คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : นายหญิงน้อยวุ่นวาย นายหญิงใหญ่จอมบงการ
ฮันแน่ รออ่านอยู่ละสิ อิอิ มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
มินจูประคองรัตเกล้าลงมาจากชั้นสองของบ้าน โดยมีเหล่าสาวใช้และบอดี้การ์ดมายืนตั้งแถวรอรับอยู่ด้านล่าง รัตเกล้าถึงกับยืนตัวเกร็งเมื่อต้องมาเจอกับเรื่องที่เธอไม่คุ้นเคยแบบนี้จนแทบอยากจะกลับเข้าไปในห้อง แต่ถ้าไม่มีมินจูค่อยช่วยประคองเธอก็เดินไปไหนมาไหนยังไม่ได้ รัตเกล้าได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่า ถ้าขาของเธอกลับมามีแรงเมื่อไหร่เธอจะได้กลับบ้านทันที รัตเกล้าในชุดเสื้อผ้าใหม่ปกปิดร่างกายจนมิดชิดตั้งแต่คอถูกมินจูพาเดินเข้าสู่ห้องอาหารห้องใหญ่ หญิงสาวสังเกตได้ว่าบ้านหลังนี้ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นทั้งของเก่าและใหม่ได้อย่างลงตัว ดูโอ่อ่าและสมฐานะของเจ้าแม่เซียงไฮ้
“พวกเรากำลังรอให้นายหญิงลงมา อยู่พอดีค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ”แม่นมเหวินซึ่งจัดเตรียมโต๊ะอาหารเพื่อรอการปรากฏตัวของพวกเธออยู่แล้ว กุลีกุจอเข้ามาหาทั้งสองอย่างยินดี
มินจูพารัตเกล้ามานั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ติดกับของเจ้าบ้าน เธอสังเกตเห็นว่าบนโต๊ะอาหารแบบกลมตัวใหญ่นี้มีจาน ช้อน ถ้วย และตะเกียบ ถูกจัดว่างไว้เป็นระเบียบอยู่ด้วยกันหกที่ เมื่อมินจูนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆเธอ จิงสงและเฉินลองก็เข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ด้านที่อยู่ฝั่งเดียวกับมินจู และตามมาด้วยแม่นมเหวินที่มานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเธอ รัตเกล้ารู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศที่แสนจะเป็นทางการของบ้านใหญ่หลังนี้ ร่างหนาถึงกับนั่งเกร็งทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว สายตาคมเรียวมองไปยังเก้าอี้ตัวที่ยังว่างอยู่ก็หันไปเอ่ยกับแม่นมเหวินว่า
“อาวาล่ะ”
“อ๋อ...อาวาพักผ่อนน่ะค่ะ เพิ่งกลับมาจากอยู่เวรตอนดึก”แม่นมเหวินบอก
มินจูพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆโต๊ะ แล้วจึงเอ่ยออกมาว่า
“ฉันจะขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับ โรส ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอจะมาเป็นคนของบ้านนี้ ขอให้ทุกคนปฏิบัติกับเธอเหมือนที่ปฏิบัติกับฉัน เข้าใจมั้ย!”
