาก่อนจะกึ่งดึงกึ่งกระชากเขาให้เข้าไปในห้องรับแขก ...แต่ก็ยังไม่ลืมจะหันไปขอโทษนารุมิแล้วบอกว่าขอเวลาแปปนึง
“มีอะไร”สึโยชิถามอย่างหงุดหงิดเมื่อยัยตัวดีลากเขามาเสียมุมห้อง
แต่สึโบมิก็ยังไม่พูด ดวงตากลมโตไล่มองเขาสลับกับนารุมิไปมา...
...ไม่ชอบสายตาแบบนี้ของสึโบมิเลย ให้ตาย!
“พี่”สึโบมิเอ่ยด้วยน้ำเสียงเครียดขรึมจริงจังจนเขาชักเครียดตาม มือบางกวักเรียกให้เขาเข้ามาใกล้ๆ ซึ่งเขายอมทำตามแต่โดยง่าย
เด็กสาวเว้นช่วงไปครู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียง เนิบช้า “...คนนี้เหรอที่พี่ขอมีอะไรด้วย?”
“จะบ้าเหรอ!”สึโยชิครางฮึ่มในลำคอ สีหน้าดูสยดสยอง “ไอ้บ้านี่เนี่ยนะ ไม่มีวันซะล่ะ ฉันกับมันถูกกันซะที่ไหน!”
“อ้าว ก็ตอนนั้นเห็นบอกว่าเพื่อน หนูก็นึกว่าคนนี้”เด็กสาวรีบแก้ตัว ก่อนจะเหลือบไปมองนารุมิที่แววตาที่มองมาชักจะสงสัย “แต่หนูก็ถามไปงั้นเพราะคิดว่าไม่ใช่อยู่แล้ว ก็เพื่อนพี่คนนี้เขาดูเป็นฝ่ายรุกออกจะตาย ไม่น่าจะยอมให้พี่กดเอาง่ายๆหรอก”
“ถึงมันยอมฉันก็ไม่เอามันหรอก!”สึโยชิพูดเสียงกร้าว ลูบขนแขนที่ลุกชันด้วยความสยอง
ต่อให้มันเหลือคนสุดท้ายในโลกก็ไม่เอา!
“อ่ะ นี่แผ่นหนังที่นายจะเอา”
สึโยชิยื่นแผ่นหนังไปทางข้างหลังอย่างส่งๆเพราะมืออีกข้างของเขากำลังสาละวนอยู่กับการจัดตู้ให้เข้าที่เข้าทาง
...รีบๆเอาไปจะได้กลับๆไปซะที...
ความคิดในใจที่สึโยชิได้แต่เก็บงำไว้ เขาไม่ชอบให้คนที่เขาเหม็นหน้ามาอยู่ใกล้ๆสักเท่าไหร่หรอก ยิ่งหมอนี่มีบรรยากาศยะเยือกกว่าทุกวันด้วยแล้ว...
พลันความคิดก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อข้อมือถูกรวบแบบไม่ทันตั้งตัว!
แผ่นหนังหลุดจากมือหล่นลงไปกระชากพื้นจนกล่องร้าว สึโยชิยังไม่ทันตั้งตัวดีข้อมืออีกข้างก็ถูกรวบมารวมกันด้วยความชำนาญ แรงดึงทำให้สึโยชิถึงกับถลาหัวโขกโต๊ะจนเห็นดาวระยิบ
เชือกเส้นหนาจากไหนไม่รู้เริ่มรัดพันข้อมือของสึโยชิที่เริ่มดิ้นพล่าน แม้จะยังมึนๆหัวแต่สัญชาตญาณนักคาราเต้ ดีกรีแชมป์ภูมิภาคก็สั่งให้ร่างของเขาเคลื่อนไหว
สึโยชิเหวี่ยงตัวไปด้านหลังด้วยกำลังทั้งหมดที่มี แม้จะปวดบริเวณแขนเพราะโดนรั้งไว้ด้วยเชือกแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย!
ร่างทั้งร่างของเขาโดนกระชากลงพื้นตั้งแต่เท้ายังไม่ทันถึงเป้าหมาย ความเจ็บชาแล่นวาบจากท้ายทอย ก่อนจะกระชากสติสุดท้ายของเขาให้ดับวูบลงไปกองที่พื้น....
TBCจ้า^^
มาอัพใหม่ให้ความรู้สึกแปลกๆดีเหมิอนกัน ฮา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น