“ค่ะ/ครับ”เหล่าสาวใช้และบอดี้การ์ดที่ยืนเรียงแถวอยู่หน้าห้องอาหารส่งเสียงตอบรับ ก่อนที่จะเดินเรียงแถวเข้ามาโค้งให้รัตเกล้าที่กำลังนั่งตะลึงตาค้าง
“พวกเราทุกคน ขอต้อนรับนายหญิงน้อยสู่บ้านสกุลจางค่ะ/ครับ”
แม่นมเหวินและจิงสงถึงกับยิ้มหน้าบาน รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่มีรัตเกล้ามาอยู่ข้างกายเจ้าบ้านใหญ่ ผิดกับเฉินลองที่แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะเขายังคงไม่ไว้วางใจในตัวหญิงสาวสักเท่าไหร่ การที่มินจูไปช่วยเธอออกมาจากรังของโจวจ้าวสื่อ มันอาจจะเป็นแผนการติดสนิทของเธอก็ได้ แต่ตอนนี้เขาคงจะเอ่ยแย้งคำของมินจูไม่ได้ เพราะยังไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะกล่าวหารัตเกล้า
“คุณมินจู ทำไมคุณไปบอกพวกเค้าแบบนั้นล่ะ เดี๋ยวพอฉันหายดีแล้ว ฉันก็จะกลับบ้านเลย ไม่อยู่รบกาวนคุณนานหรอก”รัตเกล้าหันไปประท้วงผู้เป็นใหญ่ในบ้าน
“แล้วใครบอก ว่าฉันจะให้เธอกลับล่ะ เธอจะต้องอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของฉัน”
“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ฉันมีงานที่รอให้ฉันกลับไปรับผิดชอบ มีเพื่อนที่รอคอยการกลับมาของฉันอยู่ ฉันจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“เรื่องเพื่อนของเธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันส่งข่าวไปบอกเพื่อนเธอเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องงานถ้าเธออยากทำก็ช่วยแม่นมเหวินทำอยู่กับบ้านนี่แหละ”มินจูพยักหน้าไปมองหญิงสูงวัยที่นั่งอยู่ข้างเธอ
“ดิฉันยินดีแนะนำงานในบ้าน ถ้าหากนายหญิงน้อยอยากจะทำ”นางเอ่ยออกมาอย่างยินดี
“เอ่อ...คุณป้าเป็นแม่นมของคุณมินจูหรอค่ะ”แม่นมเหวินพยักหน้ารับ รัตเกล้ารู้คำตอบก็รีบพนมมือไว้ทำความเคารพนางตามประเพณีของคนไทย จนทำให้นางรู้สึกประทับใจในตัวของหญิงสาวเป็นอย่างมาก
“หนูต้องกราบขอบคุณและขออภัยด้วยนะค่ะ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่หนูต้องมาอยู่ที่นี่ค่ะ”
“คำสั่งของฉันเป็นประกาศิต ทุกคนที่อยู่ในบ้านนี้ต้องทำตามคำสั่งของฉัน ห้ามฝ่าฝืนเด็ดขาด”มินจูส่งเสียงดุดันใส่รัตเกล้า แต่มีหรือที่เธอจะยอมง่ายๆ
“เผด็จการนะสิ ฉันทนอยู่ในบ้านที่ต้องฟังแต่คำสั่งของคุณคนเดียวไม่ได้หรอก”
การที่รัตเกล้าพูดจาต่อล้อต่อเถียงกับมินจูได้อย่างหน้าตาเฉย ทำให้ทุกคนในบ้านถึงกับอึ้ง เพราะไม่เคยมีใครกล้าเถียงหรือขัดคำสั่งของเจ้าบ้านใหญ่ เหมือนอย่างที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้
“แต่เธอต้องทน เพราะต่อจากนี้ไปเธอจะออกจากบ้านหลังนี้ไม่ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต จิงสง! ต่อไปนี้ฉันจะให้นายดูแลโรส ถ้าเธอเดินออกจากบ้านหลังนี้แค่ก้าวเดียว ฉันจะลงโทษนาย”มินจูสั่งเสียงเฉียบโดยที่ยังส่งสายตาดุใส่รัตเกล้า
“ครับ นายหญิง”จิงสงรับคำสั่ง
“คุณมินจู!”รัตเกล้าอยากจะลุกขึ้นมาอาละวาด แต่ติดตรงที่เธอยังไม่แข็งแรงดีได้แต่นั่งหายใจฟืดฟาดอย่างขัดใจ คอยดูเถอะ ถ้าเธอหายดีเมื่อไหร่ได้เห็นดีกันแน่
“เอ่อ...ดิฉันคิดว่าพวกเรามาทานอาหารกันดีกว่านะค่ะ เด็กๆยกอาหารออกมา”แม่นมเหวินรีบเข้ามาแก้สถานการณ์ เพื่อไม่ให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเสียไปมากกว่านี้
อาหารรสเลิศมากมายตำหรับฮองเต้ถูกลำเลียงวางลงบนโต๊ะจนเต็ม รัตเกล้ามองอาหารที่ถูกจัดวางตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ไม่ว่าจะเป็นหมูเห็ดเป็ดไก่ก็มีครบตามตำหรับอาหารจีน นี่มันยิ่งกว่ามานั่งกินโต๊ะจีนในงานแต่งที่บ้านเกิดของเธอเลยด้วยซ้ำ
“ทานเยอะๆนะค่ะนายหญิงน้อย อาหารพวกนี้ดิฉันเตรียมไว้เพื่อบำรุงนายหญิงน้อยโดยเฉพาะเลยค่ะ”แม่นมเหวินคีบนั้นตักนี่ใส่จานของรัตเกล้า
จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่เธอถูกลักพาตัวมาก็แทบจะไม่ได้แตะอาหารเลย พอได้มาเจอกับอาหารรสเลิศแบบนี้ท้องก็เริ่มร้องขึ้นมาทันที
“งั้นหนูไม่เกรงใจแล้วนะค่ะ”รัตเกล้าหันไปยิ้มเจื่อนๆให้นางก่อนที่จะลงมือจัดการกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า
เฉินลองมาขอเข้าพบมินจูที่ห้องทำงานของเธอ หลังจากที่รับประทานอาหารกลางวันชุดใหญ่ของแม่นมเหวินไปแล้ว มินจูก็สั่งให้แม่ยมเหวินพาหญิงสาวกลับขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ก่อนที่ตัวเองจะไปหาคนสนิทที่รออยู่ในห้องทำงานก่อนหน้านี้แล้ว
“ผมมีเรื่องจะรายงาน นายหญิงครับ”เขาเอ่ยพร้อมกับส่งแฟ้มเอกสารให้
“นี่คือผลการสืบสวนที่สารวัตรหวังเจียงหนานเพิ่งส่งมาให้เมื่อเช้านี้ครับ ตำรวจบุกค้นทั้งคลับs ก็พบยาเสพติดจำนวนมาก ที่พวกมันเอาไว้ขายให้กับคนที่เข้ามาใช้บริการในคลับ แต่ว่า...คลับs ถูกจดทะเบียนในนามของคนอื่น ใช่โจวจ้าวสื่อที่เป็นเจ้าของครับ”
“บัดซบ! นี่มันรอดไปได้อีกแล้วงั้นหรอ”มินจูสถบออกมาอย่างเดือดดาล เมื่อศัตรูคู่แค้นหลุดรอดน้ำมือของกฎหมายไปได้
“หือ! ในเมื่อกฎหมายทำอะไรมันไม่ได้ เห็นทีฉันจะต้องเล่นงานมันตรงๆซะแล้ว”มินจูเอ่ยเสียงเหี้ยมออกมา ก่อนที่จะหันไปเอ่ยกับคนสนิทต่อไปอีกว่า “เฉินลอง ฉันอยากให้นายจับตาดูความเคลื่อนไหวทุกอย่างของตระกูลโจว ถ้ามันเคลื่อนไหวทำอะไรสักอย่าง ก็แย่งมันมาให้หมด ฉันอยากจะรู้ว่าถ้าฉันเหยียบทุกอย่างที่กำลังจะเป็นของมันไว้ มันจะกล้าโผล่หัวออกมาเจอกับฉันตรงๆมั้ย”
“ครับ นายหญิง ทุกสิ่งทุกอย่างหรืออำนาจทางการเงินของมัน เราก็จะเอามาให้หมดแน่นอน”เฉินลองเห็นด้วยกับแผนการในครั้งนี้ เพราะนี่คือการโต้ตอบของตระกูลจางเพื่อโค่นล้มอำนาจของตระกูลโจว
.....................................................................
ในห้องนอนใหญ่ของเจ้าบ้าน หลังจากที่แม่นมเหวินพาเธอขึ้นมาส่งแล้วเธอก็เหมือนถูกคุมขังโดยสิ้นเชิง จิงสงบอดี้การ์ดคนสนิทของมินจูมายืนเฝ้าหน้าห้องตามคำสั่งของผู้เป็นนาย หญิงสาวพยายามคิดหาวิธีที่จะออกไปจากบ้านหลังนี้ เธอค่อยๆพาร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงนักเดินมาที่หน้าต่างบานใหญ่ของห้อง มองผ่านกระจกใสออกไปด้านนอกเพื่อสำรวจเส้นทาง แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่มีทางที่เธอจะรอดออกไปได้เลย บ้านตระกูลจางมีพื้นที่กว้างขวางมากจนต้องมีเวรยามคอยเดินตรวจตราตลอด24ชั่วโมง แล้วพื้นที่ส่วนใหญ่ของบ้านก็เป็นส่วนและป่าสน ส่วนประตูทางเข้าออกซึ่งมีอยู่ทางเดียวก็มีคนคอยเฝ้าและกล้องวงจรปิดติดอยู่ที่รั่วบ้านตลอดทั้งแนว รัตเกล้าได้แต่ยืนถอดหายใจออกมาอย่างท้อแท้ อย่าว่าแต่การปกกันนอกบ้านเลย แม้กระทั้งตอนนี้เธอก็แทบจะก้าวเท้าออกจากห้องไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ร่างหนาหันไปมอง ร่างสูงของเจ้าของห้องกำลังเดินเข้ามาหาเธอ
“ทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้น เธอยังไม่หายดีเลยนะ”มินจูส่งเสียงดุเธออย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะเข้าไปประคองร่างหนาให้กลับไปนั่งที่เตียง
“คุณมินจู ฉันหายดีแล้ว ให้ฉันกลับบ้านเถอะนะ ฉันเป็นห่วงเจีย มันทำอะไรไม่ได้เรื่องหรอกถ้าไม่มีฉันคอยอยู่ข้างๆ”รัตเกล้าลองใช้วาจาอ่อนหวานเผื่อว่ามินจูจะยอมใจอ่อนขึ้นมาบ้าง
“ฉันให้เธอไปไม่ได้หรอก เพราะฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่”มินจูเอ่ยเสียงเรียบแต่ทำให้หัวใจของคนฟังกระตุกวาบ
รัตเกล้ามองใบหน้าเนียนของมินจู ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนเองนั้นร้อนแผ่วหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเธอนะ แค่คำพูดไม่กี่คำของมินจูกลับทำให้เธอรู้สึกอ่อนไหวได้มากมายขนาดนี้ ไม่ได้นะ! อย่าไปหวั่นไหวกับคำพูดแค่นี้สิ รัตเกล้าพยายามเตือนสติตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยไปมากกว่านี้
“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าแดง”มินจูยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้รัตเกล้าตกใจจนล้มลงราบไปกับเตียง
“เปล่า! ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากจะนอนพัก คุณมีงานก็ออกไปทำเถอะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”รัตเกล้ารีบซุกใบหน้าลงกับหมอนเพื่อปกปิดอาการสับสนของตัวเอง
“งานฉันจะเคลียร์เมื่อไหร่ก็ได้ แต่ขอดูก่อนได้มั้ยว่าเธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า”มินจูจับร่างหนาให้พลิกตัวขึ้นมา แต่รัตเกล้าก็ขืนตัวเองไว้จนมินจูต้องส่งเสียงดุใส่ “อย่าดื้อสิ ถ้าเธอยังไม่ยอมให้ฉันดูอาการเธอดีๆนะ ฉันจะลงโทษเธอ”
รัตเกล้าหยุดชะงัก เกิดอารมณ์อยากจะจิกกัดคนบางคนขึ้นมาทันที เธอหันหน้าไปเผชิญหน้ากับร่างสูง
“นี่คุณ! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ”รัตเกล้าว้ากใส่พร้อมกับส่งค้อนให้
“ก็เห็นอยู่ว่าเป็นเด็ก”
“ฉันแค่อ่อนกว่าคุณไม่กี่ปี อย่ามาหาว่าฉันเด็กนะ”เธอเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“เด็กสิ เด็กดื้อซะด้วย เห็นทีฉันคงต้องลงโทษเด็กดื้อให้หลาบจำบ้างซะแล้ว”มินจูไม่พูดเปล่าตรงเข้ามาซุกไซ้ใบหน้าเนียนที่ดิ้นไปดิ้นมาอยู่ใต้ร่างของตน
“ปล่อยนะ คุณมินจู!”รัตเกล้าพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นมินจูก็ยิ่งรุกเธอมากขึ้น
“เธออย่านึกนะ ว่าฉันจะไม่รู้ทันเธอ คนอย่างเธอใช้มารยาหลอกฉันไม่ได้หรอก คงคิดละสิ ว่าถ้าแข็งแรงดีเมื่อไหร่เธอก็จะไปจากฉัน ไม่มีวันซะหรอก เพราะฉันจะเล่นเธอให้หนักทุกๆคืน”มินจูเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ทำเอารัตเกล้าถึงกับหน้าซีดเมื่อถูกนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์รู้ทันเกมส์ เห็นทีงานนี้รัตเกล้าคงต้องเจอศึกหนักไปอีกนานเลยทีเดียว
อีกมุมหนึ่งของบ้านตระกูลจาง ร่างบางแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินเรื่องราวบนโต๊ะอาหารกลางวันที่พวกสาวใช้นำมาเล่าให้เธอฟัง หนี่วากลับเข้าห้องของตัวเองด้วยใบหน้าที่นองด้วยน้ำตา เธอทิ้งตัวลงกับเตียงพร้อมกับสะอื้นไห้รู้สึกผิดหวังและเสียใจอย่างที่สุด
“นายหญิงพาผู้หญิงเข้าบ้านตระกูลจาง แล้วยังจะประกาศให้ทุกคนรับรู้ ว่าหล่อนคือคนรักของนายหญิง ทำไม...นายหญิงถึงไม่เคยคิดที่จะเลือกฉันบ้าง ทั้งๆที่ฉันคนนี้อยู่ข้างๆนายหญิงมาโดยตลอด...”หนี่วาระบายความคับแค้นที่อยู่ในใจออกมาจนหมดพร้อมกับน้ำตา
นับตั้งแต่เจ้าบ้านใหญ่ประกาศคำอาญาสิตกับทุกๆคนในบ้าน จิงสงก็คอยตามประกบรัตเกล้าไม่ยอมห่างขณะที่เธอลงมานั่งเล่นอยู่ในสวน รัตเกล้าเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ได้สามวันแล้ว เธอเริ่มจะชินกับการที่มีจิงสงอยู่ไม่ห่างกายในวันที่มินจูออกไปทำงานนอกบ้าน แม้ว่าเธอจะขอร้องให้มินจูเห็นใจแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมฟังเอาแต่สั่งให้เธออยู่เฉยๆ รัตเกล้าได้แต่นั่งถอนหายใจทิ้งไปวันๆอย่างซังกะตาย ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ว่าเธอจะกระดิกไปไหน ก็จะมีแต่สาวใช้ตามมาอยู่รับใช้ไม่ยอมห่าง เสื้อผ้าอาภรณ์ข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นมินจูก็หามาให้หมดโดยที่เธอยังไม่ทันเอ่ยปากด้วยซ้ำ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะชอบใช้ชีวิตที่สุขสบายแบบนี้ แต่สำหรับเธอมันเป็นเรื่องน่าเบื่อสิ้นดี
“โอ้ย! เบื่อ! เซ็ง!”รัตเกล้าตะโกนออกมา ทำเอาสาวใช้ที่ตามมาคอยรับใช้สะดุ้งโหย่ง
พวกหล่อนทุกคนไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้รัตเกล้า ด้วยเกรงว่าตนจะทำอะไรให้หญิงสาวไม่พอใจ จึงมีแต่จิงสงที่กล้าเดินเข้าไปใกล้
“นายหญิงน้อย คงจะเบื่อและเหงามากสินะครับที่นายหญิงใหญ่ไม่อยู่บ้าน”รัตเกล้าหันไปมองร่างสูงของบอดี้การ์ดประจำตัวเธอ
“โธ่...คุณจิงสง ฉันบอกคุณไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้ ฉันไม่ใช่นายหญิงของคุณ”
“ไม่ได้หรอกครับ นายหญิงน้อย”จิงสงเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้
รัตเกล้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างขัดใจ ไม่ว่าเธอจะบอกทุกคนในบ้านให้เลิกเรียกเธอแบบนั้นแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครยอมทำตามที่เธอบอกเลย
“ช่างเถอะ ฉันจะกลับเข้าไปข้างในแล้ว”รัตเกล้ายันกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องเซ ดีที่จิงสงกับพวกสาวใช้เข้ามาช่วยประคองเธอได้ทัน ไม่งั้นเธอคงได้ล้มลงไปกองกับพื้นแน่ๆ รัตเกล้าได้แต่นึกโมโหคนที่ทำให้แข้งขาเธอปวดเมื่อย จนแทบยืนไม่ไหวทุกครั้งที่เธอต้องการจะเดินไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง
ร่างหนาถูกประคองเข้ามาถึงหน้าเชิงบันได ก็บังเอิญเจอกับแม่นมเหวินกับสาวใช้อีกคนเข้าพอดี รัตเกล้าสังเกตเห็นว่าสาวใช้คนนั้นถือถาดอาหาร ด้วยความสงสัยเธอจึงเอ่ยถามนาง
“คุณแม่นมค่ะ นั้นคุณแม่นมจะเอาไปให้ใครหรอค่ะ”
“อ๋อ...โจ้กกับยา ดิฉันจะขึ้นเอาไปให้อาวาค่ะ เธอไม่ค่อยสบายนอนซมตั้งแต่วันที่นายหญิงน้อยมาแล้วล่ะค่ะ”ผู้สูงวัยบอก
“อาวา...คนที่คุณแม่นมพูดถึง ใช่ คุณหนี่วา หรือเปล่าค่ะ”
“ใช่แล้วล่ะค่ะ เอ๊ะ!นายหญิงน้อยเคยพบอาวาด้วยหรอค่ะ”
“เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยหรอค่ะ คุณแม่นม”
“ค่ะ อาวามาอยู่ที่นี่คอยเป็นเพื่อนเล่นให้กับนายหญิงใหญ่ตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะค่ะ ไปไหนมาไหนด้วยกันสนิทสนมกันจนเป็นพี่น้องไปแล้วล่ะค่ะ”แม่นมเหวินบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“เธอ...เป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ”
“เห็นบอกว่าปวดหัวไปทำงานไม่ไหว นี่คงจะเป็นหนักมาก ผ่านไปสามวันแล้วอาการยังไม่ดีขึ้นเลย จะให้หมอประจำบ้านขึ้นไปตรวจเจ้าตัวก็ไม่ยอมท่าเดียว”สีหน้าของผู้สูงวัยแสดงออกถึงความเป็นห่วงและกังวลอย่างชัดเจน
รัตเกล้าเองก็รู้สึกและกังวลไปไม่แพ้ผู้สูงวัยเช่นกัน เพราะตั้งแต่ที่หนี่วามาสารภาพความในใจที่มีต่อมินจูกับรัตเกล้า ก็ไม่ได้รับข่าวคราวอะไรจากหญิงสาวอีกเลย ไม่รู้ว่าหนี่วาจะรู้หรือไม่ ว่ารัตเกล้าได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังเดียวกับเธอแล้ว
“เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น หนูขอขึ้นไปพบเธอสักหน่อยได้มั้ยค่ะ”
.......................................................................................................
เอ....ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้า เมื่อผู้หญิงที่ซ้ำรัก กับผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าถูกรัก มาเจอกัน อยากรู้ละสิ ว่านางเอกของเราจะทำยังไงต่อไป โฮะๆๆๆๆ รอต่อไปนะจ้ะ
ความคิดเห็น